คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไป๋หลาน5
ตอนเย็นไป๋หลานและเฉิงกงจึงเร่งทำผักดอง โดยไป๋หลานเลือกทำผักดองของทางเกาหลี เพราะชอบรสชาตินี้มากกว่าโดยดัดแปลงส่วนผสมที่มีเข้าไป ซีห่าวน้อยช่วยมานได้มาก ขาป้อมนั้นไม่เคยได้หยุดนิ่งซึ่งไม่ต่างจากคนอื่นนักแต่แบบนี้กลับทำให้รู้สึกสนุกมากกว่าออกไปวิ่งเล่นกับเด็กในหมู่บ้าน
เมื่อคลุกเคล้าส่วนผสมรวมกับผักเรียบร้อยแล้วก็นำไป๋ช่ายและโต้วเจี่ยวใส่ลงในไหที่นางหวงหลานจัดการซื้อมาจากลุงเหิงคนทำไหขายในหมู่บ้าน ได้ผักดองมากถึง10ไหใหญ่นั่นหมายความว่าบ้านถงจะได้เงินอีกก้อนใหญ่เมื่อนำผักดองพวกนี้ไปขาย
"พี่ใหญ่ท่านช่วยไปซื้อหมูติดมันที่บ้านคนขายเนื้อมาครึ่งชั่งเถอะเจ้าค่ะ วันนี้ข้าจะทำอาหารชนิดใหม่ให้พวกท่านทาน" เฉิงกงเมื่อได้ยินแบบนั้นจึงรีบไปบ้านคนขายเนื้อทันที ถามว่าทำไม่ไป๋หลานไม่ซื้อเนื้อจากที่นี่ตั้งแต่แรกตอบได้เลยว่าเพราะคนขายเนื้อจะฆ่าหมู่อาทิตย์ละตัวและมันก็ตรงกับวันนี้ ถึงจะเรียกว่าบ้านขายเนื้อแต่ไม่ได้ขายเนื้อทุกวัน แต่เป็นบ้านเดียวที่จะขายทุกอาทิตย์นั่นเอง
"อาหารชนิดใหม่อร่อยไหมขอรับ"
"ตัวตะกละน้อย ดูเอาเถิดทุกวันจะต้องถามว่าอาหารที่ทำอร่อยหรือไม่ แม่ตัดชุดให้เจ้าใส่ไม่ทันแล้วนะ" นางหวงหลานเอ่ยเย้าบุตรคนเล็กที่ตอนนี้จะทานได้เยอะขึ้นมากกว่าแต่ก่อนมากนัก อย่างรักไคร่
"พี่รองทำของอร่อยมาข้าต้องทานให้หมดขอรับ ถ้าเหลือก็ต้องทิ้งแบบนั้นข้าเสียดายมากขอรับ" ซีห่าวน้อยทำท่าขึงขัง แต่ดูเหมือนว่าจะดูไม่น่าเชื่อถือนัก
"พี่เข้าใจ เพราะเสียดายเจ้าถึงตัวกลมแบบนี้อย่างไรเล่า" ไป๋หลานเอ่ยกลั้วหัวเราะที่ทำให้ใบหน้ากลมบึ้งตึงได้
"เอาเถิด เพราะมีเจ้าอาหารที่พี่ทำถึงไม่เคยเหลือค้าง ต้องยกความชอบให้เจ้า"
"เห็นไหมขอรับ ถ้าไม่มีข้าอาหารที่เหลือคงต้องนำไปทิ้งแบบนั้นพวกท่านวางใจได้ข้าจะเป็นคนรับภาระนี้เองขอรับ" ซีห่าวตบอก เชิดหน้าของตนอย่างภูมิใจ
อาหารเย็นวันนี้คือหมูติดมันตุ๋นผักดองเปรี้ยวเผ็ด ได้ซดน้ำร้อนที่มีรสเปรี้ยวเผ็ดกลมกล่อมก็ช่วยให้ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันหายไปได้ อาหารหม้อใหญ่จึงถูกเฉิงกงและซีห่าวน้อยจัดการจนเกลี้ยงหม้อน้ำซุปสักหยดก็ไม่มีให้เห็น พวกท่าน...ตะกละเกินไปหรือไม่ ไป๋หลานมองภาพนั้นอย่างทำใจ อ่า สงสัยคงต้องคิดโปรแกรมออกกำลังกายให้พี่ใหญ่กับน้องชายเป็นการด่วน เพราะเธอไม่อยากมีพี่ชายที่อ้วนกลมและน้องชายที่เดินเหมือนกลิ้งได้แน่นอน
