คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : แผนการ & เหตุเพลิงไหม้
เมื่อไปถึงยังทางขึ้นบันไดของห้องพัก ฟ้ารีบวิ่งตรงไปยังห้องของคิมจินซองทันที ประตูถูกเปิดกว้างออก ตอนนี้ร่างของเด็กสาวที่มีใบหน้าชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อนั้นก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
“จินซอง” ฟ้าเรียกเขา แต่ไม่มีเสียงของใครตอบรับกลับมา “จินซอง นายอยู่ไหน” ฟ้าเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครตอบรับเสียงของเธออีกเหมือนกัน
ฟ้าเดินเข้าไปหาจินซองตามมุมต่างๆของห้อง แต่กระนั้นก้ไร้วี่แวว เอ๊ะ!!! หรือว่าจะมีใครพาจินซองไปโรงพยาบาลแล้ว แต่ก่อนที่ฟ้าจะได้ทันตั้งแต่หันหลังหลับ เสียงของกลอนประตูที่ถูกล๊อคลงนั้นทำเอาเธอสะดุ้ง ร่างของชายหนุ่มผิวดำเข้ม หน้าตาโหดเหี้ยมย่างสามขุมมาหาเธอ ฟ้าพยายามถอยหนีแต่ยิ่งถอยมากเท่าใดหลังของเธอก็ยิ่งประชิดติดกำแพงมากขึ้นเท่านั้น
“มึงใช่ไหม ที่เป็นคนแย่งผัวน้องกู” ชายหน้าโหดคนนั้นกล่าวขึ้น ฟ้าตั้งสติได้ก็ตอบกลับไป
“ใครค่ะน้องคุณ คือ....”
“มึงไม่ต้องพูดมาก อีแพทตี้ไงน้องกู มันบอกมึงแย่งผัวมันเลยให้กูมาจัดการ”
“ว่าไงนะ” สิ้นเสียงของฟ้าเหมือนลมหายใจของเธอถูกตัดขาด
“กูจะมาเอามึงเป็นเมีย มึงจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับผัวน้องกูอีก”
เมื่อชายผู้นั้นพูดจบ หมัดอันหนักหน่วงก็ถูกปะทะเข้ากับหน้าท้องของฟ้า เด็กสาวจุกแอ้ก จุดพูดไม่ออก ไม่มีเสียงร้องใดๆทั้งนั้น ชายผู้นั้นถอดเสื้อครึ่งตัวบนออก ฟ้ารู้สึกเหมือนกับว่ามีมืออันหยาบกร้านมาจับเข้าที่ใบหน้าของเธอ น้ำตาหยาดใสๆรินไหลออกจากดวงตาของเธอ ‘จินซอง นายอยู่ไหนช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที’’ ฟ้าได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ ทันใดนั้นเสียงระเบิดก็ดังสนั่นขึ้นจากทางด้านล่าง เสียงเอะอะโวยวายของผู้คนดังลั่นไปทั่ว
“ช่วยด้วย ไฟไหม้ๆ!!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกของผู้คน ชายผู้นั้นผละออกจากตัวเด็กสาวทันที ในอารมณ์อย่างนี้เขาเองก็คงจะอยากมีชีวิตรอดกลับไปเหมือนกัน เมื่อประตูห้องเปิดอ้าออก ชายผู้นั้นหายออกไปแล้ว แต่ควันไฟจากหน้าห้องทำให้ฟ้าเริ่มหายใจไม่ออก เธอยังมีอาการจุกที่หน้าท้องอยู่ โครม!!! เสียงของตู้เสื้อผ้าที่ถูกไฟเผาล้มลงมาขวางหน้าเธอเอาไว้ ฟ้าไม่มีทางออกแล้ว หนทางแคบๆของเธอถูกปิดออกด้วยอัคคีที่ร้อนระอุ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยกันดับไฟที” เสียงของคุณลุงผู้ดูแลห้องพักนั้นร้องตะโกน
