Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 70 : PART 65 : ทีมพี่ก้า

Suga talk...

ระหว่างทางกลับที่พัก

"เหนื่อยจังเลย" จองกุกหนุนหัวไปที่ไหล่ของลิซ่า แล้วจับมือของลิซ่ามาหอมหนึ่งที

"ชื่นใจจัง" มันหวานกันอีกแล้วครับคู่นี้

"นี่ ฉันอายพวกพี่เขานะ" ลิซ่าว่าอย่างเขินๆ พวกผมจะทำยังไงกับสองคนนี้ดีครับ โดยเฉพาะคนของเรา มันแทบจะสิงสถิตลิซ่าอยู่แล้ว 

"ขอโทษนะ!"

"เฮ้ยๆๆ ฮยองทำไรวะ มานั่งทำไรตรงนี้กับไปนั่งที่เดิมเลย" จองกุกใช้มือดันตัวเจโฮปที่เพิ่งเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ออกไป แต่เจโฮปแกะขอบเกวียนไว้แน่นจนขยับไม่ได้ 

"กูจะนั่งนี่ ใครจะทำไม"

"ฮยองจะมานั่งข้างแฟนผมได้ไง ออกไปเลย" จองกุกพยายามฉุดกระชากเจโฮปเต็มที่แต่ก็ไร้ผล ส่วนลิซ่าเอาแต่ขำสองคนนี้ไปใหญ่

"พวกมึงจะเถียงกันเพื่อ!" แรปมอนที่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกับผมและจินร้องบอกพวกมันที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

"เอ่อ! มึงจะเถียงกูเพื่อไอ้กุก ขนาดลิซ่ายังไม่เห็นเดือดร้อนเท่ามึงเลย ใช่มั๊ยลิซ" เจโฮปหันไปถามลิซ่า ลิซ่ายิ้มขำๆ ส่งให้คนทั้งคู่ก่อนจะตอบคำตอบที่ทำให้ไอ้กุกต้องหน้าหงอย

"ค่ะ ใช่ก็ใช่"

"โห ลิซอะ!"

"ฮ่าๆๆ กูบอกแล้ว"

"ไม่ต้องเลยฮยอง" จองกุกมันงอนไปแล้วครับ

"มึงงอนกูจริงดิ" เจโฮปสะกิดถามจองกุก

"ไม่ได้งอนฮยอง งอนคนโน้น" จองกุกบุ้ยปากไปทางลิซ่า

"อ้าว! ทำไมเป็นฉันล่ะ" ลิซ่าว่า

"ก็ตัวเองไม่เข้าข้างเขา แต่กับไปเข้าข้างฮยองอะ" จองกุกทำงอแงเหมือนเด็กๆ

"มันไหวเปล่าวะ" จินกระซิบบอกผมกับแรปมอนเมื่อเห็นท่าทางของเด็กทารกจองกุก

"โธ่ๆๆ เด็กน้อยจองกุก ไม่งอนเค้านะๆ" ลิซ่าว่าแล้วใช้มือเขย่าเข่าจองกุกไปมา แล้วดูหน้าเจโฮป หน้าเอือมมาก ผมว่ามันคิดผิดแล้วล่ะที่ไปนั้งคั่นสองคนนี้ไว้ 

"มึงมานั่งกับกูเถอะไอ้โฮป อย่าไปอยู่ทรมานตัวเองเลย" แรปมอนเรียกเจโฮปมานั่งข้างๆ

"กูก็ว่างั้นแหละ" มันทนไม่ได้ถึงรีบลุกออกมานั่งฝั่งเดียวกับพวกผมทันที

"ดีกันๆ" ลิซ่าใช้นิ้วสะกิดไหล่จองกุก แต่ไอ้นี้ก็เล่นตัวเหลือเกินทำเป็นไม่หันมา

"ไม่!" มันจะงอนอะไรเบอร์นั้น

"โอเค ไม่ก็ไม่" แล้วลิซ่าก็หันหน้าหนีมันเลย นี้สิครับคนจริง พอรู้ตัวว่าลิซ่าเมิน ไอ้กุกมันทนได้ซะที่ไหนล่ะครับ

"นี่ลิซ" สะกิดไหล่ครั้งที่หนึ่ง ลิซ่าก็ไม่ยอมหันครับ ยังคงหันหน้ามองวิวข้างทางอยู่ดี แม้แต่พวกผมยังมองไม่เห็นหน้าเธอเลย เลยไม่รู้ว่างอนจริงหรือหลอกกันแน่

"ลิซจ๋า" ครั้งที่สองก็แล้ว

"โดนเมินเป็นไงล่ะมึง!" เจโฮปมันจะสะใจอะไรขนาดนั้น 

"เพราะฮยองนั้นแหละ!"

