ไป๋หลานยอดหญิงสกุลถง(มีE-BOOKแล้ว)

ลำดับตอนที่ #1 : ไป๋หลาน1

พรึบ!!!!

เด็กสาวร่างกายผอมบาง หน้าตาซีดเซียวที่นอนสงบนิ่งอยู่บนตั่งนอนอันอบอุ่นมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ลืมตาขึ้นมาด้วยความมึนงง นัยตาที่เคยฉายแววไร้เดียงสากรอกมองไปรอบกาย หลังคาที่เก่าใกล้ผุพัง ผนังห้องบางแทบกั้นลมหนาวไม่ได้ นางมองไปรอบกายด้วยความมึนงง ร่างบางชันตัวนั่งอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ตัวเองพบเจอว่ามันคือความจริงหรือความฝัน ก้มมองแขนขาที่เรียวเล็กจนกลัวว่าถ้าขยับตัวแรงมากไปมันจะหัก

'ไป๋หลาน' ใช่นั่นคือชื่อของคนที่เข้ามาแทนร่างของ'ไป๋หลาน'คนเก่า มองไปรอบๆ อีกครั้งหลังจากปรับตัวจากความสับสนได้ รอบกายที่ไม่คุ้นเคยห้องที่มันเก่าต่างจากห้องในอพาทเมนต์ที่เธออาศัยอยู่มาหลายปีสิ่งของในห้องมีเพียงตั่งนอนที่เธอนั่งอยู่ในตอนนี้ โต๊ะเล็กใช้วางสิ่งของที่ขาเอียงจนเธอกลัวว่ามันจะล้มลงมาในสักครั้งที่มีของมาวาง เอ่อ มันคงไม่ล้มเพราะตอนนี้ก็มีกาน้ำชากับป้านชาเก่าๆ วางอยู่ ถึงแม้ว่าในห้องจะมืดแต่หลังจากที่สายตาปรับเข้ากับความมืดได้ก็มองได้ชัดขึ้น แต่ในห้องก็ไม่มีอะไรอีก

ฉันคงจะได้นั่งครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นอีกนานถ้าไม่มีคนเดินเข้ามา เด็กผู้ชายที่แต่งตัวด้วยชุดจีนโบราณหลายชั้น มีรอยปะชุนจนไม่เห็นผ้าเดิมของชุด มันบางจนฉันกลัวว่าแต่ละชั้นมันจะขาดเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ เมื่อเข้ามาใกล้ทำให้ฉันตกใจ เพราะร่างกายที่เล็กแกรนเหมือนคนขาดสารอาหาร เด็กในสถานที่นี้ตัวเล็กกันทุกคนเลยหรอ ขนาดร่างนี้ที่ฉันเข้ามาแทนที่ก็ตัวผอมเหมือนคนเป็นโรคขาดสารอาหาร

"พี่รอง ท่านฟื้นแล้ว ท่านเป็นยังไงบ้างขอรับ เจ็บมากหรือไม่ ข้าจะไปตามท่านแม่ขอรับ" เสียงจากร่างเล็กดังขึ้นมันมีทั้งความตื่นเต้นดีใจและสั่นเครือจนไป๋หลานแทบจับใจความไม่ได้

"ไป๋หลานลูกแม่เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง อย่าเอาแต่นิ่งแบบนี้ หิวหรือไม่แม่จะไปต้มข้าวมาให้เจ้า" ผู้หญิงที่เข้ามาใหม่ยิ่งทำให้ไป๋หลานตกใจแต่ไม่ได้ตกใจที่ร่างกายเธอผอมแห้งแต่ตกใจที่จู่ๆ ก็เข้ามาสำรวจเนื้อตัวของเธอแล้วก็รีบเร่งออกไป

ตอนนี้ไป๋หลานนั่งมองถ้วยที่มีข้าวลอยอยู่ในนั้นน้อยจนเธอนับเม็ดได้ มันใสจนเห็นถึงก้นถ้วย ส่วนรสชาติของมันนั้นจืดเหมือนกินน้ำเปล่าเข้าไป ถึงจะอยากวางมันลงและไม่แตะมันอีกมากแค่ไหน แต่สายตาสองคู่ที่มองมาที่เธออย่างห่วงใยมันทำให้เธอฝืนกินสิ่งที่แม่ของร่างนี้บอกว่ามันคือข้าวต้มจนหมด ก่อนถ้วยอีกใบจะยื่นมาตรงหน้าไป๋หลานมองน้ำในถ้วยนิ่งไป เธออยากจะร้องไห้

