Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 80 : PART 74 : โอเลี้ยงมั๊ย

Rosé talk...

แถวนี้น่าจะมีเสือสิงห์กระทิงแรดซักตัวมาให้ยิงเล่นบ้างนะ 'โคตรน่าอายเลยโว้ย!' หงุดหงิดจริงๆ คะ ไม่ใช่เพราะแพ้หรอกนะ แต่เพราะพวกเขาเห็นฉันเป็นตัวตลกต่างหาก เห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันก็มีหัวใจนะ โด่ว!

"สนุกกันมากใช่มั๊ย!" 

ฟิ้ว~

"ไอ้พี่มินโฮ!"

ฟิ้ว~

"น่าอายสุดๆ เลย ฮึ้ย!" ฉันว่าแล้วทิ้งตัวนั่งลง ตอนนี้เห็นอะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมดแหละคะ แม้แต่ต้นหญ้าก็เถอะ

"คราวหน้าฉันจะกระชากหัวพี่แบบนี้เลย นี่ๆๆๆ" ฉันพูดไปด้วยพร้อมใช้มือทั้งสองข้างถอนหญ้าตรงหน้าอย่างเมามันส์

"โอยยยย!" แล้วก็ขว้างเศษหญ้าเศษดินที่ติดมือมาไปข้างหน้าอย่างเซงๆ

"ทำอะไรคนไม่ได้ ก็ไปลงกับต้นไม้ใบหญ้านะเธอน่ะ" หมอนี้จะโผล่มาทำไมนะ

"ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว" ฉันบอกไอ้คนขี้จุ้นที่เดินมาจากด้านหลัง

"นี่นาย! จะมานั่งตรงนี้ทำไม ไปไกลๆ เลยไป" จู่ๆ เขาก็เดินมานั่งลงข้างฉัน แล้วถือห่อกระดาษอะไรมาด้วยก็ไม่รู้

"นายวี!" หมอนี่เองแหละค่ะ แล้วก็พูดจาไม่รู้เรื่องซะด้วย คนไล่แล้วก็ยังดื้อด้านไม่ยอมไปอีก

"ออกไปเลย! นี่มันที่ของฉัน! ไป!" ฉันดันตัวเขาให้ออกไป แต่เขาก็ต้านแรงฉันไว้

"พื้นนี่ไม่ได้มีชื่อเธอสลักไว้ซักหน่อย แล้วจะเป็นที่ของเธอได้ยังไง บ้าเปล่า" โฮะ! อะไรของหมอนี้น่ะ

"นี่! ไม่งั้นฉันจะใช้กำลังแล้วนะ" เขาหันมาหาฉัน แล้วก็ไม่พูดอะไรแต่ส่งสายตาเป็นคำเชิญว่า 'เอาสิ' ก่อนจะแกล้งเป็นไม่สนใจฉัน 'คิดว่าฉันไม่กล้าหรือไงฮะ'

ตุ้บๆๆ

ฉันใช้กำปั้นทุบแขนเขา

"ออกไป!" แน่ะ! ยังนิ่งอยู่อีก

ตุ้บๆๆ

ครั้งนี้แรงกว่าครั้งเหมือนกี้อีกค่ะ แต่เขานิ่งมากเลย ไม่มองหน้าฉันด้วย มาไม้ไหนอีกเนี่ย 

ตุ้บๆๆๆๆๆๆ

"เฮ้ย! เจ็บแล้วนะโว้ย!" นายวีหันมารวบมือฉันเอาไว้ หลังจากที่ทนโดนฉันรัวกำปั้นใส่ไม่ยั้ง แล้วส่งสายตาดุมาให้

"ช่วยไม่ได้ คนเขาไล่แล้วยังหน้าด้านอยู่อีก" อยากตบปากตัวเองจริงๆ คะ ดูเหมือนฉันจะพูดแรงไปหน่อย หมอนี้เลยทำหน้าจ๋อยนิดนึงก่อนจะตีหน้านิ่ง ก็ฉันกำลังอารมณไม่ดีนิคะ

