คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ฉันจะไม่ทิ้งนาย !!!!!
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฟ้าพยุงร่างของคิมจินซองไปไว้ที่ม้านั่งริมระเบียงบ้าน
"จินซองนายต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว" ฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า
"ชินจูไม่เป็นไรใช่ไหม" คำพูดคำแรกที่ออกจากปากของชายหนุ่มแสดงให้เห็นว่า เขาไม่ได้ห่วงตัวเองเลยสักนิด แต่ว่าเขากลับห่วงความปลอดภัยของหญิงสาวตรงหน้ามากกว่า
"ฉันไม่เป็นไร จินซองนายแข็งใจไว้นะ ฉันจะไปเอายามาทาให้" ฟ้าพูดขึ้นและหันหลังรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านทันที เธอกลับออกมาพร้อมกับกล่องยาสามัญประจำบ้านที่เธอพอหาได้
ฟ้าลงมือทายาให้กับจินซองอย่างเบามือที่สุด
"มือของชินจูนิ่มจังเลย" จินซองพูดขึ้นขณะที่ฟ้าทายาให้เขา
"นี่ นายควรจะห่วงเรื่องแผลนะ"
"ไม่หรอกครับ ผมอยากจำสัมผัสมือของชินจูมากกว่า"
เมื่อทายาเสร็จ คิมจินซองก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง เขาออดอ้อนให้หญิงสาวพาเขาไปเที่ยวอีกตามเดิม
"ไปเดินเล่น ว่ายน้ำทะเล ก่อปราสาททราย อะไรก็ได้อ่าชินจู"
"ไม่ได้ แผลนายยังไม่หายเลยนี่ก็เพิ่งจะทายาเสร็จ"
"ผมหายเจ็บแล้วนะครับ ไปกันนะๆ"
ฟ้าอมยิ้มแล้วจึงเอื้อมเอามือไปกดตรงแผลบริเวณปากของจินซอง
"โอ้ย" ชายหนุ่มร้องเสียงหลง
"อ้าวจินซอง นายจะร้องทำมัยในเมื่อนายบอกว่าหายเจ็บแล้วไม่ใช่เหรอ"
"ก็ยังมีอยู่นิดหน่อยอ่าครับ"
"ไว้ให้หายดีก่อนละกันนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปเที่ยว ไม่ต้องห่วงนายได้เที่ยวแน่ๆ"
คิมจินซองต้องนั่งแง่วอยู่กับฟ้าที่ระเบียงบ้านริมทะเลอยู่ทั้งวัน โดยที่เด็กสาวแสนจะเป็นห่วงอาการของเขา เพราะเธอรู้สึกว่าช่วงนี้เขาถูกทำร้ายบ่อยเหลือเกิน ที่ต้นมะพร้าวต้นหนึ่งห่างออกไปจากบ้านริมทะเลประมาน
"ชินจู คืนนี้ผมขอนอนห้องเดียวกับชินจูได้ปะ" คิมจินซองพูดขึ้น
"ได้ยังไง นายนอนห้องคุณตาแหละดีแล้ว"
คืนนั้นเป็นห้วงราตรีที่เงียบสงัด อาการบาดเจ็บของชายหนุ่มทำให้ฟ้าบังคับให้เขานอนเร็วขึ้น ส่วนเธอเองก็จะรีบเข้านอนเหมือนกัน ในขณะที่ฟ้ากำลังจะเคลิ้มหลับนั้น เธอก็ได้ยินเสียงของหล่นภายนอกห้องนอนของเธอ แต่ก่อนที่เธอจะได้ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีมือของใครคนหนึ่งปิดปากเธอจากทางด้านหลังแล้วคว้าตัวเธอเข้ามากอดเอาไว้แนบชิด ฟ้าพยายามดิ้นให้หลุดพ้น
"ชินจู เบาๆสิครับผมเอง" คิมจินซองนั่นเอง ขณะนี้เขายืนอยู่หลังเด็กสาว
"นายเข้ามาทำมัย" แต่ก่อนที่ฟ้าจะได้พูดอะไร ชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเธอ
"ชินจู พูดเบาๆสิครับ มีคนอยู่ข้างนอก"
"ใครละ" ฟ้าลดเสียงลงตามคำสั่งของชายหนุ่ม
"ผมไม่รู้ เรารีบไปกันเถอะ"
"ไปทำมัยแล้วไปไหนเหรอ"
"พวกนั้น ถ้าเราไม่หนีไปเราอาจเป็นอันตราย พอเช้าแล้วเราค่อยย้อนกลับมาก็ได้"
ฟ้าพยักหน้าเป็นเชิงว่าตกลงเธอไม่มีเวลาคิดอะไรมาก ทั้งสองหนีออกทางหน้าต่างห้องนอนของฟ้า โดยที่ตัวล๊อคของหน้าต่างนั้นใกล้จะหลุดอยู่เต็มทนแล้ว เมื่ออกมาแล้ว จินซองรีบดึงมือเด็กสาวเข้าไปยังซอกหลืบของต้นมะพร้าวที่ใกล้ที่สุด