“ไฟไหม้เหรอครับลุง มีใครติดอยู่ในนั้นไหม” คุณตำรวจนายหนึ่งถาม พอดีกับที่ชายผิวขาวสะอาด คิมจินซองเดินกลับเข้ามากับหญิงสาวแพทตี้พอดี
“อ้อ มีนะมี มีเด็กผู้หญิงติดอยู่ ผมเห้นเขาขึ้นไปก่อนไฟจะไหม้แปปเดียว ตอนนี้ยังไม่เห็นลงมาเลยครับ” คุณลุงผู้ดูแลหอพักทำสีหน้าวิตกกังวล
“ใครเหรอครับลุง” คิมจินซองถามขึ้น
“อ้าวอยู่นี่เองเหรอ ก็เพื่อนพ่อหนุ่มไงละ หนูฟ้าเห็นวิ่งขึ้นไปนานแล้วแต่ยังไม่เห็นลงมา”
“ฮะ ชินจูเหรอ” คิมจินซองที่ตอนนี้หน้าซีดลงด้วยความตกใจ ฟ้าอยู่ข้างบนเธอจะตายไหม เธอจะเจ็บไหม ไฟที่ร้อนระอุนี้จะทำอะไรเธอหรือเปล่า คิมจินซองรีบวิ่งตรงขึ้นไปโดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของใครทั้งนั้น เขาสัมผัสถึงมือของคนหลายๆคน ที่ฉุดรั้งร่างของเขาเอาไว้ แต่ความเป็นห่วงความปลอดภัยในใจของเขานั้นดูจะมีมากกว่าสิ่งใดทั้งปวง
คิมจินซองวิ่งเข้ามาในตัวตึกที่ถูกไฟไหม้เกือบหมดแล้ว ห้องพักของเขาที่ตอนนี้ถูกปิดล้อมด้วยไฟเต็มไปหมด
“ชินจู” เขาตะโกนออกมาสุดเสียง “ชินจู อยู่ไหนครับ ชินจู” เขาตะโกนอีก ไม่รอช้าคิมจินซองรีบกระโจนเข้าไปในกองไฟตรงหน้าทันที ฉับพลันทันใดเขาแลเห็นร่างที่ไร้สติของเด็กสาวฟุบอยู่ที่ริมกำแพง ล้อมรอบไปด้วยกองไฟ เขารีบตรงเข้าไปหาโดยไม่กลัวความร้อนใดๆของไฟทั้งสิ้น เมื่อไปถึงร่างของเด็กสาวเขารีบช้อนตัวเธอขึ้นมาทันที
“จินซอง จินซองใช่ไหม” เสียงครางเบาๆของเด็กสาว
“ครับ ชินจูผมเอง ชินจูไม่ต้องกลัวนะผมจะพาชินจูออกไปเอง”
“นายมันโง่ นายจะเข้ามาทำมัย ในเมื่อนายรู้ว่ามันจะออกไปไม่ได้”
“แต่ผมไม่อยากให้ชินจูอยู่ในนี้คนเดียว ผมเลยขอเข้ามาอยู่เป็นเพื่อน” ชายหนุ่มยิ้มอย่างสดใสอีกครั้ง ในสถานการณ์แบบนี้
“นายมันบ้า จินซองนายมันบ้าที่สุด” ฟ้าพูดขึ้นน้ำตาแห่งความตื่นตันไหลทะลักออกมา “ซารังเฮโย นะจินซอง”
“ชินจู” จินซองเสียงเริ่มสั่น
“ถึงตานายบอกฉันกลับบ้างนะ ถึงนี่จะเป็นนาทีสุดท้ายแต่ฉันก็อยากจะได้ยินคำๆนั้นออกมาจากปากของนาย”
“ผมรักคุณฟ้า ผมรักคุณ” คิมจินซองพูดออกมาอย่างชัดเจน เขาเรียกเด็กสาวว่าฟ้าซึ่งเขาไม่เคยจะเรียกมาก่อน อ้อมแขนของเขากอดรัดเด็กสาวไว้แน่นเพราะเขาไม่ต้องการให้ไฟทำอันตรายอะไรเธอทั้งสิ้น “แต่ผม จะไม่ยอมให้นี่เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้รักกันหรอกครับ” คิมจินซองพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด เขาอุ้มร่างของเด็กสาวขึ้นและเดินฝ่ากองไฟออกมา ตอนนี้แม้ไม่มีน้ำคอยช่วยดับไฟ
แต่ความรักที่ชุ่มชื้นก็ไหลชโลมใจของเขาให้รู้สึกเย็นแล้ว
