Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 67 : PART 62 : จีมิน vs จียง

Jimin talk...

เครียดครับเครียด ยิ่งนั่งอยู่คนเดียวในนี้ยิ่งเครียดเข้าไปอีก 

ตึ้งๆๆ ตึ้งๆๆ

พอได้ได้ยินเสียงกลองดังมาจากข้างนอกยิ่งแล้วใหญ่

"เจ้าว่ารายนี้เป็นไง" มีเสียงจากคนข้างนอกดังเข้ามาครับ

"ข้าให้อย่างมาก 10 นาที" เดี๋ยวๆๆ 10 นาที 'น้อยไปเปล่าลุง'

"แต่ข้าให้ 5 นาที" อีกคนว่า 'โห! น้อยไปอีก'

"ข้าเห็นด้วย พวกเจ้าจำได้ใช่เปล่า ครั้งก่อนที่คุณชายสู้กับหัวหน้าอกาธอนัสเล่นเอาสลบไปสามวันสี่วัน แถมยังต้องรักษาตัวอีกเป็นหลายสัปดาห์"

"ข้าไม่อยากจะคิดภาพเจ้าหนุ่มนี้เลย เป็นแค่สามัญซะด้วย" เหอะๆๆ ผมอยากเอาหัวโขกพื้นให้รู้แล้วรู้รอด ตายในนี้อาจจะเจ็บน้อยกว่าตายข้างนอกนั้นก็ได้นะ หลังจากที่ผมนั่งคิดนอนคิดมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็พบว่าผมไม่มีทางที่จะชนะพี่แกได้เลย ฝีมือเราคนละขั้นขนาดนั้น

"เฮ้อ~" ผมได้แต่ถอนหายใจ

ฟึ้บ!

"เจน..." เธอรีบเอามือปิดปากผมไว้

"เงียบหน่อยสิ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้พอดี" ผมพยักหน้าตอบเธอ เธอถึงยอมเอามือออก ผมตกใจจริงๆ นะครับที่เธอมาที่นี้ และดีใจมากอย่างไม่มีเหตุผลจนเผลอยิ้มกว้างออกไป

"ไม่ต้องยิ้ม ฉันแค่มาดูว่านายยังไม่ฆ่าตัวตายก่อนเริ่มการประลอง" จริงๆ ก็เกือบจะทำแล้วล่ะถ้าเธอไม่โผล่มาก่อน

"นึกว่าเป็นห่วงกันซะอีก" ดูสายตาเธอที่มองตอบมาสิครับจะนิ่งไปไหน

"พี่จียงไม่ชอบคนขี้ขลาด ไม่ชอบคนหนีปัญหา และไม่ชอบคนอ่อนแอ" 

"ถ้าเป็นห่วงก็บอกกันตรงๆ ก็ได้นะ" เธอส่งสายตาดุมาให้ผม ฮึ! ทำเป็นกลบเกลื้อน

"ฉันว่านายเป็นภาระมากกว่า"  

"งั้นคงเป็นภาระหนักแน่ๆ เธอถึงลงทุนมาจัดการด้วยตัวเอง"

"ไร้สาระจริงๆ" เธอว่าแล้วเหมือนตั้งท่าจะจัมป์หายไป

"เดี๋ยวสิ!" ผมรีบคว้าข้อมือของเธอไว้ เธอหันกลับมาหาผมพร้อมส่งสายตาสงสัยบอกเป็นนัยว่า 'มีอะไร'

"ถึงเธอไม่ได้พูด แต่ก็ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน และขอบใจมากสำหรับการเป็นกำลังใจของฉัน" 

"ไม่จำเป็น ภาวนาให้นายรอดปลอดภัยก็พอเถอะ อีกอย่าง...ถ้านายไม่ชนะ นายรู้ใช่มั๊ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น" รู้สิครับ ถ้าผมไม่ชนะเธอก็จะไม่หายงอนผม และผมก็จะได้ขุดไร่แห้วอีกรอบ

"ฉันไปล่ะ"

วู้บ!

เจนนี่สไตล์ก็แบบนี้แหละครับ เธอน่าจะถนัดทำมากกว่าพูดแถมยังแสดงออกไม่เก่งอีก ถึงจะดูกระด้างไปบ้างก็เถอะ แต่ผมก็ชอบนะ

"มึงทำได้จีมิน" ผมบอกตัวเอง

Jennie talk...

ฟึ้บ!

ฉันจัมป์ออกมาอยู่บริเวณด้านนอกสนาม แล้วมองหาคนอื่นๆ 'นั่นไง' แล้วจึงเดินเข้าไปหา

"หวัดดี"

"อ้าวยัยเจน นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว" จีซูทักฉันคนแรก

"พี่ชายฉันทั้งคนนะคะ" เนียนกันไป

~~หวู้ด~~

เสียงเป่าเขาควายดังขึ้น พร้อมการปรากฏตัวของพ่อฉันที่กลางสนาม

"สวัสดีทุกคน" พ่อฉันกล่าวทักทายเหล่าผู้ชมรอบสนาม

"ยินดี! ยินดีนัก ที่วันนี้เราเหล่าอกาธัซทุกหน่วยทุกหน้าที่ได้มารวมตัวกันอีกครั้งในการประลองของลูกชายคนโตของข้า มังกรหนุ่มผู้ไม่เคยเกรงกลัวใคร ผู้จะเผาศัตรูให้มอดไหม้เป็นจุล ปรบมือให้ลูกชายข้า...จียงงี่!" เปิดตัวซะอลังการแต่มาตกม้าตายตอนคำสุดท้ายนี้แหละค่ะพ่อฉัน จบประโยคพี่จียงก็เดินออกมาจากกระโจมสีแดง

"วู้!/ฮู้! คุณชายๆ!/กรี๊ด!" 

