รักครั้งนี้ป่วนใจเจ้าชายสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #1 : การมาเยือนเมืองไทยครั้งเเรก

“ฮาถึงชักนะเมืองไทยเนี่ย” เด็กสาวผมสีน้าตาลอ่อนดวงตาสี ฟ้าเหมือนนาทะเล ผิวขาวนุ่ม กำลังพึมพำด้วยเสียงอเหมือนหมดแรง

“เปียโนนนนนนน” เสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี ไช่ เธอคือไอริส เด็กสาวผมสี้ลอนด์ทอง วิ่งมา หาฉัน

“ไอริสสสส”ไม่รุ้ว่าตอนไหนความเหนื่อยก็หายไปเพราะฉันวิ่งและกระโดกอดไอริสอย่างแรงจนเธอชะงัก                              

“โถ่เปียโนเนี่ยนะตกใจหมดเลย”หลังจากนั้นไอริสก็นำมืออันนุ่มนวลมาลูบบนผมของฉันนอย่างแผ่วเบา                               

“ก็ฉันคิดถึงไอริสนี่หน่า ไอริสย้ายมาเมืองไทยโดยไม่บอกฉันเลย “เด็กสาวผมสีน้าตาลอ่อน ดวงตาสีฟ้า ทำท่าเหมือนจะร้องให้

“ห๊ะๆๆๆๆยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ” ”ไอริสพูดแบบนี้เหมือนฉันไม่เปลี่ยนไปเลยอะ” อืออองอลลล

“โถ่อย่างอลนร้า”    “อืมมม”  ไม่ไช่ฉันอย่างเดียวที่นิสัยไม่เปลี่ยนแต่ไอริสก็ด้วยชอบง้อฉันเหมือนเดิมม 

“งั้นเราไปบ้านฉันกันนะแม่คงอยากเจอเธอจนใจจะขาดอยุ่แล้วมั้ง  “อ้ออ ได้ไปกันเลย” เปลี่ยนเรื่องเร็วเกินปายยย

ณ บ้าน ของ ไอริส

“ว้าวววววววววว” ^0^ ฉันอุทานออกมาเพราะบ้านของไอริสใหญ่มวกกๆๆ เหมือนวังเลยย

“ อะไรหรอเปียโน “ ไอริสทำท่างุนงง  “ปะเปล่าจ๊ะ”  ห๊าๆๆๆเทียบกับตอนนั้นที่ไปบ้านไอริสที่ต่างประเทศมันต่างกันมาก

“ ห๊ะ หนูเปียโนนนนน “ คุณน้าเนเน่ ก็เดินลงจากบันไดมาหาฉันอย่างรวดเร็มแล้วโผกอดฉันิย่างอบอุ่น

“คุณน้าเนเน่ ดีใจจังค่ะที่เจอ”ฉันรู้สึกว่าอ้อมกอดของคุณน้าช่างอบอุ่นมากเหมือนพ่อแม่ฉันเลยแต่ว่า..........

“เอ๋ ยังอยุ่ไหมจ๊ะ หนูเปียโน “คุณน้ามองหน้าฉันที่อยุ่ในอ้อมกอด อย่างง

อะไรกันนะที่ทำให้เรานึกถึงพ่อแม่ขึ้นมาได้” หนูเปียโนน จ๊ะ”  คุนน้าขะเหย่าตัวฉันอย่างแรงเพื่อให้ฉันได้สติ

“ ห๊ะ คุณน้ามีอะไรหรอค่ะ “ฉันได้สติกลับมาจึงมองหน้าคุณน้าที่เป็นห่วงฉัน

“ น้าเห็นหนูเหม่ออเป็ฯไรหรือป่าวจ๊ะ หรือว่ามีไข้ ปวดหัว ตัวร้อนไม่สบายหรอจ๊ะ “  ยิ่งคุณน้าทำแบบนี้ฉันยิ่งเจ็บทำไมหนะหรอเพราะฉันไม่มี พ่อแม่ ที่คอยให้ความรักหนะสิ ฉันโตมาเพราะ คุณลุงคุณป้าที่เอ็นดูฉัน

“ปะเปล่าค่ะ ไม่มีข้าค่ะ ไม่เป็นอะไรค่ะ “ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่น้าใสๆๆที่ไหลออกมาจากตาก็เอ่อรินมาแนบกับแก้มของฉัน

“หนูเปีย ร้องไห้ทำไมจ๊ะ” คัณน้าที่เปนห่วงฉันถามขึ้น แต่ฉันกับนำมือปาดน้าตาที่ไหลออกมา ที่ไม่รุ้ว่าจะหยุดตอนไหน

และเอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียวเลย “แม่ค่ะเปียโนคงจะเหนื่อยหนะค่ะ เดี๋ยวหนูพาไปห้องนอนก่อนนะค่ะ”

ไอริสคงจะรู้ว่าฉันคิดไรจึง พูดตัดเพื่อไม่ไห้คุณน้าถามอะไรต่อ “อ้อจ๊ะแต่ว่า..”

“คุณแม่คร้า อย่าทำไห้เปียโน ลำบากใจสิค่ะยิ่งแม่ถาม เปียโนก็ยิ่ง เป็นหนักสิค่ะ “  ไอริสพูดมาเป็นฉอดๆๆ เพื่อไห้แม่หยุดถาม

“ อ้อจ๊ะแต่ถ้ามีอะไรบอกได้นะจ๊ะ “ คุณน้าเป็นห่วงฉันมากขนาดนี้เลยหรอ “คร่าแม่ไปทำงานได้แล้วนะค่ะ”

คุณน้าปล่อยอ้อมกอดอันอบอุ่นออก และ ไอริสก็มาพยุง ฉันที่ไม่รู้ว่าหมดแรงไปตอนไหนจึงไม่มีแรงเลยถ้าคุณน้าไม่กอดฉันไว้ฉันคงทรุดตัวลงและหมดแรงไปแล้ว “ ไปกันไปห้องนอนของพวกเรานะเปียโน “ ไอริสพยายามพูดแบบร่าเริงเพื่อไห้ฉันร่าเริงขึ้นด้วย”จ๊ะ “ แต่น้าใสก็ยังไม่ยอมหยุดเลย

ณ ห้อง ไอริส

ไอริสพยุงฉันมาจนถึงเตียง และนำฉันนั่งบนเตียง มือทั้งสองข้างมาโอบกอดไหล่ทั้งสองของฉันไว้ พร้อมพูดว่า

“ถ้าเปียโนยังนึกถึงมันอยุ่ระบายมาให้ฉันฟังบ้างนะเพราะฉัน เคยระบายหลาสยอย่างไห้เปียโนฟัง แถมเปียโนยัง คอยช่วยเหลือฉันอีกหลายอย่างอีก “ ฉันเลยตัดสินใจเล่าให้ฟังหมดทุกอย่าง

“ ห๊ะ จริงหรอเนี่ย “ ตอนที่เธออุท่นออกมาฉันก็หมดสติไปเพราะร้องไห้หนักจนตาบวมเป็นสีแดงระเรื่อ

“อ้าวหลับแล้วหรอแต่ก็นะร้องซะหนักขนาดนั้น แต่ว่านะ เปียโนนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ “ ไอริสก็ เพลอหลับไปด้วย