คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 I like That ( แหมๆ โทชิยะนี่ชั่งสันหาวิธีมาทรมานคนจริงๆเลยนะค่ะ)
คฤหาสน์คุโด้ที่ตอนนี้ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของสาวน้อยอายูมิ ที่นี้นะเหรอที่โอริกิใช้เป็นที่อยู่ที่กิน ทำมัยมันช่างใหญ่โตหรูหราเหมือนกับปราสาทราชวังอย่างนี้นะ
“อายูมิ รอตรงนี้ละกันนะ” โอริกิตัดสินใจบอก เขาไม่อยากให้อายูมิเข้าไปในบ้านหลังนั้น อายูมิไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับคฤหาสน์คุโด้เลย เธอรู้เพียงว่าคฤหาสน์คุโด้มีทายาทเป็นคุณชายสุดหล่ออยู่เพียง 3 คน และหนึ่งในนั้นก็คือคุณชายทามากิที่เพิ่งจะขืนใจเธอไปได้เมื่อไม่นานมานี้
“ขอเข้าไปด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ดีกว่านะ อายูมิก็รู้ว่าในบ้านมีแต่ผู้ชาย”
อายูมิเดินตรงเข้ามากอดแขนของโอริกิ “โอ้ย โอริกิอยู่ดูแลอายูมิ ไม่มีใครทำอะไรหรอก” โอริกิแสนจะอึดอัด แล้วนี่ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้าจะทำอย่างไรละ จะไล่อายูมิไปหรือก็ใช่เรื่อง เพราะถ้าไล่เธอไปก็อย่าหวังว่าจะได้ทำอะไรร่วมกันกับเธออีกเลย
“ว่าไงละโอริกิ ขออายูมิเข้าไปด้วยนะ” อายูมิอ้อนวอน “ถึงในบ้านมีแต่ผู้ชายแต่ อายูมิไม่กลัวหรอก”
โอริกิขี้เกียจจะว่าต่อจึงปล่อยให้อายูมิเดินเข้ามา โดยผ่านเข้ามาทางทางเข้าด้านหลัง อายูมิตื่นตาตื่นใจกับบริเวณและสภาพแวดล้อมภายในบ้าน นี่ถ้าบอกกับอายูมิว่าเป็นพระราชวังของใครสักคนเธอคงเชื่อสนิทใจไปแล้ว โอริกิพาสาวน้อยเดินตรงมาที่ห้องครัวที่แสนจะหรูหราและเต็มไปด้วยอุปกรณ์ชั้นดี ในขณะนั้นเรียวคุงกำลังนั่งจัดดอกไม้เพื่อจะนำไปเปลี่ยนให้กับบางส่วนในคฤหาสน์
“พี่ครับ” โอริกิเรียกเบาๆ และเมื่อเรียวคุงเงยหน้าขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นมนุษย์ผู้หญิงเข้ามายืนตระหง่านอยู่ในบ้านคุโด้ ต่อหน้าต่อตาเขา “นี่อายูมิครับ อายูมินี่พี่เรียวพี่ชายผมครับ” อายูมิโค้งตัวลงทักทายเรียวคุง เรียวคุงจ้องมองโอริกิตาไม่กระพริบ เจ้าน้องบ้าคนนี้มันจะรู้ไหมนะ ว่าถ้าเกิดว่าพ่อบ้านทาเคชิหรือใครมาเห็นเข้าและคาบข่าวไปบอกคุณชายโทชิยะละก็ได้ตายหมู่กันหมดแน่
“รออยู่นี่ก่อนนะอายูมิเดี๋ยวผมมา” โอริกิเดินเลี่ยงออกไปและเข้าไปหยิบรายงานของเขาจากห้องนอนออกมา เรียวคุงเองเมื่อจัดดอกไม้แจกันนั้นเสร็จก็เร้นหายขึ้นไปยังคฤหาสน์ทันที
สาวน้อยอายูมินั่งลงบนเก้าอี้ในครัวและก่อนที่เธอจะได้ชื่นชมกับบริเวณรอบๆพลันเสียงหนึ่งก็ดังลอดเข้ามา
“พี่เรียวคุง อยู่ไหนค่ะ” คุณหนูเรโกะนั่นเอง เธอเดินเข้ามาตามหาเรียวคุงเพราะเธอไม่อยากอยู่บนคฤหาสน์คนเดียวตามลำพังกับโทชิยะ “อ้าว เธอเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้ยังไง”
