คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 Only you
ยามเย็นของวันนั้น โอริกิเดินทางกลับมาจากโรงเรียน เขาไม่เคยเหลวไหลเลยเพราะรู้ว่าเรียวคุงไม่มีเพื่อนอยู่ด้วย เขาเดินอยู่อีก ประมาน 100 เมตรจะถึง บ้านคุโด้ รถลีมูซีนคันงามแล่นฉิวผ่านหน้าเขาไป สายตาอันเยือกเย็นมองผ่านกระจกข้างรถสัมผัสเข้าถึงดวงตาของโอริกิ คุณชายทามากิ คุณชายสาม ของบ้านคุโด้กำลังจ้องมองเขา ใช่สิ เขากับคุณชายทามากิไม่เคยกินเส้น กันเลย และเคยมีเรื่องทะเลาะกันจนถึงขึ้นต่อยตีกันอยู่หลายครั้ง
ก่อนถึงบ้านคุโด้ประมาน 20 เมตร รถลีมูซีนคันหรูก็จอดลง คุณชายคุโด้ ทามากิ ก้าวลงมาจากรถ ทามากิ ไม่ได้มีมาดคุณชายเหมือนพี่ชายทั้งสองของเขา เขาดูเป็นเพลย์บอยและเป็นหนุ่มใจร้อน แม้ว่าโอริกิจะได้รับความกรุณาจาก นายท่านคุโด้ที่ถึงกับส่งเสียเขาให้ไปเรียนไฮสคูลที่เดียวกับคุณชายทามากิ แต่อยู่ที่โรงเรียนนั้นโอริกิและทามากิถือว่าเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของกันและกัน ในทุกๆเรื่อง
"ไอ้พวกคนใช้เนี่ย มันมีปัญาได้แค่นี้เองเหรอไง น่าสมเพชหวะต้องเดินกลับบ้าน" ทามากิพูดพลางเหยียดปาก แววตาดูถูกเหยียดหยามคู่นั้นไม่เคยเปลี่ยนเลย สไตล์การจ้องมองคนที่มองทุกคนดูไร้ค่าไปหมด ทำให้โอริกิเริ่มเดือด แต่ทำไม่ได้ เพราะถ้าทำไป เรียวคุงก็จะต้องลำบากไปขอร้องนายท่าน ทุกที
โอริกิกัดฟันกรอด แต่ก็ทำทีเป็นไม่สนใจและเดินผ่านไป แต่คุณชายทามากิกลับ เอาตัวเข้ามาขวางไว้ซะนี้
"เฮอะ เรียวคุงสอนน้องชายยังไง ให้ทำแบบนี้กับเจ้านาย"
"ถอยไปทามากิ" โอริกิพูดขึ้นอย่างใจเย็นเขาพยายามระงับอารมณ์อย่างเต็มที่แล้ว
"ไม่" ทามากิตอบยียวน "คนใช้ในบ้านอย่างนาย มีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน"
"ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ"
"แล้วใครสั่งให้นายทน"
"นายคิดว่า เจ้านายนิสัยแย่ๆอย่างนาย ใครอยากจะรับใช้ พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ"
สิ้นเสียงของโอริกิ ทามากิก็กระชากคอเสื้อนักเรียนไฮสคูลของเขาขึ้นมา แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะได้ลงมือต่อสู้กัน เสียงแตรรถก็ดังขึ้นขัดขวางการต่อสู้นั้น ทั้งสองหันไปทางเสียงนั้นพร้อมกัน
"พี่/คุณชาย อาคิระ" ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน คุณชายรองแห่งบ้านคุโด้ก้าวลงมาจากรถสปอร์ตคันหรู สง่าราศรีคุณชายพร้อมกับมาดเท่ห์ที่ดูอบอุ่นและนุ่มนวล เขาถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นแววตาเฉยชาเหมือนไม่อยากรับรู้โลกภายนอก สักเท่าไหร่
