คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ~คำสัญญา และ ห้องพักเก่าๆ
“ชินจู” คิมจินซองเรียกฟ้าเบาๆ
“หือ ทำมัยนายยังไม่นอนอีก”
“ผมนอนไม่หลับหรอกครับ”
“อ้าว อ๋อ นายคงนอนกับพื้นไม่หลับละสิ”
“ป่าวหรอกชินจู แต่ผมคิดไม่ออกว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นอีก”
“ฉันบอกนายแล้วไงจินซอง ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะไม่มีวันทิ้งนาย”
ฟ้าค่อยๆลุกจากที่แล้วเดินมานั่งลงตรงข้างๆ จินซอง เธอกุมมือของชายหนุ่มเอาไว้ หร้อมทั้งมองหน้าเขา
“นายเชื่อใจฉันไหม เชื่อฉันไหมว่าฉันจะไม่ทิ้งนาย”
คิมจินซองหันหน้ากลับมาจ้องหน้าเธอตอบ
“แล้วอะไรละ อะไรที่ทำให้ชินจูดีกับผมขนาดนี้”
“ฉันก็ไม่รู้จินซอง แต่ว่านายเคยช่วยฉันให้รอดจากอันตราย นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในโลกเลย”
ฟ้าสังเกตได้ถึงน้ำตาที่ ท่วมท้นอยู่ทั้งสองตาของชายหนุ่ม น้ำตาของลูกผู้ชายที่อ่อนโยนสำหรับเธอเสมอ เจ้าของแววตาอันสดใสเหมือนเด็กชายตัวน้อยๆ
“ไม่เคยมีใครดีกับผมอย่างงี้เลย”
“พูดเป็นเล่นไปน่า จินซอง พ่อนาย แม่นาย แล้วไหนจะน้องชายนายอีก” เมื่อพูดถึงครอบครัวและน้องชายฝาแฝดของเขาทีไร จินซองเป็นได้ดูเศร้าทุกที
“นอนเถอะชินจู คืนนี้เราคงยังกลับบ้านริมทะเลกันไม่ได้จริงๆ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้ชินจูเดือดร้อน”
“นายรู้อะไรไหมจินซอง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นฉันไม่เคยคิดที่จะโทษนายเลยนะ”
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ ทำใจให้สบายเถอะนะ แล้วพรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกัน”
รุ่งเช้าฟ้าและคิมจินซองแวะกลับมาเก้บของที่บ้านริมทะเล โดยสภาพของใช้ภายในบ้านนั้นถูกทำลายเสียเกือบหมด ฟ้าทิ้งโน้ตเอาไว้ให้คุณตาของเธอว่าเธอต้องรีบกลับไปสอบซ่อมด่วน เพราะทางโรงเรียนเพิ่งโทรเข้ามือถือเธอมาเมื่อเช้าเธอจึงต้องรีบกลับไป
สถานีขนส่งหมอชิต 2 กรุงเทพมหานคร
ชายหนุ่มผู้หนึ่ง ผิวสีขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลอ่อน รูปร่างสูง สวมแว่นตากันแดดสีดำ ได้ลงมาจากรถขนส่ง กรุงเทพ – ภูเก็ต กับเด็กสาวรูปร่างแบบบาง หน้าตาจิ้มลิ้ม
“ชินจู จะกลับบ้านเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น และนี่ก็เป็นประโยคแรกตลอดการเดินทางอันแสนยาวไกลเมื่อเช้านี้
“ใช่ฉันจะกลับบ้าน นายก็มากับฉันแล้วเราค่อยคิดหาวิธีกันใหม่”
“วิธีอะไรเหรอครับ” คิมจินซองทำหน้างงแล้วหันมาถาม
“ก็วิธีที่จะให้นายรอดพ้นไง ถ้าพวกนั้นตามนายมาจริง ก็คงจะยังไวสู้เราไม่ได้”
