คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>> student magician meeting
“อ้าว ตื่นๆๆกันได้แล้ว ไอ้พวกพ่อมดจอมขี้เกียจทั้งหลาย” เสียงตีฆ้องดังขึ้นในหอนอนของเด็กนักเรียนปี 6 ของโรงเรียนเวทมนศาสตร์ เอสเอ็มทาวน์
“คยูจ๋า มินยังไม่อยากตื่นเลยอะ” เสียงของพ่อมดน้อยซองมินที่อิดออดกับการลุกขึ้นจากเตียง และในขณะที่ผู้คุมหอซึงฮวานเปิดประตูเข้ามา
“เอาอีกแล้ว” ผู้คุมหอส่งเสียงอย่างเบื่อหน่าย พ่อมดโจวชั้นได้ข่าวว่าห้องนายอยู่ถัดไปสามห้องไม่ใช่เหรอ แล้วรูมเมทนายคือพ่อมดปาร์คไม่ใช่เหรอ แล้วนี่อะไรสลับห้องกันมั่วอีกแล้วเหรอ”
“โธ่ๆๆ ท่านผู้คุมครับก็แหมผมก็แค่มาอ่านหนังสือห้องพ่อมดลีดึกไปหน่อยเลยเผลอหลับไปเท่านั้นเอง”
“โอ้วโหๆ ไม่ต้องพูดมาก อ่านหนังสือจะถอดเสื้อผ้าทำไมกัน พวกนายนี่นะ แย่จริงๆเลย เอาละๆ ลุกขึ้นกลับห้องตัวเองได้แล้ว พวกนายต้องลงไปให้ทันเวลาอาหารเช้าอีกครึ่งชั่วโมง จะบอกอะไรให้นะวันนี้ท่านอาจารย์ใหญ่มีข่าวใหญ่มาประกาศไม่ไปนายเสียใจแน่ๆ”
เมื่อสิ้นเสียงของผู้คุมซึงฮวานพ่อมดคยูก็ลุกขึ้นแต่อีกคนที่นอนข้างๆดันเอามือมากอดรวบเอาไว้ซะนี่ “อย่าเพิ่งไปสิคยู” ร่างบางพูดพลางทำตาออดอ้อน
“แหมที่รัก เดี๋ยวเราค่อยลงไปสวีทตอนอาหารเช้าก็ได้นี่นา อีกไม่นานเดี๋ยวคิบอมก็จะกลับมาแล้ว ชั้นก็ต้องกลับไปห้องนอนเดิม”
“ก็ได้” ซองมินพูดพลางทำสะบัดเสียงเล็กน้อย แต่ก็ยอมคลายอ้อมกอดให้คนตัวสูงกว่าเป็นอิสระลุกขึ้น เค้าละอยากจะย้ายห้องให้คยูมาอยู่ห้องเดียวกับเขาซะจริงๆ อะไรก็ไม่รู้ หอนอนจัดให้รูมเมทไม่เคยจะถูกคู่เลย
บรรยากาศห้องนั่งเล่นในหอนอนองค์ชายพระอาทิตย์ในตอนเช้าดูจะงัวเงียและซึมเซา เพราะบรรดาพ่อมดลิงทั้งหลายกำลังอยู่ในอาการง่วงงุนไม่เป็นอันกินอันเรียน
“ฮายอกกกกกกกก” เสียงครางยาวของพ่อมดเฮ ที่กำลังเอาหัวนั่งพิงแผ่นหลังของพ่อมดอีกคนที่มีหย้าตาคล้ายไก่แต่เป็นไก่ที่น่ารักกว่าไก่ธรรมดามากกว่าปกติ
“อะไรเหรอดงแฮ” พ่อมดฮยอกขานรับในขณะที่เปลือกตายังคงปิดอยู่
“นายไม่น่าชวนชั้นเล่นเกมส์ดึกเลย นายรู้ไหมชั้นไม่อยากจะเดินไปไหนเลย ชั้นอยากนอน” พ่อมดเฮส่งเสียงบ่นพลางหรี่ตาซ้ายขึ้นมองใบหน้าไก่ๆของพ่อมดฮยอก
“ช้านนนนนก็เหมือนกานนนนน” พ่อมดฮยอกลากเสียง
แต่ในขณะนั้นเสียงตีฆ้องร้องเป่าก็ดังขึ้นตรงบันไดเวียนของห้องนั่งเล่น
