sexual & The Lovers to kill

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 No!!!! not really

ความรักในโลกใบนี้ มันอยู่ที่ไหนกันแน่นะ อยู่ที่บ้าน ที่โรงเรียน ในห้างสรรพสินค้า ในสวนสนุก ในผับในบาร์ หรือในสวนสัตว์กันแน่   แต่ถ้าเราลองมองย้อนกลับไปดีๆ ความรักกลับอยู่ในใจของพวกเราทุกคนต่างหาก  แม้ความรักจะไม่มีพรมแดนไม่แบ่งแยกเรื่องเพศ  แต่กระนั้นก็สร้างความสับสนและยากที่จะเข้าใจให้แก่ผู้เป็นเจ้าของได้  รวมทั้งความรักที่บางครั้งต้องอาศัยหลบเร้นอยู่ในมุมมืด ไม่สามารถนำออกมาเพราะถูกต่อต้านแต่ใครจะรู้เล่าว่าเสียงหนึ่งของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของความรักแห่งโลกสีเทานั้นเป็นอย่างไร

ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นในห้องๆนี้     หนุ่มน้อยหน้าสวยหวานนอนหอบหายใจรวยรินใบหน้าที่ขาวเนียนประดุจดังกลีบกุหลาบขาวแรกแย้ม  ที่ตอนนี้มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาอยู่เต็มไปหมด คืนนี้ช่างผ่านไปอย่างช้าเหลือเกิน หนุ่มน้อยตอนนี้นอนหมดสิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงนอนขนาดใหญ่ หลังจากโดนทารุณทางกายและใจมาอย่างหนัก    ชายวัยกลางคนที่ตอนนี้ร่างกายของเขาเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนหนาคาดปกปิดสิ่งสงวนไว้เท่านั้น   เขากำลังยืนถือแก้วไวน์ชั้นเยี่ยมจากฝรั่งเศสและยืนทอดกายอยู่ที่ริมระเบียง  และไม่ได้แยแสร่างบางนั้นเลยว่าจะเจ็บมากน้อยหรือเป็นตายร้ายดีอย่างไร   เขาหันมองมาทางหนุ่มน้อยพร้อมทั้งยิ้มเหยียดหยัน   ถ้าหนุ่มน้อยไม่ขัดขืนและยอมจำนนเขาแต่โดยดีโดยไม่ต้องมีข้อต่อรองสภาพคงไม่เป็นอย่างนี้หรอก

"เสร็จแล้ว แกก็ออกไปสิ" เสียงของชายคนนั้นตวาดขึ้นอย่างไม่ใยดี ทั้งที่เมื่อกี้เขานั้นแหละที่บรรเลงบทรักใส่ร่างของหนุ่มน้อยจนแทบไม่เหลือชิ้นดี  หนุ่มน้อยค่อยๆลุกขึ้น ร่างบางของเขาเซน้อยๆขาที่ยังสั่นๆอยู่ทำให้เสียการทรงตัวได้โดยง่าย  เขาเหลียวมองเจ้านายของเขาอีกรอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินออกมาเงียบๆ  บันไดของคฤหาสน์คุโด้หลังงามทอดยาวอยู่เบื้องหน้า  หนุ่มน้อยรีบจ้ำอ้าวเดินตรงกลับมายังที่พักซึ่งอาจจะเรียกง่ายๆว่าเรือนคนใช้

"กลับมาแล้วหรือพี่เรียว"  เสียงใสๆของเด็กชายวัย 17 ปีร้องทักขึ้น โอริกิน้องชายคนเดียวของร่างบางเรียวคุง  กำลังนั่งตาแป๋วรอพี่ชายของเขาอยู่   พี่เรียวนั้นสำหรับโอริกิก็คือพี่ชายที่แสนสวยนั่นเอง  พี่เรียวบอบบาง อ่อนโยนและมีเมตตา ซ้ำแล้วหน้าตาของพี่เรียวก็ออกจะสวยมากกว่าหล่อเป็นไหนๆ

