Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 26 : PART 22 : ใบแดง

Rosé talk...

'แชยอง! เธออยู่ไหน' 

ปลายสายโพล้งออกมา เกือบหูดับแล้วค่ะทุกคน

"ทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วยพี่ ตอนนี้ฉันอยู่กองถ่าย mv ค่ะ" ฉันตอบคนปลายสาย

"รู้หรือเปล่าว่าทำให้อื่นเป็นห่วง ทีแรกก็นึกว่าเธอยุ่งๆ แต่พอพี่รู้เรื่องจากไอ้วีก็เป็นห่วงแทบแย่" น้ำเสียงฟังดูเคืองๆ แฮะ

"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้เป็นห่วง แต่พูดถึงนายวี...หมอนั้นเป็นไงบ้างคะ แขนไม่หักใช่เปล่า"

'ทำไม...เป็นห่วงฉันเหรอ ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกยัยโรแชง' เสียงนายวีแทรกออกมา

"ปากดีจริงๆ ฉันน่าจะให้พี่มินโฮจัดการนายตั้งแต่วันนั้นไปซะ" ฉันตอบปลายสายไป

'โรเซ่! ลิซ่าอยู่กับเธอเปล่า แล้วสบายดีไหม ยัยนั้นเป็นอะไรเปล่า แล้ว..." 

ถามหาลิซ่าอย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้ค่ะนอกจากจองกุก

"ยัยแมวสบายดี นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกจองกุก ทุกคนสบายดี" ฉันพูดจบแรปมอนก็ถามต่อทันที

'แล้วพวกเธอหายไปไหนกัน พี่โทรไปหาเธอตั้งหลายสายก็ไม่รับ แถมยังไม่โทรกลับอีก'

"โดนขังน่ะค่ะ"

'หะ! โดนขัง' ปลายสายตะโกนกรอกหูกับมาอีกแล้ว

"โอ้ย! พวกพี่จะตกใจไรกัน หูจะดับอยู่แล้ว ตะโกนกันมาได้"

'ไม่ให้ตกใจได้ไง พวกเธอไม่ใช่นักโทษนะ ทำงี้ก็เกินไปเปล่า' แรปมอนตอบกลับมา

"ไม่มีไรหรอกค่ะ เป็นเรื่องปกติของประธาน" ฉันตอบกลับไป 

'ประธานหยางนี่โหดจริงๆ แต่แค่โดนขัง ลิซ่าก็น่าจะใช้พลังได้สิครับ' จองกุกถามฉัน

"ถ้าแค่ขังในคุกมันก็ใช่ แต่นี่โดนขังในหนังสือสำนึกผิด เพราะงั้นพลังเราถึงโดนกดเอาไว้ไง" 

ไอ้หนังสือสำนึกผิดที่ว่าก็ไอ้นิทานหลอกเด็กของท่านประธานนั้นแหละค่ะ

'แสดงว่าตอนนี้พวกเธอก็โดนปล่อยแล้วสิ' จีมินถามขึ้นมา

"ยังอะ ท่านพ่อแค่ปล่อยออกมาทำงาน พอเสร็จก็กลับเข้ารัง เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจเสียงดัง

'อ้าว! แล้วงี้พวกเธอจะเป็นอิสระตอนไหน' แรปมอนถามต่อ

"คงตอนคัมแบคเลยมั้งคะ..." 

"โรเซ่มาถ่ายกันต่อ" ฉันยังพูดไม่เสร็จงสต๊าฟตะโกนเรียกซะแล้ว

"ค๊า!" ฉันตอบรับคำของสต๊าฟ

"ฉันต้องไปแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะ" ฉันบอกพวกรุ่นพี่บังทัน

'เดี๋ยว...'

ฉันรีบกดวางสายแล้วกลับเข้ากองถ่ายต่อ

Jungkook talk...

"เดี๋ยว..."