"อ้าว! ไหนบอกไม่งอนกูไง" 

"โธ่...ลิซ เค้าแค่ล้อเล่น ล้อเล่นๆ สนุกจังเลย" จองกุกเขยือบเข้าไปใกล้ลิซ่า และทำมือล่อแล่ๆ ทั้งยิ้มขำๆ ว่าล้อเล่น แล้วพยายามชะเง้อมองหน้าลิซ่า 

"ลิซ" ผมเห็นมันหน้านิ่งไป แสดงว่างอนกันจริงๆ ครับ

"ลิซ เป็นอะไรไปอะ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ แค่ล้อเล่นสนุกๆ เอง" ท่าทางจะงานเข้าจริงๆ แล้วล่ะ

"ลิซ" สีหน้ามันไม่ดีเลยครับ 'เป็นไรเปล่าวะ'

"อย่าล้อเล่นให้มันบ่อยจะได้มั๊ย" พอลิซ่าหันมาหาไอ้กุกอีกที พวกผมโคตรตกใจเลยครับ 

"น้องเขาร้องไห้เหรอวะ" เจโฮปว่าค่อยๆ

"ถนัดเรื่องทำเขาแตกแยกนะมึง" ผมตำหนิเจโฮปไป

"ผมก็ไม่คิดว่าน้องมันจะอ่อนไหวขนาดนี้นิฮยอง"

"ผมว่าต้องมีเรื่องอะไรกันแน่ๆ" แรปมอนเสริม ผมก็คิดเหมือนมันเลยครับ ผมว่าพอเรามาอยู่ที่นี่ อะไรมันก็อ่อนไหวไปหมด ทั้งกายและใจ ทุกๆ อย่างดูควบคุมยากไปหมดเลย

"ลิซ" ไอ้กุกเสียงอ่อนเลยครับ

"นายอาจจะสนุก แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่"

"ลิซ" จองกุกเอือมมือไปเช็ดน้ำตาให้ลิซ่า จากหวานๆ อยู่ จู่ๆ ก็กลายเป็นขมซะงั้น 

"อย่าทำว่าเรื่องของเราเป็นเรื่องล้อเล่นจะได้มั๊ย" สถานการณ์มันตึงเครียดมากเลยนะครับ ทั้งลิซ่าและจองกุกดูซีเรียสกันมาก จนพวกผมก็ได้แต่นั่งลุ้นเงียบๆ ว่ามันจะจบลงยังไง

"ฉันไม่เคยเห็นเรื่องของเราเป็นเรื่องล้อเล่นเลยนะ" มันดูจริงจังมากเลยครับ จองกุกกับลิซ่าเอาแต่จ้องตากันนิ่งเป็นนาที เหมือนกำลังสื่อใจกันอยู่ สุดท้ายไอ้กุกจึงตัดสินใจดึงตัวลิซ่าเข้ามากอด ลิซ่าซบหน้าลงที่อกของจองกุก

"โอ๋ๆๆ ไม่งอแงนะ ยัยแมวขี้แย" จองกุกว่าแล้วใช้มือลูบหัวลิซ่า ก่อนจะส่งสายตาอำมหิตมาทางพวกผม โดยเฉพาะกับเจโฮป

"มึงโดนมันเล่นแน่" แรปมอนกระซิบบอกเจโฮป เจโฮปจึงโยกมือขอโทษขอโพ้ยไอ้กุกเป็นการณ์ใหญ่ แล้วจองกุกจึงหันไปพูดกับลิซ่าอีกครั้ง

