Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 8 : PART 7 : อย่าแตะต้องเธอ

Jimin talk...

เจโฮปวางตังค์ค่าอาหารไว้บนโต๊ะ แล้วบอกผม

"จีมิน มึงเป็นคนนับ" 

"เออๆ พร้อมกันยัง นับล่ะนะ 1 2. .. เฮ้ย! พวกเชี้ย! รอกูด้วย!" ผมยังนับไม่ทันถึง 3 เลยครับ พวกมันก็วิ่งออกไปแล้ว

'ไหนบอกว่าทำตามแผนไงวะ' ความซวยเลยมาตกที่ผม ผมจึงรีบวิ่งออกมาจากร้าน 

'เป็นลิงลมกันหรือไงวะ' ก็ตอนนี้พวกมันเล่นทิ้งผมไปไม่เห็นฝุ่นสักคนเลยน่ะสิ 

'เอาไงดีล่ะกูทีนี้ แถวนี้มึงก็ไม่เคยมาด้วยจีมิน' ผมมองซ้ายมองขวาเผื่อจะโชคดีมีคนมาช่วย แต่วันนี้มันวันซวยผมจริงๆ

"มันอยู่นั้น! ตามมันไป"

'มึงจะตามกูมาทำไม กูไปทำอะไรให้พวกมึง' ผมไม่รอช้าให้พวกมันมาตามผมแน่นอน ผมใส่เกียร์หมาสุดกำลัง วิ่งหน้าตั้งไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ไอ้พวกนี้มันเป็นญาติกับเสือชีตาห์หรือไงกัน ผมรีบเลี้ยวเข้าซอกตึกก่อนที่พวกมันจะตามทัน ตอนนี้พวกมันวิ่งเลยผมไปแล้วประมาณ 2 ช่วงตึก ผมว่าผมต้องรีบออกจากตรงนี้แล้วล่ะ ก่อนที่พวกมันจะวกกลับมา ผมจึงออกวิ่งอีกครั้ง โดยวิ่งไปอีกทางกับที่พวกมันไป ผมยังก้าวขาได้ไม่ถึง 5 ก้าวเลยครับทุกคน

"มันอยู่นั้น! มึงหยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าพวกกูจับมึงได้ล่ะก็ มึงตาย!" พวกมันตะโกนไล่หลังมา

"กูเหนื่อยนะโว้ย เลิกตามกูสักที กูไปทำอะไรให้มึ๊ง" ผมตะโกนออกไป 

ตอนนี้ขาผมปวดไปหมด ผมว่าผมวิ่งมาเป็นกิโลได้แล้วมั้ง แต่ในตอนที่ผมกำลังหมด สายตาของผมก็เหลือบมองเห็นคนๆ หนึ่ง 

"คุณ คุณครับ ช่วยผมด้วยๆ" ผมตะโกนออกไปขณะที่วิ่งอยู่ ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนๆ นั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง จนกระทั่งผมวิ่งมาถึงตัวเธอ ใช่ครับเธอเป็นผู้หญิง

"เจนนี่!"

Jennie talk...

"คุณ คุณครับ ช่วยผมด้วยๆ" 

ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนมาแต่ไกล ฉันจึงหยุดยืนรอเพื่อดูว่าเขาต้องการให้ช่วยอะไร แต่ฉันก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นหน้าที่ชัดเจนขึ้นของคนๆ นั้นที่วิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ 

"จีมิน?" 

จนกระทั่งเขาวิ่งมาถึงตัวฉัน ดูเหมือนเขาจะตกใจเล็กน้อยนะเมื่อเห็นฉัน

"เจนนี่!" 

