{MARKBAM} ♥ Kindergarten ♥ [Mpreg]

ตอนที่ 5 : 04; Complete 100% {rewrite}

04;

 

(ภาพห้องของคุณมี๊)         

          ภาพครอบครัวที่มีพ่อแม่ลูกในบรรยากาศยามเพิ่งพลบค่ำภายใต้แสงไฟสีเหลืองนวลจากร้านอาหารที่ทั้งคุณดี๊และคุณมี๊(ที่โดนเด็กแสบโมเมว่าเป็นคุณมี๊)เลือกที่จะใช้บริการในวันนี้เนื่องจากเป็นวันแรกที่คุณมี๊คนใหม่ของเด็กๆจะมาอยู่ที่บ้านตระกูลต้วนเพื่อที่จะดูแล สั่งสอน และเป็นตัวอย่างกับเด็กๆทั้งสองและอีกเหตุผลหนึ่งก็คือคุณดี๊สุดหล่อยังไม่ได้เตรียมวัตถุดิบให้คุณมี๊ได้เตรียมอวดสเสน่ห์ปลายจวัก

“ร้านนี้บรรยากาศดีใช้ได้เลยนะครับ” ร่างบางพูดพร้อมกับมองไปรอบๆร้านอาหาร

“อร่อยดีด้วย แฝดชอบที่นี่มาก” ก่อนจะเปิดเทอมมาร์คเคยพาลูกน้อยมาฝากท้องที่นี่ครั้งสองครั้ง นับว่ารสชาติดีจนเด็กลิงเอ่ยปากชม

“ไว้พรุ่งนี้ผมจะโชว์ฝีมือบ้าง” คนตัวเล็กพูดยิ้มๆ

“พรุ่งนี้เช้าเลยได้ไหมอ่า มาร์คัสอยากทานอาหารฝีมือคุณมี๊” พอพูดอะไรเกี่ยวกับคุณมี๊ทีไรสองลิงก็พยายามมีส่วนร่วมตลอด นี่คงเรียกว่าอาการ ’เห่อ’

“ไม่ได้ครับ พรุ่งนี้คุณมี๊ต้องไปสอนที่โรงเรียนจำได้ไหมครับ ให้คุณมี๊ทำตอนมื้อเย็นบ้างเป็นบางวัน คุณดี๊ไม่ให้คุณมี๊ทำเยอะ เดี๋ยวคุณมี๊เหนื่อย เข้าใจไหมครับ” ทันทีที่คุณดี๊เอ่ยปากพูดสองแฝดก็ทำท่าคิดตามทันทีแล้วก็ส่ายหัวเล็กน้อย

“ไม่เอาแล้วๆ มาร์โค่ไม่อยากให้คุณมี๊เหนื่อย ใช่ไหมมาร์คัส” แฝดคนโตพูด

“เหมือนกัน เราก็ไม่อยากให้คุณมี๊เหนื่อยเดี๋ยวคุณมี๊ไม่รักเรา” แฝดคนเล็กพูดบ้าง

“คุณมาร์คครับ จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้เหนื่อยกับการสอนมากเท่าไหร่หรอกครับ” คนตัวเล็กพูด

“ผมให้คุณมาเป็นคุณมี๊นะ ไม่ใช่ทาส ไม่ต้องทำหรอก ซื้อทานเอาก็ได้” คนเป็นพ่อหันมาพูดบอก

“ไม่ได้ครับ เพราะเป็นคุณมี๊นี่แหละถึงต้องทำให้ลูกๆทาน อาหารบางอย่างที่เราซื้อมาทานก็มีสารอาหารไม่ครบนะครับ” คุณมี๊คนใหม่ถึยงกับคุณดี๊จนคอเป็นเอ็น

“แล้วแต่คุณแล้วกัน แล้วอย่าหาว่าผมใช้งานคุณแล้วกัน” พอพูดจบอาหารที่สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟพอดี เอาเป็นว่าสงครามน้ำลายครั้งนี้คุณมี๊เป็นฝ่ายชนะไปแล้วกัน

            อาหารมื้อค่ำของครอบครัวต้วนได้ผ่านไปแล้วตอนนี้ก็ได้ฤกษ์กลับคฤหาสน์หลังน้อยกันสักที สองลิงแฝดพอกินอิ่มแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเดินไม่ไหวรุมอ้อนคุณมี๊กับคุณดี๊ให้อุ้มไปขึ้นรถ ฝ่ายคุณมี๊ก็อ่อนใจยอมอุ้มเด็กแฝดทั้งสองคนแต่ยังไม่ทันจะเดินไปไหนคุณดี๊สุดหล่อก็ประคองแขนแฝดคนโตแบ่งไปอุ้มหนึ่งคน