"ไหนดูซิว่าแมวขี้แยยังงอแงอยู่หรือเปล่า" จองกุกก้มมองหน้าของลิซ่าอีกครั้ง ก่อนจะใช้มือเชิดหน้าลิซ่าขึ้นช้าๆ
"งอแงแบบนี้ ไม่น่ารักเลยนะ ไหนยิ้มหน่อยซิ" จองกุกว่าพร้อมเช็ดน้ำตาให้ลิซ่า แต่ลิซ่าก็ยังดูซึมๆ อยู่เหมือนเดิม

"ไหนยิ้มตายี้ให้เราหน่อยสิ ยิ้มแบบนี้อะ" จองกุกว่าแล้วยิ้มเป็นตัวอย่างให้ลิซ่า ลิซ่าก็ยังคงเอาแต่มองหน้าจองกุก เหมือนกลัวไอ้กุกมันหายไปไหนยังไงยังงั้นแหละ

"ไม่ยิ้มเหรอ งั้น...ทำหน้าหมูก็ได้" มันว่าแล้วยู้จมูกเป็นหมู 

"หรือหน้าลิงดี" มันลงทุนใช้ลิ้นดุนริมฝีปากด้านบนเอาไว้ แล้วมองบนเหมือนลิง ลิซ่าเริ่มค่อยๆ ดีขึ้นแล้ว แต่ก็ยังทำหน้านิ่งไว้อยู่

"ตีมือด้วยก็ได้ แปะๆๆ เจี๊ยกๆๆ"

"ฮึ!" ในที่สุดลิซ่าก็ยิ้มออกมาจนได้ 

"ยิ้มแล้วนิ ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย" จองกุกว่า ก่อนจะมองหน้าลิซ่าด้วยสายตาอบอุ่น มองตากันซึ้งเชียวครับ แล้วพวกผมทนก็ได้ที่ไหนล่ะ รีบหันหน้าออกข้างทางกันทั้งสี่คน 

"กุกไม่เคยเห็นเรื่องของเราเป็นเรื่องล้อเล่นนะ เชื่อกุกเถอะนะ"

"เฮ้อ~" พวกผมสี่คนถอนหายใจพร้อมกันเบาๆ การมาเป็น กขค มันรู้สึกแบบนี้เองสินะ

"อือ" ผมหันกลับไปดูเห็นลิซ่าพยักหน้าเป็นคำตอบ แล้วดูพวกเขาสองคนยิ้มให้กันสิครับ ยอมรับเลยครับว่าผมโคตรอิจฉา แต่ผมก็ต้องเผลอยิ้มออกมาเมื่อก้มมองกล่องเพลงที่ถืออยู่ในมือมาตลอดทาง ตอนนี้ผมอาจจะยังอิจฉาไอ้กุก แต่ในอนาคตผมจะทำให้พวกมันอิจฉาผมให้ได้ 'สู้เขาโว้ยยุนกิ'

ในที่สุดพวกผมก็กลับมาถึงที่พักจนได้ ผมรีบลงจากเกวียนทันทีเป็นคนแรก แล้วรีบเดินออกมา

"ไอ้ก้า! มึงรีบไปไหนวะ" เสียงจินตะโกนไล่หลังมา

"กูต้องไปหาไอ้วี!" ผมว่าแล้วรีบออกวิ่งทันที ใช่แล้ว! ผมต้องตามหาไอ้วี จากแผนที่ผมคิดไว้มีแค่ไอ้วีเท่านั้นแหละครับที่จะช่วยผมได้ 

"ฮยองก็ไปเองดิวะ" 

"กูจะไปเองได้ไง กูไม่ได้สนิทกับน้องเขาขนาดนั้น" ผมแค่ขอร้องมันให้ไปช่วยพูดกับโรเซ่ให้หน่อย นี้มันเรื่องสำคัญนะครับ แต่มันดึงดันจะไม่ไปท่าเดียวเลย

"แล้วผมสนิทกับยัยนั้นซะที่ไหนล่ะฮยอง โน้น! แรปมอนโน่น" เอ่อ...อันนี้ก็จริง ทำไมผมถึงเลือกมาหามันแทนที่จะเป็นแรปมอน ทำไมผมถึงคิดว่าสองคนนี้สนิทกันนะ

"มึงไม่ได้กำลังจีบเขาอยู่เหรอ"