"ฉันอยู่ไม่นานหรอกน่า" เขาว่า

"ถ้าอยู่ไม่นานงั้นก็รีบไปๆ เลยไป" ฉันบอกเขา

"เอ่อ! ไปแน่ไม่ต้องไล่ แต่ก่อนไปฉันต้องแน่ใจอะไรก่อน" แล้วจะหันมามองฉันทำไมเนี่ย 

"แน่ใจ? แน่ใจอะไร" ฉันถามอย่างงงๆ

"เธอโอเคมั๊ย" เขารีบถาม แต่ว่า...เมื่อกี้เขาถามว่าอะไรนะคะ ฉันหูฟาดไปเปล่า เขาอาจจะถามว่า 'กินโอเลี้ยงมั๊ย' ก็ได้นะ ใช่มั๊ยๆๆ 'แกอาจจะหูฟาดไป' ฉันบอกตัวเอง

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ฮะ! อึ้งไปอีก ฉันหูฟาดอีกรอบหรือว่าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ 'หมอนี้เนี่ยนะเป็นห่วงแก ไม่ๆๆๆๆ' ฉันคิดบ้าอะไรของฉันล่ะคะ

"นี่! หูหนวกเป็นใบ้หรือไง พูดไม่ได้ ถามไม่ตอบ" ไอ้ประโยคนี้ไม่ต้องพูดก็ได้นะคะ จากเป็นห่วงดูเป็นสมเพชทันทีเลย

"ไม่เจ็บ ไม่ป่วย และไม่ตายง่ายๆ ด้วย" ฉันพูดยังไม่จบเลยคะ จู่ๆ เขาก็... 

"โอ้ยๆๆ นี่! มาจิ้มปากฉันทำไมยะ เจ็บนะโว้ย!" ก็จู่ๆ เขาก็ใช้นิ้วมาจิ้มมุมปากของฉันด้านที่มันแตกซะแรงเลย ไม่ชกกลับก็บุญแล้ว

"ไหนว่าไม่เจ็บ ไม่ป่วย ไม่ตายไง แผลแค่นี้ทำสำอ่อย" หือ! ว่าฉันสำอ่อยเหรอคะ 

"นี่นาย! ถ้าจะมาเพื่อกวนประสาทก็ไปให้พ้นเลยนะ ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ ไม่อยากฆ่าหั่นศพใคร" ฉันว่า แต่ดูหมอนี้มองฉัน 'จะจ้องเพื่อ?'

"มองหน้าหาเรื่องเหรอ" ฉันถาม

"ปากแบบนี้ไงถึงไม่อยากให้เน่ากว่าเดิม" เขาว่าแล้วหันไปแกะห่อกระดาษที่เขาพกมาด้วย

"อ้าวนี่! นายว่าฉันปากเน่าเหรอ แล้วนั่นอะไร" ตอนนี้ฉันพอจะรู้แล้วว่าเขาเอาอะไรมา 

"ตาบอดเหรอ เห็นๆ อยู่ว่ายาทำแผล" ด่ามาเลยค่ะ ตั้งแต่หูหนวกเป็นใบ้ ปากเน่า ยันตาบอด ต่อไปจะโดนอะไรอีกล่ะคะ ฉันเห็นเขาเปิดฝาแอลกอฮอล์เช็ดแผลออกก่อนจะจุ่มก้อนสำลีกับน้ำยานี้

"จะทำอะไร" ฉันถาม

"..." ไม่ตอบอีก ตั้งใจจุ่มเหลือเกินนะไอ้ยานี่น่ะ

"นี่!"

"ยื่นหน้ามา" เข้าหันมาบอกฉัน

"อะไร ทำไมต้องยื่น ทำไมฉันต้องฟังคำสั่งนายด้วย" ฉันว่า แต่หมอนี้มองหน้าหาเรื่องจริงๆ นะคะ 'มองหน้าไม่พอใจอะไรไม่ทราบ'

"โอ้ยๆๆ เจ็บนะ จะช่วยหรือจะฆ่ากันเนี่ย" เขาดึงหน้าฉันซะแรงเลยคะ 'ไอ้บ้าวี!'