ตะระแรด แต๊ดฉึ่งแต๊ดฉึ่งแต๊ดฉึ่งๆๆๆ------------------ เสียงตีฆ้องร้องเป่าของบรรดาเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดที่บรรเลงตัวเองด้วยเวทมนต์กำลังลอยลงมาตามบันไดเวียน พ่อมดปาร์คจุงซูหรือพ่อมดอีทึก กำลังถือไม่กายสิทธิ์กวัดแกว่งยังกับผู้ควบคุมเสียงดนตรี
“โอ้ยยยยยยอีทึกกกก นายทำอะไรของนายเนี่ยยยย” พ่อมดเฮที่กำลังจะเข้าเฝ้าพระเจ้าแต่กลับต้องตื่นขึ้นมาฟังเสียงบ้าแต่เช้า
พ่อมดอีทึกยิ้มกว้างพลางส่งยิ้มนั้นมาทางพ่อมดเฮ “นี่ไงนวัตกรรมใหม่ล่าสุด”
“นวัตกรรมบ้าอะไร”
“ก็นวัตกรรมที่ชั้นจะใช้ในการปลุกพวกนาย นาย นาย และนายให้ตื่นไงละ”
“นายบ้าไปแล้วหรือไงอีทึก”
“ไม่ต้องบ่นเลยนะดงเฮ ฮยอกแจ ในบรรดาพวกเราทั้งหมดนายสองคนชอบนอนตื่นสายและปลุกยากที่สุด นายไม่เคยมีโอกาสมาปลุกตัวนายเองให้ตื่นนี่ นายเลยไม่รู้ว่ามันนรกแค่ไหน”
“แต่ชั้นขอร้องละอีทึกถ้านายจะใช้มันก็ควรจะใช้กับคนที่ควรใช้ แต่ไม่ใช่กับชั้น” พ่อมดคิบอมที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักข้างเตาผิงเงยหน้าขึ้นจากตำราศาสตร์แห่งพลังจิต และส่งสายตาให้รับรู้ว่าเขารำคาญกับเสียงเครื่องดนตรีเวทย์มนต์พวกนั้นมาก
“เอาละ ชั้นเข้าใจแล้ว” พ่อมดอีทึกกลับมาตีหน้าเคร่งขรึมอีกครั้ง เขาเป็นหัวหน้าของหอนี้และหน้าที่ดูแลเพื่อนทั้งหมดเป็นของเขา “พวกนายพร้อมกันหรือยัง วันนี้พวกเรามีนัดประชุมใหญ่กันที่ห้องโถงใหญ่ โดยที่วันนี้อาจารย์ใหญ่บอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไรกันเหรอ” พ่อมดเฮขมวดคิ้วสงสัย
“ไม่รู้สิ แต่พวกนายทั้ง เอ่อ......” พ่อมดอีทึกเริ่มยกนิ้วขึ้นไล่นับสมาขิก “หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า” เมื่อกวาดตามองเพื่อนๆในห้องมีเพียงเก้าคน รวมตัวเขาเป็นสิบแล้วอีกสองไปไหนกัน “ใครเห็นชีวอนกับฮันคยองบ้าง”
ทุกคนส่ายหน้า
“อะพวกเขามาโน่นแล้ว”
“โหหหห แม่เจ้าโว้ยยยยย อะไรมะนจะหล่อปานนั้น”พ่อมดคังที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นเมื่อเห็นพ่อมดฮันและพ่อมดวอน เดินลงบันไดเวียนมา แสงออร่าที่เปล่งปลั่งจากตัวทั้งคู่ทำเอาทุกคนตะลึง
“พวอนายสองคนไปทำอะไรมา” พ่อมดอีทึกขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมทั้งสองคนนี้ถึงหล่อผิดปกติ
“5555+” พ่อมดฮันหัวเราะขึ้น “ก็ชั้นกับชีวอนหนะฝึกวิชาพลังซูเปอร์ออร่าได้แล้ว ต่อไปนี้มันจะทำให้พวกเราเด่นขึ้นในหมู่สาวๆไง”
“จริงรึเปล่า งั้นชั้นฝึกบ้างสิ” พ่อมดคังทำหน้าตาสนใจกับศาสตร์ใหม่
“พอๆ” พ่อมดอีทึกตัดบท ถ้านายจะฝึกเพื่อจะให้สาวๆกรี๊ดนายมากขึ้นละก็ งานนี้มีเฮแน่ พ่อมดอีทึกพูดจาแยกเขี้ยวยิงฟันจนอีกคนต้องจ๋อยไปเลยทีเดียว