วีไอพี เอ้ย! ชาวอกาธอนต่างกู่ร้องต้อนรับพี่ฉัน

"พอๆๆ เดี๋ยวไอ้หนุ่มอีกคนจะเสียขวัญ" พ่อฉันยกมือปรามทุกคน แต่ฉันว่าจีมินคงเสียขวัญตั้งแต่ประโยคเปิดตัวแล้วมั้งคะ

"ผู้จะประลองกับลูกชายข้าวันนี้ เขามาไกลนัก มาจากโลกมนุษย์ สามัญชนคนธรรมดา ผู้มาที่นี่เพื่อพิสูจน์ตัวเอง แน่นอนว่าพวกเจ้าอาจไม่รู้จักเขา เพราะข้าก็เพิ่งรู้จักเขาเหมือนกัน ฮ่าๆๆ" 

"เวลาอย่างนี้ แกยังมีอารมณ์ขันอยู่อีกนะ" วีว่า ฉันก็คิดเหมือนเขาเลยแหละ คนอื่นเครียดจะตายอยู่แล้ว

"แต่วันนี้! พวกเจ้าจะได้รู้จักเขา เด็กหนุ่มใจกล้า ผู้จะมาพิชิตมังกร...จีมินนี่!" จีมินค่อยๆ ก้าวเดินออกมาช้าๆ เขาดูตื่นหน่อยๆ เมื่อเจอกับกองทัพของคนดู

"โห่!!/กรี๊ด!!" มีเสียงโห่จากพวกผู้ชายจำนวนมาก แต่ก็สูสีกับเสียงกรี๊ดจากเหล่าสาวๆ

"ไอ้นี้มันเสน่ห์แรงใช้ได้เลยนะ" จินว่า แล้วดูสาวๆ ที่ยืนรอบพวกเรา ซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้

"คนนี้เหรอที่เจ้าเล่าให้พวกเราฟัง" นั้นพวกสาวรับใช้ที่บ้านนิ่คะ

"ใช่แล้ว คนนี้เลย" กำลังพูดเรื่องจีมินอยู่เหรอ ฉันเขี่ยผมด้านขวาไปทัดไว้ด้านหลังหู พวกเธอพูดเรื่องอะไรกันนะ

"ไม่เห็นเหมือนที่บอกเลย ดูตัวเล็กจะตาย"

"หือ! พวกเจ้าจะไปรู้อะไร ไม่เห็นด้วยตาตัวเองไม่รู้หรอก เขาซ้อนรูปจะตาย" เธอไปเห็นอะไรของนายนั้นมากันแน่นะ

"ตอนที่เขาเปิดเสื้อขึ้นน่ะ" เปิดเสื้อเหรอคะ

"กล้ามท้องขาวๆ เนียนๆ นั้น อ๊าย! เย้ายวนสุดๆ" ฉันขมวดคิ้วทันที ขาวๆ เนียนๆ ยั่วยวนเหรอ เขาไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนกันนะถึงกล้าไปเปิดเสื้อโชว์คนอื่น หรือว่าเขาทำอะไรมากกว่านั้น 'นายจีมิน!'

"พี่เป็นไรอะ" ลิซ่าหันมาสะกิด

"เป็นไร?"

"ก็พี่ไง ทำหน้ายากอยู่ได้"

"ก็มันร้อน ไม่ต้องมาสนใจฉัน สนใจที่ลานประลองดีกว่า กำลังจะเริ่มแล้วนิ" ฉันบอกแล้วพยักพเยิดไปทางสนาม

"อือ จริงด้วยแฮะ" 

"ลูกชายคนรองของข้าจะเป็นผู้อธิบายกฎให้พวกเจ้าฟัง" มิโนมาโน่นแล้วคะ ขับมอไซค์พ่วงข้างสุดเท่ห์เข้ามาซะด้วย แล้วมาหยุดอยู่กลางสนามระหว่างพี่จียงกับจีมิน

"สวัสดีพี่น้องชาวอกาธอน กฎของการประลอง ข้าคงไม่ต้องพูดมาก เพราะอย่างที่ทุกคนรู้ดีว่า ไม่มี!"