"อ้าวโอริกิทำมัยยังไม่นอนอีกละ" ร่างบางเดินตรงเข้ามาแล้วลูกหัวน้องชายตัวแสบ  อาการเจ็บที่โดนเสียดแทงไปเมื่อกี้ยังไม่หายดี  ทำเอาร่างบางต้องกัดฟันกรอดตั้งหลายหนเพื่อสกัดกลั้นความเจ็บปวด

"ฉันรอพี่อยู่นี่แหละ พี่ไปไหนมาเหรอ"  คำถามของน้องชายทำเอาร่างบางไม่สามารถตอบคำถามได้

"ไปนอนเถอะโอริกิเดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า"  ชายหนุ่มตัดบท ร่างบางระหงนั้นลุกยืนหันหลังและก้าวเข้าห้องไปเหมือนกัน

เช้าวันต่อมา คฤหาสน์คุโด้นั้นยังเงียบเหงาตามเดิม ใจของเรียวเองนั้น เขานั้นต้องการให้โอริกิได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ เขาไม่ต้องการให้โอริกิมีชะตาชีวิตอันแสนโหดร้ายแบบเขา   โอริกิไม่เคยรู้อะไรเลยว่าการที่เขาสองคนพี่น้องได้อาศัยอยู่ในบ้านคุโด้นั้น ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรบ้าง  ข้อแลกเปลี่ยนที่ไม่ต้องแลกด้วยเงินทอง แต่กลับแลกด้วยศักดิ์ศรีและความเจ็บปวดทางใจและกาย

คฤหาสน์คุโด้ไม่เคยรับคนรับใช้ภายในบ้านเป็นผู้หญิง แม้แต่พ่อครัว พ่อบ้าน คนสวน คนขับรถ หนุ่มคนใช้ ล้วนเป็นแต่ผู้ชายทั้งนั้น เจ้าของคฤหาสน์คุโด้ มีทายาท 3 คน แม้กระนั้นนิสัยก็มิได้แตกต่างจากคุโด้ผู้พ่อเลย

"ฉันไปโรงเรียนก่อนนะพี่" เสียงของโอริกิดังขึ้น

"รีบไปรีบกลับนะ อย่าไปไหนไกลละ"

เรียวรักน้องชายของเขาคนนี้มากและโอริกิเองก็เหมือนจะไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับพฤติกรรมคาวๆ ของเจ้านายในบ้านหลังนี้  น้องชายของเขาวิ่งหายลับไปแล้ว คฤหาสน์คุโด้ไม่เคยมีคำสั่งอนุญาตให้ผู้ที่มีฐานะเป็นเพียงแค่คนใช้ออกจากตัวคฤหาสน์ทางด้านประตูใหญ่ โอริกิจึงต้องเดินเลี้ยวไปยังด้านหลังเพื่อใช้ประตูออกทางนั้น เรียวลุกขึ้นวันนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน นอกจากจะปรนเปรอความสุขทางเพศแล้วเขาก็ยังมีหน้าที่จัดดอกไม้ให้กับทุกส่วนของคฤหาสน์แห่งนี้ และที่ๆเขาจะไปทุกวันนั่นก็คือ สวนเพาะชำดอกไม้ด้านหลังบ้าน

"จะไปไหนเหรอค่ะพี่เรียว"  เรียวสะดุ้งโหยงทันที

"คะ.....คุณหนูเรโกะ"  คุณหนูเล็กที่สุดของบ้านหลังนี้เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวภายในบ้าน และเป็นทายาทคนที่สี่รองจากคุณชายสาม ที่น้อยคนนักจะรู้ว่าเธอมีตัวตน  เพราะใครๆ ก็ต่างรู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่เป็นผู้หญิงนั้นถูกต้องห้ามเด็ดขาดจากบ้านคุโด้ 

"ทำมัยต้องตกใจด้วยละค่ะ" เรโกะมองเรียวด้วยสายตาเฉียบคมก่อนที่นึง  เรียวไม่เคยมั่นใจเลยว่าคุณหนูเรโกะรู้อะไรมากน้อยขนาดไหน  เพราะเธอเองก็ยังเด็กมากนักอายุ น้อยกว่าโอริกิปีหนึ่ง  คุณหนูเรโกะเป็นคนดูยาก เงียบขรึม  มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยไม่พูดไม่จาอยู่เป็นเวลานาน จนคุณท่านคุโด้ถึงกลับต้องพาไปหาจิตแพทย์ แต่พอย้ายคุณหนูเรโกะออกไปจากที่นี่สักพักอาการของคุณหนูก็ดีขึ้นมากๆ จนกระทั่งย้ายกลับเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้

"เปล่าครับ คุณหนูต้องการอะไรหรือเปล่าครับ"

"เปล่าค่ะ เรโกะไม่มีเพื่อนเฉยๆ พอดีวันนี้โรงเรียนของเรโกะหยุด เลยมาเดินเล่น"

"อืม ครับ"

"เรโกะรู้สึกว่า เดี๋ยวนี้พี่เรียวจะไปพบคุณพ่อบ่อยกว่า คุณทาเคชิ อีกนะค่ะ" จู่ ๆเรโกะก็พูดขึ้น นั่นทำให้หนุ่มน้อยถึงกับหน้าถอดสี  คุณทาเคชิ คือพ่อบ้านใหญ่และเป็นคนสนิทที่สุดของนายท่าน ในอดีตทาเคชิเคยเป็นคู่ขาที่แสนโปรดปราณของนายท่านมาก่อน

"ผมต้องรีบไป เอ่อ....คือนี่สายมากแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ"  เรโกะมองตามชายหนุ่มไปจนลับตาและได้แต่ถอนหายใจยาว   เรียวคิดเหรอว่าเธอไม่รู้ว่าเรื่องคาวๆ ของเขากับพ่อและบรรดาพี่ชายของเธอนั้นเป็นอย่างไร

เรียวเดินออกมาไกลจากคุณหนูเรโกะพอสมควร    แต่ใจของเขายังสั่นวูบไม่หาย  เขานึกย้อนกลับไปถึงวันที่เขาก้าวเข้ามาทำงานในบ้านหลังนี้ ตอนนั้นเขาอายุได้เพียง 13 ปี ส่วน โอริกิอายุเพียง 8 ปี   คุณคุโด้   มัตสึโตะ เป็นผู้ยื่นมือเข้ามาอุปการะเลี้ยงดูเขาสองคนพี่น้องเป็นอย่างดี   เรียวคุงเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวย ร่างบางเหมือนกับผู้หญิงของเขาทำให้เป็นที่โปรดปราณของนายท่านคฤหาสน์ คุโด้ เป็นอย่างยิ่ง และแล้วไม่นานนัก  คุณมัตสึโตะก็เริ่มต้น สอนประสบการณ์ความคาวของรสชาติน้ำรักให้เขาได้รู้  แต่ทุกครั้งดูเหมือนว่าเรียวจะไม่เคยเต็มใจเลยเขาร้องไห้ทุกครั้ง จนคุณมัตสึโตะ ถึงขั้นลงไม้ลงมือตบตีเขา       และขืนใจเขาบ้างในบางครา แต่เรียวคุง ก็ไปไหนไม่ได้เพราะเขาไม่มีที่ไปรวมถึง โอริกิเองก็ยังเด็กมากนัก

"อ้าว เรียวคุงเองเรอะ" ลุงผู้ดูแลสวนเอ่ยขึ้น  "ดอกไม้น่ะ ทาเคชิเอาขึ้นไปแล้ว เมื่อกี้นี้เอง"

