คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 2 เพื่อนใหม่
ฟ้านอนหลับเป็นตายเมื่ออยู่บนเครื่องบิน เนื่องจากเมื่อคืนเธอเอาแต่นั่งดูดาวจนร่างกายตอนนี้เริ่มอ่อนเพลีย และเมื่อเครื่องบินใกล้จะลงจอดยังที่หมาย ฟ้าจึงตื่นขึ้นและนำเสื้อคลุมกันหนาวที่เธอเตรียมเอาไว้ออกมาเพราะอากาศข้างล่างนั้นหนาวพอสมควร
ผู้คนพลุกพล่านเต็มสนามบินไปหมด ฟ้ารอให้ใครคนหนึ่งมารับเธอไปสักที
"ฟ้า นี่ฟ้าใช่ไหม พี่อยู่ทางนี้" เสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้น เขาก็คือพี่น๊อตเพื่อนของพี่กันต์พี่ชายของเธอนั่นเอง พี่น๊อตมาทำงานที่เกาหลีเดือนหนึ่งเขาจึงอาสามารับฟ้าและจะพาไปดูที่อยู่และมหาวิทยาลัยที่เธอจะต้องเรียน
"ค่ะ พี่น๊อต" เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มทันที พี่น๊อตเป็นชายรูปร่างสูงผอม เขาสูงกว่าฟ้าตั้งเยอะ
"มาถึงนานหรือยัง นี่พี่นึกว่าจะมารับเราช้าซะแล้ว"
"ไม่ค่ะ เพิ่งมานี่เอง"
"โทษใครได้ ก็ไอ้กันต์พี่เรา บอกเวลามาของเที่ยวบิน งงๆ ไงก็ไม่รู้"
พี่น๊อตเดินนำฟ้ามายังรถคันหนึ่ง ซึ่งเป็นรถเก๋งสภาพดีราคาธรรมดา และเมื่อเธอขึ้นไปนั่งบนรถพี่น๊อตก็ออกรถพาเธอไปทันที
"ฟ้า มาถึงที่นี่แล้วเป็นไงบ้าง ชอบไหม" พี่น๊อตเริ่มต้นบทสนทนา
"ชอบค่ะ ฟ้าอยากมาที่นี่ตั้งนานแล้ว เอ้อ พี่น๊อตค่ะ แล้วฟ้าจะพักที่ไหนเหรอค่ะ"
"ก็บ้านพักของพี่ไงละ เพราะพรุ่งนี้พี่จะไปเที่ยวเกาะเชจูกับ...เอ่อ ความลับ"
"แหมๆ แฟนก็บอกมาเถอะค่ะ"
"เอาน่าเอาเป็นว่าบ้านพักของพี่ในโซลตอนนี้ว่างอยู่พี่ยกให้ฟ้าเลยก็ได้ แต่พี่ไม่รู้ว่าฟ้าจะอยู่ได้ไหมนะ เพราะมันเก่าเหลือรับได้จริงๆ"
"อุ้ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่น๊อตอยู่ได้ทำมัยฟ้าจะอยู่ไม่ได้ละค่ะ"
"อ่าจ้า แม่คนเก่ง อืมนี่แล้วเราเรียนมหาลัยอะไรละ ลองให้พี่พาไปดูไหม"
"Minshonsog university ค่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวฟ้าไปดูเองได้ค่ะ"
รถคันนั้นแล่นมาตามถนนในกรุงโซล ประเทศเกาหลี ที่นี่เป็นอย่างนี้นี่เองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแทบไม่ต่างอะไรกับประเทศไทยสักนิด ต่างกันเพียงอากาศที่นี่หนาวเย็นมากและในหน้าหนาวหิมะก็จะตก ในขณะที่รถติดฟ้ามองดูนักเรียนเกาหลีกลุ่มหนึ่งกำลังเดินคุยกันอยู่อย่างมีความสุข เมื่อมองภาพนั้นแล้วเธอเองก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ รถเลี้ยวเข้าจดในซอยแห่งหนึ่งและก็เป็นอย่างที่พี่น๊อตพูดสภาพบ้านพักของพี่เขาดูเก่าและโทรมมากจริงๆ
"เป็นไง เห็นอย่างนี้จะอยู่ได้ไหมจ๊ะ" พี่น๊อตแซวขึ้น
"ได้สิค่ะ ฟ้าอยู่ได้"
"มั่นใจ ???"