"พวกนายคิดจะทำอะไร" เสียงเรื่อยๆ ของอาคิระเอ่ยขึ้น
"มันครับ มันจะหาเรื่องผม" ทามากิรีบฟ้องพี่ชาย อาคิระหันมองทางโอริกิ
"แล้วนายละว่าไง ทะเลาะกันที่โรงเรียนไม่พอหรือไง หรือไม่ก็รอให้ถึงบ้านก่อน ก็ได้ เล่นยืนทะเลาะกัน หน้าบ้านไม่อายเขางั้นหรือ" อาคิระพูดพลางถอนหาย ใจยาว เขาละเบื่อพฤติกรรมของพวกเด็กๆเสียจริงๆ คุณชายอาคิระ คุณชายรอง ของบ้านคุโด้ ผู้มีจิตใจรักอิสระ คุณชายอาคิระกำลังเรียนอยู่ชั้นมหาวิทยาลัย นิสัยของเขาจะเรียบง่าย สบายๆและค่อนข้างเป็นมิตรที่สุดในบรรดาคุณชาย ทั้งสามของคุโด้
"เข้าบ้านเถอะ ทามากิ" คุณชายอาคิระพูดตัดบท พลางสะกิดแขนน้องชายเป็นเชิงว่าเข้าไปเถอะ ก่อนที่เขาจะส่งสายตาเป็นเชิงว่าอย่าสนใจไปทางโอริกิ เพราะคุณชายอาคิระท่าทางเชื่อมั่นว่า เจ้าน้องชายตัวแสบนี่แหละที่เป็นคนไปหาเรื่องโอริกิก่อน
โอริกิเดินเข้ามาในบ้านคฤหาสน์คุโด้อย่างอารมณ์เสีย เรียวคุงที่กำลังนั่งจัดดอกไม้ลงในแจกันสังเกตเห็นท่าทางน้องสุดที่รักจึงเอ่ยถามขึ้น
"เป็นอะไรไป โอริกิจัง"
"เปล่าครับ"
เฮ้อท่าทางโอริกิจะไปมีเรื่องกับใครมาอีกละสิ ความจริงแล้วเรียวคุงก็เป็นห่วงน้องชายและไม่อยากให้เขาไปมีเรื่องกับใคร โดยเฉพาะกับคุณชายทามากิ เพราะทุกครั้งโอริกิเองต้องเจ็บตัวและเรียวคุงก็ต้องเจ็บหนักกว่าทุกคืนเพื่อเป็นการไถ่โทษ แต่การที่โอริกิเป็นแบบนี้มันก็สามารถพิสูจน์ได้อย่างหนึ่งว่าโอริกิไม่ได้อ่อนแอเหมือนเขา และโอริกิก็คงไม่มีชะตากรรมเหมือนเขาด้วย
เวลาค่ำคืนมาถึงอีกครั้ง และมันก็ต้องเป็นดังเช่นทุกคืนที่เรียวคุงจะต้องขึ้นไปปรนนิบัติรับใช้นายท่านใหญ่แห่งบ้านคุโด้ตามคำสั่ง แต่ก่อนที่เรียวคุงจะง้างมือเคาะประตูนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง
"คุณพ่อ ยังไม่อยู่หรอกค่ะ พี่เรียว พอดีท่านมีงานด่วน" คุณหนูเรโกะนั่นเอง
"คุณหนูยังไม่นอนเหรอครับ" เรียวคุงหันกลับไปถาม
"ถ้านอนแล้วจะมายืนอยู่หน้าพี่เรียวคุงได้ยังไงละค่ะ" คุณหนูเรโกะยอกย้อน "มีอะไรฝากไว้ไหมค่ะ"
"มะ ไม่ครับ ขอบคุณคุณหนูมาก"
เรโกะมองตามร่างบางของเรียวคุงที่ค่อยๆเดินลงบันไดเวียนหายไป เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเรื่องคาวๆของเรียวคุงกับพ่อของเธอนั้นเป็นเช่นไร ครั้งหนึ่งตอนเธออายุ 10 ขวบ โทชิยะเคยทะเลาะกับเธอขั้นรุนแรง เขาสั่งให้ทุกคนตามหาเธอเพื่อจะเอามาลงโทษ เรโกะกลัวเกรงโทชิยะ เพราะเธอรู้ว่าโทชิยะชอบทำอะไรรุนแรง และที่ๆปลอดภัยที่สุดก็คือห้องของคุณพ่อ เรโกะเลือกที่จะเข้ามาแอบในห้องน้ำ ในห้องของนายท่านคุโด้แล้วเกิดเผลอหลับไป และเมื่อตื่นขึ้นเธอได้ยินเพียงแต่เสียงครางกระเส่า เสียงร้องขอความเมตตาจากภายนอก และเมื่อค่อยๆ แง้มประตูอกไป เธอก็ต้องผงะ ภาพนั้นยังคงติดตรึงเข้าไปในสมองส่วนลึก ภาพของนายท่านคุโด้กำลังโยกร่างกายอย่างสุดแรงบนร่างกายอันบอบบางของเรียวคุง และเหตุการณ์นั้นเองที่ทำให้เธอถึงกับช๊อคแล้วก็ไม่ขอพูดอะไรกับใครอีกเลย
เรียวคุงเดินลงมาเรื่อยๆ ตามบันไดวนของคฤหาสน์บ้านคุโด้ จนกระทั่งมาถึงห้องรับแขกที่ตอนนี้ไม่มีแล้งซึ่งผู้คน
หมับ !!!!!! เอวบางของเรียวคุงถูกกอดรัดจากด้านหลังโดยอ้อมแขนของใครบางคน ใครคนนั้นที่อ่อนโยนกับเขาเสมอมา
คุณชายคุโด้ อาคิระ ที่ตอนนี้หน้าของเขาห่างไกลจากหน้าของร่างบางเพียงน้อยนิด
"คะ คุณชายอาคิระ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
"นี่ บอกกี่ทีแล้วว่าอย่าเรียกคุณชาย" ร่างสูงถอนหายใจ
"ทำมัยคุณ เอ่อ อาคิระยังไม่นอนอีกละครับ"
"ก็ ฉันคิดถึงนายนี่นา" อาคิระพูดพลางใช้มือเคลี่ยแก้มใสของร่างบางไปมา "อย่าให้ฉันต้องรออีกเลยนะ"
"แต่อาคิระครับ วันนี้ผมเหนื่อยมากแล้วนะครับ"
"อะไรกัน วันนี้คุณพ่อไม่อยู่ซักหน่อย เอาเถอะ ทำเพื่อฉันสักวันเถอะนะ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว" อาคิระหยอดคำหวานจนทำให้ร่างบางใจอ่อน อาคิระเป็นคนเดียวที่พูดจาดีและเห็นคุณค่าในตัวของเรียวคุง
ไฟสลัวๆ ในห้องรับแขก พร้อมกับร่างบางที่ตอนนี้เปลือยเปล่าอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ อาคิระพรมจูบลงไปทั่วร่างของเรียวคุงสัมผัสอาคิระช่างอ่อนโยนต่อร่างบางเหลือเกินระหว่างที่จูบอันอ่อนโยนกำลังถูกพรมไล้ไปทั่วร่างกาย อาคิระสังเกตเห็นถึงรอยแดงช้ำ ซึ่งบางที่ถึงกับร้ายแรงเป็นห้อเลือดสีเข้มหน้ากลัว อาคิระหรี่ดวงตาคมอันคมเข้มลงและใช้มือสัมผัสกับรอยช้ำนั้น
"ใครทำนายเหรอให้เป็นแบบนี้" อาคิระยิงคำถาม แต่ร่างบางอ้ำอึ้งไม่ยอมตอบสักที ซ้ำแล้วยังหลบสายตาของร่างสูง อาคิระค่อยๆเชยคางของร่างบางขึ้นมาและประคองให้อยู่ระดับสายตา บางครั้งคำตอบที่จะถูกกล่าวออกมานั้นอาจจะส่งผลเสียและไม่เกิดผลดีฉะนั้น การที่ร่างบางไม่ตอบคำถามอาคิระก็ไม่อยากจะบังคับอะไรมาก เขาถอนหายใจยาว จนร่างบางรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ร่างสูงประกบจูบเข้ากับรูปปากของเรียวคุง และบดขยี้จูบอันแสนเร่าร้อน
"โอ้ย" ร่างบางร้องอุทาน ในเมื่อแผลมุมปากที่โทชิยะทำกับเขาไว้แต่เช้านั้นยังไม่หายดีสักเท่าไหร่ อาคิระก็เล่นจูบซะรุนแรง