"ทาเคชิเหรอฮะลุง" เรียวคุงถามด้วยดวงหน้าฉงน เพราะทาเคชิไม่ได้มีหน้าที่นี้นี่นา

"ใช่ อ้อ คุณชายโทชิยะสั่งให้เอานี่ขึ้นไปให้" ลุงพูดพร้อมยื่นดอกซากุระมาให้เรียวคุง

"แค่ดอกเดียวเหรอครับลุง"

"ใช่แค่ดอกเดียวเท่านั้น   คุณชายโทชิยะสั่งว่านั่นต้องเป็นหน้าที่ของเรียวคุงเท่านั้น"

บันไดวนของคฤหาสน์บ้านคุโด้ ที่แสนหรูหรานั้นทอดยาวอยู่เบื่องหน้า คุณชายโทชิยะ ชื่อนี้ทำให้เรียวคุงสั่นขึ้นมาได้ทันตาเห็น  คุณโทชิยะคุณชายใหญ่แห่งบ้านคุโด้ ก็ไม่ต่างอะไรกับคุณชายสุดหรู หน้าตาหล่อเหลาถอดแบบเจ้าชายในเทพนิยายมา แต่ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นบางๆนั้น กลับเต็มไปด้วยความรุนแรงและสันดาลดิบแบบสัตว์เดรัจฉาน  เรียวคุงสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆก้าวเดินอย่างมั่นคง

ก๊อกๆๆๆ

"เข้ามาสิ" น้ำเสียงอ่อนนุ่มของคุณชายโทชิยะ  คุณชายใหญ่แห่งบ้านคุโด้กล่าวขึ้น

เรียวคุงค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง เขาไม่เคยกล้าสบตากับโทชิยะตรงๆ เลยแม้แต่ครั้งเดียว  เพราะเขารู้สึกเหมือนกับว่าโทชิยะไม่ปลอดภัยและอันตรายสำหรับเขาเสมอ  โทชิยะรู้มาตลอดถึงความสัมพันธ์ของเรียวคุงกับพ่อของเขา

"คุณโทชิยะ มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ"  เรียวคุงหันไปถามตามหน้าที่ของเขา  รอยยิ้มมุมปากสัญลักษณ์ประจำใบหน้าของคุณชายโทชิยะปรากฏให้เห็นขึ้น

"ไม่มี"  เสียงตอบแบบง่ายๆ แต่เรียบและเฉียบเย็น

"อืม ผมเอานี่มาให้ครับ" เรียวคุงค่อยๆเดินไปใกล้ๆ มีเพียงโต๊ะทำงานขนาดใหญ่เท่านั้นที่ขวางกั้นเขากับโทชิยะเอาไว้  เขาบรรจงวางดอกซากุระลงบนโต๊ะทำงาน

"มารยาท"   โทชิยะเปรยขึ้น  "ตามมารยาทนายควรจะเป็นคนยื่นมันให้ฉันกับมือนะ" โทชิยะเอ่ยเสียงเย็นอีกรอบ   เรียวคุงหยิบดอกซากุระขึ้นมาแล้วส่งให้โทชิยะที่ส่งมือมารอรับอยู่แล้ว

หมับ !!!!!!

มือที่เรียวยาวและแข็งแกร่งของคุณชายโทชิยะคว้าเข้าที่ข้อมืออันบอบบางของเรียวคุง  จากนั้นก็กระชากแรงๆ ทำเอาซี่โครงของเรียวคุงกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะ สร้างความเจ็บปวดปนจุกให้กับเขา  โทชิยะสะบัดมือออก บัดนี้ร่างบางของหนุ่มน้อยเรียวคุง ไหลลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว ด้วยความจุกและเจ็บมันเป็นแบบนี้แทบทุกครั้ง คุณชายโทชิยะชอบทำรุนแรงกับเขา โดยที่ก่อนจะลงมือมีอะไรกับใคร คุณโทชิยะต้องเห็นเลือดของเขาคนนั้นก่อน เพื่อปลุกอารมณ์ดิบที่ซุกซ่อนอยู่ให้ลุกโชน