"มั่นค่ะ"
พี่น๊อตพาเธอเข้าไปดูบ้านข้างในมีเพียงฟ้องรับแขกที่เล็กแสนเล็ก รวมถึงห้องนอนที่มีขนาดเล็กลงไปอีก บ้านหลังนี้รกมากคาดว่าพี่น๊อตคงไม่เคยคิดที่จะทำความสะอาดบ้านตัวเองเลย
"พี่น๊อตทำความสะอาดล่าสุดเมื่อไหร่ค่ะ" ฟ้าถามขึ้น จานชามเป็นตั้งๆกองไว้ไม่ได้ล้าง เสื้อผ้ากองเต็มไปหมด เฟอนิเจอร์แต่ละชิ้นมีฝุ่นจับหนา
"อ๋อ ก็ไม่รู้รู้สิจำไม่ได้เหมือนกัน แหะๆพี่จะบอกฟ้าพอดีเลยนะว่า ช่วยทำความสะอาดให้พี่ที"
ฟ้าส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ พอๆกับพี่กันต์พี่ชายของเธอเลย ที่ชอบทำบ้านรกแถมทำอาหารก็ไม่เป็นและพอทำเป็นก็ไม่อร่อย
"ค่ะเดี๋ยวฟ้าเก็บให้ ไหนๆก็จะมาอยู่บ้านนี้แล้วนี่นา"
"ขอบใจมากจ้า" พี่น๊อตพูดพลางทำหน้าตาทราบซึ้งกินใจ
"งั้นเดี๋ยวฟ้าเอาของเข้าไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขับรถพาทัวร์"
ฟ้าจัดแจงเอากระเป๋าสัมภาระของเธอเข้าไปเก็บยังห้องนอนด้านใน เธอเหนื่อยกับการเดินทางในวันนี้แล้วแต่เพื่อความหวังดีของพี่น๊อตเธอจึงยอมออกไป เธอนั่งรถมาตามทางซึ่งพี่กันต์ก็พาเธอขับรถแค่วนดูรอบๆเท่านั้น พี่น๊อตพาเธอขับรถผ่านห้างสรรพสินค้า รวมถึงสถานที่สำคัญบางแห่งในละแวกนั้น
"ฟ้า นี่เราจะเปิดเทอมเมื่อไหร่นะ" พี่น๊อตถามขึ้น
"อ้อ อีกประมาน 10 กว่าวันค่ะ ฟ้าทำเรื่องขอย้ายไปที่ มหาวิทยาลัยมินชอนซองแล้วเหลือแค่ไปลงทะเบียนค่ะ"
"แล้วอยู่ที่นี่ มีปัญหาอะไรก็โทรบอกพี่ได้นะ พี่จะอยู่ที่เกาะเชจูประมาน 2 อาทิตย์แล้วค่อยกลับเมืองไทย เหอๆ แล้วอีกอย่างนะไอ้กันต์พี่ชายเราน่ะกำชับพี่ไว้เหมือนมันแทบจะฆ่าพี่เลย บอกว่าพอฟ้ามาถึงให้ดูแลดีๆหน่อย"
"ค่ะ" ฟ้ารับคำ พี่น๊อตนั้นดีแสนดีกับเธอจนเธอรู้สึกซึ้งใจ ความจริงแล้วเธอเองก็รักพี่น๊อตเหมือนพี่ชายแท้ๆอีกคน เพราะพี่น๊อตรู้จักกับพี่กันต์ตั้งแต่สมัยเรียนมัถยมศึกษา จึงทำให้ฟ้าคุ้นหน้าคุ้นตาพี่เขามานาน
