ลุงคะช่วยหนูปลูกดอกไม้หน่อยซิ!

คำถามที่ผู้เขียน(คาดว่า)จะพบเจอ

คำเตือนเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้?

เนื้อหาในงานเขียนต่อไปนี้คุณมีความเสี่ยงสูงที่จะพบเนื้อหาที่อาจจะกระทบกระเทือนต่อจิตใจคนบางกลุ่ม เนื้อหาและคำพูดรุนแรงจากตัวละครที่ทำเพื่อสื่ออารมณ์ของตัวละคร มีเนื้อหาและกิจกรรมทางเพศ การจบแบบBad ending(ที่ยังไม่ใช่ตอนจบที่แท้จริง)อยู่หลายฉาก ฉากความรุนแรงและอื่นๆ ทุกเนื้อหาที่อ่านพบเจอเป็นเพียงเรื่องแต่งขึ้นหากรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างนั่นเป็นเพียงการReferent(อ้างอิง) แต่อาจจะมีบางอย่างจริงๆที่ผู้เขียนชอบจึงลักมาใช้ทั้งดุ้น(ส่วนใหญ่เอามาจากเกม) ดังนั้นก็คำพูดที่ทางผู้เขียนไปลอกการบ้านมานะ 'Read at your own risk' ขอให้โชคดีถ้าพบฉากหรือตอนไหนที่มันกระทบกระเทือนต่อคุณที่เป็นผู้อ่านและบริโภคทางผู้เขียนขออภัยเป็นอย่างสูง จุดไหนไม่ไหวเหนื่อยก็พักหนักเกินก็ปิดมันลงเถอะ ใครเล่าจะมาตัดสินการกระทำของคุณ…

แล้วจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร? จิตใจทำจากแก้วกันรึไงหรือก้อนน้ำตาลดีล่ะที่ปล่อยทิ้งไว้เดียวดายก็ถูกน้ำละลายหายไม่ก็ถูกมดคาบไปกิน ว่าไงดีฮึ?

นิยายเรื่องนี้เกี่ยวกับอะไร?

แล้วทำไมถึงไม่อ่านเองล่ะทำไมเลือกจะมาดูสปอย? เวลาช่างมีค่ากับคุณมากซินะเลยอยากได้สรุปสั้นๆ … เอาเถอะคุณเลือกหนทางนี้เองนี่

เรื่องราวนี้จะกล่าวถึงการเดินทางของเด็กสาวตัวน้อย(ที่เธอน่าจะ…ไม่ปกติ) ที่อยากจะเดินทางไปตามทิศตะวันออกเพื่อหว่านเมล็ดพันธุ์ดอกไม้แสนสวยโดยเชื่อว่าจะทำให้มารดาผู้เป็นที่รักนั้นกลับมาหาเธอ ในระหว่างทางนั้นก็ได้พบกับพวกพ้องที่พร้อมปกป้องเธอและอุปสรรคภัยธรรมชาติมากมาย

เหอะ! แต่ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดี หนทางที่มันเลือกเดินคือสิ่งที่โลกชิงชังเสือกสักการะบูชาต่อสิ่งอับปรีจังไร การปลูกดอกไม้บ้านั่นในดินแดนแห่งพันธสัญญาแห่งนี้มันไม่ต่างการรนหาที่ตายอย่างทรมาณ แม้เถ้าธุลีของมันยังเป็นเสนียดต่อโลก

บนถนนที่เต็มไปด้วยขวากหนาม ความรุนแรง ความเชื่อและแรงศรัทธา สาวน้อยผู้นี้จะสำเร็จหรือไม่นั้น ร่วมติดตามและให้กำลังใจได้แล้วตอนนี้~

แต่ความตายเพียงหนึ่งก็คงมิอาจจะพามันสู่สิ่งที่มันต้องการหรอก 

ตัวละครหลักเก่งเทพหรือเปล่า?

คำตอบคือไม่ ทางผู้เขียนมีเจตนาต้องการให้เหล่าตัวละครหลักเป็นแค่ no body ไม่ได้เก่งเทพ พลังของพวกเขานั้นไม่ได้เด่นแต่การกระทำของพวกเขาต่างหากที่เป็นตัวขับเคลื่อนโลก

ไม่ว่าพวกมันต้องการหรือไม่และผมไม่แคร์

คนเขียนกินข้าวยัง?

