Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 74 : PART 68 : Begin Again

V talk...

"อายคนอื่นเขาอะ" ผมล่ะอยากจะตะโกนบอกฮยองแกไปดังๆ ว่า 'ทำกันขนาดนี้ ไม่ต้องอายแล้วฮยอง' ส่วนคนข้างๆ ผม ตอนนี้ถ้ามีหมอนซักใบเธอคงจิกมันขาดกระจุยไปแล้วแน่ๆ ไม่รู้เธอฟินอะไรขนาดนั้น โรเซ่เอาแต่นั่งมองชูก้ากับจีซูอย่างตั้งใจ ยังกะเป็นเรื่องของตัวเอง เธอกุมมือตัวเองมาไว้ที่ใต้คาง ทำหน้ายิ้มตาเป็นประกายเหมือนคนช่างฝัน แล้วผมก็เป็นบ้าที่เอาแต่นั่งมองเธออยู่อย่างนี้  และยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่เมื่อร่างกายของผมมันค่อยๆ โน้มเข้าไปหาเธอใกล้ๆ แต่จังหวะที่ผมค่อยๆ เข้าใกล้เธอนั้น...

"อ๊าย~ โรแมนติกจังเลยเนาะ นายว่าเปล่า" โรเซ่ยิ้มแล้วหันหน้ามาถามผมพอดี เธอชะงักไปเมื่อเห็นหน้าผม และรอยยิ้มเมื่อครู่ก็ค่อยๆ หุบลง ดูเหมือนเธอจะทำตัวไม่ถูก ในขณะที่ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว 'ตึกตักๆๆ' หัวใจผมเต้นรัวจนผมกลัวว่าเธอจะได้ยินมัน โรเซ่สบตาผมบ้าง แสร้งมองไปทางอื่นบ้าง แล้วกลับมาสบตาผมอีกที เธอทำอย่างนี้ไปมา ในขณะที่ผมก็ได้แต่จ้องมองเพียงแค่เธอเท่านั้น ทำไมผมต้องโฟกัสแค่ที่เธอน่ะ ยิ่งผมโฟกัสมากเท่าไหร่ ร่างกายผมก็เหมือนถูกดึงดูดให้เข้าใกล้เธอมากขึ้นเท่านั้น ถึงผมอยากจะถอนตัวกลับ แต่แรงดึงดูดนั้นก็ยากจะต้าน ปกติเวลาแบบนี้ ฝ่ายหญิงต้องหลับตาไปแล้วสิครับ ส่วนฝ่ายชายก็...

เพลี๊ย!

ผมหน้าชาไปเลย

"เธอมาตบฉันทำไมฮะ" ผมใช้มือถูๆ ไถๆ หน้าตัวเอง งานนี้ก็ตกใจสิครับ ก็ตอนที่ผมกำลังโน้มหน้าเข้าไปเหมือนจะจูบเธอนั้น จู่ๆ โรเซ่ก็ชิงตบหน้าผมก่อน แต่ต้องขอบคุณฝ่ามือนี้ที่ช่วยเลือกสติผมคืนมา เกือบทำอะไรที่ไม่ควรไปแล้วสิ

"ก็ ก็ ก็ยุงนี่น่า" 

"ยุง! ยุงอะไรของเธอ" โรเซ่ก้มมองมือตัวเอง

"นี่ไงๆ ตัวเบ้อเริ้ม" เธอชูมือข้างที่ตบหน้าผมให้ดู ยุงจริงๆ ด้วยครับ

"สองคนนั้นไปแล้ว แล้วไงต่อ" เปลี่ยนเรื่องดีกว่าครับ โรเซ่ทำท่าอึกอักนึกคิดสักนิดนึง ผมว่าตอนนี้เราคงทำตัวไม่ถูกกันอยู่ทั้งสองคนแน่ๆ 'ไม่น่าเลยกู'

"ก็เก็บกวาดสิ" เธอว่า โอเคครับ พอเธอพูดจบผมก็รีบลุกออกมาจากที่ซ้อนแล้วรีบเดินไปหาอุปกรณ์มาทำความสะอาดพื้นทันที ได้ไงล่ะ ขืนผมอยู่ต่อไปมีแต่เสียกับเสีย เดี๋ยวเสียท่าให้เธอขึ้นมาจะทำไง

Rosé talk...

