คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 คล้ายแต่ไม่เหมือน (Noah's POV)
ตอนที่ 9
คล้ายแต่ไม่เหมือน
เสียงพลิกกระดาษหนังสือไปมาดังขึ้นอย่างแผ่วเบาในขณะที่ข้ากำลังหลับใหล แม้เสียงของมันจะเบาบางสักเพียงใด แต่เมื่อมาอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ควรจะได้ยินเสียงเหล่านี้นั้น
มันเลยทำให้ตัวข้าที่หวาดระแวงไปทุกอย่างได้ตื่นขึ้น
ข้าพยายามยกเปลือกตาอันหนักอึ้งทั้งสองของข้าขึ้นอย่างเชื่องช้า เพื่อให้ดวงตาของข้าปรับเข้ากับแสงสว่างได้อย่างปลอดภัย เมื่อข้าลืมตาขึ้นทั้งสองขึ้นได้อย่างปลอดภัยแล้ว ภาพตรงหน้าที่เคยเลือนรางก็เริ่มที่จะชัดเจนขึ้น จนกระทั่งข้าได้เห็นริมฝีปากของใครบางคนที่มักจะสวมหน้ากากสีขาวเพื่อปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของเขากำลังพึมพำอะไรบางอย่างอยู่
นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นทหารรับจ้างที่ร่วมเดินทางมากับเราอย่างแอลนั้นเปิดหน้ากากของเขาออก ปกติแล้วแอลมักจะสวมหน้ากากสีขาวล้วนอย่างมิดชิดอยู่เสมอ เพื่อปิดบังใบหน้าที่แท้จริงของเขา ไม่รู้ว่าเหตุใดทำไมแอลถึงจำเป็นจะต้องปิดบังตัวตนและใบหน้าของตัวเอง
แต่ข้าเชื่อว่าเขามีเหตุผลส่วนตัวของเขาอยู่เป็นแน่
ข้าที่กำลังแอบลอบมองริมฝีปากของแอลที่กำลังพึมพำอะไรบางอย่างนั้นได้แต่อยู่นิ่งและไม่กล้าขยับไปไหน เพราะถ้าหากขยับตัวเพียงนิดเดียวละก็—
“อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านโนอาห์”
แอลจะรู้ตัวเข้าว่าข้ากำลังแอบมองเขาอยู่
“อะ... อรุณสวัสดิ์ครับ แอล”
ข้าที่ถูกแอลจับได้ว่ากำลังแอบมองเขาอยู่นั้นตอบกลับคำทักทายในยามเช้าตรู่ไปอย่างตะกุกตะกัก ปกติแล้วข้าไม่เคยพูดจาติดขัดแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับใครหรือแม้กระทั่งกับท่านพ่อของข้าที่ทั้งน่ากลัวและน่าเกรงขาม ข้าก็ไม่เคยพูดจาติดขัดแบบนี้ออกไปให้ท่านได้ยินเลย
มีเพียงกับแอลเท่านั้นที่ทำให้ข้าเป็นเช่นนี้
“ข้าว่าท่านโนอาห์คงจะรู้สึกเหนื่อยสินะครับ ถึงได้ตื่นก่อนเวลาเช่นนี้”
“อา... คงเป็นเช่นนั้นละครับ”
แอลที่เห็นว่าข้าตื่นผิดเวลาปกติของข้านั้นได้ทักขึ้น มันทำให้ข้ารู้สึกเขินอายเล็กน้อยที่เขาใส่ใจแม้กระทั่งรายละเอียดเล็กน้อยของข้า แม้ว่าพวกเราพึ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน
“ท่านซีคฮาร์ทก็เลิกแกล้งหลับได้แล้วละครับ ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านตื่นได้สักพักแล้ว”
จู่ๆ แอลก็พูดถึงท่านซีคฮาร์ทที่กำลังหลับอยู่ข้างข้าขึ้น แม้ว่าข้าจะหันไปมองดูท่านซีคฮาร์ทที่กำลังหลับตานอนอย่างผ่อนคลายนานสักเท่าไหร่ แต่ข้าดูไม่ออกเลยว่าเขากำลังตื่นอยู่
หรือว่าแอลจะคิดว่าท่านซีคฮาร์ทตื่นอยู่นะ?
“...รู้ด้วยหรอ?”