"นายเป็นอะไรไปเรียวคุง" อาคิระถามด้วยความเป็นห่วง และเมื่อสังเกตเห็นว่าปากของเรียวคุงมีรอยช้ำชอกอยู่อีกเหมือนกัน "ใครทำอะไรนาย" คราวนี้เสียงของอาคิระเริ่มแข็ง จะมีใครในโลกนี้ไหมที่เข้าใจความรู้สึกของเขา เขารักเรียวคุงรักมากๆ และยอมแลกทุกอย่างเพื่อเรียวคุง ใครจะมาเข้าใจว่าในขณะที่เขาจะได้รับรสและชื่นใจอยู่กับร่างกายของคนรัก นั่นทำให้เขาเห็นอาการบาดเจ็บและช้ำชอก จนแม้แต่เขาเองก็ต้องออมมือ เพราะกลัวเรียวคุงจะตายคามือ ใครจะรู้หนอว่าในใจของเขานั้นเจ็บปวดรวดร้าวมากเพียงใด
"เปล่าครับ อาคิระ ไม่มีใครทำอะไรฉันทั้งนั้น" อาคิระมองเรียวคุงด้วยสายตาเจ็บปวด เขารู้มาตลอดแหละว่าคุโด้ผู้พ่อนั้น รุนแรงต่อเรียวคุงขนาดไหนแต่นั่นก็ไม่เคยจะแรงถึงขนาดนี้เพราะรอยช้ำบนตัวนั้นมันช่างกดลึก เว้นไว้เพียงว่าโทชิยะบุคคลเพียงคนเดียวที่อาคิระพยายามจะให้เรียวคุงออกห่างเข้าไว้ เพราะใครๆก็รู้ว่าโทชิยะนั้นโรคจิตขนาดไหน
อาคิระไล่พรมจูบไปตามร่างกายพร้อมย้ำถึงสัมผัสรักที่อ่อนโยนต่อเวลาของเขากับเรียวคุงในแต่ละวันนั้นมีให้กันไม่มาก แม้เขาจะเป็นถึงคุณชายรองของบ้านคุโด้ แต่เรียวคุงนั้นก็เป็นถึงของหวานของนายท่านและคุณชายใหญ่ ฉะนั้นเวลาที่ขะได้อยู่กับเขานั้นก็คือเวลาที่ร่างบางเว้นว่างจากการปรนเปรอพี่และพ่อ
มือไม้ของร่างบางเกี่ยวกระหวัดร่างสูงนั้นเอาไว้อย่างแบนชิด อาคิระค่อยๆไล่เลียไปตามซอกคอจนถึงหน้าอกที่แอ่นรับอยู่แล้วของเรียวคุง ลิ้นของอาคิระค่อยๆ ไล่เลียลงมาจนกระทั่งถึงส่วนน่ารักของร่างบาง ที่ตอนนี้แข็งขึ้นเพื่อหาเขา อาคิระจัดการอมดูด และทำความสะอาดส่วนนั้นโดยไม่รังเกียจ เขาสังเกตเห็นอีกว่าบริเวณสะโพกบางแห่งของเรียวคุงนั้นมีรอยช้ำดูน่ากลัวดังเช่นร่างกายส่วนบนเหมือนกัน ฉะนั้นหน้าที่ของเขาก็อ่อนโยนกับเรียวคุงและทำให้เขามีความสุข
นิ้วของอาคิระค่อยๆ สอดเข้าไปรับรู้ถึงความชื้นภายในของร่างบาง
"อะ.....อ๊าส์" เรียวคุงครางเบาๆออกมา จากหนึ่งนิ้วเป็นสองและสามนิ้วจนกระทั่งทางนั้นเปิดรอต้อนรับส่วนหนึ่งของอาคิระ อาคิระจักสะโพกของร่างบางแอ่นขึ้นและสอดใส่ความเป็นเขาเข้าไปยังร่างบาง
"อา .....อาคิระ โอ้วส์ อะ.....อ๊า" เสียงครางกระเส่าของเรียวคุงค่อยๆดังขึ้น อาคิระค่อยๆโหมแรงและเร่งจังหวะการเข้า จนกระทั่งร่างกายของทั้งคู่เกร็งแรงๆ อาคิระจึงปล่อยน้ำแห่งความอบอุ่นเข้าไป ร่างบางที่นอนหมดสิ้นเรี่ยวแรงทั้งกายและใจ คืนนี้เรียวคุงมีความสุขมากจริงๆเพราะเขานั้นได้รับความรักที่อ่อนโยนและอบอุ่นจากอาคิระ คนเพียงคนเดียวในชีวิตที่ดีและรักเขาจากใจจริง
ความคิดเห็น