'ท่านต้องการหมุนลงล้อโชคชะตาของวันนี้หรือไม่'
'หมุนเลย'
'ท่านได้รับแหวนมิติระดับกลางหนึ่งวง: คุณสมบัติ มีพื้นที่ขนาด1จั่ง ช่วยจัดเก็บสิ่งของต่างๆได้แต่ไม่สามารถเก็บสิ่งมีชีวิตได้'
ไป๋หลานถึงกับมึนงง เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ของจำพวกนี้ ซึ่งหลังจากความมึนงงมันมีความดีใจพุ่งออกมาจากหัวใจเมื่อตัวช่วยของเธอก็ไม่ได้เกลืออย่างที่คิด เห้อ แมรี่ซูจ๋าข้ามาแล้ว
3วันให้หลังผักดองชุดแรกของไป๋หลานก็พร้อมออกขาย ไป๋หลานตั้งใจขายเป็นไหเล็ก ไหกลางตอนนี้ผักดองมีเพียงสองชนิด ผักดองชนิดอื่นๆเช่นหัวไชเท้าหวานกรอบ แครอทเผ็ด แต่ต้องรอให้แครอทและหัวไชเท้าที่ลงปลูกไปเมื่อ1เดือนที่ผ่านมาโตมากกว่านี้สักหน่อย เพราะดินที่ได้รับแร่ธาตุที่ดีจึงทำให้ผักเติบโตได้ไวจากเดิมต้องรอถึง3เดือนแต่แร่ธาตุช่วยย่นเวลาเติบโตอีกเพียง10วันก็พร้อมเก็บเกี่ยว
ไป๋หลานและเฉิงกงนั่งเกวียนวัวของคนในหมู่บ้านเช่นเดิมแต่วันนี้ซีห่าวน้อยขอตามมาด้วยพวกเขาเหมาเกวียนเที่ยวนี้ไว้แล้ว จึงไม่มีชาวบ้านคนอื่นอีก เมื่อเข้าประตูเมืองมาได้สามพี่น้องก็ตรงไปที่ประจำของบ้านถง เฉิงกงจ้างคนงานมาช่วยขนไหผักดองเพราะมีจำนวนมากหากจะเดินไปกลับหลายรอบคงจะเสียเวลาไปมากจึงตัดใจจ้างคนงานที่เขารู้จักช่วยขนโดยจ่ายข้าจ้างให้10อีแปะ
"ผักดองขอรับ ผักดองบ้านข้ารสดีมากขอรับ"ซีห่าวน้อยตะโกนเรียกลูกค้าอย่างขันแข็ง คนที่พบเห็นต่างยิ้มด้วยความเอ็นดู จึงลองเดินเข้ามาสอบถาม
"พวกเจ้านำสิ่งใดมาขายกันเล่า"
"ข้านำผักดองมาขายเจ้าค่ะ ท่านน้าลองชิมดูก่อนได้ ถ้าชอบค่อยซื้อเจ้าค่ะ" ไป๋หลานจัดวางผักดองที่จะให้ลูกค้าชิมโดยเฉพาะอย่างคล่องแคล่ว
"อร่อยยิ่ง นี่มันเรียกว่าอะไร มันมีรสเปรี้ยวเผ็ดทานกับข้าวต้มคงจะเข้ากันมากนัก"
"นี่เรียกว่าผักดองเปรี้ยวเผ็ดเจ้าค่ะ และใช่เจ้าค่ะมันสามารถทานกับข้าวต้มหรือนำมันมาเป็นเครื่องเคียงบนโต๊ะทานข้าวได้เจ้าค่ะ"
"พวกเจ้าขายมันอย่างไรบ้าง"
"ไหเล็ก1ตำลึง ไหกลาง3ตำลึงเจ้าค่ะ เพราะวัตถุดิบที่แพงอย่างเกลือจึงทำให้พวกข้าตัดสินใจขายราคาที่ค่อนข้างสูงแต่ไหเล็กสามารถทานได้หลายมื้อเลยเจ้าค่ะ ท่านซื้อไปข้ารับรองว่ามันคุ้มแน่นอนเจ้าค่ะ"ไป๋หลานตั้งใจว่าจะขายราคานี้ตั้งแต่แรกจึงตอบอย่างมั่นใจและมีเหตุผลในการตั้งราคา เกลือที่ใช้ไปไม่น้อยเลยไป๋หลานต้องควักเงินเก็บที่มีเกินครึ่งในการซื้อมันมา ถ้าจะขายตำกว่านี้พวกเธอคงขาดทุน
