คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>> Special Heechul ผมเกลียดตัวเอง
special Heeclul
ผมเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ
ผมเป็นคนที่น่ารังเกียจในโรงเรียนแห่งนี้
ผมเป็นเหมือนส่วนเกินในหอองค์ชายพระอาทิตย์
โรงเรียนเวทมนตร์ศาสตร์เอสเอ็มทาวน์ถือว่าเป็นบ้านของผม บ้านที่ผมรักและรู้สึกผูกพันธ์ ไม่เคยมีที่ไหนเลยที่ผมจะอยู่แล้วมีความสุขเหมือนกับที่นี่ ใครซักคนพาผมมาเรียนที่นี่ตอนอายุ 11 ขวบ ผมอยู่กับเพื่อนๆอีก 12 คนในหอนอนองค์ชายพระอาทิตย์
แต่..............
ไม่มีเพื่อนคนไหนรักผมเลย
ไม่เคยมีเพื่อนคนไหนเป็นห่วงผม
ไม่เคยมีเพื่อนสักคนที่จะสนใจเวลาที่ผมหายไป
ผมมันเป็นเหมือนไอ้นักเรียนโรคจิตไม่ปกติที่ใครต่อใครต่างมองว่าผมน่ารังเกียจและไม่น่าเข้าใกล้ ใครต่อใครต่างพากันเดินหนีผม ผมอยากเข้าไปงานเลี้ยงเต้นรำวันคริสมาตร์ตั้งแต่ตอนผมอยู่ปี 1 ผมแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าดูดี แต่สายตาของนักเรียนหลายๆคนในงาน รวมถึงเพื่อนบางคนในหอองค์ชายพระอาทิตย์กับมองผมเหมือนตัวประหลาด ทำไมกันผมไม่สามารถมีชีวิตอยู่แบบพ่อมดธรรมดาได้เหรอ ทำไมผมต้องทนทุกข์ทรมานในสิ่งที่ผมเลือกไม่ได้
ผมกลายเป็นตัวประหลาดและตัวน่ารังเกียจ ซองมินรูมเมทของผมขอแยกห้องนอนกับผมตอนปี 2 คิดดูสิครับขนาดผู้คุมซึงฮวานยังไม่อยากนอนกับผมเลย มีเพียงคนๆเดียวเท่านั้นคนที่ผมถือว่าเป็นเพื่อนที่ผมรักที่สุด คิมคิบอม คนที่ไม่เคยแสดงท่าทีรังเกียจผมเลย
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมแต่ท้ายที่สุดผมก็ต้องขอขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆและมิตรภาพที่เขามอบให้ผม ผมต้องแอบร้องไห้คนเดียวประจำเพราะเพื่อนๆทุกคนแกล้งผม ดูถูกผม ที่โต๊ะอาหารทุกคนจะลุกหนีเวลาผมเดินมานั่งมีเพียงคิบอมเท่านั้นที่จะนั่งอยู่กับผม
ทำไม??????
ผมเคยถามตัวเองว่าทำไม ทำไมเพื่อนๆถึงจงเกลียดจงชังผมนัก ทั้งๆที่ผมไม่ได้เจตนาที่จะทำให้สิ่งร้ายๆเกิดขึ้น ผมไม่ได้ตั้งใจในเมื่อผมเลือกเกิดไม่ได้
ผมรู้ว่าทุกคนเป็นเพื่อนที่ดี พวกเขารักกัน ผมก็อยากจะเป็นส่วนนึงที่ทำให้พวกเขารักผมบ้าง ผมอยากเล่นเกมส์กับดงเฮและฮยอกแจ แต่สองคนนั้นดูท่าทางไม่ต้องรับผม ซองมินกับคยูฮยอนก็ไม่ยอมพูดคุยกับผม เยซองและรยออุคก็แสดงท่าทีรังเกียจผมอย่างเห็นได้ชัด เวลาที่พวกเขาทั้ง 12 คนอยู่ด้วยกัน ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นและน่าเอ็นดูสำหรับพ่อมดน้อยทั้ง 12 คนที่คุยเล่นและรักกัน มีเพียงผมเท่านั้นที่เป็นส่วนเกินไม่สามารถเข้าถึงพวกเขาได้
ทุกครั้งที่มีงานวันคริสมาตร์ผมจะต้องนั่งเหงาอยู่คนเดียวในหอนอน ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้ ผมจะออกมาเดินเล่นอยู่ที่ทะเลสาบมืดๆคนเดียว ในขณะที่สายตามองเข้าไปเห็นแสงไฟกระพริบอยู่ในห้องโถงของปราสาท เพื่อนๆของผมกำลังสนุกสนานอยู่ในนั้น ผมอยากจะเข้าไปสนุกกับพวกเขาด้วย ผมไม่อยากโดดเดี่ยวเลย
เวลาที่ผมร้องไห้จะมีเพียงคิบอมเท่านั้นที่คอยมานั่งเป็นเพื่อน คิบอมเป็นคนไม่ค่อยพูด เขาไม่เคยจะพูดจาปลอบใจผมหรือแสดงท่าทีเห็นอกเห็นใจ แต่เขาจะอยู่ไม่เคยห่าง ใบหน้าที่เรียบเฉยของคิบอมแสดงให้เห็นความเป็นห่วงที่ซ่อนอยู่ภายใน
ความรัก.......................