วันรุ่งขึ้นฟ้าตื่นค่อนข้างสาย วันนี้เธอสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไปที่มหาวิทยาลัย และคาดว่าน่าจะไปตระเวณหางานพิเศษทำ เมื่อวานนี้เธอเหนื่อยมากเลยไม่มีอารมณ์ลุกขึ้นมาเก็บบ้านทำความสะอาดให้กับพี่น๊อต แต่วันนี้อยากหรือไม่อยากเธอนั้นก็ต้องทำอยู่ดี ฟ้าเพิ่งจะนึกออกได้อีกว่าเธอนั้นต้องไปจับจ่ายซื้อของเพราะเสื้อผ้าของเธอที่นำติดมาด้วยจากเมืองไทยดูเหมือนจะบางเกินไปและทนต่ออากาศหนาวอย่างนี้ไม่ได้ และอีกอย่างเสื้อคลุมกันหนาวที่เธอมีนั้นก็มีเพียงแค่ตัวเดียวเธอจึงต้องหาซื้อมาเพิ่ม
ฟ้าอาบน้ำแต่งตัว อากาศที่นี่หนาวจริงๆ ดีนะที่ในบ้านมีเครื่องทำความร้อน นี่ถ้าป่านนี้เธออยู่เมืองไทยละก็คงขอเป็นเครื่องทำความเย็นแทน ถนนหนทางของบ้านนี้เมืองนี้มิได้แตกต่างจากประเทศไทยมากเท่าใดนัก ฟ้าใส่เสื้อคลุมกันหนาวรวมถึงผ้าพันคอออกมาเดินเตร่ข้างนอก เธอสะพายกระเป๋าเป้ที่ข้างในแทบจะไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเลย ช่วงระยะแรกๆเธอเองยังคงต้องอาศัยแผนที่ในการนำทางไปยังสถานที่ต่างๆอยู่บ้าง รถประจำทางสายไหนที่ผ่านมหาวิทยาลัยของเธอ เธอเองก็ต้องดูจากแผนที่ที่ป้ายรถเมล์ และแล้วในที่สุดเธอเองก็เดินทางมาถึง Minshonsong University ของเธอได้สำเร็จโดยที่เธอนั้นหลงทางไปตั้งสองครั้งจากการขึ้นรถประจำทางผิดสาย
มหาวิทยาลัย มินชอนซองนั้น ใหญ่โตและหรูหรามากผิดกับมหาวิทยาลัยเก่าที่ฟ้าเคยเรียน ทางเข้าของที่นี่ดูสวยงามและกว้างขวาง ฟ้าเองก็ต้องเดินเข้าไปจัดการลงทะเบียนเป็นนักศึกษาใหม่ที่นี่ เธอจึงได้ถือโอกาสเดินชมที่นี่เลย ในนั้นมีนักศึกษาอยู่บ้าง ทุกคนสนทนาพูดจาเป็นภาษาเกาหลีซึ่งฟ้าเองก็ฟังออกเพราะเธอเรียนมาจนแตกฉานแล้ว เมื่อทำเรื่องลงทะเบียนเรียนเสร็จ ฟ้าจึงเดินดูรอบๆ อีกครั้ง
"อุ้ย" ฟ้าร้องเสียงหลง เมื่อร่างของเธอถูกชนเข้า
"ขอโทษครับ" ชายผู้นั้นพูดขอโทษตอบเธอมาเป็นภาษาเกาหลี ใบหน้าขาวสะอาดกับผมที่ตัดสั้นดูเรียบร้อย ปากที่ดูอิ่มแดงทำให้ชายผู้นั้นดูหน้าตาคมคายมากทีเดียว
"ไม่เป็นไรค่ะ" ฟ้าพูดพลางยิ้มตอบ เธอเองได้ฝึกใช้ภาษาเกาหลีที่เธอเรียนมาให้เป็นประโยชนืได้แล้ว
"เฮ้ยๆๆ มันอยู่นั่นไง" เสียงของกลุ่มคนที่ดังเอะอะโวยวายมาจากทางด้านหลัง คนกลุ่มนั้นวิ่งตรงเข้ามาหาชายผู้นั้น
"คะคือ ผมไปก่อนนะครับ" เขาพูดพลางวิ่งหนีจ่กไปโดยเร็วที่สุดและก่อนที่ฟ้าจะถูกเหยียบซ้ำเธอจึงรีบลุกขึ้นมาและนำพาตัวเองไปให้พ้นทาง ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ มีการมาวิ่งเล่นตีกันแบบเด็กๆด้วยหรือไงเนี่ย