นายวีเดินไปโน้นแล้วค่ะ เขาเดินไปลากถังน้ำกับไม้กวาดออกมา 

"ฮู้~ โล่งไปที" ฉันพูดกับตัวเอง ก็เมื่อกี้มันอะไรกันคะ ทำไมเขาถึงชอบแกล้งยั่วฉันแบบนี้อีกแล้วนะ เมื่อวานก็ทีนึง วันนี้ก็อีก ถ้าฉันเผลอหลวมตัวขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ดีที่เมื่อกี้ฉันได้เจ้ายุ่งผู้โชคร้ายมาช่วยไว้ทัน ฉันว่าช่วงนี้ฉันควรอยู่ห่างๆ เขาไว้น่าจะดี อย่างน้อยก็ดีกับใจของฉันจะได้ไม่ใจสั่นหวั่นไหวแบบนี้อีก

"นี่! จะไม่มาช่วยกันหน่อยเหรอ" นายวีตะโกนมา แค่ล้างพื้นแค่นี้ทำคนเดียวไม่เป็นหรือยังไง ฉันยิ่งไม่อยากเจอหน้าเขาตอนนี้อยู่ด้วย 'ทำไงดี' ฉันสอดส่องสายตาจนปะเข้ากับตัวช่วย

"นี่! จะแบกร่างโคลนชูก้าฮยองมาทำไม ฉันบอกว่าให้มาช่วยกันก่อนไง" เขาว่าทันทีที่เห็นฉันแบกไอ้หุ่นโคลนที่โคตรจะหนักอยู่บนหลัง

"นายก็ล้างๆ ไป ส่วนฉันจะเอาไอ้หุ่นนี่ไปเก็บ จะได้ไม่เสียเวลา" 

"จะเอางั้นเหรอ"

"อือ ก็แยกย้ายกันตั้งแต่ตรงนี้ บ๊าย ไปล่ะ" ฉันว่าแล้วเดินแบกไอ้หุ่นออกไปอย่างทุลักทุเล

"จะไหวเหรอ ฉันช่วยดีกว่า" นายทำท่าจะวางไม้กวาดแล้ววิ่งมา

"ไม่ต้อง!" แต่ฉันรีบปามเขาไว้ก่อน เขาจึงชะงักไป แล้วฉันก็ออกเดินอีกครั้ง แต่เจ้าหุ่นนี้มันก็อยู่ไม่สุขไหลไปทางซ้ายทีทางขวาที ปวดไหล่ไปหมดแล้วฉัน

"เอามานี้มา! เห็นแล้วรำคาญตา"

"เห้ยนาย!" นายวีรีบมาแย่งหุ่นโคลนไปจากหลังฉัน 

"นี่! ฉันทำเองได้น่า" ฉันพยายามดึงหุ่นโคลนกลับมา แต่เขาก็ยื้อเอาไว้ ก่อนจะบอกว่า

"ไปล้างพื้นไป" แล้วเขาก็แบกหุ่นเดินออกไป ทิ้งฉันไว้คนเดียวอีกแล้ว แต่มันก็คงดีกว่าการอยู่กับเขาสองคนแหละมั้ง

Jennie talk...

"ขอตัวก่อนนะคะ" ฉันบอกทุกคนในโต๊ะหลังจากที่งานเลี้ยงจบลง

"รีบจังเนาะ"

"ไม่ต้องมาแซวเลยพี่" ฉันว่าให้มิโนก่อนจะเดินออกมาจากงาน

"คุณหนูครับ" อกาธอนัสคนหนึ่งเรียกฉันเอาไว้ ฉันจึงหันกลับไป

"ว่าไง"

"คุณจีมินฟื้นแล้วนะครับ" ประโยคนี้มันทำให้ใจฉันเต้นแรงขึ้น ในที่สุดเขาก็ฟื้นแล้ว

"ขอบใจมาก" แล้วฉันก็รีบเดินมุ่งตรงมาที่ห้องพยาบาล ฉันใช้เวลาเดินมาถึงหน้าห้องพยาบาลไม่ถึง 10 นาที ฉันเปิดประตูห้องพยาบาลเข้าไปช้าๆ มองเข้าไปในห้อง และมองไปยังเตียงของเขา

"จีมิน" เขาไม่อยู่บนเตียงนั่น เตียงนั้นว่างเปล่า เขาไปไหนของเขานะ

"จีมิน" ฉันเรียกชื่อเขาอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันเดินเข้าไปที่เตียงของเขา มองสำรวจรอบๆ เตียง บนโต๊ะตรงหัวเตียงนั้นว่างเปล่าเหมือนกัน กำไลนั่นก็หายไปด้วย เขาฟื้นแล้วจริงๆ แต่เขาหายไปไหนล่ะ

"จีมิน" 

"..." ยังคงเงียบเหมือนเดิม ฉันเดินหาเขาทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ 

"หายไปไหนนะ" ฉันจึงตัดสินใจเดินออกจากห้องเพื่อตามหาเขา แต่ฉันจะเดินไปทางไหนดีนะ 'ทางซ้าย ทางขวา หรือข้างหน้า' เขาคิดยังไงถึงเดินออกไปข้างนอกแบบนี้นะ อาการยิ่งไม่ดีอยู่ด้วย 

"คุณยายคะ!" ฉันคงต้องพึ่งยายแคสเปียร์ซะแล้ว

"ว่าไงจ้ะ"

