~My love is Destiny~ รักสุดใจของนายทะเล้น

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 3 ~พบเจอ และ น้ำตากลางถนน

วันก่อนที่ Minshonsong University จะเริ่มต้นภาคการศึกษาใหม่ ฟ้าหรือที่ทุกคนที่นี่เรียกเธอว่าชินจู ได้ชักชวนลีซองมินเพื่อนใหม่ของเธอเพียงคนเดียวที่นี่ออกไปเดินเล่นและซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า

"ชินจู นี่ทำมัยเธอเพิ่งจะมาหาซื้อของวันนี้เนี่ย" ซองมินพูดขึ้นหลังจากที่ถูกโทรไปปลุกแต่เช้า

"อ้าว ก็วันนี้ร้านปิดนี่นาถึงมีโอกาสออกมาซื้อ" สาวน้อยชินจูแก้ตัว  เธอและซองมินนั้นทำงานด้วยกันทุกวันตั้งแต่เช้ายันค่ำทำให้ความเป็นเพื่อนของทั้งสองพัฒนาจนสนิทกันมากขึ้น

"อืม แล้วเธอจะไปที่ไหนละ ให้ฉันพาเที่ยวไหมละ"

"ได้อย่างงั้นก็ดีสิซองมิน ตั้งแต่มาถึงที่นี่ฉันยังไม่ได้ไปไหนเลยนะ"

"เฮ้อ แต่กว่าเธอจะเรียนจบนะเธอก็คงเที่ยวได้ทั่วแล้วละ"

ชินจูกับซองมินเลือกไปห้างสรรพสินค้า เซนต์มอลล์ ซึ่งเป้นห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ รวมถึงซองมินยังพาเธอไปเดินซื้อของตามร้านต่างๆ ริมถนนอีกด้วย

"ฉันว่าสีขาวน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่านะ" ซองมินพูดขึ้นเมื่อฟ้าหยิบผ้าพันคอสีน้ำตาลขึ้นมาให้เขาดู

"เหรอ แต่ฉันว่ามันจะสกปรกง่ายไปนะ"

"เธอก็อย่าทำเลอะสิ นี่สีขาวใส่แล้วสวยกว่าตั้งเยอะ" ซงอมินพูดพลางนำผ้าพันคอสีขาวนั้นขึ้นมาพันรอบๆคอของเธอ "เห็นไหมสวยกว่าจริงๆด้วย"

"เฮ้อ" ชินจูถอนหายใจ "งั้นเอาอันนี้ก็ได้" ทันใดนั้นซองมินก็ยื่นเงินให้กับคนขายแล้วดึงเธอออกมาทันที "ซองมิน นายทำอะไร"

"ฉันเปล่านะ" ซองมินทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้

"อะนี่เงินของเธอ ค่าผ้าพันคอ" ชินจูพูดพลางยื่นเงิน 5 พันวอนให้กับซองมิน แต่ชายหนุ่มกับปัดมือเธอออก

"ช่างเถอะ ถือว่าฉันซื้อให้ละกัน"

"อ้าว ทำงี้ได้ไงอะ" แต่ช้าไปเสียแล้ว ซองมินหมุนตัวเดินจากไปแล้วและก่อนที่หญิงสาวจะได้ทันตั้งตัวชายหนุ่มเดินจากไปไกลพอสมควรแล้ว

"บ้ายบาย" เขาตะโกนกลับมาพร้อมทั้งโบกไม้โบกมือ "พรุ้งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ" เขาพูดทิ้งท้ายไว้อีกครั้ง


หญิงสาวได้แต่งงๆ กับการกระทำของชายหนุ่ม แต่ในใจของเธอก็นึกขำอยู่เช่นกัน วันนี้เธอเองต้องไปตลาดสดเพื่อซื้ออาหาร เธอไม่อยากกินอาหารสำเร็จรูปมากนักและอีกอย่างเธอค่อนข้างมั่นใจว่าอาหารฝีมือของเธอนั้นอร่อยกว่าอาหารสำเร็จรูป