"ถ้าเจ็บก็นิ่งๆ" โดนดุอีกแล้วคะ ฉันหมุ่ยหน้าเหมือนเด็กเวลาโดนพ่อดุ

"ฮึ" 

"อะไร! ไม่ต้องมาหัวเราะฉันเลยนะนาย" ฉันทำหน้าบึ้งใส่เขา 

"ก็ไม่ได้หัวเราะซักหน่อย" เขาว่าแล้วค่อยเคลื่อนมือที่ถือสำลีชุบแอลกอฮอล์มาใกล้ปากฉัน 

"เบาๆ นะ" ฉันบอกเขา มันต้องแสบแน่ๆ เลยคะ ฉันเม้มปากและเผลอหลับตาลงเพราะความเสียวไส้ว่ามันจะแสบ

"พู่~" ได้ยินมั๊ยคะ 'เสียงอะไรอะ' ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพราะเสียงนั้น แต่กลับโดนแช่แข็งเพราะภาพที่เห็น 

'ตึกตักๆ' หัวใจฉันมันเต้นแรงทันทีเลย ตอนที่เห็นเขาค่อยๆ เป่าที่แผลตรงมุมปากของฉัน ก่อนจะค่อยๆ เช็ดมันด้วยสำลีชุบแอลกอฮอล์ 

'ตึกตักๆ' ฉันช็อคจนตาค้างตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกไปแล้วคะ และแทนที่จะรู้สึกแสบแต่ฉันกับรู้สึกถึงแค่ไออุ่นจากลมที่เป่าออกมาจากปากของเขาเท่านั้นเอง 

"พู่~ แสบหรือเปล่า" จะถามฉันทำไมเนี่ย รู้มั๊ยว่ายิ่งถามใจฉันมันยิ่งสั่น แถมเห็นเขาตั้งใจทำแบบนี้ใจฉันยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมอีก

"นี่!" เขาหันมาสบตาฉัน ฉันรีบหลบตาเขาทันที 'ทำไงดีๆ ไอ้ใจบ้าจะเต้นทำไมวะ เดี๋ยวหมอนี้ก็รู้หรอก' ฉันต้องตายแน่ๆ ค่ะ เขาคงไม่ได้ยินมันใช่มั๊ย หมอนี้คงหูไม่ดีขนาดนั้นหรอกมั้งเนาะ ฉันจะคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อความสบายใจของตัวฉันเองก็แล้วกันค่ะ

"ตกลงว่าไม่เจ็บ" เขาถามอีกแล้ว 'ถามอะไรหนักหนาฮะ ถ้าเจ็บก็ร้องไปแล้วดิ' 

"อือ" ฉันไม่หันกลับหาเขาหรอกนะ หันไปมองหน้าเขาตอนนี้เนี่ยนะ บรื๋ออออ! ไม่เอาหรอก ฉันไม่ชอบหน้าเขานิ่คะเพราะงั้นฉันไม่หันไปหรอก 'ไม่หันไป ไม่หันไป แกต้องไม่หันไป' ฉันบอกตัวเอง นี่ฉันไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ และไม่ได้กลัวว่าใจมันจะเต้นแรงด้วย จริงจริ๊ง!

ตอนนี้เขาปล่อยมือจากหน้าฉันแล้ว ฉันจึงใช้หางตาชำเรืองมองค่อยแว๊บๆ ฉันเห็นเขาเปลี่ยนสำลีและชุบมันกับขวดยาทาแผล ฉันรีบมองไปทางอื่นก่อนที่เขาจะหันกลับมาทางฉัน แล้วค่อยๆ ทายาอย่างเบามือ

"ใกล้เสร็จยัง" ฉันถามเขา

"เอ่อ อีกนิดเดียว" เขาว่าแล้วตั้งหน้าตั้งตาทายาต่อ 'ทาอะไรนานจังเนี่ย'

"อ่ะ เสร็จแล้ว" เขาว่าแล้วเอาสำลีออกจากแผลฉัน ตอนนี้ฉันหันไปหาเขาได้แล้วใช่มั๊ยคะ แต่ในจังหวะที่ฉันหันกลับไปหาเขานั้น

"พู่~"

จุ้บ!

'แม่จ๋า! ช่วยหนูด้วย' ฉันกำลังจะตาย!!! 

