คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ~คำมั่นสัญญา ^ ^ พาเธอจากไป
ด้วยเหตุที่ฟ้าต้องไปนอนโรงพยาบาลนั้น ทำให้เธอต้องหยุดเรียนไปเป็นอาทิตย์ ซึ่งอาจารย์และเพื่อนๆทุกคนที่โรงเรียนนั้นเข้าใจสาเหตุการหยุดเรียนนี้ดี คิมจินซองเองก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหมือนกัน แต่ยังมีบาดแผลบางที่ที่ยังไม่หายดี เจ๊เจ้าของร้านจึงอนุญาตให้เขาหยุดพักต่อได้อีก 2 วัน
เย็นวันหนึ่งขณะที่ชายหนุ่มไม่ได้ไปทำงาน เพื่อนร่วมงานสาวของเขาจึงหาโอกาสแวะมาเยี่ยมถึงที่ ก๊อกๆๆ
“จินซองจ๋า ขอแพทตี้เข้าไปได้ไหมจ๊ะ” เสียงอันหวานเลี่ยนของหญิงสาวดังขึ้นจากภายนอก คิมจินซองเดินตรงมาเปิดประตูให้กับหญิงสาว ใบหน้าของเขายังถูกระบายไว้ด้วยรอยยิ้มตามปกติธรรมดาเช่นเดิม “จินซองจ๋า เป็นยังไงบ้างจ๊ะ เจ็บ ตรงไหนรึเปล่า” แพทตี้เอื้อมมือมาจับตรงใบหน้าของจินซอง และเขาสะบัดออกทันที
“อย่าเอามือสกปรกนั้นมาแตะต้องตัวผม”
“จินซอง พูดอะไรอ่าจ๊ะ แพทตี้ไม่เห็นเข้าใจเลย” หญิงสาวยังพยายามตีหน้าซื่อ
“คุณเองก็รู้อยู่แก่ใจนะแพทตี้ คุณไม่น่าทำเรื่องสกปรกแบบนั้นได้เลย”
“สกปรกอะไรกันค่ะ นี่แพทตี้อาบน้ำทุกวันนะจินซอง ไม่เชื่อลองดมดูสิ” แพทตี้พูดพลาง เอาคอและใบหน้าของตัวเองซุกเข้าเข้าหน้าของชายหนุ่ม
“คุณไปให้พ้น ผมไม่อยากอยู่ใกล้คุณ”
เมื่อเห็นคิมจินซองมีท่าทีจริงจังเช่นนั้นแพทตี้เองจึงไม่อยากเสแสร้งอะไรอีกต่อไป
“คุณรู้ความจริง แล้วคุณจะทำมัยฉันเหรอ”
“ผมก็ไม่คิดจะทำอะไรคุณอยู่แล้ว”
“จินซอง ฉันชอบเธอนะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครได้ฌะอไปจากฉัน”
“แต่ไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหนต่อจากนี้ ผมก็จะไม่มีวันชอบคุณตอบหรอก”
“ฉันจะไม่เลิกรา ถ้าฉันไม่ได้ ยัยเด็กนั่นก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน”
“ถ้าคุณไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้จะพูดแล้ว ก็เชิญออกไปได้”
เสียงปิดประตูดังสนั่น ไล่หลังหญิงสาวแพทตี้ออกมา เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจ ในใจเธอคิดเสอมว่าถ้าเอไม่ได้แล้วใครก็ต้องไม่ได้ ผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่ปฎิเสธเธอ เธอเองทั้งคับแค้น ทั้งอับอายระคนอยู่ในความรู้สึกขณะนี้
