คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 help me please !!!!!
คุณชายคุโด้ ทามากิมาถึงโรงเรียนแล้ว เพื่อนๆในกลุ่มของทามากิเหมือนรู้หน้าที่ จึงรีบวิ่งมาต้อนรับทักทายและช่วยถือของเหมือนกับทุกวัน วันนี้ทามากิเองก็ยังไม่เห็นทั้งโอริกิและอายูมิ สายตาของคุณชายสามกวาดมองไปรอบๆ สนาม และแล้วสายตาก็ต้องสะดุดเข้ากับมุมของแมกไม้เล็กๆ ซึ่งเป็นสถานที่พักผ่อนของเด็กๆในโรงเรียน โอริกิ ไอ้เด็กรับใช้ มันกำลังอ้าปากรับขนมจากมือขาวๆ ของอายูมิ มันช่างหยามอะไรกันปานนั้น
“จะมากไปแล้ว” ทามากิสบถออกมาดังๆ เพื่อนๆในกลุ่มต่างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หนึ่งในสมาชิกของกลุ่มทามากิ ยิ้มออกมา ก่อนจะหันมาซุบซิบกับลูกพี่ ถึงแผนการที่วางเอาไว้
“ฉันต้องไปรับของเหลือเดนจากไอ้โอริกิงั้นเหรอไง” ทามากิพูดออกมา
“ไม่ใช่เลยนะ แค่แสดงความเป็นเจ้าของเท่านั้น” เพื่อนๆ ในกลุ่มเสนอ
คุณชายสามบ้านคุโด้ เริ่มเอนเอียงไปตามแผนการของเพื่อนๆ ใช่สิในเมื่อไอ้เด็กรับใช้มันได้ แล้วเขาละเป็นใครทำไมถึงต้องแพ้ไม่มีทางซะหรอก ทามากิและเพื่อนๆ หันหลังเดินกลับไปทางโรงอาหาร ทามากิเฝ้าฝันถึงแผนการที่แสนหวานตลอดเวลาเช้าที่เรียนหนังสือ
“โอริกิจัง ไปกินข้าวกันนะ” อายูมิเอ่ยชักชวน
“ไม่ดีกว่า พอดีเอ่อ....วันนี้อาจารย์เรียกพบน่ะ” โอริกิตอบเลี่ยงๆ เขาเองไม่ได้รังเกียจอะไรอายูมิหรอก แต่อยู่ด้วยนานๆก็ชักจะรำคาญ เขาต้องนั่งเอาใจผู้หญิง ต้องทำโน่นทำนี่ ขนาดเรโกะเป็นคุณหนูของบ้านคุโด้แท้ๆ ยังไม่เป็นเอามากเท่านี้เลย
อายูมิขมวดคิ้วเข้าหากัน “เรียกพบตอนกลางวันนี่นะ” เธอทวน
“อืมใช่” โอริกิเน้นย้ำ อายูมิถอนหายใจก่อนจะยิ้มหวานหยดให้เขาและหันหลังเดินจากไป
ระหว่างเดินทางมายังโรงอาหาร อายูมิแวะเข้าห้องน้ำก่อน ห้องน้ำหญิงบนตึกชั้น 3 นี่มันช่างปราศจากผู้คนเสียจริงๆ แต่สาวน้อยก็ช่างใจและเดินเข้าไปทำธุระของเธอแต่โดยดี เสียงกุกๆกักๆ ดังออกมาจากภายนอก อายูมิรู้สึกเหมือนกับว่ามีผู้คนเดินเข้ามาในห้องน้ำมากมาย สาวน้อยตัดสินใจมองลอดช่องว่างใต้ประตูห้องน้ำ
นั่นมัน!!!!!! รองเท้าของเด็กผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้ามา
“พวกนายจะทำอะไร” อายูมิเปิดประตูห้องน้ำผางออกมา ดวงตาที่เคยสดใสของเธอบัดนี้ดูส่อแววหวาดกลัวระคนตกใจ
คุณชายคุโด้ ทามากิกระโดดตัวลอยขึ้นไปนั่งอยู่บนบริเวณอ่างล่างมือ