"เฮ้ย!" เขาอุทาน ส่วนฉันตกใจจนเผลอผลักตัวเขาออกไป เมื่อกี้เราสองคน เราสองคน! 'ไม่นะ! ตายๆๆ ฉันต้องเป็นฮีทสโตรกตายแน่ๆ ทำไมอากาศมันร้อนแบบนี้!'

"คือ...คือ..." นายวีดูเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูกเหมือนฉัน เราทั้งคู่ไม่รู้จะเอาตาไปมองที่จุดไหนกันดีค่ะ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับฉัน! เขาจะเป่าปากทำไมนะ 'โอ้ย! ไอแฮฟสติๆๆ ใจเย็นๆๆ' ฉันพยายามเรียกสติกับเข้าร่าง ทำไมฉันต้องตื่นเต้นด้วยเนี่ย! 

"เอ่อ...คือ...คือฉันว่าฉันรีบเอายาไปคืนปู่ไบรอคดีกว่าเนาะ" เขารีบเก็บขวดยาและอุปกรณ์ทุกอย่างม้วนใส่กระดาษอย่างไว

"ไว้เจอกันนะ" แล้วก็ลุกขึ้นเดินกลับทางเดิมไปเลย และทันทีที่เขาเดินลับตาไป

"อ้าก!! บ้าๆๆๆ งือ~ แกรู้สึกอะไรของแกแชยอง โอ้ย! ฮือ~" ฉันนอนดิ้นลงไปกับพื้น 

"มันเป็นแค่อุบัติเหตุ อุบัติเหตุ อุบัติเหตุ ท่องเอาไว้ อุบัติเหตุ โอ้ย! ใจบ้านี่! หยุดเต้นเดี๋ยวนี้นะ!" มันต้องไม่เป็นอย่างนี้สิ ฉันจะมาใจเต้นแรงเพราะผู้ชายอย่างนายวีเนี่ยนะ

"หยุด!"

V talk...

รู้มั๊ยว่าผมต้องทำใจกล้าและฝืนตัวเองแค่ไหนเพื่อจะเข้าไปหาเธอ ผมเตรียมใจตั้งนานสองนาน แต่ทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่าเพราะความบังเอิญเมื่อกี้ ผมก็แค่จะเป่าแผลแต่ไม่คิดว่าผมจะจุ้บเธอไปแบบนั้น ใจผมแต่รัวไปหมดแถมยังตื่นเต้นโคตรๆ จนทำอะไรไม่ถูกก็เลยต้องรีบหลบออกมาแบบนี้ ผมเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ต้นไม้ต้นหนึ่ง ในที่สุดก็พ้นสายตาเธอซักที 

"ไอ้วี!" ผมเรียกชื่อตัวเองเพื่อเรียกสติ แต่ความคิดมันดันไปอยู่ที่ยัยโรเซ่ตลอด

"อ่า!" ผมวิ่งเข้าไปกอดต้นไม้ต้นนั้นไว้ ตอนที่ผมทำแผลให้เธอ ผมสารภาพเลยว่าผมให้ความสนใจกับปากของเธอมากกว่าแผลนั่นซะอีก แต่ผมก็ท่องในใจตลอดว่า 'แผล แผล แผล ไม่ใช่ปากเธอ' ผมอุตส่าห์ทำได้จนจะสมบูรณ์แล้วนะ แต่ยัยนั้นจะหันมาทำไมก็ไม่รู้

"โอ้ย! เลิกคิด! เลิกตื่นเต้น! เลิกว้าวุ่น!" ผมเอาหัวโขลกต้นไม้ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่สายตาเธอหลังจากเหตุการณ์นั้น ผมดูมันไม่ออก เธอจะรังเกียจผมหรือเปล่านะ รู้แค่ว่าเธอก็ช็อคไม่ต่างจากผม แล้วผมต้องทำยังไงต่อไป และถ้าเราต้องเจอกันอีกหลังจากนี้ล่ะ

"ฮือ~ ผมควรทำยังไงดีพี่ต้นไม้" ผมซบหน้าลงกับพี่ต้นไม้ของผม และลองใช้ความคิดดู แต่ตอนนี้ผมคิดอะไรไม่ออกจริง นอกจากคิดถึงยัยนั้น

