คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 Fierceness
บ้านคุโด้นั้นขณะนี้เปิดไฟส่องสว่าง ประตูบ้านที่ใหญ่โตและน่าเกรงขามสลักสเลาลวดลายสวยงาม
"โอริกิจัง" เสียงของเรียวคุงร้องเรียกขึ้น เขาเห็นคุณชายทามากิกลับบ้านมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นโอริกิกลับตามมาสักที จึงเป็นห่วงและออกมาเฝ้ารอ
"พี่ออกมา ทำมัยกันครับ ข้างนอกนี่หนาวแย่" โอริกิวางเรโกะลงกับพื้นและเดินตรงเข้าไปหาพี่ชาย ตัวก็เล็กแสนจะบอบบาง มันไม่ดีเลยที่พี่ชาย จะออกมายืนข้างนอกแบบนี้
"คุณพ่อไม่อยู่เหรอค่ะพี่เรียว" คุณหนูเรโกะเดินตามมาสมทบพร้อมกับยิงคำถามใส่เรียวคุงทันที เรียวคุงหลบสายตาคุณหนูเรโกะแทบไม่ทันเพราะเขารู้ว่าในแววตาคู่นั้นมันแฝงอะไรอยู่มากกว่านั้น
"ยังครับ วันนี้นายท่านโทรมาบอกว่าที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย เลยคาดว่าน่าจะกลับดึกนะครับ"
"งั้นเหรอค่ะ งั้นก็ดีจังเลย"
"เอาละ เข้าบ้านกันเถอะนะครับ" โอริกิเดินเข้ามาโอบเอวพี่ชายทำราวกับว่าร่างบางนั้นอ่อนแอเสียเหลือเกิน ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็จูงมือของเรโกะตามเข้ามาติดๆ
คุณหนูเรโกะเดินเข้ามายังห้องรับแขกขนาดใหญ่ของบ้านคุโด้
"คุณทาเคชิค่ะ" เธอเอ่ยเรียกพ่อบ้านหนุ่มสุดหล่อที่ยืนรอรับใช้บรรดาคุณชาย ที่ตอนนี้พากันเข้าห้องกันไปหมดแล้ว ความจริงเรโกะ แทบจะไม่มีสิทธ์เรียกใช้คุณทาเคชิเลย ใครๆก็รู้ดี ว่าคุณหนูเรโกะนะแทบจะไม่มีความสำคัญเลยกับนายท่านบ้านคุโด้
"ครับ คุณหนู" พ่อบ้านหนุ่มเอ่ยรับตามคำเรียก
"พี่ชาย กลับมาหรือยังค่ะ"
"เอ พี่ชายคนไหนดีละครับคุณหนู" ทาเคชิยังยียวนต่อ เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจนี่ว่าคนที่เรโกะเรียกว่าพี่ชายนั้น มีเพียงทามากิคนเดียว
"เอ่อ พี่ทามากินะค่ะ"
"คุณชายกลับมานานแล้วครับ ตั้งแต่เย็นแล้ว แต่ท่าทางคุณชายจะไม่สบายมากนะครับ"
"จริงเหรอ พี่ชายไม่สบายเหรอ" เรโกะทำท่าตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวขาออกเดินนั้น พลันเสียงหนึ่งก็ดังก้องสะท้านมาจากข้างบน คุณชายโทชิยะยืนมองลงมา แสงไฟจากโคมไฟสุดหรูกระทบเข้ากับใบหน้าดั่งเจ้าชาย
"แกไปไหนมา แกน่าจะรู้นะว่าเวลานี้ถ้าไม่จำเป็นแกก็ไม่น่าจะเหยียบเข้ามาที่นี่แล้ว" โทชิยะพูดเสียงเย็น
"พี่ใหญ่ คือว่า........" เรโกะพยายามจะอธิบาย
"หุบปากเดี๋ยวนี้นะแก ก่อนที่สีปากแกจะกลายเป็นสีเลือด" โทชิยะข่มขู่ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินลงมา ทุกฝีก้าวของคุณชายโทชิยะนั้นเต็มไปด้วยความสง่างาม แต่เรโกะกลับรู้สึกว่าขนทั่วร่างกำลังลุกชัน
"นะหนูขอตัวนะค่ะ" เรโกะพยายามเค้นเสียง
"ใครสั่งให้แกไป นังตัวดี ฉันกำลังจะเดินลงไปหาแก แกควรจะอยู่รอฟังนะ"
และนั่นคือประกาศิตการที่โทชิยะสั่งให้เธอรอ ก็คือต้องรอ ถ้าขืนเธอเดินหนีหายไปรับรองว่าสิ่งที่เธอได้รับ บางครั้งอาจจะเลวร้ายกว่าสิ่งที่เรียวคุงได้รับอยู่เป็นประจำก็ได้ โทชิยะเดินย่างกรายเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ เรโกะสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้เธอกับโทชิยะจะเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกัน แต่เธอก็ไม่เคยที่จะมีความทรงจำดีๆกับเขาเลย ทุกอย่างตั้งแต่วัยเด็ก โทชิยะนั้นเคยทำร้ายทารุณและรังแกเธอแรงๆเหมือนกัน
"พี่ใหญ่ มะมีอะไรกับระเรโกะ เหรอค่ะ" เรโกะปากสั่นพับ ทุกคนในบ้านนี้ก็เป็นกัยแทบจะทุกคนนะแหละที่เวลาอยู่ต่อหน้าโทชิยะก็มักจะเกิดอาการสั่นประสาทอย่างนี้ทุกคน
"คืนนี้แกนอนข้างนอก ฉันสั่งไม่ให้แกเหยียบย่างเข้ามาในนี้ ออกไป" โทชิยะชี้มือสั่ง
"ตะแต่ ข้างนอกมัน....."
