ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter-*-1 จุดเริ่มต้น
ทันทีที่มือข้าสัมผัสมัน แสงสว่างก็วาบขึ้น แสงสว่างที่เจิดจ้าทว่าอบอุ่น ความอบอุ่นที่ทำให้จิตใจข้าสงบลงอย่างปละหลาด แต่เลือดภายในกายกลับร้อนรุ่มและสูบฉีดอย่างรุนแรงเสมือนว่าจะเพิ่มพลังให้กับข้าอย่างเต็มเปี่ยม สมองข้ากำลังปลอดโปร่งให้ความรู้สึกถึงความพร้อมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าจะสามารถพ่านพ้นเรื่องทุกข์ยากต่างๆไปได้โดยง่าย หากว่าข้าได้ครอบครองมัน...
“ว่าแล้ว...” น้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยดังขึ้น
“อิฟิครีส เจ้า...เป็นเจ้าจริงๆ ข้าคิดมาตลอดว้าต้องเป็นเจ้า เจ้าที่สามารถใช้มันได้” น้ำเสียงเดิมพูดกับเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่แฝงความปละหลาดใจ ใบหน้าที่มีเค้าโครงสวยได้รูปบัดนี้ฉายแววครุ่นคิด
“รับไปสิอิฟิครีส ข้ายกให้เจ้า ถือเป็นของกำนัลจากข้า ในฐานะที่เจ้าทำให้ข้าพอใจ” น้ำเสียงที่เคยตื่นเต้นบัดนี้กลับสงบลง ในแบบที่ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่เป็นแน่ แต่ก็ไม่มีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น ดูเหมือนความสนใจของทุกคนที่นี่จะมุ่งไปแค่สิ่งนั้น... เท่านั้น
“ท่านจะยกให้ข้าจริงๆหรือ ไม่...ไม่ใช่แน่ๆ ข้าไม่ได้โง่นะโบรีอัส ข้ารู้ว่านี่ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะยกให้ใครได้ง่ายๆ ในเมื่อมันมีค่ามากขนาดนี้ และข้าก็ยังเชื่ออยู่เสมอว่าของฟรีไม่มีในโลก” อิฟิครีสกล่าวด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง แต่เหนือสิ่งอื่นใดอิฟิครีสรู้ดีว่าบัดนี้--ปากของเขาไม่ตรงกับใจเท่าใดนัก แสงสว่างเจิดจ้าเมื่อครู่เริ่มอ่อนแสงลงแล้ว
ความมืดเข้าปกคลุมพื้นที่แห่งนี้อีกครั้ง
“ฮ่าๆ เจ้านี่ถูกใจข้าจริงๆ แต่เจ้าอย่าปฏิเสธข้าเลยอิฟิครีส--ข้าตั้งใจยกมันให้เจ้าจริงๆ เจ้าเป็นคนที่สองที่ใช้มันได้รองจากข้า แล้วอย่าบอกข้าอิฟิครีสว่าภายในใจเจ้าไม่ได้ปรารถนามัน” โบรีอัสพูดก่อนจะหยุดเว้นวรรคเพื่อให้อิฟิครีสได้ทบทวนบางสิ่งบางอย่าง ไม่จำเป็นต้องใจร้อน คำว่าโลภไม่มีวันหายไปจากใจของมนุษย์...
“เอามันไปอิฟิครีส ข้ายกให้เจ้า แล้วหากเจ้าไม่ต้องการมันละก้อ ทิ้งมันไปได้เลย ข้าขอพนันว่ามีคนอีกเป็นร้อยเป็นพันที่ต้องการมัน แค่เจ้ารับมันไป แล้วมันจะเป็นของเจ้าไปตลอดกาล”
อิฟิครีสยังคงเงียบเหมือนกำลังลังเลในสิ่งที่โบรีอัสเสนอให้ พร้อมกันกับที่โบรีอัสรู้ตัวว่าเวลาของตังเองเริ่มหมดลงแล้ว
“ ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของเจ้าจะกินเวลาไม่น้อยเลยนะ—อิฟิครีส เอาเป็นว่า ข้าคงต้องขอตัวก่อนล่ะนะ--เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นเทพที่ยุ่งวุ่นวายมากขนาดไหน และดูเหมือนว่าข้าจะเป็นความหวังเดียวของพวกมนุษย์ที่กำลังตกทุกข์ได้ยากซะด้วย เดี๋ยวนี้ใครๆบนสวรรค์ก็ดูจะเกียจคร้านกันไปซะหมด” โบรีอัสกล่าว นัยน์ตาสีเทาหม่นของเขาหรี่ลงฉายแววประหลาด ก่อนจะหันกลับมาพูดกับชายอีกสองคนที่ดูเหมือนจะถูกโลกลืมไปชั่วขณะ...
