•แผนรัก แปลงกาย ชายเป็นหญิง• (Love Plan)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter03::การปรากฏตัวของหญิงสาวปริศนา

Try Your Emotion - W-inds ^^

((เพลงที่รักแจนเอง 555+))

-3-

Chapter::การปรากฏตัวของหญิงสาวปริศนา

"ฉันมีเวลาให้เธอแค่ 30 วัน" ยายหยุดครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดคำที่ทำเอาโซลขนลุกซู่ซ่าส์ "ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงตลอดไป"

"อะ...อะไรนะ นี่ยายเอาจริงเหรอเนี่ย" โซลเริ่มวิตกกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

"อืม...วันนี้นับเป็นวันที่ 1 นะ ฉันก็ขอให้เธอโชคดี"

ยายบอกแล้วรีบเดินไปทันที โซลที่กำลังยืนงงอยู่ อยากจะถามยายคนนั้นเหลือเกินว่า 'แล้วหลานยายมันคนไหนกันวะ' แต่ว่าขาของเขามันอ่อนล้าเหลือเกิน แล้วเขาก็ค่อยๆ พยุงตัวเองกลับบ้านไป

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*

"ฉันมีเวลาให้เธอแค่ 30 วัน....ฉันมีเวลาให้เธอแค่ 30 วัน…ฉันมีเวลาให้เธอแค่ 30 วัน…ฉันมีเวลาให้เธอแค่ 30 วัน…แค่ 30 วัน...30 วัน...30วัน!!!!!!"

เสียงของยายคนนั้นพูดซ้ำไปซ้ำมาก่อนที่จะตบท้ายด้วยประโยคชวนขนลุก

"ไม่อย่างนั้นเธอจะต้องกลายเป็นผู้หญิงตลอดไป"

"จ๊ากกกกกกก >O<" โซลลุกขึ้นจากเตียงราวกับติดสปริง

ที่หน้าของเขาเต็มไปด้วยหยดเหงื่อเม็ดเป้งที่ไหลทั่ว ทั้งเส้นผมและใบหน้า เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีก่อนที่จะเช็คว่าเขายังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบแต่งตัวทันที แต่ว่าวันนี้เขาก็รู้สึกว่าหน้าเขาอิ่มกว่าทุกวัน แล้วแก้มนี่ก็ยุ้ยเลยอ่ะ เขาพยายามเอาน้ำล้างตาเพื่อเอามาสคาร่าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ออก แต่ว่ามันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ขนตายังงอนเหมือนเดิน T^T

"แม่ มีไรกินมั่ง" โซลถามขณะที่เดินลงจากบันได

"มีขนมปัง แค่นั้นแหละจ้ะ"

"หง่า"

โซลทำหน้าเซ็ง เพราะว่าตั้งแต่วันที่เขาไม่กินข้าวเช้าวันนั้นแม่ก็ไม่ยอมทำอะไรให้เขากินอีกเลย นอกจากขนมปังทาเนยหรือแยมสตอร์เบอร์รี่ ไม่ก็นมกับซีเรียลเท่านั้นเอง เป็นอะไรที่น่าเบื่อและจำเจมากๆ

"แม่ พรุ่งนี้เอาอย่างอื่นนะ"

"ไม่รู้สิ ช่วงนี้แม่ยุ่ง ไม่มีเวลาเตรียมเลย เอาอย่างนี้ไปก่อนนะจ๊ะ แม่ไปก่อนล่ะ"

แม่ตัดบทสนทนาก่อนที่จะบึ่งรถไปทำงานทันที ความจริงโซลก็สงสารแม่นะ ที่ต้องมาทำงานหนักเพื่อเลี้ยงเขาเพียงคนเดียว พ่อที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน แม่หนักใจมากๆ กับทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่ว่าแม่ก็ทำเหมือนว่าแม่สบายดีตลอดเวลา บางวันเขาเห็นแม่นั่งคุยโทรศัพท์ตอนดึกๆ เขาเองก็ไม่รู้ว่านั่นคือพ่อรึเปล่า เพราะว่าเขาไม่กล้าถามแม่

วันนี้เป็นวันแรกที่แม่ออกไปทำงานก่อนโซลออกไปโรงเรียน เขาจึงต้องล๊อคบ้าน ทำอะไรให้เรียบร้อย ก่อนที่จะออกมา เขามองไปที่รอบๆ ตัวบ้านก็เห็นว่าสวนหน้าบ้านมันรกมากแล้ว ปกติแม่จะทำให้มันสวยอยู่เสมอ สงสัยแม่จะยุ่งมากล่ะมั้ง

