คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หนุ่มหน้าใส Kim Jin Song
ฝนที่ตกปอยๆอยู่เมื่อครู่ ขณะนี้ตกหนักลงมาแล้ว ฟ้าที่ไม่รู้จะทำอย่างไร จะหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีผู้คนผ่านไปผ่านมาสักคน เธอจึงตัดสินใจรีบแบกร่างที่ไร้สติของชายขึ้นมาแล้วพยุงไปยังริมถนน เลือดของเขาเปรอะเปื้อนที่ใบหน้าอันขาวหมดจดของเธอ เธอเรียกแท็กซี่แล้วพาชายหนุ่มไปยังโรงเยาบาลทันที เมื่อไปถึงโรงพยาบาลชายหนุ่มถูกนำตัวเข้าไปยังห้องฉุกเฉินโดยที่ฟ้าเองก็เป็นห่วงอาการของเขาอยู่เหมือนกัน ฟ้าที่รออยู่หน้าห้องจึงใช้เวลาที่เหลือกลับบ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วย้อนกลับมาดูอาการของเขาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
เมื่อฟ้ากลับมาถึงที่โรงพยาบาลก็พบว่าชายหนุ่มถูกนำตัวเข้ามายังห้องพักของผู้ป่วยแล้ว แพทย์ผู้ดูแลกล่าวกับเธอว่าร่างกายของเขาบอบช้ำต้องพักผ่อนมากๆ ซ่ำแล้วยังแนะนำให้เธอไปแจ้งความเรื่องการถูกทำร้าย
เมื่อฟ้าคุยกับคุณหมอเสร็จเธอจึงก้าวเข้ามายังห้องพักผู้ป่วยที่ชายหนุ่มนอนอยู่ ตามร่างกายของเขามีแผลอยู่พอสมควร และบาดแผลจากการโดนตีที่ศรีษะก็ถูกหมอนำผ้ามาพันไว้เรียบร้อยแล้ว แต่ร่างของเขานั้นยังนอนหลับไม่ได้สติอยู่
"หนูเป็นญาติผู้ป่วยเหรอค่ะ" พยาบาลสาวคนสวยเดินที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยถามเธอ
"ไม่ใช่ค่ะ หนูเห็นเขาถูกทำร้ายเลยพามา"
"งั้นถ้าเขาฟื้นแล้ว ให้สอบถามประวัติของเขาด้วยนะค่ะ มันมีความจำเป็นต่อทางโรงพยาบาล" พยาบาลสาวพูดก่อนที่จะเดินออกไป
ฟ้าเดินมายังเตียงของคนไข้เธอนั่งลงตรงเก้าอี้ข้าง วันนี้เธอเหนื่อยเหลือเกินทั้งเหนื่อยทั้งเสียใจทั้งใจหาย เธอค่อยๆฟุบหน้าลงไปข้างเตียง เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้รู้เพียงแต่ว่าเธอหลับไปนานพอสมควรแล้ว และเมื่อรู้สึกตัวเธอรู้สึกว่าเหมือนมีมือเย็นๆมาแตะเข้าที่แก้มของเธอ
"นาย ฟื้นแล้วเหรอ" ฟ้าตื่นขึ้นก็พบว่าชายหนุ่มคนที่เธอช่วยไว้ฟื้นแล้ว เขาส่งยิ้มสดใสมาให้เธอถึงแม้ว่าใบหน้าของเขายังซีดเซียวจากอาการเสียเลือดอยู่ก็ตาม
"ครับ ฟื้นแล้ว" เขาตอบกลับมาด้วยภาษาไทยสำเนียงแปลกๆ
"ยังเจ็บอยู่ไหม พักผ่อนต่อเถอะ เดี๋ยวนายต้องกรอกประวัติของนายด้วยนะ"
"กรอกประวัติ" ชายหนุ่มทวนคำ
"ใช่กรอกประวัติ ก็นายเป็นคนไข้นี่นา แล้วฉันก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนายเลยด้วยพอดีฉันแค่เจอนายถูกทำร้ายก็เลยพามาโรงพยาบาลเท่านั้น"
"คุณช่วยผมไว้เหรอ"
"อืม ฉันเจอนายถูกทำร้ายเลยพามานี่ไงละ งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวหมอกับพยาบาลที่นี่จะดูแลนายต่อเอง"
เมื่อฟ้าพูดจบเธอก็หนุมตัวเดินออกมายังห้องผู้ป่วยทันที เธอเองไม่ได้ทันสังเกตเห็นสายตาของชายหนุ่มผู้นั้นว่ามองเธอด้วยสายตาอย่างไร เธอก้มลงมองนาฬิกาก็พบว่านี่ดึกมากแล้ว เธอสมควรจะรีบกลับบ้านสักที ส่วนทางนี้ไหนๆ ชายคนนั้นก็ฟื้นแล้ว ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโรงพยาบาลแทน
ฟ้าเดินออกมาขึ้นรถเมล์ยังป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล และเมื่อรถเมล์สายที่ผ่านบ้านเธอมาถึง เธอก็รีบขึ้นรถไปในทันทีโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เวลากลางคืนอย่างนี้ผู้คนในรถเมล์ก็ดูเหมือนจะบางตารถเมล์แล่นมาด้วยความเร็วและจอดลงยังป้ายบ้านของเธอ ฟ้าเดินลงรถเมล์มายังปากทางเข้าซอยบ้านเธอในยามดึกเช่นนี้ไม่มีผู้คนเดินขวักไขว่เหมือนตอนกลางวัน มีเพียงแต่กลุ่มวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่นั่งกินเหล้าเมามายส่งเสียเอะอะโวยวายท่ามกลางความเงียบสงัดยามราตรี
"เดินคนเดียว ไม่เหงาเหรอจ๊ะน้องสาว" หนึ่งในกลุ่มวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างส่งเสียงทักทายฟ้า แต่เธอไม่สนใจพร้อมกับรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้นไปอีก
"เฮ้ย ไม่ได้ยินที่พี่ถามเหรอไงจ๊ะน้อง" กลุ่มวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างชักฉุนที่ฟ้าไม่ยอมตอบคำถามของพวกมันจึงลุกขึ้นยืนและเตะถังขยะที่อยู่ข้างๆ ดัง โครม!!!!
