: รักอลวน พี่น้องอลเวง :

ลำดับตอนที่ #2 : บุคคลที่ไม่อยากพบเจอ

3 อาทิตย์ผ่านไป ไวเหมือนกกโฮ (โกหกไง....อ้าวไม่ฮาหรอ อุตส่าคิดตั้งนานนะเนี่ย -_-^^^ -- มะนาว)

ฉันกับปอก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันสุดๆ (ขอย้ำว่าสนิทจริงๆ)

คนเรานี่ ดูจากภายนอกไม่จริงๆ ก็ปอเห็นหน้าหวานอย่างนั้นก็เหอะ นิสัยห้าวซะ แต่เราก็เข้ากันได้ดีเหลือเชื่อ

(มันบ้า พอๆกันอะ -- มะนาว)



แต่โชคร้ายก็มีเหมือนกันแหละ ก็ตั้งแต่ฉันกลายเป็นตัวตลกในวันนั้น เพื่อนในห้องก็ชอบแกล้งให้ฉัน

ออกไปพูดน่าห้องกันอยู่เรื่อย ฉันรู้นะพวกนั้นมันอิจฉาละสิก็โรงเรียนนี้ ปกติถ้าไม่ใหญ่จริงๆ

ก็มาเข้าเรียนแบบนี้ไม่ได้หรอก หุหุ ไม่มีใครรู้หรอกว่าจริงๆแล้วฉันเป็นหลานผอ.อ่ะ^^



“ลูกแก้วๆ”



“ฮะ! โทดทีๆคิดอ่ะไรเพลินอยู่อ่ะ มีอะไรหรอ” ฉันกำลังสงสัยอยู่ว่าปอมันเรียกฉันกี่รอบแล้ว



“คือฉันจะถามว่า พรุงนี้ตอนเที่ยง รร.มีแข่งเกม 24 อ่ะ แกจะไปเป็นเพื่อนฉันมั้ยล่ะ”



“โทดทีนะ คือฉันเล่นไม่เป็นหรอก”



“ไม่เป็นไรๆ เดี่ยวฉันสอนให้ เล่นง่ายนิดเดียวเองอ่ะ แกเล่นได้อยู่แล้วแหละ” ยัยปอมันฉลาด มันรู้ว่าชมฉันทีไร

ฉันต้องยอมมันทุกที ฉันเป็นคนบ้ายอซะที่ไหนละ ไม่ไปง่ายๆหรอก



“อือๆ ไปก็ได้” นี่เห็นว่าเป็นเพื่อนกันนะเนี่ย ไม่ใช่เพราะว่าบ้ายอหรอก><



แล้วเวลาตอนเย็นทั้งหมด ฉันก็นั่งจมอยู่บนที่นอนในห้องของปอ เพื่อนฝึกเล่นเกม 24 กว่าจะถึงบ้านก็

ทุ่มกว่าๆ







“อย่าเบี้ยวนะ เที่ยงนี้แกต้องไปกับฉันจริงๆนะ”



“จ้าๆ แหมฝึกตั้งนานยังไงก็ต้องไปอยู่แล้วแหละ” หุหุ แอบเบี้ยวไม่ไปแกล้งมันดีมั้ยเนี่ย ไม่เอาดีกว่า

เดี๋ยวมันโกรธเอา



และแล้วเวลาพักเที่ยงก็มาถึงจนได้ ฉันรู้สึกว่าไม่อยากไปขึ้นมาหน่อยๆแล้วแฮะ -_-

มันรู้สึกเหมือนกับว่า จะต้องมีอะไรซักอย่างแน่ๆ



“ลูกแก้วรีบๆกินข้าว” ช่ายย...ฉันนะกำลังรีบกินข้าวอยู่ แต่เธอนะกำลังยัดข้าวอยู่



“ก็รีบอยู่อะ”



แล้วพอฉันโดนยัยปอ ลากไปถึงห้องประชุม ยัยนั่นก็รีบไปนั่งทันที แถมยังเลือกนั่งโต๊ะที่มีพี่ม.5 เป็นคนคุมซะด้วย

หวังจะให้พี่เค้าช่วยอ่ะดิ รู้แหละ ว่าแต่พี่เค้าก็หล่อดีนะ หน้าคล้ายๆ ใครซักคนแต่นึกไม่ออกอ่ะ ช่างเหอะ



และแล้วเกมก็เริ่ม ให้ตายเหอะ เล่นไม่ทันคนอื่นเลยจริงๆ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของฉันด้วย T_T

ฉันไม่น่ามากับมันเลย ขายขี้หน้าประชาชีหมด  



“นี่ น้องให้พี่ช่วยเอาป่ะ”



“ไม่เอา” นี่เป็นไงละ ถึงจะสู้คนอื่นไม่ได้ ฉันก็ยังไม่อยากโกง



“ม.ไร เนี่ย พี่ถามดีๆ ก็ตอบกันดีๆหน่อยสิ”



“ม.6 มั้ง”



“อืมๆ สวัสดีคร้าบบบ คุณป้า!!!”



“ใครป้า”



“ก็อยู่ม.6 ไม่ใช่หรอ แก่จังเนอะ”



กรี้ดดดดด!!! ว่าฉันแก่หรอ ถึงจะหล่อแต่นิสัยไม่ดี ก็ให้อภัยไม่ได้อ่ะ



“เฮ้ยๆ ลูกแก้วไม่เล่นต่อหรอ”



“อ้าว ลืมไปเลย” เพราะนายแท้ๆ



แล้วการแข่งขันก็จบลง ฉันแพ้ราบคาบเลยอ่ะ เพราะเสียเวลาไปทะเลาะนายนั่นแท้ๆเลย จำเอาไว้เลยนะ



สงสัยวันนี้น่าจะเป็นวันซวยของฉันจริงๆ ทำไมต้องมาเจอนายนั่นด้วยนะ เฮ้อ.......



ช่างเถอะ ถึงยังไง รร.นี้เด็กก็เยอะ หวังว่าเราจะไม่ต้องมาเจอกันอีกละกัน

    

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



คุยกับ มะนาว

    เอาตอนที่ 2 มาลงอย่างรวดเร็วจริงๆด้วย แหะๆ ยังก็ช่วยติชมกันเยอะๆหน่อยนะคะ เพราะนี่ก็เป็นเรื่องแรก