คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทำผักดองกิมจิ
ขากลับนางมีสภาพไม่ต่างจากขามา เกวียนของที่นี่คงไม่เหมาะกับนาง ไป๋หลานจึงเดินหน้าซีดกลับบ้านทั้งอย่างนั้น เฉิงกงอดเป็นห่วงสาวไม่ได้ แต่นางบอกว่าไหวจึงทำได้เพียงเดินประคองมาตลอดทาง ใกล้ถึงบ้านสีหน้าของน้องสาวก็ดีขึ้น หากให้มารดาเห็นอาการเกรงว่าครั้งต่อไปคงไม่ยอมปล่อยให้นางไปไหนไกลอีกแล้ว "กลับมาแล้วเจ้าค่ะ"
"พี่ใหญ่ พี่รอง ขายผักหมดไหมขอรับ" ซีห่าวร้องถามเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามา พี่ชายกับพี่สาวไปไม่นานก็กลับมาบ้านแล้ว เด็กน้อยหวังว่าผักที่ครอบครัวตั้งใจดูแลจะขายได้ ดังนั้นในดวงตากลมโตจึงมีประกายความหวังอยู่เต็มเปี่ยม
"ทำไมพวกลูกกลับมากันเร็วนัก เป็นยังไงบ้างแล้วนั่นซื้อของอะไรมามากมายกัน" นางหวงหลานสอบถามอย่างกังวล เมื่อเห็นเฉิงกงและไป๋หลานใช้เวลาไม่นานก็กลับมาบ้านเสียแล้ว นางกลัวว่าผักพวกนั้นจะขายไม่ออก
"หมดแล้วเจ้าค่ะ พวกข้านำผักออกมาวางแปบเดียวเท่านั้น พอมีคนแรกกล้ามาซื้อ คนอื่นถึงมาซื้อตามเจ้าค่ะ พรุ่งนี้มีสั่งจองไว้หลายเจ้า บ้านเราคงต้องทำงานหนักไปอีกหลายวันหน่อยนะเจ้าคะ ส่วนของพวกนี้ข้ากับพี่ใหญ่เห็นตรงกันว่าควรซื้อเก็บไว้ บ้านเราไม่ได้กินอิ่มมาหลายปีแล้ว ดูตัวของซีเอ๋อสิเจ้าคะเขาจะกลายเป็นเด็กหัวโตขาดสารอาหารอยู่แล้ว" ไป๋หลานรีบบอกท่านแม่เมื่อเห็นแววตาเป็นห่วง ถึงแม้ว่านางจะมั่นใจว่าผักพวกนี้ต้องขายได้ แต่คนในครอบครัวไม่รู้ พวกเขาไม่ได้มีความมั่นใจมากมายขนาดนั้น
พอหวงหลานได้ฟังว่าผักที่ลงแรงดูแลมาหลายวันขายดี อีกทั้งมีสั่งจองลวงหน้าก็ให้คลายความกังวล สีหน้าจึงมีแต่รอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปนั่งปักผ้าที่ปักค้างไว้ ตั้งใจว่าอีกสองวันจะฝากลูกๆไปขายในร้านผ้า ไป๋หลานเห็นดังนั้นจึงรีบหยิบหนังสือออกมาจากช่องเก็บของโดยที่ไม่มีใครเห็น นำไปให้ท่านแม่อย่างแนบเนียน
"ข้ามีหนังสือปักผ้ามาให้ท่านแม่เจ้าค่ะ" นางหวงหลานมองอย่างสงสัย พอเปิดไปหน้าแรกถึงกับตกตะลึง เพราะลายปักในนี้งดงามอ่อนช้อยยิ่งนัก
"ลูกนำมันมาจากที่ใดกันใครเป็นคนมอบให้ ลูกไม่ควรหยิบของผู้อื่นมารู้หรือไม่ นำไปคืนเจ้าของเสียเถอะ" นางหวงหลานตกใจเมื่อคิดว่าลูกสาวอาจหยิบของของคนอื่นมา เพราะลายปักนี้มันงดงามมาก เหมือนลายปักของชนชั้นสูงที่นางเคยเห็นถึงแม้ว่าจะมองจากที่ไกลๆแต่ก็ยังเห็นว่ามันงดงาม