"หะ! ไม่มี! หมายความว่าไง" แรปมอนถามขึ้น

"แบบนี้ฮยองแกจะไม่ซี้เหรอพวกฮยอง" จองกุกเสริม

"ใช้อาวุธได้ทุกรูปแบบ การต่อสู้ได้ทุกแขนง จะใช้กลลวงกลโกงอะไรก็ได้" มิโนอธิบายต่อ ฉันไม่รู้ว่าจีมินคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่เพราะเขานิ่งมากๆ ฉันว่าเขาก็คงกังวลแต่เพราะอยู่ต่อหน้าพวกพี่ฉันก็เลยต้องวางฟอร์มไว้ก่อน

"จะชนะก็ต่อเมื่อมีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดขอยอมแพ้ หรือสู้จนลุกไม่ไหวแล้วเท่านั้น"

"โหดไปเปล่าวะ" ชูก้าว่า

"ถ้ายอมแพ้ก็เสียศักดิ์ศรีพอดี กฎแบบนี้มีให้สู้เพื่อตายชัดๆ" จินเสริม

"การประลองก็เหมือนสมรภูมิจริงนั้นแหละคะ ดีกว่าหน่อยตรงที่ถ้าเกิดอะไรขึ้น เรายังมีโอกาสช่วยเขาทัน" จีซูว่า

"แต่รุ่นพี่จียงคงไม่ได้จะจัดการไอ้มินจริงๆ ใช่มั๊ย" วีถามฉัน ฉันก็ไม่รู้ความคิดของพี่ชายฉันเหมือนกัน ไม่รู้ว่าจะท้าประลองเขาไปทำไม รู้ทั้งรู้ว่าเขาสู้ไม่ได้

"ไม่รู้สิ คงต้องรอดู" คาดเดาอะไรไม่ได้หรอกค่ะกับพี่ฉัน

"และตอนนี้!" มิโนว่าก่อนจะขับออกไปนอกสนามกับพ่อที่นั่งอยู่เบาะพ่วง 

"การประลอง" มันใกล้เข้ามาแล้วคะ

"ได้เริ่มขึ้นแล้ว!" 

ตึ้งๆๆ ตึ้งๆๆ ตึ้งๆๆ

สิ้นเสียงกลอง ฉับพลันพื้นหญ้าในเขตประลองก็กลายเป็นสีขาวของหิมะ และปรากฎแท่งน้ำแข็งแหลมคมขึ้นในหลายๆ จุด พร้อมพายุหิมะที่ซัดกระหน่ำลงมา ฉันเห็นจีมินหันซ้ายหันขวาเพราะความตกใจ 

"ฮู้!!!/โฮ้!!!/เอาเลยๆๆ" คึกคักไปอีก

"ไม่ได้ธรรมดาซะแล้ว" จองกุกเอ่ยขึ้น ฉันว่าตอนนี้ปัญหาไม่ใช่พี่จียงแล้วค่ะ น่าจะเป็นสภาพอากาศมากกว่า เขายังไหวอยู่ใช่มั๊ยคะ

Jimin talk...

ฟิ้ว~ ฟิ้ว~ ฟิ้ว~

ลมเย็นพัดผ่านตัวผมไป แถมพายุหิมะนี้อีก หนาวสั่นไปทั้งตัวแล้วครับ ในขณะที่อีกคนดูเฉยๆ มากกับสภาพอากาศติดลบแบบนี้ เหมือนรุ่นพี่แกก่อไฟในตัวได้เลยครับเพราะผมเห็นไอร้อนรอบๆ ตัวแก ผมเสียเปรียบเห็นๆ รุ่นพี่จียงกำลังก้าวเดินฝ่าพายุหิมะมาหาผม ทุกย่างก้าวของแก เวลาที่เหยียบลงไปบนหิมะ หิมะบริเวณนั้นก็ละลายทันที ในขณะที่ผมเดินทีไรเท้าจมลงในกองหิมะตลอด

เปรี๊ยะ!

จียงฟาดดาบลงไปบนแท่งน้ำแข็งที่ตั้งขวางทางเอาไว้ กะจะขู่ขวัญผมด้วยซินะ ผมไม่ยอมให้ขู่ผมฝ่ายเดียวหรอก

กริ้ง!

"ฮ่าๆๆ/โห!!" ขายขี้หน้ามากครับ ผมตั้งใจฟาดเหมือนจียงแต่แท่งน้ำแข็งที่ผมฟาดดันไม่หักซะงั้น ผมเลยกลายเป็นตัวตลกของคนดูไปแล้ว เพราะมันไม่หักผมจึงเลือกเดินอ้อมแท่งน้ำแข็งนั้นแทน ผมเห็นจียงกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะพุ่งตัวเข้ามาหาผม

ฉิ้ง!

โชคดีที่ผมป้องกันไว้ทัน แต่แรงดาบที่ลงมานั้นรุนแรงกว่าที่ของเจนนี่เยอะเลยครับ พี่แกไม่คิดจะออมมือให้ผมเลยใช่มั๊ย

'ส่วนล่างก็สำคัญ' 

ฟึ้บ!

ผมกระโดดหลบการตัดขาจากจียงได้

อั้ก! 

ก่อนที่ผมจะแทงศอกเข้ากลางอกของพี่แก ทำให้แกเซถอยหลังไปเล็กน้อย

"กรี๊ด!/ฮู้!" เริ่มมีเสียงเชียร์แล้วครับ จียงใช้มือปัดที่อกก่อนจะยืดตัวตรงแล้วมุ่งหน้าเข้ามาหาผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมไม่รอให้เขาโจมตีฝ่ายเดียวหรอกนะ ผมเดินหน้าเข้าหาเขาเหมือนกัน

"ย่าห์!"