อายูมิเองก็ฉงนอยู่ไม่น้อย เด็กสาวคนนี้เรียกเรียวคุงว่าพี่ ท่าทางจะเป็นน้องสาวหรือไม่ก็ญาติของพวกเด็กคนใช้ที่นี่ เธอใส่ชุดไฮสคูลของโรงเรียนแห่งหนึ่งที่อายูมิไม่ค่อยคุ้นตา แต่หน้าตาของเธอสะสวยราวกับตุ๊กตาเจ้าหญิงเลยก็ไม่ปาน
“เอ่อ....ขอโทษค่ะ คือฉันเป็นแฟนของโอริกินะค่ะ”
“อืม เหรอค่ะ ประทานโทษนะค่ะ เชิญออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้” เรโกะแทบไม่อยากเชื่อเลยนี่นะเหรอแฟนของโอริกิ ท่าทางสะสวยเย่อหยิ่งอยู่ในที แล้วดูสายตาที่มองเธอสิ คิดว่าเธอเป็นแค่เด็กรับใช้แน่นอน เรโกะเองก็ไม่อยากจะประกาศตัวออกมาว่าเป็นถึงคุณหนูของที่นี่
“คุณไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน นี่มันบ้านแฟนฉัน เธอเองก็คงจะเป็นคนรับใช้เหมือนกัน” นิสัยการตัดสินคนจากภายนอกของอายูมิทำเอาเรโกะสะอึก
“ค่ะ ฉันเป็นคนรับใช้ของที่นี่ แล้วไงละค่ะ ฉันบอกแค่ว่าให้คุณออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ”
อายูมิจ้องหน้าเรโกะ เด็กผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายนัก อะไรกันเป็นแค่คนใช้เหมือนกับโอริกิ แต่บังอาจมาไล่เธอ เธอไม่รู้เหรอว่าบ้านคุโด้ที่ใหญ่โตสวยงามนี้เป็นที่อยู่ของโอริกิแฟนของอายูมิ เมื่อเรโกะเห็นท่าทีของอายูมิแล้วก็ได้แต่สายหน้า และเดินจากไป
โอริกิเดินเข้าไปหยิบตัวรายงานถึงในห้องและเดินนำออกมาให้กับอายูมิ แต่เมื่อมาถึงเขาก็เห็นหน้าที่บูดเป็นตูดลิงของสาวเจ้าอีกแล้ว
“เป็นอะไรไปครับ อายูมิ” โอริกิเอ่ยถาม แต่อายูมิก็ได้แต่ส่ายหน้า เธอไม่อยากจะเอานังเด็กนั่นมาเป็นอารมณ์หรอกนะ ไหนๆวันนี้เธอก็ได้เดินทางมาที่คฤหาสน์คุโด้แล้ว สักวันเธอจะแต่งงานกับโอริกิและย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่
เสียงหอบหายใจถี่รัวของเรียวคุงดังสะท้านไปทั่วห้อง
เลือด!!!!!!!!! เลือดเต็มไปหมดเลย ที่แขน ที่ลำตัวและที่ร่องของสะโพก คุณชายโทชิยะ กำลังดูดเลียเลือดสดๆที่ไหลอาบกายของเรียวคุงจากบาดแผลที่เขาเป็นคนทำ
“พะ.......พอ เถอะครับคุณชาย” เรียวคุงอ้อนวอน โทชิยะไม่ยั้งมือ ตั้งแต่นายใหญ่คุโด้ตายไป ทุกคืนเรียวคุงจะต้องเปลี่ยนหน้าที่มาสนองอารมณ์กามให้กับโทชิยะแทน เรียวคุงใช้มือดันหัวไหล่ของโทชิยะ “โอ้ย” เขาร้องเสียงหลง เมื่อเล็บมือของอาคิระที่ไว้ยาวเฟื้อย สอดเข้าในทางข้างหลังของเขา แต่ก่อนโทชิยะไม่ไว้เล็บ แต่ปัจจุบันนี้เขาไว้เล็บ และทาสีเล็บเป็นสีดำยิ่งดูน่ากลัว
“ร้องสิ ร้องสิ ฉันบอกให้แกร้องไง” โทชิยะตะคอก เมื่อเห็นเรียวคุงเอาแต่ร้องไห้ด้วยความเจ็บ โทชิยะเห็นดังนั้นจึงเอานิ้วมือที่ไว้เล็บยาวค่อยๆสอดเพิ่มเข้าไปทีละนิด “เป็นไง มันบาดลึกเข้าถึงใจแกดีไหมละ” โทชิยะยิ้มเหี้ยมโหด เขารัวนิ้วเข้าไปกระทบกระแทกกับเยื้อบางภายในของเรียวคุงอย่างไม่ยั้งมือ
“คะ...คุณชายปล่อยผมเถอะครับ พอก่อนเถอะครับ”
