คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 Fake and make
“อะไรนะครับ อาคิระ คุณชายโทชิยะจะแต่งงานเหรอครับ” เรียวคุงร้องเสียงหลงเมื่อทราบข่าว
“อืมใช่” อาคิระพยักหน้าน้อยๆ นี่มันช่างเป็นเรื่องที่น่ากลัวเหลือเกิน เรียวคุงอยากจะรู้นักว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนที่จะกล้าย่างก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านคุโด้
“แล้ว อาคิระรู้จักเจ้าสาวของคุณชายโทชิยะไหมครับ”
“ไม่เลย ไม่เคยเห็นหน้าด้วยซ้ำ”
“........”
“พี่ใหญ่ก็ไม่เคยพูดให้ฟังเหมือนฟัง แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ทำมัย อาคิระไม่คัดข้นหน่อยละครับ อาคิระไม่สงสารผู้หญิงที่จะเข้ามาเหรอ”
“ทำมัยผมจะไม่สงสาร ผมรู้นะว่าพี่ใหญ่ทำอะไรยังไงกับเรียวคุงเอาไว้ แล้วผมก็ม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับใครด้วย แล้วที่ผมไม่ห้าม เรียวคุงก็รู้ว่าพี่ใหญ่นิสัยยังไง ผมยอมรับว่าผมก็กลัวนะครับ”
“............”
“ไม่เอาน่าเรียวคุง นายจะไปสนใจทำมัย ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาก็ดีเหมือนกันนะ นายจะได้ถูกพี่ใหญ่รังแกน้อยลงไง” อาคิระพูดพลางดึงร่างบางเข้ามากอดจูบอย่างอ่อนโยน เรียวคุงเงยหน้าขึ้นมอง แววตาของอาคิระออดอ้อนจนร่างบางยอมจำนนอ่อนระโหยไปตามแรงผลักของร่างสูง
ในเย็นของวันนี้งานเลี้ยงต้อนรับประธานบริษัทคนใหม่จะถูกจัดขึ้น ท่ามกลางสื่อมวลชนที่ให้การสนใจ คุโด้ โทชิยะ ได้รับฉายาว่า “เจ้าชายแห่งวงการธุรกิจ” เพราะเขาเก่งและมีความสามารถพร้อมถึงหน้าตาอันหล่อเหลาอย่างไม่มีที่ติ
“เย็นวันนี้หวังว่าฉันคงจะเจอพวกแกในงานนะ” โทชิยะพูดขึ้นกับอาคิระและทามากิ ที่ไม่แม้แต่จะสนใจเรื่องของพี่ชายเลยแม้แต่น้อย ในเมื่อโทชิยะอยากจะทำอะไรก็ทำไป พวกเขาไม่อยากจะยุ่งด้วย
“ครับ” ทั้งคู่รับคำ
“ดี แล้วแกจะได้เห็นหน้าผู้หญิงของฉันด้วยไง”
“เอ่อ..........” ทามากิค่อยๆพูด “แล้วเรโกะละครับพี่”
“หึๆ เรื่องนังเด็กนั่น แกไม่ต้องสนใจเดี๋ยวฉันจัดการเอง”
“พี่จะจัดารยังไงละครับ”
“มันใช่เรื่องของแกด้วยเหรอ” และนั่นก็คำพูดที่สั่งให้น้องสองคนหุบปากลงได้ ที่บอกว่าไม่ใช่เรื่องของพวกเขานั้นก็ถูกต้องอยู่ แต่เรโกะก็เป็นคุโด้คนนึงเหมือนกัน เธอน่าจะมีสิทธิ์ได้ไปร่วมงาน
“พี่ชายค่ะ วันนี้พี่เรียวคุงจะต้องไปที่งานนั้นด้วยเหรอค่ะ” เรโกะถามกับทามากิ
“ใช่จ๊ะ คำสั่งของพี่ใหญ่เขานะ แต่.........”