“ อะ...อา ใช่ ใช่ ดูเหมือนว่าข้าจะลืมอะไรไปบางอย่าง--ฟีเลียสกับซิสซัสข้าต้องฝากดูแลอิฟิครีสด้วยหล่ะ เอ๋...ดูเหมือนข้าจะพูดผิดผิดไปนะ คงต้องเป็นอิฟิครีสสินะที่ต้องดูแลฟีเลียสกับซิสซัสเพื่อนผู้อ่อนแอของเค้าน่ะ” โบรีอัสพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“อะ..อะ อย่างนั้นไม่ดีเลยนะฟีเลียส--ไม่เคยมีใครได้อยู่สุขสบายนักหรอกนะหลังจากที่จ้องข้าด้วยสายตาแบบนั้นหน่ะ แต่สำหรับเจ้าข้ายกให้ก็แล้วกัน ถือเป็นความกรุณาเล็กๆน้อยๆจากข้าโบรึอัส ฮะๆ ข้าคงต้องไปจริงๆแล้วล่ะนะ” โบรีอัสพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผู้ฟังทั้งสองตาขวางขึ้นมาเลยทีเดียว
บรรยากาศรอบตัวจะกลับเป็นปกติอีกครั้ง ความเงียบที่ยังไงก็ได้ยินเสียงสายลมกับเสียงใบไม้ไหวผิดกับเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่บรรยากาศเท่านั้นที่กลับเป็นปกติตามเดิม...
“เฮอะ...ฟีเลียสเดี๋ยวนี้พวกเรากลายเป็นเพื่อนผู้อ่อนแอไปแล้วเหรอเนี่ย” ซิสซัสชายที่ดูเงียบสงบราวกับสายน้ำนิ่ง ดวงตาสีเทาเข้มภายใต้ไรผมสีชาบางๆบัดนี้กลับเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจไว้อย่างชัดเจน
“และดูเหมือนว่าเราคงไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับเจ้าแล้วซินะ อิฟิครีส--ผู้ยิ่งใหญ่ ” ฟีเลียสเด็กหนุ่มที่ดูรุ่มร้อนราวกับไฟ ผมสีน้ำตาลเข้มรับกับดวงตาสีน้ำตาลขมุกขมัวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ภายใน พูดต่อจากซิสซัสด้วยน้ำเสียงที่ไม่แตกต่างกันสักเท่าใด
“ฟีเลียสเจ้าพูดอะไร ข้าไม่เคยคิดว่าข้ายิ่งใหญ่ ข้าไม้รู้ด้วยซ้ำว่าข้าจะใช้มันได้ และข้าก็ไม่ได้ขอให้โบรีอัสยกมันให้กับข้า” อิฟิครีสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ปกปิดความกังวลไว้ไม่มิด ความสนิทสนมและระยะเวลาที่คบกันมาเนิ่นนาน คำพูดของเพื่อนทั้งสองจึงดูจะสร้างความหวาดหวั่นให้กับอิฟิครีสไม่น้อยเลย...