ท่านซีคฮาร์ทตอบกลับแอลด้วยน้ำเสียงที่ดูขุ่นเคืองเล็กน้อยก่อนจะลืมตาของเขาขึ้น เหมือนกับที่แอลพูดไว้เลยว่าท่านซีคฮาร์ทกำลังตื่นอยู่ ใบหน้าและสีหน้าท่าทางที่ท่านซีคฮาร์ทกำลังแสดงอยู่ในตอนนี้นั้นมันไม่เหมือนกับคนที่พึ่งตื่นนอน
แอลที่เห็นว่าเราทั้งสองตื่นนอนกันทั้งคู่แล้วจึงปิดหน้ากากของเขาลงอย่างมิดชิดอีกรอบ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปปลุกแซมที่เป็นหนึ่งในอัศวินของท่านเคานต์รีอัสให้ตื่นขึ้น
ทั้งๆ ที่ก่อนที่ข้าจะตื่นนอน แอลดูจะไม่ได้ใส่ใจกับการที่บางส่วนของใบหน้าตัวเองอาจจะถูกเปิดเผยเลย แล้วทำไมเขาถึงได้—
“โนอาห์ ตอนนี้ถ้าอยากมองเขาละก็ จงมองให้พอใจก่อนที่การเดินทางครั้งนี้จะจบลงด้วยละ”
จู่ๆ ท่านซีคฮาร์ทที่กำลังเก็บผ้าห่มผืนหนาที่พวกเราห่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ข้าหันไปมองเขาเล็กน้อยก่อนที่จะพยักหน้าของตน แม้ว่าท่านซีคฮาร์ทจะไม่ได้พูดอะไรต่ออีก แต่ข้ารับรู้ได้ว่าในตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่
เขาคงไม่อยากให้ข้ามีความรู้สึกผูกพันกับแอลสินะ
ข้ารู้ดีว่าในตอนนี้สถานการณ์ของเราไม่สู้ดีนัก การที่จะรอดกลับไปยังจักรวรรดิแทบจะเป็นศูนย์ แถมยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจุดหมายปลายทางที่จะไปในตอนนี้อย่างอาณาเขตของดยุกเชสเตอร์นั้น
พวกเราจะไปถึงอย่างปลอดภัยและข้ามเขตชายแดนไปยังจักรวรรดิได้หรือไม่?
เรียกได้ว่าในตอนนี้ข้ารู้สึกหวาดระแวงกับทุกๆ อย่างที่อาจจะเกิดขึ้นกับพวกเรา รวมถึงตอนที่พลังเวทขนาดใหญ่นั่นตกลงมาที่รถม้า ข้ารู้สึกได้ว่าต้องมีคนจงใจโจมตีพวกเราเป็นแน่
แต่คงเป็นโชคดีของพวกเราที่เชื่อและไว้ใจที่จะทำตามในสิ่งที่แอลบอก แม้ว่าระหว่างการเดินทางนั้นพวกเราจะไม่ได้พูดคุยกับแอลมากสักเท่าไหร่ แต่ในทุกๆ คืนตั้งแต่วันที่พวกเราต้องค้างแรมอยู่ข้างนอกนั้น ท่านซีคฮาร์ทมักจะบอกว่ามีคนคนหนึ่งที่เฝ้าระวังให้พวกเราอยู่ตลอดเวลาเสมอ
และข้าเชื่อว่าคนคนนั้นคงจะเป็น—
“โนอาห์ เจ้าต้องเตรียมตัวได้แล้วนะ”
เสียงของท่านซีคฮาร์ทดังขึ้นก่อนที่ข้าจะสรุปได้ว่าคนที่เฝ้าระวังให้พวกเราตลอดเวลาที่เดินทางนั้นเป็นใคร ข้าที่มองเห็นเขากำลังจ้องมองลงมาที่ข้าอย่างจริงจังจึงได้ลุกขึ้น
ก่อนที่แอลจะเดินเข้ามาและให้พวกเราเก็บของและเตรียมเดินทาง
“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปพวกท่านอาจจะต้องตื่นเช้ากว่าวันนี้ และอาจจะต้องลดมื้ออาหารในการกินแต่ละวัน เพราะฉะนั้นถ้าพวกท่านอยากจะคัดค้านอะไร ให้บอกข้าในตอนนี้ได้เลย”
แอลพูดในขณะที่เขากำลังดับกองไฟที่ให้ความอบอุ่นแก่เราเมื่อคืนวาน ท่านซีคฮาร์ทที่ได้ยินสิ่งที่แอลพูดเพียงพยักหน้าของเขา ก่อนที่จะหันมามองข้าว่ามีความคิดเห็นอย่างไร
อา... ต้องตื่นเช้ากว่านี้ แถมยังต้องลดมื้ออาหารอีกหรอ?
ข้าไม่เคยต้องพบเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ข้าเลยไม่รู้ว่าตัวเองจะทำตามที่แอลบอกได้ไหม เพราะข้าไม่ใช่คนที่เข้มแข็งและอดทนได้อย่างท่านซีคฮาร์ท ข้าจึงไม่รู้ว่าจะตอบกลับแอลครั้งนี้ไปว่าอย่างไรดี
“...”
ใบหน้าของแอลที่หันมาทางข้านั้นเหมือนกับว่าเขามีอะไรบางอย่างที่อยากจะพูดกับข้า แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
นี่ข้า... ทำให้แอลผิดหวังในตัวข้าอยู่รึเปล่านะ?