"มองหน้าฉันสิ"  โทชิยะตวาด  ร่างบางนั้นสั่นสะท้านด้วยอารามกลัว   "ฉันบอกให้มอง" โทชิยะโมโหเมื่อเห็นเรียวคุงไม่มองตอบเขา  เขาคว้าคางของหนุ่มน้อยและบีบแรงๆ จนกระทั่งมีเสียงอู้อี้ด้วยความเจ็บปวดดังเล็ดลอดออกมา  รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏอยู่บนใบหน้าของโทชิยะ          เขาเริ่มใช้นิ้วอันยาวเรียวของเขาไล่เกรี่ยไปตามใบแก้มใสของร่างบาง แต่เรียวคุงกลับสะบัดหน้าหนี

เพี๊ยะ!!!! เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้น ร่างของเรียวคุงกระเด็นทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง เลือดของเขาไหลซิบๆออกมาที่มุมปาก  โทชิยะเดินตรงมากระชากคอเสื้อของหนุ่มน้อยขึ้น     ใบหน้าของทั้งสองอยู่ชิดใกล้กัน ความหอมหวานจากกายาของหนุ่มน้อยเรียวคุงทำให้คุณชายใหญ่แห่งบ้านคุโด้อดใจไม่ไหว  โทชิยะนำนิ้วชี้ยาวเรียวของเขาแตะเลือดที่ริมฝีปากของร่างบางแล้วค่อยๆอมใส่เข้าไปในปาก  จากนั้นก็เอาออกมาไปจ่อต่อที่ปากของเรียวคุง

"ดูดมันสิ" เขาพูดเสียงเย็น  แต่เมื่อเห็นเรียวคุงส่ายหน้า โทชิยะจึงบีบปากของร่างบางและบังคับให้ดูดนิ้วที่เต็มไปด้วยน้ำลายและเลือดร่างบางไม่มีทางเลือกก็ได้แต่กล้ำกลืนรสชาดเลือกและน้ำลายลงคอไป   เมื่อดูดนิ้วให้หายอยากโทชิยะสมใจแล้ว เขาก็ผลักร่างของเรียวคุงลงกับโต๊ะทำงาน แฟ้มงานและเอกสารที่อยู่บนโต๊ะกระจัดกระจายไปหลายทิศทาง

"คะ คุณโทชิยะจะทำอะไรครับ" เรียวคุงถามขึ้นเสียงสั่น

"จะกินของหวานหลังอาหารแล้วฉันผิดตรงไหน" โทชิยะพูดต่อ  เขาค่อยๆโน้มตัวลงมาประกบปากกับหนุ่มน้อยบทการจูบของคุณชายโทชิยะที่เรียวคุงเคยสัมผัสมาแล้วหลายทีมันช่างสร้างความเร่าร้อนเหลือเกิน  เรียวคุงใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักตัวโทชิยะออกไป

"คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ  คุณก็รู้ว่าผมกับท่าน....." เรียวคุงหยุด

"เรื่องนายกับคุณพ่อ ฉันรู้ดีแต่ ฉันต้องการนาย พ่อกับลูกแบ่งของกันเล่น เป็นการมีน้ำใจมากกว่านะ"  โทชิยะยังไม่หยุด เขากระชากเสื้อตัวบางของหนุ่มน้อยออก เผยให้เห็นเนื้อเนียนสวยราวกับกลีบดอกไม้ชวนน่าสัมผัส  จูบอันเร่าร้อนทำและสัมผัสอันแข็งแกร่งทำให้ร่างบางสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืนโทชิยะทั้งดูดและกัดทึ้งจนเนื้อนวลของร่างบางนั้นบอบช้ำคล้ายเป็นห้อเลือด   โทชิยะตรึงข้อมือของร่างบางเอาไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน   น้ำตาของหนุ่มน้อยค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมา   ขาเรียวบางนั้นถูกแยกออกและพาดลงกับไหล่อันแข็งแกร่ง โทชิยะครอบปากลงไปพร้อมทั้งกัดกินอย่างเมามันส์ในอารมณ์จนหนุ่มน้อยต้องร้องครางออกมามือที่ถูกตรึงเอาไว้ติดกับพื้นของโต๊ะทำงาน  ตอนนี้กำแน่นและชื้นเหงื่อเพราะความเจ็บปวด     ส่วนน่ารักของหนุ่มน้อยที่ตอนนี้กำลังแข็งตัวอยู่ในปากของโทชิยะ   นิ้วเรียวยาวค่อยๆสอดเข้าไปที่ละนิ้วสัมผัสความชุ่มชื้นภายใน ก้นของหนุ่มน้อยส่ายเร่าไปมาด้วยความเจ็บและเสียวระคนกัน

