คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 Are you ok....
เช้าวันต่อมา คุโด้ มัตสึโตะ เพิ่งกลับมาจากการทำงานด่วน เขาทั้งเหนื่อยและโหยหาร่างบางอย่างสุดซึ้ง กลิ่นหอมหวานจากร่างกายของร่างบางทำให้เขาอดทนรอต่อไปไม่ไหว ไม่เคยมีวันใดที่เขาจะแรมร้างร่างบางให้อยู่เคียงกาย
"กลับมาแล้วเหรอครับ นายท่าน" เสียงของโอริกิทักทายเจ้านายผู้มีพระคุณ เขากำลังจะออกไปโรงเรียนแต่เช้าตามปกติ
"กำลังจะไปโรงเรียนเหรอ โอริกิ"
"ครับ นายท่านมีอะไรให้ผมรับใช้รึเปล่าครับ"
"ไปตามเรียวคุงมาให้ฉันที" นายท่านสั่ง "อ้อ ไม่ต้องเดี๋ยวฉันใช้ ทาเคชิก็ได้" นายท่านเปลี่ยนใจเมื่อเห็น พ่อบ้านทาเคชิผู้เป็นคนสนิทของท่านเดินเข้ามารับเจ้านาย
"งั้นผมขอตัวนะครับ" โอริกิยิ้ม พลางก้มหัวเป็นเชิงบอกลา
โอริกิเดินสะพายกระเป๋านักเรียนออกมา รถลีมูซีนคันงามของคุณชายทามากิ คุณชายสามบ้านคุโด้วิ่งตัดหน้าเขาออกไปแล้ว แต่โอริกิสิเขาต้องเดินอ้อมไปยังด้านหลังถึงจะสามารถออกจากตัวบ้านได้ เพราะคำสั่งของบ้านคุโด้ที่ว่า คนรับใช้ไม่มีสิทธิ์ใช้ประตูใหญ่เป็นทางออกได้
โอริกิเดินออกมาเรื่อยๆ ตามทางที่คุ้นเคยเพื่อมารอรถประจำทางและเดินทางไปโรงเรียน ความจริงจากใจเขาไม่เคยต้องการที่จะเรียนโรงเรียนเลิศหรูไฮโซเหมือนกับ คุณชายทามากิ เขาต้องการเพียงแค่อยู่อย่างมีความสุขและไม่มีใครคอยตอแยเขาเท่านั้น "ไง ไอ้คนรับใช้ เดินไปเมื่อยหรือเปล่า" รถลีมูซีนคันงามลดความเร็วลงเอื่อยอยู่ข้างทาง เพื่อที่เจ้าของรถจะได้มีเวลายิ้มเยาะผู้ที่อยู่ข้างนอกชั่วคราว คุณชายคุโด้ ทามากิ เปิดหน้าต่างรถคันยาวนั้นออกมาถากถาง และยิ้มเหยียดที่หนึ่งก่อนที่จะสั่งคนขับรถให้ขับเร็วออกไป โอริกิขบกรามแน่น มือของเขากำแรงๆเพื่อข่มอารมณ์
เขามาถึงโรงเรียนในอีกไม่นานต่อมา ซึ่งถือว่าไม่สายมากสำหรับวันนี้
"ไงจ๊ะ โอริกิมาสายเชียว" เสียงใสๆของสาวน้อย อายูมิดาวโรงเรียนของเขานั่นเอง ใครๆต่างก็รู้ว่า อายูมิเป้นที่หมายปองของคุณชายคุโด้ ทามากิ แต่อายูมิเองกลับไม่สนใจและตามติดเพียงแค่โอริกิคนเดียว
"ก็ปกตินี่นา" โอริกิย้อนตอบ อายูมิเป็นเด็กสาวที่น่ารักมากในสายตาเขาและนี่ก็เป็นเพียงเรื่องเดียวที่ดูเหมือนว่าตำแหน่งคุณชายบ้านคุโด้ จะไม่ช่วยอะไรทามากิได้เลย
"รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะนะ เดี๋ยวโดนดุ" อายูมิเอ่ยชักชวน ก่อนจะจับมือพาร่างที่แข็งทื่อของโอริกิขึ้นห้องเรียน โดยการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง ที่ส่งรังสีอาฆาตแค้นตรงมายังทั้งสอง
