Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 81 : PART 75 : ไม่ได้เรื่อง

V talk...

"เฮ้อ!" ผมถอนหายใจ

"เฮ้อ!" ตามมาด้วยเจโฮป

"พวกมึงจะถอนหายใจอะไรนักหนา" ชูก้าว่า ถึงปากฮยองแกจะพูดแบบนั้น แต่สีหน้าก็เซงจิตชัดเจน ตอนนี้พวกผมกำลังยืนรอจีซูกับโรเซ่อยู่ที่หน้าทางเขาสวนวงกตครับ อีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงคืนแล้วล่ะ จะได้รู้กันแล้วว่ามีอะไรรอเราอยู่ในนั้น

"ถามจริงนะฮยอง เราจะไปโชว์ที่ไหนเปล่าวะ" เจโฮปถามชูก้า ไม่ถามสิครับแปลก นี่มันชุดเกราะหรือชุดแดนเซอร์กันแน่ อลังการดาวล้านดวงมาก หนักก็หนัก แถมยังยุ่มยามอีกต่างหาก

"เอ่อ พวกมึงก็ทนๆ ใส่ๆ ไปเหอะน่า" 

"โหพี่! พู่สูงขนาดนี้เป็นเป้าสังเกตตายเลย" เสียงยัยนั่นนี่ครับ กำลังมากันแล้วแน่ๆ

"แล้วผ้าคลุมหลังนี่อีก วิ่งๆ ไปสะดุดล้มหัวแตกปากเจ่อทำไง" เสียงดังโวยวายมาตลอดทางเลยครับ

"นี่! มันก็ไม่แย่ขนาดนั้นเปล่า เผลอๆ แกอาจได้ใช้ประโยชน์จากมันก็ได้" จีซูเดินแก้ต่างมาโน้นแล้วครับ พร้อมโรเซ่ที่หน้าบูดถือคบเพลิงมาในมือ

"ว้าวๆๆ พอทุกคนใส่แล้วดูดีกว่าที่คิดนะคะเนี่ย" นี่เป็นคำทักทายแรกที่จีซูทักพวกเราครับ ช่วยนิยามคำว่าดูดีของจีซูให้ทีครับ ความดูดีของเธอคือความหายนะของพวกเรามากๆ เลยตอนนี้ ในขณะที่เธอยิ้มมีความสุขอยู่คนเดียว

"มาคุยเรื่องแผนเถอะ" แม้แต่ชูก้าฮยองยังต้องรีบเปลี่ยนประเด็น

"อ่อ! ใช่เลยคะ" จีซูว่า 

"เพราะไข่ทองคำมี 5 ใบครบจำนวนพวกเรา 5 คนพอดี ดังนั้นฉันว่าเราควรช่วยๆ กันหาค่ะ เพื่อที่จะได้ออกไปจากเขาวงกตให้เร็วที่สุด" ในขณะที่ฟังจีซูอธิบายผมก็คอยสังเกตโรเซ่ไปด้วย เธอดูตั้งใจฟังที่จีซูพูดดีนะครับ ไม่วอกแวกเลย ไม่ชำเลืองมาทางผมด้วย

"แต่เพราะเราไม่รู้ว่าข้างในมีอะไรบ้าง เพราะงั้นจะดีกว่าถ้าเราจะเกาะกลุ่มกันไป เพื่อสวัสดิภาพและความปลอดภัยของพวกเราเอง" จีซูว่า

"แล้วเราจะออกมาตอนไหนล่ะ" เจโฮปถาม

"เมื่อเจอไข่ครบทั้ง 5 ใบค่ะ" จีซูตอบ เจโฮปจึงพยักหน้ารับ แต่พูดก็พูดเถอะครับ ในบรรดาทีมคนกาก 5 คน เจโฮปฮยองเนี่ยแหละที่ไม่น่าไว้ใจที่สุดแล้ว ฮยองแกจะแอบชิ่งตอนไหนก็ไม่รู้

"เข้าใจนะฮยองนะ" ผมใช้แขนสะกิดเจโฮป

"อ้าวไอ้นี่ มึงเห็นกูเป็นคนยังไง" เจโฮปว่า

"แต่ละคนมีกำไลเวทย์ทั้ง 2 วงครบกันนะคะ" จีซูถาม พวกผมจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะให้ใส่มาทำไมตั้ง 2 อัน แต่กันไว้ดีกว่าแก้ล่ะนะ

"วันนี้คืนเดือนดับด้วย ฉันกับโรเซ่คงช่วยได้เท่าที่สามารถนะคะ" อ้าว! จริงด้วยครับ คืนนี้ไม่มีจันทร์จริงๆ ด้วย ตายห่าๆ พวกผมต้องช่วยตัวเองจริงๆ หรือนี่ ผมเห็นโรเซ่มองมาทางผม ผมจึงมองกลับ แต่พอเธอเห็นว่าผมมองเธอกลับ เธอก็หันไปทางอื่นทันทีเลย 

"ยังไงสามารถพวกน้องก็คงดีกว่าสามารถพวกพี่แหละ" เดาได้เลยครับว่าเจโฮปฮยองแกคงอกสั่นขวัญหนีตั้งแต่ตอนนี้แล้วแน่ๆ

เต้ง! เต้ง! เต้ง!

เสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนแล้วครับ

"ทำไมเที่ยงคืนเร็วจังวะ" เจโฮปว่า

"รวมพลังกันเถอะคะ" จีซูว่าแล้ววางมือคนแรก ตามด้วยชูก้า เจโฮป อ้าว! งั้นก็เหลือผมกับโรเซ่นะสิ ใครจะวางก่อนล่ะครับ ผมจึงหันไปมองหน้าเธอ เธอก็หันมามองหน้าผมเหมือนกัน สายตาเธอบอกว่า 'นายวางก่อนสิ' แต่ผมไม่อยากให้เธอจับมือผมอะ ผมจับมือเธอยังจะตื่นเต้นน้อยกว่าอีก แต่สงสัยพวกผมคงคิดนานไป สามคนที่เหลือจึงจ้องกันใหญ่

"ใครจะวางก่อนก็วางเถอะ เร็วๆ อย่าลีลา" ชูก้าเร่ง โรเซ่ยังไม่ยอมวางครับ โอเค งั้นผมวางก่อนก็ได้ ผมจึงวางมือทับมือเจโฮปฮยองแล้วโรเซ่จึงค่อยวางตามมา ไม่รู้ทำไมแต่มือเธอนุ๊มนุ่ม 'ไม่คิดดิไม่คิด' ผมคงต้องบอกตัวเองไปอย่างนี้สักพัก

"1 2 3 ไฟท์ติ้ง!" เตรียมใจสู่เขาวงกตกันเถอะ จีซูกับชูก้าเดินนำหน้าพวกเราเข้าไปแล้ว

"มึงสองคนระวังหลังนะ" เจโฮปบอกแล้วตามคนทั้งคู่ไป ให้ผมระวังหลังกับโรเซ่เนี่ยนะ เธอกำลังจะเดินเข้าไปแล้วครับ

"เดี๋ยวสิ" ผมเรียกเธอไว้

"อุบัติเหตุน่ะ" จู่ๆ เธอก็พูดขึ้นมาครับ ไม่หันมามองผมด้วย

"อุบัติเหตุ?" ผมทวน

"นายคงไม่ตั้งใจ เพราะงั้นก็ช่างมันเถอะ" เธอหมายถึงเรื่องจุ้บนั่นใช่มั๊ย

"อ่อ อือ มันคงแค่บังเอิญแหละ" ผมว่า ทำไมบรรยากาศมันอึดอัดขนาดนี้นะครับ

"เฮ้ย!" เธอว่าแล้วตีแขนผม ตกใจหมดเลยครับ จู่ๆ ก็มาโฮ่งมาเฮ้ย

"ลืมๆ มันไปเถอะ หาไข่ทองคำน่าสนุกกว่าตั้งเยอะ" เธอว่าแล้วก็เดินตามเจโฮปไป โรเซ่ก็คงรู้สึกอึดอัดเหมือนกันแต่ก็พยายามทำตัวปกติ ผมก็ต้องทำแบบเธอบ้างนะ แต่ว่าที่เธอพูดเมื่อกี้ 'ลืมๆ มันไปเถอะ' ให้ลืมยังไงล่ะ ผมน่ะคิดไปไกลแล้วเนี่ย

"ไอ้วี! มึงจะเข้าไม่เข้า" ชูก้าตะโกนออกมาจากด้านใน

"เอ่อ! กำลังไป" ผมตะโกนตอบกลับ แล้วรีบวิ่งเข้าไปหาคนอื่น ทางก็มืดๆ ดีที่โรเซ่กับชูก้าถือคบเพลิงทั้งคู่ ไม่งั้นผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเดินไปถึงไหนกันแล้ว ผมอาจต้องใช้เวลาปรับสายตาให้เข้ากับความมืดสักพัก

"อึดอาดชักช้านะมึง กูไม่อยากนอนในนี้นะ" เจโฮปว่า

"เอ่อ ขอโทษได้มั๊ยล่ะ" ผมบอก

"ไปต่อเลยนะคะ" จีซูว่าแล้วเดินนำไป จากที่ผมสังเกตดูเขาวงกตนี่น่าจะสูงประมาณ  3 เมตร ส่วนทางเดินคงกว้างประมาณ 2 เมตร แต่ทางมันโล่งมากเลยนะครับ พวกพี่แกจะเอาไข่ไปซ่อนไว้ที่ไหนได้ ผมว่ามันน่าจะสังเกตเห็นได่ง่ายๆ เลยนะ ผมก็เลยมองสำรวจอย่างละเอียดทุกตารางนิ้ว ไข่ทองคำพอเจอแสงไฟมันก็ต้องสะท้อนแสงให้เห็นแหละ ใช่มั๊ยครับ แต่พอผมหันไปด้านซ้ายมือ ผมก็เจอเข้ากับคนข้างๆ โรเซ่นิ่งมากครับ ไม่สนใจซ้ายขวาเลย เธอไม่สนใจหาไข่หรือเธอไม่อยากสนใจผมกันแน่นะ ผมต้องทำตัวปกติซักหน่อย อย่างน้อยผมก็ควรเรียกนิสัยสอดรู้สอดเห็นมาใช้ดูดีกว่า

"นี่ถามหน่อย" ผมหันไปพูดกับเธอ โรเซ่ชำเลืองมานิดนึง

"เธอว่าไข่มันจะซ่อนอยู่ไหน" ผมถาม

"คงอยู่ที่ไหนสักที่ในนี้แหละ" ตอบแบบนี้ก็ได้เหรอ!

"แล้วรู้มั๊ยว่าในนี้จะมีอะไรโผล่มาหรือเปล่า" ขอถามอีกคำถามนะ

"เห็นฉันเป็นอับดุลหรือไง" เหวี่ยงผมทำไมเนี่ย นี่เธอรำคาญผมเหรอ ผมถามแค่ 2 คำถามเองนะ

พรึบ! พรึบ!

ผมคิดไปเองหรือเปล่านะว่าได้ยินเสียงแปลกๆ

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

"พวกมึง ได้ยินอะไรเปล่าวะ" ผมไม่ได้คิดไปเองหรอกครับ แม้แต่เจโฮปยังได้ยินเลย

"ชู่ว! เงียบก่อนคะ" จีซูว่า แล้วพวกผมก็ยืนเงียบนิ่งไม่ไหวติ่ง แต่บางทีมันก็เงียบกันไปนะ

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

เงียบจนได้ยินเสียงนี้มันดังกว่าเดิม ดังขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกำลังพุ่งตัวมาหาเรา พวกผมแต่ละคนพากันมองซ้ายมองขวาหาต้นเสียงนั่น

"กำบังค่ะ!" เสียงโรเซ่ร้องขึ้น

ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก!

