คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ห่วงใย ~
ฟ้าเดินออกมาตามทางออก เธอเดินโดยลำพังอยู่คนเดียว รู้สึกเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีใครเดินเคียงข้าง เธอนึกโกรธจินซองที่ชักชวนแพทตี้มา เธอไม่ได้โกรธที่เขาชวนแพทตี้มาแล้วไม่ได้บอกเธอ แต่เธอโกรธเพราะเขาชวนแพทตี้มาแล้วเขามาชวนเธออีกคน วันนี้เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เมื่อมาถึงบ้านเธอล้มตัวลงกับเตียงทันที เธอไม่มีแรงทำความสะอาดบ้าน ไม่อยากจะลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าที่กองไว้ เธอหลับตาและนอนหลับไปในที่สุด เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ฟ้าตื่นขึ้นอีกครั้งในเวลาเย็น วันนี้เป็นวันหยุดเธอจึงไม่ต้องไปทำงาน
เธอมองไปรอบๆห้อง ห้องนอนของเธอถูกเก็บกวาดอย่างสะอาดเรียบร้อย เธอเดินออกมายังห้องรับแขกเล็กๆของบ้าน ห้องนั้นก็ถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
“อ้าว ชินจูตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงคุ้นๆ ของชายหนุ่มคนเดิมทักทายขึ้น
“นายมาอยู่นี่ได้ไง”
“ผมมาหาชินจู เห็นชินจูนอนอยู่เหมือนจะไม่สบาย ผมเลยช่วยทำงาน”
“ต่อไปไม่ต้องมานะ ฉันไม่ต้องการ คือ....ฉันทำเองได้”
“ครับ แล้วชินจูหายไปไหนมาทำมัยผมหาชินจูไม่เจอ ผมขี่จักรยานวนหาตั้งหลายรอบก็ไม่เจอ”
“ฉันกลับมาก่อนตั้งนานแล้วละ”
“แล้วทำมัยชินจูไม่บอกผม”
“แล้วฉันจำเป็นต้องบอกนายด้วยเหรอไง” ฟ้าเริ่มขึ้นเสียงโกรธ ความรู้สึกอัดอั้นตั้งแต่เมื่อเช้าเริ่มถูกปลดปล่อย
“แต่ผมเป็นห่วงนี่ครับ ผมหาชินจูไม่เจอ เป็นห่วงมากๆเลย”
“ถ้านายห่วง แบบนี้นะเหรอ ช่างเถอะ”
คิมจินซองดูเหมือนจะไม่เข้าใจเด็กสาวเลย ในใจของเขาตอนนี้กำลังนึกย้อนหาสาเหตุว่าทำมัยหรืออะไร ที่ทำให้ชินจูของเขาเปลี่ยนไป
หลายวันต่อมา คิมจินซองพยายามหาเรื่องคุยกับฟ้า แต่ดูเหมือนเด็กสาวจะพูดอยู่แต่สิ่งที่จำเป็น ไม่ยอมคุยยอมเล่นกับเขาเหมือนก่อน
“ชินจู” คิมจินซองเรียกเธอเบาๆและคว้าข้อมือเธอไว้
“ปล่อยนะจินซอง” เด็กสาวพูดพลางบิดข้อมือไปมา
“ผมไม่ปล่อยครับ จนกว่าชินจูจะบอกผมว่าชินจูเป็นอะไร”
“ต๊าย” เสียงของแพทตี้ดังขึ้นจากทางด้านหลัง “ไม่อายลูกค้าในร้านบางเลยเหรอจ๊ะ”
คิมจินซองคลายมือของเขาออกจากข้อมือของฟ้าทันที ฟ้ามองหน้าเขาเป็นเชิงตำหนิให้ทีหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว และเมื่อเธอทำงานเสร็จจึงเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน
“ฟ้าเจ๊มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” เจ๊เจ้าของร้านเดินเข้ามาหาเธอ ฟ้ารับคำแล้วรีบเดินตามออกไปทันที “เจ๊อยากจะเตือนอะไรหน่อยนะฟ้า ฟ้าเองก็ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่ ทำตัวแบบนี้ไม่เหมาะเลย”
“หา อะไรค่ะเจ๊” ฟ้างงกับคำพูดของเจ๊เจ้าของร้าน
“ก็....อย่าให้เจ๊พูดเลย เจ๊ยังอายปาก”
“อะไรกันค่ะเจ๊” ฟ้ายิ่งคาดคั้นใหญ่
“ก็เธอน่ะ ไปกอดจูบ คลอเคลียกับจินซองกันกลางร้าน แพทตี้เขาบอกมา”
“แต่หนูปะ.....”
