คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หลินจือแดง
อากาศที่พัดมาโดนหน้ามีความชื้นสูงไป๋หลานคาดว่า ฝนกำลังจะตกและคงจะหนักไปอีกหลายวัน กิจการขายผักดองไปได้ดีทีเดียว เพราะวันแรกที่ตลาดมีพ่อบ้านของจวนเจ้าเมืองมาซื้อมันไป เจ้านายในจวนถูกใจรสชาติผักดองมาก พอรุ่งเช้าถึงรีบมาซื้อผักดองของบ้านถงไปหลายไห ไป๋หลานจึงแนะนำเมนูที่ทำจากผักดองไปให้หลายเมนู
ผักสดชนิดอื่นก็ขายดี ใบสีเขียวสดนั้นมันดึงดูดให้คนที่เห็นอยากซื้อไปทำอาหาร หลงจู้ของเหลาอาหารหงเหลียนบังเอิญเห็นผักที่น้องสาวของเขาซื้อกลับมาจากตลาด เมื่อนำมาทำอาหารมันทั้งสด กรอบและหวาน วันต่อมาถึงออกตามหา เมื่อหาพบจึงเหมาผักสดของนางไปจนหมด
เหลาอาหารหงเหลียนจึงกลายมาเป็นลูกค้าของบ้านถง ถูกขาดซื้อผักสดทั้งหมดไป ถึงจะเป็นแบบนั้นผักที่ได้ก็มีจำนวนจำกัด พวกนางจึงยุ่งกับการปลูกผักยิ่งกว่าเดิม ไป๋หลานติดต่อขอซื้อที่กับผู้ใหญ่บ้านเพิ่ม และฝากให้ผู้ใหญ่ช่วยจัดการเรื่องเอกสารต่างๆโดยให้ค่าเหนื่อยมากถึง3ตำลึงเงิน ทุกสามวันจะมีรถม้าจากเหลาอาหารมารับผักที่บ้านถง ช่วยลดภาระของคนในครอบครัวไปได้เยอะ
นางและครอบครัวจึงมีเวลาทำผักดองหวานกรอบ ซ้ำยังมีเวลาพักผ่อนทำอาหารแห้งเก็บเป็นเสบียงต่อไป
ตอนนี้ในครอบครัวมีเงินถึง100ตำลึงทอง ไป๋หลานต้องการปลูกข้าวและหยู่หมี่(ข้าวโพด)ในปีหน้า วันนี้นางภาวนาให้มีโชคในการหมุนวงล้อ ก่อนที่จะเข้าไปสำรวจป่าอีกครั้งหลังจากทำงานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลืมบอกไปว่าตอนนี้บ้านหลังงามของครัวครัวสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากขายผักดองชุดที่สามนางก็ตัดสินใจปรึกษากับครอบครัวว่าอยากสร้างบ้านให้ดีกว่านี้ อย่างน้อยต้องกันหิมะและลมหนาวได้ เมื่อทุกคนไม่ขัดข้องไป๋หลานจึงลงมือออกแบบบ้านและเข้าเมืองไปกับพี่ใหญ่ เพื่อคุยกับนายช่างเรื่องทำบ้านและการทำรั้ว โดยตกลงราคากันที่15ตำลึงทองเพราะไป๋หลานให้ใช้อิฐทำผนังและกระเบื้องในการมุงหลังคา รวมถึงใช้อิฐในการทำรั้วอีกด้วย
ใช้เวลาในการทำบ้าน20วัน เมื่อทุกคนเห็นบ้านต่างมีความสุขกันถ้วนหน้า พวกเขามีห้องเป็นของตนเอง ซีห่าวน้อยตื่นเต้นกว่าใครเพราะที่ผ่านมาเขาต้องนอนกับพี่ใหญ่ แต่เขาโตขึ้นทุกปี อีกไม่นานพี่ใหญ่ต้องแต่งงาน จะให้ใช้ห้องร่วมกันมันคงจะไม่สะดวกนัก แต่บ้านใหม่ที่พี่รองออกแบบสวยงามและแข็งแรงมาก ในอดีตช่วงฤดูหนาวเขาคิดว่ามันทรมานมาก แต่ปีนี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว บ้านเราจะมีห้องที่อบอุ่น