ตู้ด...ตู้ด...ตู้ด

"วางไปแล้วอะฮยอง" ผมบอกแรปมอน

"ค่ายนี้มันแปลกอย่างที่กูว่าจริงๆ ขนาดขังคนยังขังในหนังสือ คนคิดก็พิลึกชิบหาย" ชูก้าเอ่ยขึ้นมา

"ฮยองหมายถึงประธานหยางเหรอ" ผมหันไปถามชูก้า

"มึงไม่น่าถามเลย กูก็ว่ามันทั้งค่ายแหละ ทำตัวลึกลับซับซ้อน คิดจะหายก็หาย คิดจะมาก็มา ทำตัวปกติเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเขาหน่อยไม่ได้" ชูก้าตอบ

"แต่โล่งไปทีที่ไม่เป็นไร" แรปมอนเอ่ยขึ้น

"แล้วพวกมึงจะอะไรหนักหนาวะ" เจโฮปพูดขึ้น

"น้องกู กูก็ต้องห่วงเปล่าวะ" แรปมอนตอบ

"แต่ก็ไม่ใช่น้องแท้ๆ เปล่าวะ" เจโฮปรีบสวนกลับ

"ใช่ๆ เจโฮปฮยอง ห่วงยังกะเป็น..." วีพูดขึ้นมา แต่กลับต่อไม่จบประโยคจนโดนแซวสงสัย

"เป็น...เป็นไรของมึง ไอ้วี พูดให้มันดีๆ"

"เป็นน้องแท้ๆ ไง ฮยองคิดว่าเป็นไร" วีตอบกลับมา

"เดี๋ยวเฮอะมึง" แรปมอนมองวีอย่างเคืองๆ

"แล้วมึงล่ะกุก" จู่ๆ ชูก้าฮยองก็มาถามผมครับ กูจะตอบไงล่ะนิ

"ก็...ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นไรกันฮยอง ลิซ่าเขาเคยช่วยชีวิตผม ผมก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา เนาะจีมิน"  ผมรีบโบ้ยไปให้คนข้างๆ

"เออๆ ก็ผู้มีพระคุณน่ะฮยอง เนาะๆ จินฮยอง" จีมินก็รีบโยนไปให้อีกคนต่อทันที

"เออ! กูชอบเขา กูเป็นห่วง เข้าใจตรงกันนะ จบ!" 

โอ้โห้! ตรงชัด จัดจริงมากครับสำหรับฮยองคนนี้ ออกตัวแรงจริงๆ ยอมใจเฮียแก

"นับถือจริงๆ ศิษย์พี่ มีความมั่นหน้ามั่นนมมาก" เจโฮปพูดขึ้น

"มั่นอกมั่นใจไหมมึงเจโฮป" จินแก้ให้เจโฮป

"มันก็คือคือกันแหละ" เจโฮปบอก

"กูว่ากูไปทำอะไรที่เป็นประโยชน์กว่านี้ดีกว่า พวกมึงไร้สาระชิบหาย" 

ชูก้าพูดขึ้นแล้วเดินออกไปจากวงสนทนาของพวกเรา

"ชูก้าฮยอง ผมไปด้วย อยู่นี้แล้วจะอ้วก พวกคนมีความรงความรัก อยู่ใกล้แล้วหมั่นไส้" 

วีพูดแล้วมองบนใส่พวกผม ก่อนที่จะวิ่งตามชูก้าไป

"กวนตีนไอ้วี!" ผม แรปมอน จีมิน และจินฮยองพูดพร้อมกัน

"อ้าว! รอคนโสดมีเสน่ห์แบบกูด้วย" แล้วเจโฮปก็เดินตามอีกสองคนออกไปเช่นกัน

'คนมีความรัก'  ผมคิด

"ฮึ"

ผมเผลอยิ้มออกมา อยู่ๆ ก็เขินขึ้นมาซะงั้น จนคนอื่นจับสังเกตได้

"มึงเป็นห่าไรไอ้กุก อยู่ๆ ก็ยิ้ม" จีมินหันมาถามผม

"เปล่าๆ แค่คนกำลังคิดถึงแมวที่บ้านน่ะ" 

ผมตอบแล้วรีบเดินยิ้มกว้างออกไป แต่แอบได้ยินเสียงแว่วๆ ของอีกสามคนที่เหลือ

"ผมว่ามันเป็นหนักแล้วล่ะพวกฮยอง แค่คิดถึงแมว ต้องยิ้มกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ" จีมินบอกแรปมอนกับจิน

"กูก็ว่างั้น" แรปมอนเห็นด้วย

"พวกมึงไม่ใช่ทาสแมว พวกมึงจะไปรู้อะไร" จินกล่าว

เป็นหนักเหรอ? ทาสแมวเหรอ? ก็อาจจะใช่ล่ะมั้ง คงเป็นเพราะผมเป็นทาสแมวจริงๆ โดยเฉพาะแมวที่ชื่อลิซ่า

Lisa talk...