ฟ้าเดินออกมาจากมหาวิทยาลัย วันนี้เธอต้องลองตระเวณหางานพิเศษทำเพื่อแบ่งเบาภาระทางด้านค่าใช้จ่ายที่บ้าน เธอเดินตรงมาเรื่อยๆ และแล้วเธอก็มองไปเห็นร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง ชื่อว่าร้าย Blueberry Lover กำลังรับสมัครพนักงานใหม่ ไม่รอช้าเธอรีบเดินตรงเข้าไปในร้านทันที
เจ้าของร้าน Blueberry Lover กล่าวต้องรับทักทายเธอ และเมื่อเธอมาขอสมัครงานทางเจ้าของร้านก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
"ปกติเราจะมีลูกจ้างทำงาน 2 คน แต่ว่าคนนึงเพิ่งจะลาออกไปเมื่อวานนี้เอง ฉันเลยเพิ่งติดป้ายรับสมัครเมื่อเช้านี้เอง"
"ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ให้โอกาสหนู"
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ นี่แล้วพร้อมจะเริ่มงานวันไหนละ พรุ่งนี้เลยจะได้ไหม"
"ได้ค่ะได้" เธอรีบรับคำ
ฟ้าดีใจเป็นอย่างยิ่งที่เธอสามารถหางานใหม่ได้ แสดงว่าชีวิตในต่างแดนของเธอนี้ดูจะราบรื่นดีมากๆ เธอตรงกลับบ้าน วันนี้เธอยังไม่อยากไปซื้อของใช้อะไรเพิ่มเติมมากนัก
วันรุ่งขึ้นเธอมาเริ่มงานวันแรกแต่เช้า
"นี่เป็นเครื่องแบบ ของร้าน ร้านของเราจะให้พนักงานผู้หญิงเป็น stawberry lover แล้วของอีกคนจะเป็นผู้ชายให้แต่ง Blueberry Lover น่ะจ๊ะ" เจ้าของร้านพูดพลางยื่นชุดมาให้
เครื่องแบบของฟ้านั้นเป็นสีชมพูทั้งตัว เสื้อรวมถึงผ้ากันเปื้อนนั้นเป็นลายสตอร์เบอร์รี่เต็มไปหมด แม้แต่หมวกก็ยังเป็นสีชมพูและลายสตอร์เบอรี่เหมือนกัน
"วันนี้ ฉันมีธุระ เธอต้องทำงานไปคนเดียวก่อนนะ แล้วเดี๋ยวอีกแปปนึง เพื่อนร่วมงานของเธอก็คงจะมาแล้วละ" เจ้าของร้านพูดพลางหันหลังเดินออกจากร้านไป และไม่ถึง 5 นาทีเสียงเปิดประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น อ้าวชายคนนั้นนี่นาคนที่วิ่งชนเธอเมื่อวานนี้ตอนอยู่ในมหาวิทยาลัย
"เธอเป็นพนักงานใหม่เหรอ" ชายคนนั้นทักทายเธอ พร้อมทั้งเดินตรงมายังเคาน์เตอร์
"ใช่จ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ เธอเป็นเพื่อนร่วมงานของฉันเหรอ" ฟ้าทักทายตอบอย่างยินดี
