Fantastic girls : รักต้องมนตร์ SEASON I [BTS&BLACKPINL] -THE END-

ตอนที่ 19 : PART 15 : ปิดด้วยปาก

Sugar talk...

ผมโคตรไม่เข้าใจผู้หญิงเลยครับ พอพูดความจริงเข้าหน่อยก็รับไม่ได้ ลำบากผู้ชายอย่างผมให้ต้องมาตามง้อ 

'แล้วมึงจะมาง้อยัยนี้ทำไมวะ' 

ผมก็สงสัยตัวเอง อาจจะเป็นเพราะผมรู้สึกที่พูดจาไม่ดีกับเธอล่ะมั้ง

"นี่! หยุดก่อนจีซู ฉันบอกให้หยุดไง!" ผมรีบดึงข้อมือของจีซูเอาไว้ เธอหยุดเดิน แต่ก็ไม่ได้หันหน้ามาหาผม 

"นี่! หันหน้ามาคุยกันก่อนสิ" 

ยังครับ เธอยังไม่ยอมหัน ผมเลยตัดสินใจจับไหลทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ แล้วหันตัวเธอมาทางผม แต่นั้นกลับทำให้ผมทำตัวไม่ถูกครับ ก็เธอ...

"เธอ...ร้องไห้เหรอ"

"เปล่าค่ะ" เธอขยับตัวถอยหลังออกไปเพื่อให้พ้นมือของผม และเอาแต่ก้มหน้า

"ฉัน..." ผมกำลังลังเลอยู่ว่าควรพูดอะไรดี แต่จู่ๆ คนตรงหน้าผมก็พูดขึ้นมาก่อนซะงั้น

"จะมาว่าอะไรฉันอีกค่ะ"

"..." 

พอผมเห็นน้ำตายัยนี้แล้วผมไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ ไม่รู้ว่าต้องปลอบใจหรือขอโทษยังไงดี ผมยิ่งแสดงความอ่อนโยนอะไรเทือกนั้นไม่เป็นด้วยสิ กลายเป็นว่าเราเงียบไปทั้งคู่เลยครับ แต่ผมก็ต้องตกใจ

"พี่ชูก้า!" เพราะจู่ๆ เธอก็เรียกชื่อผมขึ้นมา

"ว่าไง" ผมถามออกไปอย่างงงๆ

"พี่ไม่ชอบฉันมากเลยเหรอ?"

"..."

"เห็นฉันเป็นคนยังไงค่ะ?"

"..."

"สวยแต่ไม่มีสมอง หรือเห็นเป็นยัยแบ๋วจอมลวงโลก"

"..." 

ที่ผมไม่ตอบ เพราะผมอึ้งไปกับคำถามที่เธอถาม 'เธอถามกันตรงๆ เลยเหรอ' ผมคิด

"รู้ไหม...พี่น่ะ!..." ยัยนี้เริ่มน้ำคลออีกแล้วครับ ผมควรทำไงดีนี้ เธอเงียบไปซักพักครับก่อนที่จะพูดต่อให้จบประโยค

"พี่น่ะเป็นคนแรกที่ไม่เชื่อในตัวฉัน" 

"..." ผมจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ฉันโมโห โมโหๆ ที่ทำอะไรพี่ไม่ได้เลย ฉันอยากถ่ายทอดความรู้สึกอับอายพวกนี้ไปให้พี่ แต่มันน่าหงุดหงิดที่ฉันทำไม่ได้" 

"..." 

"พี่เงียบทำไมฮะ!" 

