คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ไป๋หลาน13
วันนี้ไป๋หลานและเหวินอู่เข้าเมืองนำชุดที่ปักเสร็จเรียบร้อยแล้วมาส่งให้กับจวนเจ้าเมืองและยังตั้งใจนำผักดองมาให้อีก1ไหใหญ่เพื่อเป็นการขอบคุณที่อุดหนุนผักดองของเธอมาตลอดและสวัสดีปีใหม่ ไป๋หลานถือกล่องใส่ชุดที่ปักเสร็จแล้วยืนเคาะประตูมีเหวินอู่แบกไหยืนอยู่ข้างๆ
"เจ้ามาพบใคร" ทหารเฝ้าประตูสอบถามคนตรงหน้าอย่างสงสัยแต่ไม่ได้มองด้วยสายตาดูถูก
"ข้ามาขอพบท่านพ่อบ้าน แจ้งว่าถงไป๋หลานจากหมู่บ้านเจียงมาขอพบเจ้าค่ะ"
"รอตรงนี้สักครู่" รอเพียงไม่นานท่านพ่อบ้านก็เดินออกมาอย่างรีบร้อน
"นังหนู เจ้ามาได้สักทีฮูหยินกำลังรอเจ้าอยู่ ตามข้ามา"
"ข้านำผักดองมาสวัสดีปีใหม่ด้วยเจ้าค่ะ" ขาเล็กเดินตามพ่อบ้านเข้ามาในเขตจวนเจ้าเมืองมีเหวินอู่ที่ยกไหผักดองให้กับทหารยามเรียบร้อยเดินตามมาติดๆ
"โอ้ ขอบใจมากผักดองที่ซื้อมาครั้งก่อนเหลือน้อยมากแล้ว"
"หลังปีใหม่ข้าจะนำผักดองชนิดใหม่ออกมาขายนะเจ้าคะ ถ้าท่านสนใจสามารถข้าจะนำมาให้ที่จวนเองเจ้าค่ะ"
"น่าสนใจ ตอนที่นำมาขายอย่าลืมเอามาส่งที่นี่ด้วยข้าจะรอ"
"เจ้าค่ะ"
ถึงปากจะโต้ตอบคนข้างหน้าได้อย่างลื่นไหลแต่สายตาไม่หยุดสอดส่องสิ่งต่างๆ ภายในจวนอย่างสนใจได้เลย เหวินอู่จนใจกับนังหนูนี่ไปทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป ทั้งสองถูกพามาที่ห้องรับรองนั่งได้ไม่นานก็มีสตรีแต่งตัวด้วยชุดเรียบง่ายแต่เหมาะกับอากาศช่วงนี้เดินเข้ามาโดยมีสาวใช้เดินตามมาสองคน ผู้มาใหม่นี้ยังมีสีหน้าที่ใจดีเหมือนเคย
"ไป๋หลานคาระวะฮูหยินต่งเจ้าค่ะ" ไป๋หลานและเหวินอู่ลุกขึ้นคารวะฮูหยินต่งอย่างเรียบร้อย
"ตามสบายเถิด ดื่มน้ำชาให้ร่างกายอบอุ่นก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน"
"ขอบพระคุณฮูหยินเจ้าค่ะ" เมื่อดื่มน้ำชาตามมารยาทแล้วไป๋หลานจึงยกกล่องใส่ชุดที่ปักเสร็จเรียบร้อยส่งให้สตรีตรงหน้าตรวจดูความเรียบร้อย
เมื่อสาวใช้ยกฝากล่องเปิดออก และจับชุดข้างในส่งให้ฮูหยินดู ฮูหยินต่งแววตาเป็นประกายทันทีเมื่อเห็นลายปักบนชุดของตนเอง มันทั้งงดงามอ่อนช้อย ผีเสื้อที่ปักลงไปดูเหมือนมีชีวิต ดอกไม้ก็เหมือนกำลังหยอกล้อกับสีเสื้อ ช่างงดงามไร้ที่ติ ฝีปักของคนผู้นี้ไม่สามัญเลยจริงๆ ลวดลายที่ปักลงไปนี้สามารถเทียบเท่าช่างปักในเมืองหลวงได้อย่างไม่อับอายไหนจะลวดลายพวกนี้มันคือลายปักชั้นสูง! ไม่ใช่ใครก็ปักได้เพราะหนังสือเกี่ยวกับของพวกนี้หายสาบสูญไปนานแล้วไหนจะความยากรวมถึงความละเอียดในบางจุด ดังนั้นมันจึงหาคนปักได้ยากยิ่งนักเหมือนกับว่าลูกสาวของข้าจะเก็บได้พลอยเม็ดโตได้โดยบังเอิญ