“ลูกก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆจะอุ้มสองคนได้ยังไง ดูแม่สิตัวนิดเดียว” คนพูดอาจจะไม่คิดอะไรแต่คนฟังนี่หน้าแดงอย่างกับไร่สตอรว์เบอร์รี่

“ผมอุ้มไหวหน่า” ร่างบางบ่นทำปากงุบงิบอยู่คนเดียว

            รถครอบครัวขนาดกลางวิ่งไปด้วยความเร็วไม่มากนักเสียงเพลงที่ดังคลอเบาๆอยู่ตลอดกล่อมลูกหมูให้เคลิ้มจนหลับ ไม่นานก็ถึงคฤหาสน์หลังน้อยของครอบครัวต้วน ร่างเล็กอุ้มแฝดคนโตมากอดพร้อมกับออกเสียงปลุกเบาๆ

“มาร์โค่ครับ ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแล้วครับ ถ้าไม่ยอมตื่นคุณมี๊จะไม่นอนด้วยนะครับ” ร่างเล็กบอกเพราะคิดว่าอย่างไรเสียวันนี้ก็เป็นวันแรกตนคงจะได้นอนกับพวกเด็กๆ

“คุณมี๊นอนกับมาร์คัสนะ มาร์คัสกอดอุ่นโด้ยนะ” พอแฝดคนเล็กได้ยินก็รีบลงมาจากอ้อมกอดคุณพ่อตรงมาอวดโอ้สรรพคุณตัวเองทันที

“คุณมี๊นอนกับมาร์โค่นะ มาร์โค่อยากกอดคุณมี๊เหมือนกันนะ” แฝดคนพี่มองจ้องตาคุณมี๊แล้วเอนหัวลงไปซบกับอกของคุณมี๊แล้วเอาแขนเล็กๆโอบคอคุณมี๊ลงมาหา

“ไม่ครับแฝด คืนนี้คุณมี๊ต้องนอนที่ห้องคุณดี๊” พอคุณดี๊พูดจบก็เหมือนลูกบอลลูนลูกใหญ่ๆผูกติดไว้กับตัวไม่ผิด ความรู้สึกเหมือนว่ากำลังลอยๆอยู่ไม่ใช่ว่าคิดเรื่องอย่างว่าแบบนั้นนะ แต่ลองคิดดูสิการที่เราจะได้กอดคนที่เราชอบทั้งๆที่คนเราชอบอยู่สูงขนาดนั้นจะมีโอกาสกี่เปอร์เซ็นกัน

“งื้อ คุณดี๊นิสัยไม่ดีอ่า ยึดคุณมี๊ไว้ได้ยังไง” ดูท่าเหมือนว่าวันนี้คุณดี๊จะทำให้คุณแฝดน้อยไม่พอใจเสียแล้ว ก็หน้าเล็กๆนั้นทั้งคิ้วทั้งปากยู่รวมกันอยู่กระจุกเดียว

“เดี๋ยวจะให้คุณมี๊นอนด้วยวันศุกร์-เสาร์เท่านั้น” คนเป็นพ่อสั่ง

“ไม่เอาคุณดี๊ขี้โกง คุณมี๊นอนกับคุณดี๊ตั้ง 1 2 3 4 5 วัน“นิ้วเล็กๆป้อมๆพยายามนับเลขแล้วชูขึ้นมาบอกว่าคุณพ่อขี้โกง

“ไม่งั้นคุณดี๊จะไม่ให้คุณมี๊นอนกับสองแฝด ดีไหมครับ”

“ไม่อาววว” สองแฝดตอบพร้อมกัน

“งั้นก็ตกลงตามนี้นะ” ไม่รู้ว่าคนอื่นจะพูดยังไงแต่ลำแขนแกร่งก็โอบอุ้มลูกทั้งสองแล้วพาเข้าไปในบ้าน

