Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 42 : PART 37 : กำไลเจ้าปัญหา

Jennie talk...

"เอาตัวนี้ ตัวนี้ แล้วก็ตัวนี้ด้วยครับ นี้ยัยดึก จะยืนเฉยอยู่ทำไม ไปเปลี่ยนชุดดิ ป๋าอุตส่าห์พามาเลี้ยง" มิโนเร่งเร้าฉัน

"ก็ดูชุดที่เลือกดิคะ จะไปเล่นสงกรานต์ที่ไหนคะ ดอกมันทุกชุดเลย" 

พี่แกไปชอบลายดอกแบบนี้มาจากไหนไม่รู้ค่ะ มีทึ้งลายดอกเล็ก ลายดอกใหญ่ ดอกเดี่ยวๆ ก็มี นี้มันหน้าหนาวแล้วนะคะ ไม่ใช่หน้าร้อนจะได้ใส่สีสดขนาดนี้

"เออน่า ไปลองดูก่อนไม่ชอบค่อยเปลี่ยนใหม่"

"ไม่ชอบเลยค่ะ" ฉันตอบไปทันที

"แกนิมันใจร้ายจริงๆ คนอุตส่าห์ตั้งใจเลือกให้ ฉันงอนแล้วนะ จะร้องไห้แล้วด้วย" 

ไม่พูดเปล่าค่ะ ยังทำหน้าหมุ่ยเข้าเรื่อยๆ เหนื่อยใจกับพี่คนนี้จริงๆ เคยอายชาวบ้านเขาบ้างมั๊ยเนี่ย

"เออๆ ก็ได้ๆ ลองก็ลอง" ฉันหยิบชุดแล้วเดินเข้าห้องลองเสื้อ

"พี่นั่งรอนะ" มิโนตะโกนบอก

Jimin talk...

ตอนนี้ผมมาอยู่ที่หน้าร้านแล้วครับ 

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า" พนักงานกล่าวต้อนรับ

"ให้ช่วยอะไรไหมค่ะ" พนักงานคนหนึ่งเข้ามาถามผม

"คือ...คุณเจนนี่อยู่ที่นี้หรือเปล่าครับ" ผมบอกกับพนักงาน

"อ่อ นัดกันไว้เหรอคะ อยู่ข้างบนกับคุณมินโฮน่ะค่ะ"

มินโฮอีกแล้วเหรอครับ เจอเซอร์ไพรส์เองอีกแล้วครับงานนี้

"ขอบคุณครับ" 

ผมเดินขึ้นไปชั้นบนตามคำบอกเล่าขอพนักงาน 

'ตกลงไม่ใช่จีดีแต่เป็นมิโนสินะ หรือว่าทั้งสอง' 

ผมมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซฟา แน่นอนว่านั้นคือมิโน

"นี่ยัยดึก เสร็จยังฮะ เปลี่ยนชุดเดียวทำไมนานจัง" 

มิโนตะโกนบอกยัยดึก และแน่นอนว่ายัยดึกนั้นก็คือเจนนี่

"ขอทำใจก่อนไม่ได้เหรอคะ ก็ดูชุดที่พี่เลือกให้ดิ แกล้งกันชัดๆ" เธอตะโกนออกมาจากในห้องลองชุด

"ฮาฮ่าฮา พี่แกล้งเธอที่ไหน ใส่ๆ มาเถอะ เธอใส่ชุดไหนก็สวยเหมือนเดิมแหละ" 

มิโนหัวเราะชอบใจใหญ่ ผมทนฟังไม่ไหวแล้วครับ จึงตัดสินใจเดินเข้าไปหามิโน

"สวัสดีครับ" มิโนหยุดหัวเราะแล้วหันมาหาผม

"เออ...สวัสดี นายหน้าคุ้นๆ นะ" เขานิ่งคิดสักพัก

"อ่อ วง BTS ใช่มั๊ย" มิโนถามผม

"ผมจีมิน BTS ครับ" ผมแนะนำตัว

"เฮ้ย บังเอิญจังเลย ฉันมิโน winner" 

มิโนยื่นมือมาให้ผม ผมจึงจับมือเช็คแฮนด์เขาตอบ แต่สายตาผมไปสะดุดกับ...