"ข้ามีเรื่องจะบอกทุกคนเจ้าค่ะ" ไป๋หลานตัดสินใจจะบอกเรื่องของระบบที่ได้รับมา ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูเหลือเชื่อแต่มันจะมีอะไรเหลือเชื่อยิ่งกว่าการทะลุมิติมาอยู่ที่นี่กัน
"ตอนที่ข้าฟื้นจากอาการป่วยข้าก็ได้รับสิ่งนี้มา มันคือวงล้อโชคชะตา ทุกวันข้าจะหมุนได้เพียงหนึ่งครั้งแต่ละครั้งที่หมุนจะได้รับเงินอีแปะและหินแร่ธาตุบำรุงดินมา แต่วันนี้ข้าหมุนได้เงิน5ตำลึงและยังได้โชคหมุนอีกครั้งแล้วก็ได้หนังสือเล่มนี้มา" ไป๋หลานทำบางสิ่งกับอากาศแล้วจู่ๆก็มีเงินตำลึงและเงินอีแปะรวมถึงสิ่งของที่หมุนได้ในแต่ละวัน วางอยู่ตรงหน้าครอบครัวถง ที่ผักเติบโตไวส่วนหนึ่งมาจากการที่นางนำหินแร่ธาตุบำรุงดินไปฝังไว้ในแปลงผักแต่ละแปลง พวกเขาตกใจมาก ของพวกนี้จู่ๆมันก็ออกมาจากความว่างเปล่า
"นี่มัน....น่าเหลือเชื่อมาก" เฉิงกงทำหน้านิ่งค้าง เขาสงสัยมาตลอดช่วงเช้าว่าน้องสาวนำเงินอีแปะมาจากที่ใด เพราะเงินที่เขาหามาท่านแม่เป็นคนเก็บ ช่วงเช้าก่อนออกจากบ้านท่านแม่ให้เงินมาพอให้ขึ้นเกวียนและจ่ายค่าประตูเข้าเมืองเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
"พวกเราต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ซีเอ๋ออย่าได้พูดออกไปนะลูก ถ้ามีคนรู้พี่รองจะไม่ได้อยู่กับพวกเรา" นางหวงหลานกล่าวย้ำกับซีห่าวน้อยด้วยความกลัว เรื่องนี้มันใหญ่เกินกว่าที่พวกเขาจะรับไหว แต่เพื่อให้บุตรสาวปลอดภัยครอบครัวถงต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
"ข้าจะไม่บอกใคร พี่รองต้องอยู่กับพวกเรานะขอรับ" ซีห่าวน้อยรับปากอย่างสั่นกลัว กลัวว่าจะมีใครมาเอาพี่รองของเขาไป ไม่ได้ เรื่องนี้เขาจะต้องไม่เอาไปพูดกับใครทั้งนั้น แค่เขาไม่พูดพี่รองก็จะไม่หายไป ใบหน้าที่เริ่มกลมจากการที่ไป๋หลานบำรุงมาตลอดเกือบสองเดือน ครุ่นคิดอย่างหนักทำให้มารดาและพี่ใหญ่เอ็นดูกับท่าทางนั้นไม่น้อย ความเครียดของเฉิงกงและนางหวงหลานจึงคลายลงไปบ้าง