"คุณยาย! ตกใจหมดเลยคะ" ก็จู่ๆ แกก็โผล่มากระซิบที่ด้านหลังฉัน

"คุณหนูเรียกหายาย มีอะไรให้ยายรับใช้เหรอจ้ะ"

"ช่วยตามหาจีมินให้หนูทีค่ะ"

"จีมินๆ" คุณยายทำหน้าครุ่นคิด

"อ่อ เด็กหนุ่มผมทอง หุ่นดี นัยต์ตาเซ็กซี่ ปากอวบอิ่มคนนั้นเหรอ" ดูยายแกสิคะ

"แล้วทำไมต้องตามหาด้วยล่ะ" ฉันไม่ได้เหวี่ยงนะแต่ไม่มีอารมณ์ตอบคำถามอะไรคุณยายจริงๆ

"เอ่อ ดูจากสีหน้าแล้ว ยายว่ายายไปตามหาพ่อหนุ่มคนนั้นดีกว่าเนาะ"

"ขอบคุณคะ" แล้วยายแกก็หายวับไป ฉันว่าฉันก็เดินสำรวจดูบ้างดีกว่าเพื่อจะเจอเขาก่อนคุณยาย

Jimin talk...

ตั้งแต่เดินซอกแซกมาเรื่อยๆ ผมก็มาหยุดนั่งพักที่ริมทะเลสาบ ผมนั่งอยู่ที่นี่มาเป็นชั่วโมงแล้วมั้ง นั่งขว้างหินจนหินที่อยู่รอบๆ ตัวหมดลง ตอนนี้คงเหลือแค่ตัวผมกับ 'กำไล' ผมหยิบไอ้กำไลเจ้าปัญหานั่นออกมา เรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นก็เพราะเจ้ากำไลนี่อันเดียว มันทำผมเจ็บแล้วเจ็บอีกมาไม่รู้กี่ครั้ง แต่ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่มันจะสร้างปัญหาให้กับผม 

"ลาก่อน" ผมว่าก่อนจะโยนมันออกไปกลางน้ำ

จ๋อม!

"แกเจอที่ที่เหมาะกับแกแล้ว" ผมนั่งมองจุดที่กำไลนั่นจมลงไป มันเหมือนกับใจผมกำลังดำดิ่งลงไปใต้ท้องทะเลสาบ ลึกลงไปเรื่อยๆ จนแสงสว่างเริ่มริบหรี่ คืนก่อน เจนนี่ยังเป็นยาใจให้กับผมอยู่เลย แต่พอมาวันนี้ เธอกับเป็นยาพิษสำหรับผมไปซะแล้ว ผมจะไม่โทษเธอหรอก เพราะทั้งหมดมันเป็นเพราะผมเอง กรรมคงตามสนองผมแล้ว ทำไมชีวิตผมถึงขมขื่นได้ขนาดนี้นะ

"เฮ้อ~"

"คิดอะไร ทำไมถึงถอนหายใจแบบนั้น"

"เจนนี่!" 

"ทำไมเห็นฉันแล้วต้องตกใจด้วย" เธอเดินมานั่งลงข้างๆ ผม เธอหาผมเจอได้ยังไงกันนะ เธอมองไปข้างหน้า สูดหายใจเข้าแล้วหันหน้ามาหาผม ดวงตาคู่สวยจ้องผมอย่างอยากรู้

"นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าทำไมถึงต้องถอนหายใจ เฮ้อ~ แบบนี้ด้วย" เธอว่าก่อนจะยิ้มบางๆ ให้ผม เธอดูมีความสุขดีนะครับ แต่ผมสิ

"ฉันแค่โล่งใจ"

"โล่งใจ?"

"อือ โล่งใจที่กำจัดตัวปัญหาไปได้ซักที"

"ตัวปัญหา? ใครเหรอ" เธอไม่น่าถามเลยครับ

"ฉันว่าเจ้ากำไลนั่นคงเจอที่ที่ใช่แล้วล่ะ" ผมหันกลับไปมองจุดที่กำไลนั่นจมลงไปอีกครั้ง เจนนี่มองตามผม ก่อนที่เธอจะยิงคำถามชุดใหญ่ที่ทำให้ผมตกใจและคิดว่าผมทำอะไรผิดอีกแล้วล่ะ

"หมายความว่าไง" เธอหันมาถามผม

"ที่ที่ใช่ของกำไลนั่นเหรอ" ทำไมเธอต้องโวยวายด้วยครับ

"อย่าบอกนะว่านายโยนมันลงไปในนั้น" เธอชี้ไปที่ทะเลสาบ ผมพยักหน้าหนึ่งครั้ง

"เพราะเธอไม่กล้าทิ้งมัน ฉันก็เลยอาสาทำให้เอง จริงๆ มันก็เจ็บนะ แต่หลังจากนี้มันคงเจ็บน้อยลง"