แต่ก่อนที่ผมจะได้ปะทะดาบอีกรอบ

กึก!

"เห้ยๆๆ" ซวยพะยะค่ะ

ตุ้บ!

หน้าผมจมลงพื้นหิมะเต็มๆ ก็ไอ้เท้าบ้าดันติดหล่มหิมะซะงั้น ผมจึงจึงสะดุดล้มหน้าคว่ำแบบนี้ แต่ที่ซวยกว่าคือพอผมพลิกตัวก็พบว่าจียงกำลคงฟาดดาบลงมา

"เฮ้ย!" ผมรีบพลิกตัวไปทางซ้าย

"เฮ้ย!" แล้วพริกตัวมาทางขวา 

ฉิ้ง!

ผมป้องกันมันได้อีกครั้ง เหมือนเหตุการณ์เดจาวูเลยครับเพียงแต่คนตรงหน้าไม่ใช่เจนนี่ ถ้างั้นก็...

อั้ก!

จียงล้มหงายหลังเมื่อเจอผมตัดขาเข้าให้ ผมรีบลุกขึ้นเตรียมหาที่หลบแต่พี่แกลุกไวกว่าครับ

ตุ้บ!

จียงพุ่งตัวมาเกาะตัวผมไว้ ทำให้เราล้มกันไปทั้งคู่ พี่แกตะเกียกตะกายมาหันตัวผมให้หงายขึ้นแล้วขึ้นคร่อมตัวผมเอาไว้

พลั้ว!

เขาชกเข้าที่หน้าด้านซ้ายผมเต็มๆ

"อ๊าย!/ฮู้!/จัดการเลยคุณชาย"

"มัดนี้สำหรับที่นายดูถูกน้องสาวฉัน!" เรื่องนี้ผมยอมรับผิดครับ

พลั้ว!

"มัดนี้สำหรับที่นายจูบเธอ!" ถ้ารุ่นพี่เขาจะชกเพราะผมเพราะเรื่องเจนนี่ผมก็จะยอมให้ชกถ้ามันทำให้เขาสบายใจ

พลั้ว! 

"มัดนี้เพราะฉันไม่ชอบนาย" ผมโดนเกลียดอีกแล้ว

พลั้ว!

"ส่วนมัดนี้ สำหรับเหตุการณ์เมื่อกี้!" เหตุการณ์มื่อกี้ ที่ผมตัดขาแกเหรอครับ ผมว่าไม่เกี่ยวกับเจนนี่แล้วล่ะ

พลั้ว!

สนุกเกินไปแล้วนะพี่

ปลั๊ก!

ผมงอขาขึ้นแล้วใช้เข่ากระแทกหลังของรุ่นพี่อย่างจัง ทำให้พี่แกกระเด็นลอยข้ามหัวผมไปหน้าทิ่มพื้น ผมรีบพลิกตัวลุกขึ้นแล้วมุ่งหน้าหาแกทันที เคยดูมวยปล้ำมั๊ยครับ เคยเห็นท่า Heat Seeking Elbow หรือเปล่า

"อ๊าก" จียงร้องออกมาทันทีที่ศอกผมกระแทกลงกลางหลัง ผมไม่ได้เล่นแรงขนาดนั้นนะ แค่พอประมาณจริงๆ

"กรี๊ด!/ฮู้!/เอาอีกๆ" 

แล้วผมก็ใช้ศอกจี้วนอยู่ตรงกระดูกสันหลังของพี่แกซ้ำๆ ไม่โหดใช่มั๊ยครับ

"อ่าห์! นาย!" 

อั้ก!

ผมกระแทกเข้าไปอีกรอบ

"ทำดีมากจีมิน!" เสียงพวกผมดังมา ผมจึงหันไปดู พวกมันอยู่นั่นครับ และพวกเธอด้วย เจนนี่ยืนนิ่งมองมาที่เรา ผมจึงส่งยิ้มและสื่อสายตาบอกเธอว่าผมไม่ยอมแพ้หรอก รุ่นพี่เริ่มดิ้นแรงขึ้นและเหมือนตัวแกจะเริ่มร้อนขึ้นด้วยครับ ผมว่าผมรีบถอยดีกว่าเผื่อแกจะกลายร่างเพราะความโกรธ ผมมองเห็นแท่งน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่พอจะหลบภัยได้ จึงตัดสินใจกลบหัวพี่แกด้วยหิมะก่อนที่จะออกวิ่งไปหลบหลังแท่งน้ำแข็งนั่น ผมแอบเห็นรุ่นพี่ค้ำตัวลุกขึ้นและสะบัดผมที่เปื้อนไปด้วยหิมะออก

"กรี๊ด!" แฟนคลับเยอะเหลือเกิน ผมว่าแค่ดาบผมคงสู้พี่แกไม่ได้แน่ครับ มันต้องใช้ตัวช่วย อย่างน้อยก่อนที่พี่เขาจะถึงตัวผม ผมต้องมีอะไรสักอย่างชะลอพี่เขาไว้ได้ 'หิมะ' ผมนึกขึ้นได้อย่างนั้นก็รีบปั้นหิมะเป็นก้อนกลมๆ ไว้หลายก้อน 'โดนเข้าทีก็มีเจ็บล่ะวะ' จียงยังคงมองหาตัวผมอยู่และกำลังจะเดินหันไปทางอื่น 'กูรอดแล้ว' ผมคิด แต่ว่า...

