คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ย้อนกลับ ~ ^ ^ ~
ในอีกมุมหนึ่งของถนน รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันหนึ่งกำลังค่อยๆเคลื่อนตัว ตามร่างที่เพิ่งหายเข้าไปในความมืดเมื่อสักครู่
คิมจินซองเดินมายังสุดถนนที่เขานัดและทำสัญญากับ ชายชุดดำทั้ง 2 เมื่อเช้าแล้วว่าเขาจะตามกลับไป แต่กระนั้นแล้วว่าชาย 2 คนนั้นก็เหมือนเขาที่เป็นคนเกาหลี ไม่ได้รู้จักถนนหนทางในประเทศไทยดีนัก ฉะนั้นอาจจะมีหลงทางกันก็ว่าได้ แต่ทันใดนั้นในทันทีที่ชายหนุ่มหันหลังให้กลับถนนด้านนอก รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันนั้น วิ่งมาด้วยความเร็วสูง โดยที่ผู้ชายร่างใหญ่ที่นั่งอยู่ด้านหน้าทำหน้าที่ขับรถ ถึงกับต้องโน้มตัวลงไปข้างหน้า ส่วนผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่ซ้อนท้าย กำลังยกมือข้างหนึ่งขึ้นจากเอวของคนขับ
ปัง!!!!!!!!!!! เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วทุกพื้นที่ ร่างของคิมจินซองที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดอยู่อย่างน่าสงสารไหลกองลงบนถนน เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาเจิ่งนองบริเวณพื้น ร่างของชายที่เมื่อครู่ยังส่งยิ้มอบอุ่นให้กับหญิงสาว แต่ตอนนี้เหลือเพียงร่างที่หมดสติและความรู้สึก
ฟ้าที่ขณะนั้นเธอเดินไปยังสุดฝั่งถนนอีกฟากหนึ่ง เธอได้ยินเสียงของระเบิดดังขึ้น เสียงมาจากทางที่จินซองเพิ่งเดินไป แม้ว่าเวลานี้จะดึกมากแล้วและเธอสมควรที่จะกลับบ้าน แต่แล้วซีกหนึ่งของสมองได้สั่งการให้เธอหมุนตัวแล้ววิ่งตรงกลับไปยังทางเดิมที่เธอเพิ่งเดินมา ในมือของเด็กสาวกำสร้อยข้อมือไข่มุกสีขาวสะอาดแน่น ใจของเธอที่ตอนนี้สั่นระรัว เธอวิ่งมาอย่างไม่คิดชีวิต
“จินซอง เธอตะโกนดังลั่น” เด็กสาวทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ตรงเข้าเขย่าร่างของชายหนุ่ม เธอเองสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่ตอนนี้อ่อนแรงเต็มทน
“ไม่นะ นายต้องไปโรงพยาบาล นายทำใจดีๆไว้นะ อย่าไปไหนนะ จินซองนายต้องอยู่กับฉัน อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ” เด็กสาวแบกร่างของคิมจินซองขึ้น เธอเดินโซซัดโซเซมายังริมถนน และเรียกแท็กซี่เพื่อให้ไปส่งเธอยังที่หมาย ก็คือโรงพยาบาลทันที
“จินซองนายอย่าเป็นอะไรนะ” ฟ้าที่ตอนนี้ชุดนักเรียนที่ขาวสะอาดของเธอเต็มไปด้วยเลือดแดงสดของชายหนุ่มเธอวิ่งตามเตียงเข็นที่มีร่างที่นอนนิ่งสนิทของคิมจินซองอยู่
แพทย์และพยาบาลสั่งให้เธอรอดูอาการอยู่ข้างนอกหน้าห้องฉุกเฉินของและสิ่งที่ฟ้าทำได้มากที่สุดในตอนนี้ก็คือการสวดมนต์อ้อนวอน เธอไม่รู้หรอกว่าคนเกาหลีเวลาจะสวดมนต์ให้พ้นภัยนั้นทำอย่างไร แต่เธอได้แต่สวดมนต์อ้อนวอนแต่ความดีและความเมตตาให้ช่วยเหลือผู้ชายที่แสนดีคนนี้ให้รอดปลอดภัยด้วยเถอะ
เมื่อแพทย์ที่ทำการรักษา เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“อาการเป็นยังไงบ้างค่ะคุณหมอ” เด็กสาวรีบปรี่เข้าไปถาม “เขาจะรอดใช่ไหมค่ะ ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะ” เธอยิงคำถามอย่างรวดเร็วน้ำเสียงของเธอเจือปนไปด้วยความวิตกกังวลและความตกใจกลัวระคนกัน
“ปลอดภัยครับ ดีที่กระสุนไม่ถูกจุดสำคัญ ตอนนี้ให้ผู้ป่วยพักผ่อนก่อนนะครับ หมอขอตัวก่อน” เด็กสาวรู้สึกโล่งอกโล่งใจเมื่อชายหนุ่มจินซอง ปลอดภัย
เมื่อฟ้าเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย คิมจินซองนอนหลับตานิ่ง มีสายน้ำเกลือแขวนอยู่ข้างๆ ฟ้าเดินเข้ามาใกล้ๆ มองหน้าชายหนุ่มที่หลับตาอยู่ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงฟ้าค่อยๆทรุดตัวลงข้างๆชายหนุ่ม เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เพียงแต่ว่าไม่ได้ทำให้ความเป็นห่วงในใจของเด็กสาวคลายออกเลย
