คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ~จักรยาน 1 คัน กับคนอีก 3 คน
เช้าวันต่อมา
เป็นวันแรกในรอบชีวิต 5 ปีของธอที่เธอตื่นสาย อาการปวดหัวอย่างหนักทำให้เธอลุกขึ้นจากเตียงนอนไม่ไหว เธอเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่หัวเตียงและกดสายต่อไปหาเพื่อนของเธอที่โรงเรียน
“ฮัลโล”
“ฮัลโล รินซี่เหรอจ๊ะ วันนี้เราไปโรงเรียนไม่ไหวนะ”
“อ้าวเป็นอะไรละฟ้า”
“อืม ปวดหัวนิดหน่อย ฝากลาอาจารย์ด้วยนะ”
“ได้จ๊ะ เดี๋ยวบอกให้ เอ้อแหมๆ ไม่สบายนี่แฟนเธอรู้รึยัง”
“หือ แฟนที่ไหนฉันไม่มีซะหน่อย”
“อ้าวก็นายสุดหล่อที่เคยมารับเธอที่หน้าโรงเรียนไง”
ฟ้าได้แต่หัวเราะแก้บรรยากาศไปเท่านั้น ยิ่งใจของเธอหวนนึกถึงใบหน้าที่ขาวสะอาดและดวงตาสีน้ำตาลเจ้าของแววตาอ่อนโยนนั้นเมื่อไหร่ เธอก็ยิ่งปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น เมื่อวางโทรศัพท์ ฟ้าลุกขึ้นมาด้วยแรงทั้งหมดที่มีของเธอ จากนั้นจึงพยายามลุกขึ้นมาหายากินดูแลตัวเอง
หลังจากทานยาแล้วฟ้านอนหลับเป็นตายและมาตื่นอีกทีตอนบ่ายแก่ๆ เธอนึกได้ทันทีว่าเธอต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านเบเกอรี่ ซี่งตอนนี้อาการปวดหัวของเธอดีขึ้นมากแล้ว แต่ก่อนที่เธอจะออกไปทำงานนั้น สมองของเธอก็ชะงักนิดนึง ถ้าเธอไปทำงานเธอก็ต้องเจอหน้าคิมจินซองนะสิ แต่กระนั้นถ้าเธอมีเหตุผลดีพองานก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว
เมื่อมาถึงที่ร้าน คิมจินซองกำลังง่วนอยู่กับการจดรายการอาหารจากลูกค้าจึงลืมสังเกตการณ์มาถึงของฟ้า วันนี้ฟ้ารู้สึกเหมือนกับว่าเธอเป็นส่วนเกินของร้านนี้ยังไงไม่รู้ แม้กระทั่งเวลาที่ร้านใกล้จะปิด คิมจินซองเองก็ยังไม่สังเกตเลยว่าเธอมาทำงานแล้ว
“หนูกลับก่อนนะค่ะเจ๊” ฟ้าพูดขึ้นเมื่อทำงานในครัวเสร็จสิ้นแล้ว
“อ้าวชินจูมาทำงานด้วยเหรอครับ” คิมจินซองกล่าวทักทายเธอ และไม่รู้ทำมัยเธอรู้สึกว่าความโกรธมันพุ่งขึ้นในใจของเธอ
“อืม มาสิ” เธอตอบสั้นๆเพื่อเป็นการระงับอารมณ์
“อีกตั้งชั่วโมงแนะกว่าร้านจะปิด น้องฟ้ารีบกลับมากไหมค่ะ” แพทตี้ถามขึ้น
“ก็ไม่หรอกค่ะ คงจะค่อยๆเดินกลับไปเรื่อยๆ”
“อ้อ งั้นดีเลยค่ะพี่วานอะไรอย่างหนึ่งน้องฟ้าจะช่วยพี่ได้ไหมค่ะ”
“ค่ะว่าไงเหรอ”
“คือเมื่อคืน พี่ลืมกระเป๋าตังไว้ที่ห้องของจินซองน่ะ เมื่อเช้าตอนออกมาก็ลืมเลย”
“เมื่อคืนอยู่กันจนถึงเช้าเลยเหรอค่ะ” ฟ้ากัดฟันถามออกไป
