คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปราสาททราย ~~~ กับความสุขที่ดี^ ^ มีขึ้นได้ทุกวัน
เมื่อฟ้าและคิมจินซองเล่นน้ำทะเลกันอยู่นานสองนาน ตอนนี้พวกเขากำลังก่อปราสาททรายกันอยู่ จินซองเก็บเปลือกหอยที่ไหนมาก็ไม่รู้เขายื่นให้เด็กสาวเพื่อให้เอาไปประดับตกแต่งราปราสาททราย เวลาผ่านไป
“ชินจู ทำมัยปราสาททรายมันดูแปลกๆนะผมว่า”
“หือ แปลกยังไง นี่ฉันไม่ได้โม้นะ แต่ฉันกับพี่กันต์นี่ ฝีมือก่อปราสาททรายสวยที่สุดในบ้านเลยนะ” เฮ้อก็มันจะไม่สวยที่สุดได้ไงเล่า ในเมื่อในบ้านมีเพียงเธอกับพี่กันต์อยู่แค่สองคนเท่านั้น
“ผมว่ารูปร่างมันสวยดี แต่ก็ยังแปลกๆ” คิมจินซองพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรอบๆปราสาททราย “ชินจูมานี่สิ ผมรู้แล้วอะไรที่แปลก”
เด็กสาวทำหน้า งง แล้วลุกขึ้นตามชายหนุ่ม “อะไรละ ฉันว่ามันก็ดูดีทุกมุมนะ”
“ก็แปลกตรงที่.....” เขาหยุดนิดนึงก่อนพูดต่อว่า “ที่ปราสาทแห่งนี้ไม่มีเจ้าชายกับเจ้าหญิงไง” ฟ้าหัวเราะขึ้นทันที
“นี่แล้วเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่ไหนจะมาอยู่ที่นี่ละ นายนี่ติงต๊องชะมัด”
“ก็ผมกับชินจู ไงครับเจ้าชายกับเจ้าหญิง” เมื่อพูดจบชายหนุ่มก็ใช้มือวักทรายตรงชายหาด ขึ้นมาป้ายตรงแก้มของฟ้า
“โอ้ย จินซอง นายแกล้งฉันนี่นา อย่าหนีนะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย”
เด็กสาววิ่งตามคิมจินซองไป พวกเขาวิ่งเล่นกับอยู่รอบๆปราสาททรายที่พวกเขาร่วมกันก่อ แม้ว่าขณะนี้จะยังไม่มีเจ้าชายกับเจ้าหญิงแต่ปราสาททรายหลังนั้นก็ดูสวยงามจากเสียงหัวเราะและความร่าเริงรอบๆด้าน
“ฟ้า ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่าเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” คุณตาที่ตอนนี้อาบน้ำปะแป้งซะทั่วตัว เดินออกมาตาม “นี่แล้ว ชวนแฟนหลานขึ้นมาด้วยนะ”
“ไปเถอะจินซอง คุณตาเรียกแล้ว” ฟ้าทำท่าเหมือมจะเดินขึ้น แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่ขยับตาม “จินซอง”
“ชินจู ครับ ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมา ปราสาททรายจะยังอยู่มั้ย” คิมจินซองหันมาถามเด็กสาว
“อืม คงไม่ละ น้ำทะเลคงสัดพาไปหมดแล้ว” แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มจ้องมองปราสาททรายอย่างไม่วางตา ฟ้าจึงพูดขึ้นอีก “จินซอง เดี๋ยวไว้พรุ่งนี้เรามาสร้างกันใหม่ก็ได้ นายไม่ต้องกลัวหรอก น้ำทะเลจะซัดพาปราสาททรายทะลายลงไป เราก็ร่วมกันสร้างใหม่ได้”
“เหมือนความสุขใช่ไหมชินจู” จู่ๆ จินซองก็พูดขึ้นลอยๆ “ถึงวันนี้เราสร้างความสุขกัน แล้วมันต้องพังทลาย ยังไงถึงพรุ่งนี้ เราก็สร้างความสุขกันใหม่ได้ใช่ไหมครับ”