“เอาละๆ ลุกขึ้นๆ ไหนๆก็ครบแล้วรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน”
สมาชิกทุกคนของหอองค์ชายพระอาทิตย์ลุกขึ้นยืนและทยอยพอกันเดินออกไปทางประตูที่รูปแกะสลักเอลฟ์สัตว์ในตำนานที่ซื่อสัตว์และจงรักภักดียิ่ง
โรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์เอสเอ็มทาวน์ แบ่งพอคอยของนักเรียนเป็น 4 หอ
หอแรกทางทิศตะวันออก คือหอเทพเจ้าฝั่งตะวันออก
หอที่สองคือหอทางทิศตะวันตก หอเจ้าชายหิมะ
หอที่สามทางทิศใต้คือหออัศวินนักรบ
และหอสุดท้ายคือหอ องค์ชายพระอาทิตย์ที่พ่อมดลิงทั้งหลายอยู่ ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของปราสาท
เส้นทางในการเดินไปปราสาทนั้นออกจะยากอยู่เพราะหอคอยองค์ชายพระอาทิตย์อยู่ทางทิศเหนือ แต่กระนั้นก็ไม่ยากเกินไปสำหรับพ่อมดอีทึกผู้แสนฉลาด
เมื่อเดินออกมาหน้าหอคอยที่ตั้งอยู่ทางเหนือสุดของปราสาท
พ่อมดอีทึกก้าวออกมาข้างหน้า “เอาละชั้นเปลี่ยนรหัสการเรียกใช้ยานพาหนะของเราแล้ว”
“เอ่อ จะดีกว่านี้ถ้านายแค่เรียกมันว่าไม่กวาด” พ่อมดเยซองรู้สึกอนาถเกินไปกับคำว่ายานพาหนะ
“เอาน่าเพื่อความดูดี ชั้นได้เปลี่ยนรหัสเรียกใช้ไม้กวาดของพวกเราเมื่อคืนนี้ เนื่องจากว่ามีคนแอบเอารหัสของเราไปใช้ทำให้ไม่กวาดของชิงดงหัก”
“นายแน่ใจเหรอว่ามันหักเพราะมีคนเอาไปเล่น” พ่อมดฮยอกพูดขำๆ “ชั้นว่าชินดงนั่งแล้วหักเองต่างหาก 5555+”
“ใครจะไก่แห้งเหมือนนายละ” พ่อมดชินไม่ยอมน้อยหน้า
“ไมอะ ไก่แระไง เป็นไก่ก็ไก่ชั้นดีโว้ยยยยย”
“เหรอออออออ” พ่อมดชินลากเสียงยาว “อิจฉาอะดิ ดงเฮเลี้ยงนายอย่างดีแต่ยังไม่ได้ดีเท่าชั้น”
“เฮ้ยพูดงี้นายหาว่าดงเฮเลี้ยงชั้นไม่ดีเหรอ”
“ก็เออดิ”
เสียงของเพื่อนๆหัวเราะขึ้นอีก
“เอาน่าฮยอก” ดงเฮใช้มือจับแขนไก่หล่อไว้ “ยังไงชั้นก็รักนาย” แค่นี้ แค่คำพูดนี้ของคนข้างๆก็ทำเอาพ่อมดฮยอกสงบนิ่งลงได้
พ่อมดอีทึกส่ายหน้าด้วยความปวดกะบาลสุดๆ “โอเคเลิกทะเลาะกันแล้วใช่ไหม”
“แล้วว่าแต่รหัสใหม่คือไรอะ” พ่อมดมินถามขึ้นพลางเอียงหน้าสงสัย
“แหะๆ คอยดูละกัน” พ่อมดอีทึกเดินออกไปยังเบื้องหน้าเพื่อนๆ ชุดคลุมสีดำขลิบประกายฟ้าสะบัดไปตามลม พ่อมดอีทึกเดินออกไปเมื่อหยุดก็เอียงตัวประมาณ 24 องศาหน้ามองตรงไปยังทิศตะวันออก มือข้างขวายกขึ้นจับคอเสื้อคลุมตรงไหล่ซ้าย หน้าตาตั้งมั่นประดุจดั่งพญาอินทรย์ มือเกร็งแน่นเหมือนพญาเหยี่ยวล่าเหยื่อ ท่าทางกำยำแข็งขันเหมือนราชสีห์ จากนั้นพ่อมดอีทึกก็จัดแจงดึงเสื้อคลุมตรงไหล่ซ้ายลงนิดนึงโชว์ให้เห็นไหล่ขาวพร้อมทั้งตะโกนดังๆว่า