"ไม่ต้องกลัว พี่แค่อยากมีเพื่อนนั่งกินเหล้า น้อมมานั่งด้วยกันเถอะ"
ฟ้าไม่รอช้าออกวิ่งหนีทันที แต่ช้าไปเสียแล้วพวกวินมอเตอร์ไซค์กลุ่มนั้นล้อมหน้าล้อมหลังเธอไว้หมดแล้ว หนึ่งในกลุ่มนั้นเข้ามาล๊อคแขนเธอจากทางด้านหลัง แต่ก่อนที่พวกมันจะได้ทำอะไรเธอก็ถูกผลักลงกองกับพื้นอย่างแรง ศรีษะของเธอกระแทกเข้ากับพื้นทำให้เธอมึนหัว ภาพข้างหน้าเธอเห็นว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่ เธอค่อยๆพยุงร่างของเธอเพื่อลุกขึ้นแล้วพยายามเพ่งมองเข้าไปในความมืด วินมอเตอร์ไซค์กลุ่มนั้นกำลังรุมสะกำใครสักคนนึงอยู่
"โธ่เว้ย ไอ้หน้าจืดนี่ทำกูเสียอารมณ์หมด" เสียงสบถของพวกมันทำเอาฟ้าสะดุ้ง แล้วพวกมันก็ถุยน้ำลายลงกับพื้นข้างๆ จากนั้นก็เดินจากไปโดยที่เจออะไรขวางทางพวกมันก็เตะออกหมด
ฟ้าได้สติรีบตรงเข้าไปดูอาการของคนที่ถูกรุมเมื่อกี้นี้ ชายหนุ่มคนนั้นนี่คนที่เคยช่วยเธอไว้ที่สนามบินและคนที่เธอพามายังโรงพยาบาลเขามาที่นี่ได้อย่างไรเล่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่นั้นยังเป็นชุดสีฟ้าของโรงพยาบาลอยู่เลย ฟ้ารีบนำแขนของเขาพาดไว้บนไหล่ของตัวเองจากนั้นก็ค่อยๆพยุงเขาอย่างทุลักทุเลเดินต่อไปจนถึงบ้านของเธอ
เมื่อไปถึงฟ้าพาเขาเข้าไปนอนยังห้องของพี่ชายที่ตอนนี้ว่างเปล่าและไม่มีคนอยู่
"นายๆเป็นอะไรเหรอเปล่า" เธอพยายามเรียกเขา แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ เขาโดนทำร้ายอีกแล้ว นายนี่จะตายไหมเนี่ย ฟ้ารีบนำผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตามใบหน้าของชายหนุ่ม อาการกลัวเมื่อสักครู่นี้กับภาพสยองๆของคนถูกทำร้ายทำให้เธอตกใจแต่ก็ยังรวบรวมสติได้อยู่ เธอเช็ดเลือดออกจากใบหน้าที่ขาวสะอาดเรียบร้อยแล้ว ฟ้าจึงได้แต่นั่งรอว่าเมื่อไหร่ชายหนุ่มผู้นั้นจะฟื้นขึ้นมาจนกระทั่งเผลอหลับไป
"อันนยองฮาเซโยะ" ชายหนุ่มกล่าวทักทายเธอจากทางด้านหลัง เด็กสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เธอโล่งใจที่เขายังไม่ตายและอย่างน้อยเขาก็ยังเดินได้อยู่
"นายฟื้นแล้วเหรอ เป็นไงบ้างยังเจ็บอยู่ไหม" ฟ้าเริ่มต้นถามไถ่อาการของชายหนุ่มทันที
"ไม่เป็นไรมากครับ คุณละเป็นอะไรรึเปล่า"
ฟ้าส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่ "ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยฉันเอาไว้เมื่อคืน" ฟ้าเอ่ยปากขอบคุณเขาไป "แล้วนี่นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"
"ผมตามคุณมาครับ ผมไม่มีที่ไปก็เลยตามมาหาคุณ"