“อื้ม ใช่แล้วละ เรายังมีเวลาอยู่ทุกวันที่จะสร้างความสุข ด้วยมือของเราเอง”
คิมจินซองกับฟ้าหันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุขอีกครั้ง ตอนนี้ความสุขก็ยังอยู่กับพวกเขาดีอยู่หรอก แต่ช่วงเวลาข้างหน้านั้นก็สุดจะคาดเดาได้
เมื่ออาบน้ำเสร็จ คุณตาจัดเตรียมอาหารทะเลให้เป็นมื้อเย็นของวันนั้น และเมื่อจัดการกับมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว ฟ้าจึงเอ่ยขึ้น
“จินซอง พรุ่งนี้นายตื่นเช้าๆนะ”
“จะไปไหนเหรอครับ”
“ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นไง มาทะเลก็ต้องดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยพระอาทิตย์ขึ้นที่นี่สวยมากๆเลยนะ”
“งั้นเหรอ ไปสิไป”
“งั้นคืนนี้หน้าที่นายคือรีบๆนอนนะ ไม่งั้นถ้าตาไม่สว่างสดใสเดี๋ยวดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่สวย”
“ฟ้า มาดูห้องนอนสิลูก ตาไอ้นังแป๋วมันจัดจนเสร็จแล้ว”
ฟ้าและคิมจินซองเดินเข้าไปหาคุณตา ห้องนอนของเธอเป็นห้องนอนขนาดเล็กไม่ใหญ่มาก ตามขนาดบ้าน ตามฝาผนังตกแต่งด้วยข้าวของเครื่องใช้ที่หามาได้จากทะเล ไม่ว่าจะเป็นโมบายดะเปลือกหอย กรอกรูปที่ขอบเป็นทราย
“หลานนอนห้องนี้แหละฟ้า”
“อ้าวแล้วจินซองละค่ะ ตาจะให้เค้านอนที่ไหน”
“อ้าว ก็นอนกับตาที่ห้องไง ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวพรุ่งนี้ตาปลุกให้เช้าๆ”
“แต่... คุณตาค่ะ จินซองนี่นะค่ะนอนกับคุณตา คือ หนูว่าเอ่อ”
“ฟ้า บ้านเรามีห้องแค่ ไม่กี่ห้องเอาน่า พ่อหนุ่มนี่ไม่มีปัญหาใช่ไหม” คุณตาหันกลับมาถามจินซอง ที่ยิ้มยิ้มแฉ่งเป้นคำตอบว่าผมไม่มีปัญหาอยู่แล้วครับ
“นั่นไง พ่อหนุ่มนี่ไม่มีปัญหาเอาน่า ตาสัญญาจะดูแลให้ดี ไม่ให้นังแป๋วมายุ่งได้”
“อ้าวแล้วพี่แป๋วเกี่ยวอะไรละค่ะ”
“แหมๆ หลานนี่ไม่รู้อะไร ตาเห็นมันจ้อง ว่าที่หลานเขยของตา ตาเป็นมันเชียว”
“คุณตาค่ะ ใครค่ะว่าที่หลานเขย”
คุณตาได้แต่หัวเราะแห้งๆ จากนั้นก็ส่งหลานสาวเข้านอนและพาชายหนุ่มเพื่อนหลานสาวมายังห้องนอนทันที คุณตาของฟ้ารักและเอ็นดูคิมจินซอง เพราะคุณตาได้เห็นถึงท่าทางอันมีความสุขของฟ้า
เช้ามืดของวันต่อมา คุณตาปลุกทั้งฟ้าและจินซองขึ้นมา
“ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันสิ” คุณตาพูดพลางส่งไฟฉายให้กระบอกหนึ่ง “ตอนนี้ยังไม่สว่างมากเท่าไหร่ เอานี่พกติดตัวไปหน่อยตาก็ว่าดี”
“ขอบคุณค่ะคุณตา”
“นี่ ตาจะไม่อยู่บ้าน 3 วันนะ พอดีมีธุระด่วนที่อำเภอ แล้วอีกอย่างเพื่อนสนิทของตา เขาพึ่งกลับมาจากปัตตานี ตาจะไปถามไถ่อยู่พูดคุยกับเขาเสียหน่อย”