"กำไล"

"ฮะ นายว่าไรนะ" มิโนถามผม

"กำไลนี้สวยดีนะครับได้มาจากไหนเหรอ" 

ขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดเลยครับ ถ้าเป็นแบบนั้น เจนนี่ก็ใจร้ายมากที่ทำกับผมแบบนี้

"อ่อ อันนี้น่ะเหรอ มีคนให้มาน่ะ นายก็ว่ามันสวยใช่เปล่า คงมีแต่ยัยเจนล่ะมั้งที่ไม่ชอบ" 

มิโนยิ้มมาให้ผม ผมยิ้มตอบ แต่ใจตอนนี้มันเดือดแล้วครับ นอกจากเธอจะเอามันให้คนอื่นแล้ว เธอยังไม่เห็นค่ามันเลยครับ ผมชอบผู้หญิงใจร้ายใจดำแบบนี้ได้ไงกันนะ

"เสร็จแล้วค่ะ" เจนนี่เดินออกมา พอเธอเห็นผม เธอก็ยืนนิ่งไปเลย 

"ทำไมเธอยังใส่ชุดเดิมล่ะ" มิโนถามเจนนี่ เจนนี่หลบตาผมแล้วหันไปตอบมิโน

"ฉันลองหมดแล้วค่ะ แต่มันไม่เหมาะกับฉัน"

"ก็เลยทิ้งใช่เปล่า ฉันพูดแบบนั้นก็คงไม่ถูก เรียกว่าหาเจ้าของใหม่ที่เหมาะสมกับมันคงดูดีขึ้นมาหน่อย" ผมพูดขัดขึ้นมา 

เจนนี่หันมาสบตากับผม ผมจ้องตาเธอกลับ เพื่อบอกให้เธอรู้ตัวว่าเธอเป็นผู้หญิงใจร้ายใจดำที่กล้าทำร้ายจิตใจผู้ชายคนหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำอีก

"นายหมายถึง..." มิโนกำลังจะถาม ผมชิงตอบไปก่อน

"ผมท่องบทน่ะครับ พอดีเจนนี่พูดสะกิดขึ้นมา มันก็เลยออกมาแบบอัตโนมัติ" 

ผมตอบมิโนไป แต่ตายังจ้องเจนนี่ไม่ไปไหน ส่วนเจนนี่ก็สบตาผมกลับเหมือนกัน แต่ก็เอาแต่ยื่นนิ่งไม่พูดอะไร

"อย่างนั้นเหรอ อืมๆ แต่บทพูดเมื่อกี้ดีมากเลยนะ เหมาะกับการเอาไปแต่งเพลงเลยอะ อารมณ์แบบรักเขาข้างเดียว แต่เมื่อบอกคนคนนั้นไปแล้ว เขากลับผลักไสให้ไปหาคนอื่น ฮอล~ ลึกซึ้งจริงๆ" 

ผมชกหน้าหมอนี้ตอนนี้เลยได้มั๊ยครับ มันโดนจี้ใจดำเข้าเต็มๆ เลย

"พี่จะไปที่อื่นต่อไม่ใช่เหรอคะ ไปกันเถอะค่ะ" 

เจนนี่บอกมิโน แล้วเดินมาคล้องแขนเขา คำพูดและการกระทำเมื่อกี้เหมือนมีดที่ค่อยๆ กรีดลงตรงกลางใจเลยครับ นี้เธอไม่เคยสนใจผมเลยใช่มั๊ย เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตนเลย

"เอางั้นเหรอ เคๆ งั้นพวกเราไปก่อนนะจีมิน ไว้เจอกัน" 

มิโนตบบ่าผมแล้วเดินออกไปพร้อมเจนนี่ นี้มันอะไรกันครับ ผมคงต้องทำอะไรให้มันชัดเจนซะแล้วครับ ผมเดินลงมาที่ชั้นล่าง แต่ก็พบว่าพวกเขาสองคนออกไปแล้วครับ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู 

'ฉันต้องถามเธอให้ได้เจนนี่'

Jennie talk...