“อ๋อใช่ค่ะ แหมหลับสบายจังเลย อืมเรื่องที่พี่จะใช้เนี่ย ช่วยไปเอากระเป๋าตังที่ห้องของจินซองให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ พอดีพี่ขี้เกียจแวะไป”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ไม่ใช่ธุระของฉัน”
“ฟ้า มีน้ำใจกับแพทตี้เขาหน่อยสิ ไหนๆ เธอกับจินซองก็เป็นเพื่อนรักกันนี่ ไปเอาของให้แพทตี้หน่อยจะเป็นไรไป”
“แต่เจ๊ค่ะ วันนี้หนูไม่สบายแล้วนี่ก็หมดเวลาทำงานแล้วด้วย”
“อ๋อ นี่เจ๊ขอให้ช่วย ฟ้าไม่มีน้ำใจต่อเจ๊งั้นเหรอ”
“ป่าวนะค่ะเจ๊ แต่ของๆใครก็ของคนนั้น แล้วอีกอย่างจินซองเป็นเจ้าของห้องก็น่าจะเป็นเขาที่ไปเอาคืนให้ไม่ใช่หนู”
“ชินจู/ฟ้า” เจ๊เจ้าของร้านและจินซองเรียกเธอขึ้นพร้อมกัน แต่ฟ้ากลับไม่สนใจ วันนี้อารมณ์ของเธอดูจะแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ
“หนูกลับก่อนนะค่ะ ลาละค่ะ”
ฟ้าเดินออกจากร้านเบเกอรี่แล้วตรงกลับบ้านทันทีเธอไม่อยากจะสนใจไม่อยากจะยุ่งอะไรต่อไปอีกแล้ว
3 วันต่อมา ในช่วงที่ผ่านมาคิมจินซองกับฟ้าคุยกันน้อยลงมากๆ จินซองดูเหมือนจะสนิทและคุยกับแพทตี้มากกว่า โดยที่วันนี้เป็นวันหยุดเธอจึงหยุดเรียนและก็ไม่ต้องไปทำงาน
“ชินจู ตื่นหรือยังครับ” คิมจินซองนั่นเอง
“นายเข้ามาในห้องนี้ทำมัย”
“ผมจะชวนชินจูไปเที่ยวครับ ตั้งแต่กลับมาอ่า เรายังไม่ได้ไปเที่ยวกันเลยนะ”
“ใครอยากจะไปเที่ยวกับนาย ฉันมีงานตั้งเยอะ”
“ไปกันเถอะนะชินจู งานไว้ทำวันอื่นก็ได้ นะๆๆๆๆๆ” คิมจินซองยังออดอ้อนเด็กสาวต่อและเป้นธรรมดาที่เธอต้องตอบตกลงทุกครั้งแต่ครั้งนี้
“ใครอยากไปเที่ยวกับนาย ไปให้พ้นเสียเวลาทำงานฉันเปล่าๆ” ฟ้าหลุดคำพูดที่รุนแรงนั้นพูดใส่ชายหนุ่มไป คิมจินซองถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
“อืม งั้นไม่เป็นไรครับ ผมไม่รบกวนแล้วก็ได้” แต่ก่อนที่จินซองจะลุกออกไป
“เดี๋ยว นายรอแปปนึงละกัน ฉันขอไปอาบน้ำก่อน” ฟ้าพูดพร้อมกับตัดสินใจลุกขึ้น เธอเองก็ไม่อยากจะทำตัวไร้เหตุผลกับจินซองมากนักแล้วอีกอย่างอีกใจนึงของเธอก็อยากไปเที่ยวกับเขาเหมือนกัน
ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขานั่งรอจนกระทั่งฟ้าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
“เราไปเที่ยวไหนกันดีครับชินจู”
“อืม แล้วแต่สิ”
“ไปขี่จักรยานกันดีไหมครับ”
“ก็ได้เอาสิ”
“เดี๋ยวครับชินจู คราวนี้ชินจูต้องสัญญานะครับว่า...”