“อ้อใช่สิ ใช่ เจ้าใช้มันได้แล้วเจ้าก็ได้มันไป--เรื่องนี้ข้ารู้ดีอิฟิครีส เจ้าไม่จำเป็นต้องตอกย้ำหรอกนะ และในเมื่อเจ้าได้มันไปเจ้าจะพูดอะไรเจ้าก็พูดได้” ฟีเลียสพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สงบลงสักเท่าไรนัก แล้วดูเหมือนว่าไอสีขาวจางๆจะเริ่มแผ่ออกจากรอบตัวของฟีเลียสแล้วตอนนี้ ก่อนที่จะเงียบกันไปหลายวินาที
“แล้วถ้าพวกเจ้าจะไม่ว่าอะไรแล้วละก็ ข้าก็จะไปแล้วล่ะนะ ดูเหมือนขีดจำกัดของข้าจะหมดลงแล้ว ขืนข้าอยู่ต่อคงได้ทำอะไรที่เป็นการเสียมารยาทต่อท่านอิฟิครีสผู้ยิ่งใหญ่เป็นแน่—แล้วข้าก็กลัวซะเหลือเกินว่า ข้าจะถูกสาปเป็นพวกก้อนหินหรือว่าต้นไม้อะไรประมาณนั้นน่ะนะ” ฟีเลียสกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วเดินก้าวอย่างรวดเร็วหายลับไปในความมืดของต้นไม้ที่รกทึบ โดยมีไอสีขาวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะแผ่ออกมากลายเป็นรัศมีรอบตัวไปสียแล้ว
“ พวกเจ้าเป็นอะไรไป ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนรักกัน ทั้งๆที่ข้าคิดว่าหากข้าได้มันมา พวกเจ้าก็จะดีใจกับข้า แล้วเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” อิฟิครีสพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังในตัวเพื่อนทั้งสอง
“ก็เพราะว่าเจ้าได้มันไปยังไงหล่ะ และเพราะว่ามีเจ้าเพียงคนเดียวที่ใช้มันได้นั่นแหละที่ทำให้ข้าไม่อาจทนได้ บอกข้าซิ--อิฟิครีส เจ้าที่ร่าเริงและขบขัน ทั้งๆที่ดูเหมือนกับว่าฝีมือของเจ้าจะห่างไกลจากข้ากับฟีเลียสอยู่หลายขุม ทำไมเจ้าถึงได้มันไป” ซิสซัสพูด ดวงตาที่เยียบเย็นของเขากลับดุดันขึ้นไปอีกราวกับว่าปรารถนาให้คนตรงหน้าแตกสลายไป ก่อนที่จะเงียบไปอึดใจ
“ข้าคงเป็นอีกคนที่จะต้องขอตัวหล่ะนะ แล้วก็ดูแลรักษาให้ดีหล่ะ ‘ลูกแก้ว’ นั่นน่ะ อิฟิครีส จนกว่าวันนั้นจะมาถึง--วันที่ข้าจะมาชิงมันไปจากเจ้า” เสียงของซิสซัสเงียบไป พร้อมๆกับร่างกายที่ดูเหมือนจะปลิวไปพร้อมกับสายลม
“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง--ซิสซัส เพราะข้าคงไม่ยอมเจ้าง่ายๆแน่” น้ำเสียงที่แผ่วเบาดังมาจากบุรุษผมสีน้ำตาลเข้มผู้ที่ทุกคนเข้าใจว่าจากไป แต่ความจริงไม่ได้ไปไหนไกลเลย...
แล้วท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะสงบลงไม่ได้ง่ายๆ อิฟิครีสยืนอยู่ตรงนั้นลานโล่งกลางป่าที่รกครึ้มโดยที่มือยังกำมันอยู่ สิ่งที่นำปัญหาอันยิ่งใหญ่มาให้เขา ‘ลูกแก้ววิเศษ’
“แล้วข้าควรจะทำเช่นไร หือ...เพื่อนที่รักของข้า เจ้าทั้งสองจะให้ข้าทำเช่นไร”อิฟิครีสยังคงพึมพำพูดกับตัวเองไม่รู้จบ
แล้วการตัดสินใจของอิฟิครีส ครั้งนั้น ก็นำมาซึ่งจุดผลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ จุดเริ่มต้นที่ไม่มีทีท่าว่าจะถึงจุดจบลงง่าย จุดเริ่มต้นที่สร้างตราบาปให้อิฟิครีสมาตลอด ...
กาลเวลาผ่านเลย วันแล้ววันเล่า เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไป คนเก่าห่างหาย คนใหม่แทนที่ จากปัจจุบันเป็นอดีต จากอดีตเป็นประวัติศาสตร์ บัดนี้บุคคลที่ควรจดจำกลับลางเลือน
แต่ทว่าความโลภของมนุษย์ยังคงไม่สิ้นสุด สงครามระหว่างสองดินแดนเพื่อแย่งชิงของวิเศษณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า และแต่ละครั้งยังคงนำมาซึ่งภัยพิบัติเสมอ บัดนี้มีเพียงสายเลือดเท่านั้นที่แบ่งแยกมิตร ศัตรู...