ทามากิอารมณ์เสียอย่างรุนแรง ใครๆก็รู้ว่าเขาชอบอายูมิมากขนาดไหน ชอบมาก่อนไอ้เจ้าโอริกิตั้งนาน แล้วมันเป็นใคร จู่ๆจะมาแย่งหญิงคนรักไปจากเขา ไม่มีทางซะหรอกไอ้เด็กรับใช้
หลังเลิกเรียน
"โอริกิจัง วันนี้อยู่เย็นได้รึเปล่าจ๊ะ" เสียงใสๆของอายูมิถามขึ้น
"อืมได้ อายูมิมีอะไรเหรอ" โอริกิเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาสวยๆของอายูมิช่างเย้ายวนเขานัก
"ไปช่วยจัดบอร์ดห้องกิจกรรมหน่อยสิ พอดีวันนี้เพื่อนๆของอายูมิกลับหมดเลย" อายูมิอ้อนวอน เสียงหวานใสที่เคล้าเคลียออดอ้อน ทำเอาโอริกิใจอ่อนตอบพยักหน้าไป
"เย้ ดีใจจังที่โอริกิตอบตกลง งั้นรีบเก็บของแล้วไปกันเลยนะ" อายูมิเร่ง
ห้องกิจกรรมของโรงเรียนเนี่ยปราศจากผู้คนโดยสิ้นเชิง อุปกรณ์จัดบอร์ดถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว อายูมิถอดเสื้อนักเรียนตัวนอกออก จากนั้นก็รงบผมขึ้นเผยให้เห็นลำคอขาวสะอาด
"จ้องอะไรจ๊ะ โอริกิ" อายูมิเรียกโอริกิเบาๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนชายมองเธออยู่นาน อายูมิก้มตัวลงเก็บกระดาษที่เกลื่อนกลาดไปทั่วบริเวณ กระโปรงสั้นตัวจิ่วของเธอเลิ่กขึ้นมาจนกระทั่งเห็นกางเกงในตัวบางที่ดูจะเล็กเกินไปสำหรับขนาดน้องสาวของเธอ และนั่นทำให้โอริกิเห็นแคมขาวปริออกมา ยั่วตายั่วใจเขาเหลือเกิน
โอริกิพยายามเสมองไปทางอื่น เขาเป็นผู้ชายนะอายูมิไม่ใช่รูปปั้นทำอะไรไม่ระวังตัวเลยจริงๆ อายูมิหมุนตัวกลับมา ในมือเต็มไปด้วยหอบกระดาษมากมาย
"มารับไปทีสิโอริกิ" อายูมิเรียกเขาเบา โอริกิค่อยๆลุกขึ้นและเดินตรงไปยังเด็กสาวเบื้องหน้า จังหวะนั้นเองดูเหมือนว่าอายูมิจะสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างทำให้ตัวของเด็กสาวเสียหลังและโถมตัวเข้าหาโอริกิทันที หน้าอกที่เต่งตึงและแน่นหนักของเธอเบียดเข้ากับอกกว้างของโอริกิ ชายหนุ่มรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆบางอย่างที่แทรกผ่านกระแสโลหิตเข้ามา อายูมิค่อยๆถอยห่างจากเขาและก้มตัวลงไปเพื่อเก็บกระดาษที่ร่วงลงเต็มพื้น
มือของโอริกิสัมผัสเข้ากับมือของเด็กสาวสัมผัสนั้นมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน มือที่แสนนุ่มนิ่มของเด็กสาวทำเอาเขารู้สึกวาบหวิวไปหมด อายูมิเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของทั้งคู่ประสานบอกถึงความในที่เก็บตื้ออยู่ภายใน อายูมิโถมร่างเข้าหาโอริกิอย่างไม่ทันตั้งตัวและรีบบดจูบลงไปอย่างเร่าร้อน