"บ้า!" จู่ๆ เจนนี่ก็ด่าผมว่าบ้าครับ แล้วเธอก็พรวดพลาดลุกขึ้น ผมจึงรีบลุกตาม

"นายมันบ้าที่สุดเลย ฉันไม่เคยเห็นใครไร้สติขนาดนี้มาก่อนเลยนะ"

"ใช่! ฉันมันบ้า แล้วยังไงล่ะ" ผมเริ่มไม่ไหวแล้วนะ เธอหักอกผมยังมาด่าผมอีก

"งั้นคนบ้าอย่างนายคงไม่รู้เลยสิว่าทำให้ใครเป็นห่วงบ้าง เสียแรงจริงๆ ที่ฉันนั่งเฝ้านายทั้งวันแต่นายกลับไม่รับรู้อะไรเลย" เดี๋ยวก่อนครับ เธอไม่ได้หมายความอย่างที่พูดใช่มั๊ย เจนนี่เฝ้าผมทั้งวันเหรอ

"แล้ว...กำไล?"

"ฉันทิ้งไว้ให้คนบ้าอย่างนายรู้ไง" งานเข้าอีกแล้วผม

"แต่นายคงทั้งบ้า ทั้งซื่อบื้อและขี้มโนด้วย" ผมเป็นอย่างที่เธอว่าจริงๆ เจนนี่หยิบเหรียญทองออกมาก่อนจะโยนมันลงไปในทะเลสาบ

จ๋อม!

"เธอทำอะไรน่ะ"

"เงียบไปเลย!" เธอหันมาเหวี่ยงผม ผมทำให้เธอโกรธอีกแล้วอะ ผมจึงเลือกที่จะยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ ดีกว่าทำให้เธอโมโหไปมากกว่านี้ ผมเห็นแสงสีเขียวขึ้นจากใต้น้ำ จากรัศมีเล็กๆ มันค่อยๆ ใหญ่ขึ้น และกำลังเคลื่อนที่มาหาเราสองคน

"ท่านเรียกหาข้าหรือ" ร่างของชายผู้หนึ่งโผล่พ้นน้ำมาครึ่งตัวอยู่ตรงริมทะเลสาบข้างหน้าเรา

"แอมโฟร์ ข้าทำของหาย" เจนนี่พูดกับชายตนนั้น ผมมั่นใจมากว่าเขาไม่ใช่คนแน่ๆ รูปร่างเขาดูเหมือนคนนะ แต่มีลักษณะบางอย่างที่ไม่เหมือน ร่างกายของเขาจะเรืองแสงสีเขียวเมื่ออยู่ใต้น้ำ แต่เมื่อโผล่พ้นน้ำแสงนั้นก็หายไป แถมเขายังมีหูแหลม ฟันซี่คม และมีเหงือกเหมือนปลาข้างลำคอแถวใต้ใบหูอีกด้วย 

"ของที่ว่า ขอข้าดูที" เขาแบมือมาข้างหน้า เจนนี่นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขาแล้วเธอก็ยื่นมือไปวางบนมือของเขา เธอไม่กลัวหรือไงนะ ชายตนนี้ดูไม่น่าไว้ใจเลย ดูดวงตากลมโตสีดำขวับของเขาเหมือนจ้องจะกินเราสองคนอยู่แล้ว

"เจนนี่" ผมเรียกชื่อเธอด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า" ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ชายตนนั้นหันหน้ามามองผมก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วหันไปพูดกับเจนนี่

"ชายท่านนั้นไม่ไว้ใจข้า"

"เขาเป็นสามัญน่ะ แอมโฟร์" เจนนี่ตอบเขา

"สามัญๆ แต่ก็ช่างเถอะ อืม..." เขาหลับตาเหมือนนึกคิดอะไรบางอย่าง

"ข้ารู้ข้าเห็น สิ่งที่ท่านต้องการ นายท่าน" พูดจบเขาก็ดำดิ่งลงไปใต้ทะเลสาบอีกครั้ง

"นั่นใครน่ะ" ผมอดถามเธอไม่ได้จริงๆ

"แอมโฟร์ คนเฝ้าทะเลสาบ" เธอว่า

"เขาเป็นคนเหรอ"

"ก็ไม่เชิง แต่เราให้เกียรติเขาเป็นอกาธอนคนนึง พวกแอมโฟร์มีตำนานมายาวนานแล้ว ตั้งแต่ก่อนที่พ่อฉันจะยึดที่นี้ซะอีก ไม่แปลกที่นายจะไม่ไว้ใจเขา  เพราะเขามีเชื้อปีศาจ แต่พวกเขาจงรักภักดีกับเหล่าผู้เป็นนายมาก"

"เธอก็เลยไว้ใจเขา"

"ใช่" 