“ว่าแล้ว...” น้ำเสียงที่แฝงความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยดังขึ้น
“อิฟิครีส เจ้า...เป็นเจ้าจริงๆ ข้าคิดมาตลอดว้าต้องเป็นเจ้า เจ้าที่สามารถใช้มันได้” น้ำเสียงเดิมพูดกับเด็กหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่แฝงความปละหลาดใจ ใบหน้าที่มีเค้าโครงสวยได้รูปบัดนี้ฉายแววครุ่นคิด
“รับไปสิอิฟิครีส ข้ายกให้เจ้า ถือเป็นของกำนัลจากข้า ในฐานะที่เจ้าทำให้ข้าพอใจ” น้ำเสียงที่เคยตื่นเต้นบัดนี้กลับสงบลง ในแบบที่ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่เป็นแน่ แต่ก็ไม่มีผู้ใดได้ทันสังเกตเห็น ดูเหมือนความสนใจของทุกคนที่นี่จะมุ่งไปแค่สิ่งนั้น... เท่านั้น
“ท่านจะยกให้ข้าจริงๆหรือ ไม่...ไม่ใช่แน่ๆ ข้าไม่ได้โง่นะโบรีอัส ข้ารู้ว่านี่ไม่ได้เป็นสิ่งที่จะยกให้ใครได้ง่ายๆ ในเมื่อมันมีค่ามากขนาดนี้ และข้าก็ยังเชื่ออยู่เสมอว่าของฟรีไม่มีในโลก” อิฟิครีสกล่าวด้วยน้ำเสียงหยิ่งผยอง แต่เหนือสิ่งอื่นใดอิฟิครีสรู้ดีว่าบัดนี้--ปากของเขาไม่ตรงกับใจเท่าใดนัก แสงสว่างเจิดจ้าเมื่อครู่เริ่มอ่อนแสงลงแล้ว
ความมืดเข้าปกคลุมพื้นที่แห่งนี้อีกครั้ง
“ฮ่าๆ เจ้านี่ถูกใจข้าจริงๆ แต่เจ้าอย่าปฏิเสธข้าเลยอิฟิครีส--ข้าตั้งใจยกมันให้เจ้าจริงๆ เจ้าเป็นคนที่สองที่ใช้มันได้รองจากข้า แล้วอย่าบอกข้าอิฟิครีสว่าภายในใจเจ้าไม่ได้ปรารถนามัน” โบรีอัสพูดก่อนจะหยุดเว้นวรรคเพื่อให้อิฟิครีสได้ทบทวนบางสิ่งบางอย่าง ไม่จำเป็นต้องใจร้อน คำว่าโลภไม่มีวันหายไปจากใจของมนุษย์...
“เอามันไปอิฟิครีส ข้ายกให้เจ้า แล้วหากเจ้าไม่ต้องการมันละก้อ ทิ้งมันไปได้เลย ข้าขอพนันว่ามีคนอีกเป็นร้อยเป็นพันที่ต้องการมัน แค่เจ้ารับมันไป แล้วมันจะเป็นของเจ้าไปตลอดกาล”
อิฟิครีสยังคงเงียบเหมือนกำลังลังเลในสิ่งที่โบรีอัสเสนอให้ พร้อมกันกับที่โบรีอัสรู้ตัวว่าเวลาของตังเองเริ่มหมดลงแล้ว
“ ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของเจ้าจะกินเวลาไม่น้อยเลยนะ—อิฟิครีส เอาเป็นว่า ข้าคงต้องขอตัวก่อนล่ะนะ--เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นเทพที่ยุ่งวุ่นวายมากขนาดไหน และดูเหมือนว่าข้าจะเป็นความหวังเดียวของพวกมนุษย์ที่กำลังตกทุกข์ได้ยากซะด้วย เดี๋ยวนี้ใครๆบนสวรรค์ก็ดูจะเกียจคร้านกันไปซะหมด” โบรีอัสกล่าว นัยน์ตาสีเทาหม่นของเขาหรี่ลงฉายแววประหลาด ก่อนจะหันกลับมาพูดกับชายอีกสองคนที่ดูเหมือนจะถูกโลกลืมไปชั่วขณะ...