"อะไรวะอะไร!" เจโฮปโวยวาย ดีนะครับที่จีซูกับชูก้าช่วยดึงตัวไปหลบอยู่ใต้โล่ด้วยกัน ส่วนผมน่ะเหรอ

"เธอ" 

"เป็นไรหรือเปล่า" โรเซ่ถามผม ผมจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบ เธอใช้มือขวาถือโล่กำบังเราสองคนไว้ ส่วนมือซ้าย อ้าก! 'กูจะเขินทำไมวะเนี่ย' เธอโอบไหล่ผมด้วยล่ะ ทำให้คบเพลิงที่เธอถือมาด้วยกระเด็นไปโน้น แต่ใครจะสนใจคบเพลิงล่ะครับ เวลานี้สนใจชีวิตตัวเองดีกว่า 

ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! 

ชุดที่สองมันตามมาอีกแล้วครับ

"โถมใส่แบบนี้แล้วจะเอาจังหวะไหนสู้กลับ" โรเซ่พึมพำและกำลังใช่ความคิดอยู่ ลองคิดนะครับ ถ้าเราสลับสถานการณ์ให้เธอมาเป็นผม แล้วผมไปเป็นเธอ ตอนนี้ผมคงเท่ห์มากๆ ในสายตาเธอไปแล้ว เหมือนกับที่ผมคิดกับเธอตอนนี้ ผมรู้สึกดีขนาดนี้ได้ไงนะ ฮุๆๆ เลิกสนใจเรื่องของผมแล้วไปสนใจสถานการณ์ประหลาดตอนนี้ดีกว่าครับ เจ้าของเสียงปั๊กๆๆ ผมว่ามันมาจากสิ่งที่ปักอยู่บนพื้นเต็มไปหมดตอนนี้ ดูๆ ไปแล้วมันเหมือนกับ 'ขนนก?' ขนนกอะไรจะปักแข็งเหมือนเหล็กขนาดนั้นครับ

"พี่จีซู! นั่นขนนกไม่ใช่เหรอ!" โรเซ่ตะโกนบอกจีซู

"ขนนกเหรอ" ผมเห็นจีซูดึงขนนกที่ปักอยู่ที่พื้นใกล้ๆ ตัวขึ้นไปดู

"จริงด้วย Garuda" เธอว่า 'Garuda?' มันคืออะไรครับ

"Garuda!" จีซูร้องขึ้น

ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก! ปั๊ก!

มันยังไม่หยุดอีกครับ จนถึงตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร เพราะไม่กล้าชะโงกหน้าออกไปดูด้วยซ้ำ แต่เหมือนโรเซ่กับจีซูจะรู้แล้ว

"Garuda!" จีซูร้องเรียกครั้งที่สอง ครั้งนี้เสียงดังกว่าครั้งแรกอีก

"Garuda! ข้าเอง!" จีซูว่า

"ก๊าก!" นั่นเสียงเจ้า Garuda ที่ว่าเหรอครับ

"ข้าเอง คิมจีซู" จีซูปักโล่ไว้กับพื้นก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้น 

"ข้าเองนะ"

"จีซู" ชูก้าเรียกเชิงกระซิบ แต่จีซูก็ทำมือเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นไร

"ลงมาคุยกันก่อนสิ" เธอว่า

"ก๊าก!"

"จีซู!" ชูก้าร้องเรียกอย่างเป็นห่วง แต่จีซูไม่ได้สนใจเพราะมัวสนใจอยู่กับ Garuda

"ตัวไรวะนั่น" ผมเผลอพูดออกไป

"เงียบๆ เหอะน่า" แต่โดนคนข้างๆ ดุเข้า เงียบก็เงียบครับ แต่นั้นมันตัวอะไรครับ เหมือนนกแต่ไม่ใช่เพราะมีส่วนตัวคล้ายๆ คนแบบเรา มือและเท้าเป็นกรงเล็บแบบเหยี่ยว มีจงอยปากใหญ่ สั้น คมและหนาของนก มีปีกใหญ่แผ่ขยายเป็นปีกที่ใหญ่มากครับ ช่วงบนเปลือยเปล่า แต่ดีนะครับที่ช่วงล่างมีขนแบบนกปกคลุมอยู่ ไม่งั้นพวกผมคงได้เห็นชีเปลือกแน่ๆ

"Garuda"

"ก๊าก!"

"ไม่ต้องกลัวนะ เราไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ข้าคิมจีซูไง จำไม่ได้เหรอ" จีซูพยายามจะสื่อสารกับเจ้า Garuda เธอถอดหมวกเกราะออกด้วยครับ 'จะถอดออกทำไม เดี๋ยวมันก็จิกหัวหรอกเว้ย'

"จีซู!" ชูก้าฮยองยังคิดแบบผมเลย

"ไม่เป็นไรคะ ฉันพูดกับเขาได้" เธอหันมาบอกชูก้า แล้วค่อยๆ ก้าวออกไปข้างหน้า

"Garuda เจ้าลืมข้าแล้วเหรอ"

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

คุยกันรู้เรื่องด้วยครับ ผมเห็นเจ้า Garuda ค่อยๆ กระพือปีกลงยังพื้นด้านหน้าจีซู จีซูถอยหลังมานิดหน่อยเพื่อขยายพื้นที่ให้เจ้า Garuda ลงจอด

"สวัสดี Garuda" จีซูทักทายเจ้า Garuda

"ก๊ากๆ" เหมือนมันจะร้องทักตอบด้วยครับ

"ก๊ากๆๆ" พูดอะไรของมันครับ

"ฮึๆ เอาสิ" แต่จีซูดันรู้เรื่อง ตอนนี้เจ้า Garuda เดินเข้ามาหาจีซูแล้ว จีซูอ้าแขนรับและสวมกอดมันอย่างอบอุ่น ไม่ได้แคร์ชูก้าฮยองที่มองตามอย่างงงๆ เลยครับ

"ก๊ากๆๆ"

"อ่อ ไม่เป็นไร นี่พวกเพื่อนฉันเอง นั่นก็ยัยโรสไง" จีซูชี้มาทางผมกับโรเซ่ โรเซ่เก็บโล่และลุกขึ้นเดินไปหาเจ้า Garuda จะเก็บโล่ทำไมครับเนี่ย ผมจึงรีบคลานไปหาเจโฮปกับชูก้า

