คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 New Boss
เย็นวันนั้น ทามากิมารับเรโกะกลับบ้าน แม้อาการบาดแผลของเอจะค่อยยังชั่วแล้ว แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ยังไม่หายดีและต้องคอยดูแลกันต่อไป ทามากิค่อยๆพยุงเรโกะเข้ามาในบ้าน เรโกะยังผวาน้อยๆ เพราะยังเกิดอาการหลอนโทชิยะจากเมื่อวานนี้อยู่
“พี่ชายค่ะ พี่เรียวคุงละค่ะ” เรโกะถามขึ้น เธออยากรู้ว่าเรียวคุงเป็นอย่างไร และเธอเองก็ต้องขอบใจเรียวคุงที่ช่วยเธอจากเมื่อวานนี้
“เอ่อ....” ทามากิอ้ำอึ้ง เขาจะบอกยังไงดีว่าตอนนี้เรียวคุงไม่สบายมาก เขาป่วยนักจนน่ากลัว
“ว่าไงละค่ะ พี่ชาย พี่เรียวคุงอยู่ไหนกัน” เรโกะเห็นท่าทางแปลกๆ ของพี่ชาย ก็ยิ่งคาดคั้นใหญ่
“คือ เรียวคุง มะ..ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ” ทามากิตัดสินใจตอบออกไป
“แล้วตอนนี้พี่เรียวคุงอยู่ไหนค่ะ”
“คือ พี่อาคิระกำลังดูแลอยู่ ท่าไม่สบายมากจะพาไปหาหมอ”
คุณหนูเรโกะถอนหายใจยาว เธอพอจะจินตนาการคาดเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเรียวคุงเมื่อคืน ใครๆก็รู้ว่าโทชิยะเวลานั้นดุร้ายมากขนาดไหน แล้วพี่เรียวคุงก็เหมือนกับกระต่ายตัวน้อยที่ถูกส่งเข้าไปในกรงเสือโคร่งที่หิวโซ ป่านนี้ถ้ารอดชีวิตออกมาได้ก็นับว่าปาฏิหาริย์
“เรโกะจะไปหาพี่เรียวคุงค่ะพี่ชาย”
“อย่าเลยนะ ให้เรียวคุงพักผ่อนเถอะ”
“แต่..............”
“อย่าดื้อสิเรโกะ ไปเถอะเดี๋ยวพี่พาไปพัก”
เรโกะยอมทำตามแต่โดยดี ทามากิพาเธอขึ้นมายังห้องนอนในตัวคฤหาสน์ สาวน้อยที่น่ารักและแสนจะบอบบางตอนนี้ที่ศรีษะและบางจุดของใบหน้า มีผ้าพันแผลปิดพันเอาไว้ ทามากิรู้ว่าน้องสาวเจ็บและถ้าเขาเป็นเธอเมื่อคืนนี้ที่เจอเหตุการณ์แบบนั้น เขาคงอาจจะกลั้นใจตายไปแล้ว แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อนั้น เสียงเคาะประตูสนั่นถี่รัวก็ดังขึ้น ทามากิรีบเดินไปเปิดประตูผางออก พ่อบ้านทาเคชิยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรคุณทาเคชิ” ทามากิถามสีหน้าฉงน เรโกะเองก็เช่นกันเพราะปกติ คุณทาเคชิจะวางมาดจะตายไป ไม่เคยแสดงท่าทีว่าจะตกใจกลัวกับอะไรแม้แต่น้อย ทาเคชิยื่นโทรศัพท์มาให้กับทามากิ
“ของฉันหรือไง”
“ปะ...เปล่าครับคุณชาย ตะ...แต่ คุณท่านครับ คุณท่านแย่แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อ” ทามากิรีบฉวยโทรศัพท์มาจากมือของทาเคชิทันที สิ้นเสียงรายงานจากโทรศัพท์ เข่าของคุณชายคุโด้ ทามากิ ก็แทบทรุดลงไปกับพื้น