"จีบอะไรล่ะฮยอง!" แล้วทำไมมันต้องโวยวายแล้วก็ทำตาโตครับ แถวบ้านผมเขาเรียกว่าร้อนตัวนะแบบนี้

"ไม่ได้จีบก็ไม่ได้จีบดิวะ ไม่เห็นต้องโวยวายเลย" ผมว่า

"ก็ฮยองพูดไม่เข้าหูนี่หว่า" 

"มึงเป็นไรเปล่านิ ดูหงุดหงิดแปลกๆ" จริงๆ นะครับ ต้องผมเจอมันตอนแรกมันยังดีๆ อยู่เลยครับ พอพูดถึงโรเซ่ผมว่ามันดูตื่นๆ ดูหงุดหงิด ดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเลย

"ไม่มีไรหรอกฮยอง" มั่วแต่ห่วงมันก็เกือบลืมเรื่องของตัวเอง

"ไอ้วี! กูขอล่ะ แค่ครั้งเดียว มึงไปคุยกับโรเซ่ให้กูหน่อย" 

"ก็บอกแล้วไงฮยองว่าผมไม่ไป และไปให้ไม่ได้" อะไรของมันล่ะครับ ปกติเวลามีเรื่องสำคัญแบบนี้มันวิ่งเข้าใส่เลยนะ

"งั้นบอกเหตุผลกูมาก่อน ว่าทำไม ถ้าเหตุผลไม่เข้าท่านะมึง..."

"นายวี!" ผมเห็นไอ้วีสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงโรเซ่ดังมาจากด้านหลังก่อนมันจะเก็บอาการทำเป็นนิ่ง สองคนนี้มันมีอะไรแน่นอนครับ ผมฟันธงได้เลย

"โรเซ่" ผมทักเธอก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาเรา

"อ้าว! รุ่นพี่เองเหรอคะ กำลังคุยธุระกันอยู่เหรอเปล่าคะ คุยกันให้เสร็จก่อนก็ได้คะ" โรเซ่ว่าก่อนจะหันหลังกลับ

"เดี๋ยว!" ผมเรียกตัวเธอไว้

"คะ พี่เรียกฉันเหรอคะ"

"อือๆ จริงๆ แล้ว ฉันมีเรื่องอยากจะให้เธอช่วยหน่อย"

"ฉัน? พี่ขอให้...ฉัน ให้ฉันช่วย" ทำไมเธอต้องแปลกใจขนาดนั้นครับ

"ตกลงค่ะ" 

"ฮะ!" ผมหูฟาดเปล่าครับง่ายขนาดนั้นเชียว ผมยังไม่ทันได้บอกเลยนะครับว่าจะให้ช่วยเรื่องอะไร

"ก็ตกลงไงคะ"

"จริงดิ" ผมยังคงไม่เชื่อ

"จริงที่สุดเลยล่ะคะ กว่าจะได้ยินรุ่นพี่ออกปากขอความช่วยเหลือมันน่าจะเป็นเรื่องหายากในชีวิตฉันแล้วล่ะคะ" มันเป็นคำชมใช่มั๊ยครับ ไปในทางบวกมากกว่าทางลบใช่มั๊ย ทำไมผมว่ามันฟังแหม่งๆ นะ แต่ช่างมันเถอะเพราะเธอรับปากผมแล้วนิ

"ถ้าตกลงกันได้แล้ว ผมขอตัวนะ"

"เดี๋ยว!" ผมรีบดึงแขนไอ้วีไว้ อยู่ๆ มันจะชิ่งไปได้ไงครับ แค่โรเซ่คงไม่สำเร็จมันต้องมีคนช่วยอีกคน

"มึงก็ด้วย"

"ผม?"