ฉันนั่งเอาช้อนเขี่ยไอศครีมรสโปรดไปมา ปกติฉันชอบมันมากๆ เลยนะคะ แต่วันนี้เพราะหมอนั้น ทำให้ทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด และมิโนก็คงสังเกตเห็น

"ทำไม ไม่อร่อยเหรอ" มิโนหันมาทำฉัน

"เปล่าค่ะ"

"ทำหน้าเบื่อโลกแบบนี้ ยังบอกว่าเปล่าอีก ตกลงเป็นไร" มิโนถามฉัน

"ทำไมพี่ถึงเซ้าซี้น่ารำคาญเหมือนหมอนั่นนักนะ" ฉันเผลอพูดออกไปด้วยความหงุดหงิด ตัดลิ้นตัวเองตอนนี้ทันมั๊ยคะ

"หมอนั่น หมายถึงเจ้าของกำไรนี้เหรอ จีมินน่ะนะ" ฉันส่งสายตาสงสัยไปให้มิโน พี่เขารู้ได้ยังไงอะคะ

"พี่ก็เป็นผู้ชายนะ พี่ดูออกอยู่แล้ว ใครมันจะบ้าท่องบทในเวลาแบบนั้น แถมยังจ้องเธอตาไม่กระพริบอีก สายตาแบบนั้นน่ะ ไม่หึงก็หวง แต่พี่ว่าน่าจะทั้งสองอย่างมากกว่า อีกอย่างหมอนั้นคงปวดใจน่าดูที่เธอพูดแบบนั้น" มิโนบอกฉัน

"มาเข้าใจเขาซะงั้น ฉันว่าไม่ใช่แค่เพราะฉันหรอกค่ะ พี่ก็พอกันนั้นแหละ รู้แล้วจะไปพูดแบบนั้นกับเขาทำไม" ฉันบอกมิโน

"ทำไม เห็นใจเขาหรือไง นี้! พี่ถามจริงๆ เลยนะ ตกลงแกก็คิดแบบที่เขาคิดใช่เปล่า" อะไรของพี่คนนี้ คงคงคิดคิดอะไรกัน หมอนั้นน่ารำคาญจะตาย 

"จะบ้าเหรอพี่ เจอกันไม่กี่ครั้งจะให้ไปคิดอะไรได้ยังไง" ฉันตอบมิโนหน้าตาย

"แกสิบ้า ยัยคนปากแข็ง" มิโนบอกฉัน

"กินไปเลย" ฉันตักไอศครีมคำโตเข้าปากมิโนทันที

"โอ้ยๆ ยัยเด็กนี้ โดนจับได้แล้วทำกลบเกลื่อน" 

"กินเข้าไปอีก" ฉันรีบตักคำที่สองตามไป

"เดี๋ยวๆ โอ้ยๆ มันเย็นนะว้อย พอแล้วๆ" 

ฉันเลิกแกล้งมิโนแล้วกลับมาทานไอศครีมของตัวเองต่อ

"เอ้านี้!" มิโนยื่นกำไลเจ้าปัญหามาให้ฉัน

"ถ้าแกชอบเขาก็เก็บมันไว้ แต่ถ้าไม่ก็เอาไปคืนเขาซะ แต่อย่าเอาไปให้คนอื่นต่อแบบนี้อีก คนให้มันเจ็บนะว้อย" มิโนบอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"พี่หวังดีนะ ดูหมอนั้นไม่ได้ดูเลวร้ายอะไร ทำตามที่พี่บอก เข้าใจ๊! ยัยดึก"

"อือๆ" ฉันรับกำไลนั้นมา แล้วยัดใส่กระเป๋าไว้

'ก็ได้ๆ ลองดูสักครั้ง' 

แต่ก่อนอื่นฉันคงต้องเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองซะก่อน 

'ฉันชอบนายหรือเปล่านะ จีมิน' ฉันคิดสักพัก

'อ้าก! ตอบยากอะ ไม่รู้ด้วยแล้ว'

Jimin talk...