"อ่า ใช่แล้ว นี่เราเคยเจอกันรึเปล่าเนี่ย"
"ก็คงงั้น เมื่อวานไงคิดว่าน่าจะเจอกันนะ"
"ฮ่าๆ เธอนั่นเองคนที่ฉันวิ่งชน เป็นไงเมื่อวานเจ็บไหม"
"อ๋อ ไม่ละ ไม่เจ็บเลย"
"เราชื่อ ลีซองมินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
"เราชื่อฟ้า ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
ชายผู้นั้นพยายามออกเสียงชื่อของเธอให้ชัดเจน "นี่เธอไม่ใช่คนเกาหลีหรอกเหรอ"
"อืม เราเป็นคนไทย"
"เฮ้อ ชื่อเรียกยากชะมัด ไม่มีชื่อเกาหลีเหรอไง"
"อืม.... เรียกชินจูก็ได้"
"ชินจูเหรอ อ่าได้ๆ ชื่อเพราะดีนี่ ใครตั้งให้ละ"
"เปล่าหรอกไม่มีใครตั้งให้ทั้งนั้น คิดเอง"
ลีซองมินหายเข้าไปหลังร้านสักครู่ก็เดินออกมาพร้อมกับชุดเครื่องแบบ Blueberry lover สีม่วงที่เป็นลายบลูเบอร์รี่เต็มไปหมดรวมทั้งหมวกของเขาก็เช่นกัน ซองมิน ออกมาเปิดร้านอย่างคล่องแคล่ว ร้านเบเกอรี่แห่งนี้มีคนหนาแน่นมากผิดกับร้านที่เมืองไทยที่เธอเคยทำงานอยู่ ผู้คนต่อแถวเข้าคิวรอกันซื้อขนมเป้นจำนวนมาก และฟ้าก็เพิ่งจะสังเกตว่ามีลูกค้าสาวๆบางคนที่มาที่นี่เพราะไม่ต้องการมาซื้อขนม แต่เพราะตามติดหลงเสน่ห์ของ ลีซองมินมาต่างหาก
"โอ้ย เหนื่อยจังเลย" ซองมินนั่งลงเมื่อลูกค้าในร้านเริ่มซาลง และมันก็เป็นอย่างนี้ทุกวันที่เขาจะต้องทำงานเหนื่อย "เอ้อ ชินจูเธอเรียนที่ไหนเหรอ"
"มหาวิทยาลัย มินชอนซอง"
"หา คิดไงไปเรียนที่นั่นเนี่ย"
"อ้าวซองมิน ที่นั่นก็ดีไม่ใช่เหรอ แล้วเธอก็เรียนอยู่ด้วย"
"อืมมันก็ใช่อ่านะ แต่ที่นั่นมีคนหาเรื่องฉันเยอะไปหน่อย"
"เพราะอะไรละ"
"ก็เพราะว่าฉันหน้าตาดีไง" ซองมินหัวเราะร่า และมันก็ไม่ผิดอะไรเพราะเขานั้นหน้าตาดีจริงๆนี่
"งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะซองมิน"
"อืม ได้สิโอ้วเพื่อนผู้หญิงคนแรกในชีวิตฉัน"
ฟ้าและซองมินนั้นเริ่มต้นความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแล้ว ซองมินเป็นผู้ชายที่นิสัยดีเขาไม่ได้เจ้าชู้เลยแม้แต่น้อย หลงตัวเองสักนิดก็ไม่มี เขานั้นขยันทำงานมีน้ำใจและคอยช่วยเหลือเสมอ เพื่อนใหม่คนแรกของเธอยังกรุงโซลนั้นสร้างความประทับใจให้เธอมากมาย
ความคิดเห็น