“พี่ชายไม่ต้องพูดหรอกค่ะ เรโกะไม่อยากไปหรอก แล้วอีกอย่างนะ ไม่ไปละดีแล้ว” ใจจริงของสาวน้อยนั้นเธอเองก็ไม่ได้คิดพิศวาสที่จะไปงานนั้น เธอไม่เคยเห็นโทชิยะท่ามกลางผู้คน เธอว่าเขาเป็นผู้ชายที่น่ากลัวและไม่น่าเข้าใกล้เป็นที่สุด
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ เรโกะรีบกลับบ้านนะ พี่จะให้คนขับรถของพี่ไปรับ”
“ค่ะ” เรโกะพยักหน้าหงึกหงัก เธอละโล่งใจชะมัดที่ไม่ต้องไปงานแบบนั้น เธอขออยู่บ้านดีกว่า ไหนๆ วันนี้บ้านคุโด้ก็จะปราศจากโทชิยะโดยสิ้นเชิง
เย็นวันนั้นทุกคนในบ้านคุโด้ ต่างเตรียมตัวกันไปงานที่จัดขึ้นอย่างหรูหรา ที่ห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมที่อยู่ในเครือคุโด้เหมือนกัน งานนี้แม้แต่เรียวคุงและโอริกิก็ยังต้องไป
“พี่ใหญ่ละ” อาคิระเอ่ยถามพ่อบ้านทาเคชิ ที่วันนี้จะต้องออกงานเพื่อเป็นถึงคนสนิทของท่านประธานบริษัท
“คุณชายออกไปข้างนอกครับ ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปไหน”
รถสปอร์ตสีดำสนิทแล่นฝ่ากระแสรถมายังโรงเรียนไฮสคูลแห่งหนึ่ง คนขับรถนั้นมีหน้าตาที่หล่อเหลายังกับเจ้าชายในเทพนิยาย วันนี้เจ้าชายอำมหิตคนนั้น แต่งตัวสำสูทสำดำขลับหรูหรา และเมื่อเขาก้าวลงมาจากรถ สายตาของผู้คนแถบนั้นก็จับจ้องมายังชายผู้นั้น คุโด้ โทชิยะ ยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มแบบนั้นเป็นแบบที่เขายิ้มประจำเมื่อแสดงถึงความพอใจ เขาเดินตรงมายังหน้าโรงเรียน และแล้วเขาก็พบ สาวน้อยวัย 16 ปี สวมชุดนักเรียนไฮสคูลกำลังยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ สีหน้าแสดงความพอใจปรากฏขึ้นทันที คุด็ โทชิยะ เดินเข้าไปและคว้าลำแขน ของร่างนั้น
“อยู่นี่เองเหรอแก” และเมื่อคำพูดนั้นพูดออกไป และทำให้อีกฝ่ายหันมา หน้าของคุณหนูเรโกะแห่งบ้านคุโด้นั้น ส่อแววตกใจออกมา เธอถอยหลังก้าวไปสะดุดถังขยะที่อยู่ด้านหลังล้มลง
“พะ.......พี่มาได้ไง” เรโกะไม่เคยคิดว่าเธอจะเจอกับโทชิยะ ไม่สิเธอไม่อยากเจอเขาแม้แต่น้อยเลย ไม่เลยไม่อยากเจอ
“ฉันมารับแก” โทชิยะกระชากร่างของเรโกะเข้ามาประชิดลำตัว ท่าทางภายนอกนั้นเหมือนโทชิยะกำลังช่วยประคองเด้กสาวที่ล้มลง แต่ที่ไหนได้ เขากับก้มหน้าลงกระซิบ “ฉันคิดไปคิดมา การมีน้องสาวไว้ประดับประดา อาจจะทำให้ฉันดูดีและมีความเมตตามากขึ้นก็ได้”
ความเมตตาเหรอ พี่ไม่เคยมีมันกับหนูอยู่แล้ว พี่ทำแบบนี้ทำมัย รู้ไหมว่ายิ่งทำหนูก็ยิ่งกลัว หนูกลัวมากทำมัยพี่ถึงไม่เข้าใจ “แต่หนู....เอ่อ ไม่ได้เตรียมตัว”