แพทตี้เดินกระแทกเท้าลงมาจากห้องพัก ซึ่งตอนนี้ถูกย้ายมาเป็นอีกที่หนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่เดิมที่ถูกไฟไหม้มากนัก เธอลงอารมณ์ไปกับส้นเท้าของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะเดินกลับไปนั้น เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ
“คุณผู้หญิงครับ” เสียงของชายร่างยักษ์ผู้หนึ่ง ซึ่งสืบเสาะหาที่อยู่ของชายหนุ่มมานานแล้ว เรียกเธอ
“หา ใครคุณผู้หญิง” แพทตี้งง เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเรียกเธอว่าคุณผู้หญิงเลยสักครั้ง
“คุณนั่นแหละครับ คุณซีน่า เจ้านายของผมอยากจะพบคุณเป้นการส่วนตัว”
“อ้าว มันเกี่ยวอะไรกับฉันอะ ฉันไม่รู้จักเจ้านายแกนะ”
“เอาเถอะครับ เจ้านายของผมมีธุระด่วนจริง” พูดจบชายร่างยักษ์ก็ยื่นธนบัติให้กับแพทตี้ปึกหนึ่ง ตาของหญิงสาวที่ตอนนี้เบิ่งโตขึ้นราวกับไข่ห่าน จากท่าทีแข็งกระด้างเมื่อกี้กลายเป้นอ่อนน้อมลงไปทันที
“ไหนละจ๊ะพี่สุดหล่อ เจ้านายพี่อยู่ไหนจ๊ะ” เสียงหวานๆ เข้ามาแทนที่ทันที
“ตามผมมาละกันนะครับ”
ชายร่างยักษ์นั้นเดินนำแพทตี้เข้าไปยังทางอีกทางหนึ่ง ที่นั่นมีรถยุโรปคันหรูจอดรออยู่ ชายร่างยักษ์เปิดประตูรถให้กับแพทตี้ได้เข้าไปนั่ง จากนั้นรถยุโรปคันนั้นก็วิ่งฝ่าความมืดหายไปในทันที
เช้าวันต่อมา
“ชินจู ตื่นหรือยังครับ” เสียงของชายหนุ่มเรียกฟ้า
“อ้อ ตื่นแล้วค่ะ นายมีอะไรเหรอมาแต่เช้าเลย”
“เจ๊ เจ้าของร้านบอกให้ผมมาขอร้องให้ชินจุกลับไปทำงานครับ”
“อ้าวทำมัยละ”
“ก็แพทตี้อ่าครับ มาลาออกไปเมื่อเช้านี้ไม่มีสาเหตุเหมือนกัน ตอนนี้งานที่ร้านกำลังยุ่งมาก ไม่มีใครช่วยเลย”
“อ้าวงั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวรอฉันแปปนึงนะ ฉันไปแต่งตัวก่อน”
หลายวันต่อมา ฟ้ากลับกลายเข้ามาเป็นพนักงานคนใหม่ของร้านเบเกอรี่อีกครั้งหนึ่ง โดยที่แพทตี้ไม่ได้กลับมาเหยียบที่ร้านนี้อีกเลย เธอกับคิมจินซองก็ได้กลับมาใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ชินจู อะเค้กครับผมเอามาให้ เจ๊ลองให้ผมลองทำเองดูครับ เผื่อทำได้จะได้ให้ทำเป็นประจำเลย”
“โอ้โห หน้าตาไม่ค่อยหน้ากินเลยอะจินซอง” เด็กสาวลองแหย่เขาดูเล่นๆ
“ชินจูอ่า ทำผมหมดกำลังใจหมดเลยนะครับ”
“โอ๋ ขอโทษก็ได้ ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย”
คิมจินซองจ้องมองหน้าเด็กสาว พลางตักเค้กให้เด็กสาวลองชิมดู
“โอ้ย อะไรเนี่ย” ฟ้าพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่าเค้กที่ชายหนุ่มตักป้อนให้นั้นดูเหมือนจะมีอะไรแข็งๆอยู่ และเมื่อเธอคายเอาวัตถุนั้นออกมา สิ่งที่อยู่ในมือเธอนั้นกลับกลายเป็นแหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆ วงหนึ่ง ที่สลักคำยาวๆเป็นภาษาเกาหลีไว้รอบๆ แหวนวงนั้น