"พี่รองท่านรีบทานยาเร็วเข้า ท่านต้องรีบหายนะขอรับ ข้าจะพาท่านไปเก็บไข่ไก่ป่าที่พวกเราเคยไปดูมาตอนนี้มันต้องมีไข่แล้วแน่ๆ " ถงซีห่าวน้องชายของร่างนี้เอ่ยรบเร้าเมื่อเห็นพี่รองของตัวเองนิ่งไปไม่ยอมทานยาที่ท่านแม่ต้มมาให้ ถึงมันจะขมแต่ซีห่าวน้อยก็รับรู้ว่ามันจะทำให้พี่รองของเขาหาย จึงคุยด้วยน้ำเสียงสดใสจนไป๋หลานยิ้มตาม

"ได้ พี่รองจะรีบหายแล้วเข้าไปเก็บไข่กับเจ้า"

"พี่รองรับปากข้าแล้ว พี่รองต้องกินยาด้วยขอรับ"

ซีห่าวตัวน้อยรบเร้าให้พี่รองกินยาอย่างดีใจ แต่เจ้าคงไม่รู้ใช่หรือไม่ว่ามันทรมานแค่ไหน ทำไมเธอถึงรู้นะหรือ ความทรงจำของร่างนี้ที่เธอได้รับอีกทั้งกลิ่นของยาที่ตีขึ้นจมูกของเธอในตอนนี้มันเป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดีว่ายาในถ้วยมันจะมีรสชาติยังไง ใช่แล้วในขณะที่เธออยู่ในห้องคนเดียวความทรงจำของไป๋หลานคนเก่าก็หลั่งไหลเข้ามาจนปวดหัว อ่า ทำไมชีวิตของฉันมันต้องโชคร้ายซ้ำซ้อนแบบนี้นะ ให้กินยาที่ขมแถมกลิ่นยัง.... บรึ้ย!!!

วันนี้ไป๋หลานเข้าป่ามากับซีห่าวน้อย เธอมาอยู่ที่นี่ได้1อาทิตย์แล้ว หลังจากหายป่วยเธออยากจะทำงานหรือทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้ครอบครัวอยู่รอดเพราะครอบครัวนี้ยากจนมากถึงขั้นมากที่สุดเธอลืมบอกว่าไป๋หลานมีพี่ชายด้วยล่ะ ชื่อ ถงเฉินกง อายุ15ปีมากกว่าไป๋หลาน5ปี ส่วนซีห่าวน้อยอายุ 7 ปี ครอบครัวนี้มีเฉินกงเป็นแรงงานหลัก ส่วนท่านพ่อเป็นพรานล่าสัตว์ถูกหมีป่าไล่กัด ครอบครัวถงพยายามยื้อชีวิตอยู่หลายวันก่อนจะทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตไปเมื่อตอนที่ซีห่าวยังได้ไม่ครบ1ปี เงินเก็บของคริบครัวถูกนำมาใช้เป็นค่ายาอีกทั้งไป๋หลานคนเก่าร่างกายอ่อนแอทำให้ต้องทานยาอยู่เสมอ ค่าใช้จ่ายจึงเพิ่มมากขึ้น ทำให้ครอบครัวถงต้องอดมื้อกินมื้อ ร่างกายของแต่ละคนถึงผอมแห้งอย่างที่ไป๋หลานเห็นตอนที่ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างนี้ใหม่ๆ

"พี่รอง เราแอบท่านแม่กับพี่ใหญ่ออกมาแบบนี้จะดีหรือขอรับ" ซีห่าวน้อยยังเป็นกังวลอยู่มาก ถึงแม้ว่าจะหาของป่าอยู่รอบนอกแต่พี่รองกับเขายังเด็ก

ตอนนี้ท่านแม่ไปรับจ้างซักผ้าของพวกทหารอยู่ที่ลำธาร ส่วนพี่ใหญ่ต้องไปทำงานในเมืองทุกวันค่าแรงได้วันละห้าสิบอีแปะ ให้พอได้ซื้อข้าวหรือธัญพืชหยาบเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าเธอไม่ออกมาหาของป่าครอบครัวเธอคงอดตายเข้าสักวัน เธอให้สัญญากับเจ้าของร่างไว้แล้วว่าจะดูแลครอบครัวนี้ให้ดี จะให้ไป๋หลานผิดสัญญากับไป๋หลานคนเก่าเธอทำไม่ได้ ยังไงชีวิตนี้เธอจะทำให้ครอบครัวนี้กินอิ่ม มีชีวิตที่ดีให้ได้

ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงของระบบดังขึ้นในหัว 'ท่านต้องการหมุนวงล้อโชคชะตาหรือไม่' 'หมุนเลย' ใช่แล้วเธอมีไอเทมอย่างที่นางเอกนิยายทะลุมิติมีกัน มันดังขึ้นในวันที่สองของการมาเยือนที่นี่ ซึ่งเธอคิดว่าอย่างน้อยมันก็คือของดี