“นี่มันห้องน้ำผู้หญิงนะ พวกเธอควรจะออก” อายูมิสั่งเด็ดขาด และมันก็ควรจะต้องเป็นแบบนั้น พวกนี้เป็นเด็กผู้ชายมีสิทธิ์อะไรเข้ามาในนี้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครขยับสักคน กลุ่มนักเรียนชาย ค่อยๆเดินก้าวเข้ามาล้อมเธอไว้ คุณชายทามากิ กระโดดลงมาจากอ่างล้างมือ เขาเดินตรงเข้ามาหาเด็กสาวที่ตอนนี้ตัวสั่นน้อยๆ
“กลัวอะไรกัน อายูมิจัง” ทามากิถามเสียงเรียบ “ทีกะโอริกิ เห็นเร่าร้อนกันนัก ไม่เห็นสั่นแบบนี้เลย”
“เธอจะทำอะไรทามากิ” อายูมิร้องถาม
“ทำอะไรนะเหรอ” น้ำเสียงของทามากิตวัดขึ้นเล็กน้อย เขากระชากคอเสื้อของอายูมิและดันเธอเข้าไปติดกำแพง “ก็แสดงความเป็นเจ้าของเธอไง” สิ้นเสียงของทามากิ เพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาต่างพากันออกไปยืนรอข้างนอก ประตูห้องน้ำหญิงถูกปิดสนิทลง
สาวน้อยอายูมิถูกกดตัวลงกับพื้นห้องน้ำ ปากของเธอก็พร่ำขอร้องทามากิต่างๆนาๆ ความจริงทามากิก็เกือบใจอ่อนอยู่หลายที แต่พอนึกหน้าของโอริกิขึ้นมาทีไรมันยังทำเขาแค้นไม่หาย เสื้อผ้าของสาวน้อยถูกชีกขาดออกทีละชิ้น จนกระทั่งไม่เหลืออะไรไว้ปกปิดสรีระขาวนวลนั้นอีก ทามากิซึ่งตอนนี้อารมณ์กำลังขึ้น เขาจ้องมองร่างงามของเด็กสาวด้วยความหื่นกระหาย และค่อยๆก้มหน้าลงสัมผัสความหอมหวานทันที
น้ำตาของสาวน้อยค่อยๆไหลลงอาบแก้มใส มือไม้และพลังกายของเธอนั้นหมดสิ้นแล้ว ต่อจากนี้เธอได้แต่ยอมโดยที่ไม่สามารถขัดขืนได้ แรงโยกของชายหนุ่มที่นอนทับอยู่บนร่างเธอนั้น ทำเธอเจ็บจนแทบกรีดร้อง แต่ทามากิกับเอื้อมมือมาปิดปากเธอไว้ไม่ให้มีเสียงใดๆลอดผ่านริมฝีปากบางๆของเธอออกมาได้เลย
เสียงออดพักกลางวันสิ้นสุดมาตั้งนานแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววของอายูมิ โอริกิชะเง้อมองไปตามทางเดินและรู้สึกเอะใจสงสัย ปกติอายูมิไม่เคยขึ้นมาช้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ซ้ำแล้วคาบนี้ยังเป็นวิชาดนตรีที่เธอชอบเรียนอายูมิจะขาดเรียนได้ยังไง โอริกิรู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงขออนุญาตอาจารย์ออกมาจากชั้นเรียน ตอนนี้บริเวณทางเดินนั้นไม่มีผู้คนพลุกพล่านเพราะนักเรียนทุกคนเข้าเรียนกันหมดแล้ว
“หวัดดียามบ่าย ไอ้เด็กรับใช้” น้ำเสียงเหยียดๆของคุณชายสามบ้านคุโด้ ดังขึ้น โอริกิหันกลับทันที
“แกมาทำอะไรที่นี่ หน้าห้องน้ำผู้หญิงแบบนี้” โอริกิขมวดคิ้วถาม ทามากิและเพื่อนๆในกลุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
“แล้วแกคิดว่าไงละฮะ” ทามากิยังกวนต่อ
“ฉันไม่ขำนะเว้ย” โอริกิฟิวส์ขาดเขาตรงเข้ากระชากคอเสื้อของทามากิทันที
“อะ..โอริกิช่วยด้วย” เสียงของอายูมิดังขึ้นจากในห้องน้ำ โอริกิปล่อยคมเสื้อของทามากิและผลักแรงๆ จนอีกฝ่ายเซล้มลงไป