โทชิยะกระชากร่างอันบอบบางของเรโกะเข้ามาใกล้ ถ้าคนภายนอกดูก็คงเหมือนว่าโทชิยะกำลังจะกอดน้องสาวสุดที่รักด้วยความรักของพี่ชายที่มีให้ แต่ที่ไหนได้เล็บมือที่ยาวของโทชิยะกำลังจิกเข้ากับชายโครงของเด็กสาว
"ฉันไม่ได้ ทำแบบนี้กับแกมานานแล้วสินะ วันนี้น่ะมันความผิดแกเองที่มาให้ฉันเจอหน้า" โทชิยะยิ้มเย็น
"ปล่อยเถอะนะค่ะ หนูขอร้อง" เรโกะอ้อนวอน
"งั้นเหรอ แกให้ฉันปล่อยแกงั้นเหรอได้สิ" โทชิยะค่อยๆ คลายร่างของเด็กสาวออก แต่มือของเขาจับบีบแน่นเข้าที่ต้นแขนของเด็กสาวเขาเขย่าตัวเด็กสาวรุนแรง "ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม ว่าอย่ากลับมา ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก ฉันเกลียดแก ฉันเกลียดแก แกออกไปให้พ้น ออกไปให้พ้น" เสียงตะโกนสุดเสียงอย่างบ้าคลั่งของโทชิยะทำเอาเรโกะหน้าขาวเผือดซีด โทชิยะผลักร่างนั้นๆ ให้ออกไปให้พ้นตัว ร่างของเด็กสาวปลิวกระเด็นไปถูกเสาโรมันขนาดใหญ่ที่ตั้งไว้กลางบ้าน ศรีษะของเรโกะนั้น มีเลือดสีแดงสดไหลอาบ คุณชายโทชิยะหอบหายใจถี่ เขาเห็นเลือดไม่ได้ ทุกครั้งที่เขาเห็นเลือดนั้น อารมณ์ดิบที่อยู่ภายใต้จิตสำนึกของเขาจะถูกปลุกออกมาอย่างที่สุด
"แก......" โทชิยะตะโกนสุดเสียง เขาตรงเข้ามากระชากผมเปียของสาวน้อยเรโกะและโขกศรีษะของเรโกะเข้ากับเสาต้นนั้นอย่างไม่ยั้งมือ
"พี่ใหญ่ ปล่อยหนูเถอะนะค่ะ หนูขอร้อง" เรโกะพยายามจับข้อมือของโทชิยะเอาไว้และร้องอ้อนวอน แต่ช้าไปเสียแล้วอารมณ์ดิบรุนแรงของโทชิยะพลุ่งพล่านอีกครั้งหนึ่ง
"หยุดนะครับพี่ใหญ่ พี่ทำอะไรครับ" เสียงของทามากิตะโกนลงมาจากชั้นบน เขาเห็นร่างของเรโกะน้องสาวสุดที่รักกำลังโดนทำร้ายอยู่ที่ต้นเสากลางบ้าน ทามากิตกใจแทบสิ้นสติ เขาวิ่งกระโดดลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว
"แกอย่ามายุ่งกับเรื่องของฉัน" โทชิยะหันไปบอกกับทามากิเพียงแค่นั้น และหันกลับมากระชากผมเปียของเรโกะอย่างรุนแรง เรโกะร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บปวด เสียงของเธอนั้นดังไปจนถึงในครัว
"พี่ปล่อยเรโกะเถอะครับ ผมขอร้อง" ทามากิพยายามเข้ามายื้อร่างของเรโกะเอาไว้ แต่ถูกโทชิยะผลักกระเด็น
"พี่ชายๆ ช่วยเรโกะด้วยนะค่ะ เอาพี่ใหญ่ออกไปที ฮือๆ" เรโกะคร่ำครวญลั่น
"พี่ครับ ผมขอเถอะครับ" ทามากิพยายามอ้อนวอนต่อ แต่นั่นก็ไร้ผล
"แกจะปล่อย นังเด็กนี่ได้หรือยัง" โทชิยะพูดเมื่อเห็นมือข้างหนึ่งของทามากิยังรั้งร่างของเรโกะเอาไว้อยู่
"พี่ชาย อย่าปล่อยนะ อย่าปล่อยมือของเรโกะนะค่ะ" เรโกะสะอื้นร่ำไห้อย่างสะท้านอารมณ์
ขณะนั้นโอริกิและเรียวคุงได้ยินเสียงกรีดร้องของคุณหนูเล็ก ก็รีบวิ่งขึ้นมาดู และภาพข้างหน้าทำเอาสองพี่น้องแทบล้มทั้งยืน มันทั้งหน้ากลัวและหน้าเวทนาเหลือเกิน คุณชายโทชิยะกำลังจิกทึ้งเส้นผมที่ถูกถักเป็นเปียเรียบร้อยสวยงามของสาวน้อยผู้น่ารักเรโกะ บริเวณศรีษะและใบหน้าของเธอมีเลือดไหลเต็มไปหมด ร่างของสาวน้อยกำลังสะอื้นไห้มืออีกข้างของเธอจับมือของทามากิพี่ชายอีกคนแน่น แน่นราวกับว่าถ้าพี่ปล่อยหนูไปจากนี้หนูคงตายไปตลอดกาลและไม่มีทางฟื้นขึ้นมาอีก