อยู่ๆ จีซูก็ผลักอกผม เธอจ้องตาผมทั้งๆ ทีน้ำตาคลอเบ้า ผมจ้องตาคู่นั่นกลับ เธอคงโกรธผมมากจริงๆ

"ไม่มีใครทำกับฉันแบบนี้มาก่อนเลยนะ" 

แล้วน้ำตาเธอก็ไหลริน ให้ตายเถอะ! ผมโคตรไม่ชอบน้ำตาเลยเพราะมันแสดงถึงความอ่อนแอ เพราะงั้นเวลาเห็นผู้หญิงร้องไห้ มันเลยดูน่าหงุดหงิดสำหรับผม ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

'เอาวะ'

ผมค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้าไปหาเธอ เอามือทั้งสองข้างจับที่ไหล่ แล้วดึงเธอเข้ามาหาตัว ผมกำลังทำสิ่งที่ผมคิดไม่ถึงและไม่คิดว่าจะทำมาก่อน ใช่ครับ! ผมกำลังกอดเธออยู่ โดยใช้มือซ้ายตบหลังเบาๆ ส่วนมือขวาก็ลูบหัวเพื่อปลอบประโลมเธอ

"ฉัน...ฉันขอโทษ...หยุดร้องไห้ได้ไหม ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง" 

"ฮือๆๆ" 

ไปกันใหญ่ครับ ผมคิดว่าการทำแบบนี้จะทำให้เธอดีขึ้น แต่ผมกลับคิดผิด ยิ่งปลอบเธอยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก สงสัยผมต้องใช้วิธีอื่น

"นี่! จะหยุดไม่หยุด ถ้าเธอไม่หยุด ฉันปิดปากด้วยปากนะ" 

ได้ผลทันตาเห็น ตอนนี้เธอหยุดร้องไห้ไปทันทีเลย แต่ก็ยังมีสะอื้นหน่อยๆ 

"ทีนี้ก็เงยหน้ามาคุยกันได้แล้ว" 

ผมบอกเธอ แล้วจีซูก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาตามที่ผมบอก 'ว่าง่ายอย่างนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย' แต่ผมลืมนึกไปว่าตอนนี้ผมกอดเธอไว้อยู่ ทำให้พอเธอเงยหน้าขึ้นมา ระยะห่างของหน้าเรามันอยู่ห่างกันไม่กี่เซนเองครับ

'โฮะ! ใกล้เกินไปเปล่าวะ' ผมคิด 

ปกติผมใจแข็งนะ แต่เพราะน้ำตาล่ะมั้ง มันเลยทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหวนิดๆ ผมว่าจีซูก็คงอึ้งไปเหมือนกันเพราะเธอไม่ไหวติงเลย 

'ถอยออกมาๆ' ผมบอกตัวเอง แต่ร่างกายเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับซะงั้น 'ถอยออกมาดิเว้ย!' แต่เหมือนยิ่งบอกตัวเองให้ถอย ผมยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นไปอีก

"คือ..." ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีครับ ส่วนจีซูก็เอาแต่จ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น

"ไว้วันหลังเราเจอกันใหม่นะ" เสียงแรปมอนแว่วมา

"แต่ไม่เอายาสลบแล้วนะคะ" เสียงโรเซ่ตอบกลับ

"พะ พะ พะ พวกพี่! ทำไรกันอะ!" เสียงลิซ่าดังขึ้น 

"เห้ย!" 

เราสองคนต่างได้สติจึงรีบผลักกันออกอย่างเร็ว แต่ผมคงผลักแรงไปหน่อย ยัยจีซูจึงหงายไปข้างหลัง ผมจึงรีบคว้าเอวเธอไว้เพราะกลัวเธอล้มหงายหลังไป จังหวะที่ดึงตัวเธอขึ้นมานั้นเอง

จุ๊บ!

เราอึ้งกันทั้งคู่เลยครับ จีซูดูตกใจมาก ผมเองก็ไม่ต่างจากเธอ ผมคิดว่าวันนี้ผมคงทำอะไรลงไปอย่างไร้สติสุดๆ

"อ๊าย!/ฮู้!" 

เสียงพวกนั้นเรียกสติของผมกลับมาได้ ทำให้ผมรีบปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ ผมยืดตัวตรงปรับท่าทางให้เข้าที่ ส่วนจีซูก็ยืนตัวตรงหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

"โหฮยอง! แผนสูงนะนี้ บอกไม่ชอบๆ แต่ที่เห็นไม่ใช่เลยนะครับ" วีแซวผม

"อะไรของมึง" ผมตอบวีแสร้งทำหน้าตายเอาไว้ 

"คือว่า...พวกเราว่าจะกลับกันแล้วล่ะคะ เลยว่าจะออกมาตามพี่จีซู แต่ไม่ยักกะรู้ว่าพี่สองคนกำลังจู้..." 