“พี่ชายๆ เป็นอะไรค่ะ” เรโกะรีบวิ่งเข้ามาดูอาการ ทามากิตอนนี้หน้าซีดตัวสั่นพอๆกับคุณทาเคชิ
“เรโกะ คุณพ่อๆ เสียแล้ว” ทามากิบอกน้องสาว
“อะไรนะค่ะ เป็นไปไม่ได้” เรโกะร้องลั่น ทามากิบีบมือน้องสาวแน่น
อีกด้านหนึ่งคุณชายคุโด้ โทชิยะที่ทราบถึงการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถคว่ำของบิดานั้น กำลังนั่งเผารูปบิดาโดยที่ปากก็ฮัมเพลงและยิ้มน้อยๆไปด้วยความสะใจอยู่ในห้องทำงานของตน ไอ้ฆาตกรแกควรจะตายนานแล้ว ขอบคุณไอ้เจ้ารถคันนั้นที่มันหน้าโง่ขับปาดหน้ารถคันของแก แกฆ่าแม่แกควรจะเป็นอย่างนี้แหละ แล้วศพของแกฉันจะจัดการเอง โทชิยะคิดในใจ แววตาของใบหน้าเจ้าชายส่อแววชั่วร้าย
“พี่ใหญ่ครับ พี่ใหญ่” ทามากิเดินมาเคาะประตูเรียกโทชิยะ
“แกมีอะไร” โทชิยะถามอย่างไม่ใส่ใจ
“คุณพ่อ ครับคุณพ่อ.........”
“อ้อ ถ้าเรื่องตาแก่นั่น แกไม่ต้องพูดมาก หันหลังแล้วออกไปซะ ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว”
“ละ......แล้วพี่ จะทำยังไงละครับ”
“ทำยังไง ???” โทชิยะทวนคำ “ก็ปล่อยให้มันตายไป แล้วฉันจะขึ้นบริหารงานทั้งหมดในเครืองของคุโด้กรุ๊ปเอง”
ทามากิคิดว่าโทชิยะคงบ้าไปแล้ว นี่พ่อตายทั้งคนยังไม่สะทกสะท้านอะไรทำมัยนะจิตใจของโทชิยะถึงได้อำมหิตอย่างนี้ ทามากิไม่อยากจะพูดอะไรมาก เพราเขาก็เกรงกลัวโทชิยะอยู่ไม่น้อย เขาจึงค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาจากห้องนั้น และเดินกลับไปหาเรโกะ
ทุกคนในบ้านหลังนี้ เมื่อทราบข่าวการตายของนายท่านแล้วก็พากันหดหู่ไปตามๆกัน แต่สิ่งที่ตามมาภายหลังและก็คือสิ่งที่พวกเขากลัวที่สุดนั่นก็คือ ใคร ??? จะขึ้นมาเป็นประมุขของอณาจักรคุโด้ต่อ ถ้าไม่ใช่........
“พวกแกจะนั่งร้องไห้กันอยู่ทำมัย” คุณชายโทชิยะ เดินลงมายังห้องรับแขก เห็นน้องชายสองคนนั่งน้ำตาซึมอยู่ อาคิระและทามากิ เบือนหน้าหนี พวกเขาทั้งสองกำลังเสียใจแต่ก็ต้องระงับอารมณ์
“งานศพไอ้ฆาตกรนั่น ฉันจะปรานี จัดให้มันก็ได้” คำว่า ‘ฆาตกร’ ทำเอาทั้งอาคิระและทามากิสะดุ้งไปตามๆกัน พี่ชายคนโตกำลังเรียกพ่อว่าฆาตกรเหรอ นี่พ่อเพิ่งจะตายนะ “อ้อ ใช่งานต่อจากไอ้ฆาตกร ทั้งบริษัทการงานรวมถึง........ของเล่น” โทชิยะตวัดสายตามาทางอาคิระ “ฉันจะรับช่วงต่อเอง”
น้องชายทั้งสองคนพยักหน้าน้อยๆ