ภายในห้องน้ำ สาวน้อยอายูมินั่งขดตัวคุดคู้อยู่ตรงมุม เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่นจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ผมเพ้าของเธอยุ่งเหยิง
“เกิดอะไรขึ้นอายูมิ บอกฉันมาสิเกิดอะไรขึ้น” โอริกิคาดคั้น และนั่นยิ่งทำให้อายูมิร้องไห้หนักขึ้นไปอีก “มันๆ มันไอ้ทามากิมันใช่ไหมที่ทำเธอแบบนี้ บอกฉันมาสิ”
อายูมิได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ปานใจจะขาด “ฉันจะไปจัดการกับมันเอง” แต่ก่อนที่โอริกิจะลุกขึ้น อายูมิก็คว้าแขนของเขาเอาไว้
“อย่านะโอริกิ ทามากิถ่ายรูปเอาไว้ อย่าไปทำอะไรเขา ปล่อยเขาไป” อายูมิอ้อนวอน
“ถ่ายรูป หมายความว่าอะไร” ทามากิเขย่าตัวอายูมิแรงๆ แต่เธอได้แต่ส่ายหน้าและร้องไห้ต่อ จนกระทั่งโอริกิค่อยๆ ดึงตัวอายูมิเข้ามากอดปลอบ และค่อยๆพยุงอายูมิลุกขึ้น โอริกิถอดเสื้อนักเรียนตัวนอกออกและส่งให้อายูมิ
“สวมมันซะ” เขาพูดพลางเสมองไปทางอื่น ในเวลาแบบนี้เขาไม่อยากฉวยโอกาสมองร่างงามของอายูมิ อายูมิกำลังเสียใจและหน้าที่ของเขาก็ควรจะปลอบใจและทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
เย็นวันนั้นโอริกิพาอายูมิไปส่งที่บ้าน อายูมิดูเหมือนจะไม่สบายเอามากๆและที่บ้านของเธอก็ไม่มีใครอยู่เลย อายูมิจึงขอร้องให้เขาอยู่พยาบาลเธอจนกว่าเธอจะหลับซึ่งโอริกิก็รับปากตกลง และสิ่งแรกที่เขากลับถึงบ้านคุโด้นั่นก็คือคิดบัญชีทามากิซะ
อายูมินอนกุมมือของเขาจนกระทั่งหลับไป ที่อายูมิเป็นแบบนี้ทำให้โอริกิรู้สึกผิด ถ้าเขาไม่มายุ่งกับเธอ เธอก็คงไม่ต้องถูกรังแกและต้องเจ็บปวดแบบนี้หรอก เขายิ่งคิดก็ยิ่งแค้นและเกลียดไอ้เจ้าบ้าทามากิมากขึ้นไปอีก โอริกิค่อยๆแกะมือของอายูมิที่ตอนนี้หลับสนิทแล้ว เขาห่มผ้าให้กับเด็กสาวก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากบ้าน ของอายูมิ
ถนนสายนี้ตอนนี้มืดสนิท มีเพียงไฟส่องทางให้เห็นเท่านั้น โอริกิก้าวฉับๆ ออกมากและเดินตรงไปยังป้ายรถเมลล์ที่ใกล้ที่สุดทันที เมื่อโอริกิเดินมาถึงป้ายรถเมลล์ เขาเห็นร่างของใครคนหนึ่งกำลังนั่งหนาวอยู่ก่อนแล้ว ร่างนั้นสั่นน้อยๆ ท่าทางเหมือนกับรอใครสักคนหนึ่งอยู่
“โอริกิจัง” ร่างนั้นร้องทัก คุณหนูเรโกะนั่นเอง เธอกำลังนั่งรอทามากิที่ตอนนี้ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเมื่อเช้านี้ไปแล้ว
“คุณหนูเรโกะ มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ” โอริกิถามขึ้นอย่างแปลกใจ เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่คุณหนูคุโด้ เรโกะ จะมายืนตากลมหนาวอยู่ข้างนอกเพียงลำพัง