"คุณโทชิยะฮะ ปล่อยคุณหนูเถอะนะฮะ" เรียวคุงอ้อนวอนเป็นคนแรก โทชิยะหันหลับมาทำตาขวางใส่เขา
"งั้นแกก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" คำพูดนั้นของคุณชายโทชิยะทำเอาหนุ่มน้อยเรียวคุงเสียวสันหลังวาบ
"ว่าไง จะยอมไหม"
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไรกันครับ" โอริกิถามขึ้นอย่างสงสัย
"เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกนะโอริกิคุง กะก็ได้ครับคุณชายโทชิยะผมตกลง"
"ไม่นะ พี่เรียวคุงอย่า อย่าทำแบบนั้น"
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!! ร่างของเรโกะทรุดลงไปอีกกับแรงตบของโทชิยะ โทชิยะกระชากแขนของเรโกะขึ้นมาแล้วเหวี่ยงส่งไปให้ทามากิ
"แล้วฉันจะรอนะเรียวคุง" โทชิยะพูดพลางหันหลังเดินกลับขึ้นห้องไป
ทามากิ ค่อยๆประคองร่างบางของเรโกะขึ้นมา น้ำตาของความเป็นพี่ชายไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นเขาเห็นน้องสาวกำลังถูกรังแกแต่กลับช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยเขานี่ช่างเป็นพี่ชายที่แย่ที่สุดจริงๆ พ่อบ้านทาเคชิมองภาพเบื้องหน้าอย่างเฉยเมยและหันหลังเดินกลับไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ
"โอริกิ โทรเรียกรถพยาบาลเร็วเช้า" เรียวคุงหันไปสั่งน้อง โอริกิหันหลังเดินตรงไปยังโทรศัพท์ทันที
เรโกะ มองหน้าเรียวคุงก่อนทีนึง แล้วก็ยึดแขนของเขาเอาไว้ "พี่เรียวอย่าไปนะ อย่าไป" เรโกะอ้อวนวอนขอ แต่ช้าไปเสียแล้ว เรียวคุงก้มหน้าและเดินตรงขึ้นไปยังบันไดวนของคฤหาสน์คุโด้ทันที "ไม่นะ พี่เรียวคุง อย่าไปนะอย่าไป" เรโกะพยายามเปล่งเสียงออกมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้วความมืดก็เข้าครอบงำเธอสติความรู้สึกค่อยๆจางหายไป คุณหนูเรโกะหมดสติไปแล้ว
เช้าวันต่อมาคุณหนูเรโกะมานอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล โดยที่ข้างๆเตียงเธอนั้นมีโอริกินั่งหลับอยู่เคียงข้าง เรโกะขยับตัวน้อย โอริกิค่อยๆเงยหน้าขึ้น
"ฟื้นแล้วเหรอครับคุณหนู" โอริกิทักทายยามเช้า
"พี่เรียวละ พี่เรียวคุงอยู่ไหน" เรโกะลนลานถาม โอริกิทำหน้าตาสงสัยแต่ก็ตอบกลับไปโดยดีว่าเรียวคุงอยู่บ้าน เรโกะเองก็เหมือนเพิ่งจะนึกได้ว่าห้ามทำให้โอริกิสงสัยอะไรเป็นอันขาด
"หิวไหมครับ คุณหนู" โอริกิเอาใจคนป่วย แต่อยู่โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เสียงหวานๆของอายูมิดังลอดออกมาตามสาย โอริกิลุกขึ้นและเดินหันหลังเงียบๆ เดินเข้าไปยังมุมห้องและกล่าวทักทายสาวน้อย
"ว่าไงครับ อายูมิจังดีขึ้นแล้วเหรอ"
"จ๊ะ โอริกิอยู่ไหนแล้ว ทำมัยยังไม่มาเรียนอีก"
"เอ่อ....คือ"
"โอริกิจังต้องมาเรียนนะ ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนอายูมินะ อายูมิกลัว คือ กลัวทามากิเค้าจะ........"