"ทั้งที่เขา...เอ่อ...ดูน่ากลัวแบบนั้นน่ะนะ"

"ข้าได้ยินท่านนะ สามัญชน" โผล่มาได้ถูกเวลาจริงๆ

"นี่ใช่หรือไม่" เขาชูกำไลสีเงินให้เจนนี่ ไหนเขาบอกข้ารู้ข้าเห็นไงครับ ไม่ได้ใกล้เคียงเลย

"ไม่คะ" พอเจนนี่ตอบปุ๊บเขาก็หายกลับใต้น้ำไปปั๊บ

"จะหาเจอจริงเหรอ"

"นี่! ฉันไม่เรียกเขามาเสียเที่ยวหรอกน่า" โดนดุอีกแล้ว ผมว่าผมรูดซิปปากดีกว่า

"นี่ใช่หรือไม่" เขาชูกำไลสีทอง ขึ้นมา ช่วยบอกผมทีว่านี่ไม่ใช่นิทานอีสปเรื่องเทพารักษ์กับคนตัดต้นไม้

"ไม่คะ แค่กำไลหนังสีดำจี้พระจันทร์เสี้ยวกับพระอาทิตย์" ผมคิดว่าเธอไม่ใส่ใจมันมาตลอด แต่วันนี้เธอกลับจำรายละเอียดของมันไว้ได้ มันไม่ใช่กำไลไร้ค่าอย่างที่ผมคิดแฮะ แล้วแอมโฟร์ก็หายตัวไปอีกครั้ง เมื่อกี้ผมดีใจจนเผลอยิ้มออกมา 

"นายยิ้มอะไร" เจนนี่หันมาถามผม

"เปล่านิ" ผมว่าแล้วตีหน้าตาย ส่วนเจนนี่ก็พยายามจ้องผมเพื่อเอาคำตอบ สายตาขี้สงสัยของเธอที่จ้องมาทางผม

"ก็ได้ๆ" ผมแพ้สายตาคู่นี้จริงๆ

"ฉันแค่ดีใจที่เธอจำกำไลนั่นได้"

"ฉันดูแย่ขนาดนั้นเชียว" 

"ไม่ใช่อย่างนั้น ก็แค่...เธอไม่เคยแสดงออกให้รู้นี่น่า" เธอจ้องมองผมและเงียบไปสักพักเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่

"ใครๆ ก็บอกว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูด" ผมตั้งใจฟังในสิ่งที่เธอจะพูด

"แล้วนายรู้มั๊ยว่าอะไรสำคัญกว่าการกระทำ" เธอจ้องลึกเข้ามาในตาผม แว่วตาแสดงความจริงใจและจริงจังแบบนี้ ไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่ผมจะได้เห็นมัน

"สำหรับฉัน ความรู้สึกคือสิ่งที่สำคัญที่สุด สำคัญเหนือการกระทำใดๆ ความรู้สึกจากตรงนี้" เธอว่าแล้วชี้นิ้วมาที่อกด้านซ้ายของผม ผมรู้สึกหัวใจมันพองโต และไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากปากเธอ แต่วันนี้เธอพูดมันแล้วครับ

"ที่ฉันไม่พูด ไม่ทำ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึก ขอให้นายรู้ไว้ด้วย" ผมอยากดึงตัวเธอเข้ามากอดแน่นๆ จริงๆ นะ ถ้าไม่ติดว่า

"นี่ใช่หรือไม่" ไอ้แอมโฟร์ตนนี้แหละ มาถูกเวลาจริงๆ แต่ว่าครั้งนี้เขาเอามาถูกอันแหะ

"ใช่แล้วแอมโฟร์" เจนนี่เอ่ย

"ทั้งสามชิ้น เป็นของท่านทั้งหมด บรรณาการจากข้า" นี่กำลังวัดใจพวกผมอยู่เหรอครับ

"ขอบใจมากแอมโฟร์ แต่ข้าต้องการแค่ชิ้นนี้ชิ้นเดียว"

"ท่านซื่อสัตย์นัก จงรับ..."

"แค่ชิ้นนี้แอมโฟร์ แค่ชิ้นนี้" เจนนี่รีบตัดบท แล้วหยิบกำไลเจ้าปัญหาชิ้นเดิมขึ้นมาเพียงชิ้นเดียว

"ตามใจท่านปรารถนา หมดหน้าที่ข้าแล้ว ราตรีสวัสดิ์" แล้วเขาก็ดำดิ่งกลับลงไปใต้ทะเลสาบและแสงเรืองรองสีเขียวก็หายไปแล้ว ทำให้ตอนนี้ในที่นี่มีแค่ผมกับเจนนี่เท่านั้น

Jennie talk...

