คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 5 โรคติดต่อ !!!!
"เป็นอะไรไป ส่ายหัวอย่างกับอยากให้มันหลุด" ซองมินถามล้อๆ เมื่อเห็นอาการแปลกๆของสาวน้อย
"เปล่าซะหน่อย" ชินจูตอบเลี่ยงๆ
"ชินจู เดี๋ยวปิดร้านเธอจะกลับบ้านเลยปะ"
"ก็แน่สิซองมิน เท้าฉันยังเจ็บอยู่เลย"
ซองมินทำสีหน้าครุ่นคิดสักนิดนึงก่อนกล่าวขึ้น "งั้นเดี๋ยวตอนขากลับบ้าน ฉันไปส่งนะ เดี๋ยวเธอไปซุ่มซ่ามที่ไหนอีก"
"ตามใจนายละกัน ถ้านายอยากจะไม่ไปทำงานแล้วก็นั่งตกงานจากผับอะไรนั่น"
"555+ ฉันกลัวที่ไหนเรื่องตกงาน เป็นห่วงเพื่อนรักมากกว่าแหละ"
ซองมินหนุมตัวกลับหลังพร้อมทั้งถือถาดวางแก้วกาแฟร้อนเดินไปส่งยังโต๊ะของลูกค้าทันที วันนี้ชินจูทำงานแต่ที่บริเวณเคาน์เตอร์เท่านั้นเพราะเธอเดินไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ แม้เจ้าของร้านจะอนุญาตให้เธอพักผ่อนได้ แต่เธอกลับไม่ต้องการอย่างน้อยอยู่เป็นเพื่อนซองมินก็ยังดี
เมื่อถึงเวลาที่ร้านจะปิด ซองมินยังคงโอ้เอ้อยู่กับงานภายในร้าน ไม่ยอมกลับเสียที
"ซองมิน กลับบ้านกันเถอะนะ" ชินจูทำเสียงอ่อนใจ
"เดี๋ยวสิ คนขี้เกียจรอฉันก่อนจะได้ไหม" ซองมินพูดพลางหันก้มลงไปกดปุ่มเกมส์ในโทรศัพท์มือถือต่อโดยที่ไม่หันมามองและสนใจชินจูเลย
หญิงสาวชักฉุนเลยเดินตรงเข้าไปยื่นหน้าเข้ายังจอมือถือ
"มันสนุกอะไรนักหนา หาซองมิน" ชินจูพูดพลางมองหน้าจอโทรศัพท์
"เอาน่าสนุกละกัน ฉันเล่นเวลาเครียดๆทุกที"
"นี่นายพูดเหมือนกับตอนนี้นายเครียดอยู่งั้นแหละ"
"นิดหน่อยนะ อะ" ซองมินพูดพลางยื่นโทรศัพท์มือถือให้หญิงสาว "ลองเล่นดูสิ บางทีมันอาจจะช่วยเธอได้นะ"
ฟ้ารับโทรศัพท์มือถือเครื่องนั้นมาพิจารณา และลองใช้มือของเธอกดลงไปบนปุ่ม ตัวกาตูนร์บนหน้าจอเริ่มทำงาน
"นี่มันเล่นแบบนี้" ซองมินพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาสอนวิธีการเล่นให้กับหญิงสาว "นี่เธอรู้ไหมว่าเกมส์นี้นะ ฉันเป็นคนสร้างและก็เขียนโปรแกรมเองแหละ เพราะฉะนั้นมันเลยมีแค่ในนี้เท่านั้น"
"จริงเหรอ เฮอะจะเชื่อนายดีไหมเนี่ย"
"ต้องเชื่อสิ ไม่มีใครฉลาดเท่าลีซองมินอีกแล้ว ฮ่าๆ"
ชินจูเพลิดเพลินอยู่กับเกมส์ตรงหน้า ความจริงมันก็เป็นแค่เกมส์ธรรมดาแต่ทำมัยนะ มันถึงทำให้เธอหยุดเล่นไม่ได้เลย
"แบ่งกันเล่นบ้างสิ" ซองมินแย้งเมื่อเห็นชินจูครองเครื่อง
"เรื่องอะไรละฉันยังสนุกอยู่เลยนะ" ชินจูเถียง ก็เธอกำลังสนุกอยู่นี่นา แล้วซองมินก็เป็นคนยื่นให้เธอเอง
"โห อะไรเนี่ยโดนแย่งซะงั้นอ่า"
ซองมินเดินทำหน้ามุ่ย ก่อนจะยิ้มมุมปากและเหล่มองเพื่อนสาว เขาเดินตรงไปยัง ที่ควบคุมสวิชไฟและสับมันลงทันที
"อะไรเนี่ยซองมิน แกล้งกับชัดๆเลย"
"คือมาซะทีสิ ขอเล่นบ้างได้ม่า"
"เชอะ ยังไงก็มีไฟหน้าจออยู่ดีอ่าแหละ" ชินจูท่าทางติดเกมส์ในมือถือจัดมาก จนไม่ยอมวางตากับมัน
คืนนั้นซองมินนั่งแท็กซี่ไปส่งหญิงสาวที่บ้าน ตลอดทางกลับบ้านชินจูไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือเลย เกมส์นั้นก็เป็นเพียงเกมส์ต่อสู้เท่านั้น แต่พิเศษที่ว่าเกมส์นี้เป็นเกมส์ที่ซองมินคิดขึ้นเองโดยเขียนโปรแกรมและใส่มันลงไป ทำให้เกมส์นี้มีเฉพาะในเครื่องของเขาเท่านั้น
"เอาคืนมาได้แล้วนะ" ซองมินขอคืน เมื่อแท็กซี่ส่งถึงหน้าบ้านแล้ว