ทั้งๆ เพลงมันสนุก แต่ทำไมฉันรู้สึกเหงาจังน่ะ อาจเป็นเพราะฉันไม่ได้เชื่อมฝันกับจองกุกมาหลายสัปดาห์แล้ว แถมเรา...

"คิดถึง คิดถึงพี่ทิด นั่งนอนก็คิดมันหงุดหงิดหัวจ๊ายยย" 

ตอนนี้ยัยโรเซ่มายื่นโชว์ลูกคออยู่ข้างๆ ฉันแล้ว

"คิดถึงจองกุกล่ะสิ ยัยแมว" 

"ใครคิดยะ อย่ามาถามเป็นรู้ดี" ฉันตอบโรเซ่ไป

"ว่าจะบอกงั้นไม่บอกดีกว่า เมื่อกี่ฉันเพิ่งคอลไปหาแรปมอนมา แต่แกคงไม่สนใจหรอก"

"เดี๋ยว!" ฉันรีบคว้าตัวโรเซ่ไว้ 

"เชอะ! แล้วมาทำเป็นบอกไม่คิดถึง ก็ไม่มีไรมาก จองกุกฝากความเป็นห่วงมาให้เพราะเห็นแกไม่ไปใบ้หวยให้หลายวัน" ยัยนี้ก็แซะได้เป็นแซะ

"ฉันไม่ใช่ผีนะยะ"

"เอ่อ...นั่นแหละๆ"

"แล้วเขาสบายดีใช่เปล่า" ฉันถามกลับไป

"ก็คงสบายกว่าพวกเราเยอะแหละ" โรเซ่ตอบฉัน

"สาวๆ คุยไรกันอยู่" จีซูโผล่มาจากด้านหลัง

"เปล่าค่ะพี่จีซู ฉันกำลังแซวยัยโรสเรื่องฉากต่อไปอยู่ค่ะ" ฉันเฉไฉไป

"หะ...อ่อๆ เยสๆ ฉากต่อไป ฉากต่อไป ฉากไรอะ?" 

สงสัยมั่วแต่ไปเล่นที่ไหนมาถึงไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย

"เอ้า! นี่แกยังไม่รู้เหรอ ว่าแกต้องเข้าฉากกอดกับพี่ดึกกี้" ฉันบอกโรเซ่

"หะ! จริงดิ?" โรเซ่ถามปนตกใจหน่อยๆ

"ก็ใช่นะสิ ไปหมุดหัวอยู่ไหนมาฮะ" จีซูถามโรเซ่

"โรเซ่ เขาฉากได้แล้ว" เสียงพี่สต๊าฟตะโกนมาบอก

"ต้องกอดด้วยเหรอ เดี๋ยวๆ ฉันยังไม่ได้เตรียมกายเตรียมใจเตรียมจิตเลยนะ งือๆ" 

ยัยโรเซ่ทำท่าลุกลี้ลุกล้น ยัยนี้เวลาเต้นตื้นเป็นแบบนี้ทุกที

"โชคดีนะจ้ะเพื่อนเลิฟ เดี๋ยวฉันจะเก็บภาพสวยๆ ไปอวดแรปมอน" ฉันแซวโรเซ่

"อวดเอิดไรเล่า ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไรกัน แค่พี่น้องๆ" โรเซ่แก้ตัว

"ไปได้ยัง...รำคาญม๊ากกก" จีซูลากเสียงยาวใส่โรเซ่

"โหย! พี่จีซู ไปก็ได้ เชอะ! อย่าให้ถึงทีฉันบ้างนะ ไม่งั้น..."