"นายมาทำอะไรที่นี้" ฉันถามเขา ดูสภาพเขาไม่ค่อยดีแฮะ ไปทำไรมาหว่า

"อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ พาฉันหนีไอ้พวกที่ตามมาด้านหลังก่อน" ฉันเหลือบตามองไปยังด้านหลังของเขา 

"ซวย!" ฉันพูด

"เออ! ซวย!" เขาสบถ แล้วลากฉันวิ่งไปด้วย

"นี้นาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย จะลากฉันเข้าไปด้วยทำไม" ฉันทั้งวิ่งทั้งพยายามแกะมือหมอนี่ออก

"เธอเป็นคนถิ่นนี้ก็ต้องช่วยหาทางนี้ให้ฉันได้" เขาตอบ

"หะ! จะบ้าเหรอ! ใครบอกนายว่าฉันเป็นคนถิ่นนี้" 

"อ้าว! ถ้าเธอไม่ใช่แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้"

"ฉันก็แค่มาเดินเล่น สำรวจบ้านเมือง...โอ้ย!" ซวยกว่านี้ไม่มีอีกแล้วค่ะ ก็ฉันดันวิ่งสะดุดหลุม แล้วล้มลงอย่างแรง แถมเท้าเจ้ากรรมดันมาพลิกเอาตอนนี้อีก โคตรของโคตรซวย

"ลุกขึ้นเร็ว พวกมันตามมาแล้ว" เขาเร่ง 

"นี่นาย! ตาบอดหรือไง ไม่เห็นเหรอว่าฉันเจ็บอยู่ จะลุกยังไงไหว" ทำไมหมอนี้ไม่เข้าใจสถานการณ์เลยนะ

"โธ่เว้ย! พวกมันจะถามมาทันแล้วด้วย" เขาสบถแล้วมองมาทางฉัน

"มานี่!" อยู่ๆ หมอนี่ก็มาพยุงฉันขึ้น แล้วจับแขนฉันทั้งสองข้างไปพาดที่คอเขาไว้ ก่อนที่เขาจะย่อตัวลง แล้วเกี่ยวขาของฉันขึ้น ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าฉันกำลังขี่หลังเขาอยู่ 

"นี่นายกำลังทำอะไรอะ" 

"จับดีๆ แล้วกัน" แล้วนายจีมินก็ออกวิ่ง 

"เธอนี้มันตัวถ่วงจริงๆ" พูดแบบนี้กับฉันแสดงว่าอยากมีแรงใช่มั๊ย ได้! เดี๋ยวแม่จัดให้!

"โอ้ย!! ยัยบ้า! เธอมากัดหูฉันทำไม"

"ใครบอกให้นายมาปากหมากับฉันก่อน อีกอย่างนายต่างหากที่ลากฉันมาเป็นตัวถ่วงเอง" 

แต่ก่อนสงครามระหว่างเราจะเริ่มขึ้น ดูเหมือนเราจะเจอศึก 2 ด้านซะแล้ว จีมินหยุดฝีเท้าลงหันซ้ายทีขวาที เพราะพวกเราโดนล้อมหน้าล้อมหลังแล้วตอนนี้

"ซวยแล้ว" เขาสบถกับตัวเอง

"จะหนีไปไหนกันจ้ะ วู้! มีสาวสวยมาด้วยเว้ย!" พวกมันทักขึ้น

"กูไปทำอะไรให้พวกมึงไม่ทราบ ถึงต้องตามกูมา" จีมินถามพวกมัน 

ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงหัวใจเขาเต้นเร็วมากเหมือนจะระเบิดออกมาเลย แถมอาการหอบหายใจแรงแบบนี้อีก 'เราไม่รอดแน่ถ้าเป็นแบบนี้' ฉันคิด

"มึงไม่ได้ทำอะไรพวกกูหรอก พวกกูแค่หมั่นไส้หน้าเน่าๆ ของมึง"

โห...ถ้าหน้าอย่างนายจีมินว่าเน่าแล้ว แล้วหน้าคนพวกนี้จะเรียกว่าอะไรดี ฉันก็ไม่ได้คิดว่านายจีมินหน้าตาดีอะไรหรอก แต่ถ้าเทียบกับพวกที่ยืนอยู่ตรงนี้นายนี่ก็เทพบุตรดีๆ นี่เอง ฉันว่าฉันชมหมอนี้เกินไปแล้วล่ะ เอาแค่เข้าใจว่าหมอนี้หล่อก็พอ (ชมอีกแล้วยัยเจนลูก)