ฟ้าและคิมจินซองเรียกแท็กซี่เพื่อไปส่งยังบ้านขนาดเล็กหลังเดิม ช่วงระยะเวลาประมานเกือบ 1 เดือนที่ผ่านมา ฟ้าใช้ชีวิตอยู่กับหนุ่มน้อยชาวเกาหลีที่หลงทางมา โดยอ้างว่าไม่มีใครจะจำทางกลับบ้านไม่ได้ และเหตุผลหลักที่เธอยอมให้เขาอยู่ด้วย ประการหนึ่งก็คือเขามีบุญคุณต่อเธอ ในการช่วยเธอรอดพ้นจากอันตราย และ ประการที่สอง ก็คือเธอสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในตัวของผู้ชายคนนี้
เมื่อแท็กซี่จอดลงหน้าบ้านขนาดเล็กหลังเดิม ฟ้าและคิมจินซองที่มีสัมภาระคือกระเป๋าเพียงแค่คนละใบก็เดินลงจากรถเข้ามายังบ้าน
“จินซอง ฉันถามนายจริงๆเถอะนะ” ฟ้าพูดเมื่อเธอวางกระเป๋าลง
“นายไม่คิดจะกลับไปบ้านของนายเหรอ” คำถามนั้นทำเอาจินซองหน้านิ่ง
“ชินจูครับ สมมตินะว่าชินจูอยู่ในที่แห่งหนึ่งแล้วไม่มีใครรักชินจูเลย ชินจูจะทำยังไงครับ”
“อืมฉันเหรอ ก็คงทนอยู่ไม่ได้มั้ง”
“ก็เหมือนกันแหละครับ ผมก็ทนอยู่ไม่ได้เหมือนกัน”
“ผมคงไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป เพราะอาจทำให้ชินจูเดือดร้อน”
“ฉันมีที่อยู่ให้นายแล้วละ” จู่ๆ เด็กสาวก็พูดขึ้นทำเอาเด็กหนุ่มหันหน้ามาสนใจ
“ที่ไหนครับ”
“ไว้ตอนเย็นเดี๋ยวนายก็รู้”
เมื่อฟ้าทิ้งท้ายการสนทนาไว้เท่านั้นทำให้จินซองไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก เพราะฟ้าเองก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ซ้ำแล้วในตอนบ่ายแก่ๆ ที่พวกเขามาถึงได้ไม่นาน เธอก็ได้รับโทรศัพท์ต่อว่าจากพี่กันต์พี่ชายของเธอ เรื่องที่เธอต้องสอบซ่อม
“ฮัลโล” ฟ้ารับโทรศัพท์ เมื่อเสียงโทรศัพท์บ้านเธอดังขึ้น
“นี่ยัยฟ้า เราสอบตกเหรอไง ฮะ”
“เอ่อ คือ....ค่ะ ฟ้าสอบตก”
“อะไรกันเนี่ย เราเรียนยังไงของเราฮะ ถึงสอบตกได้”
“คือฟ้า ไม่ได้ตั้งใจค่ะ”
“แล้วนี่ตกวิชาอะไร”
“ภะภาษาอังกฤษค่ะ”
“เฮ้ย ว่าไงนะ อย่างเราตกอังกฤษ นี่ชักจะเหลวไหลใหญ่แล้วนะ ฟ้าทำตัวได้แย่มาก รู้ไหม”
“ฟ้าทราบค่ะพี่กันต์ ขอฟ้าแก้ตัวหน่อยนะค่ะ”
เย็นวันนั้นฟ้าพาคิมจินซองมายังห้องพักเก่าๆ ท้ายซอย เธอนั่งคิดมาตลอดทางกลับบ้าน ว่าที่ไหนจะเป็นที่อยู่ที่เหมาะที่สุด และแล้วเธอก็ได้คำตอบว่าเป็นที่นี่นั่นเอง สภาพของห้องพักนั้นดูเก่าและโทรมมาก แถวนั้นมีแต่พวกคนจนอาศัยอยู่ ฟ้าหันมองคิมจินซอง ชายผิวพรรณดีขาวสะอาดเช่นนี้น่ะหรือ จะสามารถมีความเป็นอยู่อย่างนี้ได้
“จินซอง นี่แหละที่ๆ ฉันว่าจะให้นายอยู่”
“ไม่มีปัญหาครับ ผมอยู่ที่ไหนก็ได้”
“นายอยู่ได้แน่ใจเหรอ ที่นี่เก่ามากเลยนะ”
“ได้สิครับ เก่ากว่านี้ผมยังเคยอยู่มาแล้ว” จินซองพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ชินจูครับ”
“หือ”
“ผมจะทำงานครับ ทำงานอะไรก็ได้ผมจะได้มีเงิน”
“ถ้านายอยากทำงานจริงๆ เดี๋ยวฉันจะช่วยหานะ แต่นายต้องสัญญาก่อน ว่านายจะไม่ออกไปเดินเพ่นพ่านที่ไหนเด็ดขาด”
“ครับ” คราวนี้คิมจินซองรับคำอย่างว่าง่าย ก็เพราะว่าเขาไม่ต้องการจะให้เด็กสาวเดือดร้อนอีกต่อไปแล้ว