"มาซะดุเลยนะพี่ชาย" เธอทักเจ้า Garuda อย่างขำขัน

"ก๊ากๆๆ"

"อ่อ ไอ้พี่มินโฮอีกแล้ว เมื่อเช้าพี่เขาก็ทำฉันเจ็บตัวไปแล้วรอบหนึ่งนะ นี่ยังจะซ้ำเติมกันอีก"

"ก๊ากๆๆ"

"หะ! ยังมีตัวอื่นอีกเหรอคะ" โรเซ่ว่า เชิญคุยกันตามสบายเลยครับ คงรู้เรื่องกันแค่ 2 คนกับ 1 ตัวนั่นแหละ

"ก๊าก" เจ้า Garuda สะกิดแขนจีซูเบาๆ แล้วยื่นอะไรกลมๆ รีๆ สีทองๆ ให้จีซู มันเหมือนกับ

"ไข่ทองคำ!" พวกผมสามคนตะโกน

"ก๊ากๆๆ" เจ้า Garuda พูดอะไรไม่รู้ครับ แต่มันใช้มือลูบหัวจีซูเบา ก่อนจะสวมกอดจีซูอีกครั้ง รู้สึกมันจะเอ็นดูจีซูเป็นพิเศษนะครับ

"ท่าทางจะเคยมีความหลังกัน" ยุแยงชาวบ้านต้องยกให้เจโฮปจริงๆ นะครับ

ป้าบ!

'สม' โดนชูก้าฮยองตบหัวเข้าให้

"ก๊ากๆๆ"

"ขอบใจมากจ้ะ แล้วเจอกันนะ" จีซูส่งยิ้มไปให้ Garuda

"ก๊าก!" มันร้องเสียงดังก่อนจะบินหายไป

พรึบ! พรึบ! พรึบ!

บ๊ายบาย Garuda คราวหน้าไม่ต้องเจอกันก็ดีนะ

"เมื่อกี้มันตัวอะไรเหรอ" เจโฮปถาม แล้วเราสามคนก็เดินไปหาจีซูกับโรเซ่

"Garuda เป็นพวกเคโททอลสัตว์เลี้ยงเฝ้าชายแดนของลุงลักซ์น่ะ เป็นพญาครุฑคะ" จีซูอธิบาย ผมว่าน่าจะเป็นสัตว์(ไม่น่า)เลี้ยงมากกว่านะ สัตว์เลี้ยงที่ไหนมีอาวุธสังหารขนาดนี้ครับ 

"ดูมันเข้ากันได้กับเธอนะ" ชูก้าเอ่ย มีความหวงเล็กๆ น้อยๆ ด้วยฮยองของผม จีซูหันมามองหน้าชูก้าก่อนพูดว่า

"ก็เขาเป็นคนช่วยชีวิตฉันกับแม่ไว้นิ่คะ" 

"เหรอ ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย" 

"จริง?" จีซูถามเล่นๆ

"จริงๆ" ชูก้าทำเป็นตอบหน้านิ่ง เก๊กไปอีก ส่วนจีซูก็ยิ้มชอบใจ เอ่อ...คงไม่ได้จะมาหวานกันตอนนี้หรอกใช่มั๊ย

"เอาไงต่อครับพวกมึง" เจโฮปพูดขัดขึ้น

"เมื่อกี้ Garuda บอกว่ามีเคโททอลตัวอื่นอีกค่ะ" โรเซ่เอ่ยขึ้น 'เคโททอลตัวอื่น' ยังมีตัวที่เหมือนกับมันอีกเหรอ สู้กับคนว่ายากแล้วนี่ถึงกับสัตว์ประหลาดเลยนะครับ 

"และเป็นไปได้ว่าไข่ทองคำต้องอยู่กับพวกมันที่เหลือแน่" โรเซ่บอก พวกมันที่เหลือเหรอครับ

"แสดงว่ายังมีพวกสัตว์ประหลาดเคๆ อะไรนั่นอีกตั้ง 4 ตัวเหรอ" ผมถามด้วยความเป็นกังวล

"เคโททอล" โรเซ่แก้ให้

"ใช่ ถ้าเป็นไปตามที่ฉันคิด" เธอว่า

"แต่พวกเธอก็รู้จักมันทุกตัวใช่มั๊ย" เจโฮปถามอย่างลุ้นคำตอบ

"ไม่ใช่ทุกตัวที่คุยรู้เรื่องหรอกคะ" จีซูบอก

"อ้าว! แบบนี้เราก็ตายห่าน่ะสิ" เจโฮปเริ่มลนลาน

"ใช่คะ และจะตายห่ากว่าเดิมเพราะเราฆ่ามันไม่ได้นี่แหละคะ"

"ฮะ!" พวกผมสามคนตะโกนพร้อมกันเมื่อได้ยินสิ่งที่โรเซ่พูด

"ฆ่าไม่ได้หมายความว่าไง" ผมถาม

"ก็นี่มันสัตว์เลี้ยงลุงลักซ์นะ ขืนนายฆ่า ลุงแกได้ฆ่านายตายตาม ลงหลุมไปด้วยกันแน่" พระเจ้า! รอมันมาฆ่าลูกเดียวสิครับงานนี้

"วิธีที่ดีที่สุดคือจับมันให้ได้ แล้วชิงไข่มาซะ" จีซูเสนอ วิธีที่ดีที่สุดๆ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเคโททอลที่จะเจอต่อไปหน้าตามันเป็นยัง แต่จากเจ้าตัวเมื่อกี้ แค่คิดจะจับก็เจ็บตัวแล้วครับ 

"ไปต่อกันเถอะคะ จะได้ไม่เสียเวลา" โรเซ่ว่า ผมจึงรีบไปหยิบคบเพลิงที่ทำตกไว้ขึ้นมา แล้วพวกเราก็ออกเดินก็ต่อไป ผมต้องค่อยลากเจโฮปเอาไว้ตลอดทางเพราะฮยองแกเล่นไม่ก้าวตามมาเลย ผมก็เลยพลอยกลัวไปด้วย สำหรับผมขอแค่อยากเจอตัวโหดเป็นพอ

Rosé talk...