นางออกแบบให้ที่บ้านมีห้องโถงกับเตาผิงโดยเฉพาะ หวงหลานเป็นอีกคนที่ยิ้มทั้งน้ำตา ทุกปีเมื่อความหนาวมาเยือนลูกๆของนางไม่เคยได้กินอิ่มหรือมีร่างกายที่อบอุ่นเลย ครอบครัวต้องกินอย่างประหยัด ลูกคนโตต้องฝ่าหิมะออกไปทำงานทุกวัน มือของนางจะถูกน้ำเย็นกัดจากการรับจ้างซักผ้า ลูกคนรองต้องป่วยทุกครั้ง ลูกคนเล็กต้องอดมื้อกินมื้อ เขาจะคอยเก็บอาหารไว้ให้แม่และพี่รองเสมอ
แต่ความลำบากนี้ได้หมดไปแล้ว ตอนนี้ทุกคนมีสุขภาพที่ดี มีเสื้อผ้าใหม่ให้ใส่ มีอาหารที่ดีให้กินไม่เคยต้องอดอยากเหมือนที่ผ่านมาอีก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณถงไป๋หลานที่หายป่วยและมาช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้น ถึงแม้บางครั้งลูกสาวของนางจะดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวแต่นั่นมันก็ดีแล้ว ดีแล้วจริงๆ
'หมุนวงล้อ'
'ท่านได้รับชุดวาดรูประดับสูง2ชุด: คุณสมบัติช่วยให้รูปที่วาดดูสวยงามขึ้นเมื่อใช้สีจากชุดวาดรูปนี้และยังช่วยเพิ่มคุณค่าให้กับรูปวาดนั้นๆอีกด้วย'
"แม่เจ้า ได้ของดีมาอีกแล้ว รักระบบนี้จังเลย" ในชีวิตก่อนงานอดิเรกนอกจากการเล่นเกมส์แล้วก็คือการวาดรูปนี่แหละที่ช่วยให้การใช้ชีวิตของไป๋หลานไม่ลำบากมากนัก ลองวาดรูปขายเหมือนเดิมก็ดีไปอีกแบบนะ
แต่คงต้องพักไปก่อนเมื่อตอนนี้พี่ใหญ่และซีห่าวน้อยกำลังรออยู่ หวังว่าวันนี้จะได้อะไรจากป่าบ้างหลังจากไม่ได้เข้ามานาน บนหลังของทั้งสามแบกตะกร้าคนละใบ นางถือพลั่ว พี่ใหญ่ถือธนู เดินเข้าป่าที่ยังไม่มีใครสำรวจ ไป๋หลานต้องการนุ่นจึงลองมาอีกเส้นทางของป่าที่ไม่ใช่ทางประจำของชาวบ้าน เส้นทางที่เดินค่อนข้างลำบากต้องคอยดึงเถาวัลย์และหลบหลีกกิ่งไม้แห้ง แต่เมื่อพ้นชายป่าเข้ามาสามพี่น้องจึงเห็นป่าโล่งที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นประปราย ทั้งสามลองเดินสำรวจไปเรื่อยๆ
ซีห่าวน้อยยังวางกับดักไว้ในที่ต่างๆที่เขาคิดว่าสัตว์ป่าจะออกมากินอาหาร เฉิงกงเดินนำโดยมีไป๋หลานเดินปิดท้าย เด็กหญิงสอดส่องมองป่าอย่างละเอียด เผื่อว่าจะเจอของดีแต่ป่ารอบนอกไม่มีอะไรมากนัก
"พี่คิดว่าเราอาจต้องเดินเข้าไปลึกอีกหน่อย เห้อ พี่ไม่ไว้ใจป่าพวกนี้เลย ไม่มีใครเคยเข้ามามันยากต่อการเก็บหาของป่า และสัตว์ป่าของที่นี่จะอยู่ลึกมากน้อยเพียงใดพวกเราก็ยังไม่รู้" เฉิงกงเอ่ยปรึกษากับไป๋หลานอย่างกังวล เขาไม่อยากเสี่ยงเดินเข้าไปมากนัก ไม่มีอะไรไว้ใจได้แม้แต่ป่าที่เราเดินบ่อยๆก็ตาม