"มึงไม่ต้องปฏิเสธ งานนี้แค่กูกับโรเซ่สองคนทำไม่ได้แน่"

"นายนี่โคตรไม่มีน้ำใจเลย" โดนโรเซ่ด่าเข้าให้ มันถึงกลับหันไปมองหน้าเธอนิ่งเลยครับ

"อะไร ฉันพูดผิดตรงไหน เป็นพี่เป็นน้องมันก็ต้องช่วยเหลือกันสิ"

"แล้วเธอรู้แล้วเหรอว่าพี่เขาให้ช่วยเรื่องอะไร" ผมต้องมายืนดูพวกเขาสองคนเถียงกันอยู่อีกนานมั๊ยครับเนี่ย

"ก็...ไม่รู้ แต่ฉันเป็นคนมีน้ำใจไง ไม่เหมือนใครบางคน" โรเซ่ว่าแล้วแสร้งมองไปทางอื่น ไอ้วีมองตามด้วยสายตาเพ่งพินิจบางอย่าง

"เอ่อ! ช่วยก็ช่วยดิ ไปเลยสามคนนิแหละ พอใจกันยัง" ในที่สุดมันก็ยอมเข้าทีมผมจนได้ ต้องขอบใจโรเซ่จริงๆ

"ก็แค่นี้แหละ" โรเซ่หันมาบอกวี ก่อนจะหันมาถามผม

"แล้วตกลงจะให้เราช่วยอะไรคะ"

Rose talk...

"ฮยองร้ายกว่าที่ผมคิดอีกนะเนี่ย" นายวีว่าหลังจากที่ชูก้าได้เล่าแผนทั้งหมดให้เราสองคนฟัง

"ร้ายเพราะรัก ไม่เคยได้ยินหรือไงฮะ" ฉันหันไปบอกเขา ค่อยหันมามองฉันแวบนึงก่อนจะหันไปทางอื่น หมอนี้ทำตัวแปลกๆ อีกแล้วคะ

"แต่ว่า...แน่ใจนะคะว่าพี่จีซูจะไม่โกรธ ฉันว่าแผนนี้มีความเสี่ยงสูงมากเลยนะ ดีไม่ดีเราอาจกลายเป็นศพทั้งสามคนเลยนะคะ" ฉันถามชูก้า เพราะแผนของพี่เขามันช่าง... ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดีคะ พี่เขาคิดมาได้ไงก็ไม่รู้

"ถ้ามันเป็นอย่างนั้นฉันจะรับผิดชอบเอง"

"ถ้าพี่ว่าอย่างนั้นก็โอเค แล้วเราจะเริ่มลงมือตอนไหนกันคะ"

"เที่ยงคืนวันนี้ เจอกันที่ที่เรานัดกันไว้" ฉันเดาว่ามันต้องโรแมนติกแน่ๆ เลย อิอิ

"โรเซ่" ชูก้าเรียกชื่อฉัน

"คะ"

"ความลับนะ" 

"ค๊าาา เรื่องนี้จะไม่แพรงพรายไปถึงหูพี่จีซูแน่นอน"

"มึงด้วยไอ้วี"

"เอ่อๆ ไม่บอกใครหรอกน่า" นายนี้มองแต่หน้าพี่ชูก้าแต่ไม่หันมามองฉันเลยค่ะ 

"ถ้างั้นฉันไปสำรวจที่ทางไว้ก่อนแล้วกัน ไปล่ะ ขอบใจมากทั้งสองคน" แล้วชูก้าก็ลุกขึ้นเดินออกไป

"ฮยอง! รอด้วย"

"เดี๋ยวก่อน!" ฉันรีบคว้าแขนนายวีเอาไว้ แล้วลุกขึ้นยืนตามเขา

"นายจะไปไหน"

"ก็..."

"หายหัวไปเลยนะ"

"ใครหายหัว หมดหน้าที่ฉันแล้วต่างหาก" เขาว่าแต่ตามองไปไหนล่ะนั้น จะคุยกับวิญญาณที่ไหนหรือไง

"หมดหน้าที่อะไรยะ นี้เพิ่งครึ่งวันเองนะ"

"ขอโทษนะ แต่ฉันนับรวมตั้งแต่มื้อวานแล้ว" 

"นายขี้โกงนิ" ฉันว่าเขาไม่ได้ฟังฉันเลยด้วยซ้ำ แต่พยายามจะเดินหนีอีกครั้ง

"นี่!" และเป็นหน้าที่ฉันที่ต้องดึงเขาเอาไว้อีก ฉันเดินไปหยุดตรงหน้าเขา ฉันมองหน้าเขาเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า เขามองสบตาฉันสักพักก่อนจะมองเลยไปด้านหลัง 'เฮ้อ~ ทำไมทำตัวน่าเป็นห่วงแบบนี้นะ'