'พี่จียงไม่ชอบคนขี้ขลาด' คำของเจนนี่ดังขึ้นในหัว เฮ้อ~ ถ้าไม่ติดว่าผมต้องเอาชนะใจพี่แกผมคงไม่ทำแบบนี้แน่

โป๊ะ!

ผมปาก้อนหิมะเข้ากลางหลังพี่แกเต็มๆ จียงหมุนไหล่เหมือนที่ชอบทำบนเวที แล้วหันกลับมาหาผมช้าๆ

"ผมอยู่นี้!" ต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้ครับ 'ต้องไม่กลัวๆ' พี่แกเดินดุ่มๆ เข้ามาแล้ว

โป๊ะ! โป๊ะ! โป๊ะ!

เหมือนปาไปแล้วสูญเปล่าเลย เพราะก่อนที่ก้อนหิมะจะกระแทกเข้าหน้าพี่แก มันกลับถูกหลอมละลายกลายเป็นน้ำซะก่อน 'นี่ไม่ใช่เทศกาลสงกรานต์นะเว้ย' หน้ารุ่นพี่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ เขาใช้มือลูบมันออก ก่อนที่จะพูดกับผม

"ฉลาดดี แต่ฉลาดน้อยไปหน่อย" 

'ด่าผมว่าโง่เถอะพี่' ผมคิด 

ตอนนี้ผมเหลือก้อนหิมะแค่ก้อนเดียวในมือแล้ว ผมตัดสินใจปามันออกไปเป็นครั้งสุดท้าย แต่ระหว่างที่มันรอยเคว้งในอากาศ ผมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ ตัวผมมันเปลี่ยนไป อากาศดูอุ่นขึ้น พื้นหิมะและแท่งน้ำแข็งเริ่มละลายหายไปกลับมาเป็นพื้นหญ้าอีก แต่สักพักอากาศก็ทวีร้อนขึ้น พื้นหญ้าหายไปก่อนจะถูกแทนที่ด้วย 'ทรายเหรอ' ใช่ครับ มันเปลี่ยนเป็นทะเลทรายร้อนระอุ มีต้นกระบองเพชรขึ้นเป็นหย่อมๆ ส่วนไอ้ก้อนหิมะที่ผมปาไปนั้น

เพล้าะ!

ทรายเต็มหน้ารุ่นพี่แกเลยครับ ผมไม่รู้ว่าเพราะอากาศมันร้อนเกินไปหรือเปล่าแต่ผมรู้สึกว่าร่างของรุ่นพี่แกเริ่มสั่นและดูเหมือนมีเกล็ดสีแดงขึ้นที่ข้อมือ ผมว่าผมรีบถอยให้ห่างดีกว่าครับ

Jennie talk...

ฉันไม่คิดว่าการประลองจะบ้าได้ขนาดนี้ ปกติการประลองหนึ่งครั้งเราจะใช้ฉากประลองแค่ฉากเดียวคะ แต่นี้...

"ฉากจำลองอกาธัซเหรอคะ" ลิซ่าเอ่ยขึ้น

"คือไรอะ" จองกุกถาม และดูเหมือนพวกคนอื่นๆ ก็อยากรู้

"สถานการณ์จำลองดินแดนอกาธัซทั้ง 3 ส่วน" ฉันเอ่ยขึ้นตายังคงจับจองในสนาม พี่จียงดูแปลกๆ ไปนะคะ

"ทั้งเขตหนาว เขตร้อน และเขตฝน" ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั๊ย

"ฮยอง! ดูนั้นดิ!" ไม่ได้ตาฝาดจริงๆ คะ พี่จียงกำลังจะกลายร่างแล้ว ฉันเห็นจีมินรีบเดินถอยห่างออกมาจากพี่เขา ร่างกายของพี่เขาเริ่มสั่นและตัวเริ่มกลายเป็นสีแดง มีหางงอกออกมา แผงหลังสีทองเริ่มปรากฏ เสื้อผ้าที่สวมอยู่ฉีกขาดออกเป็นจุณ ก่อนที่ที่หน้าพี่เขาจะเปลี่ยนจากหน้าคนกลายเป็นหัวมังกร แล้วมังกรตัวน้อยก็ค่อยๆ ขยายขนาดขึ้นจนกลายเป็นมังกรตัวใหญ่

"ตายห่า! มันตายห่าแน่ ไอ้จีมินเอ๋ย" แรปมอนว่า

"พี่เธอเล่นโหดไปเปล่านิ" ชูก้าหันมาถามฉัน จะให้ฉันตอบยังไงล่ะคะ ฉันก็ไม่รู้ว่าพี่จะทำแบบนี้

"โฮก!!!" เสียงมังกรจียงคำรามกู่ก้อง

"ขนลุกเลยพวกฮยอง" วีเอ่ย จีมินถอยไปตั้งหลายไกลมากเลยคะ เกือบสุดสนามด้วยซ้ำ พี่จียงในร่างมังกรเริ่มเคลื่่อนตัวไปหาเขา

ฟึด! ฟึด! ฟึด!

