ไป๋หลานยอดหญิงสกุลถง(มีE-BOOKแล้ว)

ลำดับตอนที่ #6 : ไป๋ลาน6

อากาศที่พัดมาโดนหน้ามีความชื้น ฝนกำลังจะตกและคงจะหนักไปอีกหลายวัน กิจการขายผักดองไปได้ดีทีเดียว เพราะวันแรกที่ตลาดมีพ่อบ้านของจวนเจ้าเมืองมาซื้อมันไป เจ้านายในจวนถูกใจรสชาติผักดองมาก พอรุ่งเช้าถึงรีบมาซื้อผักดองของบ้านถงไปหลายไห ไป๋หลานจึงแนะนำเมนูที่ทำจากผักดองไปให้หลายเมนู

ผักสดชนิดอื่นก็ขายดีใบสีเขียวสดนั้นมันดึงดูดให้คนที่เห็นอยากซื้อไปทำอาหาร หลงจู้ของเหลาอาหารหงเหลียนบังเอิญเห็นผักที่น้องสาวของเขาซื้อกลับมาจากตลาด เมื่อนำมาทำอาหารมันทั้งสด กรอบและหวาน วันต่อมาถึงออกตามหาเมื่อเจอจึงเหมาผักสดของไป๋หลานไปจนหมด และมันตามมาด้วยคำสั่งซื้อผักจากเหลาอาหารถึงครอบครัวถง ถึงจะเป็นแบบนั้นผักที่ได้ไปก็มีจำนวนจำกัด ครอบครัวถงจึงยุ่งกับการปลูกผักกันมาก ไป๋หลานจึงติดต่อขอซื้อที่กับผู้ใหญ่บ้านเพิ่มและฝากให้ผู้ใหญ่ช่วยจัดการเรื่องเอกสารต่างๆโดยให้ค่าเหนื่อยมากถึง5ตำลึงเงิน ทุกสามวันจะมีรถม้าจากเหลาอาหารมารับผักที่บ้านถงนั่นช่วยลดภาระของไป๋หลานไปได้เยอะ จึงมีเวลาทำผักดองหวานกรอบ

ตอนนี้ในครอบครัวมีเงินถึง200ตำลึงทอง แต่มันยังไม่พอสำหรับซื้อที่ดินเพิ่ม ไป๋หลานต้องการปลูกข้าวและหยู่หมี่(ข้าวโพด)ในปีหน้า วันนี้เธอภาวนาให้มีโชคในการหมุนวงล้อก่อนที่เธอจะลองเข้าไปสำรวจป่าอีกครั้งหลังจากที่งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ลืมบอกไปว่าตอนนี้บ้านของพวกเธอสร้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลังจากขายผักดองชุดที่สามเธอก็ตัดสินใจปรึกษากับครอบครัวว่าอยากสร้างบ้านให้ดีกว่านี้ อย่างน้อยต้องกันหิมะและลมหนาวได้ เมื่อตกลงกันได้ ไป๋หลานจึงลงมือออกแบบบ้านและเข้าเมืองไปกับเฉิงกงเพื่อคุยกับนายช่างเรื่องทำบ้านและการทำรั้ว โดยตกลงราคากันที่15ตำลึงทองเพราะไป๋หลานให้ใช้อิฐทำผนังและกระเบื้องในการมุงหลังคา รวมถึงใช้อิฐในการทำรั้วอีกด้วย

ใช้เวลาในการทำบ้าน20วัน เมื่อทุกคนเห็นบ้านต่างมีความสุขกันถ้วนหน้า ทุกคนมีห้องเป็นของตนเอง ซีห่าวน้อยตื่นเต้นกว่าใครเพราะที่ผ่านมาเขาต้องนอนกับพี่ใหญ่ แต่เขาต้องโตทุกปีและอีกไม่กี่ปีพี่ใหญ่ต้องแต่งงาน จะให้ใช้ห้องร่วมกันมันคงจะไม่สะดวกนักแต่บ้านใหม่ที่พี่รองออกแบบสวยงามและแข็งแรงเป็นอย่างมาก ทุกปีที่ถึงฤดูหนาวเขาจะคิดว่ามันทรมานมากแต่ปีนี้มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว บ้านเราจะมีห้องที่อบอุ่น เพราะไป๋หลานออกแบบให้ที่บ้านมีห้องโถงและออกแบบเตาผิงโดยเฉพาะ นางหวงหลานเป็นอีกคนที่ยิ้มทั้งน้ำตา ทุกปีเมื่อความหนาวมาเยือนลูกๆของเธอไม่เคยได้กินอิ่มหรือมีร่างกายที่อบอุ่นเลย ครอบครัวต้องกินอย่างประหยัด ลูกคนโตต้องฝ่าหิมะออกไปทำงานทุกวัน มือของเธอจะถูกน้ำเย็นกัดจากการรับจ้างซักผ้า ลูกคนรองต้องป่วยทุกครั้ง ลูกคนเล็กต้องอดมื้อกินมื้อเพราะจะคอยเก็บอาหารไว้ให้แม่และพี่รองเสมอ

