War-Of-Blood [สงครามสายเลือด]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ-*- เรื่องราว กับข่าวคาวๆของนักเขียน

      

        <<-*- เรื่องราว-*->>    





                            ก่อนอื่นเพื่อเป็นการทักทายอย่างเป็นทางการ  ฉันคงต้องบอกว่าสวัสดี...  แน่นอนมันเป็นคำพูดง่ายๆที่ใครๆก็มักจะกันทั่วไป  แต่มันคงเป็นความรู้สึกดีไม่น้อย เวลาที่เราเจอกับใครเป็นครั้งแรก แล้วเขาทักเราว่าสวัสดี ฉันคิดว่างั้นนะ เอาหล่ะมาพูดเรื่องที่เราควรพูดถึงกันดีกว่า  คุณคิดว่าคุณจะพบอะไรเมื่อคุณคลิกนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาอ่าน  เรื่องรักหวานเน่าเคล้าน้ำตางั้นเหรอ...ม่ายหรอกเมินซะเถอะ คิดว่าฉันไม่ชอบงั้นหรอ ไม่ใช่หล่ะ ฉันออกจะคลั่งนิยายพวกนั้นจะตาย ทั้งสารพัดซีร์รี่เกาหลี ความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก หรือพวกนิยายแปลของฝรั่ง... แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะเขียนมันได้หรอก หรือว่าจะเป็นเรื่องแบบสงครามบ้าดีเดือดเลือดท่วมคอมพ์  คุณอาจจะคิดว่าเป็นแบบนั้นเมื่อเห็นชื่อเรื่อง แต่ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ถึงฉันจะชอบหนังเรื่องที่แบบว่ายิงกันทะลุจอก็เหอะ  คุณคิดว่าเด็กผู้หญิงหน้าตาใสซื่อ อายุเพียงแค่ 16 จะสามารถเขียนนิยายแนวนั้นได้เหรอ ?  นิยายของฉันมันออกแนวกึ่งๆอ่ะนะ  จะว่าแฟนตาซีก็ไม่ใช่เสียทีเดียว จะว่าสงครามมันก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ฉันค่อนข้างหนักใจนะตอนที่ต้องเลือกว่านิยายของฉันมันควรจะอยู่หมวดไหนดี เอาหล่ะฉันจะพูดคร่าวๆถึงเรื่องราวต่างๆให้ฟังละกัน  เพื่อให้คุณได้กระจ่างชัดขึ้น  ต้นเหตุของเรื่องจะมากับอะไรถ้าไม่ใช่ความโลภของมนุษย์  ความต้องการต่างๆของตัวละครทำให้เรื่องดำเนินต่อไป  สิ่งที่ตามมาก็คงต้องเป็นการเสียเลือดเนื้ออย่างเสียมิได้  นอกจากนั้นความรับผิดชอบ กับการเสียสละนั่นหล่ะที่เป็นทางออกที่ดีที่สุด...

      



                                                                               \\*----------*/





                          เป็นไงหล่ะ ออกจะรวดเร็วกระชับฉับไวปานนี้  อย่าเพิ่งตัดสินว่ามันไม่น่าสนใจนะ คุณคิดว่าถ้าคุณ  จะมีนิยายในดวงใจซักเรื่อง เรื่องนั้นควรจะเป็นยังไงหล่ะ  ก็คงจะมีเรื่องราวตื่นเต้นเร้าใจ  เรื่องรักๆไม่มากเกินกว่าเหตุรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ที่ทำให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วม แน่นอนนิยายของฉันก็ต้องมีแบบนั้นสิ... ฉันคิดว่างั้นนะ







<<-*- นักเขียน -*->>

    