"อะ.......อ๊า ยะอย่าครับคุณโท......"  เสียงของหนุ่มน้อยขาดตอนไป  เสียงหอบหายใจกระเส่าดังไปทั่วทั้งห้องทำงานของคุณชายใหญ่บ้านคุโด้

โทชิยะค่อยๆ ปลดตะขอกางเกงลงกับพื้น  ท่อนเนื้อของเขาผงาดขึ้นต่อหน้าต่อตาของร่างบาง

"มะ ไม่นะครับ" เรียวคุงอ้อนวอน "ได้โปรด พอแค่นี้เถอะครับ"

"นายคิดว่าฉันจะยอมให้มันจบแค่นี้เหรอไง ไม่มีทาง" โทชิยะยื่นคำขาด เขาจับสะโพกของหนุ่มน้อยขึ้นมา และถ่างขาออก กระแทกตัวเขาข้าไปยังตัวของเรียวคุงทันที   ใบหน้าของร่างบางบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเม็ดใหญ่ไหลทะลึกออกจากเบ้าตาของร่างบาง

"ผะ..ผม เจ็บครับ" เรียวคุงครางพลางขอร้อง "หยุดเถอะครับ ได้โปรด"

จากเมื่อคืนนี้ที่โดนทารุณมายังไม่หายดี วันนี้ยังถูกทำร้ายซ้ำอีก   แรงกระแทกอันหนักหน่วงรอบสุดท้ายถูกอัดเข้ามาอย่างเต็มแรง ความอบอุ่นถูกอัดฉีดเข้าไปอย่างเต็มคราบพิศวาส  โทชิยะค่อยๆถอนตัวออกจากร่างบางพร้อมทั้งใส่กางเกงอย่างเรียบร้อย

"หมดหน้าที่นายแล้ว เรียว  ออกไปได้"  โทชิยะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาก่อนจะหันหลังหยิบดอกซากุระ แล้วเดินจากไปเข้าไปยังห้องนอนที่มีประตูเชื่อมต่อกันกับห้องทำงาน 

เจ้านายบ้านนี้ก็เป็นเหมือนกันทุกคน พอสุขสมอารมณ์หมายเสร็จก็ไล่ตะเพิดไปอย่างไม่ใยดี  เรียวค่อยๆ หอบร่างบางเดินผ่านลงบันไดวนลงมา  คืนนี้และอีกหลายๆคืน เขาต้องขึ้นไปปรนเปรอนายท่านคุโด้ ส่วนตอนกลางวันยังไม่เว้ณที่จะต้องโดนเรียกใช้มาเป็นทาสอารมณ์ของคุณชายเหล่าทายาทนี่อีก

PS...  ฝากด้วยนะค่ะ ^ ^ ท่านผู้อ่านทุกท่าน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกในแนวสไตล์แบบนี้  ไม่อยากใช้คำว่า YAOI  เพราะว่านี่ไม่ใช่แค่ชายรักชายแต่ยังมีความรักของอีกหลายมุม  มีอะไรก็ติชมกันได้นะค่ะ