ตอนที่ 35 : PART 30 : อย่าเปิดนะ
Rosé talk...
ฉันวางสายแรปมอน แล้วเดินจากระเบียงเข้าไปรวมกับ
"ใครโทรมาน่ะ" พี่จียงถามฉัน
"อ่อ! คนขายประกันน่ะพี่ บอกไม่เอ๊าไม่เอา ก็ตื้ออยู่ได้ นี่โรสรำคาญก็เลยตัดสายทิ้งไป แล้วครั้งก่อนนะ..."
"พอ"
พี่จียงบอกด้วยความรำคาญ ฉันจึงหยุดพล่ามความโกหกต่างๆ ขืนบอกไปว่าคุยกับแรปมอนล่ะก็ ประเดี๋ยวจะซวยกว่านี้
"งาน MMA ท่านประท่านบอกว่าจะส่งพวก iKONไปด้วยนะ แต่ไงพวกเธอก็ต้องระวังตัวเอาไว้
พี่จียงหันมาบอกพวกเรา
"ค่ะ!"
ฉัน เจนนี่ ลิซ่าตอบพร้อมกัน ส่วนจีซูน่ะเหรอ หลับอยู่ในห้องแล้วล่ะ
"ถ้าไงพวกพี่คงต้องกลับก่อน ฝากดูจีซูต่อด้วย ถ้ามีอะไรโทรบอกพวกพี่เลยนะ อย่าเก็บไว้คนเดียวอีก"
ประโยคหลังพี่จียงหันไปทางเจนนี่
"รู้หรอกค่ะ" เจนนี่บอก
"รู้ก็ดี งั้นพี่กลับแล้วนะ ไปเว้ยมินโฮ"
จียงลุกขึ้นจากโซฟา แล้วตีไหล่บอกมิโนให้ลุกตาม
"ไปแล้วนะจ้ะ สาวๆ" มิโนบอก
ฟิ้ว~
ทั้งสองหายไปด้วยความเร็วแสง ตอนนี้จึงเหลือพวกเราในห้องนั่ง
"รับปากพี่จียงแล้ว ก็ทำตามด้วยนะพี่" ลิซ่าบอกเจนนี่
"รู้..."
"รู้หรอกน่า"
ลิซ่าพูดแทรกก่อนที่เจนนี่จะพูด
"โอเคๆ ต่อไปนี้ถ้าเจออะไรน่าสงสัยฉันจ
เจนนี่บอกพวกเรา
"ตกลง!"
ฉันกับลิซ่ารับคำ
"มาเกี่ยวก้อยสัญญาก่อน"
ฉันบอกแล้วชูนิ้วก้อยให้เจนนี่ เจนนี่จึงทำตามแล้วเราทั้งสามคน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"อะไรอีกล่ะสองคนนั้น" เจนนี่พูดขึ้น
"เดี๋ยวฉันไปเปิดเองค่ะ"
ฉันบอกและเดินออกไปที่ประตูหน้
"พวกพี่ลืม...เฮ้ย! นี่พวกพี่! มากันได้ไง?"
ฉันตะโกนออกไป ก็เพราะพวกบังทันสิค่ะ มากันทั้งวงเลย
'มาได้ไงวะ'
โชคดีที่พวกพี่จียงกลับไปแล้ว ไม่งั้นล่ะก็ได้ตายกันยกเข่งแน่
"จะตะโกนทำไม เดี๋ยวใครก็มาได้ยินหรอก"
นายวีบอกฉัน ก็จะไม่ให้ตะโกนได้ไงล่ะคะก็มั
"ให้พวกพี่เข้าไปก่อนเถอะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น"
แรปมอนบอกฉัน ถ้าให้เข้ามาก็คิดยากค่ะ แต่ถ้าปล่อยไว้ข้างนอกก็คงไม่ได้
"เข้าก็เข้าค่ะ แต่อย่าเสียงดังนะคะ พี่จีซูหลับอยู่"
แต่ฉันพูดไม่ทันขาดคำเลยค่ะ
"จีซู! จีซู!"