'ท่านได้รับ เงินอีแปะจำนวนสองร้อยอีแปะ'

แต่มันออกจะเกลือไปสักหน่อย เห้อ ตอนแรกที่ไป๋หลานรับรู้ว่ามีระบบนี้อยู่เธอดีใจมาก เธอคิดว่าในการหมุนหนึ่งครั้งจะได้รับสิ่งของที่มันแรต์ไอเทมมากกว่านี้แต่ที่ผ่านมามันทำให้เห็นแล้วว่า แมรี่ซูไม่มีอยู่จริง หึบ!!! อย่างน้อยตอนนี้เธอมีเงินอีแปะอยู่หนึ่งพันอีแปะหรือหนึ่งตำลึงเงินนั่นเอง แต่มันไม่พอที่จะซื้อข้าวของมากักตุนในหน้าหนาวที่จะมาถึงเลยด้วยซ้ำ นั่นคือเหตุผลที่ไป๋หลานตัดสินใจชวนซีห่าวน้อยเข้ามาเสี่ยงดวงในป่า เผื่อจะได้อะไรกลับไปบ้าง

"ไม่เป็นไรพวกเรารีบหาแล้วรีบกลับไปก่อนที่ท่านแม่และพี่ใหญ่จะกลับมาก็พอ" ไป๋หลานกวาดสายตามองหาสิ่งที่จะมาเป็นมื้อเย็นของวันนี้ ก่อนจะเจอกับจี้ช่าย มันคือจี้ช่ายจริงๆ ด้วย วันนี้พวกเธอโชคดีอย่างน้อยการเข้าป่าครั้งนี้ก็ไม่เสียเปล่า

"ซีห่าวรีบขุดเร็วเข้านี่คืออาหารของพวกเรา" ไป๋หลานดีใจยิ้มไปลงมือขุดเอาต้นจี้ช่ายขึ้นมาโดยไม่รู้สึกเจ็บมือสักนิดพลางเร่งซีห่าวน้อยให้ช่วยกันขุด อย่างน้อยจี้ช่ายพวกนี้ทำให้พวกเธออิ่มไปได้ถึงสองมื้อ

"มันคือสิ่งใดหรือขอรับพี่รอง" ซีห่าวน้อยถามอย่างสงสัยแต่ถึงอย่างนั้นก็ลงมือขุดอย่างชำนาญ ดีที่ก่อนออกจากบ้านหยิมพลั่วน้อยติดมือมาด้วยจึงไม่ได้ลำบากมากนัก

"มันคือต้นจี้ช่าย ทำเป็นอาหารหรือต้มซุปอร่อยมาก" ไป๋หลานยิ้มเต็มใบหน้าคิดถึงรสชาติของซาลาเปาจี้ช่ายไม่น้อยแต่ความคิดนี้ต้องพับเก็บไปก่อนเพราะว่าตอนนี้ที่บ้านของเธอมีแค่ข้าวก้นหม้อที่พี่ใหญ่ซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนกับธัญพืชหยาบเท่านั้น แป้งขาวของที่นี่ราคาแพงมาก

เมื่อขุดจี้ช่ายจนหมดแล้ว ในขณะที่กำลังจะกลับออกไปดูกับดักที่ซีห่าวทำไว้สายตาของไป๋หลานเหลือบไปเห็นพื้นชนิดหนึ่ง

มันคือดงหน่อไม้ฝรั่งไป๋หลายถึงกับร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ หน่อไม่ฝรั่งอวบๆ แข่งกันแทงหน่อขึ้นจากดินล่อสายตาของเธอจนดวงตาเป็นประกายเธอกับซีห่าวน้อยเก็บมันลงตะกร้าอย่างมีความสุขวันนี้ที่เข้าป่าพวกเธอมีโชคอยู่ไม่น้อย

ไป๋หลานและซีห่าวสะพายตะกร้าคนละอันในนั้นเต็มไปด้วยจี้ช่ายและหน่อไม้ฝรั่ง เมื่อเดินออกมาดูกับดักสัตว์ที่ซีห่าวทำไว้ก่อนเข้าป่าก็พบว่ามีกระต่ายและไก่ป่าอยู่ ทั้งสองจึงเดินกลับบ้านอย่างมีความสุข ซีห่าวน้อยมีความสุขมากกว่าใครถึงมันจะเหนื่อยแต่พอรู้ว่าครอบครัวจะมีอาหารกินและได้กินเนื้อก็ถึงกับเดินฮัมเพลงอย่างมีความสุขไปตลอดทาง