"ชินจู ระวังนะ ไม้งั้นเดี๋ยวพวกมันเห็น" ฟ้าที่ตอนนี้หน้าซีดตกใจกลัว คิมจินซองที่ตอนนี้แววตาของเขาเริ่มฉายแววเป็นกังวลขึ้นมา
ฟ้ามองเข้าไปในบ้าน แสงไฟจากบ้านริมทะเลทำให้เห็นเงาของคนสองคน คนหนึ่งร่างใหญ่ยักษ์ อีกคนหนึ่งดูเหมือนจะเป็นผู้หญิง กำลังรื้อค้นหรือค้นหาอะไรบางอย่าง
"จินซองเรารีบไปกันเถอะ" เด็กสาวพูดขึ้น
"ชินจูจะไปไหนครับ" คำถามของชายหนุ่มทำเอาเด็กสาวก้มหน้าลงครุ่นคิด
"ไปที่หน้าผาไงหน้าผาที่เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน ไปตอนนี้ไม่มีใครหาเราเจอหรอก คนพวกนี้ก็อาจหาเราไม่เจอก็ได้ ถ้าเราไปที่นั่น"
ตอนนี้ทางเลือกที่ดีที่สุดของพวกเขาก็มีเพียงแค่นั้น จินซองพยักหน้าเป็นเชิงตอบตกลงให้กับเด็กสาว มือที่ชื้นเหงื่อของฟ้าประกบเข้ากับฝ่ามือที่อ่อนนุ่มของคิมจินซอง ทั้งสองใช้ทางลัดจากหลังบ้านริมทะเลเพื่อไปให้ถึงหน้าผานั้น
ทั้งสองเดินออกห่างจากบ้านริมทะเลมาพอสมควร ชินจูพาเข้าอ้อมมายังทางลัด ระยะทางที่ยาวไกลขึ้นกว่าปกติถ้าเทียบจากการเดินทางจริงๆ และเมื่อทั้งสองมาถึงยังเชิงหน้าผาแห่งนั้น
"รีบขึ้นไปเถอะ วันนี้ฉันไม่มีไฟฉายด้วย นายระวังล้มนะถึงผาที่นี่จะไม่ค่อยสูงและก็ไม่ชันมาก แต่ก็ต้องระวังละ"
"ชินจู เดินนำผมไปเถอะครับ ผมจะคอยดูข้างหลังให้"
เด็กสาวและชายหนุ่ม เดินขึ้นมายังยอดของหน้าผา ที่นี่ไม่มีคน อากาศก็หนาวมากต้นหญ้าที่ขึ้นรก ในยามกลางคืนที่แห่งนี้ช่างต่างจากเมื่อตอนยามเช้าที่ทั้งสองมาดูพระอาทิตย์ขึ้นเหลือเกิน
"คนพวกนั้น ตามมาไม่ถูกหรอก ถ้าฉันพานายมานี่ก็หมายถึงปลอดภัยแล้ว"
คิมจินซองทรุดตัวลงนั่งกับพื้นผิวของหน้าผา ใบหน้าของเขาแหงนขึ้นมองยังท้องฟ้าที่ตอนนี้เต็มไปด้วยหมู่ดาวนับพันดวง
"ผมขอโทษนะครับชินจู ผมรู้ว่าคนพวกนั้นก็พวกที่ตามผมมาจากกรุงเทพ"
"อะไรนะจินซอง พวกนั้นคือพวกเดียวกับที่ยิงเธอเหรอ"
"ถ้าผมคิดไม่ผิดนะครับ" ชายหนุ่มเบือนหน้าจากท้องฟ้า "คงเป็นพวกเดียวกัน"
"หมายความว่า คนพวกนั้นรู้ว่านายอยู่นี่งั้นเหรอ"
"ครับ ผมว่างั้น"
"แล้วนายจะทำยังไง คนพวกนั้นจะฆ่านายไหม "
"ผมต้องไปจากที่นี่" คิมจินซองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด อย่างที่ฟ้าไม่เคยได้ยินมาก่อน
"แล้วนายจะไปไหน แต่ยังไงคืนนี้นายก็ต้องอยู่บนนี้ก่อน ขืนไปจากที่นี่ตอนนี้ มีหวังพวกนั้นหานายเจอแน่"
"ผมรู้ครับ ว่าไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าที่นี่ พวกนั้นน่าจะเข้าค้นหาทุกบ้าน แล้วชาวบ้านแถวนี้ก็ต้องเดือดร้อนเพราะผม"
"จินซอง" ฟ้าเอ่ยขึ้น "ฉันถามอะไรนายอย่างได้ไหม พวกนั้นจะฆ่านายทำมัย"
"ผมไม่รู้ครับชินจู ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ ซับซ้อนมากกว่านี้ ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่ได้อธิบายแล้วชินจูก็ไม่เข้าใจ"
"ถ้านายพร้อมก็ค่อยๆ อธิบายมาก็ได้นะ ฉันรับฟังได้ทุกเมื่อ แต่ว่ายังไง ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะไม่ทิ้งนาย"
"ชินจู…"
"ถ้านายจะไปจากที่นี่ งั้นเราก็ไปพรุ่งนี้ แล้วเราก็ไปด้วยกัน" ฟ้าพูดออกมาอย่างตัดสินใจแน่วแน่
"ขอบคุณมากนะครับ ผมรักชินจูเหลือเกิน" เมื่อพูดจบจินซองคว้าตัวเด็กสาวเข้าไปกอดเอาไว้ เสียงสะอื้นน้อยๆของชายหนุ่มทำให้ท่าทีของฟ้าเปลี่ยนไป จากตอนแรกที่กำลังจะขัดขืนแต่ก็กลายมาเป็นกอดปลอบชายหนุ่มแทน
ความคิดเห็น