"พี่รองจะไม่ไปไหนทั้งนั้น พี่รองจะทำให้ครอบครัวของเราดีมากกว่านี้ ซีเอ๋อของพี่จะได้เรียนหนังสือ วันนี้พี่มีซาลาเปาไส้เนื้อมาฝากเด็กดีด้วยนะ ของท่านแม่ด้วยนะเจ้าคะ" จบเรื่องน่าตกใจความอึดอัดใจในครอบครัวถงก็หายไปตาม ท่านเทพคงจะเมตตาหลานเอ๋อมากจึงได้มอบสิ่งล้ำค่านี้มาให้กับครอบครัวเรา นางหวงหลานมองบุตรชายและบุตรสาวอย่างมีความสุข 'ท่านพี่ตอนนี้ลูกๆของเราเติบโตขึ้นแล้ว ท่านมองเห็นมันหรือไม่'
รุ่งเช้าไป๋หลานและครอบครัวจึงยุ่งกันอีกครั้ง ผักชุดที่สองเก็บเกี่ยวได้ถึง60กำ หวงหลานยิ้มเต็มหน้าเพราะสองวันมานี้ครอบครัวหาเงินได้เกือบ1ตำลึง จึงทำงานอย่างมีความสุข แปลงผักที่ว่างลงก็นำเมล็ดของแครอทและแตงกวาลงปลูก เพื่อให้ทันเก็บเกี่ยวอีกสามอาทิตย์ข้างหน้า
"พี่ใหญ่ท่านซื้อหมูติดมันและกระดูกซี่โครงมาด้วยนะเจ้าคะ ถ้าที่ร้านมีเครื่องในให้ท่านซื้อมาให้หมดเลยเจ้าค่ะฝากซื้อพริกและเต้าเจี้ยวมาด้วยเจ้าค่ะ อ้อ ถ้ามีเมล็ดข้าวโพดและมะเขือเทศฝากซื้อติดมาให้น้องด้วยนะเจ้าคะ" ไป๋หลานสั่งของที่ตนอยากได้เสียยาวเหยียด ตั้งใจว่าตอนเย็นจะทำสุ้กี้ยากี้กิน ตอนที่เรียนนางมีเพื่อนคนไทยเลยได้ลองกินและได้สูตรของอาหารไทยที่อร่อยมาไม่น้อย เมื่อวันนี้ครอบครัวมีผักและพอมีเงินก็อยากให้ครอบครัวถงกินอิ่มที่สุด
วันนี้เฉิงกงเข้าเมืองคนเดียวเพื่อนำผักและผ้าเช็ดหน้าที่ท่านแม่เร่งปักจนเสร็จฝากไปขายอีก5ผืน ได้เงินมา50อีแปะ ส่วนผัก60กำเมื่อมีประสบการณ์จากน้องสาวเมื่อวาน เลยขายและทอนเงินได้อย่างไม่มีติดขัด ผักขายหมดในเวลาไม่นานได้เงิน300อีแปะ เงินที่ได้มาวันนี้ยังคงทำให้เฉิงกงตื่นเต้น เขารีบเก็บเงินไว้ตรงอกเสื้ออย่างระวังด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนออกเดินไปซื้อของตามที่น้องสาวสั่ง
เฉิงกงมายืนหน้าร้านขายเมล็ดเจ้าเดิมที่ซื้อไปเมื่อวาน เข้ามาในร้านยังคงเป็นลุงเจ้าของร้านคนเดิมมาต้อนรับ
"ท่านลุง ในร้านพอจะมีเมล็ดข้าวโพดกับมะเขือเทศหรือไม่ขอรับ"
"มีๆๆๆ เจ้าต้องการมากเพียงใด"
"อย่างละ5เฉียนขอรับ" เมื่อลุงเจ้าของร้านได้ฟังจึงห่อเมล็ดผักตามที่เฉิงกงสั่งอย่างรวดเร็ว
"ได้ๆ อย่างละ5เฉียน 7อีแปะ"
ได้ของแล้วจึงแวะไปซื้อข้าวชั้นกลางมาอีก1ชั่งจ่ายเงินไป10อีแปะ ซื้อเครื่องเทศรวมถึงเนื้อหมูตามที่ไป๋หลานสั่ง ก็รีบเดินมาขึ้นเกวียนของคนในหมู่บ้านที่จอดรอผู้คนอยู่หน้าประตูทางเข้าเมือง กลับบ้านเพื่อให้ทันมื้อกลางวันของครอบครัว