“ผมหาได้เท่านี้ละครับ ไม่รู้ชินจูจะชอบรึเปล่า เอาไว้ถ้าหาเงินได้เยอะกว่านี้ ผมจะหาให้ดีกว่านี้”
“จินซอง ขอบคุณมากนะ” ฟ้าพูดพลางตรงเข้าสวมกอดชายหนุ่มทันที “นายรู้อะไรอย่างนึงมั้ย”
“อะไรเหรอครับชินจู”
“อ้าว นายสมควรที่จะรู้ว่า ชินจูน่ะรักจินซองเหลือเกินไง” ฟ้าหัวเราะร่าอย่างมีความสุข
คิมจินซองค่อยๆประคอง นิ้วมือของฟ้าขึ้นมาอย่างทะนุถนอม เขาค่อยๆบรรจงสวมแหวนเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของเด็กสาว
“ซารังเฮโย ผมรักคุณนะครับ” คิมจินซองกล่าวเมื่อสวมแหวนเสร็จ
“นี่นาย อย่าบอกนะว่าแหวนนี่นายจะหมั่นฉันไว้”
“ใช่ครับชินจู เรามาเป็นแฟนกันจริงๆเถอะนะครับ”
เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะตอบไปว่า “ได้จินซอง ต่อไปเราจะเป็นแฟนที่รักกันที่สุดในโลกเลย”
ค่ำคืนผ่านไปหลายคืน กลางวันก็ผ่านไปหลายเวลา ความรักของทั้งสองยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น อุปสรรคไม่ได้เข้ามากล้ำกลายอะไรทั้งสองนานแล้ว แต่ไม่รู้สิโชคชะตาอาจจะเล่นตลกอะไรอีกก็ได้ใครจะรู้
คืนวันหนึ่งหลังเลิกงาน คิมจินซองเดินกลับบ้านเป้นเพื่อนฟ้าอีกตามเคย
“นี่จินซอง ถามอะไรหน่อยสิ”
“อะไรครับ”
“ภาษาเกาหลีที่แหวนเนี่ยแปลว่าอะไรเหรอ”
“อ้อ แปลว่า คำมั่นสัญญาระหว่างคิมจินซอง กับ ชินจูไงครับ”
“โอ้โห แปลได้ยาวขนาดนั้นเลย นี่จินซอง ฉันชักจะอยากเรียนภาษาเกาหลีแล้วละ”
“ถ้าชินจูอยากเรียนให้ผมสอนให้ดีมั้ยครับ”
“จริงเหรอนายสัญญาแล้วนะ”
“ครับ ชินจูรีบเข้าบ้านเถอะ ผมต้องรีบกลับละ”
ฟ้ายืนมองคิมจินซองไปยังสุดทาง เธอและจินซองตกลงกันว่าจะผลัดกันคอยดูแลกันคนละวัน โดนที่วันหนึ่ง คิมจินซองจะยืนรออยู่หน้าบ้านจนกระทั่งเด็กสาวขึ้นไปถึงห้องนอนและเปิดประตูที่ระเบียงออกมา ส่วนอีกวันหนึ่งฟ้าก็จะยืนรอมองจนกระทั่งจินซองเดินลับตาไป และวันนี้ก็เป็นวันของเธอที่เธอจะต้องมองดูคิมจินซองเดินจากไปจนลับตา
เมื่อฟ้ากำลังจะหันหลังเพื่อเปิดประตูเข้าบ้าน ไม้หน้าสามท่อนใหญ่ท่อนหนึ่งก็หาดเข้าที่ศรีษะของเธอ ทันทีทันใด ฟ้าหมดสติไปในทันที ร่างของเธอถูกช้อนขึ้นไว้ในอ้อมแขนของชายที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง ชายผู้นั้นมุ่งหน้าไปยังรถตู้สีดำสนิทที่จอดรออยู่ และรถตู้คันนั้นก็ออกวิ่งไปยังทางข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ความคิดเห็น