พี่จินรีบวิ่งเข้าห้องคนแรกเลยค่ะ แล้วก็เรียกหาพี่จีซูซะเสียงดังเลย ส่วนคนอื่นๆ ก็ทยอยเดินเข้าไปอย่างเงียบ แล้วฉันก็รีบปิดประตูทันที ยัยเจนกับยัยลิซคง...
"พวกพี่!"
ว่าแล้วเชียว
Sugar talk...
"พวกพี่!"
เป็นใครก็คงตกใจล่ะครับ ก็ยกกันมาทั้งโขยงขนาดนี้
"จีซูล่ะ! จีซูอยู่ไหน เธอสลบไปนานยัง"
จินโวยวายถามหาจีซู
"ชู่ว! เงียบหน่อยสิค่ะ พี่จีซูหลับอยู่คะ พี่เขาต้องการพักผ่อน" โรเซ่บอกจิน
"แล้วยัยนั้นเป็นอะไรอะ" ผมถามออกไป
"แค่นอนน้อยน่ะค่ะ ก็เลยเออเร่อ ไม่ต้องเป็นห่วงไปค่ะ พักแปบๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น" ลิซ่าบอกพวกผม
"พี่ไปดูได้เปล่า" จินถาม ไอ้นี้ก็ห่วงจัง
"ปล่อยให้พี่เขาพักก่อนเถอะค่ะ" เจนนี่บอก
"นี้ก็ดึกมากแล้ว ฉันว่าพวกพี่กลับกันได้แล้วค่ะ ถ้าใครมาเห็นจะเป็นเรื่องใหญ่" เจนนี่บอกพวกเรา
"มาถึงยังไม่หายเหนื่อยเลย ไล่กันซะแล้ว" จีมินพูด
"พวกเราไม่ได้ขอร้องให้มาสักหน่
เจนนี่ตอกกลับจีมิน จริงๆ เธอก็พูดถูกแหละครับ แล้วตอนนี้ผมก็ทั้งเหนื่อยกายแล
"กูว่าเรากลับกันเถอะ มึงด้วยไอ้จิน ไว้เขาฟื้นแล้วค่อยมาก็ได้"
ผมบอกทุกคนแล้วลุกขึ้นยืนเตรียม
"ลุกดิ!"
ผมกระตุ้นพวกมัน
~~ เสียงดนตรี ~~
"นั้นเสียงอะไรน่ะ"
ผมเอ่ยขึ้น มันเหมือนเสียงเครื่องเป่าชนิ
"ลิซ่า โรเซ่"
เจนนี่หันไปหาลิซ่ากับโรเซ่แล้ว
"พวกพี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ"
สองคนนั้นทั้งฉุกกระชากลากดึงและพยาย
~~ เสียงดนตรี ~~
แต่เสียงนั้นก็ยังดังอยู่ เป็นทำนองเพลงที่ผมไม่เคยได้ยิน
"เดี๋ยวดิแชยอง พี่ขอฟังเพลงนี้ให้จบก่อน" แรปมอนบอกโรเซ่
"พวกพี่กลับไปเถอะ ก่อนที่..."
~~ ปรี๊ด! ~~
โรเซ่พูดยังไม่จบ จู่ๆ เสียงนั้นก็ลากยาวเป็นเสียงแหลม
"พวกแกพาพวกพี่เขาออกไป เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง"
เจนนี่บอกลิซ่ากับจีซู แล้วตัวเองก็รีบวิ่งไปเข้าห้องๆ นึง ซึ่งตอนนี้เสียงนั้นเงียบไปแล้วครับ
"เกิดไรขึ้นอะ" เจโฮปถาม
"ไม่มีไรหรอกค่ะ ไปๆๆ พวกพี่กลับไปเถอะ" โรเซ่ตอบ
"หรือว่า จีซูเหรอ! ขอพี่ไปดูหน่อย!"