"ฮยอง เดินสิเว้ยเดิน" 

"กูก็เดินอยู่นี่ไง"

"เดินต่อขาแบบนี้เมื่อไหร่จะเดินทันคนอื่น" โอ่ย! ฉันเริ่มรำคาญสองคนนี้แล้วนะ

"ก็กู..."

"นี่พวกพี่ ช่วยเงียบๆ กันหน่อยได้มั๊ยคะ เดี๋ยวพวกเคโททอลก็ได้ยินหรอก อีกอย่าง ถ้าจะเดินช้ากันขนาดนั้น โดนทิ้งขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะคะ" ฉันหันไปว่า สองคนนั้นจึงหันมามอง

"โดนทิ้ง?" เจโฮปทวน

"เอ่อๆ มึงเลยไอ้วี ชักช้าโอเอ่เดินลอยลมอยู่ได้ พี่ก็บอกมันตั้งหลายทีแล้ว เดี๋ยวก็โดนทิ้งหรอกมึง" เจโฮปคงกลัวโดนทิ้งถึงรีบเดินเซงฉันไปแล้วหันมาบอกนายวีก่อนเดินไปสมทบกับสองคนข้างหน้า นายวีมองหน้าฉัน หน้าฉันมีอะไรติดหรือไงนะ ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินต่อ

"ขอบใจนะ" เขาเดินขึ้นมาอยู่ข้างๆ ฉันตั้งแต่ตอนไหนคะเนี่ย

"ไม่จำเป็นอะ ฉันไม่ได้ถือเป็นบุญคุณอะไร" ฉันบอกเขา หลังจากนั้นเราก็เดินเงียบไปด้วยกัน ตอนไหนเขาจะทำตัวปกติเหมือนเดิมนะ ฉันก็เลยไม่รู้จะพูดจะคุยอะไรด้วย ก็เลยได้แต่มองโน่นนี้ไปเรื่อย

แปร๊น!

"เฮ้ย!" ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นคะ

"โรเซ่!" นายวีโถมตัวใส่ฉันจนเราล้มลงไปกันทั้งคู่ เหมือนกี้นี้มันอะไรกันคะ อะไรผ่านตัวเราไปแวบๆ

"โอ้ย!" ท่าทางจะเจ็บนะนั่นเพราะเขาใช้แขนรองตัวฉันคงโดนกระแทกอย่างแรงแน่ๆ

แปร๊น!

"มันมาอีกแล้ว!" เสียงเจโฮปดังมา และฉันก็รู้แล้วว่าอะไรกำลังเคลื่อนตัวมาหาเรา

"นั่นอะไรน่ะ" นายวีว่า

"พายุหมุนไง ลุกขึ้นเร็วนาย!" แต่มันมาโน่นแล้วคะ แล้วทำไมเขาถึงลุกช้าแบบนี้นะ 'เอาว่ะ!'

"เฮ้ยๆ โอ้ยๆ เจ็บนะโว้ย" นายวีโวยวายเมื่อฉันพาเขากลิ้งไปด้วยกัน แต่ฉันไม่มีเวลาหรอกนะ

"ลุก!" ฉันรีบลุกแล้วดึงเขาขึ้น ก่อนที่พายุหมุนอีกลูกจะมา เขาลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

"วิ่ง!" ฉันบอกเขา

"ฮะ!" 

"วิ่ง! เร็ว!" ฉันลากเขาวิ่งไปข้างหน้า เราต้องวิ่งไปหาไอ้ตัวต้นเหตุของพายุหมุนนี่ และต้องจัดการกับมันให้ได้ค่ะ ก่อนที่มันจะจัดการเรา

"ไอ้โฮป!" นั่นไงคะ

"อ่า!!! โอ้ย! โอ้ย! โอ้ย!" เจโฮปลอยมาตามพายุหมุนนั่นก่อนจะกระแทกไปมากับผนังของเขาวงกต และกระเด็นออกมานอนแอ้งแม้งอยู่ต่อหน้าฉันกับนายวี

"พี่ไปทางซ้ายคะ" ฉันได้ยินเสียงจีซูบอกชูก้า

"ฮยองโอเคเปล่า" นายวีถามเจโฮป เจโฮปส่งสัญญาณมือว่าโอเคทั้งที่ยังนอนแผ่หลาอยู่

"งั้นพวกนายรออยู่นี้นะ" ฉันบอกนายวีกับเจโฮปก่อนจะก้าวเท้าออกวิ่ง แต่นายวีกลับคว้าแขนฉันไว้ก่อน

"ฉันไปด้วย" เขาบอกฉัน แต่เขาเจ็บอยู่นี่คะ

"จีซู!" เกิดอะไรขึ้นกับจีซูอีกนะ ไม่ได้การณ์แล้ว

"งั้นก็ไป" ฉันบอกนายวี ก่อนจะวิ่งนำเขามา ชูก้ากับจีซูอยู่นั่นไงคะ แล้วตัวต้นเหตุหายไปไหนแล้วคะ

"เจ็บหรือเปล่า" ชูก้าถามจีซู

"เจ็บค่ะ ฮือๆ ศอกๆ ศอกถลอกด้วยอะ" ดีนะคะที่โดนพายุหมุนหนักขนาดนี้แต่แค่แผลถลอก

"ก็บอกแล้วว่าไอ้ชุดนี่มันลุ่มลาม โดยเฉพาะผ้าคลุมยาวๆ ของเธอ ดีนะที่ไม่เอาหน้าลงก่อน" ชูก้าว่า

"ก็ไม่คิดว่ามันจะสะดุดแบบนี่นิ่คะ" จีซูบอก

"เดี๋ยวนะ ตกลงแค่สะดุดผ้าคลุม" ฉันถาม จีซูจึงพยักหน้าตอบ 'หืม! ให้มันได้อย่างนี่สิ' แต่ว่า 'ผ้าคลุม' ฉันรู้แล้วคะว่าจะจัดการกับเจ้าตัวนั้นยังไง

"นายไปกับฉัน" ฉันลากนายวีออกมาอีกครั้ง 

"พวกแกจะไปไหน" จีซูถามไล่หลัง

"ไปจับ Elegreen คะ!" ฉันตะโกนกลับไป

"อะไรคือ Elegreen" นายวีถามฉัน

"เดี๋ยวนายก็รู้" ฉันบอก แต่ว่าไอ้เจ้า Elegreen มันไปอยู่ไหนนะ

ฟืด! ฟืด!