“งั้นแกก็ร้องสิ ร้องดังๆ” โทชิยะชักนิ้วออกมาจากกายของเรียวคุง เล็กนิ้วมือทั้ง 5 นิ้วของเขานั้นมีเลือดไหลติดตามออกมา โทชิยะเอาเล็กมือพวกนั้นขึ้นดูดและอมอย่างหิวกระหาย “นี่เรียวคุง แกแสบใช่ไหม ฉันว่าเมทิลแอลกอฮอล์พวกนี้อาจจะช่วยแกได้” เรียวคุงแทบกรีดร้อง โทชิยะหยิบขวดแอลกอฮอล์ที่มีน้ำสีฟ้าสดใสบรรจุอยู่เต็มไปหมด เขาจับขาอันเรียวบางของเรียวคุงแยกออกจากกันให้กว้างที่สุด และค่อยๆเปิดฝาแอลกอฮอล์ พร้อมทั้งเทราดลงไป
“อ๊า.....................” เรียวคุงกรี้ดร้องออกมาจดแทบสิ้นสติ ร่างบางดิ้นพร่านๆ ด้วยความแสบของแอลกอฮอล์
โทชิยะ กระแทกร่างของเขาเข้าไป และรัวเร็วถี่กระชั้นจนกระทั่งปล่อยความอบอุ่นเข้าไปในร่างบาง เรียวคุงสะลึมสะลือไปตัวลอยเหมือนไม่ได้สติ
“เสร็จแล้วแกก็ออกไปสิ” โทชิยะจิกผมของเรียวคุงและกระชากผลักร่างนั้นแรงๆ เพื่อให้ออกไปให้พ้นเตียงนอน เรียวคุงลนลานคลำทาง ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นและหายออกไปจากห้องนั้น โทชิยะเอานิ้วมือทั้ง 5 ขึ้นมาลิ้มเลียและสุดดมรสชาติแห่งร่างบางที่แสนหวาน
เรียวคุงค่อยๆ พาร่างกายที่แสนบอบช้ำเดินลงบันไดวนแห่งบ้านคุโด้ ระหว่างทางเกิดเจอคุณชายอาคิระกำลังเดินสวนขึ้นมา เรียวคุงรีบหลบไปข้างทางแต่ก็ไม่พ้นสายตาของอาคิระที่ไวกว่า
หมับ!!!!!
อาคิระคว้าเอวของร่างบางเอาไว้ และกอดจูบไปตามแก้มและซอกคอ แสงไฟทำให้อาคิระเห็นรอยช้ำชอกบนตัวของคนรัก เขาไม่อยากจะถามหรอกว่าเป็นฝีมือของใคร ซึ่งมันก็รู้ๆกันอยู่ว่านั่นเป้นฝีมือของโทชิยะ
“ไปที่ห้องฉัน เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
“อย่าดีกว่าครับอาคิระ” แต่ช้าไปร่างบางถูกช้อนขึ้นไว้ในอ้อมแขนของอาคิระและเดินทางพากลับห้องไปในทันที
อาคิระวางร่างบางที่ตอนนี้หมดสิ้นเรี่ยวแรงลงกับเตียงนอน เขาจับร่างบางแก้ผ้าออกจนหมด แม้ว่าเรียวคุงเจ้าของร่างบางที่น่าสงสารจะพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่สำเร็จ อาคิระ ค่อยๆเอายา มาทาให้บริเวณลำตัวและใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเลือดตามร่างกาย
“ฉันขอโทษนะเรียวคุง” อาคิระพูดพลางจับขาทั้งสองข้างของเรียวคุงแยกอกจากกัน เรียวคุงหน้าแดงซ่านเขาพยายามปฏิเสธเพราะไม่อยากให้อาคิระเห็นรอยแผลพวกนั้น กลิ่นแอลกอฮอล์กระทบเข้ากับจมูกของอาคิระ
“นายไปทำอะไรมา” เขาตามเสียงขึงขัง ที่บริเวณร่องและส่วนน่ารักของเรียวคุงนั้นเต็มไปด้วยรอยแผล และรอยบาดลึก เรียวคุงเริ่มต้นร้องไห้และส่ายหน้าแรงๆ อาคิระสุดจะทนไหว
“เขาทำนายจนเลือดออก แล้วใช้แอลกอฮอล์ราดเหรอ” อาคิระตั้งต้นถาม เรียวคุงพยักหน้าน้อยๆ อาคิระบีบข้อเท้าของเรียวคุงแน่น “ไม่เป็นไร ฉันจะช่วยนายเอง” อาคิระก้มตัวลงเลียเช็ดเลือดให้กับเรียวคุงจนสะอาดและใช้สำลีชุบน้ำยา บรรจงทาลงไปบริเวณเครื่องเพศอย่างทะนุถนอม