"ฉันต้องการเธอ ฉันรักเธอโอริกิฉันรักเธอ" อายูมิครางเบาๆ ความน่ารักของเด็กสาวทำเอาโอริกิอดใจไม่ไหว พลิกตัวกลับและกดร่างเด็กสาวลงกับพื้นทันที สัมผัสที่คลึงเคล้าเย้ายวนและแคมขาวอวบสะอาดที่เบียดแน่นแสดงให้เห็นว่าเธอยังบริสุทธิ์ เสียงครางกระเส่าแห่งกามพิศวาสดังผสมผสานกับเสียงเจ็บปวดของเด็กสาว ดังไปทั่วทั้งห้องกิจกรรม
ที่หน้าต่างของห้องกิจกรรม สายตาเย็นชาอาฆาตมาดร้ายจากคุณชายคุโด้ ทามากิ ส่งมายังชายหนุ่ม มันทั้งเจ็บทั้งแค้นที่มันมาแย่งอายูมิไป แล้วถ้าอายูมิเป็นของมันได้อายูมิก็ต้องเป็นของฉันได้เหมือนกัน ทามากิหันกลับไปมองภาพเบื้องหน้าอีกครั้งหนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปด้วยอารมณ์ขุ่นแค้น
เมื่อเสร็จสิ้นอารมณ์รักและพิศวาสแล้วอายูมินอนซบอยู่บนอกอุ่น กระดาษที่ตอนนี้เกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งบริเวณ
"ฉันรักโอริกินะ" อายูมิกระซิบเบาๆที่ข้างหูเขา แล้วโอริกิละที่เขาทำไปเพราะรักเหรอหรือว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบที่เด็กสาวหยิบยื่นให้เท่านั้น ทั้งสองผละออกจากกัน โอริกิและอายูมิต่างพากันสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"เรามามีความสุขกันแบบนี้บ่อยๆนะ โอริกิ" อายูมิดึงแขนเขาไว้พลางทำสายตาเว้าวอน โอริกิพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะเดินจากไป
เขาเริ่มมั่นใจขึ้นแล้วว่าสิ่งที่เขาทำกับอายูมินั้นก้เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเด็กผู้ชาย จะมาว่าๆเขาผิดนั้นก็ไม่ได้เพราะว่าอายูมิเป็นคนตกลงปลงใจเองโดยที่เขายังไม่ได้เรียกร้องอะไรทั้งนั้น นี่ก็มืดค่ำแล้วป่านนี้เรียวคุงจะเป็นห่วงน้องชายคนนี้ถึงไหนแล้วเนี่ย แล้วเขาผิดหรือเปล่าที่เขาทิ้งพี่ชายโดยที่มัวแต่ไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น นั่นสินะเรื่องนี้เขาผิดเต็มๆ
"หายไปไหนมา โอริกิ" เรียวคุงรีบวิ่งเข้ามาถาม สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เรียวคุงจับต้องไปตามตัวของน้องชายและสำรวจใบหน้าพบว่าน้องชายของเขายังอยู่ดี
"เปล่าครับ พอดีผมมีงานที่โรงเรียนนิดหน่อย" โอริกิตอบพลางหันหน้าหนี ครั้งแรกในชีวิตเหรอนี่ที่เขาต้องโกหกพี่ชายแท้ๆของเขา
"งั้นก็รีบไปอาบน้ำนะ แล้วก็รีบไปกินข้าว" เรียวคุงสั่งน้องชาย สายตาที่มองนั้นเต็มไปด้วยความรักอย่างที่สุด โอริกิรีบทำตามที่พี่ชายบอกทันที เขาเข้ามาในห้องนอนที่จัดไว้ในส่วนล่างของคฤหาสน์คุโด้อาบน้ำและรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่ออกมาก็พบว่าในห้องครัวมีสำรับอาหารเย็นของเขาเตรียมรอไว้อยู่แล้ว แต่พี่ชายของเขาเรียวคุงกลับหายลับไปแล้ว แน่ละตอนกลางคืนแบบนี้พี่เรียวคุงต้องขึ้นไปช่วยงานเอกสารของนายท่านข้างบน โอริกินึกแล้วยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเมตตาและบุญคุณของนายท่านคุโด้ที่มีอยูเต็มล้น