ในขณะที่ข้าคิดได้ว่าครั้งก่อนที่ข้าทำตามที่แอลบอก ตัวข้าที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้นั้นยังทำออกมาได้เป็นอย่างดี แต่ทำไมครั้งนี้ข้าถึงคิดว่าตัวเองจะทำได้ไม่ดีละ?
ทำไมกัน—
!!
สัมผัสอันฉับพลันที่กำลังลูบศีรษะของข้าไปมาอย่างอ่อนโยนนั้น ทำให้ข้ารู้สึกผ่อนคลายและหายเป็นกังวล เมื่อข้าที่กำลังมีความคิดมากมายอยู่ภายในหัวของข้านั้นได้สติขึ้น สายตาของข้าที่กำลังหลุบต่ำลงเพราะกลัวว่าแอลจะผิดหวังในตัวข้านั้นได้เงยมองเจ้าของสัมผัสมืออันอ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้าข้าขึ้น
“ถ้าท่านโนอาห์ไม่ไหวละก็ ท่านไม่ต้องฝืนหรอกครับ”
แอลพูดขึ้นในขณะที่เขากำลังลูบหัวของข้าอยู่
“นั่นสิ ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่ต้องการเช่นนี้หรือทำแบบที่แอลบอกเจ้าไม่ได้ เจ้าไม่ต้องฝืนหรือเป็นกังวลมากไปหรอก”
ท่านซีคฮาร์ทที่ยืนอยู่ข้างๆ ข้าได้พูดเสริมคำพูดของแอลอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเข้ามาตบไหล่ของข้าเบาๆ เพื่อให้ข้าผ่อนคลายลง
ทั้งสองต่างเข้ามาปลอบใจข้าที่เป็นได้แค่ตัวถ่วงในการเดินทางครั้งนี้อย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่แซมผู้เป็นอัศวินของท่านเคานต์รีอัสจะขอตัวแอลไปเพื่อการวางแผนในการเดินทางครั้งนี้
แอลค่อยๆ หยุดลูบศีรษะของข้าอย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะไปตามพูดคุยวางแผนกับแซม ข้ามองแผ่นหลังของแอลที่กำลังเดินไปหาแซมอย่างคุ้นเคย เพราะแผ่นหลังเล็กๆ ของแอลนั้นช่างเหมือนกับใครบางคนที่เคยได้ช่วยข้าเอาไว้เลย
“เจ้าดูจะชอบพึ่งพิงเขาอยู่พอควรเลยนะ โนอาห์”
ท่านซีคฮาร์ทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบก่อนที่จะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาได้เตือนให้ข้าไม่ให้รู้สึกผูกพันหรือพึ่งพาแอลไปมากกว่านี้นั้น
ข้าก็ยังคงดื้อรั้นและไม่ฟังคำเตือนของท่านซีคฮาร์ทอยู่ดี
“ข้าขอโทษครับท่านซีคฮาร์ท ข้าจะพยายามไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”
ข้ารู้ดีแก่ใจว่าตัวเองคงไม่มีโอกาสได้เจอแอลอีกเป็นแน่ เมื่อการเดินทางครั้งนี้จบลง แต่ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยที่เมื่อได้อยู่ใกล้แอลในระหว่างการเดินทางครั้งนี้นั้น
มันทำให้ข้ารู้สึก... ไม่อยากจากไปจากเขาเลย
“...ข้ารู้ดีว่าเจ้ากำลังพยายามอยู่ ตัวข้าก็เช่นกัน”
“...”
ข้าไม่ได้ตอบกลับท่านซีคฮาร์ทที่กำลังมีสีหน้าขุ่นมัวในตอนนี้แต่อย่างใด แม้ว่าข้าจะรู้ว่าเขาไม่ได้รู้สึกขุ่นมัวเพราะตัวข้า แต่ยามเมื่อข้าเห็นได้สีหน้าของท่านซีคฮาร์ทในตอนนี้นั้นมันยิ่งตอกย้ำให้ข้าหักห้ามชั่งใจตัวเองในตอนนี้ให้ได้
เพราะถ้าหากความรู้สึกเหล่านี้ยังคงหลงเหลือหลังจากจบการเดินทางครั้งนี้ไปแล้ว บางทีมันอาจจะเป็นปัญหาสำหรับตัวข้าในอนาคตก็เป็นได้
และข้าก็คิดว่าท่านซีคฮาร์ทก็คงรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน
แต่มันคงไม่เหมือนกับที่ข้าอยากพึ่งพิงและอยากอยู่ใกล้แอลไปตลอด เพราะถ้าหากสังเกตและเฝ้ามองท่านซีคฮาร์ทตลอดระยะเวลาในการเดินทางที่ผ่านมา เขามักจะพยายามไม่พึ่งพาแอลอยู่เสมอ
ในตอนนี้ก็เช่นกัน...
ความคิดเห็น