“ อะ...อา ใช่ ใช่ ดูเหมือนว่าข้าจะลืมอะไรไปบางอย่าง--ฟีเลียสกับซิสซัสข้าต้องฝากดูแลอิฟิครีสด้วยหล่ะ เอ๋...ดูเหมือนข้าจะพูดผิดผิดไปนะ คงต้องเป็นอิฟิครีสสินะที่ต้องดูแลฟีเลียสกับซิสซัสเพื่อนผู้อ่อนแอของเค้าน่ะ” โบรีอัสพูดพลางหัวเราะในลำคอ
“อะ..อะ อย่างนั้นไม่ดีเลยนะฟีเลียส--ไม่เคยมีใครได้อยู่สุขสบายนักหรอกนะหลังจากที่จ้องข้าด้วยสายตาแบบนั้นหน่ะ แต่สำหรับเจ้าข้ายกให้ก็แล้วกัน ถือเป็นความกรุณาเล็กๆน้อยๆจากข้าโบรึอัส ฮะๆ ข้าคงต้องไปจริงๆแล้วล่ะนะ” โบรีอัสพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ผู้ฟังทั้งสองตาขวางขึ้นมาเลยทีเดียว
บรรยากาศรอบตัวจะกลับเป็นปกติอีกครั้ง ความเงียบที่ยังไงก็ได้ยินเสียงสายลมกับเสียงใบไม้ไหวผิดกับเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นแค่บรรยากาศเท่านั้นที่กลับเป็นปกติตามเดิม...
“เฮอะ...ฟีเลียสเดี๋ยวนี้พวกเรากลายเป็นเพื่อนผู้อ่อนแอไปแล้วเหรอเนี่ย” ซิสซัสชายที่ดูเงียบสงบราวกับสายน้ำนิ่ง ดวงตาสีเทาเข้มภายใต้ไรผมสีชาบางๆบัดนี้กลับเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจไว้อย่างชัดเจน
“และดูเหมือนว่าเราคงไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับเจ้าแล้วซินะ อิฟิครีส--ผู้ยิ่งใหญ่ ” ฟีเลียสเด็กหนุ่มที่ดูรุ่มร้อนราวกับไฟ ผมสีน้ำตาลเข้มรับกับดวงตาสีน้ำตาลขมุกขมัวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีเปลวไฟลุกโชนอยู่ภายใน พูดต่อจากซิสซัสด้วยน้ำเสียงที่ไม่แตกต่างกันสักเท่าใด
“ฟีเลียสเจ้าพูดอะไร ข้าไม่เคยคิดว่าข้ายิ่งใหญ่ ข้าไม้รู้ด้วยซ้ำว่าข้าจะใช้มันได้ และข้าก็ไม่ได้ขอให้โบรีอัสยกมันให้กับข้า” อิฟิครีสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ปกปิดความกังวลไว้ไม่มิด ความสนิทสนมและระยะเวลาที่คบกันมาเนิ่นนาน คำพูดของเพื่อนทั้งสองจึงดูจะสร้างความหวาดหวั่นให้กับอิฟิครีสไม่น้อยเลย...