"มาหาฉัน นายตามฉันมาจากโรงพยาบาลเนี่ยนะ" ฟ้าพูดพลางชี้ไปยังตัวเอง
"ครับ" เขาพยักหน้า
"แล้วนี่นายยังเจ็บตรงไหนอยู่นึเปล่า จะไปหาหมอไหมเดี๋ยวฉันพาไป"
"เจ็บไปหมดทุกที่แหละครับ สงสัยคงต้องพักอยู่กับคุณที่นี่ซะแล้ว"
"ไม่ได้นะค่ะ ขอบคุณมากที่นายช่วยฉันเมื่อคืนแต่ยังไงนายก็ต้องกลับบ้าน" ฟ้าพูดอย่างรวดเร็วและในทันทีสีหน้าและแววตาของชายหนุ่มสลดลง
"ผมไม่มีบ้านครับ ผมหลงทาง"
"เป็นไปไม่ได้หรอกนะ ถ้านายจะจำบ้านตัวเองไม่ได้ ฉันรู้ว่านายไม่ใช่คนไทย มาเดี๋ยวฉันพาไปหาตำรวจ" ฟ้าพูดขึ้นพลางทำท่าดึงมือชายหนุ่มจะพาไปหาตำรวจจริงๆ
"ไม่เอานะครับ ผมไม่ชอบตำรวจเลย ให้ตายสิ"
"อย่าตายเลยขอร้องละ ไม่ไปหาตำรวจก็ได้แต่อย่าตายนะฉันละทั้งตกใจทั้งเป็นห่วงนายจะแย่" ฟ้าพูดอย่างรวดเร็วโดยไม่หายใจ
"คุณเป็นห่วงผมเหรอ" ชายหนุ่มทำหน้าทะเล้นใส่เธอ
"อืมใช่เป็นห่วง แต่ยังไงนายก็ต้องไปจากที่นี่แล้วก็กลับบ้านซะ"
ชายหนุ่มไม่สนใจพร้อมทั้งยังทำแก้มป่องอีก "คุณจะใจร้ายได้ลงคอเชียวเหรอ ไหนว่าคนไทยใจดีไม่จริงเลย"
"นี่นายอย่ามาว่าคนไทยนะ พวกเราไม่ได้ใจร้ายซะหน่อย แต่นายเข้าใจไหมว่านายต้องกลับบ้าน"
"ทำมัยคุณถึงชอบไล่ผมกลับบ้านนักนะ"
"อ้าวก็คนเราก็ต้องอยู่บ้านสิ"
"งั้นผมก็ขออยู่ที่นี่จนกว่าบาดแผลจะหายดี" และเมื่อเห็นฟ้ากำลังจะอ้าปากพูด "อะ บาดแผลนี้เกิดจากที่ผมช่วยคุณเมื่อคืนนี้ ถ้าไม่ช่วยป่านนี้คุณอาจโดนทำร้ายไปแล้วก็ได้"
เหตุผลของชายหนุ่มฟังขึ้นมากทีเดียว ที่เขาต้องมาเจ็บตัวครั้งนี้ก็เพราะเธอแท้ๆ และถ้าไม่ได้เขาเธอเองก็อาจจะถูกทำร้ายไปแล้วก็ได้
"ผมชื่อ คิมจินซองครับ บันกับซึมนีดา" ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
"ฉันชื่อ ฟ้า สุธาสินี อัครเสรีพิพัฒน์ค่ะ" ฟ้าแนะนำตัวตอบเขา ใจจริงเธออยากให้เขารีบกลับบ้านไปไม่ใช่มานั่งแนะนำตัวอยู่อย่างนี้
"โอ้โห ชื่อของคนไทยนี่ยาวจังเลยนะครับ ผมขอเรียกคุณสั้นๆได้ไหม" ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิด "ชินจู คุณสวยเหมือนชินจูเลย"
"อะไรคือชินจูเหรอ"
ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดอีกครั้งพร้อมทั้งส่ายหน้า "ผมไม่รู้อ่า ว่าเมืองไทยเรียกชินจูว่าอะไร แต่ผมเรียกคุณว่าชินจูนะครับ"
"ชินจูเหรอ" เด็กสาวทวนคำอีกที "อื้มชื่อก็น่ารักดี เอาเป็นว่าก็ได้ค่ะ เอ๋ ว่าแต่คำนี้มันเป็นภาษาอะไร" เด็กสาวหยุดคำถามไว้เท่านั้นเมื่อโทรศัพท์ในห้องรับแขกดังขึ้น
"นายรอแปปนะ คนหลงทางเดี๋ยวฉันกลับมา"
ฟ้าวิ่งออกไปจากห้องนอนของพี่ชายเธอโดยเร็ว ตรงไปยังโทรศัพท์ที่มีสัญญาณดังอยู่ในขณะนี้
ความคิดเห็น