            พอไฟทั้งบ้านสว่างขึ้นร่างบางก็เห็นถึงความเรียบหรูดูดีที่มีความอบอุ่นอยู่มาก สมกับที่เป็นผู้ชายรักลูกจริงๆที่บ้านหลังนี้มีฉากกำแพงเล็กๆที่สามารถวาดรูประบายสีได้และสามารถลบได้ มีของเล่นเสริมพัฒนาการหลายอย่าง ผู้ใหญ่หลายๆคนคิดว่าพอเข้าโรงเรียนแล้วก็เลิกซื้อของเล่นพัฒนาการให้อะไรก็แล้วแต่ที่เสริมพัฒนาการก็หยุดใช้หยุดเล่นไปเพราะคิดว่าเด็กโตแล้วซึ่งมันเป็นความคิดที่ผิด เพราะเด็กก็คือเด็ก เด็กต้องเล่นไม่ใช่ให้ทำการบ้านอย่างเดียว พอมองดูอะไรหลายๆอย่างก็พบว่ามาร์คเป็นคนที่ละเอียดอ่อน ดูแลเอาใจใส่สิ่งรอบข้างได้ดีจริงๆ

“มองอะไร”

“เปล่านะครับ” ร่างบางทำท่าปฏิเสธ

“งั้นขึ้นไปอาบน้ำให้เด็กๆด้วย ป่านนี้คงรออยู่แล้ว ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน” ร่างสูงพูดจบก็เตรียมจะเดินออกไป

“เอ่อ..แล้วคืนนี้คุณก็นอนที่ห้องข้างๆเด็กๆแล้วกัน ผมพูดบอกเด็กๆไปงั้นแหละเดี๋ยวไม่งั้นแกจะงอแง” ก็อยากจะเชื่อนะแต่ทำไมต้องหูแดงด้วยอ่า

“งั้นผมไปอาบน้ำให้เจ้าแฝดก่อนแล้วกันนะครับ”

“ผมฝากคุณช่วยเล่านิทานให้ลูกฟังด้วยนะ ผมจะขึ้นไปทำงานต่อแล้ว” คุณพ่อพูดก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปแต่ยังไม่ถึงขั้นที่สองก็หันมาพูดอีกประโยค

“ฝันดีนะ”

“ฝันดีเหมือนกันครับ” งุ้ย เขินจัง

            ร่างเล็กๆของคุณมี๊คนสวยจัดการอุ้มเด็กแฝดเข้ามาในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำให้เด็กหลังจากที่เล่นซนเหงื่อไหลไคลย้อยมาทั้งวัน เด็กๆก็ดูท่าจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเพราะเป็นครั้งแรกที่คุณมี๊จะอาบน้ำให้ เป็นครั้งแรกที่เด็กๆรู้สึกดี ได้รู้ว่าการมีแม่อยู่มันดีขนาดไหน

“เด็กๆอย่าเล่นน้ำนะครับ อาบน้ำเสร็จไวๆจะได้นอนฟังนิทานกัน” คุณมี๊ตัวเล็กพูดในขณะที่ยังถูสบู่ให้คนน้องอยู่

“คุณมี๊เล่านิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงได้ไหม มาร์โค่อยากฟัง”

“เอาเรื่องกระต่ายกับเต่าด้วยนะ มาร์คัสอยากฟังโด้ย” 

“ได้ครับ แต่ตอนนี้รีบอาบน้ำก่อนเนอะเดี๋ยวจะนอนดึกกัน พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะครับ” พอพูดจบเด็กๆก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งสองแฝดผลัดกันถูหลังให้กันและกันทำเอาคุณมี๊ยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว

            หลังจากที่จัดการแต่งตัวเรียบร้อยแล้วสองแฝดก็ถูกทาไปด้วยแป้งเด็กทั้งตัวราวกับเป็นหมูชุบแป้งทอด (?) ที่เห็นแค่ลูกตากับฟันขาวๆ แค่นั้นยังไม่พอตั้งแต่เมื่อตอนเย็นที่กลับบ้านมากับคุณมี๊ก็มีอาการอ้อนเป็นพิเศษแบบที่ไม่ค่อยทำกับคุณดี๊อย่างเช่น

‘ผมมาร์คัสหอมไหม คุณมี๊ดมให้โหน่ย’

‘คุณมี๊อุ้มๆหน่อย มาร์โค่เหนื๊อยเหนื่อย’ แค่อุ้มมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ไอการที่แอบซุกซอกคอคุณมี๊นี่ได้ความเจ้าเล่ห์มาจากใครเนี่ย