ฉันถือกำไลนั้นไว้ในมือ แล้วมองคนบ้าที่กล้าโยนมันทิ้งไป ตอนที่ฉันทิ้งกำไลนี้ไว้ในห้องพยาบาลก็เพื่อให้เขารู้ว่าฉันเป็นห่วง แต่เขากลับคิดสวนทางกัน ฉันลืมไปได้ยังไงนะว่าเขาเป็นคนขี้มโน แต่ก็ไม่คิดว่าจะมโนไปไกลขนาดนี้

"อ่ะ" ฉันยืนกำไลนั่นให้เขา เขาไม่ได้รับไปแถมยังมองฉันแบบงงๆ

"เธอไม่ได้เก็บขึ้นมาเพราะต้องการมันหรอกเหรอ" ฉันว่าฉันต้องคงทำอะไรซักอย่าง ก่อนที่เขาจะมโนขึ้นมาอีก

"ฉันใส่เองไม่ถนัด ช่วยใส่ให้หน่อยได้มั๊ย" พูดเองก็เขินเองแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ วันนี้ฉันพูดอะไรแบบนี้เยอะไปนะ ถ้าพวกพี่ฉันรู้คงโดนแซวทั้งปีแน่ และจีมินยังทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเองอีก ฉันจะเคืองแล้วนะ

"หรือนายไม่อยากใส่ให้ฉัน" ฉันว่าแล้วทำทีชักมือกลับ

"ใส่สิ!" เขารีบคว้ามือฉันไว้ แล้วหยิบกำไลนั่นไป 

"ฉันเคยบอกเธอใช่มั๊ยว่ากำไรนี่เป็นของแทนคำขอบคุณและแทนคำขอโทษ" เขาบอกฉันขณะที่พยายามใส่กำไลให้ฉัน

"แต่จริงๆ แล้วฉันโกหก" เขาหันขึ้นมาสบตาฉัน หลังจากที่เขาใส่มันเสร็จ

"เพราะมันเป็นของแทนใจของฉัน" จะว่าไงดี จริงๆ ฉันรู้มาตั้งนานล่ะ และยิ่งแน่ใจว่าใช่ตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นแล้ว

"แล้ว..." ฉันเอ่ย

"ถ้าเธออยากใส่มันตามที่หมายความอย่างนั้นจริง นั้นแปลว่าเธอยอมรับหัวใจของฉัน เธอต้องการแบบนี้จริงๆ ใช่มั๊ยเจนนี่" สายตาคาดหวังของเขามันทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา 'ทีตอนนี้ล่ะไม่รู้'

"ถ้าไม่รับ ฉันจะยืนอยู่ต่อหน้านายทำไมเล่า" 

"เยส!" 

"จีมิน!" เขาเข้ามายกตัวฉันขึ้นและหมุนตัวอยู่หลายรอบ

"ฉันเวียนหัวนะ! พอแล้ว" พอฉันพูดจบเขาก็หยุดหมุนตัวทันที และค่อยๆ วางฉันลง

"ไม่เห็นต้องดีใจขนาดนั้นเลย" ฉันว่า ในขณะที่เขายิ้มอบอุ่นนัยน์ตาชวนฝัน

"นี่เจนนี่" เขาเรียกฉันและปัดผมที่ปกหน้าฉันออกไป  

"ฉันขออะไรอย่างได้มั๊ย ถ้าเธอรับมันไปแล้ว ช่วยรัก ดูแล และทะนุทะนอมมันแทนฉันได้มั๊ย" ฉันชอบสายตาเขาที่มองฉันตอนนี้จัง มันอ่อนโยนอย่างบอกไม่ถูก แล้วฉันจะปฏิเสธมันได้ไง

"ไม่" จีมินดูผิดหวังทันทีที่ฉันพูดแบบนี้

"ฉันไม่อยากดูแลแค่ใจ แต่ฉันอยากดูแลนาย" ฉันยิ้มออกมาเพราะความอาย ทำไมฉันต้องมาพูดประโยคเลี่ยนๆ แบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ 'เพราะนายคนเดียวเลย' แล้วจีมินก็ยิ้มตาม

"เธอพูดเองนะ เพราะงั้นรับผิดชอบฉันด้วย"

"ทำไมฉันต้องรับผิดชอบด้วยล่ะ" 

"ก็เธอเป็นเจ้าของหัวใจฉันนิ่" จีมินว่าและพยายามขยับตัวเข้ามาใกล้ฉัน เขาโน้มหน้าเข้ามา และ...

"จะทำไร" ฉันใช้นิ้วชี้ดันปากเขาออกไป ได้ทีเอาใหญ่เชียว

"ไม่ได้ทำไร ก็แค่..." เขาใช้นิ้วชี้ของเขาแตะที่ปากของฉันอย่างเบามือเช่นกัน ก่อนที่จะ...