เสียงหายใจแรงแบบนี้

"ไปทางนี้กัน" ฉันเดินนำนายวีไป

ฟืด! ฟืด!

เสียงอยู่ใกล้ๆ นี่เองค่ะ ฉันจึงค่อยๆ เดินหย่องเข้าไปโดยมีนายวีหย่องตามมาอยู่ใกล้ๆ เราหย่องเรียบผนังเขาวงกตจนมาหยุดอยู่สี่แยกแห่งหนึ่ง 'นั่นไง!' มันอยู่นั่นไงคะเจ้าช้างน้อยลมกรตของฉัน อยู่ในซอยทางตันพอดีเลยคะ 'ไข่ทองคำ!' ผูกติดหางมันอยู่ด้วย

"ช้างน้อยเนี่ยนะ อย่าบอกนะว่านี่คือไอ้เจ้า Elegreen ที่ว่า" เขาจะพูดอะไรเสียงดัง เดี๋ยวมันก็รู้ตัวพอดี

"ชู่ว! จะเสียงดังทำไมเล่า" ฉันว่าแล้วกระชากผ้าคลุมที่หลังออกอย่างแรงจนมันขาด นายวีมองฉันงงๆ

"จะทำไรน่ะ" เขาถามฉัน

"ดึงของนายมา" เขาจะมึนแบบนี้กับทุกสถานการณ์เลยใช่มั๊ย

เคว้ก!

ฉันกระชากผ้าของเขาออกมา

"ทีนี่ นายไปล่อ"

"ฮะ! ให้ฉันไปล่อ!" 

เปรี๊ยะ!

ฉันตีแขนเขา

"โอ้ย! ตีข้างอื่นเป็นมั๊ย ข้างนี้มันเจ็บนะเว้ย" อันนี้ฉันก็ลืมไปเลย

"ขอโทษ ก็นายเสียงดังอะ"

"ให้ฉันล่อแล้วเธอล่ะ" 

"ฉันก็จะเป็นคนจับมันเอง" ฉันบอก แต่นายวีดูไม่มั่นใจเอาซะเลย

"สภาพฉันสมประกอบกว่านายแล้วกัน" เขามองฉันอย่างไม่พอใจก่อนจะถามว่า

"แล้วให้ทำไง"

"ฉันไปล่ะนะ" นายวีหันมาบอกฉัน

"ไปแล้วนะ" ยังๆ ยังไม่ไปอีก

"ไปจริงๆ นะ เฮ้ยๆๆ ยัยป้าเช็ง!" ฉันผลักเขาออกไป ก็ช่วยไม่ได้นิ่คะอยากลีลาเอง ทำให้ตอนนี้นายวียื่นหัวโด่อยู่ที่กลางซอยนั้น ส่วนเจ้า Elegreen พอได้ยินเสียงนายวีมันก็หันหน้ามาหาทันที แล้วมันก็ค่อยๆ ชูงวงขึ้นเตรียมเป่าลมอีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อน!" นายวียกมือซ้ายขึ้นปรามเจ้าช้างน้อย มันจึงหยุดชะงักสักครู่ 

"ดูนี่นะ" เขาว่าแล้วค่อยๆ ชูมือข้างขวาที่ถือผ้าคลุมขึ้น

"ดูนะเจ้าตัวเล็ก" 

ฟืด! ฟืด! 

Elegreen ผ่อนหายใจและเหมือนมันจะฟังที่เขาพูด ใช่มั๊ย? แล้วนายวีก็ใช้มือข้างซ้ายค่อยๆ คลี่ผ้าคลุมนั่นออก 

"มา..."

แปร๊น!

"เฮ้ยๆๆ" อุ้ย! 'เค้าขอโทษ' ฉันลืมไปค่ะนั่นมันช้างไม่ใช่วัวกระทิง นายวีโดนพายุหมุนพัดไถลเข้าทางเดินฝั่งตรงข้ามไปแล้ว 

สวบ!

ชนเข้ากับผนังเขาวงกตที่สุดทางโน้นแน่ะคะ

ฟืด! ฟืด! ฟืด!

เจ้า Elegreen ดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษหลังจากที่มันเฉกหัวนายวีไปแบบนั้น 

"มาเลย! มานี่!" นายวีผู้กล้าหาญสะบัดผ้าสีแดงล่อเป้าอยู่โน้นแน่ะคะ

แปร๊น!

พายุลูกที่สองเคลื่อนไปทางนายวีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้

"รอบนี้ไม่ได้แอ้มหรอกจ้ะน้องหนู" นายวีว่าหลังจากที่หลบพายุลูกเมื่อกี้ได้ 

"มาหาพี่มา come on baby come on" 

แปร๊น!

ลูกที่สามถูกซัดออกไปอีก

"ว้า! หลบได้อีกแล้ว แย่จัง! touch my body body touch my body body touch my body body touch my body oh~" รุ่นพี่ sistar มาเองเลยจ้า แค่ฉันเห็นยังคิดเลยว่า 'ทำไปได้' นี่ไปกวนประสาทเจ้าช้างน้อยอีก นับถือจริงๆ 

ฟืด! ฟืด! ฟืด!

ฉันว่าคงใกล้ถึงเวลาของฉันแล้วล่ะคะ

ฟืด! ฟืด! ฟืด!