"ข้าคิดว่าเราเข้าไปลึกอีกหน่อยถ้าไม่เจออะไรค่อยกลับแบบนี้ดีไหมเจ้าคะ" เด็กหญิงเสนอความเห็น นางยังอยากสำรวจป่าให้มากกว่านี้ ป่าที่สมบูรณ์มันต้องมีสิ่งที่คาดไม่ถึง นางรู้สึกแบบนั้น
"ได้ แต่เราจะไม่เข้าไปลึกมากนัก" เฉิงกงกำชับอย่างกังวลเขาไม่อยากเสี่ยงแต่พอเห็นสายตาคาดหวังของน้องสาวก็ปฏิเสธไม่ลง
"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังพี่ใหญ่ทุกอย่าง" ไป๋หลานรับปากอย่างขันแข็ง แต่ความรู้สึกของนางมันกำลังบอกว่า มีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องเข้าไปดู ส่วนซีห่าวไม่ขอออกความเห็น พี่ทั้งสองว่าเช่นไรเขาก็ว่าตามนั้น
ทั้งสามเดินเข้ามาลึกขึ้น สิ่งที่เห็นทำเอาเด็กหญิงปากค้าง ส่วนพี่ชายน้องชายยืนมองใบหน้าตกตะลึงของไป๋หลานอีกที ตอนนี้ใจน้อยๆสั่นรัว ตื่นเต้นกับเรื่องเกินคาด ป่าบริเวณนี้มีหลายอย่างที่นางต้องการ รวมถึงต้นนุ่นที่หวังอยู่ฝนฝจลึกๆว่าจะเจอก็ยืนต้นตระหง่านอยู่ตรงหน้า มีผลแก่สีน้ำตาลเข้มเต็มต้น ป่าไผ่ขึ้นเลียงรายหน่อไม้ผุดขึ้นมาจากดินระรานตาไปหมด ไป๋หลานไม่รอช้า รีบบอกให้เฉิงกงและซีห่าวน้อยเก็บฝักนุ่นลงตะกร้าที่ทั้งสามนำมา
"มันคือสิ่งใดน้องรอง ใยของมันถึงมีขนติดเต็มเสื้อผ้าไปหมด น่ารำคาญนัก" เฉิงกงเก็บนุ่นไปคอยปัดไส้สีขาวที่ปลิวมาติดเสื้อผ้า บนผมมีแต่สีขาวของนุ่น
"มันคือต้นนุ่นเจ้าค่ะ พี่ใหญ่เก็บเยอะๆเลยนะเจ้าคะ หนาวนี้พวกเราจะมีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่กัน" ไป๋หลานคิดถึงหมอนกับที่นอนนุ่มๆเต็มทน ไหนจะผ้าห่มที่หนาและนุ่มในชีวิตก่อน ผ้าห่มของที่นี่คือผ้าบางๆเย็บติดกันหลายๆชั้น เมื่อเผชิญกับความหนาวเย็นชาวบ้านบางคนถึงทนไม่ได้ต้องนอนหนาวตาย นางยังไม่อยากนอนแข็งตายในสภาพอนาถ
"มันใช้ทำอะไรขอรับพี่รอง" ซีห่าวน้อยถามอย่างสงสัย ถึงจะบอกว่ามีชุดอุ่นๆใส่แต่เด็กชายก็ยังนึกไม่ออกว่าต้องทำอะไรกับเจ้าตัววุ่นวายนี่ดี ตอนนี้เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยปุยนุ่นสีขาว มันเข้าปากเขาด้วย อ่า วุ่นวายนัก
"เราสามารถนำใยสีขาวๆข้างในฝักออกมายัดไส้ที่นอน หมอน ผ้าห่ม และเสื้อผ้าใช้ในหน้าหนาวได้ มันจะให้ความอบอุ่นได้ดีมากกกกกกก"ขอลากเสียงยาวเพื่อความจริงจังเอาไว้ก่อน
"หมายความว่าต่อไปนี้พวกเราจะไม่ต้องนอนหนาวอีกแล้วใช่ไหมขอรับ" น้องน้อยของบ้านถามพี่สาวเมื่อเข้าใจแล้วว่าเจ้าตัววุ่นวายมีประโยชน์อะไร เมื่อได้คำยืนยันเป็นการพยักหน้าก็เลิกสงสัยและหันไปวุ่นวายกับใยนุ่นต่อไป