ถามได้ไร้สา-

ก็ขึ้นอยู่กับช่วงเวลานะว่าคุณถามตอนไหนแต่ให้พูดคือผมไม่กินข้าวมื้อเช้า กินแต่มื้อเที่ยงกับมื้อดึก(ก็นะผมตื่นสาย) มื้อเที่ยงเริ่มประมาณบ่าย 2 -4 โมง ช่วงมื้อดึกนี่ไม่แน่นอนนะขึ้นอยู่กับความหิว

เป็นแนวแฟนตาซียุคกลางรึเปล่า?

ถามแบบนี้เตรียมจะเหยียดกันล่ะซิ ว่า"อู้ๆนิยายตลาดล่างอีกละ" เหอะ!

…อันเนี่ย ทางผู้เขียนพูดไม่ถูกเหมือนกันแต่เอาเป็นว่าเป็นโลกแฟนตาซี มีสิ่งมีชีวิตเพ้อเจ้อต่างๆ แต่ไม่ใช่พวกกอบลิน เพกาซัส บิลลี่อะไรพวกนั้นนะมันจะธรรมดาไป สิ่งมีชีวิต(ส่วนใหญ่)ผมคิดขึ้นมาเองแต่ได้แรงบันดาลใจมาจากเกมหลายเกมและชีวิตจริงส่วนตัวของผู้เขียน ในโลกที่สร้างขึ้นมานี้จะหนักการใช้ดาบและธนูแต่ไม่มีเวทมนตร์นะ

เอะโลกนี้ไม่มีเวทมนตร์หรอ?! :0

ของเพ้อเจ้อรับจบทุกอย่างแบบนั้นมันสนุกตรงไหนที่จะเอามาใส่ในเรื่องฟะ?

ก็…ใช่ โลกนี้ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีพลังมานาไหลเวียนในอากาศเพราะมัน…. เอาตรงๆในมุมมองของผู้เขียนว่ามันเยอะไปแล้วไอเดียนี้ มานาๆ ปล่อยเวทมนตร์คาถา นั่นแหละทำไมในโลกนี้จะมีสิ่งที่เรียกว่า ‘ความศรัทธา’ มาแทนที่ 

“คุณเชื่อในอะไรล่ะ?”

โลกเล็กๆใบนี้ที่ผมสร้างเต็มไปด้วยความเชื่อและความศรัทธา อันแรงกล้า

ทั้งเหล่าผู้ที่เชื่อมจิตรวมเป็นหนึ่งกับมารดาของเหล่าบุปผา ที่แม้จะน่าเกรงขามแต่ก็งดงาม 

น่าขันที่บางพวกเลือกจะตั้งรกรากที่ทะเลทรายอันร้อนระอุบูชาพระเพลิง ปล่อยดวงไฟให้ลอยขึ้นฟ้ายามราตรีและยามงานฉลองเพื่อลืมเลือนเรื่องความทุกข์ยาก 

มีชนเผ่าที่ห่างไกลในเกาะแห่งสายหมอก ใช้ควันจากกำยานและยาสูบเพื่อใกล้ชิดพระเจ้าของพวกเขา 

บางพวกนั้นเลือกบูชาศิลายักษ์ใหญ่ที่ร่วงหล่นจากฝากฟ้า เชื่อว่ากายเนื้อนั้นอ่อนแอใยจึงไม่แปลเปลี่ยนจากกายเนื้อเป็นจักรกล 

แต่ยิ่งลงลึกไปบางความเชื่อนั่นไร้ซึ่งพระเจ้า เชื่อเพียงตัวของตัวเอง เชื่อว่าผู้แข่งแกร่งคือผู้รอดและควรพรากทุกสิ่งไปจากผู้อ่อนแอ หรือเชื่อในการกินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเพื่อเพิ่มพูนความแข็งแกร่ง ไปจนถึงการบูชายันและทำให้ตาของตนมืดบอดเพื่อจะได้เห็นความจริงของโลก

ความความศรัทธาย่อมมีราคาของมันไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือมหาสาน ไม่ว่าจะถูกตราหน้าว่านอกรีด อดอยากแรงแค้น การสูญเสียและการบูชายัน

…แต่เอาเถอะ ใครเล่าจะตัดสินความเชื่อไหนถูกหรือผิด ในบางทีหากพวกเขาเลือกยอมรับฟังก็อาจจะคิดเหมือนกัน แต่ในท้ายที่สุดมันต้องเป็นทางนี้เท่านั้น… ทางของความรุนแรง…

กลับมาคำถามของเราดีกว่านะ… “คุณเชื่อในอะไรล่ะ?”

เบคอน!