“พี่ใหญ่ครับ” ทามากิเอ่ยเรียกเบาๆ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ จะทำให้โทชิยะเกิดบ้าขึ้นมาอีกเหรอเปล่า แต่ยังไงเขาเองก็ต้องพูด
“มีอะไร”
“ถ้าพี่ได้ครอบครองทุกอย่าง เอ่อ....คือ ผมหมายถึงทุกอย่าง พี่จะยอมให้เรโกะอยู่ในบ้านหลังนี้ต่อไปไหมครับ”
“อ้อ” โทชิยะยิ้มมุมปาก “แน่นอน นังเด็กนั่น มันต้องอยู่ อยู่เพื่อสร้างภาพให้กับฉัน”
โทชิยะพูดจบก็เดินหันหลังจากไป ทามากิทรุดตัวลงนั่งที่เดิม อาคิระที่ตอนนี้ยังนิ่งอึ้ง ใจของอาคินะกำลังโหยหาร่างบางของเรียวคุง แต่ก่อนเรียวคุงเป็นของนายใหญ่บ้านคุโด้ ก็คือพ่อของเขา แม้พ่อจะโหดร้ายกับเรียวคุงแต่ก็ไม่เคยจะทำร้ายให้สาหัสเท่ากับโทชิยะ และบัดนี้พ่อจากไปแล้ว เหลือเพียงโทชิยะที่จะได้ครอบครองเรียวคุง ทั้งวัน ทุกวัน และตลอดกาล
งานศพของนายท่านคุโด้ ผ่านไปอย่างเรียบร้อย โทชิยะไม่เคยมาร่วมงานศพของพ่อเลยแม้แต่ครั้งเดียว เขายังคงเก็บตัวอยู่ในบ้านและไม่พูดจากับใครนอกจากพ่อบ้านทาเคชิคนเดียว เรียวคุงนั้นแม้จะรู้สึกหดหู่ตามคนในบ้านไปด้วย แต่เขาเองก็รู้สึกโล่งใจที่บัดนี้ไม่ต้องไปคอยรับใช้เจ้านายสุดโหดให้ทารุณทางเพศอีกต่อไปแล้ว
วันนี้เป็นวันแรกที่เสร็จสิ้นงานศพของประมุขคนเก่าก่อนของบ้านคุโด้ พ่อบ้านคนสวน เด็กรับใช้รวมถึงทุกคนในบ้านคุโด้ ถูกเรียกมาประชุมโดยที่ทาเคชิเป็นคนรับคำสั่ง คุโด้ โทชิยะ ต้องการจะทำความเข้าใจกับคนในบ้านสักเล็กน้อย ทุกคนในบ้านคุโด้ ต้องหยุดพักงานและที่สำคัญ แม้แต่เรโกะเองก็ยังโดนเรียกประชุม และนี่เป็นครั้งแรกที่โทชิยะ ยอมรับและให้เธอเป็นคุโด้
“ที่ฉันเรียกพวกแกมาวันนี้ เพราะฉันจะขอประกาศว่า ต่อจากนี้ฉันจะขึ้นเป็นประธานของคุโด้กรุ๊ป” ทุกคนในที่นั้นตั้งใจรับฟังเรื่องราวจากปากของโทชิยะ “ฉันไม่ต้องการเห็นใครมีปัญหา เพราะถ้าใครมีก็เชิญก้าวออกไปจากบ้านคุโด้ทันที” แต่กระนั้นสายตาของโทชิยะก็ปราดมองมาทางเรียวคุง “ยกเว้ณแต่ พวกที่มีพันธสัญญา ถ้ายังห่วงชีวิตของคนรักก็อย่าคิดแม้แต่จะก้าวออกไป” เรียวคุงนั่งตัวสั่นงันงก เขารู้หรอกนะว่าโทชิยนะหมายความว่าอะไร
“เสร็จ ธุระแล้ว พวกแกออกไปได้ อ้อ ยกเว้ณคนที่รู้ตัวว่าอยู่ในตระกูลคุโด้ ให้นั่งอยู่ก่อน”
เรียวคุง โอริกิและบรรดาคนรับใช้ คนสวน ต่างพากันเดินออกไป เรโกะก็เช่นกัน เธอขอออกไปจะดีกว่า เพราะโทชิยะน่ะจงเกลียดขี้หน้าของเธอจะตายไป
“แกจะไปไหน คุโด้ เรโกะ” เรโกะสะดุ้งโหยง โทชิยะเรียกเธอว่าคุโด้นำหน้าชื่อเธอ แต่ไม่เธอไม่ได้ยินดีกับประโยคนั้นเลย โทชิยะคิดจะทำอะไรกันแน่
