ปฏิบัติการซ่า ตามหาอาร์ตติส

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

พรึบ!

            หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่เป็นแสงสว่างเดียวท่ามกลางความมืดภายในห้องดับลง  พร้อมกับเงาร่างผู้ซึ่งเคยนั่งอยู่หน้าจอ  ลุกขึ้นเปิดปากหาว  เข็มสั้นเรืองแสงบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือเรือนเก่าชี้อยู่ที่เลขสิบสอง

            'พรุ่งนี้มี Test อังกฤษนี่นา'

"เฮ้อ!"  ร่างนั้นคิดแล้วถอนหายใจ  ก่อนลากเท้าหนักอึ้งเดินขึ้นบันไดไป โดยไม่ลืมที่จะหยิบปึกกระดาษซึ่งวางกองอยู่หน้าคอมฯ ไปด้วย

ประตูสีขาวที่มีโปสเตอร์ภาพยนตร์ชื่อดังติดอยู่เปิดออกช้าๆ  ร่างที่ก้าวเข้ามาตรงไปเปิดโคมไฟให้พอมีแสง  ทำให้ทั้งห้องตอนนี้เห็นเป็นเงาดำๆ  ปึกกระดาษถูกทิ้งกองลงบนเตียง  ร่างนั้นหยิบดินสอที่หัวเตียงขึ้นมาม้วนผมยุ่งเหยิงสีดำไว้ลวกๆ แทนปิ่นปักผม  ก่อนตรงไปรื้อค้นหาบางอย่างทั่วห้อง  มือเล็กควานไปตามชั้นหนังสือท่ามกลางความมืดจนในที่สุดก็พบ...

เทปกาวสองหน้าติดอยู่ด้านหลังของกระดาษสีขาวแต่ละแผ่น  ปึกกระดาษที่เคยวางกองไม่เป็นท่าอยู่บนเตียงถูกเรียงใหม่บนพื้นห้อง  ต่อกันเป็นภาพใหญ่ด้วยแสงน้อยนิด ทำให้พอมองออกว่าเป็นตัวการ์ตูนลายเส้นขนาดใหญ่    มือเล็กนั่นลอกเทปกาวออกพลางมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาที่ว่างบนผนัง 

หลังจากนั้นไปนานภาพตัวการ์ตูนนั้นก็ขึ้นไปอยู่บนผนังข้างโต๊ะเขียนหนังสือ  ขณะที่เจ้าของห้องลงนอนแผ่หลาบนเตียงแล้วก็ผล็อยหลับไป

............................

"หวัดดีไอหนู" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น

"นั่นใคร?" เสียงเล็กถามกลับมา ด้วยเสียงแข็งกร้าวไร้ความเคารพ

"เจ้าถิ่นน่ะสิวะ" เสียงเยียบเย็นแทรกขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์ โดยมีเสียงสนับสนุนดังอยู่ใกล้ๆ

            ปรีชญานอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง  แม้จะครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่ก็พอจับใจความเสียงที่ดังแว่วเหมือนลอยมาจากที่ไกลแสนไกลได้  แต่ร่างกายกลับไม่ยอมขยับอยากจะนอนต่อ  ปรีชญาคิดว่าคงเป็นฝันประหลาดแบบที่เคยเป็นบ่อยๆ ซึ่งก็มักเป็นลักษณะเดียวกันนี้อยู่เรื่อยๆ  จนไพชน เพื่อนสนิทของเธอทักว่าสงสัยคงโดนผีหลอกเข้าแล้ว  แต่เธอก็ไม่ได้เชื่ออะไรมากนัก เธอยังคงนอนฟังเสียงนั้นต่อไปเหมือนที่เธอเคยทำ

            "อย่าไปสนใจพวกเขาเลย  ชื่อไรล่ะเรา" เสียงแรกถามขึ้นอีกครั้ง

            "ดิซครับ Disaster แต่ผมชอบให้เรียกดิซมากกว่า" เด็กหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง   'ชื่อมันคุ้นๆ แหะ'  ปรีชญาคิดขณะที่ยังคงฟังต่อไป

            "ดิซาสเทอร์ ความหายนะเรอะ คิดได้ยังไงเนี่ยอยากรู้จริงว่าใครตั้งชื่อให้ไอ้เด็กนี่" เสียงเยียบเย็นแทรกขึ้นมาอีก โดยมีเสียงฮาครืนของพวกพ้องดังสนับสนุน

            "เงียบเถอะน่า  อ่า หวาดดี ฉันวอเรน ยินดีที่ได้รู้จัก" เสียงแรกพูดแล้วแนะนำตัวอย่างอารมณ์ดี

            "เช่นกันครับ"

            "ขอต้อนรับสู่ที่กบดานของเรา 55+"

            "???"

            "ไม่ต้อง งงหรอก ต่อไปนายก็อยู่กับพวกเรานี่หล่ะ"

            "อยู่ที่นี่น่ะหรอ"

            "ก็ใช่น่ะสิ  นั่นที่ยืนอยู่ตรงนั้นอาเบล ออกจะกวนโมโหนิดๆ แต่ก็เขาเป็นคนดีนะ"  

            "ฉันไม่ได้กวนโมโห ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้ มีปัญหารึเปล่าล่ะ" เสียงเยียบเย็นหัวเราะ

            ยังไม่ทันที่วอเรนจะได้แนะนำคนอื่นๆ...

ติ๊ดดด...   ติ๊ดดด...   ติ๊ดดด... ติ๊ดติ๊ดติ๊ด ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!

            เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเรื่อยๆ และเร่งจังหวะเร็วขึ้นๆ  จนปรีชญาต้องยกหัวขึ้นจากหมอนมากดปิด

            "เช้าเร็วจังแหะ ฮ้าววว" ร่างบางเปิดปากหาว แล้วลุกจากเตียง  เกาะผนังพยุงตัวที่เดินโซเซ พลางคว้าผ้าเช็ดตัวออกจากห้องไป