ผมนั่งมองสัญญาณติดตามของเจนนี่ไม่รู้กี่รอบแล้วครับ ตอนนี้ผมนั่งรอเธออยู่แถวหน้าหอเธอมานานแล้วนะ ก็ตั้งแต่ที่เธอออกจากร้าน Cichic ผมก็ตรงดิ่งมาที่นี้ทันที แต่ไม่คิดว่าจะต้องรอนานเป็นวันแบบนี้ครับ ก็สองคนนั้นสิครับเล่นไปเที่ยวกันต่อตั้งสามสีที่ หลังจากออกจากร้าน Cichic พวกเขาก็ไปร้านไอศครีมกัน หลังจากนั้นก็แวะไปที่โรงละคร ก่อนจะแวะไปทานข้าวกันต่อ จนตอนนี้ปาไปจะ 1 ทุ่มแล้วครับ ยังไม่กลับกันเลย

'กินข้าวอะไรกันนานจังวะ' 

แต่แล้วสัญญาณก็ปรากฎความเคลื่อนไหวอีกครั้ง ผมขอล่ะ 'กลับมาได้แล้ว' และเหมือนสวรรค์จะเห็นใจ เพราะผมเห็นสัญญาณค่อยๆ เคลื่อนมาตามเส้นทางที่คาดว่าพวกเขาน่าจะกลับกันแล้ว 

'อีกไม่กี่นาทีจีมิน' ผมบอกตัวเอง

เอี๊ยด!

รถคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่หน้าหอ ผมซ้อนตัวอยู่ในเงามืด แล้วมองคนในรถ แต่กระจกมันก็มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย จนกระทั่งคนขับวิ่งลงมาเปิดประตูอีกฝั่ง 

"เชิญเลยครับคุณนาย" มิโนเปิดประตูแล้วยื่นมือไปให้คนในรถ แต่ถูกคนในรถตีมือออก

"ตลกแล้วพี่ เรียกซะแก่เลย" เจนนี่พูดแล้วเดินออกมา 

"นี้! อย่าลืมที่คุยกันไว้นะ คิดดีๆ ล่ะรู้เปล่ายัยดึก" มิโนขยี้หัวเจนนี่เบาๆ

"รู้แล้วน่า กลับได้แล้วค่ะ" เจนนี่บอกมิโน

"โอเค แล้วเจอกันใหม่น่ะ ดึกกี้ของเฮีย ไปล่ะ" ไม่ว่าเปล่ามิโนยังใช่มือบีบแก้มเจนนี่เล่นก่อนที่จะกลับเข้าไปในรถ

"ขับรถดีๆ นะพี่" เจนนี่บอก แล้วมิโนก็ขับรถออกไป 

พอมิโนไปแล้วผมก็รีบออกมาจากที่ซ้อนทันที แล้วเดินไปด้านหลังของเธอ โดยเว้นระยะห่างระหว่างเธอไว้ประมาณ 1 เมตร เจนนิ่งยืนนิ่งอยู่กับที่สักพัก

"เฮ้อ~" 

เธอถอนหายใจแล้วก้มหน้าหันหลังกลับและกำลังจะก้าวเท้าออกเดิน แต่ก็หยุดชะงักไป เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ และเมื่อเธอเห็นหน้าผม เธอก็แสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยออกมา

"จีมิน" 

"นึกว่าฉันเป็นแค่คนแปลกหน้าซะอีก"

.........จบ PART 37.........