"ไม่เอาอะ ซองมิน"
"หือ ว่าไง"
"คืนนี้ ขอยืมเอาไว้เล่นไม่ได้เหรอไง"
"เรื่องอะไรละ เอาคืนมานี่เลย"
"เฮอะ ใจร้ายที่สุด" ชินจูพูดพลางยื่นโทรศัพท์คืนให้กับซองมิน
เช้าวันต่อมา ที่ Minshonsong University
ชินจูมามหาวิทยาลัยแต่เช้า เมื่อตอนเช้ากว่านี้เธอโทรไปหาซองมินที่เพิ่งจะตื่นนอน และนั่นทำให้เธอตัดสินใจไม่รอเขา
"เฮอะ ยัยเฉิ่มนั่น เดินยังไงไปชนคุณหนูแล้วก็ทำน้ำหกเต็มไปหมด มินซูอาได้ ซุ่มซ่ามจริง" เสียงของนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่นั่งอยู่กล่าวขึ้น "โถ่ ก็ยัยนั่นน่ะมันโรคจิตจะตาย อย่าไปถือสามันเลย"
ชินจูได้ยินการสนทนาของนักศึกษาพวกนั้น คนพวกนี้นี่แย่จริงๆ ไม่มีอะไรทำหรือไงถึงต้องมานั่งนินทาคนอื่นอยู่แบบนี้ ชินจูมองเข้าไปเห็นว่าคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมมุงดูอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้
"นี่ ยัยเซ่อ ถึงแกจะขอโทษยังไงอะนะ ปัญญาอย่างแกจะมาซื้อของอะไรชดใช้ฉันได้" เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่ง แวดๆ ดังลั่นบริเวณนั้น
"ซูอา ฉะฉันขอโทษนะ" อีกฝ่ายที่ถูกข่มขู่กล่าวเสียงสั่น
"ไม่ต้องมาขอโทษ คำขอโทษจากคนอย่างแกเนี่ย ฉันไม่ต้องการ" มินซูอาผลักคนตรงหน้าล้มลง พอดีกับที่ชินจูเดินเข้ามาถึงพอดี
"โยรี" ชินจูร้องสุดเสียง พร้อมทั้งพยุงร่างเพื่อนสาวขึ้นมา
"อ๋อ ยัยโง่เดี๋ยวนี้แกมีเพื่อนเป็นตัวเป็นตนแล้วเหรอ เฮอะ ท่าทางเพื่อนแกจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพฤติกรรมโรคจิตของแกละสิ"
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ เธอคืดว่าเธอเป็นใครกัน ถึงมายืนว่าเพื่อนฉันแบบนี้" ชินจูตอกกลับ
"เธอเป็นใคร เพิ่งย้ายมาใหม่เหรอไงถึงไม่รู้จักฉัน"
"นี่ขอโทษนะ ก่อนจะสมัครเรียนที่นี่เค้ามีแค่ให้กรอกประวัติและก็สาขาที่ต้องการเข้าเรียน ไม่มีเอกสารบ้าที่ไหนจะลงรูปเธอไว้หรอกนะ"
"นี่ แกกล้าดียังไงฮะ แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร คอยดูนะภายในวันนี้แกตายแน่" หญิงสาวผู้นั้นยื่นคำขาด ก่อนจะสะบัดหน้าจากไป
ชินจูมองตามพลางส่ายหน้าน้อยๆ ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะเป็นเอามากนะ
"โยรี เป็นยังไงบ้าง" ชินจูหันหลับมาพยุงเพื่อนยืนขึ้น
"ขอบใจนะชินจู ที่ช่วยฉันเอาไว้"
"นี่โยรี วันหลังเธอก็ตอกกลับพวกนั้นไปสิ ทำมัยถึงยืนเฉยอยู่ได้"
"ชินจู เธอไม่รู้เหรอ ว่าผู้หญิงคนนั้นหนะเป็นใคร"
"หึ ไม่อะไม่รู้" ชินจูส่ายหัวแรงๆ
โยรีถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสาธยายต่อว่า "นั่นนะ คุณหนูมินซุอา ลูกสาวอธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้"
"อืม แล้วไงต่อละจ๊ะ" ชินจูยังถามต่อพลางยิ้มหน้าบาน
"แล้ว ที่สำคัญกว่านั้น"
"อะไรกัน ยังมีอะไรสำคัญกว่าได้เป็นลูกสาวอธิการบดีอีกเหรอ"
"มีสิ มินซูอา น่ะ ปะเป็นคู่หมั่นของ ระรุ่นพะพี่ ฮะฮันจะจุนโซนะ"
"เธอพูดอะไรฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไปกันเถอะโยรี"
ชินจูพูดพลางจูงมือของเพื่อนสาวเดินหายไปจากที่แห่งนั้น ลูกสาวอธิการบดีอะไรทำตัวหน้าเกลียดชะมัด เธอไม่เห็นกลัวเลยสักนิด
ความคิดเห็น