เมื่อทำแผลเสร็จ อาคิระจับเรียวคุงใส่เสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย และนอนกอดร่างบางเอาไว้
“นายเจ็บมากไหมเรียวคุง”
“ครับ”
“นายคิดจะไปจากพี่ใหญ่บ้างไหม” คำถามนั้นทำให้เรียวคุงนิ่งอึ้ง
“คุณชายโทชิยะ ขู่ว่าถ้าผมไป เขาจะสั่งฆ่าโอริกิซะ แต่ถ้าผมอยู่ คุณชายโทชิยะจะช่วยให้โอริกิมีชีวิตที่ดีครับ”
อาคิระก็รู้ดีถึงเหตุผลข้อนี้ดี เขารู้ว่าเรียวคุงรักน้องชายของเขามากแล้วเรื่องจริงที่ว่าโทชิยะขู่จะฆ่าโอริกิถ้าเรียวคุงไปจากคฤหาสน์คุโด้นั้นก็เป็นเรื่องจริง คนอย่างโทชิยะนั้นพูดอะไรแล้วต้องทำให้ได้ไม่มีทางที่เขาจะผิดคำพูดเป็นอันขาด คืนนั้นอาคิระนอนกอดก่ายร่างบางอยู่จนถึงเช้า
“โอริกิจัง” คุณหนูเรโกะเรียก
“ครับ ว่าไง”
“วันนี้พาเรโกะไปเที่ยวหน่อยได้ไหมค่ะ เรโกะอยากไปเที่ยว”
“เอ๋ แล้วคุณชายทามากิละครับ”
“พี่ชายไม่ว่าง นะๆๆๆ เดี๋ยวพอหลังเลิกเรียนเรโกะไปรอโอริกิจังที่หน้าโรงเรียนนะค่ะ”
คุณหนูคุโด้ เรโกะ เป็นคนเดียวในบ้านที่ไม่มีคนขับรถและรถที่ใช้ส่วนตัว ทุกวันเธอต้องกลับบ้านโดยรถประจำทางยกเว้ณวันไหนที่ทามากิว่างก็จะไปรับที่หน้าโรงเรียน โอริกิรับปากตกลงไปเที่ยวกับคุณหนูเรโกะ
เย็นวันนั้นเรโกะมารอโอริกิที่หน้าโรงเรียนของเขา โอริกิที่หลังเลิกเรียนก็รีบวิ่งตรงมายังหน้าโรงเรียนโดยที่เขาหารู้ไม่ว่า สาวน้อยอายูมิได้แอบตามหลังเขาออกมา
“โอริกิจัง” เรโกะร้องออกมาอย่างดีใจตรงเข้าจับแขนของโอริกิ
“ว่าไงครับ มานานแล้วเหรอคุณหนู”
“นี่ ไม่ต้องเรียกคุณหนูนะ เรียกเรโกะก็พอ มาไม่นานหรอก”
“ครับ”
ระหว่างที่เรโกะและโอริกิกำลังจะเดินออกไปจากที่แห่งนั้น พลัดเสียงตวาดบาดแก้วหูก็ดังขึ้น
“จะไปไหนกันเหรอ” อายูมินั้นเอง เธอยืมสวมหน้ายักษ์เอาไว้ โอริกิรีบหันมา อายูมิตามเขาออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“ไปเที่ยว” เรโกะตอบแทน “จะไปด้วยกันไหมค่ะ”
“แก นี่แกมันเป็นเด็กรับใช้บ้านเดียวกับโอริกิที่คุโด้นี่”
“เธอพูดเรื่องอะไร” โอริกิขึ้นเสียง เขาทนเห็นเรโกะโดนดูถูกไม่ได้ แต่เรโกะกับเอามือสะกิดสีข้างของโอริกิ เป็นเชิงว่าปล่อยให้อายูมิเข้าใจอย่างนั้นต่อไปเถอะ
“แกจะแย่งแฟนฉันเหรอ”
“ฉันไม่ได้แย่ง แต่ฉันกับเขาก็อยู่ด้วยกันทุกวันอยู่แล้ว”
“แกหมายความว่าไง” อายูมิกรีดร้องลั่น
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ”
สิ้นเสียงของเรโกะ อายูมิตรงเข้ามาจะทำร้ายเธอ แต่โอริกิไปขวางเอาไว้ซะก่อน เขาลากอายูมิไปจากที่แห่งนั้นและปล่อยให้คุณหนูเรโกะยืนอยู่เบื้องหลัง
“อ้าวเรโกะ มาทำอะไรที่นี่” ทามากิร้องทักน้องสาว
“มาหาโอริกิจังค่ะ วันนี้เราจะไปเที่ยวกันแต่.........”
“แต่อะไรเหรอจ๊ะ”
“ก็ผู้หญิงคนนั้นนะสิค่ะ จะทำร้ายเรโกะ โอริกิจังเลยพาไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“ผู้หญิงคนนั้น ???? คนไหนเหรอ”
“ไม่ทราบค่ะ แต่เธอบอกว่าเป็นแฟนของโอริกิจัง”
ความคิดเห็น