"ถ้าเป็นแบบนี้ผมต้องตายแน่ๆ ฮือ~"  คงไม่มีใครเดินผ่านแถวนี้ในตอนนี้นะครับ ไม่งั้นเขาคงหาว่าผมบ้าแน่ๆ ที่เห็นผมยืนกอดและคุยกับต้นไม้แบบนี้

"ผมไม่ควรจะบอกเธอ แต่ผมก็ไม่ควรปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป เฮ้อ~ ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ยากแบบนี้นะพี่ต้นไม้" ผมถูหัวไปมากับต้นไม้

"ผมควรทำไงดี"

"มึงเหงาขนาดนี้เลยเหรอ" เสียงใครดังมาจากข้างหลังล่ะครับเนี่ย ผมจึงหันไปดู แรปมอนกับจินนี่เอง คงไม่ได้ยินที่ผมพูดก่อนหน้านะ

"เหงาอะไรล่ะพวกฮยอง" 

"ก็พวกกูเห็นจะเอาต้นไม้ทำเมียอยู่แล้ว" ดูจินฮยองพูด

"ทำเมียอะไรล่ะฮยอง!" ผมโวยวาย

"เอ้า! พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นหงุดหงิด ตกลงมึงเป็นอะไร" จินว่า เมื่อกี้ผมจะขึ้นทำไมเนี่ย เลยโดนสงสัยไปอีก

"แล้วนั่นห่ออะไร" แรปมอนถาม 'คำถามเมื่อกี้กูยังไม่ได้ตอบเลยฮยอง' ผมคิด

"เปล่านิ!" ผมรีบซ้อนห่อยาไว้ด้านหลัง แต่สายตาของสองคนนี้บอกให้รู้ว่า 'มึงทำตัวน่าสงสัย' เอ่อครับ ผมยอมรับว่าเป็นใครก็ต้องสงสัยกับพฤติกรรมผม 

"ห่อนั่นมันก็ไม่ได้เล็กเท่าขี้ตาแมวเปล่าวะ" จินว่า 

"เอ่อๆๆ ก็ไม่มีอะไรฮยอง ก็แค่ห่อยาน่ะ" ผมตอบ

"ห่อยา? มึงเอาห่อยาไปทำไม" แรปมอนถามต่อ 'กูจะเอาไปทำไมวะ' ผมต้องไหลให้ได้สิ

"อ่อ! หาไข่ทองคำไงฮยอง" หน้าพวกฮยองแกคงคิดว่า 'หาไข่แค่นี้ต้องใช้ยา' 

"ก็มิโนบอกไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ใช่แค่หาไข่ ผมก็ต้องเตรียมรับมือกับทุกสถานการณ์ เผื่อมีใครบาดเจ็บจะได้ช่วยเหลือกันทัน" ผมก็แถไปเรื่อยล่ะครับ

"อ่อ~ พวกขี้แพ้นี่เอง" จินฮยองนี่ก็เหลิงไปนะครับ ชนะชูก้าฮยองครั้งเดียวทำมาเป็นคุย ถ้าผมไม่มั่วแต่ห่วงยัยนั่น 'ยัยนั่นอีกแล้ว!' เอ่อ! ถ้าผมไม่มั่วไปห่วงคนที่ไม่ควรห่วงผมก็คงไม่แพ้จีมินง่ายๆ แบบนั้นหรอก (มั้ง)

"ครับ พ่อคนเก่ง" ผมว่า แต่พวกฮยองแกยังมีหน้ามายิ้มภูมิใจกันอีก 'กูประชด!'

"กูว่ามึงหอบเสื่อผืนหมอนใบเข้าไปด้วยนะ จะได้ตั้งรกรากอยู่นั่นเลย" แรปมอนก็สบประมาทผมเกินไปนะ

"คิดว่าผมจะหาทางออกไม่ได้เหรอฮยอง"

"ไม่ใช่เว้ย แต่แค่ไข่มึงยังจะหาไม่เจอเลย ฮ่าๆๆ" สนุกกันเข้าไปเถอะ

"เราไปกันดีกว่าว่ะไอ้ม่อน ปล่อยให้มันคิดหาทางออกจากสวนนั่นดีกว่า" จินหันไปชวนแรปมอนแล้วส่งยิ้มกวนๆ มาให้ผม 'ไอ้ฮยองพวกนี่!'