ลมหายใจของมังกรทำให้เกิดพายุทรายพัดไปปะทะร่างจีมิน จีมินใช้ดาบค้ำพื้นเอาไว้แขนอีกข้างยกขึ้นมาป้องหน้า ส่วนพี่จียงเคลื่อนตัวแต่ละทีก็ปัดต้นกระบองเพชรล้มระเนระนาด พี่เขาเคลื่อนตัวเข้าไปหาจีมินเรื่อยๆ จนตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ห่างกันไม่ถึง 5 เมตรแล้ว จีมินกำดาบด้วยมือทั้งสองข้างไว้แน่นแล้วยื่นออกไปข้างหน้า มันน่าประทับใจที่จีมินไม่วิ่งหนีเอาตัวรอด แต่ในทางกลับกันทำแบบนี้เขาอาจตายได้น่ะสิ เมื่อได้ระยะพอเหมาะมังกรจียงก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ ในขณะที่จีมินมองสบตาคู่โตของมังกรนั่นอย่างแน่วแน่ มังกรชะโงกหัวไปข้างหลังเล็กน้อย ฉันรู้คะว่ามันหมายความว่ายังไง

ฟู่!!!

"กรี๊ด!!/อ๊าย!!" มีเสียงกรีดร้องจากสาวๆ ข้างสนาม เมื่อมังกรพ่นไฟออกจากปาก

"มันตายแล้วเหรอ" เจโฮปนี่ปากเสียจริงๆ เลย

"ใครว่าล่ะคะ อยู่โน้นค่ะ" จีซูชี้บอกเรา ตอนนี้จีมินไปโผล่อยู่ด้านหลังมังกรจียงแล้ว

"มันไปได้ไงวะ" จินว่า 'นั่นสิ ไปได้ไงกัน' แต่ช่างเถอะ เขาไม่โดนเผาก็บุญแล้ว

มังกรจียงหันซ้ายหันขวามองหาจีมิน เมื่อไม่เจอเขาก็กำลังจะหันกลับหลัง จีมินรีบวิ่งตามหางของมังกรเพื่อหลบซ้อนตัว

"กรรรร!!!" ฉันว่าพี่เขาเริ่มโมโหแล้วล่ะ มังกรสะบัดตัวอย่างเร็ว ทำให้หางของมันแกว่งไปฟาดจีมิน แต่จีมินเกาะหางนั้นไว้ได้ พี่จียงคงรู้สึกว่ามีอะไรเกาะหางจึงหันไปดู

"โฮก!!!" มังกรจียงคำรามและสะบัดหางอย่างแรงจนร่างของจีมินกระเด็นหลุดจากหางไปตกห่างจากมังกรประมาณ 50 เมตร

"ถ้าจะจุกนะคะ" โรเซ่ว่า แต่เขาก็ยังใจสู้อยู่คะ พยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง ส่วนพี่จียงกำลังเคลื่อนตัวมาหาจีมินอย่างเร็ว

"ย่าห์!" จีมินก็ใช่ว่าจะยอม เขาวิ่งเข้าไปหาร่างมังกรนั้น สองมือกำดาบแน่น 

ฟู่!!!

จีมินหลบลูกไฟนั้นมาทางซ้าย

"หลบได้ด้วยเว้ย" วีว่า

ฟู่!!!

ลูกที่สองตามมา แต่เขาก็ยังหลบได้เหมือนเดิม 

"พี่เขาเก่งนะคะเนี่ย" ลิซ่าว่า ทุกคนดูตื่นเต้นกันมากเลย ฉันก็เหมือนกัน รู้สึกหัวใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ กับทุกก้าวที่เขาออกวิ่ง ยิ่งเขาใกล้ถึงร่างมังกรเท่าไหร่ หัวใจฉันยิ่งเต้นแรงเท่านั้น เขาจะทำได้มั๊ยนะ

ฟู่!!!

"เฮ้ย!" บังทันอุทานพร้อมกัน เมื่อเห็นลูกไฟลูกที่สามพ่นเฉียดร่างของจีมิน 

"โดนเปล่าวะนั่น" ชูก้าห่วงน้อง จีมินกำลังเข้าประชิดตัวร่างมังกรแล้วค่ะ

"ย่าห์!" 

เขาฟาดดาบลงไปที่ใต้ท้องมังกร แต่ว่า...

"ย่าห์!" 

จีมินลงดาบครั้งที่สอง แต่ก็เหมือนเดิมกับครั้งแรกคือ มันไร้ประโยชน์ ดาบเล็กๆ ไม่สามารถทำอะไรร่างมังกรนี้ได้เลย

"อะไรวะ! แล้วมันจะชนะพี่แกได้ไงเนี่ย" วีโวยวาย

"ย่าห์! ย่าห์! ย่าห์! ย่าห์!" ฉันว่าเขาคงหัวเสียแล้วแน่ๆ

"กรรรร!!" จีมินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองด้านบน ร่างมังกรก้มหน้ามาสบตาเขาก่อนที่จะเคลื่อนถอยหลังออกมา

ฟึด! ฟึด!