“รอพี่ชายจ๊ะ” คุณหนูเรโกะตอบเสียงใส
“เอ๋ รอ รอทำมัยกันครับทำมัยไม่รีบกลับบ้าน”
“ก็พี่ชายทามากิ สัญญากับเรโกะว่าวันนี้จะพาเรโกะไปเที่ยวหลังเลิกเรียนไงค่ะ เรโกะนั่งรอตั้งแต่เย็นแล้ว” คุณหนูเล็กของบ้านคุโด้ทำหน้าเศร้า “แต่สงสัยว่าพี่ชายจะผิดสัญญา”
คุณหนูเรโกะ เวลานี้ช่างดูน่าสงสารนัก เธอจะรู้ไหมนะว่าวันนี้พี่ชายสุดที่รักของเธอได้กระทำการที่เรียกว่าต่ำทรามที่สุดกับผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้
“เป็นอะไรไปจ๊ะ โอริกิจัง แล้วนี้โอริกิมาทำอะไรตรงนี้เหรอ”
โอริกิไม่ตอบพลางยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กสาว คุณหนูเรโกะที่แสนดี และเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารักตลอดมา
“กลับบ้านเถอะครับคุณหนู”
“ไม่เอา เรโกะจะรอพี่ชาย พี่ชายไม่เคยผิดสัญญากับเรโกะเลย”
ยิ่งมองก็ยิ่งสงสาร ผู้หญิงอะไรทำให้โอริกิใจอ่อนได้ตลอดเวลา คุณหนูเรโกะนั้น ออกจะน่ารักและแสนดีขนาดนี้ ทำมัยนะนายท่านบ้านคุโด้ รวมถึงบรรดาพี่ชายทั้งสองของเธอถึงได้ละเลยเธอได้ลงคอ
“กลับเถอะครับ บางทีคุณชายทามากิ อาจจะติดธุระสำคัญที่ไหนก็ได้” โอริกิลองให้เหตุผล
“โอริกิจังว่างั้นเหรอ พี่ชายไม่ได้ตั้งใจผิดสัญญากับเรโกะใช่ไหม”
“ใช่สิครับ พี่ชายรักคุณหนูเรโกะมากนะครับ แต่ตอนนี้ผมว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง”
“จะมีใครเป็นห่วงฉันกันบ้างเหรอโอริกิ” จู่ๆ เรโกะก็กล่าวขึ้น น้ำเสียงของเธอยามพูดประโยคนั้นมันฟังดูสะท้านเศร้าใจอย่างไรก็บอกไม่ถูก
“มีสิครับ ก็ผมไง” และแล้วคำพูดนั้นก็ทำให้คุณหนูเรโกะ ที่ชีวิตมีแต่ความเศร้ากลับยิ้มได้ "กลับบ้านกันเถอะนะครับ" โอริกิพูดพลางส่งมือให้กับคุณหนูเรโกะ
"ไม่เอาอะ เรโกะเปลี่ยนใจแล้ว ยังไม่กลับดีกว่า" อยู่ๆคุณหนูเล็กก็เกิดดื้อขึ้นมาซะงั้น
"ทำมัยละครับ รีบกลับเถอะนะ"
"งั้น.............." เธอหยุดก่อนพูดต่อว่า "โอริกิต้องแบกเรโกะกลับบ้าน โดยห้ามขึ้นรถเมล์"
"ว่าไงนะครับ คือผะผม" เฮ้ออ่านะ คุณหนูนะคุณหนู "ก็ได้ครับ" โอริกิรับคำและนั่งลงหันหลังให้กับคุณหนูเรโกะ มือเล็กของเรโกะคล้องเข้ากับลำคอของโอริกิ "พร้อมแล้วใช่ไหมครับ"
เรโกะพยักหน้าทีหนึ่ง "งั้นไปกันเลย"
ถ้าคืนนั้นรถคันไหนที่วิ่งผ่านไปผ่านมาแถวนั้น ก็คงเห็นร่างของเด็กนักเรียนชายไฮสคูลกำลังแบกร่างของสาวน้อยผู้หนึ่ง ใบหน้าของคนทั้งสองนั้นดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสุข เสียงหยอกล้อเคล้าคลอกับเสียงหัวเราะทำให้หัวใจที่เข้มแข็งของเด็กหนุ่ม ลืมเรื่องร้ายๆบางเรื่องที่เพิ่งจะเกิดไปได้
ความคิดเห็น