“ค่ะ” เรโกะหันหลังหลับมาพูดตอบ
“นั่งสิ ฉันก็มีเรื่องจะต้องพูดกับแก” โทชิยะส่งสายตาเย็นๆ มาให้เธอ “หรือว่าถ้าแกไม่นั่ง ฉันคงไม่ต้องไปจับแกกดหัวลงกับพื้นนะ”
เรโกะรีบเดินกลับมานั่งที่ ร่างบางที่เล็กอยู่แล้ว กลับสั่นและเล็กลงไปอีก เมื่อเห็นคนนั่งกันครบแล้ว โทชิยะจึงเริ่มพูด
“อีก 2 อาทิตย์ ฉันจะจัดงานขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัท”
คนที่นั่งฟังทั้งหมดพนักหน้า “และวันนั้น ฉันจะประกาศตัวคู่หมั่น”
“พี่ว่าไงนะครับ” อาคิระร้องลั่นด้วยความตกใจ ทามากิก็หน้าเอ๋อไปเหมือนกัน ส่วนเรโกะนั้นแทบช๊อคไปเลยก็ว่าได้
“ใช่ ฉันจะแต่งงาน แต่วันนั้นฉันจะประกาศตัวคู่หมั่น”
“พี่จะหมั่น หมั่นกับใครครับ”
“เรื่องนั่น เดี๋ยวแกก็รู้ แต่แกไม่ต้องห่วงฉันทำเพื่อสร้างภาพเท่านั้น ประธานบริษัทในเครือคุโด้กรุ๊ปน่ะ น่าจะมีภรรยาเอาไว้ดูเล่น แกว่าจริงมั้ย”
บรรดาน้องๆ อีกสามคนของโทชิยะ เมื่อได้ฟังดังนั้น ขนก็แทบลุกชัน พวกเขาต่างก็รู้ดีว่าโทชิยะไม่ชอบผู้หญิง ซ้ำร้ายจะรังเกียจด้วยซ้ำ เรโกะเองขนาดเป็นน้องแท้ก็เป็นกรณีหนึ่งที่ถูกโทชิยะทำร้ายเพราะความเกลียดชังเพศหญิงของเขา แล้วนี่ผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นใครมาจากไหน ถึงกล้าเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ได้
“ถาพวกแกไม่มีปัญหาอะไร ก็ไปกันได้แล้ว” โทชิยะกล่าวจบ บรรดาทายาทคุโด้อีก 3 คนก็พากันทยอยเดินออกมา แต่ทั้งสามก็ยังคงอยู่ในอาการตกใจอยู่
นี่โทชิยะคิดจะทำอะไรของเขา เขาอยากจะสร้างเรื่องน่าเศร้าให้ผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอไง ที่ผ่านมาโทชิยะไม่เคยมีเพื่อน เวลาเรียนก็จะให้อาจารย์มาสอนที่บ้าน แม้จะเรียนขั้นมหาวิทยาลัย โทชิยะก็ไม่เคยสุงสิงกับใคร หนักใจให้คุโด้ผู้พ่อจะต้องเปิดคลาสพิเศษให้โทชิยะเรียนอยู่คนเดียว แต่โทชิยะเป็นคนเก่ง เขาสามารถทำได้ทุกอย่างเท่าที่เต้องการ แต่เรื่องแต่งงาน ไม่มีใครหรอกที่จะมาสารถจินตการถึงภาพของโทชิยะ กับ ผู้หญิง เพศที่เขาเกลียดที่สุดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้จำความได้สัมผัสอบอุ่นจากเพศหญิงที่โทชิยะได้รับนั้นก็มีเพียงจากมารดา ซึ่งตอนนั้นมารดาก็ได้จากไกลไปต่อหน้าต่อตาของเขา โดยที่ตอนนี้เสียงร้องด้วยความทรมานของมารดายังคงก้องกังวานอยู่ในโสตประสาทส่วนลึกของเขาอยู่นั่นเอง
ความคิดเห็น