"ฮ้าว >.<" โซลหาวหวอดก่อนที่จะต้องรีบหุบปากเพราะว่ายายคนนั้นมายืนอยู่ตรงหน้าของเขาเสียแล้ว

"นี่ จะงับหัวยายเหรอ"

"เปล่าครับ" โซลพูดเพราะเป็นบางครั้ง และครั้งนี้เพราะเผื่อว่ายายจะถอนคำสาปให้ได้

"งั้นยายขอตัวก่อนนะ"

ยายรีบเดินเช่นเคย แต่ว่าโซลเอามือจับเสื้อยายเอาไว้แล้วยิงคำถามทันที

"นี่ยาย หลานของยายอ่ะ คนไหนล่ะ"

"อ้อ ^^ เรื่องนี้นี่เอง อันนี้เธอต้องหาเองนะ ยายบอกไม่ได้หรอก"

"อะไรนะ!!! นี่ยายเล่นตลกรึเปล่าเนี่ย บอกมาเร็วๆ เลย"

"อย่ามาบังคับฉันนะ" เสียงของยายที่ตอบกลับนั้นดูน่ากลัวจนโซลต้องปล่อยเสื้อของยายออกด้วยความที่กลัวจะโดนเวทมนต์อย่างอื่นอีก

"ครับ - -"" โซลเดินตามหลังยายอย่างจ๋อยๆ

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*

โซลเดินตามยายมานานจนถึงโรงเรียนแล้ว ก็ยังเดินตามหลังยายคนเดิมอยู่ นี่ยายมาทางเดียวกับเขาทำไมเนี่ย!! เขาจึงตัดสินใจถามอีกครั้ง

"เอ่อ ยายมาโรงเรียนผมทำไมเหรอครับ" โซลถามอย่างสุภาพจนยายตกใจก่อนที่จะหันมาตอบโซล

"ทำไมล่ะจ๊ะ ก็หลานฉันเรียนอยู่ที่นี่นี่นา"

"ห๊ะ...จริงอ่ะยาย คนไหนล่ะ ผมรู้จักรึเปล่า" โซลถามอย่างตื่นเต้น

"ก็คนนั้นไง" ยายชี้มือไปที่หญิงสาวที่อยู่ห่างจากเขาประมาณ 10 เมตร

"คนนั้นเนี่ยนะ"

"อืม นี่เธอไม่เห็นเหรอไง เค้าก็เดินมากับฉันนี่แหละ"

"จริงอ่ะ ผมไม่เห็นเลย" โซลตอบอย่างงงๆ

ก่อนที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง แต่ว่าเธอคนนั้นก็ไม่อยู่เสียแล้ว พอเขาหันกลับมาเพื่อถามยาย ยายก็หายไปแล้ว ยาย-หลาน คู่นี้ คงแปลกพอกันล่ะมั้งเนี่ย โซลคิดก่อนที่จะเดินเข้าโรงเรียน

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*

                วันนี้ก็เป็นอีกวันที่น่าเบื่อสำหรับโซล แต่ว่ายังไงวันนี้ก็วันที่ 2 แล้วนะ เขายังไม่เจอตัวหลานสาวคนนั้นเลย แล้วนี่เขาจะทำยังไงดีเนี่ย

                ยังไม่ทันไรเจ๊เดอะซันก็เดินเข้ามาก่อนที่จะวางปึ๊งกระดาษลงบนโต๊ะของเขาแล้วก็บอกว่า

"แจกด้วยนะ"

โซลมองที่กระดาษนั้น มันเป็นแบบสอบถามว่า อาศัยอยู่กับใคร เดินทางมาเรียนยังไง เงินเดือนพ่อ-แม่ เท่าไหร่ อะไรประมาณนั้น พอเจ๊เดอะซันเดินออกไปแล้ว เขาก็รีบแจกใบนั้น เสร็จแล้วก็มานั่งทำของตัวเอง

ครืด!!!