"ข้าขอลองไหเล็กดูก่อนถ้ามันอร่อยข้าจะกลับมาซื้ออีกแน่"
"ได้เจ้าค่ะ" อย่างน้อยก็มีคนกล้าที่จะซื้อและเมื่อมีคนซื้อไปแล้ว รอเวลาเพียงไม่นานคนที่ซื้อไปก็จะบอกต่อๆกันไป และมันเป็นอย่างที่เธอคิด ตอนนี้เฉิงกงต้องไปจ้างคนงานอีกครั้งเพราะลูกค้าบางคนก็เป็นคนมีเงินจึงต้องขนไปที่รถม้า
"ข้าขอซื้อผักดองไหกลาง1ไห"
"3ตำลึงเจ้าค่ะ"
"ข้าขอผักดองไหเล็ก2ไห"
"ได้เจ้าค่ะ" "ขอบคุณมากขอรับ"
"ข้าซื้อไหกลาง10ไห"
"ไหเล็ก20ไห"
"มีไหใหญ่กว่านี้หรือไม่ข้าลองชิมดูแล้วรสดียิ่ง"
"ตอนนี้มีแค่ไหเล็กและไหกลางเจ้าค่ะ ส่วนไหใหญ่ข้าจะนำมันมาในวันพรุ่งนี้"
"ได้ ข้าขอไหกลาง5ไห"
ผักดองบ้านถงที่เตรียมมาไหเล็ก200ไห ไหกลาง150ไห ขายหมดเกลี้ยง ไป๋หลานยิ้มเต็มใบหน้าที่กิจการขายผักดองของเธอขายดิบขายดีเงินตำลึงเข้ากระเป๋าจนตอนนี้ถุงเงินที่เตรียมมาอัดแน่นจนต้องใส่อีกถุงที่เตรียมมาวำรองเพราะไป๋หลานคิดเผื่อว่ามันจะขายดีและมาก็ขายดีจริงๆ เฉิงกงตื่นเต้นจนขาสั่นเทาครอบครัวเขาจะมีเงินตำลึงมากกว่าที่ผ่านมาคนที่ต้องทำงานหนักเพื่อแลกเงินไม่กี่สิบอีแปะจะคิดฝันถึงตำลึงเงินหรือตำลึงทองคงจะเกินฝันแต่ตอนนี้มันเป็นไปได้แล้ว และมันเกิดจากสิ่งที่น้องสาวเป็นคนคิดขึ้นมา
"ข้าอยากกินน้ำตาลปั้น ถังหูลู่ขอรับ" เด็กและขนมมันคือของคู่กัน
"ได้ๆ วันนี้พี่รองใจดีจะซื้อให้เจ้า"
"เยี่ยมเลยขอรับ"
"แต่เจ้าต้องเป็นเด็กดีและเชื่อฟังท่านแม่ พี่ใหญ่และพี่รองให้มากรู้หรือไม่"
"ข้าจะเป็นเด็กดี จะตั้งใจเรียนและเชื่อฟังพวกท่านให้มากๆขอรับ"
"พี่จะให้เจ้าได้เรียนน้องพี่"
เมื่อสามพี่น้องเดินซื้อของจนครบจึงขึ้นเกวียนกลับหมู่บ้านวันนี้ผักดองของไป๋หลานขายได้ถึง650ตำลึงเงินหรือ6ตำลึงทอง50ตำลึงเงิน ข้าวชั้นดีและเครื่องปรุงต่างๆถูกซื้อมาจำนวนมาก ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมา หรือที่กำลังไปทำงานในที่นาของตนต่างมองเกวียนที่พี่น้องบ้านถงนั่งมามีของอยู่เต็มไปหมดอย่างสงสัย แต่หมู่บ้านนี้ใช้ชีวิตต่างคนต่างไม่ยุ่งเรื่องของใคร แค่ใช้ชีวิตให้รอดในแต่ละวันและทำงานให้หนักก็ไม่มีเวลามายุ่งเรื่องของคนอื่นเพราะมันไม่สำคัญพอกับปากท้องของคนในบ้านอีกแล้ว
ตอนนี้มันจะวนอยู่กับการที่น้องจะสร้างตัวก่อนนะคะ พยายามเขียนให้มันดูน่าติดตามและคิดพล็อตหรือเหตุการณ์ให้มากกว่านี้ มาช่วยเป็นกำลังใจให้บ้านถงกันด้วยนะคะ เรื่องแรกอาจจะติดขัดไปบ้างติชมมาได้นะคะ
ความคิดเห็น