แต่ความลำบากนี้ได้หมดไปแล้ว ตอนนี้ทุกคนมีสุขภาพที่ดี มีเสื้อผ้าใหม่ให้ใส่ มีอาหารที่ดีให้ทานไม่เคยต้องอดอยากเหมือนที่ผ่านมาอีก ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณถงไป๋หลานที่หายป่วยและมาช่วยเปลี่ยนแปลงชีวิตครอบครัวให้ดีขึ้น ถึงแม้บางครั้งลูกสาวของเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวแต่นั่นมันก็ดีแล้ว ดีแล้วจริงๆ

'หมุนวงล้อ'

'ท่านได้รับชุดวาดรูประดับสูง2ชุด: คุณสมบัติช่วยให้รูปที่วาดดูสวยงามขึ้นเมื่อใช้สีจากชุดวาดรูปนี้และยังช่วยเพิ่มคุณค่าให้กับรูปวาดนั้นๆอีกด้วย'

"แม่เจ้า ได้ของดีมาอีกแล้ว รักระบบนี้จังเลย" ในชีวิตก่อนงานอดิเรกนอกจากการเล่นเกมส์แล้วก็คือการวาดรูปนี่แหละที่ช่วยให้การใช้ชีวิตของไป๋หลานไม่ลำบากมากนัก ลองวาดรูปขายเหมือนเดิมก็ดีไปอีกแบบนะ

แต่คงต้องพักไปก่อนเมื่อตอนนี้พี่ใหญ่และซีห่าวน้อยกำลังรออยู่ หวังว่าวันนี้จะได้อะไรจากป่าบ้างหลังจากไม่ได้เข้ามานาน บนหลังของทั้งสามแบกตะกร้าคนละใบมือถือพลั่วและธนูเดินไปในเข้าป่าที่ยังไม่มีใครสำรวจ ไป๋หลานต้องการนุ่นจึงลองมาอีกเส้นทางของป่าที่ไม่ใช่ทางประจำของชาวบ้าน เส้นทางที่เดินค่อนข้างลำบากต้องคอยดึงเถาวัลและหลบหลีกกิ่งไม้แห้ง แต่เมื่อพ้นชายป่าเข้ามาไป๋หลานจึงเห็นป่าโล่งที่มีต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นประปราย ทั้งสามจึงลองเดินสำรวจไปเรื่อยๆ

ซีห่าวน้อยยังวางกับดักไว้ในที่ต่างๆที่เขาคิดว่าสัตว์ป่าจะออกมากินอาหาร เฉิงกงเดินนำโดยมีไป๋หลานเดินปิดท้าย ไป๋หลานสอดส่องมองป่าอย่างละเอียดเผื่อว่าจะเจอของดีแต่ป่ารอบนอกไม่มีอะไรมากนัก

"พี่คิดว่าเราอาจต้องเดินเข้าไปลึกอีกหน่อย เห้อ พี่ไม่ไว้ใจป่าพวกนี้นัก ไม่มีใครเคยเข้ามาจึงยากต่อการเก็บหาของป่า และสัตว์ป่าของที่นี่จะอยู่ลึกมากน้อยเพียงใด" เฉิงกงเอ่ยปรึกษากับไป๋หลานอย่างกังวล เขาไม่อยากเสี่ยงเดินเข้าไปมากนัก

"ข้าคิดว่าเราเข้าไปลึกอีกหน่อยถ้าไม่เจออะไรค่อยกลับแบบนี้ดีไหมเจ้าคะ" ไป๋หลานยังอยากสำรวจป่านี้ให้มากกว่านี้ ป่าที่สมบูรณ์แบบนี้มันต้องมีสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง เธอรู้สึกแบบนั้น

"ได้ แต่เราจะไม่เข้าไปลึกมากนัก" เฉิงกงกำชับอย่างกังวลเขาไม่อยากเสี่ยงแต่พอเห็นสายตาคาดหวังของน้องสาวก็ปฏิเสธไม่ลง

"ได้เจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังพี่ใหญ่ทุกอย่าง" ไป๋หลานรับปากอย่างขันแข็ง แต่ความรู้สึกของเธอมันกำลังบอกว่าเธอมีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องไปช่วย

ทั้งสามจึงเดินเข้ามาลึกขึ้น เมื่อเดินมาสักพักสิ่งที่เห็นทำเอาไป๋หลานอ้าปากค้าง ป่านี่มีหลายอย่างที่เธอต้องการ รวมถึงต้นนุ่นด้วยและมันก็มีผลแก่เต็มต้น ป่าไผ่ที่ขึ้นเลียงรายหน่อไม้ผุดขึ้นมาจากดินให้เห็น ไป๋หลานไม่รอช้า รีบบอกให้เฉิงกงและซีห่าวน้อยเก็บต้นนุ่นลงตะกร้าที่ทั้งสามนำมา

