-Intro-
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มรับรู้ว่าบนโลกนี้ต่างมีระยะห่างแบบต่างๆที่เราไม่เคยสังเกตไม่ว่าจะเป็น ระยะห่างของนิ้วมือ ระยะห่างของนกที่เกาะอยู่บนเสาไฟ ระยะห่างของใบไม้ หรือแม้กระทั่ง ระยะห่างของความรู้สึก แล้วระยะห่างเหล่านั้นจะกลับมาอยู่ข้างกันได้มั้ยนะ
.
.
.
.
.
.
แสงแดดยามเช้าได้สาดส่องผ่านระยะห่างของผ้าม่านปลุกให้คนร่างเล็กที่กำลังหลับสบายเพราะไออุ่นที่ผ้าห่มหนานุ่มของเจ้าตัวได้มอบให้จนแทบไม่อยากลุกไปไหนอีกทั้งเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นเป็นประจำวันจนทำให้ร่างบางแทบไม่อยากจะลุกออกไปไหนทั้งๆที่อยู่ในเช้าของวันทำงานแท้ๆแต่แล้วก็มีเสียงแทรกเข้ามาในโสตประสาทของร่างบางใต้ผ้าห่มด้วยเสียงออดจึงทำให้ร่างบางต้องจำใจลุกขึ้นไปเปิดประตูในสภาพงัวเงีย
"สวัสดีครับ ผมเป็นเพื่อนบ้านใหม่ข้างห้องคุณยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเจ้าของห้อง 504 :) "
เสียงของคนที่มากดกริ่งซึ่งมีสถานะเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่เอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตรแต่ว่าผมไม่ได้ใส่ใจในคำกล่าวพวกนั้นผมกลับสนใจดวงตาสีรัตติกาลผมอันดำขลับและรูปหน้าที่หล่อเหมือนนายแบบและความสูงซึ่งผมกำลังอิจฉาเขาคนอะไรหล่อแถมสูงไม่เหมือนผมที่ตัวเล็กและมีหน้าตาคล้ายผู้หญิงจนมีอดีตฝังใจเรื่องการโดนล้อจากหมู่เพื่อนฝูงว่าเป็นผู้หญิง
" คุณเจ้าของห้อง 504 ครับ "
" คะ...ครับ " ระหว่างที่ผมกำลังคล้อยตามไปกับใบหน้าหล่อเขาก็ได้ปลุกผมขึ้นมาจากห้วงความคิดหลังจากที่จมไปนาน
" ผมชื่อ โอ เซฮุน อยู่ห้อง 505 แล้วคุณชื่ออะไรครับ "
" เอ่อ..ฉันชื่อ ลู่หาน...เสี่ยวลู่หานหน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกันนะครับ "
.
.
.
.
หลังจากที่พวกเราทักทายกันพอเป็นพิธีพร้อมกับรับของฝากจากคุณเพื่อนบ้านคนใหม่ผมก็ปิดประตูอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่าอีกคนจะเป็นอย่างไร
" หึ ในที่สุดก็ได้เจอกันสักทีนะครับพี่ลู่หาน "
ความคิดเห็น