1 สัปดาห์ผ่านไป ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ฟ้าให้จินซองใช้ชีวิตอยู่เพียงในห้องเช่าเล็กๆ ที่แสนจะสกปรก เพื่อนร่วมงานที่ร้านเบเกรรี่ของเธอลาออกไปพอดี เธอจึงแนะนำคิมจินซองให้กับเจ้าของร้าน ซึ่งเป็นสาวใหญ่ใจดี ซึ่งเธอแทบจะไม่ต้องสัมภาษณ์อะไรเขาเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังรับเข้าทำงานเลย
“เจ๊ขา จะไม่สัมภาษณ์อะไรเพื่อนของหนูหน่อยเหรอค่ะ”
“แหมๆๆๆๆๆ หนูฟ้า เพื่อนของหนูฟ้าน่ะเจ๊ไว้ใจ คุณภาพดีอยู่แล้วละ”
เฮ้อท่าทางเจ๊สาวใหญ่ใจดีคนนี้ จะหลงเสน่ห์ หน้าตาของคิมจินซองเข้าอีกแล้วนะสิ แต่มันก็เป็นเรื่อที่ดี เพราะร้านเบเกอรี่ร้านนี้อยู่ไม่ไกลจากที่พักของทั้งสองเท่าไหร่
“จินซอง อาทิตย์หน้าฉันก็เปิดเทอมแล้วนะ”
“ครับ ชินจูมีอะไรเหรอ”
“เปล่าหรอก ฉันจะบอกว่า ช่วงกลางวันฉันก็จะไม่ได้อยู่กับนาย ถ้านายทำงานร้านเบเกอรี่แห่งนี้ได้ดี ฉันก็ไม่ห่วง”
“ผมทำได้ครับ ชินจูไม่ต้องห่วงหรอก”
เมื่อฟ้าต้องเปิดเทอมแล้ว ในเทอมนี้เป็นเทอมสอง โรงเรียนของเธอก็จะมีกิจกรรมมากมาย แต่ฟ้าเองไม่ใช่เด็กกิจกรรมเธอเป็นเด็กเรียน ทำให้เธอไม่รับทำงานใดๆและเหตุผลอีกข้อหนึ่งก็คือ เธอตระหนักดีว่า เธอยังมีภาระเป็นเรื่องทำงานพิเศษหลังเลิกเรียนและยังต้องกลับไปอยู่เป้นเพื่อนของ ชายหนุ่มหลงทางชาวเกาหลี นามว่า คิมจินซอง อีกต่างหาก
แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาประมานเดือนกว่าๆ แล้วที่เธออยู่กับคิมจินซอง แต่เธอเองก็ดูเหมือนว่าในบางครั้ง เหตุการณ์ทุกอย่างที่ดูเกิดขึ้นนั้นดูผ่านไปเร็วเหลือเกิน ในเบื้องลึกของจิตใจเธอ ยังตระหนักดีเสมอว่าในอีกไม่ช้าไม่นาน คิมจินซองจะต้องกลับไป กลับไปในที่ๆเขามาและในที่ๆเขาเคยอยู่
“สวัสดีครับเชิญด้านในก่อนครับ” เสียงของจินซองทักทายลูกค้าที่เปิดประตูเข้ามายังร้าน การทำงานของจินซองนั้นดีมากเป็นที่พึงพอใจต่อเจ้าของร้านอย่างยิ่ง เพราะเขาทั้งร่าเริง แจ่มใส คล่องแคล่ว ลูกค้าหลายๆคนจึงพอใจและกลับมาใช้บริการร้านเบเกอรี่แห่งนี้อีกเสมอๆ
“ขยันจังนะค่ะ”
“อ้าวชินจู มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็เมื่อกี้นี้แหละ เดี๋ยวมานะไปเปลี่ยนชุดก่อน”
เธอและคิมจินซอง ทำงานเป็นพนักงานในร้านเบเกรรี่ด้วยกันแค่ 2 คนเท่านั้น ช่วงเวลาที่จะอยู่ด้วยกันและผูกพันกันนั้น จึงมีอยู่ยาวนานมากมาย
“เจ๊ นี่อะไรเหรอค่ะ” ฟ้าพูดขึ้นมาเห็นเจ้าของร้านนำกระดาษแผ่นหนึ่งมาส่งให้
“อ้อ รบกวนติดหน้าร้านให้ทีนะ เจ๊ว่าจะรับพนักงานอีกสักคน เอาไว้ช่วยในครัว”
“อ๋อค่ะได้ๆ เดี๋ยวหนูจะรีบติดให้นะค่ะ”
“จ๊ะ ฝากด้วยนะ นี่ถ้ามีคนมาสมัครอย่าลืมบอกเจ๊ด้วยนะ”
“ค่ะ” ฟ้ารับคำอีกรอบ เธอนำกาวจากลิ้นชักออกมาแปะกระดาษรับสมัครพนักงานไว้ที่หน้าร้านเบเกอรี่ทันที
ความคิดเห็น