‘คุณมี๊ อยากกินนมอ่า’ แค่ทำตาใสใส่ไม่พอยังเกาะแข้งเกาะขาอีก คืนนี้จะได้เล่านิทานกันสักทีไหมเนี่ย

            จนแล้วจนเล่าก็ถึงเวลาที่จะได้เล่านิทานสักที แต่เด็กน้อยทั้งสองดูเหมือนจะใช้พลังงานในการอ้อนมากไปหน่อยดังนั้นคุณหนูน้อยหมวกแดงจึงต้องเป็นหมันไปเพราะพอหัวถึงหมอนเด็กทั้งสองก็ชัตดาวน์ตัวเองทันที คุณมี๊อายุน้อยยิ้มให้กับภาพนั้นบางๆแล้วโน้มตัวลงไปจูบบนแก้มใสทั้งสองคน

            คราวนี้คงเป็นตาคุณมี๊บางที่ต้องอาบน้ำชำระร่างกาย ร่างเล็กๆเดินแบกร่างตัวเองไปห้องน้ำความรู้สึกทุกอย่างของวันนี้ไหลเข้ามาในหัวตอนที่อาบน้ำ มีคนบอกไว้ว่าเวลาเราอาบน้ำมันทำให้เราได้คิดเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาในหัว เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้สถานะคุณมี๊ของเขาจะเป็นอย่างไร คุณมาร์คจริงๆแล้วคิดกับเขาอย่างไร ความรู้สึกของเขาที่เก็บเอาไว้จะได้ถูกเปิดเผยไปเมื่อไหร่ แล้วคุณมาร์คจะเป็นเหมือนเดิมไหม พอชำระร่างกายและแต่งตัวเสร็จแล้วก็เตรียมตัวนอนแต่ไม่ว่าจะข่มตายังไงก็ไม่สามารถนอนหลับได้สักทีจึงต้องลงไปหาอะไรอุ่นๆทานสักหน่อย

            ณ เวลานี้บ้านทั้งบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบและความมืด มีเพียงแสงไฟสีสมนวลอ่อนรางๆพอให้เห็นเงาตะคุ่มๆอยู่บริเวณห้องครัว สายตาของคนตัวเล็กก็สอดส่องหาอาวุธที่จะป้องกันตัวแต่ไม่ทันได้หาเจอสัมผัสอุ่นๆที่ข้างแก้มก็ต้องทำให้หันไปมองเสียก่อน

“คิดว่าฉันเป็นโจรรึไง” คุณดี๊ยิ้มน้อยๆแล้วพูดกับภรรยาคนสวย (ที่คิดเองเออเองว่าน่าจะใช่แต่ก็ยังงงๆอยู่)

“ก็แบมเห็นเงาตะคุ่มๆนี่ก็เลยคิดว่าโจร แล้วคุณมาร์คลงมาทำอะไรในครัวตอนดึกๆหล่ะครับ” ใบหน้าเล็กยู่ลงเล็กน้อยเมื่อถูกจับไต๋ได้

“ลงมาหากาแฟดื่มหน่ะสิ พอดีมีงานที่ต้องสะสางเยอะคิดว่าน่าจะโต้รุ่งแน่ๆเลยลงมาหากาแฟดื่มแก้ง่วง”

“แล้วแก้วอีกใบที่อยู่ในมือล่ะครับ”

“ของคนแถวนี้ครับ คิดว่าคืนนี้เค้าคงนอนไม่หลับ” บ้าจริง บ้าไปแล้ว ทำไมหัวใจมันเต้นแรงขนาดนี้นะ หน้าของเราก็ร้อนมากเลย คุณมาร์คจะรู้ไหมนะ

“เอิ่ม...” มันไม่รู้จะพูดยังไงต่อดี ถ้าพูดว่า ‘ใช่ของผมไหม’ มันจะดูเข้าข้างตัวเองเกินไปไหม

“แล้วเด็กๆหลับกันแล้วหรอ”

“หลับกันหมดแล้วครับ ยังไม่ทันได้กล่อมก็นอนหลับไปเสียแล้ว”

“อ่อ ดีแล้วครับ เอิ่ม..แต่ถ้าคุณมี๊นอนไม่หลับ มานอนกับคุณดี๊บริการเล่านิทานดีๆแถมฟรีกอดอุ่นๆด้วยนะครับ”

.

.

.

.

.

..

-///- อ๋อยยยย หัวใจจะระเบิด

-100%-

Rewrite 22.21 18/01/17

©
t
b
u
t
t
e
r