“แกไม่ต้องเตรียมตัวหรอกนังเด็กบ้า” โทชิยะเริ่มกระชากเสียงและดึงแขนของเรดกะแรงๆ
“ไม่เอาค่ะ หนูไม่ไป” เรโกะยังดื้อดึง ไม่เอานะไม่เด็ดขาด
“แกอยากให้ฉันฆ่าแกตรงนี้เหรอไง แกจะไปดีๆ หรือว่าจะให้ฉันผู้แกไว้กับรถและลากแกไปให้แกเหลือแต่สภาพศพ”
เรโกะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แรงกระชากของโทชิยะนำพาเธอมาถึงรถสปอร์ตสีดำ
“ขึ้นไป” โทชิยะตะคอก เรโกะหน้าซีดตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก “ฉันบอกให้แกขึ้นไป” โทชิยะตะคอกซ้ำสอง คราวนี้มือของเขากุมอยู่ที่คอเสื้อนักเรียน ม ปลายของสาวน้อย เรโกะลนลานทำอะไรไม่ถูก รีบนำพาตัวเองเข้าไปนั่งในรถด้วยความรีบจึงเผลอทำประตูหนีบมือเล็กๆของตัวเอง แต่สาวน้อยก็ไม่กล้าร้องดัง เธอก้มลงดูที่แผล แผลของเธอมีเลือดไหลซิบๆ เรโกะรีบนำมือสอดเข้าไปใต้ขาของตน เพราะถ้าให้โทชิยะเห็นเลือด พี่ชายของเธอคนนี้ต้องบ้าคลั่งแน่ๆ
รถสปอร์ตสีดำวิ่งฉิวแหวกอากาศมาด้วยความเร็วสูง อากาศในลดเหมือนขาดออกซิเจน เรโกะรู้สึกถึงความอึดอัดจนเธออยากจะอาเจียนออกมา โทชิยะไม่หันมามองหน้าเธอเลย เขามองไปข้างหน้าพลางยิ้มเย้ยกับกระจกรถ และเมื่อรถสปอร์ตคันหรู วิ่งเข้าบริเวณโรงแรม นักข่าวก็กรูเข้ามาทำข่าวกันใหญ่
“พี่ใหญ่จะ.....จะทำอะไรค่ะ” เรโกะถามด้วยความตกใจ
“เดี๋ยวแกก็รู้” โทชิยะหันมาพูดและสะกดเรโกะเอาไว้ด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ลงไปแล้วอยู่เฉยๆ ถ้าวันนี้แกทำไม่ได้อย่างที่ฉันต้องการละก็” โทชิยะเอื้อมมือมาบีบคอสาวน้อย “แกได้ตายตามพ่อแกไปแน่”
ประตูรถเปิดผางออก คุโด้โทชิยะก้าวลงมา เขาเดินวนไปเปิดประตูรถให้กับเรโกะ และเอื้อมมือไปจับแขนเธอเบาๆ สายตาของเขาบ่งบอกว่าเธอควรจะอยู่นิ่งๆและทำตาม นักข่าววิ่งกรูกันเข้ามาถ่ายรูปพร้อมทั้งทำข่าว
“งานจะเริ่มแล้ว ทำมัยเพิ่งมาละครับ” นักข่าวคนหนึ่งถาม
“พอดี หน้าที่ของผมคือจะต้องไปรับน้องสาวที่โรงเรียนนะครับ”
“โอ้ว ช่างเป็นพี่ชายที่ดีจริงๆ นะครับ”
โทชิยะยิ้มน้อยๆ ให้กับนักข่าว เขาใช้เล็กมือจิกที่หลังของเรโกะทำให้สาวน้อยยืนนิ่ง โทชิยะและเรโกะต่างพากันก้าวเข้ามา บอร์ดี้การ์ดประจำตัวของประธานบริษัทในเครือของคุโด้กรุ๊ป ก้าวเข้ามาอารักขาประธานคนหใม่ของพกเขา และเมื่อก้าวเข้ามาในงาน คนบ้านคุโด้ก็ต่างพากันตกใจ