โรเซ่พูดไม่ทันจบ คนข้างๆ ผมก็พูดแทรกขึ้นมา

"กลับก็กลับสิ มาเลยยัยเจน ให้ไว!" เราแทบไม่มองหน้ากันอีกเลยครับ

"กลับค่ะกลับ" เจนนี่เดินนำลิซ่ากับโรเซ่ลงมาหาจีซู 

"เชอะ...ทำเป็นเข้ม" ลิซ่าพูดเบาๆ กับจีซูแต่ก็ดังพอที่ผมจะได้ยิน

"ไปแล้วนะคะรุ่นพี่...พี่ชูก้าด้วย" ลิซ่าโบกมือลาพวกคนอื่นๆ แล้วหันมายิ้มขำๆ ให้ผม 

'พวกตัวแสบ' ผมคิด

วู้บ! 

ตอนนี้พวกเธอหายไปแล้ว เหลือแค่พวกเราบังทัน

"วีวี่ มึงๆ ระวังๆ ระวังลื่นนะว้อย" เจโฮปพูดขึ้น

"ฮยองๆ ช่วยผมด้วย ผมกำลังหงายหลัง" 

"ได้เลยวีวี่ยอดรัก มาๆ" ไอ้พวกนี้!

"ม๊วฟๆๆๆๆ" พวกมันสองคนทำปากจู๋ใส่กัน

โป๊ะ! 

"ฮยอง! ไรวะ! เกือบฟาดหน้าแล้ว ปามาได้ไงวะ...หุย! กลิ่นนี่สุดๆ ไปเลย" วีหยิบรองเท้าที่ผมขว้างไปขึ้นมาจากพื้น

"เอาคืนไปเลย" แล้วมันก็โยนกลับมาให้ผม

"มึงนี่ยังไงตกลงชอบหรือไม่ชอบเขา" จินถามผม

"กูไม่ได้ชอบเว้ย" ผมตอบ

"แล้วฮยองไปกอดพี่เขา ทำไมครับ" จองกุกถามต่อ

"ก็แค่ปลอบใจเว้ย"

"ปลอบใจนี่นะ...ฮยองปลอบใครเป็นด้วยเหรอ"

ป้าบ!

"กวนตีน จีมิน" ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนที่จะเก็บอาการไม่อยู่ 'กูจะเขินทำไมวะ' ผมคิด

"เขินแล้วทำเป็นวางมาดนะฮยอง" เสียงจีมินไล่หลังมา

Jisoo talk...

"..." ตั้งแต่กลับมาพวกนี้ก็ไม่พูดไม่จาเอาแต่นั่งจ้องหน้าฉันใหญ่ ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ

"มีอะไรจะถามก็ว่ามา" ฉันพูดออกเพราะเริ่มรำคาญเต็มทน

"ทำไมพี่ชูก้าถึงต้องกอดพี่" คำถามแรกจากลิซ่า

"ทำไมพี่ถึงร้องไห้" คำถามที่ 2 จากโร่เซ่

"แล้วทำไมพี่ถึงยอมให้เขากอด" และคำถามสุดท้ายจากเจนนี่ 'ว่าแล้วเชียว'

"ฉันจะตอบครั้งเดี๋ยวนะ ว่า ไม่มีอะไร! ฉันไม่รู้ว่านายนั้นกอดฉันทำไม ที่ฉันร้องไห้ก็เพราะฉันโมโห และฉันยอมให้เขากอด ก็แค่..."