"ไม่ต้องกลัวหรอกครับ เอ่อ ผมไปแน่แต่เดี๋ยวก่อนนะครับ"
"เดี๋ยวอะไรอีกละโอริกิ มีอะไรสำคัญกว่าอายูมิอีกเหรอ"
โอริกิไม่รู้จะตอบว่าอะไร อาการของคุณหนูเรโกะก็ยังน่าห่วงอยู่เลย เขาหันมองคุณหนูเรโกะที่กำลังตักอาหารเช้าเข้าปาก โดยที่เธอหันมายิ้มให้เขาน้อยๆ
"นี่โอริกิจัง ถ้ามีธุระจะรีบไปก็ได้นะ แล้วถ้าไปโรงเรียนฝากบอกพี่ชายด้วยว่าเรโกะหายดีแล้ว ให้มารับกลับบ้านได้เลย"
"เสียงใครหนะ โอริกิ นี่เธออยู่ไหนเหรอ" อายูมิไล่เบี้ย เธอได้ยินเสียงของคุณหนูเรโกะดังลอดเข้าไปในโทรศัพท์
"อ๋อเปล่าๆ อืมงั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปนะ"
โอริกิวางสายจากอายูมิ และเดินเข้ามาหาคุณหนูเรโกะ
"แฟนเหรอ อันแน่ โอริกิมีแฟน เรโกะจะฟ้องพี่เรียว" เรโกะพูดเล่นหยอกล้อ
"เปล่านะครับเพื่อน" โอริกิพูดพลางยิ้ม
"รีบไปโรงเรียนเถอะนะโอริกิ เดี๋ยวเพื่อนจะรอนาน"
โอริกิพยักหน้ารับก่อนจะหันตัวออกไปจากห้องพักผู้ป่วยทันที ใจจริงเขาไม่อยากจะทิ้งเรโกะไว้คนเดียวหรอก แต่ถึงยังไง เขาก็จำเป็นต้องไปหาและอยู่เป็นเพื่อนของอายูมิเพราะบางทีอาจจะโดนพวกของทามากิรังแกอีกได้
โอริกิเดินทางจากโรงพยาบาลมาจนถึงโรงเรียนนั้นใช้เวลาไม่นานมาก คาบเรียนเช้าได้เริ่มเข้าเรียนไปพอสมควร โอริกิเดินเข้ามาในห้องเรียน และทรุดตัวลงนั่งข้างๆ อายูมิ
"หวัดดี อายูมิจัง" เขาทักทาย
"ทำมัยเพิ่งมาละโอริกิ" อายูมิพูดขึ้นพลางค้อนจนหน้าบูดเหมือนตูด
"คือว่า ผมติดธุระนิดหน่อยครับ"
"ธุระอะไร ไม่เชื่อโอริกิไปอยู่กับใครมาใช่ไหม อายูมิโทรไปตอนเช้ามีเสียงผู้หญิงด้วย"
"คิดมากน่า อายูมิ ไม่มีอะไรสักหน่อย"
"แน่นะ ถ้าอายูมิรู้ว่า โอริกิจะไปมีคนอื่นละก็ อายูมิเอาตาย"
โอริกิสุดแสนจะงงกับชีวิต แต่เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะรู้ว่าเหตุการณ์เมื่อวานยังสร้างรอยแผลให้กับอายูมิอยู่ เขาสงสัยว่าหนึ่ง เขาเคยตกลงเป็นแฟนของอายุมิตั้งแต่เมื่อไหร่กัน และสองกับการที่เขาเคยมีอะไรกับอายูมิจนกลายเป็นคู่นอนนั้น คือการตกลงรับเธอแล้วหรือ ทั้งๆที่ เซ็กส์ แต่ละครั้งอายูมิเป็นผู้เริ่มก่อนตลอด
ความคิดเห็น