นุ่นที่สามพี่น้องเจอยังเก็บไม่หมด คงต้องแบกตะกร้ากลับบ้านและเข้ามาเก็บอีกครั้ง “พวกเจ้าขนอันใดมากันอีกแล้ว หื้อ” หวงหลานเห็นท่าทางทุลักทุเลของบุตรแต่ละคนก็รีบเดินเข้าไปช่วยถือตะกร้า พอเห็นของด้านในก็เกิดความสงสัย
“น้องบอกว่ามันคือนุ่นเอามายัดไส้ทำเครื่องนอนกับเสื้อผ้า ช่วยให้พวกมันมีความอบอุ่น ท่านแม่เข้าป่ากับพวกข้านะขอรับ ยังเก็บพวกมันไม่หมดไหนจะของอื่นๆที่น้องรองบอกว่าเอามาทำอาหารได้ ข้ากลัวไม่ทันการมืดค่ำไปเสียก่อน”เฉิงกงชักชวนมารดาเข้าป่าเพราะกลัวว่าพวกเขาทั้งสามจะเก็บไม่ทัน เวลาบ่ายคล้อยไปแล้วควรเร่งมือกันหน่อย หวงหลานพยักหน้านำฝักนุ่นเทไว้หน้าบ้าน ส่วนไป๋หลานเดินไปหลังบ้านนำกระสอบป่านหลายใบมาเพื่อใส่นุ่นโดยเฉพาะ หน่อไม้ก็ยังต้องขุด พร้อมกันแล้วครอบครัวถงทั้งสี่ก็เดินกลับทางเดิมอีกครั้ง
วันนี้ทุกคนจึงยุ่งกันอีกวัน หวงหลานเมื่อรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่านุ่นให้ความอบอุ่นได้ มือหบายก็เร่งเก็บเข้ากระสอบเป็นการใหญ่ นางตั้งใจจะทำเสื้อผ้าและผ้าห่มยัดไส้นุ่น
ด้านไป๋หลานก็ปลีกตัวเดินมาที่ดงหน่อไม้ ลงมืออย่างตั้งใจ นางจะทำหน่อไม้ดองเก็บไว้ ใช้เวลากับตรงนี้ถึงชั่วยามก็พบว่านางขุดหน่อไม้หมดแล้ว เด็กหญิงยืดตัวขึ้นด้วยความยากลำบาก อ่า นางคงก้มตัวนานไปหน่อย หลังถึงปวดตึงๆแบบนี้
กวาดสายตามองกองหน่อไม้น้อยใหญ่แล้วคิดว่าไปตามพี่ชายกับมารดามาช่วยขนออกไปจะดีกว่า มันเยอะเกินไปสำหรับร่างกายของเด็กวัย10หนาวอย่างนาง แบทีหลังคงหัก แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปมองอีกด้านด้วยความบังเอิญ สองตาเบิกกว้าง ก่อนจะหรี่ตาเพ่งมองสิ่งที่เห็นอยู่ไกลออกไปด้วยความตื่นเต้น เห็ดหลินจือ
เพื่อความแน่ใจขาสั้นๆของเด็กวัย10หนาว พาร่างกายผอมบางมาจนถึงกลุ่มก้อนที่นางเห็น มันคือเห็ดหลินจือจริงด้วย แถมยังเป็นสายพันธุ์สีแดง นี่มันดงหลินจือแดง!! เสียงกรี๊ดของน้องสาวทำให้เฉิงกงทิ้งทุกอย่างวิ่งมาตามเสียงก่อนจะเจอไป๋หลานก้มลงจูบพื้นดิน มือที่จับคันธนูแน่นพร้อมยิงถึงกับอ่อนแรงเมื่อเห็นสิ่งที่น้องสาวทำ
น้องพี่ เจ้าคงทำงานเหนื่อยมากเกินไปใช่หรือไม่ แต่ถึงจะคิดแบบนั้นเสียงที่เปล่งออกไปก็ยังมีความห่วงใยอยู่เต็มเปี่ยม
"น้องรองเกิดสิ่งใดขึ้น"
"นั่นสิลูก แล้วนั่นคือสิ่งใดกัน"หวงหลานวิ่งมาหลังได้ยินเสียงกรีดร้องของบุตรสาว สองมือกำฝักนุ่นแน่นสติแทบหลุดหาย
"พี่รองเจอของอร่อยอีกแล้วใช่ไหมขอรับ"
"....." "....." "......"
*************
จะสถานการณ์ไหน ซีห่าวก็คิดเป็นเรื่องกินไปหมด55555
ความคิดเห็น