ลมพัดหน้าจีมินจนผมปลิวเปิดให้เห็นหน้าช้ำๆ จากรอยที่ถูกชกก่อนหน้านี้ จีมินมองตาค้าง 'หนีไปซิ!' ฉันกรีดร้องอยู่ในใจ เขาจะยืนนิ่งแบบนั้นทำไมกัน

ฟู่!!!

"อ๊าย!" จีซู ลิซ่า โรเซ่ต่างกรีดร้องไปกับกองเชียร์

Jimin talk...

ฟู่!!!

ตอนที่ลูกไฟลูกนี้ลงผมคิดว่าผมจะไม่รอดแล้วครับ ถ้าไม่ได้คนคนนี้ช่วยอีกครั้ง

"เอ้า! ดื่มก่อน" มิโนยื่นน้ำมาให้ผม 

"ขอบคุณครับพี่" มิโนพาผมออกนอกสนามมาอยู่บนต้นไม้ใหญ่ ห่างออกไปจากจุดประลองนิดหน่อย ซึ่งไม่น่าจะมีใครสังเกตเห็น

"ทำแบบนี้ไม่เท่ากับโกงเหรอครับ"

"ก็บอกไปตั้งแต่ต้นแล้ว เกมนี้มีกติกาซะที่ไหน หรือนายอยากตายจริงๆ"

"ไม่ล่ะครับ"

"เดี๋ยวฉันจะพานายขึ้นหัวมังกร"

"ครับ!" ผมอุทาน 'เอาจริงดิ'

"พอขึ้นไปแล้ว ให้ชกที่ตาแบบไม่ยั้ง เข้าใจมั๊ย"

"ทำอย่างนั้นพี่เขาจะไม่ยิ่งโกรธผมเหรอครับ"

"ใช่" 

"อ้าว! งั้นผมก็ซวยกว่าเดิมดิ"

"แต่ถ้านายอยากชนะ ก็เชื่อฉัน"

"พวกพี่เป็นพี่น้องกันจริงๆ เปล่าครับเนี่ย" ผมสงสัยจริงๆ นะ ถ้ารุ่นพี่จียงแกตาบอดขึ้นมาจะว่าไง

"จริงดิว้อย! นายไม่ต้องห่วง เดี๋ยวปู่บารอคก็รักษาได้" มันก็จริงครับ แต่จะไม่เป็นไรแน่เหรอ

"นายพร้อมนะ" ผมยังไม่ทันตกลงเลยครับ

ฟรื้ด!

"กรี๊ด!/ฮู้!/โฮ้!" ตอนนี้ผมมาอยู่บนหัวมังกรแล้วครับ ส่วนมิโนก็หายไปแล้ว พลังไวเหนือแสงของแกมันดีจริงๆ ถ้าไม่รู้ก็จับสังเกตอะไรไม่ได้เลย

'ชกที่ตา' ชกก็ชกวะ

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

ผมชกไม่ยั้งเข้าที่ตามังกรทันทีที่มิโนพามาถึง แต่พอชกเท่านั้นแหละครับ

"ก๊าซ!!!" ร่างมังกรร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วส่ายหัวอย่างแรง ผมเกาะหัวเขาไว้แน่นแต่แรงเหวี่ยงที่รุนแรงทำให้มือผมหลุดออกจากหัวมังกรและตกลงกระแทกพื้น

ตุ้บ!

ผมว่าพื้นมันเปียกๆ นะ เหมือนกลิ่น 'โคลนเหรอ' ผมคิด

ฮึ้ม! 

เสียงฟ้าร้องนี้อีก

แหม่บ! แหม่บ! แหม่บ!

ผมรู้สึกได้ถึงหยดน้ำที่กระทบหน้าผม ก่อนที่ฝนห่าใหญ่จะตกลงมา มันมาจากไหนล่ะครับนี่ ผมรีบค้ำตัวลุกขึ้นแล้วสังเกตรอบๆ ฉากมันเปลี่ยนอีกแล้วครับจากทะเลทรายเป็นพื้นดินที่ชุ่มไปด้วยฝน และมีหลุมบ่อกระจายตัวเต็มพื้นที่ ผมโชคดีนะครับที่ตกลงมาบ่อโคลน เพราะถ้าตกลงบนพื้นแข็งๆ คงเจ็บน่าดู

ฟึด! ฟึด!

เกือบลืมพี่แกไปซะแล้วครับ ตอนนี้ร่างของรุ่นพี่จียงเหมือนกำลังค่อยๆ หดตัวเล็กลง แผงหลังและหางเริ่มหายไป ส่วนเกล็ดค่อยๆ แปรสภาพเป็นชุดห่อหุ้มร่างของแกเอาไว้ หัวมังกรเริ่มเปลี่ยนรูปร่าง จนในที่สุดพี่แกก็กลับร่างเป็นจียงคนสแว๊กเหมือนเดิม

"มาทำให้มันจบๆ เถอะ" ดูพี่แกพูดสิครับ

"ย่าห์" พวกเราสองคนต่างวิ่งเข้าหากัน

ฉิ้ง! ฉิ้ง! ฉิ้ง!

"ผมยอมให้รุ่นพี่ชนะไม่ได้หรอกครับ"

"ฮึ! คิดว่าทำได้ก็ทำไป"

ฉิ้ง! ฉิ้ง! ฉิ้ง!