“ตามสบายค่ะคุณตา พวกเราอยู่กันเองได้อยู่แล้ว”
“แล้วไว้ตาจะรีบกลับมานะ นี่ถ้าจะไปเที่ยวในตัวเมืองละ ระวังตัวนะฟ้า พ่อหนุ่มเองก็ด้วยนะ เดี่ยวนี้พวกอันธพาลมันเยอะ” คุณตาพูดจาสั่งการก่อนเดินออกไปจากบ้าน พี่แป๋วที่รออยู่ก่อนแล้วเตรียมนั่งยังตำแหน่งของคนขับที่เดิม
“ไปกันเถอะจินซอง นายอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นไม่ใช่เหรอ” ฟ้าหันมาและพบว่าคิมจินซอง ฟุบหน้าและหลับไปอีกแล้ว “จินซอง ตื่นเร็วเดี๋ยวเถอะ”
“ก็ผม ยังง่วงอยู่เลยนี่ครับชินจู ไว้ดู พระจันทร์ขึ้นแทนไม่ได้เหรอครับ”
“นี่ จินซองไม่ได้นะ ตามฉันมาเร็ว” ฟ้าลุกขึ้นแล้วลากแขนของชายหนุ่มมาตามทาง
ที่ๆฟ้าจะไปนั้น เปรียบเสมือนความทรงจำในไวเด็กที่เธอกับพี่ชายมักมานั่งเล่นด้วยกันบ่อยๆ โขดหินน้อยใหญ่อยู่เรียงรายเต็มไปหมด หน้าผาที่สูงแต่ไม่มีความชันสักเท่าไหร่นัก เสียงระลอกของคลื่นน้ำทะเลสาดกระทบเข้ากับหาดทราย เสียงดังคลื่นๆ ฟ้าค่อยๆพาจินซองขึ้นไปยังหน้าผาแห่งนั้น คิมจินซองที่ขณะนี้มีความตื่นตัวอยู่เต็มที่กับการเห็นอะไรใหม่ๆรอบตัว
“ชินจู ที่นี่สวยจังเลย” จินซองพูดขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมายังยอดของหน้าผา
“เห็นมั้ยบอกแล้ว ทุกครั้งนะฉันต้องหาโอกาสมาที่นี่ให้ได้ ไม่งั้นฉันไม่ยอมกลับบ้านแน่ๆ”
“ชินจู ดูสิ เหมือนไข่แดงเลย”
ภาพเบื้องหน้า คือภาพยามเช้าที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น สรรพชีวิตต่างๆนาๆ พากันส่งเสียงร้องเพื่อต้อนรับวันใหม่ พระอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นจากทางด้านทิศตะวันออก แสงสว่างที่ตอนนี้เริ่มสาดส่องไปยังทุกพื้นที่ของโลกใบนี้
“จินซอง นายมองอะไรเหรอ” ฟ้าถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มจ้องมองพระอาทิตย์ไม่วางตา
“ผมมอง พระอาทิตย์ครับ พระอาทิตย์ที่นี่กับที่บ้านผมสวยเหมือนกันเลย”
“ใช่สิ ก็นี่คือพระอาทิตย์ดวงเดียวกันนี่นา ก็ต้องสวยเหมือนกัน”
“ผมมีความสุขจัง เมื่อวานที่ชินจูบอกไว้ ว่า ถ้าวันใหม่มาหาเรา เราก็จะเริ่มต้นสร้างความสุขกันใหม่ได้ทุกเมื่อใช้ม่า”
“อื้ม ใช่จ๊ะ แล้ววันนนี้ถ้าฉันจะพาเธอไปสร้างความสุขอีกหลายๆที่เลย ฉันเชื่อนะว่ายังมีที่อีกหลายแห่ง รอให้เราไปสัมผัสอยู่”
ตอนสายๆของวันนั้น คิมจินซองและฟ้า ได้เดินทางออกมาเที่ยวเล่นในตัวเมือง ฟ้าเองก็ไม่ค่อยชำนาญเส้นทางสักเท่าไหร่ ส่วนจินซองเองนั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะเขาเคยมาที่นี่ครั้งแรกในชีวิต
ฟ้าพาจินซองไปไหว้พระที่วัด พาไปนั่งกินอาหารทะเลแบบถูกๆที่เธอพอจะมีจ่าย รวมถึงพาไปตามสถานที่สำคัญต่างๆ ฟ้าแวะเข้ามายังร้านขายน้ำแห่งหนึ่ง