“อ้อใช่สิ ใช่ เจ้าใช้มันได้แล้วเจ้าก็ได้มันไป--เรื่องนี้ข้ารู้ดีอิฟิครีส เจ้าไม่จำเป็นต้องตอกย้ำหรอกนะ และในเมื่อเจ้าได้มันไปเจ้าจะพูดอะไรเจ้าก็พูดได้” ฟีเลียสพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้สงบลงสักเท่าไรนัก แล้วดูเหมือนว่าไอสีขาวจางๆจะเริ่มแผ่ออกจากรอบตัวของฟีเลียสแล้วตอนนี้ ก่อนที่จะเงียบกันไปหลายวินาที
“แล้วถ้าพวกเจ้าจะไม่ว่าอะไรแล้วละก็ ข้าก็จะไปแล้วล่ะนะ ดูเหมือนขีดจำกัดของข้าจะหมดลงแล้ว ขืนข้าอยู่ต่อคงได้ทำอะไรที่เป็นการเสียมารยาทต่อท่านอิฟิครีสผู้ยิ่งใหญ่เป็นแน่—แล้วข้าก็กลัวซะเหลือเกินว่า ข้าจะถูกสาปเป็นพวกก้อนหินหรือว่าต้นไม้อะไรประมาณนั้นน่ะนะ” ฟีเลียสกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ก่อนจะหันหลังกลับ แล้วเดินก้าวอย่างรวดเร็วหายลับไปในความมืดของต้นไม้ที่รกทึบ โดยมีไอสีขาวที่ตอนนี้ดูเหมือนจะแผ่ออกมากลายเป็นรัศมีรอบตัวไปสียแล้ว
“ พวกเจ้าเป็นอะไรไป ทั้งๆที่เราเป็นเพื่อนรักกัน ทั้งๆที่ข้าคิดว่าหากข้าได้มันมา พวกเจ้าก็จะดีใจกับข้า แล้วเราก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” อิฟิครีสพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังในตัวเพื่อนทั้งสอง
“ก็เพราะว่าเจ้าได้มันไปยังไงหล่ะ และเพราะว่ามีเจ้าเพียงคนเดียวที่ใช้มันได้นั่นแหละที่ทำให้ข้าไม่อาจทนได้ บอกข้าซิ--อิฟิครีส เจ้าที่ร่าเริงและขบขัน ทั้งๆที่ดูเหมือนกับว่าฝีมือของเจ้าจะห่างไกลจากข้ากับฟีเลียสอยู่หลายขุม ทำไมเจ้าถึงได้มันไป” ซิสซัสพูด ดวงตาที่เยียบเย็นของเขากลับดุดันขึ้นไปอีกราวกับว่าปรารถนาให้คนตรงหน้าแตกสลายไป ก่อนที่จะเงียบไปอึดใจ
“ข้าคงเป็นอีกคนที่จะต้องขอตัวหล่ะนะ แล้วก็ดูแลรักษาให้ดีหล่ะ ‘ลูกแก้ว’ นั่นน่ะ อิฟิครีส จนกว่าวันนั้นจะมาถึง--วันที่ข้าจะมาชิงมันไปจากเจ้า” เสียงของซิสซัสเงียบไป พร้อมๆกับร่างกายที่ดูเหมือนจะปลิวไปพร้อมกับสายลม
“มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง--ซิสซัส เพราะข้าคงไม่ยอมเจ้าง่ายๆแน่” น้ำเสียงที่แผ่วเบาดังมาจากบุรุษผมสีน้ำตาลเข้มผู้ที่ทุกคนเข้าใจว่าจากไป แต่ความจริงไม่ได้ไปไหนไกลเลย...
แล้วท่ามกลางบรรยากาศที่ดูเหมือนจะสงบลงไม่ได้ง่ายๆ อิฟิครีสยืนอยู่ตรงนั้นลานโล่งกลางป่าที่รกครึ้มโดยที่มือยังกำมันอยู่ สิ่งที่นำปัญหาอันยิ่งใหญ่มาให้เขา ‘ลูกแก้ววิเศษ’
“แล้วข้าควรจะทำเช่นไร หือ...เพื่อนที่รักของข้า เจ้าทั้งสองจะให้ข้าทำเช่นไร”อิฟิครีสยังคงพึมพำพูดกับตัวเองไม่รู้จบ
แล้วการตัดสินใจของอิฟิครีส ครั้งนั้น ก็นำมาซึ่งจุดผลิกผันครั้งยิ่งใหญ่ จุดเริ่มต้นที่ไม่มีทีท่าว่าจะถึงจุดจบลงง่าย จุดเริ่มต้นที่สร้างตราบาปให้อิฟิครีสมาตลอด ...
กาลเวลาผ่านเลย วันแล้ววันเล่า เรื่องราวยังคงดำเนินต่อไป คนเก่าห่างหาย คนใหม่แทนที่ จากปัจจุบันเป็นอดีต จากอดีตเป็นประวัติศาสตร์ บัดนี้บุคคลที่ควรจดจำกลับลางเลือน
แต่ทว่าความโลภของมนุษย์ยังคงไม่สิ้นสุด สงครามระหว่างสองดินแดนเพื่อแย่งชิงของวิเศษณ์ครั้งแล้วครั้งเล่า และแต่ละครั้งยังคงนำมาซึ่งภัยพิบัติเสมอ บัดนี้มีเพียงสายเลือดเท่านั้นที่แบ่งแยกมิตร ศัตรู...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น