“ผมเซ๊กซี่มั้ยครับ” ทันทีที่เสียงดังขึ้นก็เกิดเสียงกุกกัก ไม้กวาดรุ่นสามเคแปดศูย์อี บินว่อนลงมาจากท้องฟ้า พ่อมดอีทึกเอื้อมมือขึ้นไปรับได้ทันท่วงทีก่อนที่มันจะเลยฟาดหน้าพ่อมดคยูที่กำลังยืนเอ๋อกับรหัส
สีหน้าของทุกคน
นิ่ง---------------------
เงียบ------------------
เฉยเมย---------------
ค้าง------------------
“เอิ่ม” พ่อมดรยออุคทำเสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ “นายคงไม่ให้พวกเราใช้รหัสนี้ใช่ไหม”
“อ๊า” พ่อมดอีทึกยิ้มกว้าง “ไม่ละรหัสนี้แหละ และชั้นจะไปละ” พูดพลางพ่อมดอีทึกขึ้นขี่ไม้กวาด “รหัสนี้ชั้นตั้งขึ้นพวกนายเปลี่ยนไม่ได้ เร็วๆละรีบๆเรียกไม้กวาดมา ชั้นจะบินไปรอที่ปราสาทแล้ว ยะฮู้ว์------------ววววว”
“โอ้วม่ายนะ ใครแต่งตั้งเค้าขึ้นเป็นหัวหน้าหอเรา”
“ไม่รู้สิ”
“เค้าคู่ควรงั้นเหรอ”
“ไม่รู้สิ”
“แล้วนายจะใช้รหัสนี้เหรอ”
“ไม่รู้สิ”
กรำ -*- เวนกรำที่สุด พ่อมดน้อยแต่ละคนเริ่มออกมาเริ่มจากพ่อมดฮันและพ่อมดวอนที่เซงนิดหน่อยกับรหัสที่สุดแสนจะปัญญาอ่อน แต่กระนั้นทั้งสองก็เรียกไม้กวาดและออกบินตามพ่อมดอีทึกไปยังปราสาททันที
พ่อมดเยและพ่อมดรยออุคก็ทำแบบนั้นเช่นเดียวกันถึงแม้ว่าจะตะกุกตะกัก แต่ไม้กวาดก็มาหาทั้งสองคน
“เดี๋ยวดงเฮนายจะทำอะไร” พ่อมดฮยอกพูดในขณะที่เหลือพวกเขาและพ่อมดคิบอมอยู่แค่สามคน
“ก็จะเรียกไม้กวาดนะสิ” พ่อมดเฮหันมาตอบหน้าซื่อ
“ไม่นายต้องให้คิบอมไปก่อน”
“ทำไมละ”
“เพราะชั้นไม่ยอมให้นายทำท่าโชว์ไหล่ต่อหน้าใครทั้งนั้น”
“ฮยอก” พ่อมดเฮพยายามเถียง แต่ก็เท่านั้น
“โอเค ชั้นไปก่อนก็ได้ เจอกันที่ปราสาท” พ่อมดคิบอมพูดอย่างเบื่อๆ
และแล้วบรรดาพ่อมดทั้งหมดก็เดินทางมาถึงปราสาทในยามเช้า ทั้งสิบสองคนเดินเข้ามาภายในปราสาท โดยขณะนี้พ่อมดของทั้งสามหอได้เข้ามานั่งกันครบหมดแล้ว แต่มันก็ไม่แปลกอะไรในเมื่อเหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นนานๆครั้งแต่มันเกิดขึ้นบ่อยอยู่แล้ว
“เอาละ” อาจารย์ใหญ่ลีซูมานลุกขึ้นจากโต๊ะไม้อันใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องโถง “มากันครบแล้วใช่ไหม” อาจารย์ใหญ่พูดพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ต้องสะดุดรำคาญตาเมื่อเห็นท่าทียุกยิกของพ่อมดลิงทั้งหลาย