ชุดที่สั่งปักทั้งสองถูกใจฮูหยินต่งเป็นอย่างมาก ชุดของบุรุษนั้นลายบนผ้าไม่ได้ดูอ่อนช้อยแต่มันงดงามและยังดูมีพลัง ไม่ได้ยิ่งใหญ่จนข้ามหน้าข้ามตาขุนนางใหญ่ๆ พวกนั้นแต่มันดูสมถานะของท่านเจ้าเมือง ซึ่งไป๋หลานเป็นคนเลือกลวดลายและให้ท่านแม่ปักด้วยตนเอง ฮูหยินต่งจึงตบรางวัลให้อีก30ตำลึงทอง รวมของเดิมที่จ่ายมาแล้ว200ตำลึงทอง และรับส่วนที่เหลือวันนี้อีก200ตำลึงทอง ไป๋หลานได้เงินมากถึง430ตำลึงทองเลยทีเดียว
เหวินอู่นั่งมองเหตุการณ์อย่างเงียบๆ ไม่พูดแทรกทำตัวกลมกลืนไปกับทุกคน นังหนูนี่หาเงินเก่งยิ่งนัก ถึงมันจะเทียบไม่ได้กับคนที่เขารู้จักแต่สำหรับเด็กผู้หญิงอายุ10ขวบและยังเป็นเพียงชาวบ้านในชนบทเพียงเท่านั้นแล้วหาได้ยากมากนัก ไหนจะลวดลายบนผ้านั่นอีกเล่า มันช่างดูเก่าแก่แต่ก็สวยงาม นางหวงหลานปักผ้าเก่งถึงเพียงนี้ สีหน้าที่ดูผ่อนคลายของเขาต่างจากในหัวที่กำลังครุ่นคิด ครอบครัวนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่และเขาก็ไม่อยากที่จะสืบเสาะถึง แม้บางอย่างมันทำให้เขาประหลาดใจก็ไม่คิดเก็บมาใส่ใจอีก
วันนี้เป็นวันสิ้นปีทุกคนช่วยกันห่อเกี๊ยวไส้เนื้อและไส้ผักกันอย่างสนุกสนาน ไป๋หลานต้องทำไว้เยอะพอสมควรเพราะผู้ชายทั้งสามตอนนี้กินเหมือนกระเพาะคือหลุมอวกาศ น้ำซุปกระดูกหมูในหม้อเดือดได้ที่แล้วจึงยกลงจากเตา เมื่อลวกเกี๊ยวใส่ถ้วยที่มีน้ำซุปสีเหลืองนวลส่งกลิ่นหอมอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนจึงอดกลืนน้ำลายไม่ได้ อาหารฝีมือไป๋หลานอร่อยมากแค่ไหนทุกคนในครอบครัวต่างรู้ดี เหวินอู่ชมชอบอาหารทุกอย่างที่นางหนูนี่ทำ ตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่เขาต้องฝึกหนักมากขึ้นถึงสองเท่า
ตอนที่ยกถ้วยมาที่ห้องโถงก็เป็นเวลาฉลองปีใหม่กันแล้ว ทุกคนนั่งล้อมวงกินกันอย่างมีความสุข เกี๊ยวลูกโตไส้แน่น น้ำซุปหวานกลมกล่อมซดคล่องคอ ช่วยทำให้ร่างกายอุ่นขึ้นมาก เมื่อทานกันอิ่มแล้ว ก็ถึงเวลาแจกอั่งเปา ซีห่าวน้อยได้อั่งเปาจากทุกคนรวมถึงท่านอู่เหวินด้วย ไป๋หลานสงสัยว่าท่านน้าไปเอาเงินมาจากไหนตอนที่ช่วยชีวิตคราวนั้น เธอตรวจดูร่งกายของเขาไม่เห็นจะเจอสิ่งใด แต่มาวันนี้กลับมีเงินมาให้พวกเธอได้ มันน่าสงสัยจริงๆ แต่ก็เอาเถิดถ้าเขาพร้อมบอกคงจะพูดมันออกมาเอง แค่ไม่ทำอันตรายคนในครอบครัวหรือมีความคิดที่ไม่หวังดีไป๋หลานก็จะปล่อยไปก่อน
เหวินอู่ใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านถงมา3เดือนนับตั้งแต่ป่วยจนถึงตอนนี้เขาหายดีแล้ว แต่ยังไม่คิดจากไปไหนท่านประมุขส่งเขามาให้สืบข่าวเห็ดหลินจือแดงว่ามาจากใครในเมืองนี้ ตอนที่หอประมูลจี่จือเปิดประมูลเห็ดในเมืองหลวงท่านประมุขติดปัญหาจึงเดินทางเข้าร่วมไม่ได้ เขาจึงรับภารกิจตามหาเห็ดหลินจือแดงจากเมืองหน้าด่านแห่งนี้ เพราะแหล่งข่าวที่แม่นยำแจ้งมาว่าเจ้าของร้านยาจากเมืองนี้เป็นผู้นำเข้าประมูล