ใครบ้างไม่รู้จักคำๆนี้ มันที่เสียดแทงและเจ็บปวดเข้าไปถึงข้างใน
ใครคนนึงที่ผมรัก ใครคนนึงที่ผมชื่นชมตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามา ณ โรงเรียนแห่งนี้ แต่ผมไม่เคยอยู่ในสายตาของคนๆนั้นเลย
ชีวอน................
ผมชื่นชมในความสามารถและความโชคดีในหลายๆเรื่องของเขา ชีอวนเป็นอีกคนที่ดีกับผม แม้ว่าฮันคยองเพื่อนสนิทของเขาจะไม่ชอบผมเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่ชีวอนก็คอยดูแลผมในบางครั้งที่ผมรู้สึกแย่และอ่อนแอ
ชีวอนดีกับผม จริงใจและช่วยเหลือผมในเกือบทุกเรื่อง จนกระทั่งวันนึงผมก็ได้รู้หัวใจตัวเองว่าผมรักใคร แต่..................โชคชะตาที่เลือกเกิดไม่ได้ก็ทำให้ผมจำต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในห้วงแห่งความมืด
อีทึกเคยบอกว่า “ไม่มีใครในที่นี้ชอบผม ทุกคนรังเกียจผมและผมควรจะออกไปจากที่นี่ซะ”
ทำไม???? อีทึกถึงพูดแบบนั้น อีทึกเป็นคนที่น่ารักและนิสัยดี แต่ผมคงไปทำอะไรให้เขาเกลียดผม
ฮยอกแจจะอารมณ์เสียและโมโหใส่ผมทุกครั้งที่ผมเข้าใกล้ดงเฮ ผมรู้ว่าฮยอกแจคิดกับดงเฮยังไง แต่ผมไม่ได้มีเจตนาทำร้ายดงเฮนี่นา
แต่........ถึงทุกคนจะร้ายกับผม แต่ผมก็ยังอยากจะเป็นเพื่อนกับทุกคน
ทุกคนมีดีในตัวเอง ผมชอบความร่าเริงในตัวของพวกเพื่อนๆเพราะมันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยมี รอยยิ้มที่มีความสุขแบบดงเฮคือรอยยิ้มที่ผมอยากจะยิ้มบ้าง
คำพูดหวานๆแบบที่ซองมินพูดกับคยูฮยอนก็เป็นสิ่งที่ผมอยากจะลองทำกับคนที่ผมรัก.....555+ แต่ก็เป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ ใครกันจะมารักคนแบบผม
ผมอยากเป็นคนที่มีแต่คนรักเหมือนอีทึก เขามีแต่คนรักจริงๆนะ
ผมอยากเกิดมาเพียบพร้อมเหมือนชีวอนและฮันคยองแต่ก็เท่านั้นผมเกิดมาแล้วนี่ แล้วผมก็เป็นอย่างนี้ และมันก็เป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้
ผมคิมฮีซอลได้เลือกทางเดินของตัวเองแล้ว เพื่อนที่ดีที่สุดของผม กับชีวิตที่ทุเรศที่สุด ผมเกลียดตัวเองแต่ผมรักเพื่อนๆของผมทุกคน
ความคิดเห็น