…

คุณคนเขียนจะลงนิยายแต่ละตอนบ่อยใช่ไหม! :D

ดูดีดูดีดู!

ดูดีดูดีดู!

‘ตัวหนา’ กับ 'ตัวปกติ' ที่ผ่านมานี่ผู้เขียนสื่อถึงอะไร?

คิดเองบ้างดิ!

อันนี้… มันก็เป็นเหมือนjokeขำๆแหละ อย่าไปคิดเยอะ

….คนเขียนเก็บกดรึเปล่า?

พึ่งรู-

ชู่ๆ …ก็อย่างที่บอกครับ มันเป็นแค่Joke

ฉันสามารถเขียนคอมเม้นได้อิสระแค่ไหน?

ตามสบายเลย คุณจะมาแบบผู้มีความรู้ ผู้เบาปัญญาหรือผู้อ่านข้ามๆแต่อยากเม้นเหมือนเป็นนักวิชาการแบบแก๊งเพจFacebookผมก็จะไม่ว่า คุณจะมา “เม้นแรก” , “ไก่ปิ่งจ้า~ ไก่ปิ้ง~” , “นักอ่านเงาเม้น” , “แพนด้าอาโปเม้น” หรือจะวิพากวิจารณ์ก็ตามสบาย เอานิยายคนอื่นมาโปรโมทก็ได้ถ้าคุณไม่รู้สึกเขิน ผมไม่ใช่แอดมินคุณรู้ตัวว่าอะไรควรไม่ควรหากทำสิ่งไม่ควรผมไม่ห้ามหรอก

แต่อย่าแปะลิงค์เว็บโป๊กับเว็บพนัน! อันนี้เกินไป!

เอออย่าเว็บพนัน ฉันไม่ชอบ…

คนเขียนจะ'เท'เรื่องนี้ไหม?

คุณภาพงานที่ผมเขียนถ้าตัวผมประเมินแล้วว่ามันแย่ผมก็จะหยุดไปกับอีกข้อคือถ้านิยายเรื่องนี้เสียงตอบรับไม่ดีคนหลงมาอ่านและสนใจน้อยผมก็จะหยุดและไปสร้างเรื่องอื่น… อีกครั้ง

ฉันอ่านตอนแรกไปแล้ว มีการพูดเรื่องเกี่ยวกับศาสนาและความเชื่อด้วย จะเอาศาสนาคริสต์มาเป็นตัวร้ายอีกล่ะซิ! //แปะอีโมจิหน้าโกรธ

ไม่ปฎิเสธเรื่องได้Refมาจากศาสนาคริสต์ซึ่งก็แค่คำว่าศาสนจักรอะนะเพราะหาคำที่เหมาะกว่านี้ไม่ได้ในตอนนี้ แต่เป็นตัวร้ายไหมนั้น? …แย่ละพูดไปก็สปอยแต่ไม่พูดไปคุณก็อคติปิดเรื่องนี้ทิ้งอยู่ดี …เห้ออออ สั้นๆคือแล้วแต่มุมมองละกันแม้มันจะเป็นศาสนา(สมมุติในเรื่อง)แต่ทุกอย่างย่อมมีเหตุผลในการกระทำของมันเอง ขนาดองคุลีมารยังมีเหตุผลเลย

คนเขียนคลั่งศาสนารึเปล่า?

แน่นอนผมไหว้พระศิวะ ท่องอัลกุ-

หยุดๆ! เพื่อเลี่ยงดราม่าแต่ยังรักษาคาแรตเตอร์ตรงไปตรงมาไว้ ผมอะนะนับถือพุทธในบัตรประชาชนแต่ผมพยายามศึกษามันเกือบทุกศาสนาอะแหละ(และแซวมันทุกศาสนาด้วย)ทั้งที่มีจริงและเพ้อเจ้อ(แต่ไม่ช่ำอะไรขนาดนั้น) ดังนั้นผมเคารพทุกศาสนาความเชื่อใครความเชื่อมันผมไม่ขัดแค่อย่ามาขายตรงก็พอ

และฝากไว้เผื่อคนลืมคำเตือนนะ นี่เป็นเรื่องแต่งการกล่าวถึงอะไรไม่มีอยู่จริงทั้งนั้นแหละ ถ้าเห็นอะไรที่รู้สึกคุ้นตามันก็แค่referent(อ้างอิง) แต่บางอย่างผมชอบมากจริงๆก็อุ้มมาใช้ทั้งดุ้น(ส่วนใหญ่เอามาจากเกม) 

ชัดเจนกันนะ?