"โอริกิจัง เพิ่งกลับมาเหรอ" เสียงใสๆหวานๆ ของคุณหนูคุโด้ เรโกะ ทักทายเขาขึ้น โอริกิแทบทำตะเกียบหลุดมือ ทุกครั้งที่เขาเจอคุณหนูเรโกะหน้าของเขาจะแดงซ่านขึ้นมาทันที เขารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ผู้หญิงคนเดียวในชีวิตเขาตอนนี้ ที่ดีกับเขาเหลือเกิน คุรหนูเรโกะ ไม่เคยถือตัว ไม่เหมือนพวกพี่ๆคุณชาย ที่วางมาดวางฟอร์มและมองโอริกิเป็นเพียงแค่เด็กรับใช้ เรโกะเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามเขา
"โอริกิ ไปไหนมาเหรอกลับเอาป่านนี้เลย"
"อ๋อ พอดีว่ามีงานที่โรงเรียนนิดหน่อยนะครับ"
"เหรอ โอริกิ ช่วยอะไรฉันอย่างจะได้มั้ย" คุณหนูเรโกะอ้อนถาม เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่คุณหนูต้องการเอาอะไรมาให้เขาช่วย ความจริงคุณหนูเรโกะนั้นน่าสงสารมาก คุณท่านคุโด้ไม่เคยรักและสนใจใยดีคุณหนูเลย แล้วอีกอย่างคุณหนูก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านหลังนี่ ซึ่งบางครั้งก็ทำให้เธออึดอัดเหมือนกัน
"มีอะไรเหรอครับ ผมช่วยคุณหนูได้อยู่แล้ว"
"จริงเหรอ โอริกิจัง" คุณหนูเรโกะทำท่าทางดีใจและนั่นก็ทำให้โอริกิมีความสุขไปด้วย "งั้น วาดรูปให้ฉันหน่อยนะ เอาเป็นรูปวิวทิวทัศน์หรืออะไรก็ได้ ฉันจะเอาไปส่งครู"
โอริกิตอบตกลงพลางยิ้มสดใสให้เด็กสาว ฝีมือวาดรูปของเรโกะนั้นค่อนข้างแย่ เธอจึงให้เขาช่วยทำงานประเภทนี้เสมอ และอีกอย่างเพื่อนวัยเดียวกันในบ้านของเธอก็มีเพียงเขา ถัดไปก็คงจะเป็นคุณชายคุโด้ ทามากิ โอริกิรู้มาตลอดว่า ทามากินั้นรักและทั้งหวงทั้งห่วงน้องสาวคนนี้มาก ขนาดโอริกิยังเคยคิดว่า ถ้าเรโกะไม่ใช่ผู้หญิงที่แสนดีและเป็นผู้หญิงที่เขาคิดว่า เขามีความรักต่อเธอแล้วละก็ เขาคงคิดทำลายเรโกะเพื่อทำให้ทามากิเสียใจ แต่นี่เขากลับรู้สึกดีและไม่เคยคิดจะทำร้ายอะไรคุณหนูเรโกะเลย
"ไง ไอ้คนรับใช้ เดินไปเมื่อยหรือเปล่า" รถลีมูซีนคันงามลดความเร็วลงเอื่อยอยู่ข้างทาง เพื่อที่เจ้าของรถจะได้มีเวลายิ้มเยาะผู้ที่อยู่ข้างนอกชั่วคราว คุณชายคุโด้ ทามากิ เปิดหน้าต่างรถคันยาวนั้นออกมาถากถาง และยิ้มเหยียดที่หนึ่งก่อนที่จะสั่งคนขับรถให้ขับเร็วออกไป โอริกิขบกรามแน่น มือของเขากำแรงๆเพื่อข่มอารมณ์
เขามาถึงโรงเรียนในอีกไม่นานต่อมา ซึ่งถือว่าไม่สายมากสำหรับวันนี้