เจ้า Elegreen ค่อยๆ วิ่งออกมาจากซอยตันเพื่อพุ่งไปหานายวี 'ตาฉันล่ะ' มันวิ่งใกล้ถึงทางแยกที่ฉันหลบอยู่แล้วล่ะ 'เอาเลย' นายวีพยักหน้าให้ฉัน

"ย่าห์!" ฉันกระโดดเกาะหลังเจ้าช้างน้อยและใช้ผ้าคลุมหัวมันไว้ 'เป็นไปตามแผน' ฉันกำลังจะเปลี่ยนกำไลเป็นเชือกเพื่อเอามัดผ้าคลุมงวงที่ปล่อยพายุของมัน แต่เพราะความตกใจของเจ้าช้าง

"อ๊าย!!" ฉันเกาะตัวมันไว้แน่น เมื่อเห็นว่ามันวิ่งตรงไปอย่างบ้าคลั่งพร้อมพยายามจะสลัดฉันออก

"นายวี!!" ฉันร้องตะโกนบอกเขา

"อะไร!" เขาตะโกนตอบกลับมา

"ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย!" คราวนี้ต้องขอร้องเขาจริงๆ แหละคะ 

"ให้ช่วยยังไง!" ดูเขาก็ลุกลี้ลุกลนเหมือนกัน 'ยังไงวะ ยังไงดี เราต้องหยุดช้างตัวนี้นะ' ฉันต้องคิดออกสิ

"โล่! โล่! โล่! ตั้งโล่ของนาย!"  ฉันตะโกนออกไป

"ฮะ!" มาหูหนวกอะไรตอนนี้เนี่ย มันวิ่งจะถึงตัวเขาอยู่แล้วนะ

"ตั้งโล่โว้ย!" นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของฉันก่อนที่เราทั้ง 2 คนกับอีก 1 ตัวจะ...

โครม!!

"โอ้ย!" นั่นน่าจะเป็นเสียงนายวีค่ะ ดีนะคะที่ฉันกระโดดออกจากหลังของเจ้า Elegreen ออกมาก่อน ไม่งั้นตัวคงลอยพุ่งหลาวใส่ผนังวงกตแน่ ก็เลยกลิ้งพลุ่งๆ ออกมาด้านข้าง แต่ 1 คนกับอีก 1 ตัวสิคะ

"นายวี" ที่ฉันเรียกเขาเพราะฉันไม่เห็นร่างของเขาคะ เห็นแค่โล่ที่เกาะติดผนังไว้

"..." เงียบด้วยคะ คงไม่ถูกพัดไปตกที่ไหนอีกนะ

"นายวี!"

"อยู่นี่" ได้ยินแต่เสียงคะ แต่ตัวอยู่ไหนก็ไม่รู้

"นาย!"

โป๊ะ!

ฉันเห็นโล่ลอยพุ่งออกมาจากผนัง พร้อมด้วย 'เท้าเหรอ'

"มาช่วยกันหน่อย" เท้านายวีเหรอคะ ฉันรีบวิ่งเข้าไปดู แต่ภาพที่เห็นนั้น

"ฮ่าๆๆ นายไปทำอะไรในนั้น" ก็ภาพที่เห็นคือ ร่างหมอนี้ทั้งร่างกลายเป็นส่วนหนึ่งของผนังไปแล้ว คงเป็นเพราะแรงปะทะเมื่อครู่ถึงทำให้เขาถูกดันเข้าไปแบบนั้น นี่ถ้าไม่มีโล่กันไว้คงแบนแต๊ดแต๋คาผนังเป็นแน่

"ไม่ต้องหัวเราะเลย!" เขามองแรงใส่ฉัน

"เจ็บหลังเป็นบ้า"  เขาว่าแล้วทำหน้าหมุ่ย และพยายามจะขยับตัวแต่ก็ขยับไม่ได้

"ช่วยดึงหน่อยสิ ฉันติดอะ" เขาว่าแล้วยื่นมือทั้งสองข้างมาให้ ช่วยก็ช่วยค่ะ เห็นว่าเขาช่วยชีวิตเราทั้งสองคนไว้นะ ฉันจึงเดินเข้าไปจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ จริงๆ แค่จับมือฉันไม่ควรคิดอะไรเลย แต่ทำไมในใจมันรู้สึกเขินก็ไม่รู้

"จะดึงล่ะนะ" ฉันบอกเขาก่อนจะออกแรงดึง 'เอื้อ!' แต่ว่า 'เอื้อ!' ครั้งที่สองแล้วนะคะ 'เอื้อ!' นี่ก็ครั้งที่สามแล้วนะ

"มีไรอะเธอ" เขาถามฉันเมื่อเห็นฉันออกแรงดึงตั้งสามครั้งแต่ยังไม่เป็นผล

"ฉันว่า นายคงติดอยู่ในนั้นแล้วล่ะ"

"ได้ไงอะ! ฉันไม่ยอมนะ! เอาฉันออกไปเลย! ฉันไม่อยู่กับไอ้ช้างนั่นหรอกนะ" นายวีโวยวายแล้วชี้ไปที่เจ้า Elegreen ที่นอนสลบสไลข้างๆ เยี่ยงจากเราไปหน่อย

"รู้แล้วน่า เลิกโวยวายก่อน" ฉันว่าแล้วพยายามใช้หัวคิด

"งั้นลองอีกครั้ง" ฉันว่าและใช้มือทั้งสองข้างจับมือขวาของเขาไว้ 

"พร้อมนะ" ฉันบอกเขา

"อือ" โอเคค่ะ ถ้าเขาพร้อมแล้ว ฉันใช้เท้าซ้ายยันผนังไว้และออกแรงดึง

"เอื้อ!" ยังไม่ขยับอีกคะ

"เอื้อ!!" ขอล่ะ

"คืนนี้จะออกเปล่าเนี่ย!" เขาจะหุบปากสักวิได้มั๊ยคะ

"เอื้อ!!!"

พรืด!

"เฮ้ยๆ โรเซ่!/นาย!" 

ตุ้บ! 