จินพยามยามจะวิ่งเข้าไปแต่ถูกลิ
"จองกุกช่วยฉันหน่อยสิ เร็วๆ"
ลิซ่าบอกจองกุก และเหมือนมันจะเชื่องเหลือเกิน
"ไอ้กุกมึงมาจับกูไว้ทำไม ปล่อยกูนะว้อย!" จินโวยวายใส่จองกุก
"ขอโทษฮยอง แต่พวกเธอบอกให้เรากลับก็กลับเถ
ผมว่ามันกลัวพี่ใจกับลิซ่ามากกว่
"แต่จีซูไม่เป็นไรจริงๆ เหรอแชยอง
"เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ แค่ต้องใช่เวลาสักหน่อย"
โรเซ่ตอบ เป็นเวลาเดี๋ยวกับที่เจนนี่วิ่ง
"พี่จะไปไหนอะ" โรเซ่ถาม
"ไปเอาของแปบ เดี๋ยวมา ฝากดูทางนี้ด้วย" เจนนี่เดินออกไป
"นี่เธอ!" จีมินวิ่งตาม
"เฮ้ย! พี่..."
ส่วนโรเซ่พูดยังไม่ทันขาดคำสองค
'สวิตซ์ไฟอยู่ตรงไหนวะนี่'
ผมคลำหาสวิตซ์ไฟแถวๆ ข้างประตู
'เจอแล้ว'
ผมกำลังจะกดเปิดครับ แต่ได้ยินเสี
"อย่าเปิดนะ"
ใช่ครับเสียงจีซูนั้นแหละ แต่เธออยู่ตรงไหนล่ะ ในนี้มันมืดมากจริงๆ ครับ ไม่มีแสงสว่างเล็ดลอดเข้ามาเลย
"เธออยู่ไหน" ผมถามออกไป
"..."
เงียบครับ ไม่มีการตอบรับใดๆ กลับมา สงสัยเธอคงกลัวเพราะเป็นเสียงผู้ชาย
"ฉันเอง ชู..."
"ชูก้า"
เธอพูดแทรกผมขึ้นมา
"ก็จำได้นิ่ แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ตอบ" ผมถามเธออีกครั้ง
"ฉันแค่แปลกใจ ไม่คิดว่าจะเป็นนาย"
ผมค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามทิศทางของเสียงนั้
"คงคิดว่าเป็นพี่จินของเธอสินะ"
"เปล่าซะหน่อย แล้วนายมาได้ไง" เธอถามผมกลับ
"ก็มากลับพี่จินของเธอนั้นแหละ พอได้ยินเรื่องของเธอ ไอ้นั้นก็ร้อนรนจะเป็นจะตาย ลำบากพวกฉันให้ต้องมาด้วย"
ตอบเองก็โมโหเอง ทำไมไม่รู้เหมือนกันครับ
"พี่เขาเป็นคนดีจังนะ"
ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเริ่มเข้าใกล้
"นี่นาย เงียบทำไมอะ โอ้ย!"
"เห้ย! ขอโทษ ฉันมองไม่เห็นก็ไม่คิดว่าเธอจะม
ผมก้มลงไปจับเท้าที่เพิ่งเดินเห
"เธอเป็นไรเปล่า"
ผมถามเธออย่างเป็นห่วง
"ก็เจ็บนะสิถามได้ โอ้ย~ ฮือ~"
ผมรีบวิ่งลุกไปเปิดไฟทันที
พรืบ!
"นี่นาย! บอกว่าไม่ให้เปิดไฟไง"
แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมตะลึ
"นี่เธอ..."
.........จบ PART 30.........
สารจากไรท์
เสียงดนตรีที่หนุ่มๆ ได้ยิน เป็นเสียง Flute นะคะ เพลง Rue's Whistle จากเรื่อง The Hunger Games เหตุผลที่ไรท์เลือกเพลงนี้เพราะทำนองของเพลงมันเข้ากับบทของจีซูมากๆ เลย ลองไปฟังกันดูนะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ส่วนพี่จินนี่ดูจะเป็นห่วงชิชูจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับจีซู
ติดตามชมตอนต่อไป ~ #รอไรท์อัพ เยยยยย่