ตลาดสดที่วันนี้เนืองแน่นไปด้วยคนเช่นทุกวัน  ชินจูเลือกซื้ออาหารรวมถึงวัตถุดิบต่างๆ  ของพวกนี้หนักชะมัดทำมัยซองมินไม่อยู่ในเวลาแบบนี้นะจะได้ช่วยเธอถือ เธอเลือกซื้อของอยู่เป็นเวลานานจนกระทั่งบ่ายๆจัดแสงแดดเริ่มมีขึ้น  ชินจูจึงกลับบ้านระหว่างทางเธอเองต้องเดินข้ามทางม้าลาย ของที่พะรุงพะรังอยู่ในอ้อมแขนนั้นทำให้การทรงตัวของเธอช่างยากลำบากนัก  เธอใช้พื้นที่สุดท้ายของมือกดโทรศัพท์หาซองมิน เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่นานก่อนที่จะมีคนรับสาย

"โทรมาทำมัย" เสียงของซองมินรับสาย

"นี่นายอยู่ไหนอะ มาช่วยฉันหน่อยสิ"

"อ้าว เธอเป็นอะไรไปละ"

"เปล่าฉันแค่ซื้อของหนักเท่านั้น แล้วแบกกลับบ้านไม่ไหว"

"เธอนี่มันจริงๆเลย ทำมัยไม่ซื้อให้มันน้อยๆหน่อยละ โลภจริงๆ"

"นี่ซองมิน อย่าเพิ่งพูดมากได้ไหมออกมาหาฉันก่อน อะนี่สัญญานะว่าถ้านายออกมาช่วยฉัน เย็นนี้จะทำอาหารเย็นให้กิน"

"โอ้โหชินจู เธอพูดจริงอะ งั้นเดี๋ยวรอแปปนะ ตอนนี้ฉันมาจีบสาวอยู่หน้าห้างเซนต์มอลล์เธออยู่ไหนละเดี๋ยวฉันไปหา"

"อยู่ตรงสี่แยกยองมุน นายรีบมาแล้วกันเดี๋ยวฉันจะข้ามถนนไปรอ"

เมื่อวางโทรศัพท์จากซองมินหญิงสาวกระชับของที่ตนถืออยู่ให้มั่น ก่อนจะรอสัญญาณไฟให้ข้ามถนนได้ สี่แยกนั้นมีรถไม่มากผู้คนที่ข้ามถนนก็ไม่ค่อยมี และเมื่อสัญญาณไฟบอกให้ข้ามได้เธอจึงรีบเดินข้าม


เอี๊ยด!!!!!!!!  เสียงเบรกรถดังลั่นไปทั่วท้องถนน  รถสปอร์ตสีดำคันหรูที่เสียหลักจากการเบรกอย่างแรงจอดลง  ประตูรถเปิดผางออกชายหนุ่มผิวขาวสะอาด เดินก้าวลงมาจากรถเดินตรงมายังหญิงสาวที่ล้มกองอยู่กับพื้นทันที  แววตาภายใต้แว่นกันแดดสีดำสนิทนั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างยิ่ง

"นี่ ยัยบ้าอยากตายหรือไง เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ" ชายหนุ่มผู้นั้นนั้นพูดขึ้นเขากำลังว่าเธอเป็นภาษาเกาหลีเหรอเนี่ย

"แต่เมื่อกี้ผมเห็นคุณขับรถฝ่าไฟแดงนะ" ผู้ชายอีกคนนหึ่งที่อยู่ในเหตุการณ์กล่าวขึ้นและทันทีชายหนุ่มผู้นั้นหันไปประจัญหน้า

"นายอยากตายหรือไง ไปให้พ้น" ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียงและนั่นถือเป็นการไล่ตะเพิดที่ใช้ได้ผล ชายอีกคนหนึ่งรีบก้มหน้าก้มตาแล้วเดินหายไปจากตรงนั้นทันที

ชายหนุ่มคนนั้นหันหลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวอีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ใบหน้าของเธอกำลังอยู่ในอารามที่ตกใจสุดขีดจนพูดไม่ออก

"ไปสิยัยเซ่อยังนั่งอยู่อีก" เขาตะโกนใส่เธออีกราย แต่ชินจูดูเหมือนจะไม่รับรู้อะไรจากภายนอกทั้งสิ้น ดวงตาของเธอจับจ้องอยู่ทีใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้น

"นี่ยังจะมองอีก หรือว่าเธออยากได้ค่าเสียหาย ได้เลย อะนี่พอไหม" ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าตังออกมาและหยิบเงินปึกหนึ่งออกมาส่งให้หญิงสาว  แต่เธอก็ไม่ได้ยื่นมือออกไปรับซ้ำยังจ้องหน้าชายหนุ่มคนนั้นต่อ