"พูดง่ายๆ ว่าพวกมึงอิจฉาความหล่อของกูสินะ" นี่ก็อีกคน จะมาหลงตัวเองอะไรตอนนี้ยะ จะตายห่าอยู่รอมร่อ ฉันว่าฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว

"ปากดีนักนะมึง ลองดูหน่อยมั๊ยว่าถ้าหน้าหล่อๆ ของมึงเจอไอ้นี้ ยังจะมั่นหน้าอยู่มั๊ย"

โอโมะ! แม่เจ้า! จะไม่ให้ฉันตกใจได้ไงล่ะค่ะ ก็ไอ้คนที่พูดเมื่อกี้ ดันหยิบมีดพกแล้วเดินมาหาเรา ฉันสัมผัสได้ถึงหัวใจของจีมินที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แถมอาการตัวสั่นหน่อยๆ แต่พยายามข่มความกลัวเอาไว้

"ถ้ามึงทำ มึงได้เข้าคุกหัวโตแน่ บอสกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ พวกหมาหมู่" จีมินโพล้งออกไป

"กลัวจังเลยๆ แค่ติดคุกปีสองปี เดี๋ยวก็ถูกปล่อยออกมา แต่หน้าหล่อๆ ของมึงนี่สิ" ไอ้คนที่ถือมีดกระชากคอเสื้อจีมินทำให้ฉันพลอยโดนดึงเขาไปด้วย

"แต่กูชอบผู้หญิงคนนี้ว่ะ น่าสวยหุ่นดี สเป็กกูเลย"

"จัดการเลยลูกพี่/หวี้ดวิ้ว คนสวย/ลูกพี่ จับมันทำเมียเลยพี่" พวกมันหัวเราะกันใหญ่ แล้วไอ้คนที่ถือมีดซึ่งฉันเข้าใจว่ามันน่าจะเป็นหัวหน้า ก็เอือมมือจะมาจับหน้าฉัน

"อย่า! แตะ! ต้อง! เธอ!" นายจีมินพูดย้ำคำ แล้วจ้องเขม็งไอ้หัวหน้าเชิงข่มขู่

"เธอไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ปล่อยเธอไป" พ่อพระมาโปรดจริงๆ 'ขืนพวกมันปล่อยฉันไปจริงๆ นายได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแน่' ฉันคิดในใจ

พลั้ว! 

ไอ้หัวหน้าชกหน้าจีมินอย่างจัง ทำให้เราเซไปตามแรงทั้งคู่ แล้วมันก็เดินเข้าบีบปากของฉัน 

'เจ็บนะเว้ย!' ฉันกรี๊ดร้องอยู่ในใจ

"กูจะจับ มึงจะทำไม แล้วกูจะจับเยอะกว่านี้ยังได้เลย" ไม่ว่าเปล่า มันพยายามดึงตัวฉันให้ออกจากหลังของจีมิน

"ถุ้ย!" 

นั่นไม่ใช่เสียงถุยน้ำลายของนายจีมินหรอกค่ะ แต่เป็นของฉันเอง ใครบอกให้มันกล้ามาล้ำเส้นคนอย่างฉัน

"อีนี้! มึง!" มันง้างมือจะตอบฉัน แต่จีมินเตาะผ่าหมากมันอย่างจัง ทำให้มันทรุดลงไปกองกับพื้น

"พวกมึง! จัดการมันทั้งสองคน!" ไอ้หัวหน้าร้องสั่งลูกสมุนของมัน

ตอนนี้เราสองคนจึงอยู่ในวงล้อมของพวกมัน ฉันสังเกตสีหน้าจีมิน พอเห็นสีหน้าของหมอนี่ก็คงสู้ไม่ไหวสินะ แถมยังต้องแบกฉันอีก ปกติฉันจะไม่ทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะนะ เพราะถ้าท่านประธานรู้ล่ะก็ ฉันต้องโดนขังไว้บนหอคอยแน่ๆ แต่ไหนๆ ก็จนมุมแล้ว แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง 

"ลุยเว้ย!" พวกมันกรู่เข้ามาหาพวกเรา แต่ก่อนที่ฉันจะยอมให้พวกมันเข้าประชิดตัว

วู้บ!

.........จบ PART 7.........