“เรโกะ” ทามากิร้องเรียกเบาๆ ด้วยความฉงน อาคิระขมวดคิ้มเข้าหากัน เรียวคุงกับโอริกิถึงกับผงะ โทชิยะช่างสร้างภาพเก่งเสียเหลือเกิน ใครจะรู้บ้างละว่าเมื่อไม่นานมานี้ คุณชายโทชิยะ เคยเกือบจะฆ่าน้องสาวของตัวเองที่กลางบ้าน
“แกเดินไปอยู่กับเรียวคุง ถ้าฉันมองมาแล้วไม่เจอแก แกตาย” โทชิยะก้มตัวลงสั่งความ เรโกะเดินผละมาและทรุดตัวลงนั่งข้างๆเรียวคุง
“เกิดอะไรขึ้นครับ คุณหนูเรโกะ” โอริกิรีบถาม เรโกะก้มหน้าพลางส่ายหน้าแรงๆ แต่แล้วความสนใจของทุกคนในงานก็ต้องเบนไปหาโทชิยะ
คุณชายคุโด้ โทชิยะ ทายาทอันดับที่หนึ่งของบริษัทที่ยิ่งใหญ่ในเครือของคุโด้กรุ๊ป เขาค่อยๆย่างก้าวอย่างสง่างามขึ้นมาบนเวที มาดสง่านั้นเหมือนกับเจ้าชายไม่มีผิด โทชิยะเป็นผู้ชายที่หล่อเหลามาก มากเสียจนอาจจะทำให้ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านไปมาต้องละลาย แต่กระนั้นไม่ใช่คนในบ้านคุโด้แน่นอน
“สวัสดีครับ แขกผู้มีเกียติรทุกท่าน” โทชิยะเริ่มกล่าว จากนั้นเขาก็เริ่มขอบคุณผู้สนับสนุนและเรื่องราวต่างๆของคุโด้ผู้พ่อ ที่ทั้งสองพี่น้อง อาคิระและทามากิ ต่างฟังแล้วอยากจะเบือนหน้าหนี คุณพ่ออย่างนั้น คุณพ่ออย่างนี้ หารู้ไม่ว่าที่บ้าน มีแต่คำว่า ไอ้แก่ ตาแก่ ไอ้ฆาตกร ไม่เคยมีคำดีๆหลุดออกมาบ้างเลย
“และนี่คือผู้หญิงที่ผมประกาศจะแต่งงานด้วยครับ” เสียงปรบมือดังเกรียวกราวไปทั่วห้อง หญิงสาวหน้าตาดี แต่งตัวหรูหรา เดินขึ้นเวทีตมหลังของโทชิยะมา
“คุณ มิซาโกะ คือผู้หญิงที่ผมรับและคบหากันมานานแล้วครับ”
เรโกะถอนหายใจยาว นี่นะเหรอคือผู้หญิงรายต่อไปที่จะเข้ามาและรับกรรมในบ้านคุโด้ ทามากิกับอาคิระได้แต่มองผู้หญิงคนนั้นด้วยอารามเฉยเมย คบหากันมานานหรือ ใครๆในบ้านคุโด้ก็รู้ว่าโทชิยะเกลียดผู้หญิง ไม่มีทางที่เขาจะไปรู้จักกับผู้หญิงคนนี้ แล้วอีกอย่างมิซาโกะเองก็ไม่เคยที่จะก้าวเข้ามาในบ้านคุโด้เลย
ภาพเบื้องหน้า โทชิยะกำลังแถลงข่าวเรื่องงานแต่งงานที่จะมีขึ้นในอีกไม่นาน บรรดาแขกเหรื่อที่ได้รับเชิญมางานต่างพากันดีอกดีใจ ยกเว้นแต่เพียง ทายาทอีก 3 คนของคุโด้ที่นั่งอยู่และไม่ขอแสดงความยินดียินร้ายอะไรกับพี่ชายของพวกเขาทั้งสิ้น
เมื่อเสร็จงานแขกทุกคนพากันแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว เหลือเพียงบางส่วนเท่านั้น เรโกะเรียวคุงและโอริกิต่างพากันมาขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน เรโกะไม่อยากจะกลับพร้อมกับพี่ๆ จึงขอให้เรียวคุงและโอริกิกลับเป็นเพื่อน
“พี่คิดจะทำอะไรอยู่ครับ” ทามากิถามขึ้นเมื่อก้าวแรกที่ก้าวเข้ามายังบ้านคุโด้