"เฮ้ย มองอะไรวะ" ชายหนุ่มเริ่มโมโหเขาโยนเงินจำนวนนั้นใส่หน้าของหญิงสาว แบงค์เงินจำนวนมากปลิวว้อนอยู่ทั่วถนน  และก่อนที่หญิงสาวจะรู้ตัวชายหนุ่มก็เริ่มออกรถไปแล้ว หญิงสาวส่ายหน้าแรงๆเหมือนไม่อยากเชื่อ 'ใช่ต้องใช่เขา ต้องใช่เขาแน่'   เธอคิดในใจเพราะชายหนุ่มคนนั้นหน้าตาเหมือนกับคิมจินซอง ชายคนที่เธอเคยรักมากไม่มีผิดเพี้ยน  ชินจูออกวิ่งตามรถสปอร์ตคันนั้นไปทันที  ความร้อนระอุของแดดที่กำลังแผดเผาฝ่าเท้าอันอ่อนโยนของหญิงสาว รองเท้าของเธอนั้นหลุดออกไปจากเท้าตั้งแต่เริ่มวิ่ง รถสปร์ตคันนั้นดูเหมือนจะไม่สนใจเธอเลย

"หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้" เธอตะโกนดังลั่น แต่รถสปอร์ตคันนั้นก็ยังไม่มีท่าทีจะหยุดรวมถึงยิ่งเร่งเครื่องวิ่งไกลออกไปอีก "ฉันบอกให้หยุดไง" ชินจูร้องบอกอีกครั้ง คราวนี้น้ำเสียงของเธอแหบแห้งและเจือปนไปด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง เธอวิ่งตามต่อไปอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งเท้าของเธอบาดลึกเข้ากับเศษแก้วที่พื้นกลางถนน

"โอ้ย" เธอร้องเสียงหลง ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น ตอนนี้ฝ่าเท้าของเธอไหลท่วมไปด้วยเลือดสีแดงสด "ไม่นะ จินซองนายอย่าเพิ่งไป" ชินจูสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งยันตัวขึ้นและออกวิ่งตาทันที  เท้าที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอสัมผัสลงยังพื้นของถนนทำให้เลือดแดงสดนั้น ถูกถูจนเปื้อนเป็นรอยเท้าสีแดงเป็นทาง ความร้อนที่ตอนนี้ยังแผดเผาฝ่าเท้าและบาดแผลของเธอต่อ แต่ก่อนที่เธอจะได้วิ่งต่อไปก็มีแขนของใครคนหนึ่งมาล๊อคด้านหลังเธอไว้

"เธอทำอะไรน่ะชินจู บ้าไปแล้วเหรอไง" ซองมินนั่นเองเขากำลังจะเดินออกกลับจากห้างเซนต์มอลล์เพื่อไปรับหญิงสาวแต่กลับมองเห็นภาพของเธอกำลังวิ่งตามรถสปอร์ตคันหนึ่งอยู่

"ปล่อยนะ ปล่อยฉัน" ชินจูตะโกนลั่น

"เธอบ้าเหรอไง อยากตายมากนักเหรอ" ซองมินเขย่าตัวเธอแรงๆ จนกระทั่งเธอกลับคืนสติ หญิงสาวทรุดตัวลงร้องไห้โหอยู่กลางถนนโดยที่เธอไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น  ซองมินเองที่กำลังงงกับเหตุหารณ์เบื้องหน้าอยู่ไม่รู้จะทำยังไง จึงได้แต่นั่งลงและปลอบใจหญิงสาว

"กลับบ้านเถอะชินจู เธอต้องรีบกลับไปทำแผลนะ" เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นฝ่าเท้าของหญิงสาวบาดเจ็บ  และไม่รอให้อีกฝ่ายตอบซองมินรีบช้อนร่างของชินจูขึ้นและเดินไปเรียกแท็กซี่กลับบ้านทันที


เมื่ออยู่บนแท็กซี่ชินจูมองผ่านหน้าต่างออกมานอกรถ ไม่ผิดแน่เธอจำเขาได้เขาคือคนๆนั้น ผู้ชายคนนั้นคนที่มอบความทรงจำดีๆให้แก่เธอ