"แค่อะไรค่ะ" เจนนี่ถามด้วยความสงสัย

"แค่...แค่...นั่นสิ! แค่อะไรนะ...ฉันไม่รู้แล้ว! แต่เข้าใจตรงกันว่า ฉัน กับ นายชูก้า ไม่ได้มีซัมติ่งอะไรกันทั้งนั้น จบนะ เกท! โอเค! ไปล่ะ" 

ฉันรีบเดินตรงกลับเข้าห้องไม่เหลียวหลังไปมองสามคนนั้น ก็แน่ล่ะค่ะ ถ้าขืนอยู่ต่อเป็นต้องได้โดนเชือดแน่

ภายในห้องของจีซู

เฮ้อ~ 

ฉันถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทันทีที่ถึงห้อง

"นายเป็นคนยังไงกันแน่...ชูก้า" ฉันพูดออกมาเบาๆ

จะไม่ให้ฉันคิดแบบนี้ได้ยังไงล่ะคะ วันก่อนยังบอกว่าไม่ชอบ แล้ววันนี้มาบอกขอโทษ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อ่านใจยากเป็นที่สุด แถมพลังของฉันยังใช่ไม่ได้กับเขาอีก น่าหงุดหงิดชะมัด

"ทำไมกันนะ" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย แต่ก็ช่างเธอ ฉันจะมามัวคิดเรื่องหมอนี้ทำไม ฉันใช้มือลูบหน้าตัวเองเพื่อไล่ความคิด แต่มือเจ้ากรรมดันไปสะดุดอยู่ที่ปาก

'ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่นะจีซู หยุดคิดเรื่องหมอนั้นซะ เขาไม่ชอบแกจะตาย' ฉันคิด

"โอ้ย! หยุดคิดไม่ได้เลย ทำไมกันนี้!" ฉันกลิ้งตัวไปมาบนเตียง ซ้ายทีขวาที ซ้ายทีขวาที

'นายชูก้า นายมันตัวปัญหาขนานแท้' 

ฉันควรจะจัดการหมอนี้ยังไงดีค่ะ ใช้พลังก็ไม่ได้ ใช้มารยาก็ไม่โอ งั้นฉันคงต้องใช้ฝีปาก...ฝีปาก!

'โอ้ยๆๆ หยุดคิดเรื่องนี้ได้แล้ว ยัยโง่จีซู!' 

ฉันสรุปได้ว่าทางเดียวที่จะเอาชนะนายชูก้าได้คือวาทะ แต่ก่อนอื่นฉันคงต้องรู้จักหมอนี้ให้ดีกว่านี้ ตามตำราที่ว่า 'รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง' แต่เรื่องนี้คงต้องให้ลิซ่าช่วย

Suga talk...

ฮัดชิ้ว! 

"สงสัยมีคนคิดถึงแน่ๆ เลยฮยอง"

"แต่กูว่าน่าจะคนนินทามากกว่า" วีกับจีมินพูดขึ้น

"กูแค่แพ้อาการ เปิดแอร์ซะหนาว"

"ใครจะไปรู้ฮยอง เผื่อน้องนางจีซูคิดถึงอยู่" แน่ะไอ้นี้

"เจโฮป...เมื่ออยากกินไรแถวนี้ไหม" ผมตอบกลับไป พร้อมกระดิกเท้าเป็นสัญญาณ

"ไม่ต้องก็ได้ฮยอง ผมไม่ชอบกินโปรตีน" มันยิ้มเห่ยๆ กลับมาให้ผม

ตอนนี้ผมประสาทจะแดกอยู่แล้วครับ เพราะตั้งแต่ตอนนั้น พวกมันก็แซวผมไม่หยุด 

'ฉันน่าจะปล่อยเธอให้หัวทิ่มไปซะ ยัยจีซู' ผมคิด

"เอาจริงนะฮยอง ตกลงชอบหรือไม่ชอบ" 

แรปมอนถามผมและเหมือนพวกมันทุกคนก็คงอยากรู้ ผมว่ายังไงมันก็คงต้องถามอีกแน่ ดีไม่ดีคงแซวผมกันสนุกปาก

"กูไม่ได้ชอบเขาและไม่มีวันชอบด้วย เรื่องที่เกิดวันนี้มันเป็นอุบัติเหตุ กูไม่มีวันเห็นผู้หญิงสำคัญกว่างานของกูอยู่แล้ว พวกมึงก็รู้" 

ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง และทุกอย่างที่ผมพูดล้วนเป็ยความจริง เพราะผมไม่มีวันเอาเวลาไปสนใจยัยนั้นให้เสียเวลางานของผมแน่ 

