คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 6 จะมากไปแล้ว 60 %
“โยรี ทำมัยเธอไม่กินเข้าไปละ ไม่อร่อยเหรอไง”
“เปล่า แต่ฉันยังกลัวๆอยู่เลย”
“เธอกลัวอะไร อย่าบอกนะว่ากลัวยัยลูกสาวอธิการนั่น”
“เรื่อง....ซูอา ฉันไม่กลัวหรอก”
“แล้วเธอกลัวอะไรละ”
“ระ....รุ่นพี่จะจุนโซ”
ชินจูขมวดคิ้วน้อยๆ ใครกันรุ่นพี่จุนโซไม่เห็นจะเคยรู้จักเลย แล้วโยรีจะกลัวอะไรคนพวกนั้นหนักหนาไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ เวลานี้คาบเช้าใกล้จะมาถึงแล้ว ชินจูพยายามเร่งเพื่อนสาวให้รีบกินข้าวเช้าเข้าไป แต่กระนั้นเพื่อนสาวของเธอกลับนั่งหน้าซีดตัวสั่นอย่างไม่มีเหตุผล ชินจูส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เธอพยายามปลอบโยนเพื่อนสาวของเธอแล้วนะ แต่ทำมัยเพื่อนสาวของเธอถึงไม่เลิกกลัวเสียที
“เอาละ โอเคโยรี ฉันเข้าใจก็ได้ว่าเธอกลัว ไหนว่ามาสิว่า รุ่นพี่อะไรนั่นของเธอน่ะเป็นใคร”
โยรีกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ การจะให้เธอเล่าถึงรุ่นพี่จอมร้ายกาจผู้นี้นั้นมันช่างยากเสียจริง แล้วนี้ถ้าชินจูรับรู้เหมือนที่เธอรับรู้ละก็ ชินจูจะเกรงกลัวรุ่นพี่คนนั้นรึเปล่า
“เล่ามาสิ โยรี นี่ยิ่งฉันเห็นท่าทางของเธอฉันชักจะอยากรู้แล้วนะ” ชินจูยังคาดคั้นเพื่อนสาวต่อ เธอออกจะขำนิดๆ ด้วยซ้ำกับท่าทีแปลกๆของโยร
“อืม.....เอ่อ....... คือระ....รุ่นพะ...พี่ จะ......จุน....ซะ....โซ.....”
“โอ้ย โยรี เธอเล่าแบบนี้แล้วเมื่อไหร่มันจะจบละฮะ รีบๆเล่ามาเถอะ”
“คือ รุ่นพี่ฮันจุนโซ เป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทผลิตรถยนต์ชั้นนำของที่นี่ รวมถึงกิจการโรงแรม ห้างสรรสินค้าที่มีอยู่เต็มไปหมด”
“อืมแล้วไงต่อ มันเกี่ยวอะไรกับมินซูอาละ”
“ก็แม้แต่อธิการบดี ยังเกรงใจพี่จุนโซมาก เพราะแต่ละปี ทางบ้านของรุ่นพี่จะบริจาคเงินให้มหาวิทยาลัย ปีละหลายร้อยล้านวอน”
“เฮ้อ โยรี ฉันยังไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกับมินซูอาตรงไหน”
“และที่สำคัญ รุ่นพี่จุนโซกะมินซูอาน่ะ เป็นคู่มั่นกัน”
“เหรอ” ชินจูระเบิดเสียงหัวเราะ “งั้นฉันก็คงจะสงสารอีตารุ่นพี่จุนโซของเธอจัง”
“ทำมัยละ แล้วนี่ฉันว่าถ้ามินซูอาไปฟ้องรุ่นพี่จุนโซขึ้นมาจะทำไงละ”
“ที่ฉันสงสารน่ะ ก็เพราะว่าผู้ชายโชคร้ายคนนั้นจะได้มินซูอาเป็นแฟน ฟ้อง ???? แล้วไงละ ช่างเขาสิ”
ชินจูไม่ได้แสดงอาการสนใจประวัติอะไรของฮันจุนโซมากนัก เธออยากจะเรียน เรียนให้จบและเรียนให้ดีเพื่อจะได้กลับไปช่วยงานพี่ชาย สุดท้ายสิ่งสำคัญก่อนที่เธอจะกลับไป เธอขอพบหน้าเขาคนนั้นของเธออีกครั้ง เธอคิดถึงเขาผู้ชฃายเพียงคนเดียวที่เธอมีและเป็นเพียงคนเดียวที่เธอจะรักเขา “คิมจินซอง”
“หวัดดีสาวๆ” เสียงที่ร่าเริงสดใสของซองมินดังขึ้นด้านหลัง
“อ้าวหวัดดีซองมิน เอ่อ..นี่ ฉันแนะนำเลยนี่คือปาร์คโยรี เพื่อนของฉันเอง”
ปาร์คโยรีทำตาโตและสีหน้าตกใจ ก่อนเธอจะพูดขึ้นว่า” คะ....คุณ” ซองมินก็รีบฉีกยิ้มให้เธออย่างกว้างสุดๆ จนโยรีหยุดพูด
“เป็นอะไรไปจ๊ะ โยรี”
“อ๋อ เปล่าๆ”
“นี่ซองมิน” ชินจูเรียกเขา “เธอรู้จักรุ่นพี่ที่ชื่ออะไรนะ.....ฮันจุนโซมะ”
“อ้อรู้ ทำมัยเหรออย่าบอกนะว่าเธอไปมีเรื่องกับนายนั่น”
“ฉันเปล่าเลยนะ ไปเรียนกันเถอะ ปล่อยนายนั่นลอยแพไปก่อน”