"งั้นพวกกูไปก่อนนะ" แรปมอนว่า 'ควรจะไปกันตั้งนานแล้วโว้ย!'

"รีบๆ ไปเลย!" ผมบอก

"ดุๆๆ แพ้แล้วพาลไม่ดีนะน้อง แล้วเจอกันนะเว้ย" จินว่าก่อนจะเดินออกไปกับแรปมอน ว่าแต่...ผมต้องไปหาไข่กับใครบ้างนะครับ

"ชูก้าฮยอง เจโฮปฮยอง จีซู แล้วก็...ยัยนั้น" ผมต้องเจอกับเธอคืนนี้อีกแล้วนะ โอ่ย! ผมต้องการตัวช่วย

"พี่ต้นไม้!"

Jisoo talk...

"ฉันว่าตัวนี้มันดูเยอะไปนะ" ชูก้ายืนส่องกระจกแล้วบอกฉัน เมื่อเห็นว่าชุดเกราะที่ฉันให้ลองมันดูพะรุงพะรังเกินไป

"ไม่เห็นเยอะเลยคะ ดูดีออก" แต่ฉันเป็นพวกไม่มีเซ้นท์ด้านนี้ ก็เลยคิดว่าอะไรที่ดูเยอะๆ แสดงว่ามันดีค่ะ ก็ฉันเห็นพวกพี่ในค่ายไปไหนมาไหนก็จัดหนักจัดเต็มกันตลอดนิ่คะ

"นี่พูดจริงหรือล้อเล่นนิ่" เขาหันมาถามฉัน ในสายตาฉันมันดูดีจริงๆ นะ ทั้งเสื้อตาข่ายสีเงิน ชุดเกราะสีเขียวแบบอกาธอนัสแต่มีเพิ่มลูกเล่นด้วยผ้าคลุมหลังกำมะหยี่สีแดงเลื่อมทองอีก แถมหมวกชูพู่สีแดงอีก ชุดแม่ทัพเลยนะคะ

"นกแก้วชัดๆ" ปากหรือนี่! ฉันอุตส่าห์เลือกให้เลยนะ

"ไม่ชอบก็ถอดมาคะ" แล้วพี่เขาก็ถอดจริงๆ ด้วยแหละ 'งอนแล้วนะ!' พี่เขาเข้าใจคำว่าประชดประชันบ้างไหมคะ

"เอาอันนี้น่าจะเข้าท่ากว่า" ยังมีหน้าไปเหลือชุดใหม่อีก

"เห็นมั๊ยดูดีขึ้นตั้งเยอะ" หื้ม! ไอ้พี่คนนี้

"ถ้าจะเลือกเองตั้งแต่ทีแรกจะให้ฉันช่วยเลือกทำไมคะ" ฉันว่าอย่างเซงๆ

"ก็ไม่ได้คิดว่าเซ้นท์ด้านแฟชั่นเธอจะบอดขนาดนี้" ตอบมาได้หน้าตาเฉย คำว่า 'รักษาน้ำใจ' น่ะ สะกดเป็นมั๊ยเนี่ย!

"ด่าว่าฉันบ้านยังไม่เจ็บเท่านี้เลย พูดตรงไปเปล่าพี่" ฉันว่าแล้วนั่งกอดอกทำหน้าบึ้งใส่เขา ฉันรับรักเขามาได้ไงนะ รู้สึกพี่ยุนกิคนเมื่อคืนจะตกท่อระบายน้ำหายสาบสูญไปเรียบร้อยแล้ว ชูก้ามองฉันก่อนจะค่อยๆ เดินมานั่งข้างๆ ฉันจึงใช้หางตามองเขา

"เดี๋ยวตาก็เหล่หรอก" แต่ละคำของพี่เขา 'ตาเหล่ก็เรื่องของฉัน!' ฉันได้แต่คิด

"ไปลองซิ" เขาบอกฉัน

"ไม่ลอง!" ฉันรีบปฏิเสธ

"งอนเหรอ" เขาถาม

"งอน!" ฉันตอบ

"มากมั๊ย" เขาถามต่อ

"มากคะ!"