"แล้วมึงตามไปเคลียร์กับเขาทำไมวะ" จินถาม

"กูแค่รู้สึกผิดที่ทำเขาร้องไห้ มันก็แค่หน้าที่น่ะพวกมึง" ผมตอบ

"ก็ดีที่ไม่คิดอะไร กูจะได้ไม่มีศัตรูหัวใจ"

อึ้งครับอึ้ง ผมอึ้งกับคำพูดของจิน 'มึงไปชอบเขาตั้งแต่ตอนไหนล่ะไอ้นี้' ผมอยากถามมันเหลือเกิน แต่ดูเหมือนไม่ใช่ผมคนเดียวที่คิดแบบนี้

"ฮยอง! มาเหนือว่ะ ถามเลยนะ อยากรู้ ตอบผมให้หายสงสัยหน่อย ว่าฮยองเอาเวลาไหนไปชอบเธอวะ" เจโฮปถาม

"ชอบไม่ชอบมันต้องใช้เวลาด้วยเหรอวะ กูว่ามันเป็นพรหมลิขิตชัดๆ" ผมอึ้งรอบสองกับคำตอบที่เกินคำบรรยาย 

"อะไรทำให้มึงเชื่อว่ามันเป็นพรหมลิขิตวะ" ผมถามออกไปเพราะอยากรู้

"มึงไม่เคยได้ยินเหรอ คนเราถ้าเป็นเนื้อคู่กันมักหน้าตาคล้ายกัน แถมมีแต่คนบอกว่ากูกับจีซูหน้าเหมือนกัน เห็นเปล่า พรหมลิขิตชัดๆ"  ผมไม่คิดว่ามันจะคิดเป็นเรื่องเป็นราวเป็นขั้นเป็นตอนขนาดนี้ 

'เพื่อนกู ไปหมดแล้วสมอง' ผมคิด

"งมงายว่ะฮยอง เนื้อคงเนื้อคู่มันมีจริงที่ไหน ถ้าเนื้องอกว่าไปอย่าง" วีตอบกลับ

"แต่ผมว่ามีครับ ผมเชื่อจินฮยอง"

หา! ผมว่าไอ้กุกคงโดนไอ้จินล้างสมองมาแน่ๆ

"เอ่อๆ กูก็เห็นด้วย" จีมินพูด

เห้ย! ผมว่าวันนี้ผมอึ้งแล้วอึ้งอีกอึ้งจนไม่รู้จะอึ้งยังไงแล้วนะ พวกมันเป็นห่าไรกันครับ 

"พวกมึงเป็นไรกัน โดนเสน่ห์หรือไง" 

"กูเห็นด้วยกับมึง ไอ้วี" ผมก็คิดเหมือนไอ้วีเปี๊ยบ

"เออน่า! เอาเป็นว่าถ้ามึงบอกไม่ได้ชอบ กูก็จะเดินหน้าเต็มที่ ไหนๆ น้องก็เป็นติ่งกูอยู่แล้ว คงคุยกันง่ายขึ้น" จินตอบ

"มึงแน่ใจว่ามึงชอบเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่เล่นๆ แล้วพอตอนเลิกกันยัยนั้นมาโวยวายใส่พวกกูนะ"

"คนนี้กูจริงจังชูก้า กูไม่เคยเจอใครแล้วรู้สึกดีขนาดนี้มาก่อน เพราะงั้นพวกมึงคอยดูไว้เลย" 

ผมไม่รู้หรอกนะว่าจินมันจริงจังแค่ไหน แต่ผมไม่อยากให้มันไปข้องเกี่ยวกับผู้หญิงพวกนั้น โดยเฉพาะกับยัยจีซู มันไม่มีเหตุผลเหมือนกันว่าทำไมถึงคิดแบบนี้ อาจเพราะพลังลึกลับของพวกเธอที่มันไม่น่าไว้ใจ 

'ฉันจะไม่ยอมให้พวกเราหลวมตัวให้พวกเธอแน่ๆ blackpink' 

.........จบ PART 15.........