"พี่ใหญ่ท่านกลับมาแล้ว มีขนมมาให้ข้าด้วยไหมขอรับ" ซีห่าวน้อยวิ่งออกไปต้อนรับเฉิงกงที่เดินมาแต่ไกลอย่างร่าเริง ช่วยพี่ใหญ่ถือของนิดหน่อย สองพี่น้องเดินมาถึงบ้านมือน้อยก็มีน้ำตาลปั้นรูปนกที่ออดอ้อนขอพี่ใหญ่มาหนึ่งอัน แล้ววิ่งไปนั่งกินข้างท่านแม่
"พี่ใหญ่ ได้ตามที่ข้าสั่งไหมเจ้าคะ" ไป๋หลานเดินมาช่วยพี่ชายนำของเข้าไปเก็บในบ้าน เมื่อตรวจดูว่าได้ของที่สั่งมาครบจึงนำหมูติดมันกับซีโครงมาหั่นและหมักกับเต้าเจี้ยว เกลือ น้ำตาล และไข่คลุกเคล้าให้เข้ากัน โดยหมักทิ้งไว้เพื่อให้หมู่นุ่มตอนเย็นจะได้กินอร่อย
ชายหนุ่มเดินออกมานั่งกับน้องชาย ลิ้นเล็กๆเลียน้ำตาลปั้นอย่างสุขใจ "ในหัวของเจ้าตอนนี้คงมีแต่เรื่องกิน ดูพุงของเจ้าตอนนี้สิ พี่อุ้มไม่ไหวแล้วนะ ฮ่าๆ" เฉิงกงหยอกล้อน้องชายตัวกลมด้วยความมันเขี้ยว ครอบครัวเขาไม่ต้องคอยกังวลว่าวันนี้จะมีข้าวกิน หรือพรุ่งนี้จะกินอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่น้องสาวหายป่วยและได้รับของวิเศษมา ทุกคนมีความสุข รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานเกิดกับครอบครัวมากขึ้น แค่นั้นก็พอใจแล้ว อย่างน้อยถ้าวันหนึ่งเขาตายไปคงมีหน้าไปพบท่านพ่อบ้าง
มื้อเย็นวันนี้ครอบครัวถงจึงได้กินสุกี้ฝีมือของไป๋หลานกันอย่างเอร็ดอร่อย น้ำซุปเข้มข้นหวานหอม น้ำจิ้มเลิศรส ผักสดกรอบเข้ากับเนื้อหมูนุ่มๆ ทำให้ทุกคนกินได้มากกว่าปกติ ไป๋หลานมองความสุขที่ได้รับมาอย่างสุขใจ ตอนนี้คนที่นางรักไม่ได้ร่างกายผอมแห้งขาดสารอาหารดังเช่นวันที่นางมาถึงใหม่ๆอีกแล้ว ซีห่าวน้อยมีแก้มป่องน่าบีบและขนาดตัวกลมจนแทบจะกลิ้งได้ พี่ใหญ่มีร่างกายที่สูงและดูกำยำขึ้น ท่านแม่ดูมีน้ำมีนวลดวงตากระจ่างใสไม่ดูเหลืองเหมือนวันวาน ส่วนร่างกายนี้ก็อวบอิ่ม และเริ่มมีแก้มที่ออกจะกลมไปสักหน่อย สงสัยคงต้องลดปริมาณข้าวในแต่ละวันลงแล้วละ
เข้าเดือนที่3ของการมาอยู่ที่นี่
ไป๋หลานตื่นเช้าเพื่อลงแปลงผัก จัดการเก็บผักกาดขาวและถั่วฝักยาวนำไปดอง ส่วนแครอทกับแตงกวาที่นำมาดองก็นำไปขายจนหมดแล้ว เหลือเก็บไว้กินที่บ้านเพียงสองไหกลาง นางดองแบบเผ็ดฉบับคนจีน มันขายดีทีเดียว ส่วนรอบนี้จะทำแบบกิมจิเกาหลีสลับกันไป คนกินจะได้ไม่เบื่อ