"งั้นก็ตามใจ" อ้าว! แล้วจะถามทำไมล่ะคะ 

"พี่ไม่เข้าใจผู้หญิงเลยใช่มั๊ยเนี่ย" ฉันหันไปว่าให้เขา แน่ะ! ยังมาทำหน้านิ่งอีก

"ถ้าฉันงอนพี่ก็ต้องง้อสิ ไม่ใช่อะไรๆ ก็ปล่อยเลยตามเลยแบบนี้ สงสัยเซ้นท์ด้านผู้หญิงของพี่คงมึดแปดด้านแหงๆ" ถือโอกาสเอาคืนซะเลย แล้วพอฉันพูดจบเขาก็ถลึงตาใส่ 'ทีงี้มาไม่พอใจ'

"จริงๆ นะคะ" ฉันย้ำ

"แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ" เขาถามฉัน

"แล้วพี่จะมาถามฉันทำไมกัน พี่เป็นคนง้อฉันนะ" อะไรของพี่แก ฉันงอนแต่กับให้ฉันคิดวิธีง้อตัวเองนี่นะ บ้าเปล่าเนี่ย

"แต่เธอเป็นคนที่ฉันต้องง้อนิ่" โอ่ย! ผู้ชายคนนี้

"แล้วทุกครั้งถ้าฉันงอน พี่ก็จะถามแบบนี้ตลอดเลยหรือไง"

"ก็ต้องถามสิ ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าอะไรถูกใจไม่ถูกใจเธอ" ฉันจะไม่โต้เถียงพี่เขาอีกแล้วคะ หยุด! พอ! จบ! ปวดหัวตุบๆ ไมเกรนจะขึ้นอยู่แล้ว 

"งั้นก็ไม่ต้องง้อคะ" ฉันเชิดหน้าใส่เขา

"ไม่ง้อแล้วจะหายงอนเหรอ" เขาถาม ฉันไม่หันไปคุยด้วยหรอกนะ

"ฮู้~...ไม่ง้อแล้วจะหายงอนเหรอคะ" พี่เขาว่า ฉันเผลอยิ้มออกมาเพราะตลกคำพูดของพี่แก ถึงจะดูไม่เต็มใจแต่มันน่ารักดีค่ะ

"แล้วตกลงจะให้ง้อยังไง" ฉันหันไปหาสายตาสงสัยของเขา

"แน่ใจว่าพี่จะทำได้"

"ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้หรอก ถ้าไม่หนักหนาเกินไป" ก็นึกว่าจะทำได้ทุกอย่างซะอีก

"งั้น..."

Suga talk...

"โอเค! ครบ! ไฮไฟว์ค่ะ" จีซูหันมาจะไฮไฟว์กับผม แต่ผมไม่มีอารมณ์อะ เธอจึงจับมือผมแล้วจัดการไฮไฟว์ซะเอง

"พี่ก็ขนของพวกนี้ไปให้อีกสองคนด้วยนะคะ ส่วนอันนี้เดี๋ยวฉันเอาไปให้โรเซ่เอง" ผู้จัดการประจำทีมคนกากว่า คนที่เหลือต้องคิดเหมือนผมแน่ๆ 

"เฮ้อ" ผมเผลอถอนหายใจออกมา 

"พี่เป็นไรอะคะ" จีซูถามผม 'กูจะซวยเปล่าวะนี่'

"ไม่เป็นไร เฮ้อ" เผลออีกแล้วครับ จีซูถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน

"ไม่พอใจอะไรฉันเปล่าคะ" นั่นไงครับ ผมอยากตอบว่า 'มาก' แต่เดี๋ยวโดนงอนอีก เธอยิ่งคิดอะไรไม่เป็นปกติซะด้วย 