“ประธานนักเรียน” อาจารย์ใหญ่ออกคำสั่งและพ่อมดหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา แต่งตัวถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้วตั้งแต่หัวจรดเท้าท่าทางสง่าผ่าเผยก็ลุกขึ้นจากโต๊ะของเทพเจ้าฝั่งตะวันออก อาจารย์ใหญ่หันไปพยักหน้าให้กับนักเรียนคนนั้น
“นี่ครับอาจารย์” ประธานนักเรียนเดินเข้าไปพร้อมทั้งส่งกระดาษสีทองที่ดูคล้ายประกาศอะไรบางอย่าง อาจารย์ใหญ่ลีซูมานคลี่มันออกและอ่านเสียงดังฟังชัด
ประกาศ ปีการศึกษา 2007
โรงเรียนเวทมนต์ศาสตร์เอสเอ็มทาวน์
การประลองชิงชัยสุดยอดพ่อมด
“ว้าวววววว” เสียงสนใจของนักเรียนดังมาจากทุกที่ยกเว้ณหอองค์ชายพระอาทิตย์ที่สมองกำลังประมวลอยู่ว่าเรื่องนี้มันสำคัญตรงไหน
“แต่ละหอจะต้องส่งตัวแทน 1 คน เพื่อมาประลองการชิงชัยพ่อมดที่จะจัดขึ้นในเร็ววันนี้ รางวัลคือโล่ประกาศศักดา เงินรางวัล และ..............ทริปไปกลับภูเก็ตเอสเอ็มทาวน์เป็นเวลา 1 เดือน”
อาจารย์ใหญ่กวาดสายตาไปรอบๆ “ชั้นหวังว่าพรุ่งนี้รายชื่อตัวแทนของแต่ละหอจะมาวางอยู่บนโต๊ะของชั้น โอเคแยกย้ายได้”
“แค่เนี๊ยะ” พ่อมดซองมินบ่นอุบ
“มันสำคัญอะไรกับเราเนี่ย” พ่อมดเฮสมทบ
“เออดิ” พ่อมดเยเอาบ้าง
“ชั้นไม่เข้าใจเลย” พ่อมดชินเสริม
“ชั้นง่วงจางงงง” พ่อมดฮยอกขอแซก
“หิวแล้วอะ” พ่อมดคังเริ่มงอแง
“เดี๋ยวพวกนายจะไปไหนไม่ได้” ผู้คุมหอซึงฮวานเดินเข้ามาใกล้
“ไรเหรอครับท่านผู้คุม”
“วันนี้เสร็จแล้วพวกนายกลับหอได้”
“โอ้วววววยอดเยี่ยมหมายความว่าพวกผมไม่ต้องเรียนใช่ไหมครับ”
“แค่วันนี้ อาจารย์ใหญ่ให้ทุกคนแยกย้ายกลับหอเพื่อค้นหาตัวแทน”
“ตัวแทน ?????” ทั้งสิบสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ใช่ หาตัวแทนออกมา เราต้องส่งรายชื่อ”
“รายชื่อ????”
“ใช่ ใครคนใดคนนึงจากพวกนายจะต้องเป็นตัวแทนหอไปประลองเข้าใจ๋ อีกอย่างรีบหาด้วยชั้นจะได้เอารายชื่อไปส่ง และอีกอย่างงงงงงงงงงงงงงงงงง” ผู้คุมซึงฮวานทำเสียงเข้ม “อย่าได้ริอ่านสร้างปัญหาอะไรมาให้ชั้นเชียวนะ”
“ครับ” ทั้งสิบสองรับคำแต่กระนั้นนิ้วชี้กับนิ้วกลางที่ไขว้อยู่เบื้องหลัง 12 ลิงแสดงว่าแค่พูดเล่น
“เอาละกลับหอได้”
เมื่อกลับหอ ทุกคนในหอองค์ชายพระอาทิตย์ต่างแยกย้ายกันทำกิจกรรมของตัวเอง เริ่มจากพ่อมดฮยอกและพ่อมดเฮที่กระโจนเข้าใส่เครื่องเกมส์เวทมนต์แบบใหม่ล่าสุดที่เพิ่งสั้งมาจากตรอกไอแอกอน พ่อมดคยูและพ่อมดมินก็พากันอุ้มกันขึ้นห้อง พ่อมดคังและพ่อมดชิน รีบตรงดิ่งไปยังตู้เสบียง พ่อมดเยและพ่อมดรยอก็หายลับกันเข้าไปในห้องน้ำ ส่วน.............