“ไม่ต้องแก้ตัวหรอกฟ้า เจ๊เข้าใจนะว่าหนูกับจินซองน่ะรู้สึกยังไงต่อกัน แต่การทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะจ๊ะ”
“แพทตี้บอกเจ๊อย่างนั้นเหรอค่ะ”
“ใช่จ่ะ แล้วฟ้าเองก็ไม่ต้องไปว่าแพทตี้หรอกนะ ที่เธอทำไปน่ะเพราะความหวังดี”
ตอนนี้สมองของฟ้าเหมือนเจอทางตัน ไม่มีใครฟังเธอเลย เธอไม่ได้ทำอะไรบัดสีอย่างที่เจ้าของร้านคิด แพทตี้ก็ไม่ได้พูดความจริงซะหน่อยแต่แล้วความอดทนสุดท้ายของฟ้าก็หมดลง
“ความหวังดีเหรอค่ะ” ฟ้าเริ่มพูดเสียงเย็น โดยที่น้ำเสียงของเธอนั้นทำเอาเจ้าของร้านหันมามองเธออย่างหวาดๆ “เจ๊ บอกว่านั่นเป็นความหวังดีเหรอค่ะ” เธอถามต่อ
“ชะใช่ เจ๊บอกอย่างนั้น แต่ฟ้าหนูใจเย็นๆสิจ๊ะ” ฟ้าเหลือบไปเห้นแก้วน้ำเปล่าใบหนึ่งที่วางตั้งอยู่ไม่ห่างนัก แพทตี้กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของเพราะลูกค้าในร้านกลับเกือบหมดแล้ว สายตาของฟ้าฉายแววโกรธเคือง เธอคว้าแก้วน้ำเปล่ามาจับแน่นไว้ในมือและเดินตรงไปหาแพทตี้ด้วยกิริยาที่นิ่งที่สุด น้ำในแก้วนั้นถูกสาดเข้าไปยังใบหน้าของหญิงสาว
“ชินจู/ฟ้า” ทุกคนอุทานพร้อมกัน
“พูดไปก็คงไม่มีประโยชน์ ไม่มีใครฟังหนูทั้งนั้น ต่อไปนี้หนูขอลาออกละกันนะค่ะ”
ฟ้าถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้บนโต๊ะ ถอดหมวกของพนักงานวางไว้บนผ้ากันเปื้อนอีกที แล้วหันหลังเดินออกจากร้านนั้นไปทันที
“ชินจู” คิมจินซองวิ่งตามเธอออกมาจากในร้าน เขาคว้าเข้าไปต้นแขนของฟ้า
“ปล่อยฉัน” ฟ้าพูดโดยที่ไม่มองหน้าเขา
“เกิดอะไรขึ้นละชินจู ทำมัยชินจูต้องลาออกด้วย”
“ก็เพราะนายไงเล่า ไปให้พ้น”
“เพราะผม ทำมัยละครับผมทำอะไรให้ชินจูเหรอ”
“ออกไป ไปให้พ้นนะ” ฟ้าตะโกนดังลั่น เธอสะบัดแขนหลุดจากมือของจินซองเธอหันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
“ชินจู ผมขอโทษ” เสียงตะโกนไล่หลังของคิมจินซองดังลั่นออกมา “หยุดเดินก่อนนะ หันกลับมาหาผมได้ไหม” คิมจินซองตะโกนออกมาซ้ำอีก ตอนนี้น้ำตาของเด็กสาวไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้ว เรื่องอะไรกันที่เธอจะหันกลับไปให้คิมจินซองเห็นน้ำตาของเธอ ไม่มีทางซะหรอก
เมื่อลาออกจากร้านนั้นแล้ว ฟ้าก็ไม่ได้ย้อมกลับไปที่นั่นอีกเลย เธอหยุดพักทำงานพิเศษแล้วหันมาตั้งใจเรียนแทน ทุกเย็นในขณะที่เธอกลับมาจากโรงเรียน คิมจินซองจะเปิดประตูร้านเบเกอรี่และออกมาวิ่งตามเธอจนถึงบ้านแล้วค่อยย้อนกลับไปทำงาน เขาทำแบบนี้ทุกวันๆ โดยสาเหตุที่ว่า นี่จะเป็นทางเดียวที่ทำให้เขาคิดเสมอว่าเขากับฟ้ายังอยู่ด้วยกัน และชินจูของเขายังไม่ทิ้งเขาไปไหน แพทตี้เองที่มองออกมาขณะอยู่ในร้านนั้น ทำหน้าทำตาขัดใจเหลือเกิน แม้กระทั่งฟ้าลาออกไปแล้วคิมจินซองยังจะไปตามทุกวี่ทุกวันมันจะอะไรกันนักหนา
หลายวันผ่านไป คิมจินซองไม่ได้วิ่งตามออกมาส่งเธออีกแล้ว เธอไม่เห็นคิมจินซองหลายวันแล้วเหมือนกัน ความรู้สึกเป็นห่วงของฟ้าเริ่มมีขึ้น ใครจะรู้ละว่าชายหนุ่มหน้าหล่อที่ทำงานเป็นพนักงานร้านเบเกอรี่นั้น แท้จริงแล้วเป้นผู้ที่ถูกตามล่า แล้วเกือบโดนฆ่าตายมาแล้วสองครั้ง แต่ทันใดนั้นเองเสียงกดกริ่งหน้าบ้านเธอก็ดังขึ้น ฟ้าปิดหนังสือเรียนแล้วเดินออกไปดูหน้าบ้าน
"น้องฟ้า" แพทตี้ทักทายเธอน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยแววกังวล
"มีอะไรเหรอ" ฟ้าทักทายตอบ
"จินซอง จินซองไม่สบายหนักมากๆเลย" แพทตี้พูดต่อด้วยอารามตกใจ "เขาเรียกหาแต่น้องฟ้า พี่ก็เลยมาตามให้"
เมื่อฟ้าได้ยินดังนั้นเธอเองก็ตกใจเหมือนกัน คิมจินซองไม่สบายแล้วเรียกหาแต่เธอ เธอเองจึงต้องไปหาเขา
"รีบไปหาเขาสิค่ะน้องฟ้า" แพทตี้พูดต่อ
ฟ้าออกจากบ้านไปในทันที เธอไม่ได้สิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ถ้าจินซองไม่สบายจริง ใครจะดูแลเขา เขาเองไปโรงพยาบาลไม่เป็น ไม่ชอบกินยา ห่วงแต่เล่น ชอบออกไปเที่ยว แล้วแบบนี้เขาจะเป็ยอย่างไรบ้าง ความคิดหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองของหญิงสาวอย่างทัดทานไม่อยู่
ความคิดเห็น