"เปล่านิ" ผมตอบ แต่จีซูยังคงแสดงความสงสัยอยู่

"จริงๆ ค่ะ" ผมโคตรสะตอเลยครับ นอกจากจะพูดค่ะแล้วยังยิ้มสดชื่นแจ่มใสไปให้เธออีก จนจีซูยิ้มตอบกลับมา จริงๆไอ้คำว่า 'คะ' หรือ 'ค่ะ' นิ่ ผมไม่ได้คิดเองนะ แต่ไอ้จินมันเป็นคนบอกผมมาครับ มันบอกว่าเพราะผมเป็นพวกตายด้านก็เลยต้องใช้คำพวกนี้ให้มันดูน่ารักขึ้นมาหน่อย แต่ผมว่ามันโคตรไม่เข้ากับผมเลยอะ แต่จีซูคงชอบ ผมก็เลยต้องทำ

"ดีแล้วล่ะคะ เพราะขืนพี่ไม่พอใจล่ะก็ ฉันจะใช้พลังทำให้พี่หงอยเหงาซ่วงซึมจนหน้าโทรมเลยคอยดู" ดูความคิดเธอสิครับ หงอยเหงาก็ว่าหนักแล้ว ยังมีซ่วงซึมจนหน้าโทรม คิดได้ไงเนี่ย

"ลืมไปหรือเปล่าว่าเธอใช่พลังกับฉันไม่ได้" ผมบอกเธอ อันนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม จริงๆ ผมคิดว่าพอพลังเธอกลับมาเต็มที่ เธอจะสามารถใช้พลังกับผมได้ซะอีก แต่ก็ไม่ครับ กลายเป็นว่าตอนนี้เป็นผมแค่คนเดียวที่เธอใช้พลังด้วยไม่ได้ ถามเธอ เธอก็ตอบว่าไม่รู้ครับ เธอไม่รู้จริงๆ หรือไม่อยากบอกผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ผมขี้เกียจหาคำตอบ แค่รู้ว่าพลังเธอกลับมาก็ดีแล้ว

"เอ่อ! จริงด้วยคะ แล้วฉันควรทำยังไงกับพี่ดีนะ" จีซูว่าแล้วใช้นิ้วเคาะจมูกตัวเองเหมือนกำลังคิดหนัก อยากแกล้งผมขนาดนั้นเชียว

"เลิกคิด!" ผมใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากเหม่งๆ ของเธอไปด้านหลัง จีซูจึงย่นจมูก

"แล้วกลับไปพักซะ" วันนี้ทั้งวันเรายังไม่ได้หยุดพักเลยนะครับ แถมจีซูยังวิ่งวุ่นจัดการอุปกรณ์เครื่องมือที่พวกเราต้องใช้ในคืนนี้อีก และไม่รู้ด้วยว่าวันนี้จะจบลงตอนไหน ผมกลัวเธอเป็นลมล้มพับไปก่อนยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ด้วย พูดง่ายๆ ก็ผมห่วงนั่นแหละ

"ก็ได้คะ" เธอว่าแล้วมองหน้าผม

"มีอะไร" ผมถาม

"เปล่าคะ ถ้างั้นฉันไปแล้วนะ" จีซูว่าแล้วลากถุงชุดเกราะและอุปกรณ์ต่างๆ ไป ผมว่าผมไปบ้างดีกว่าครับ เดี๋ยวต้องเอาของไปแจกจ่ายให้ไอ้วีกับเจโฮปอีก คิดได้ดังนั้นผมจึงออกเดินมาอีกทาง

"พี่คะ!" ผมหันไปตามเสียง แล้วก็ต้องเผลอยิ้มออกมา เมื่อเจอจีซูเต้นท่าหัวใจส่งมาให้ 'ยัยคนสติไม่ดี' ผมไม่คิดว่าเธอจะหลากมิติได้ขนาดนี้นะ แต่ก็น่ารักดีครับ ผมจึงแอบส่งมินิฮาร์ทไปให้ จีซูจึงยิ้มตอบกลับมา แล้วโบกมือบ๊ายบาย

"อย่าลืมง้อฉันนะคะ" เธอว่าก่อนที่เธอจะไปจริงๆ มีทวงด้วยนะ เรื่องง้อเธอเหรอครับ

"เฮ้อ!"

.........จบ PART 74.........