"แค่จะบอกว่าฝันดีนะ" และใช้นิ้วชี้ข้างเมื่อกี้ของเขามาประกบกับนิ้วชี้ของฉัน นี่ไม่ใช่จูบทางอ้อมหรอกเหรอ เขายิ้มออกมาอย่างพอใจ 'ฉันก็เขินเป็นนะ คนบ้า!' 

"อือ" ฉันแค่พยักหน้าให้เขา แสดงออกมากกว่านี้ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันคือเจนนี่นะ จะหลุดไม่ได้

"ฮึ!" เขากลั้นหัวเราะเอาไว้

"มีอะไรน่าขำฮะ" ฉันรู้หรอกว่าเขากำลังหัวเราะฉันอยู่

"ก็แค่ขำคนบางคนที่พยายามจะคีพลุคตัวเอง" 

"ฉันไม่คุยกับนายแล้ว" แล้วฉันก็หันหลังเดินออกมา 'เชอะ! ใครคีพลุคกันยะ'

"งั้นไม่คุยก็ได้ แค่เดินไปด้วยกันเงียบๆ ก็ได้" เขารีบเดินมาข้างๆ ฉัน ฉันจึงชะงักแล้วหันไปหาเขา

"ถ้านายล้อฉันล่ะก็"

"ไม่ล้อแล้ว" เขาแทรกขึ้นมา

"แค่เดินไปด้วยกันเงียบๆ นะ" ฉันบอกเขา

"อือ แต่...ขอฉันจับมือเธอด้วยได้มั๊ย" ฉันไม่ได้ตอบไป แต่เขาก็คว้ามือซ้ายฉันไปจับซะแล้ว

"ไปกันเถอะ" เขาว่าแล้วจูงมือฉันเดินไปด้วยกัน 'อย่าแตะต้องตัวเธอ' จู่ๆ ประโยคนี้มันก็ดังขึ้นมา

"ฮึๆ" ฉันหลุดขำออกมา จีมินจึงหันมาหรี่ตามองฉัน

"ไหนว่าเดินเงียบๆ แต่หลุดขำแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ" เขาว่า

"ทำตัวเป็นทนายสาธิตเชียวนะ" ฉันบอกเขา

"งั้นคุณคงต้องสารภาพมาซะดีๆ ว่าเมื่อกี้คุณขำอะไร มิสเจน" เขาว่าแล้วค่อยๆ ก้าวเข้ามาหาฉัน ดูเรียกชื่อฉัน จะเล่นกันอย่างนี้จริงๆ ใช่มั๊ยเนี่ย

"แล้วถ้าฉันไม่บอกคุณล่ะ คุณจะทำอะไรฉันได้ คุณทนาย" ฉันเชิดหน้าอย่างคนเหนือกว่า

"ถ้าคุณไม่ยอมบอกผมดีๆ"

'ว๊าย!' ฉันแอบตกใจ เพราะจู่ๆ เขาก็โอบเอวฉันไว้ แล้วดึงเข้าไปหาตัวเขา 

"ผมคงต้องจัดการคุณด้วยวิธีของผม" ดูพูดเข้า 

"คุณเจอดีแน่" เขาโน้มหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูฉัน 'เขินแล้วนะ!' ฉันเขินจนเผลออมยิ้มน้อยๆ ออกมา เขาจะมาทำให้ฉันเขินคนเดียวแบบนี้ไม่ได้

"แล้วคุณคิดว่าฉันจะยอมให้คุณเป็นฝ่ายกระทำฉันอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้นเหรอ" จีมินทำตาโตเมื่อได้ยินคำตอบ ก่อนจะพูดว่า

"งั้นก็ดีซิ ทำผมเลย ย่ำหยีผมเลย ผมยอมทุกอย่าง ผมอยากให้คุณเป็นฝ่ายกระทำผม" ทำไมเขาถึงได้ตอบประโยคนี้แบบหน้าตายแบบนี้ได้นะ 'ทำผม ย่ำหยีผม อีตาบ้า! พูดมาได้ไงนะ' ฉันคิด 

"พูดอะไรของนายฮะ" ฉันว่า 

"ผมพูดจริงนะ" เขายังไม่เลิกเล่นบททนายสาธิตอีกเหรอคะ

"คุณจะย่ำหยีผมยังไงก็ได้ จะย่ำหยีใจผม" เขาว่าแล้วจับมือฉันทาบอกเขา

"หรือว่า..." ทำไมเขาต้องทำสายตาเจ้าเล่ห์แบบนี้ด้วยนะ 'หรือว่าอะไรยะ'

"นี่!" เขากระชับร่างฉันให้แน่นขึ้น ก่อนจะมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ฉันจำได้ว่าฉันเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน แต่มันต่างกันตรงที่ครั้งนี้เขาคงไม่ยอมปล่อยฉันง่ายๆ แน่

"หรือว่าจะย่ำหยี่ร่างกายผมก็ได้นะ"

"ร่างกายผมอะไรกันเล่า! ปล่อยฉันเลย" ฉันพยายามดิ้นแต่อย่างที่บอก ว่าครั้งนี้ไม่ได้ง่ายกว่าครั้งก่อนแน่

"ไม่ปล่อย!"