                           เอาหละๆคราวนี้มาพูดถึงตัวคุณมั่ง เดี๋ยวๆๆอย่าเพิ่งเล่า... ฉันขอทายนะ คุณอาจเป็นนักอ่านชั่วคราวหรือนักอ่านตัวยง และคุณก็เป็นผู้ชาย ฉันคิดว่าคงมีโอกาสน้อยนะที่จะป็นผู้หญิง คุณจะให้ฉันทายเป็นอื่นได้ยังไง คิดว่าคนที่จะคลิกนิยายหมวดสงครามมาอ่านจะเป็นคนยังไงหล่ะ ไม่ตอนนี้คุณเบื่อๆเลยคลิกเข้ามาเรื่อยเปื่อย  ก็ต้องเป็นคนที่ต้องการหานิยายพวกดุเดือดเลือดพล่านอ่านนั่นแหละน่า อีกประเด็นหนึ่ง ประเด็นนี้น่าสนใจมาก และมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นตัวคุณมากที่สุด คุณเป็นนักเขียนใช่มั้ยหล่ะ อั่นแน่... อย่ามาทำเป็นหลบตานะ อีกอย่างหนึ่ง... นิยายของคุณของคุณตอนนี้ก็ไม่เป็นที่สนใจเท่าไหร่  ไม่แน่คุณอาจเป็นนักเขียนนิยายหมวดสงครามที่ชื่อเรื่องของคุณอยู่ขนาบบน ขนาบล่างนิยายของชั้น  ซี่งคุณได้เล็งเห็นแล้วว่านิยายของฉันก็อยู่ในหมวดไม่เป็นที่นิยมเหมือนๆกัน ก็เลยคลิกเข้ามาสอดแนมความเป็นไปต่างๆ  เช่นลองๆคลิกนิยายตอนแรกมาอ่าน คำนึงถึงความน่าสนใจ การใช้ภาษา การเริ่มเรื่อง ว่าเป็นยังไง แล้วลองเปรียบเทียบว่านิยายของคุณกับนิยายของฉันใครน่าสนใจกว่ากัน สุดท้ายคุณก็จะแอบคิดลึกๆว่านิยายของคุณน่าสนใจกว่า แต่คงต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยสำหรับการเป็นที่นิยมมากกว่านี้  ส่วนอีเรื่องที่คุณจะโหวดให้ฉันน่ะเหรอ  คงไม่มีทางเพราะการโหวดของคุณเก็บเอาไว้สำหรับนิยายของตัวเองเท่านั้น  อย่าเถียงนะ...อย่าบอกหล่ะว่าคุณไม่เคยที่จะโหวดให้นิยายของตัวเองเลยสักครั้ง ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าฉันรู้ได้ยังไงก็เพราะฉันใช้การกระทำของฉันเป็นบรรทัดฐานในการเขียนทั้งหมดนี่นะสิ ไม่ต้องคิดเหน็บแนมฉันในใจหรอกก็เรามันพวกหัวอกเดียวกันนี่หน่า...  แรกๆที่คุณเริ่มเขียนนิยายของคุณมันคงเป็นอะไรที่ตื่นเต้นมากๆ เฝ้าคิดว่านิยายของคุณจะต้องเป็นนิยายแบบไหน มีโครงเรื่องยังไง วาดฝันว่านิยายจะต้องเป็นที่นิยมมีคนเป็นหมื่น เป็นพันอ่านนิยายของคุณ รายชื่อนิยายของคุณเป็นหนึ่งใน 10 เรื่องที่มีผู้เข้าชมสูงสุดในเดือนนี้  แต่เท่าที่มันเป็นไปคุณจะได้เห็นนิยายของคุณอยู่ใน 10 เรื่องใหม่อัพเดทล่าสุด หรือไม่ก็5 เรื่องจากการสุ่ม ซึ่งก็มีโอกาสน้อยมากที่คุณจะได้เห็นนิยายของคุณอยู่บนนั้น มันเป็นช่วงเวลาหดหู่ของชีวิตของนักเขียนออนไลน์เลยหล่ะ สิ่งที่ดีที่สุดที่คุณจะช่วยเพิ่มโอกาสให้กับตัวเองคือการโหวดให้กับนิยายของคุณเองเพราะฉันคนหนึ่งแหละที่รอคอยให้เวลาผ่านไปทุกชั่วโมงๆเพื่อทำแบบนั้น เห็นมั้ยว่ามันรันทดแค่ไหน  คุณมองไม่เห็นหนทางว่านิยายของคุณจะไปอยู่ในรายชื่อหนังสือที่ได้รับการตีพิมพ์ (สุ่มมาแสดง 5 เล่ม) ได้อย่างไร ถึงแม้ว่ามันจะเศร้าแต่การคร่ำครวญไปก็คงไม่มีประโยชน์ ทางที่ดีเราควรจะเติมไฟให้กับตังเองเพื่อเพิ่มพลังในการเขียนนิยาย แล้วก็หันมาพัฒนานิยายของเราให้น่าสนใจยิ่งๆขึ้นไปดีกว่าเห็นใจกันเองก็น่าจะดีนะ <<โหวดๆให้กันมั่ง สักคะแนน สองคะแนน ไม่ต้องมากมายก็ได้น่า>>  เอาหละๆที่พูดพล่ามมาตั้งมากมายก็แค่อยากให้คุณๆมีความสุขกันหละนะ ถ้าคุณไม่ได้เป็นนักเขียนก็ไม่ต้องคิดมากหรอกแค่คุณมีความสุขกับนิยายที่คุณอ่านก็พอ แต่ถ้าคุณเป็นนักเขียนละก็ทำใจยอมรับความจริงซะเถอะ ต่อไปก็ขอให้คุณได้รับรู้เรื่องราวที่น้าตื่นเต้นเร้าใจจากนิยายของฉันหล่ะนะ  ปิดหน้านี้ซะแล้วก็คลิกบทที่ 1 ของขึ้นมาอ่านซึมทราบอีกความรู้สึกนึกคิดหนึ่งของฉันได้เลยค่ะ