“ว่าอะไรเหรอ”
“ว่าต้องเช่าจักรยานแค่คันเดียว”
ฟ้าหัวเราะออกมา “ได้สิ รีบไปกันเถอะ” ความสุขเหมือนจะวนเวียนกลับมาหาเธออีกครั้งหนึ่ง เธอจะได้ไปเที่ยวกับคิมจินซอง ชั่งมีความสุขเหลือเกิน
เมื่อมาถึงสวนสาธารณะฟ้าและจินซองเลือกที่จะเช่าจักรยานร้านเดิม แต่คราวนี้กลับเช่าแค่คันเดียว
“จับแน่นๆนะชินจู ระวังตกละ” คิมจินซองบอกเด็กสาว ฟ้าค่อยๆเอื้อมแขนไปกอดรัดรอบเอวของชายหนุ่มเอาไว้แน่น สำหรับเธอนี่เป้นสัมผัสที่อบอุ่นเหลือเกิน
จักรยานคันนั้นที่บรรทุก ความรักและความผูกพันของคนทั้งสองถูกถีบแล่นมามาตามทางของสวนสาธารณะแห่งนั้น เสียงหัวเราะและเสียงหยอกล้ออย่างมีความสุข สร้างความสดใสอย่างยิ่ง
“จอดตรงนั้นแหละจินซอง พักบ้างนายคงเหนื่อยแล้ว”
คิมจินซองเลี้ยวรถจักรยานเข้าจอดบริเวณเดินที่เขากับฟ้าเคย นั่งอ่านหนังสือด้วยกัน
“เหนื่อยไหม จินซอง”
“ไม่เลยครับ ชินจูตัวเบาจะตายไป”
ฟ้าและจินซองเลือกที่จะนั่งเล่นกันอยู่ตรงนั้น โดยทั้งสองเริ่มจากการถกเถียงว่าใครจะเป็นคนเสียสละร่างกายให้อีกฝ่ายหนุนนอน แต่ก่อนที่จะตกลงกันได้
“จินซองจ๋า ไม่รอแพทตี้เลยนะ” แพทตี้หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่มาปรากฏตัวขึ้น “อ้าวน้องฟ้ามากะเค้าด้วยเหรอเนี่ย จินซองไม่เห็นบอกเลย”
“คือ....” เมื่อคิมจินซองกำลังจะอ้าปากพูด
“กลับกันเถอะจินซองฉันเหนื่อยแล้ว” ฟ้าพูดพลางรีบลุกขึ้น อารมณ์ของเธอกลับกลายเป็นเหมือนเดิมแล้ว มันชั่งไม่มีเหตุผลเธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“อ้าวจะรีบกลับไปไหนละค่ะน้องฟ้า พี่เพิ่งมาเองนะ” แพทตี้ทำทีว่าจะเดินเข้าไปหาฟ้า แต่ทันใดนั้นเท้าของเธอก็สะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างและทำให้เธอล้มลงกับพื้น
“โอ้ย อะไรกันเนี่ย ฉันสะดุดล้มเหรอเนี่ย จินซองช่วยหน่อยสิ” แพทตี้พูดขณะที่ร่างของเธอกองอยู่กับพื้น คิมจินซองเอื้อมมือเข้าไปฉุดเธอขึ้นมา แต่แล้วแพทตี้ก็กลับเสียหลักทำให้เธอดูเหมือนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของจินซอง
“เป็นอะไรมากไหมครับ”
“โอ้ว แพทตี้ว่าต้องเดินไม่ไหวแน่เลยค่ะ”
“แล้วจะทำยังไงละครับเนี่ย”
“โธ่ๆ ไม่น่าถามจินซองก็ไปส่งแพทตี้ที่บ้านสิค่ะ”
“แต่....”
“ไม่มีแต่ หรือว่าจินซองจะใจร้ายให้สุภาพสตรีขาเจ็บเดินกลับบ้านเอง”
ตอนนี้สีหน้าของคิมจินซองดูอึดอัดมาก
“อย่าคิดนานสิจินซอง เนี่ยจินซองก็ให้แพทตี้ซ้อนจักรยานออกไปก็ได้”
“แต่ผม เช่าจักรยานมาแค่คันเดียว แล้วชินจูละครับ”
“แหมๆๆ ชินจูของจินซองขาไม่เจ็บเหมือนแพทตี้นี่ค่ะ”
“แล้วผมจะปล่อยให้ชินจูเดินออกไปได้ยังไงละครับ”
“อ้าว หรือว่าจินซองจะปล่อยให้แพทตี้เดินออกไปเหมือนกันครับ”
แล้วเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์เบื้องหน้ากำลังจะบานปลาย ฟ้าจึงกล่าวขึ้น
“นายพาแพทตตี้ไปเถอะ เดี๋ยวฉันเดินออกไปเองได้”
“แต่....”
“ช่างเถอะจินซอง นายเองก็ต้องรับผิดชอบเพราะนายชวนแพทตี้มา”
“งั้นชินจู รอนี่ก่อนผมไปส่งแพทตี้ก่อนแล้วเดี๋ยวกลับมารับ”
“ไม่ต้อง” และนั่นคือคำขาดเมื่อฟังจากน้ำเสียงแล้วฟ้าดูเอาจริงเหลือเกิน
รถจักรยานคันหนึ่ง ที่เมื่อตอนขี่เข้ามานั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ตอนนี้กลับมีหนี่งคนต้องลงมาเดินตามหลังอยู่อย่างนั้น และอยู่ดีๆฟ้าเองก็หยุดเดินปล่อยให้จักรยานคันนั้นขี่ล่วงหน้าไปไกลแสนไกลก่อนที่เธอจะหันหลังกลับและเดินเลี่ยงไปอีกทางหนึ่งโดยที่ไม่มีใครสังเกต
ความคิดเห็น