ท่านแม่ดูแลอาหารเช้า พี่ใหญ่และซีห่าวน้อยคอยนำผักไปล้าง ก่อนจะเข้าขั้นตอนการทำผักดอง ผักกาดและถัวฝักยาวที่ได้พอทำผักดองหลายไห เมื่อเข้าหน้าหนาวนางตั้งใจนำพวกมันไปขายในตลาด ฤดูที่ขาดผักใบเขียวได้ผักดองเปรี้ยวเผ็ดและผักดองหวาน กินกับข้าวต้มก็รสดีไม่เบา
เกลือที่นำมาดองผักนั้น นางใช้เงินที่ขายผักสามรอบ รับเงินมา4ตำลึง200อีแปะ และนำบางส่วนไปซื้อเกลือที่หมู่บ้านชุน ติดเมืองท่าห่านเฉิน ได้ส่วนผสมทางทะเลมาไม่น้อย แต่ยังไม่หลากหลายพอในความคิดของนาง เอาเถอะเท่านี้ก็พอลดความอยากกินลงไปได้บ้าง ไหนจะเงินขายผักดองรอบแรกอีกเงินเก็บในครอบครัวก็มีเยอะขึ้น
"พี่ใหญ่หลังจากท่านล้างผักแล้ว ใช้มีดหั่นผักกาดขาวแบบนี้ไม่ต้องให้ส่วนปลายมันขาด แต่ให้ใช้มือดึงออกแบบนี้ ส่วนถั่วฝักยาวหั่นเป็นชิ้นตามที่ข้าหั่นเลยเจ้าค่ะ ผักกาดขาวครึ่งหัวใช้เกลือครึ่งกำมือ ทาเกลือให้ทั่วแล้ววางทิ้งไว้ ตอนเย็นพวกเราจะกลับมาล้างเกลือออกอีกทีเจ้าค่ะ" ไป๋หลานแนะนำวิธีทำผักดองอย่างละเอียด ถั่วฝักยาวให้แช่น้ำเกลือทิ้งไว้ หลังจากนั้นจึงชวนพี่ใหญ่และซีห่าวน้อยไปตกปลาที่สระข้างหลังบ้าน
"พี่รอง ข้าได้ปลาแล้วขอรับ ตัวใหญ่มากขอรับ ฮ่าๆ" ซีห่าวน้อยร้องบอกพี่รองของตนเสียงใส ใบหน้ามีความสุข ตั้งแต่พี่รองหายป่วย ทุกคนก็มีความสุขขึ้น มีข้าวและเนื้อให้กินทุกวัน เขามีความสุขมาก เมื่อโตขึ้นเขาจะต้องปกป้องดูแลพี่รอง พี่ใหญ่และท่านแม่อย่างดีที่สุด
"เยี่ยมเลย วันนี้พี่ทำต้นปลาให้กินดีหรือไม่"
"ดีขอรับข้าอยากกินต้มปลา ขอน้ำจิ้มแบบเมื่อวานอีกได้ไหมขอรับ"หันมาอ้อนขอไป๋หลานที่นั่งแกะปลาใส่ถัง มองพี่ชายน้องชายคุยกัน
"แต่เมื่อวานพี่เห็นเจ้าปากแดงเพราะมัน และเจ้าบอกว่าจะไม่แตะมันอีกแล้วอย่างไรเล่า"เฉิงกงถือโอกาสหยอกเย้าน้องน้อยที่ตอนนี้ตัวชักจะอ้วนกลมขึ้นทุกวัน
"ข้าไม่ได้พูดนะขอรับ พี่ใหญ่ท่านปักปรำข้า"
"ฮ่าๆๆๆ/ฮ่าๆๆๆๆ"ทั้งสองหัวเราะใบหน้าเหรอหราของซีห่าว พวกเขาไม่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเช่นนี้มานานเท่าไหร่ไม่มีใครบอกได้ แต่นับจากนี้ทั้งสามจะอยู่ด้วยกัน สู้ไปด้วยกันเพื่อความเป็นอยู่ที่ดีของคนในครอบครัว
***********************
ฉบับปรังปรุงของจริง รู้สึกมันไหลขึ้นเยอะเลย ของเดิมมันกากจริงนั่นแหละ¶^¶
ส่วนการทำผักดองแครอท ไรท์ขอกล่าวแบบข้ามไปนะคะ มันยาวเหรอ ฮึ ขี้เกียจพิมพ์55555
ความคิดเห็น