"โรเซ่! เข้าฉาก!" สต๊าฟตะโกนเรียกอีกครั้ง

"ค๊า! จำไว้นะทั้งสองคน...ไปแล้วค่ะ" แล้วนางก็ปลีกตัวออกไป

"คัท! ปิดจ๊อบ ทำได้ดีมากทุกคน" ผู้กำกับตะโกนบอก

"ขอบคุณมากนะคะ" พวกเราทั้ง 4 คนโค้งขอบคุณทีมงาน

"สาวๆ เราต้องเข้าบริษัทตอนนี้นะ เพราะท่านประธานเรียกพบ" พี่ผู้จัดการเดินมาบอกเรา

"หวังว่าจะเป็นเรื่องปล่อยให้เราเป็นไทนะ เย้ๆ" ฉันพูด

"เป็นได้อย่างนั้นก็ดีสิยัยลิซ" โรเซ่บอกฉัน

"เปลี่ยนชุดแล้วออกไปกันเลยนะ" ผู้จัดการบอก

"ค่ะพี่" พวกเราตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

ณ ห้องทำงาน YG

"ที่เรียกพวกเธอมาวันนี้ เพราะว่าทางเราคุยกันแล้วว่าจะให้พวกเธอไปออกรายการ weekly idol"

อึ้งค่ะอึ้ง อึ้งกันไปเป็นแถบ ฉันคิดว่าฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหมค่ะท่านผู้อ่าน

"เงียบแบบนี้...คือไม่อยากไป" 

ประธานถามกลับ หลังจากเห็นเราเงียบกันไปเพราะความงง ใครจะไปคิดว่าจะได้ไปออกรายการทีวีกับเขาล่ะคะ

"ไปค่ะ!" พวกเราสี่คนตอบพร้อมกัน

"ประธานใจดีจัง เลยค่ะ ในที่สุดพวกเราก็จะได้ออกรายการทีวีสักที แหะๆ ขอบคุณนะคะ" จีซูพูด

"อีกเรื่อง..." พวกเราตั้งใจฟังอย่างเงียบ

"หลังจากอัดเสร็จ..." ลุ้นค่ะลุ้น

"..."

"พวกเธอ..." ลุ้นไปอีก

"..."

"จะได้..." ลุ้นมากๆ

"ประธานค่ะ เล่นใบ้คำเลยไหมค่ะ" เจนนี่เอ่ยขึ้น สงสัยนางจะลุ้นไม่ไหวแล้ว

"โทษทีๆ เพิ่งเล่นกับลูกมา มันติดๆ" ประธานของเรา เฮ้อ~ บทจะโหดก็โหด จะตะมุ้งตะมิ้งก็เกินบรรยาย

"พออัดเสร็จ พวกเธอก็กลับหอได้"

"กลับหอ! เยส!!!" ฉันกับโรเซ่ลุกขึ้นกระโดดกอดคอกันทันที

"แต่!" 

นั่นทำให้เราสองคนกอดคอกันนิ่ง 'อะไรอีกล่ะนี่' คำว่าแต่เหมือนมีนัยสำคัญ รู้สึกหวั่นๆ แฮะ

"ข้อตกลงคือ หลังจากนี้ฉันให้สิทธิพวกเธอทำผิดกฎได้ไม่เกิน 3 ครั้ง ครั้งที่ 1 และครั้งที่ 2 แค่ให้ใบเหลืองพร้อมหนังสือสำนึกผิด ส่วนครั้งที่ 3 ให้ใบแดงตีตั๋วกลับอกาธา"

"หา!" พวกเรา 4 คนอุทานพร้อมกัน

"ตั๋วกลับอกาธาเลยเหรอค่ะ ไม่โหดไปเหรอท่านประธาน" เจนนี่ถาม 

ฉันเห็นด้วยกับเจนนี่อย่างแรง เราไม่ใช่นักฟุตบอลนะคะ มาให้ใบเหลืองใบแดง ทำไมท่านประธานไม่ให้ใบดำใบแดงไปเลยคะ แถมใบแดงของท่านคือตั๋วกลับอกาธายิ่งแล้วใหญ่ ฉันยอมไปรับใช้ชาติดีกว่าค่ะ

"ไม่โหดไปหรอก ถ้าพวกเธอเป็นเด็กดี...ไปๆ กลับเข้าบ้านขนมของพวกเธอได้แล้ว"

"แต่ประธานค่ะ..." เจนนี่ยังพูดไม่ทันจบเลยค่ะ

ฟิ้ว~

.........จบ PART 22.........