"โอ้ย!" เจ็บหลังอะคะ ที่หัวก็ด้วย ฉันว่าหัวฉันต้องกระแทกพื้นด้วยแน่ๆ เลย เริ่มมึนแล้วเนี่ย ก็ตอนที่ฉันออกแรงดึงครั้งสุดท้ายนะสิ เขาก็หลุดออกมาจากผนังนั่น แต่เพราะดึงแรงมากไปหน่อย ก็เลยดึงเขาเซถอยหลังล้มลงกันทั้งคู่ แถมเขายังล้มทับฉันเต็มๆ อีก เจ็บเป็นสองเท่าเลย

"เป็นไรมากเปล่า" ฉันได้ยินแค่เสียง เพราะหัวมันเริ่มหมุนและตาก็เหมือนจะพร่าแล้วด้วย 'แกจะหมดสติตอนนี้ไม่ได้นะ'

"โรเซ่ๆๆ" เขาพยายามเขย่าตัวฉัน เจ็บอะ 'จะเขย่ากันทำไมฮะ!'

"โรเซ่ๆ ได้ยินฉันมั๊ย" นายวีใช้แขนข้างหนึ่งประคองหัวฉัน ส่วนมืออีกข้างก็จับหน้าฉันเอาไว้ ฉันเห็นหน้าเขามัวๆ อะ

"โรเซ่ อย่าเพิ่งสลบไปตอนนี้นะ เรายังต้องไปอีกไกลนะเธอ โรเซ่ๆ" เขาตบหน้าฉันเบาๆ เพื่อเรียกสติ ฉันถึงเริ่มตาสว่างขึ้นมาได้บ้าง

"อื้อ~ นาย" 

"โรเซ่" เขายิ้มให้ฉันด้วยใช่มั๊ยคะ ฉันเห็นไม่ถนัด

"ยัยบ้า ทำฉันเป็นห่วงหมดเลย ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะทำไงนิ่" ฉันยังมึนๆ อยู่เลยนะ

"นายเป็นห่วงฉันเหรอ" ฉันถามเขา ภาพของเขาชัดขึ้นแล้วคะ ชัดจนเห็นว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันมากแค่ไหน

"ก็ใช่นะสิยัยโง่" ฉันอึ้งไปกับคำตอบของเขาเหมือนกันนะ ส่วนเขาก็เหมือนจะเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกมา จึงเฉไฉไม่มองหน้าฉัน ตกลงว่าพูดจริงหรือเปล่าเนี่ย

"นายน่ะ" ฉันเรียกเขา เขาถึงหันมาสบตาฉันอีกครั้ง

"มันใช่เวลามาล้อเล่นมั๊ยฮะ" ฉันว่า แล้วเขาก็จ้องหน้าฉันนิ่งหลังจากได้ยินประโยคนี้

"เอ่อคือ...คือมันก็...มันก็" อึกอักอะไรของเขา ทำให้ฉันอยากรู้เข้าไปอีก

"มันก็?" ฉันไม่ได้ใจร้อนนะ แต่ฉันอยากรีบถามรีบรู้จะได้รู้ตัวว่าควรทำตัวยังไงกับเขาดี เราจะได้ไม่อึดอัดเวลาที่ต้องอยู่ด้วยกัน เหมือนตอนนี้ไง

"มันก็..." ตอนที่เขาพูด เขาหันมามองสบตาฉัน และฉันก็สบตาเขาตอบ ใจมันเต้นเร็วอะ ฉันรู้สึกได้ ทำไมเขาสบตาฉันนิ่งแบบนี้ สายตาเขาเหมือนมีคำถามมากมายเต็มไปหมด และเหมือนเขาพยายามจะหาคำตอบนั้นจากฉัน 'เธอคิดเหมือนฉันบ้างมั๊ย' เขาอยากถามฉันแบบนี้หรือเปล่านะ หรือว่า 'เธอจะรังเกียจฉันมั๊ย' จริงๆ ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้นะ

"เธอ..." ในที่สุดเขาก็เอ่ยขึ้นมาแล้วคะ ทำไมฉันถึงลุ้นด้วยนะ 

"โรเซ่ เธอ..." ฉันได้แต่จ้องตาคู่นั่นของเขา เขาขยับตัวนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเพราะเขาอึดอัดหรือว่าจะตื่นเต้นเหมือนฉันกันแน่

"เธอคิด"

ฟืด!

เขาชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก่อนจะกลับมาพูดต่อ นึกว่าจะพลาดซะแล้วคะ

"โรเซ่ เธอคิด"

ฟืด! ฟืด!

เสียงเหมือนลมหายใจเจ้าช้างน้อยเลยคะ ฉันเห็นเขาเหล่ตาไปมองต้นเสียง

"โรเซ่" ก่อนจะหันกลับมาหาฉัน สีหน้าจริงจังขึ้น

"เธอคิดว่าเราไปกันเลยมั๊ย!" 

"ฮะ!" 

"ไม่ต้องฮะ! ไปโว้ย! มันจะตื่นอยู่แล้ว!" แล้วเขาก็รีบดึงฉันลุกขึ้น 'โอ้ย! อีตาวี ไม่ได้เรื่องเลย!' ฉันด่าเขาในใจ ทำฉันค้างคาแบบนี่ได้ยังไง 'ไอ้บ้า!' แล้วไอ้ช้างน้อยจอมกตมันจะมาฝืนอะไรตอนนี้

"เร็วเธอ!" เขายังจะมาเร่งฉันอีก ฉันจึงรีบลุกขึ้นโดยมีนายวีช่วยพยุง พอฉันลุกได้เข้าก็รีบวิ่งลากฉันไป แต่...

"เดี๋ยว!" ฉันหยุดเขาไว้

"อะไร!" หมอนี้ก็รีบเสียจริง

"ไข่ทองคำ!" ฉันว่าแล้วรีบวิ่งกลับมายังเจ้า Elegreen ที่กำลังพยายามดิ้นรนลุกขึ้นอยู่ 

"โรเซ่!" นายวีร้องตาม ฉันวิ่งไปคว้าไข่ที่ถูกผูกติดหางของมันทันที

แปร๊น!

"อ๊าย!! ไปเร็วนาย!"

.........จบ PART 75.........