"เฮ้ย! เธอทำไรอะ" เขาเขยิบถอยหลังทันทีที่หลังมือฉันสัมผัสหน้าผากเขา 

"ตัวก็ไม่ร้อนนิ" ฉันว่า

"จะร้อนได้ไง ก็ฉันสบายดี" แต่เค้าเหมือนคนไม่สบายจริงๆ นะ หูกับหน้าดูแดงหน่อยๆ ด้วยแหละ

"งั้นเหรอ? นี่! เดี๋ยวสิ!" เดินหลิ่วไปโน้นแล้วค่ะ 

"นาย!" วันนี้หมอนี้ทำตัวน่าสงสัยจริงๆ เลย

Jennie talk...

พี่จียงก็ทำเกินไปจริงๆ ดูหน้าจีมินที่นอนหลับอยู่ตอนนี้สิ ทั้งบวมทั้งช้ำไปหมดแล้ว คงเจ็บน่าดูเลยล่ะ เขาสลบไปเป็นวันแล้วนะคะ ยังไม่ฟื้นเลยถึงปู่ไบรอคจะบอกว่าไม่เป็นอะไรมากก็เถอะ แต่ฉันเป็นห่วงเขานี่น่า 

"ยังไม่ฟื้นอีกเหรอ" มิโนเดินเข้ามาหาฉันพร้อมสวมแว่นตาดำ

"ยังค่ะ แล้วไมต้องใส่แว่นตาดำในนี้ด้วย" พี่เขายกแว่นตาขึ้นพอให้ฉันเห็นตาสีเขียวช้ำด้านขวา ก่อนจะรีบลดแว่นลงปิดตา ฉันพอจะรู้ว่านั้นฝีมือใคร

"สม!"

"โห! ยัยดึก ฉันอุตส่าห์ช่วยหมอนี้นะ"

"ขอบคุณค่ะที่ช่วย แต่ทีหลังไม่ต้องแล้วนะ รั้งแต่จะทำให้พีจียงโกรธ เขาเลยต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ รวมถึงพี่ด้วย แล้วเจ็บมั๊ยล่ะนั่น" แน่นอนว่าไอ้ตาช้ำๆ ของพี่แกคงเป็นฝีมือพี่จียงแน่นอน

"จะเหลือเหรอ! แกก็ไปเตรียมตัวงานเย็นนี้ได้แล้วนะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เริ่มแล้วนิ"

"แต่เขายังไม่ฟื้นเลยนะคะ ฉันจะไปได้ไง"

"เดี๋ยวพี่ให้คนมาเฝ้าให้ ขืนแกไม่ไป พ่อคงระบายสีตาพี่อีกข้างแน่" 

"แต่ว่า..."

"ไม่ต้องแต่เลย ลุกๆ" มิโนว่าแล้วเข้ามาดึงแขนฉันขึ้น

"เร็ว! แกคงไม่อยากให้พี่จียงมาตามเองนะ" เอาพี่จียงมาขู่อีกแล้ว

"เอ่อๆ ก็ได้คะ พี่ออกไปก่อนแล้วเดี๋ยวฉันตามไป" 

"แน่ใจนะว่าจะตามมาจริงๆ"

"อือ!"

"โอเค ตามมาแล้วกัน" แล้วมิโนก็หันหลังเดินออกจากห้องไป ฉันหันกลับมามองจีมินอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเลื่อนผ้าห่มขึ้นมาให้เขา จริงๆ ฉันอยากให้เขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นหน้าฉันเป็นคนแรกนะ แต่ถ้าฉันไปตอนนี้ เขาจะรู้เหรอว่าฉันเป็นคนนั่งเฝ้าเขาทั้งวัน 'ทำไงดีนะ' คิดไม่ออกเลยคะ แต่...ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋ากระโปรงของฉันมีของสิ่งหนึ่งอยู่ ฉันจึงหยิบมันออกมาแล้ววางมันไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับเขาก่อนเดินออกไปจากห้องพยาบาล

"หวังว่านายจะเห็นและรู้ได้ในทันทีนะ จีมิน"

.........จบ PART 65.........