ตาที่หลับสนิทเป็นเวลานานของคิมจินซองขณะนี้ค่อยๆลืมขึ้นอย่างยากลำบาก ความเจ็บปวดของบาดแผลทุเลาลงแล้ว
“ชะ ชินจู” ชายหนุ่มพยายามเปล่งเสียงออกมา
“นายฟื้นแล้วเหรอ” เด็กสาวถามด้วยความดีใจ “งั้นเดี๋ยวฉันไปตามหมอมาก่อนนะ” แต่ก่อนที่เด็กสาวจะก้าวเดินออกไป
“มะ ไม่ต้องหรอกชินจู นั่งอยู่นี่ก่อนนะ” เขาค่อยๆพยายามจะลุกขึ้นนั่งจนสำเร็จ “ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ”
“แล้วนายรู้ไหม ทำมัยนายถึงถูกยิง”
“ไม่รู้สิ” จินซองส่ายหน้าเนือยๆ “เค้าคงต้องการจะฆ่าผม”
“แล้วนายไปมีศัตรูที่ไหนรึเปล่า แล้วทำมัยนายถึงต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้”
“ความจริงแล้ว คนพวกนี้ตามผมมาตั้งแต่ถึงจากสนามบินแล้ว”
“นายรู้เหรอ บอกฉันมาสิ คนพวกนั้นเป็นใคร”
“ใช่ครับ คนพวกนี้ตามผมมาตั้งแต่ถึงสนามบินแล้ว ผมไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่ส่งพวกเขามา ในตอนนั้นที่ชินจูเจอผมแล้วผมถูกทำร้าย หนังสือเดินทางของผมถูกขโมยไป คนพวกนั้นไม่ต้องการเงินทอง แต่ไม่ต้องการให้ผมกลับไปประเทศเกาหลีได้” ชายหนุ่มพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ พวกนั้นต้องตามมาฆ่าผมอีกแน่ๆ”
“ฉันจะช่วยเธอเองจินซอง นายอย่ากลัวไปเลย ฉันเป็นห่วงแค่อาการของเธอ ระยะเวลาที่ผ่านมาเธอถูกทำร้ายจนเจ็บตัวบ่อยมาก พักผ่อนเถอะนะ”
“ผมไม่ได้กลัวครับ แต่ผมไม่อยากให้ชินจูเดือดร้อน ชินจูทิ้งผมไว้ที่นี่เถอะนะครับ”
เด็กสาวมองจ้องไปยังหน้าของชายนหุ่ม “นี่คิมจินซอง เราเป็นเพื่อนกันนะ เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ”
“แต่มันอันตรายนะครับ แล้ว อีกอย่างผมคงกลับไปอยู่ที่บ้านกับชินจูไม่ได้”
“อีก 3 วันฉันจะไปภูเก็ต คุณตาของฉันไม่สบาย ฉันปิดเทอมแล้วเลยต้องไปดูแล ถ้านายไม่มีปัญหา นายไปอยู่ที่นั่นกับฉันก่อนจะคิดอะไรดีๆออกก็ได้นะ”
คิมจินซองรู้สึกซึ้งน้ำใจของเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้ามาก เขาตอบตกลงกับเด็กสาวไปพร้อมทั้งสัญญากับตัวเองว่าเขาจะไม่ทำให้เธอเดือดร้อนเด็ดขาด เขานอนพักต่อที่โรงพยาบาลอีก 3 วัน แม้แผลจะยังไม่หายสนิทดี แต่เขาก็อดทนและพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว
รถโดยสารคันใหญ่ กรุงเทพ – ภูเก็ต ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากท่ารถช้าๆ ผู้โดยสารที่นั่งกันอยู่เต็มคันรถพูดคุยเสียงดังจอแจ
“ชินจู ภูเก็ตนี่สวยมั้ย แล้วที่นั่นมีอะไรเหรอ” ชายนหุ่มเริ่มต้นถาม สายตาอยากรู้อยากเห็นและแววตาอันสดใสของเขากลับมาอีกครั้ง แม้ว่าใบหน้าทั้งหมดจะยังดูซีดเซียวจากอาการบาดเจ็บจากการถูกยิงจะยังไม่หายดี
“ที่นั่น สวยมากเลยละ เป็นทะเลที่สวยที่สุดเลย”
"อย่างงี้ที่ใครๆพูดว่า เมืองไทยเป็นเมืองสวรรค์ก็เป็นความจริงสิครับ" ชายหนุ่มพูดพลางยิ้ม "ดีใจจังผมจะได้ไปเที่ยวอีกแล้ว"
"เฮ้อ นายนี่นะ ไปเที่ยวที่ไหนก็ชอบหมดทั้งนั้นแหละ ห่วงความปลอดภัยของตัวเองก่อนเถอะ ฉันหวังว่าคนที่ตามนายมาจากที่เกาหลี คงตามเรามาไม่ถึงที่นี่หรอก"
"ป่าวซะหน่อย ผมไม่ได้ชอบทุกที่นะ ก็ที่นี่สวยจริงๆนี่ครับ"
"นายยังไม่เคยมา รู้แล้วเหรอว่าสวย"
ชายหนุ่มทำแก้มป่องอีกแล้ว "แหะๆ ไม่เคยหรอกครับ แต่ที่ไหนที่มีชินจูไปด้วยก็สวยทั้งนั้นแหละครับ"
ฟ้าเผลอนอนหลับมาตลอดทั้งการเดินทาง ส่วนคิมจินซองกำลังตื่นเต้นอยู่กับวิวทิวทัศน์รอบๆด้าน ในขณะที่รถวิ่งไปนั้นศรีษะของฟ้าค่อยๆเลื่อนมาซบยังไหล่ของชายหนุ่ม ทำให้เขาที่นั่งไม่นิ่งมาตลอดทาง กลับมานั่งเฉยๆเพราะกลัวว่าเด็กสาวจะนอนไม่สบายและจะตื่นขึ้น
ความคิดเห็น