“ฉันก็คิดจะทำอย่างที่แกเห็น” โทชิยะตอบพลางไม่สนใจ
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอครับ” อาคิระถามบ้าง
“อ้อ.....” โทชิยะเหยียดริมฝีปากออก “นังนั่นมันก็แค่ ผู้หญิงหน้าเงินเท่านั้น”
“พี่หมายความว่าอะไรครับ”
“ฉันซื้อตัวนังนั่นมา ด้วยราคาหลายล้านอยู่ แกพอใจหรือยัง”
และนั่นก็คือคำตอบที่สั้นที่สุด โทชิยะซื้อตัวผู้หญิงหน้าเงินคนนั้นมา โดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม้ได้รับรู้เลยว่าการอาศัยอยู่กับโทชิยะภายใต้หลังคาบ้านคุโด้นั้น จะทุกข์ทรมานกว่าการไม่มีจะกินอีก
เช้าวันต่อมาที่โรงเรียนไฮสคูลของโอริกิและทามากิ เพื่อนๆของทามากิบางคนนั้นได้รับเชิญไปงานแต่งงานของโทชิยะ ตามคำสั่งของพี่ชายที่สั่งทามากิมา โอริกิเองก็ถูกสั่งมาอย่างนั้นเหมือนกัน
“เอ่อ อายูมิ อาทิตย์หน้าเธอว่างไหม”
“เอ๋ ทำมัยเหรอโอริกิจัง”
“คะ....คือ ฉันจะชวนไปงานแต่งงานน่ะ”
“งานแต่งงาน งานแต่งงานของใครกันละ”
“ขะ...ของเจ้านายที่บ้าน คุณชายโทชิยะนะ พอดีคุณชายสั่งมาชวนไป”
“เหรอ ไม่ยักรู้เลยว่าบ้านโอริกิมีคุณชายด้วย”
“อ้าวอายูมิไม่รู้หรอกเหรอว่าผะผม...น่ะ เป็นเด็กรับใช้บ้านทามากิ”
“รู้สิ” จู่ๆ น้ำเสียงของหญิงสาวเศร้าลง “อายูมิรู้นะว่าโอริกิรู้สึกแย่ แต่ช่างมันเถอะ”
“ครับ งั้นอายูมิจะไปไหมครับ”
“จ๊ะ ได้สิ อายูมิไปได้ นี่โอริกิจังวันนี้ เอาต้นฉบับรายงานมาให้อายูมิเหรอเปล่า”
“เอ่อ เปล่าครับ” โอริกิเหมือนเพิ่งจะนึกได้ เขามีนัดต้องส่งรายงานกับอาจารย์พรุ่งนี้ แล้วถ้าไม่เอามาให้อายูมิวันนี้เขาก็จะไม่มีทางทำเสร็จ
“หมายความว่าไง เธอลืมเหรอ แล้วงานจะเสร็จไหมละ”
“เดี๋ยวผมกลับไปเอาให้ที่บ้านก็ได้ครับ หลังเลิกเรียน อายูมิรอผมนะ”
“งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ เอางี้ดีกว่าฉันไปบ้านโอริกิดีกว่านะ”
“เอ่อ.......แต่ อายูมิไม่กลัวทามากิเหรอ”
“ถ้าโอริกิคิดว่าจะปกป้องอายูมิไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”
เฮ้อ ผู้หญิงนะผู้หญิงทำมัยถึงมีอารมณ์แบบนี้นะ บ้านคุโด้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนเคยเหยียบย่างเข้าไปยกเว้ณคนที่อยู่มานานแล้วนั่นก็คือคุณหนูเรโกะที่อยู่มานานตั้งแต่เกิดแล้ว
เย็นวันนั้นอายูมิมาเอารายงานที่คฤหาสน์คุโด้จริงๆ แม้โอริกิจะพยายามห้ามแล้วแต่เธอก็ไม่ฟัง อายูมิสาวน้อยคนนั้นยังดึงดันจะไปที่บ้านนั้นอีกจนได้
ความคิดเห็น