“ชีวอนนายจะไปไหนเหรอ” พ่อมดฮันถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนกำลังจะเดินออกไปจากหอ
“ไปเดินเล่น” พ่อมดวอนตอบยิ้มๆ
“ให้ชั้นไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรชั้นแค่อยากจะคิดอะไรนิดหน่อย”
“คิบอมมมมม นายเดินดีๆหน่อยได้ไหม” พ่อมดเฮกล่าวเมื่อพ่อมดคิบอมเดินชนแขนซ้ายที่กำลังกดเกมส์มันส์อยู่
“เออ....ชั้นขอโทษ” พ่อมดคิบอมหันไปพูด ท่าทางเหม่อลอยของเขาตั้งแต่กลับมาจากปราสาทแล้ว
“เป็นอะไรของมันวะ” พ่อมดฮยอกสังเกตเห็นท่าทีแปลกๆของเพื่อน
พ่อมดคิบอมถือตำราหนังสือพลังจิตมุ่งหน้าเข้าสู่ห้องนอนของตัวเองโดยที่ไม่พูดไม่จากับใคร เข้าขว้างหนังสือนั้นลงกับเตียงนอนและทรุดตัวลง จิตใจของเขาสั่นไหวเหมือนอยากจะร้องไห้
จิตใจของเขาหวนนึกไปสู่อ้อมกอดของใครคนนึง อ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอด 1 ปี เสียง เสียงที่อ่อนโยนของใครคนนั้นที่คอยปลอบใจเวลาเขาเหงา แต่ใครคนนั้นเลือกหนทางที่จะจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ทุกวันที่เขาตื่นมาและไม่อยากจะเห็นหน้าใคร ไม่อยากจะพูดกับใคร เพราะเขารอ รอคนๆนั้นคนเดียวเท่านั้น และวันนี้สิ่งที่อาจารย์ใหญ่พูดมันก็ทำให้เขานึกถึง...........
“ฮีซอล” พ่อมดคิบอมพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น
มือเรียวยาวเอื้อมล้วงเข้าไปใต้หมอมพร้อมทั้งหยิบรูปถ่ายที่ทั้งรักทั้งหวงออกมา
“ถ้านายรอ รออีกสักนิดนึง นี่ไงโอกาสของนายมาถึงแล้วไง การได้เป็นพ่อมดที่ยิ่งใหญ่”
“ฮีซอล นายไม่น่าเลย ไม่น่าเลย”
จู่ๆน้ำตาหลายหยดก็ไหลลงอาบแก้มใสของพ่อมดคิบอมผู้ชอบเก็บตัว
“พ่อมดที่ยิ่งใหญ่คือสิ่งที่นายต้องการ แล้วนี่ไงโอกาสของนาย แต่ทำไม ทำไมกันฮีซอล ทำไม” พ่อมดคิบอมร้องไห้อย่างหนักอย่างไม่มีสาเหตุ และเพราะอะไรทำไมเกิดอะไรขึ้น เพื่อนๆคนอื่นในหอไม่มีใครรับรู้และเข้าใจหรอก เพราะมันเป็นความลับของหัวใจของเขา
พ่อมดที่ยิ่งใหญ่มันสำคัญยังไง สำคัญกว่าหัวใจของนาย สำคัญกว่าหัวใจของชั้นงั้นเหรอ ?????
สวัสดีค่ะ ฮือๆๆ อยากร้องไห้มากมาย
เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยว่าเผลอกดลบบทความเรื่องที่แล้วเลยต้องมาเริ่มลงใหม่
เศร้าเป็นบ้าเลย ค่ะจะทะยอยลงให้ครบตอนแล้วจะรีบลงใหม่ให้เร็วที่สุดเป็นการแก้ตัวนะคะ T_T
ความคิดเห็น