"ผมทำอยู่แล้ว"

อั้ก!

ผมโดนศอกกระแทกเข้ากลางอกเต็มๆ เลย

พลั้ว!

รอบสองเสยปลายคางเข้าให้

ตุ้บ!

แล้วผมก็ถูกถีบกระเด็นออกมา ผลจากการจู่โจมทำให้ผมเผลอทำดาบหลุดมือไป 'ซวย' จียงเดินดาหน้าเข้ามาหาผม 'เอาวะ! ไม่มีดาบแต่ก็มีมือแหละ' ผมตั้งหมัดขึ้น จียงปลดอาวุธตัวเองและวิ่งเข้ามาหาผม

"ย่าห์" เราสองคนวิ่งเข้าหากัน

พลั้ว! พลั่ก! 

"อ๊าย!/กรี๊ด!"

หมัดแลกหมัด พวกเราสองคนหน้าหงายกันทั้งคู่ ผมรีบทรงตัวแต่รุ่นพี่เร็วกว่าผมอีกครับ

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

รุ่นพี่รัวหมัดใส่ท้องผมไม่ยั้ง ทำให้ผมตัวงอตามแรงหมัดนั้น ผมจุกไปหมดแล้วครับ

อั้ก!

ผมหงายหลังล้มตึงลงไปกับพื้นเปียกเพราะแรงหมัดที่เสยปลายคางนั้น

"จีมิน!" เสียงเมมเบอร์ตะโกนมา

"ลุกขึ้น!" จียงตะโกนบอกผม ผมใช้มือยันพื้นเพื่อลุกขึ้น แต่ก่อนที่ผมจะตั้งตัวยืน

อั้ก!

จียงก็แทงศอกเข้าที่หลังของผม ทำให้ผมนอนซบหน้าไปกับพื้น

"ลุก!" ผมดันตัวเองลุกขึ้นอีกครั้ง

ตุ้บ! 

แต่ผมก็ต้องกลับมานอนท่าเดิม เพราะแรงเตะลอดท้องของเขา แกเห็นผมเป็นกระสอบทรายหรือไงกันนะ

"อ่อนแอ!" 

'ผมไม่ได้อ่อนแอนะเว้ย' ผมคิด

"ปกป้องตัวเองยังไม่ได้ แล้วคิดว่านายจะปกป้องน้องสาวฉันได้หรือไง" ผมไม่ใช่ผู้วิเศษอย่างพี่เขานิ จียงคว้าคอเสื้อผมและดึงตัวผมขึ้น

พลั้ว!

เขาชกผมเข้าที่หน้าและไม่ยอมปล่อยมือจากคอเสื้อผมเลย ผมอยากจะยกมือป้องกันหรือถีบเขาออกไปให้ไกลๆ แต่ผมหมดแรงแล้วครับ การต่อสู้ที่นานเกินไปแถมร่างกายที่บอบช้ำนี้ ตอนนี้แค่ลืมตายังเป็นเรื่องลำบากสำหรับผมเลย

พลั้ว!

"ขี้ขลาด! นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าใครหนุนหลังนายอยู่" 

'ผมไม่ได้ขอร้องให้มิโนมาช่วยซะหน่อย' ผมอยากจะพูดออกไปจริงๆ

"นายจะมีชีวิตรอดอยู่ได้ยังไงจีมิน ถ้านายไม่รู้จักพึ่งตัวเอง" หัวผมเคร้งไปหมดแล้วตอนนี้

"ยืน!" เขาปล่อยมือจากตัวผม ผมพยายามยืนตามที่เขาบอกแต่ก็เซไปเซมาเหมือนคนเมา

"เข้ามา! แล้วจัดการฉัน" เขาออกคำสั่งอย่างต่อเนื่อง

"เข้ามา!"

"ย่าห์!" ผมยกมัดขึ้นแล้ววิ่งเข้าหาจียง

ตุ้บ! อั้ก! ตึ้ง!

ผมเจอหมัดสวนเข้าที่ท้อง แล้วเสยที่ปลายคาง ก่อนจะโดนตัดขาล้มหงายหลังตึง 

'เจ็บนะว้อย!' ผมรู้สึกตาพล่าหูอื้อไปหมดแล้ว ผมมาทำอะไรที่นี่กันแน่

"หมดเวลาสนุกแล้วสิ" ผมไม่รู้ว่ารุ่นพี่แกพูดและกำลังจะทำอะไรครับ เพราะสติผมมันหลุดไปหมดแล้ว 

ฉิ้ง! 

แต่ผมว่านั้นมันเสียงดาบกระทบกันใช่มั๊ยครับ แสดงว่าเมื่อกี้พี่เขากำลังฟาดดาบใส่ร่างผมเหรอ แต่ใครกันที่มาขวางดาบนั้นไว้ ่

"เขาแพ้แล้วค่ะ ศึกนี้พี่ชนะ" ผมเห็นร่างๆ หนึ่งลางๆ ที่ยืนหันหลังอยู่ ใครกันครับ

 'เจนนี่เหรอ? เธอใช่มั๊ย?' แล้วทุกอย่างก็ดับลง

.........จบ PART 62.........