"ชินจู เมื่อกี้เธอทำอะไร" ซองมินเริ่มต้นยิงคำถามใส่เธอ แต่ในอารมณ์แบบนี้ชินจูไม่มีอารมณ์ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น

"เปล่า" เธอตอบเพียงสั้นๆ

ซองมินดูเหมือนจะดูอารมณ์ของเธอออกจึงเข้าใจและไม่เซ้าซี้ แม้ในใจของเขาเองนั้นอยากจะรู้คำตอบมาก  เมื่อมาถึงบ้านพักของชินจู ซองมินช่วยพยุงร่างของเธอลงมาและพาเข้าบ้านทันที  เขานำร่างของเธอวางไว้บนเก้าอี้ของห้องรับแขกเล็กๆ

"ซองมิน ยาอยู่ในลิ้นชักตรงนั้น" หญิงสาวชี้มือบอกและเมื่อซองมินเดินไปหยิบยามาหญิงสาวจึงเอื้อมมือออกไปตั้งใจจะรับยามาทา แต่ซองมินกลับทำเป็นไม่สนใจพร้อมทั้งนั่งลงตรงหน้าหญิงสาว  "นายจะทำอะไรอะซองมิน"

"อยู่เฉยๆสิ เธอนี่ดิ้นจังเลย เดี๋ยวก็เจ็บหรอก" ซองมินไม่ฟังเสียงเขาค่อยๆเอาผ้าชุบ น้ำเช็ดรอบๆ บริเวณเท้าของชินจูเพื่อให้สิ่งสกปรกออกไปให้หมด และเริ่มตั้งต้นบีบเศษแก้วที่ยังคงฝังอยู่ในเท้าออกมา

"โอ้ย เบาๆสิซองมิน" ชินจูร้องโอดครวญ

"เฮอะ ไม่ต้องมาร้องเลยนี่แค่นั่งอยู่เฉยๆ ที่เมื่อกี้ละวิ่งบนถนนแดดร้อนๆ ไม่ยิ่งทรมานกว่าเหรอไง"

ซองมินพูดถูกชินจูเองก็ไม่ต้องการที่จะถกเถียงต่อ เธอได้แต่กัดริมฝีปากแน่นเมื่อเธอเจ็บตรงแผล

"เสร็จแล้ว" ซองมินพูดเมื่อพันผ้าที่แผลของเธอเสร็จ "เฮ้อเธอนี่หาเรื่องจริงๆเลยนะ แล้วพรุ่งนี้จะไปมหาลัยยังไงเนี่ย"

"ไม่รู้สิ ค่อยๆเดินไปคงได้มั้ง"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันมารับเธอที่นี่ก็ได้"

"เอางั้นจะดีเหรอ รบกวนเธอเปล่าๆนะซองมิน"

"แหมนี่ คุณผู้หญิงครับ แล้วที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ให้ผมไปซื้อของด้วยไปช่วยหิ้วของนี่ไม่เป็นการรบกวนอยู่แล้วเหรอครับ"

"โธ่ ซองมิน คิดมากน้า" ชินจูเริ่มมีอารมณ์กลับมาเล่นเหมือนเดิมแล้ว

"เอาเถอะ อยู่เฉยๆละกัน แผลที่เท้าของเธอเศษแก้วมันบาดลึกมาก นี่ถ้าเกิดอาการปวดแผลมากๆ ไม่หายซะทีก็ต้องไปหาหมอนะรู้มั้ย"

ซองมินกำลังสั่งสอนหญิงสาว ทุกครั้งที่เธออยู่กับซองมินทำให้เธอรู้สึกว่าบางรั้งเธอเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น

"ทราบแล้วค่ะพ่อ" ชินจูแหย่เพื่อนชายต่อ

"ใครพ่อ ฉันไม่แก่ขนาดนั้นนะจะบอกให้"

คืนนั้นซองมินเพิ่งกลับออกไปก่อนเธอเข้านอนไม่นานเขาเป็นเพื่อนที่เป็นห่วงกันดีมาก ชินจูเองก็รู้สึกทราบซึ้งน้ำใจเขามากๆ  แต่ก่อนที่เธอจะหลับตาลงภาพเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ยังหวนเข้ามาในสมองเธออีก  เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นคือคิมจินซอง เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ตาฝาด เธอมั่นใจว่านั่นต้องเป็นเขาแน่ๆ