"ปล่อย!"

"ไม่ปล่อย! จนกว่าเธอจะบอกว่าเธอขำอะไร" ไม่ง่ายเลยจริงๆ ค่ะ

"งั้นถ้าฉันบอก นายก็จะยอมปล่อยฉันไปใช่มั๊ย" ฉันถาม

"ไม่!"

"อ้าว! นายขี้โกงนิ" ฉันโวยวาย

"ถ้าขี้โกงแล้วได้กอดเธอแบบนี้ก็คุ้มค่านะ ว่ามั๊ย" จีมินว่าแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ 

"คุ้มแต่นาย เสียเปรียบแต่ฉันน่ะสิ" ฉันเอ็ดแล้วเขาก็หน้านิ่งไป และเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

"เธอเสียเปรียบจริงๆ ด้วยแฮะ" เขาตีสีหน้าเห็นใจฉัน

"งั้น...ฉันยอมให้เธอจุ้บฉันคืนหนึ่งที"

"จุ้บนายเนี่ยนะ! ฉันไม่เสียเปรียบตรงไหนกัน" 

"เธอจุ้บฉัน ฉันไม่ได้จุ้บเธอซักหน่อย นี่ๆๆ เอียงหน้าให้จุ้บแล้วนะ" เขาเอียงหน้าข้างขวามาให้ฉันจริงๆ ด้วยคะ 

"นายมันฉลาดแกมโก่งชัดๆ เลย ฝันไปเถอะ" ฉันว่าแล้วตบแก้มเขาเบาๆ จีมินจึงหันมาจ้องฉันเขม็ง ฉันจึงเผลอยิ้มออกมา

"รู้มั๊ยฉันเคยคิดว่านายคือตัวซวยนะ" 

"ฉันเหรอ?" เขาทำหน้าสงสัย

"ใช่ ก็นายเกือบพาฉันเอาชีวิตไปทิ้งตั้งรอบหนึ่ง" เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไร ก่อนจะยิ้มออกมา

"วันนั้นใช่มั๊ย" เขาถาม

"อือ" ฉันพยักหน้าตอบ

"เอาจริงๆ วันนั้นเธอทำฉันอึ้งไปเลย ตอนที่เธอถ่มน้ำลายใส่หน้าไอ้หมอนั้น ในใจฉันคิดว่า 'กล้าทำได้ไงวะ' และเธอยังช่วยชีวิตเราสองคนไว้อีก ฉันประทับใจจริงๆ นะ" เขาว่าแล้วใช้มือเกลี่ยผมที่ปกหน้าฉันไปทัดไว้ที่หู

"แต่ตอนนี้กลับเป็นฉันซะเองที่ลากนายเข้ามาซวยด้วย" ฉันว่า แล้วจีมินก็ยิ้มขำๆ

"ใครบอกว่าเธอลากฉันเข้ามา ฉันลากตัวเองเข้ามาต่างหาก" เขาว่า

"นายจะไม่เสียใจใช่มั๊ยถ้ารู้ว่าที่ทำมามันอาจสูญเปล่า" ฉันถามเขา

"ไม่ ไม่เสียใจเลยซักนิด แต่ฉันจะเสียใจมากกว่าถ้าฉันไม่ได้ทำมันกับเธอ" เขาว่าแล้วค่อยๆ ใช้นิ้วเกลี่ยหน้าฉันจากหน้าผากไล่มาด้านข้างจนลงมาที่คาง ฉันจ้องตาของเขา สายตาของเขาบอกฉันว่าให้เชื่อมั่นในตัวเขา บอกให้ฉันอยู่ข้างๆ เขา จีมินค่อยๆ เชยคางฉันขึ้น และค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าใกล้ฉัน เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ ฉันจึงค่อยๆ หลับตาลงเพื่อรอจูบนั้นอย่างใจจดใจจ่อ แต่ว่า...

"คุณจีมิน!" เหมือนฉันได้ยินเสียงดังแว่วๆ มานะ ฉันจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจีมินจะไม่ได้ยินเสียงนั้นเพราะเขายังคงค่อยๆ เคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ หรือว่าฉันจะหูฟาดไปเอง จีมินเคลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อีกนิดเดียวเองค่ะ อีกนิดเดียวเท่านั้น ฉันจึงหลับตาลงอีกครั้ง

"คุณจีมิน! คุณหนูให้มาตามค่ะ อ้าว! ว๊าย! คุณ...คุณหนู พวกคุณ..."

"คุณยายคะ/ครับ! ไม่ใช่แบบนั้นนะ!"

.........จบ PART 68.........