"มันคือสิ่งใดน้องรอง ใยมันถึงมีขนติดเต็มเสื้อผ้าไปหมด น่ารำคาญนัก" เฉิงกงเก็บนุ่นอย่างไม่ลังเลตอนนี้เขาเลิกกังขาในความคิดของน้องสาวเขาแล้วหลายสิ่งหลายอย่างที่ไป๋หลานทำให้เห็นก่อเกิดความเชื่อมั่นที่ทุกคนในครอบครัวมีให้กับเธอ

"มันคือต้นนุ่นเจ้าค่ะ พี่ใหญ่เก็บเยอะๆเลยนะเจ้าคะ หนาวนี้พวกเราจะมีเสื้อผ้าอุ่นๆใส่กัน" ไป๋หลานคิดถึงหมอนกับที่นอนนุ่มๆเต็มทน ไหนจะผ้าห่มที่หนาและนุ่มของเธอในชีวิตก่อน ผ้าห่มของที่นี่คือผ้าบางๆเย็บติดกันหลายๆชั้น เมื่อเผชิญกับความหนาวเย็นชาวบ้านบางคนถึงทนไม่ได้ต้องนอนหนาวตาย

"มันใช้ทำอะไรขอรับพี่รอง" ซีห่าวน้อยถามอย่างสงสัย ตอนนี้เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยปุยนุ่นสีขาว มันเข้าปากเขาด้วย อ่า วุ่นวายนัก

"เราสามารถนำใยสีขาวๆข้างในฝักเมื่อนำเม็ดของมันออกมาทำเป็นที่นอน หมอน ผ้าห่ม และเสื้อผ้าใช้ในหน้าหนาวได้ มันจะให้ความอบอุ่นได้ดีมาก"

"หมายความว่าต่อไปนี้พวกเราจะไม่ต้องนอนหนาวอีกแล้วใช่ไหมขอรับ" น้ำเสียงที่ปะปนไปด้วยความตื่นเต้นของน้องชายทำให้ไป๋หลานต้องพยักหน้าสนับสนุนคำพูดของน้องชายว่ามันจะเป็นแบบนั้น

นุ่นที่ทั้งสามเจอยังเก็บไม่หมด จึงแบกตะกร้ากลับบ้านและเข้ามาเก็บอีกครั้ง โดยมีท่านแม่ตามมาอีกคน ไป๋หลายนำกระสอบป่านหลายใบมาเพื่อใส่นุ่นโดยเฉพาะ หน่อไม้ก็ยังต้องขุด วันนี้ทุกคนจึงยุ่งกันอีกวัน ท่านแม่เมื่อรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่านุ่นให้ความอบอุ่นได้ จึงเร่งมือเก็บและตั้งใจจะทำเสื้อผ้าและผ้าห่มยัดใส้นุ่นให้ทุกคน

ไป๋หลานลงมือขุดหน่อไม้ตั้งใจจะทำหน่อไม้ดองเก็บไว้ เมื่อมองดูว่าตนเองขุดหน่อไม้หมดแล้ว ตั้งใจว่าจะกลับไปช่วยทุกคนเก็บนุ่นและเรียกพี่ใหญ่มานำหน่อไม้ออกไป มันเยอะจนถ้าเธอคิดจะแบบหลังคงหัก แต่สายตาเหลือบไปเห็นสิ่งที่ทำให้ไป๋หลานต้องเพ่งมองว่ามันคือสิ่งที่เธอกำลังคิดในอยู่หัวหรือไม่ มันคือ เห็ดหลินจือ

เพื่อความแน่ใจขาสั้นๆของไป๋หลานจึงพาร่างกายของเด็กไว10ขวบมาจนถึงกลุ่มก้อนที่เธอเรียกว่าเห็ดหลินจือและยังเป็นสายพันธุ์สีแดง นี่มันดงหลินจือ!! เสียงกรี๊ดของน้องสาวทำให้เฉิงกงทิ้งทุกอย่างวิ่งมาตามเสียงก่อนจะเจอไป๋หลานก้มลงจุบพื้นดิน มือที่จับคันธนูแน่นพร้อมยิงถึงกับอ่อนแรงเมื่อเห็นสิ่งที่น้องสาวทำ น้องพี่ เจ้าคงทำงานเหนื่อยมากเกินไปใช่หรือไม่ แต่ถึงจะคิดแบบนั้นเสียงที่เปล่งออกไปก็ยังมีความห่วงใย

"น้องรองเกิดสิ่งใดขึ้น"

"นั่นสิลูก แล้วนั่นคือสิ่งใดกัน"

"พี่รองมันอร่อยไหมขอรับ"

"....." "....." "......"