"ไงจ๊ะ โอริกิมาสายเชียว" เสียงใสๆของสาวน้อย อายูมิดาวโรงเรียนของเขานั่นเอง ใครๆต่างก็รู้ว่า อายูมิเป้นที่หมายปองของคุณชายคุโด้ ทามากิ แต่อายูมิเองกลับไม่สนใจและตามติดเพียงแค่โอริกิคนเดียว
"ก็ปกตินี่นา" โอริกิย้อนตอบ อายูมิเป็นเด็กสาวที่น่ารักมากในสายตาเขาและนี่ก็เป็นเพียงเรื่องเดียวที่ดูเหมือนว่าตำแหน่งคุณชายบ้านคุโด้ จะไม่ช่วยอะไรทามากิได้เลย
"รีบเข้าห้องเรียนกันเถอะนะ เดี๋ยวโดนดุ" อายูมิเอ่ยชักชวน ก่อนจะจับมือพาร่างที่แข็งทื่อของโอริกิขึ้นห้องเรียน โดยการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง ที่ส่งรังสีอาฆาตแค้นตรงมายังทั้งสอง
ทามากิอารมณ์เสียอย่างรุนแรง ใครๆก็รู้ว่าเขาชอบอายูมิมากขนาดไหน ชอบมาก่อนไอ้เจ้าโอริกิตั้งนาน แล้วมันเป็นใคร จู่ๆจะมาแย่งหญิงคนรักไปจากเขา ไม่มีทางซะหรอกไอ้เด็กรับใช้
หลังเลิกเรียน
"โอริกิจัง วันนี้อยู่เย็นได้รึเปล่าจ๊ะ" เสียงใสๆของอายูมิถามขึ้น
"อืมได้ อายูมิมีอะไรเหรอ" โอริกิเงยหน้าขึ้นถาม ดวงตาสวยๆของอายูมิช่างเย้ายวนเขานัก
"ไปช่วยจัดบอร์ดห้องกิจกรรมหน่อยสิ พอดีวันนี้เพื่อนๆของอายูมิกลับหมดเลย" อายูมิอ้อนวอน เสียงหวานใสที่เคล้าเคลียออดอ้อน ทำเอาโอริกิใจอ่อนตอบพยักหน้าไป
"เย้ ดีใจจังที่โอริกิตอบตกลง งั้นรีบเก็บของแล้วไปกันเลยนะ" อายูมิเร่ง
ห้องกิจกรรมของโรงเรียนเนี่ยปราศจากผู้คนโดยสิ้นเชิง อุปกรณ์จัดบอร์ดถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว อายูมิถอดเสื้อนักเรียนตัวนอกออก จากนั้นก็รงบผมขึ้นเผยให้เห็นลำคอขาวสะอาด
"จ้องอะไรจ๊ะ โอริกิ" อายูมิเรียกโอริกิเบาๆ เมื่อเห็นว่าเพื่อนชายมองเธออยู่นาน อายูมิก้มตัวลงเก็บกระดาษที่เกลื่อนกลาดไปทั่วบริเวณ กระโปรงสั้นตัวจิ่วของเธอเลิ่กขึ้นมาจนกระทั่งเห็นกางเกงในตัวบางที่ดูจะเล็กเกินไปสำหรับขนาดน้องสาวของเธอ และนั่นทำให้โอริกิเห็นแคมขาวปริออกมา ยั่วตายั่วใจเขาเหลือเกิน
โอริกิพยายามเสมองไปทางอื่น เขาเป็นผู้ชายนะอายูมิไม่ใช่รูปปั้นทำอะไรไม่ระวังตัวเลยจริงๆ อายูมิหมุนตัวกลับมา ในมือเต็มไปด้วยหอบกระดาษมากมาย
"มารับไปทีสิโอริกิ" อายูมิเรียกเขาเบา โอริกิค่อยๆลุกขึ้นและเดินตรงไปยังเด็กสาวเบื้องหน้า จังหวะนั้นเองดูเหมือนว่าอายูมิจะสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างทำให้ตัวของเด็กสาวเสียหลังและโถมตัวเข้าหาโอริกิทันที หน้าอกที่เต่งตึงและแน่นหนักของเธอเบียดเข้ากับอกกว้างของโอริกิ ชายหนุ่มรู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆบางอย่างที่แทรกผ่านกระแสโลหิตเข้ามา อายูมิค่อยๆถอยห่างจากเขาและก้มตัวลงไปเพื่อเก็บกระดาษที่ร่วงลงเต็มพื้น