เขาจึงต้องออกไปหาข่าวในช่วงเวลาตอนกลางคืนจะให้ครอบครัวถงรู้ไม่ได้ เหวินอู่ไม่อยากดึงพวกเขาเข้ามาเกี่ยว นี่อาจเป็นการวางแผนของขุมอำนาจฝ่ายใดเขาไม่อาจรู้ จะเป็นไปได้หรือที่หลินจือแดงที่ไม่เคยปรากฏเลยตลอด500ปี กลับมาปรากฏขึ้นที่เมืองเล็กๆ นี่ จึงต้องสืบข่าวให้ดี และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขาอยู่ที่โรงเตี๊ยมขนาดเล็กเพื่อรอแหล่งข่าวยืนยันที่อยู่ของเป้าหมาย
"ยังมารอเหมือนเคย" คนมาใหม่พูดยียวน
"เจ้าก็ยังมาช้าเหมือนเคย"
"แหล่งข่าวที่เชื่อถือแจ้งมาว่าคนจากหมู่บ้านเจียงนำมันมาขายให้ร้านขายยาเชียงเหวิน"
"ชาวบ้านคิดว่าเป็นสมุนไพรธรรมดาจึงนำมาขาย? "
"ไม่ เพราะหลงจู้ของร้านบอกว่าคนที่ขายรู้ดีว่ามันคืออะไรแต่เขาจำหน้าไม่ได้ "
"สายข่าวของเจ้าตกต่ำถึงขนาดต้องซื้อตัวคน"
"หึ หึ ค่าจ้างงามๆ ไม่ได้มีมาบ่อย"
"มีสิ่งใดเพิ่มเติมหรือไม่"
"คนขายเป็นเด็ก"
"เด็ก? "
ก่อนจะได้ถามสิ่งใดเพิ่มเติมชายชุดดำก็กระโจนหายไปในความมืดเมื่องานของเขาจบแล้วไม่จำเป็นต้องพูดคุยให้มากความ เหวินอู่นั่งนิ่งจมอยู่ในความคิดของตนเอง เพราะหมู่บ้านที่สายข่าวพูดถึงคือหมู่บ้านเดียวกับที่เขาอาศัยอยู่ มันไม่มีความเป็นไปได้ที่ชาวบ้านจะรู้จักหลินจือแดงสิ่งนี้เป็นเรื่องที่เขาจะต้องหาคำตอบ เมื่อได้ข้อสรุปห้องจึงกลับมาว่างเปล่าเหมือนไม่เคยมีคนอยู่มาก่อน
ไป๋หลานและเฉิงกงกำลังช่วยกันจัดการนำหัวไชเท้า แครอท และยังมี ผักกาดขาว อีกหลายหัว ที่ปลูกไว้ในชั้นแปลงผักมาทำผักดองหวานกรอบและผักดองเปรี้ยวเผ็ด เมื่อเดินมาถึงห้องครัวล่าเจียว (พริก) ที่ปลูกไว้ก่อนหนาวและถูกนำไปตากแห้งเรียบร้อยแล้วถูกบดกับโม่บดวางตั้งไว้บนโต๊ะ ทั้งสองช่วยกันล้าง ปอกเปลือกและหั่นผักก่อนนำไม่แช่น้ำเกลือ เหวินอู่มีหน้าที่ยกไหเข้ามาจัดเรียงในห้องครัว เฝ้ามองการทำงานที่คล่องแคล่วของไป๋หลานอย่างนึกทึง เขาไม่เคยชินกับบุคลิกนี้ของนางหนูได้สักที เมื่อเตรียมเครื่องปรุงและผสมให้เข้ากันได้รสชาติที่ต้องการจึงนำหลัวโปมาใส่ไว้ในไหก่อนจะเทน้ำดองหวานลงไปและปิดฝารอเวลา3-5วันก็นำออกขายได้ ส่วนหงหลัวโปและไป๋ช่ายก็นำมาคลุกเคล้ากับส่วนผสมผักดองเผ็ดที่เตรียมไว้ ไป๋หลานตั้งใจทำผักเยอะหน่อย เธอต้องการใช้เงินจำนวนมากในการซื้อสิ่งต่างๆ ในฤดูเพาะปลูกนี้
และมีหลายสิ่งที่ต้องทำออกมาวางขาย สบู่และแชมพูที่ลองทำเล่นๆ ใช้ได้ดีทีเดียว แต่ไป๋หลานต้องการให้มันดีกว่านี้ หลังรอเรือเทียบท่าจะไปดูว่ามีสิ่งที่ต้องการหรือไม่ เธอยังต้องซื้อที่ดินเพิ่มการเกษตรที่เธอตั้งใจจะต้องทำออกมาให้ดี ดังนั้นไป๋หลานต้องวางแผนให้ดีว่าจะนำสิ่งของในชั้นเก็บมาขายได้อย่างไรและต้องทำให้เงียบที่สุดเธอไม่คิดว่ามันจะมีผลกระทบมากขนาดนี้ ตอนนี้ในเมืองมีคนแปลกหน้าเพิ่มมากขึ้นทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาว และเธอสังหรใจว่ามันเป็นเพราะเห็ดที่เธอขายไป คงต้องอยู่เงียบๆ ไปสักพัก
ความคิดเห็น