ช่วงพักกลางวันโยรีหายหน้าหายตาไปตามเดิม ชินจูและซองมินเลยรับประทานอาหารกลางวันกันอยู่เพียงแค่ 2 คน ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบางคนก็ทำหน้าตาแปลก ชินจูเองก็รู้สึกได้เหมือนกัน
“นี่ซองมิน นายรู้ไหมว่าคนพวกนั้นเขามองอะไร” ชินจูก้มตัวลงกระซิบ เธอแปลกใจว่าทำมัยคนพวกนั้นต้องมองเธอกับซองมินแปลกๆ
“ฮ่าๆๆๆ ก็เธอนะ ช่างกล้า กล้ามากินข้าวกับอันธพาลอย่างฉันไง”
ซองมินไม่สนใจก้มหน้าก้มตาลงกินอาหารตรงหน้าต่อ
“เฮอะ เธอว่ามะ สงสัยยัยโรคจิตปาร์คโยรีคงจะถูกกดน้ำตาย” เสียงของนักศึกษาสาวสองคน กำลังยืนคุยกันอยู่เบื้องหลังของชินจู
“แหมๆ ก็เธอเล่นเอาอีกแล้ว คราวนี้เผลอเดินไปเหยียบเท้าของคุณหนูมินซูอา จะไม่ให้ตายได้ไง”
“ยัยนั่นอีกแล้วเหรอ.......” ชินจูพูดลอยๆ
“ทำมัยเหรอ อีกแล้วหมายความว่าอะไร”
“ก็เมื่อเช้า โยรีเพิ่งไปมีเรื่องกับพวกนั้นมา”
“อะไรนะ!!!!” ซองมินร้องลั่น “งั้นรีบไปหาโยรีกันเถอะ”
“นายรู้เหรอว่าโยรีอยู่ที่ไหน”
ลีซองมินส่ายหัวแรงๆ “ไปก่อนเถอะน่า เดี๋ยวก็รู้เอง” ซองมินคว้ามือของชินจูและลากไปด้วยความรวดเร็ว
ที่บ่อน้ำของมหาวิทยาลัยมินชอนซอง นักศึกษาหลายคนกำลังมุงดูเหตุการณ์บางอย่าง บางคนส่งเสียงเชียร์ บางคนก็มองพฤติกรรมด้านหน้าด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว ซองมินไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปทันที ภาพเบื้องหน้าคือภาพของปาร์คโยรี กำลังนั่งขดตัวนิ่ง เนื้อตัวของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำ เสื้อผ้าบางส่วนของเธอถูกฉีกขาด ที่แก้มซ้ายนั้นมีรอยฝ่ามือประทับอยู่
“เธอคิดจะทำอะไร” มินซูอาถามขึ้นเมื่อเห็นซองมินวิ่งเข้ามาขัดขวางการรังแกคนของเธอ
“หลีกไป” ซองมินพูดเสียงเย็น เขาค่อยๆช้อนร่างของโยรีขึ้นมา และอุ้มไว้ในอ้อมแขน “ฉันบอกให้หลีกไปไง” เขาตะโกนสุดเสียง มินซูอายอมถอยหลบให้เขาอย่างโดยดี ซองมินจ้ำอ้าวรีบพาโยรีจากไปจากที่นั่น
“เธอทำอะไรเพื่อนฉัน” ชินจูเอ่ยถาม ตอนนี้อารมณ์โกรธของเธอก็พลุ่งพล่านพอสมควร
“อ้อ เธอนั่นเอง เด็กนักศึกษาไทย เชอะ”
“แล้วไง ในเมื่อฉันเป็นคนดีกว่าเธอ”
“เธอว่าไงนะ” มินซูอาหันขวับมา “อย่าให้ฉันต้องทำกับเธอเหมือนยัยโรคจิตนั่นนะ”
“ฉันไม่กลัว ถ้าเธอจะทำฉันก็ไม่ยอม”
“มันจะมากไปแล้วนะ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร” มินซูอากรีดร้องสุดเสียง นักศึกษาที่ยืนล้อมรอบมุงดูเหตุการณ์กันอยู่ที่บริเวณนั้นต่างพากันตกใจ ไม่มีใครเคยพูดจาแบบนี้กับลูกสาวอธิการบดีคนสวยนี้มานานแล้ว
“ฉันก็คิดว่าฉัน เป้นนักศึกษาคนหนึ่งที่มีความเป้นคนมากกว่าเธอ”
เพี๊ยะ !!!!!! มินซุอาตกฉาดใหญ่เข้าที่หน้าของชินจู แต่มีเหรอที่สาวไทยอย่างเธอจะยอม ถึงเธอจะไม่เคยหาเรื่องใคร แต่ถ้าจะให้เธอวางมวยไทยต่อหน้านักศึกษาเกาหลีเธอก็ยอม ชินจูตบหน้ามินซุอาคืน และนั่นยิ่งทำให้มินซูอาโกรธหนักขึ้นไปอีก เธอสั่งให้เพื่อนสาวอีก 2 คน รุมชินจู เหตุการณ์ ยิ่งโกลาหนกันมากขึ้น เมื่อไม่มีใครยอมใคร ร่างของมินซูอาเผลอถูกเพื่อนสาวของเธอผลักตกลงไปในน้ำเพราะความโกลาหนจึงคิดว่าเป็นชินจู เธอพยายามร้องขอความช่วยเหลือเพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็น
ความคิดเห็น