มือของโอริกิสัมผัสเข้ากับมือของเด็กสาวสัมผัสนั้นมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน มือที่แสนนุ่มนิ่มของเด็กสาวทำเอาเขารู้สึกวาบหวิวไปหมด อายูมิเงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาของทั้งคู่ประสานบอกถึงความในที่เก็บตื้ออยู่ภายใน อายูมิโถมร่างเข้าหาโอริกิอย่างไม่ทันตั้งตัวและรีบบดจูบลงไปอย่างเร่าร้อน
"ฉันต้องการเธอ ฉันรักเธอโอริกิฉันรักเธอ" อายูมิครางเบาๆ ความน่ารักของเด็กสาวทำเอาโอริกิอดใจไม่ไหว พลิกตัวกลับและกดร่างเด็กสาวลงกับพื้นทันที สัมผัสที่คลึงเคล้าเย้ายวนและแคมขาวอวบสะอาดที่เบียดแน่นแสดงให้เห็นว่าเธอยังบริสุทธิ์ เสียงครางกระเส่าแห่งกามพิศวาสดังผสมผสานกับเสียงเจ็บปวดของเด็กสาว ดังไปทั่วทั้งห้องกิจกรรม
ที่หน้าต่างของห้องกิจกรรม สายตาเย็นชาอาฆาตมาดร้ายจากคุณชายคุโด้ ทามากิ ส่งมายังชายหนุ่ม มันทั้งเจ็บทั้งแค้นที่มันมาแย่งอายูมิไป แล้วถ้าอายูมิเป็นของมันได้อายูมิก็ต้องเป็นของฉันได้เหมือนกัน ทามากิหันกลับไปมองภาพเบื้องหน้าอีกครั้งหนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปด้วยอารมณ์ขุ่นแค้น
เมื่อเสร็จสิ้นอารมณ์รักและพิศวาสแล้วอายูมินอนซบอยู่บนอกอุ่น กระดาษที่ตอนนี้เกลื่อนกลาดไปทั่วทั้งบริเวณ
"ฉันรักโอริกินะ" อายูมิกระซิบเบาๆที่ข้างหูเขา แล้วโอริกิละที่เขาทำไปเพราะรักเหรอหรือว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบที่เด็กสาวหยิบยื่นให้เท่านั้น ทั้งสองผละออกจากกัน โอริกิและอายูมิต่างพากันสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
"เรามามีความสุขกันแบบนี้บ่อยๆนะ โอริกิ" อายูมิดึงแขนเขาไว้พลางทำสายตาเว้าวอน โอริกิพยักหน้าช้าๆก่อนที่จะเดินจากไป
เขาเริ่มมั่นใจขึ้นแล้วว่าสิ่งที่เขาทำกับอายูมินั้นก้เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเด็กผู้ชาย จะมาว่าๆเขาผิดนั้นก็ไม่ได้เพราะว่าอายูมิเป็นคนตกลงปลงใจเองโดยที่เขายังไม่ได้เรียกร้องอะไรทั้งนั้น นี่ก็มืดค่ำแล้วป่านนี้เรียวคุงจะเป็นห่วงน้องชายคนนี้ถึงไหนแล้วเนี่ย แล้วเขาผิดหรือเปล่าที่เขาทิ้งพี่ชายโดยที่มัวแต่ไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น นั่นสินะเรื่องนี้เขาผิดเต็มๆ
"หายไปไหนมา โอริกิ" เรียวคุงรีบวิ่งเข้ามาถาม สายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เรียวคุงจับต้องไปตามตัวของน้องชายและสำรวจใบหน้าพบว่าน้องชายของเขายังอยู่ดี