“จินซอง นายหิวน้ำไหม” ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ผมยังอิ่มอยู่เลย”
“ขอนมเย็นถุงนึงค่ะ” ฟ้าบอกกับคนขายซึ่งเป็นคุณป้าวัยทอง
“น้อง หัดต่อคิวก่อนสิครับ เห็นไปว่าพี่นี่ยืนรออยู่นานแล้ว” ชายกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังยืนเป่งอำนาจอยู่ข้างๆร้านหันมาแหวเธอ
“แต่เอ็ง ไม่ได้สั่งน้ำร้านค่ะนี่หว่าไอ้ มิ่ง” ป้าเจ้าของร้านหันมาพูดบ้าง
“หุบปากไปเลยนะป้า ก่อนที่วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ป้าจะได้ขายน้ำ” เมื่อฟ้าเห็นท่าทีไม่ดีดังนั้น เธอจึงบอกปฎิเสธป้าคนขายแล้วรีบเดินออกมาจากบริเวณนั้น
“เอ่อ งั้นหนูไม่เอาแล้วนะค่ะ ให้พี่คนนี้ก่อนก็ได้”
“จะรีบไปไหนละน้อง อยู่กินน้ำกับพี่ก่อนสิ” ไอ้มิ่งพูดพลางยื่นแก้วโอเลี้ยงให้กับฟ้า ฟ้าส่ายหน้า พร้อมกับไม่ยื่นมืออกไปรับ “พี่สั่งให้รับไม่เข้าใจเหรอไง” ไอ้มิ่งยังลุกต่อ แต่เมื่อเห็นสาวน้อยปฎิเสธท่าเดียว มันจึงเริ่มโมโห แล้วคว้ามือของฟ้าขึ้นมายัดแก้วโอเลี้ยงใส่ในมือ ฟ้าตกใจรีบดึงมือออกทำให้แก้วโอเลี้ยงแก้วนั้นตกลงกระจายเต็มพื้น
“เฮ้ย อีนี่กูบอกดีๆ มึงไม่ฟังกูใช่ไหม” ไอ้มิ่งจับแขนของฟ้ากระชากเต็มแรง เด็กสาวกระเด็นตามแรงกระชาก คิมจินซองที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับสิ่งรอบตัว เมื่อได้ยินเสียงร้องจึงรีบหันกลับมา
“ชินจู” เขาตะโกนและรีบวิ่งเข้ามา
“เฮ้ย ไอ้หน้าจืดนี่ยุ่งอะไรวะ จัดการมันซิ” ลูกน้องของไอ้มิ่งตรงเข้ามาจัดการกับคิมจินซองทันที
“พวกนายปล่อยนะ อย่าทำอะไรเขา ไอ้พวกบ้าปล่อยนะ” ฟ้ากรีดเสียงร้องเต็มที่
เสียงของผู้คนที่ทะเลาะกันเสียงดัง ดังลอดเข้าไปในร้านอาหารระดับหรูแห่งหนึ่ง ทำให้คนในร้านบางคนถึงกับออกมาดู หนึ่งในลูกค้าของร้านนั้น คือหญิงสาวรูปร่างดีแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง เมื่อเธอเห็นคิมจินซองและหญิงสาวโดนรุม จึงหันไปบอกกับชายร่างยักษ์ที่มาด้วย ทั้งสองกระซิบกระซาบกันอยู่เพียงชั่วนาที
“เฮ้ย หยุด” เสียงของชายร่างยักษ์ที่เดินตรงมายังกลุ่มคนที่มีเรื่องกันอยู่
“เฮ้ย มึงเป็นใครวะ” ไอ้มิ่งพูดขึ้นแต่เมื่อหันหลังกลับไปดู เห็นร่างยักษ์ร่างนั้น ทำเอามันเกือบผงะถอยหลัง “เฮ้ย พวกเอ็งหยุดก่อน” ไอ้มิ่งหันกลับไปสั่งลูกน้อง”
ฟ้าและคิมจินซองที่ตอนนี้บาดเจ็บไปทั่วทั้งตัว เห็นว่ามีทางหนี จึงรีบมุดหายออกไปจากกลุ่มคนพวกนั้น เมื่อเห็นว่าตอนนี้ไม่มีใครสังเกตว่าพวกเขาออกมาแล้ว
“รีบไปกันเถอะจินซอง กลับไปทำแผลที่บ้านนะ” จินซองพยักหน้า ทั้งสองจึงรีบตรงกลับบ้านทันที
ความคิดเห็น