เสียงโห่ร้องแสดงความดีใจของผู้คนภายนอกอาคารดังขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างของเด็กสาวอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมา ทั้งสองปลอดภัยซึ่งสร้างความโล่งใจให้แก่ทุกคนเป็นอย่างยิ่ง ฟ้าถูกอุ้มไปนอนยังเตียงของรถพยาบาลที่จอดรอไว้ รวมถึงจินซองที่เขาก็ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาบาดแผลที่เกิดจากไฟไหม้บางจุดตามร่างกายเหมือนกัน
แสงไฟนีออนสาดส่องเข้ามายังดวงตาของเด็กสาว เธอหรี่ตานิดนึงก่อนจะลืมตาได้เต็มที่ ที่นี่คือห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล เด็กสาวค่อยๆพยุงร่างของเธอขึ้นนั่ง ตามร่างกายของเธอมีบาดแผลเพียงเล็กน้อยเพราะตอนไฟไหม้นั้นเธอได้รับการปกป้องอย่างดีจากคนอีกคนหนึ่ง และเมื่อคิดถึงคนๆนั้น ฟ้าลุกขึ้นจากเตียงนอนทันที เธอดึงสายน้ำเกลือออกจากแขน และเดินออกมาจากห้องพักของผู้ป่วย
“คุณสุธาสินีจะไปไหนค่ะ” เสียงของพยาบาลสาวดังขึ้น
“คือดิฉันจะไปหาเพื่อนค่ะ”
“วันหลังคุณสุธาสินีต้องบอกคุณหมอก่อนนะค่ะ หรือไม่งั้นก็ต้องบอกพยาบาลเพราะอาการของคุณยังไม่หายดีต้องอยู่ในความดูแลของทางเราก่อน”
“ค่ะ ดิฉันขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนของคุณสุธาสินีอยู่ห้อง 407 นะค่ะเข้าเยี่ยมได้ค่ะ”
ฟ้าค่อยๆเดินมายังห้องหมายเลข 407 ตามคำบอกเล่าของพยาบาล ในห้องนั้นคือคนไข้หนุ่มน้อยชาวเกากลี ที่มีผ้าพันแผลหลายแห่งบนร่างกายเหมือนกัน ชายหนุ่มนอนลืมตาอยู่บนเตียงนอนของคนไข้ เขาหันมายิ้มให้กับเธอ รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่เธอเองแสนจะคุ้นเคย
“ชินจูเป็นยังไงบ้างครับ”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก นายละเป็นไงบ้างเจ็บมากไหม”
“ไม่ครับ เห็นชินจูปลอดภัยผมก็หายเจ็บแล้วครับ”
ความสัมพันธ์ ของทั้งคู่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ฟ้ากลับมาคุยเล่นกับคิมจินซองเหมือนเดิม ทำให้ความสุขกลับคืนมาอยู่ในใจอีกครั้ง ตอนนี้ฟ้าและคิมจินซอง มีความมั่นใจอย่างหนึ่งเกิดขึ้น นั้นก็คือ เขามั่นใจว่ายังไงเขาทั้งคู่ก็รักกัน
"ชินจูครับ"
"หือ มีอะไรจ๊ะ"
"ชินจู เข้าไปในห้องของผมทำมัยครับ ในเมื่อไม่มีใครอยู่ซะหน่อย"
"นายไม่ได้ไม่สบายหรอกเหรอ"
"คิมจินซองทำหน้างง ไปล่านะครับ ผมปกติดี"
ฟ้าตัดสินใจเล่าเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไฟไหม้ให้กับชายหนุ่มฟัง คิมจินซองนั่งฟังเธอเล่าอย่างตั้งใจ เขารู้ว่าเด็กสาวคนนี้จะต้องไม่มีวันโกหกเขาเป็นแน่ และเมื่อรับรู้เรื่องราวทุกอย่างเรียบร้อยแล้วคิมจินซองก็ได้แต่อึ้งไปอีกชั่วขณะหนึ่ง
ความคิดเห็น