"เปล่าครับ พอดีผมมีงานที่โรงเรียนนิดหน่อย" โอริกิตอบพลางหันหน้าหนี ครั้งแรกในชีวิตเหรอนี่ที่เขาต้องโกหกพี่ชายแท้ๆของเขา
"งั้นก็รีบไปอาบน้ำนะ แล้วก็รีบไปกินข้าว" เรียวคุงสั่งน้องชาย สายตาที่มองนั้นเต็มไปด้วยความรักอย่างที่สุด
โอริกิรีบทำตามที่พี่ชายบอกทันที เขาเข้ามาในห้องนอนที่จัดไว้ในส่วนล่างของคฤหาสน์คุโด้อาบน้ำและรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และเมื่ออกมาก็พบว่าในห้องครัวมีสำรับอาหารเย็นของเขาเตรียมรอไว้อยู่แล้ว แต่พี่ชายของเขาเรียวคุงกลับหายลับไปแล้ว แน่ละตอนกลางคืนแบบนี้พี่เรียวคุงต้องขึ้นไปช่วยงานเอกสารของนายท่านข้างบน โอริกินึกแล้วยิ้มๆ เมื่อนึกถึงเมตตาและบุญคุณของนายท่านคุโด้ที่มีอยูเต็มล้น
"โอริกิจัง เพิ่งกลับมาเหรอ" เสียงใสๆหวานๆ ของคุณหนูคุโด้ เรโกะ ทักทายเขาขึ้น โอริกิแทบทำตะเกียบหลุดมือ ทุกครั้งที่เขาเจอคุณหนูเรโกะหน้าของเขาจะแดงซ่านขึ้นมาทันที เขารู้ว่ามันเป็นเพราะอะไร ผู้หญิงคนเดียวในชีวิตเขาตอนนี้ ที่ดีกับเขาเหลือเกิน คุรหนูเรโกะ ไม่เคยถือตัว ไม่เหมือนพวกพี่ๆคุณชาย ที่วางมาดวางฟอร์มและมองโอริกิเป็นเพียงแค่เด็กรับใช้ เรโกะเดินเข้ามาหาพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามเขา
"โอริกิ ไปไหนมาเหรอกลับเอาป่านนี้เลย"
"อ๋อ พอดีว่ามีงานที่โรงเรียนนิดหน่อยนะครับ"
"เหรอ โอริกิ ช่วยอะไรฉันอย่างจะได้มั้ย" คุณหนูเรโกะอ้อนถาม เป็นแบบนี้เสมอเวลาที่คุณหนูต้องการเอาอะไรมาให้เขาช่วย ความจริงคุณหนูเรโกะนั้นน่าสงสารมาก คุณท่านคุโด้ไม่เคยรักและสนใจใยดีคุณหนูเลย แล้วอีกอย่างคุณหนูก็เป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านหลังนี่ ซึ่งบางครั้งก็ทำให้เธออึดอัดเหมือนกัน
"มีอะไรเหรอครับ ผมช่วยคุณหนูได้อยู่แล้ว"
"จริงเหรอ โอริกิจัง" คุณหนูเรโกะทำท่าทางดีใจและนั่นก็ทำให้โอริกิมีความสุขไปด้วย "งั้น วาดรูปให้ฉันหน่อยนะ เอาเป็นรูปวิวทิวทัศน์หรืออะไรก็ได้ ฉันจะเอาไปส่งครู"
โอริกิตอบตกลงพลางยิ้มสดใสให้เด็กสาว ฝีมือวาดรูปของเรโกะนั้นค่อนข้างแย่ เธอจึงให้เขาช่วยทำงานประเภทนี้เสมอ และอีกอย่างเพื่อนวัยเดียวกันในบ้านของเธอก็มีเพียงเขา ถัดไปก็คงจะเป็นคุณชายคุโด้ ทามากิ โอริกิรู้มาตลอดว่า ทามากินั้นรักและทั้งหวงทั้งห่วงน้องสาวคนนี้มาก ขนาดโอริกิยังเคยคิดว่า ถ้าเรโกะไม่ใช่ผู้หญิงที่แสนดีและเป็นผู้หญิงที่เขาคิดว่า เขามีความรักต่อเธอแล้วละก็ เขาคงคิดทำลายเรโกะเพื่อทำให้ทามากิเสียใจ แต่นี่เขากลับรู้สึกดีและไม่เคยคิดจะทำร้ายอะไรคุณหนูเรโกะเลย
ความคิดเห็น