เสียงประตูเปิดออก แล้งทุกคนก็รู้สึกเหมือนพระอาทิตย์ลอยเข้ามาใกล้ๆ หน้า เจ๊เดอะซันเดินเข้ามาเก็บแบบสอบถามทั้งหมดไป แล้วก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ

ฟิ้ว~ เสียงของลมที่พัดกระดาษแผ่นหนึ่งตกจากมือของเจ๊เดอะซันมาแปะอยู่ที่เท้าของโซล โซลหยิบมันขึ้นมาอ่านก่อนจะที่จะสงสัย เพราะว่าช่องรายได้นี่ คนที่กรอกมันเขียนละเอาไว้หมดเลย พ่อกับแม่ก็ไม่มีชื่อ นี่มันอะไรกันเนี่ย แต่ว่าเขาก็หยิบมันไปให้เจ๊เดอะซันเฉยๆ

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่โซลไม่เรียนเอาแต่นั่งวาดรูปอย่างเดียว ไคน์มองไปที่เพื่อนของตัวเองก่อนที่จะถอนหายใจด้วยความกลุ้ม แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*

...เลิกเรียน....

"ไคน์ วันนี้ฉันขอตัวก่อนนะเว้ย" โซลบอกเพื่อนที่กำลังจะชวนเขาไปเที่ยว

"อะไรอ่ะ แกไม่อยากไปเที่ยวกับฉันเหรอ" ไคน์ทำท่าเหมือนเด็กปัญญาอ่อน

"อะไรวะ ไปนะ บาย" โซลโบกมือแล้วเดินไป

โซลเดินอย่างช้าๆ ไปตามทางเดินของตึกเรียน เขามองไปที่ผู้หญิงคนข้างหน้า แล้วเขาก็ปิ๊งทันที เพราะเขาจำข้างหลังของเธอได้ นั่นมันหลานสาวของยายคนนั้นนี่นา เขาวิ่งตามเธออย่างรวดเร็ว

"นี่เธอน่ะ" โซลเรียกหลานสาวเอาไว้

แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินเสียงของเขาถึงได้เดินต่อไปอย่างสบายๆ โซลเดินตามไปเรื่อยๆ จนกระทั่งอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงเมตร เขาก็เอามือไปแตะที่ไหล่ของเธอทันที

"นี่เธอ เรียกแล้วก็หันหน่อยเซ่!" โซลกระแทกเสียง

"อะไร"

ทันทีที่เธอหันหลังมา ทำเอาเขาแทบช๊อคตายไปข้างนึงเลยก็ว่าได้ นี่มันยัยซาดาโกะที่หลอกเขาเมื่อวานนี่นา นี่มันคือคนที่เหยียบเชือกรองเท้าเขา อย่าบอกนะว่า ยัยนี่จะเป็นหลานสาวคนนั้น โอย!!! ไม่อยากจะคิดเลย โซลเอามือกุมขมับเอาไว้ก่อนที่จะทำใจให้ดีว่าเขาอาจจะจำคนผิดก็ได้ ท่องไว้ๆ ใจเย็นๆ

โซลปล่อยมือออกแล้วหันหลังก่อนที่จะเดินออกทางหลังโรงเรียนแทน

"ยายจ๋า!" เสียงของหญิงสาวเมื่อครู่ดูร่าเริงขึ้นมาก

"อ้าว! ^^ มาแล้วเหรอจ๊ะซายน์" เสียงตอบกลับมา

โซลหันกลับไปดูก่อนที่จะหันกลับมาพลางคิดว่า วันนี้กลับบ้านดีกว่านะ ไม่อยากไปที่ไหนอีกแล้ว ฮะ...เฮ้ยยย! โซลรีบหันหน้ากลับไปอีกครั้ง แล้วปากของเขามันก็อ้ากว้างจนจะมาถึงพื้นอยู่แล้ว คนที่ยัยซาดาโกะนั่นวิ่งเข้าไปหาคือยายคนหนึ่ง ซึ่งยายคนนั้นคือคนเขาเจอบ่อย คือคนที่สาปเขา ถ้าอย่างนั้นยัยซาดาโกะนี่ก็เป็นหลานสาวที่เขาต้องทำให้เธอหลงรักอย่างนั้นเหรอ นี่มันอะไรกันเนี่ย

โซลยืนอ้าปากหวออยู่กับที่ แล้วพอเขาเริ่มรู้สึกตัวก็รีบวิ่งตามเธอคนนั้นไปทันที

"นี่ เธอน่ะ" โซลเรียกยัยซาดาโกะที่เดินเร็วเหมือนติดเจ็ทไว้ที่รองเท้า

หมับ!! โซลวิ่งแล้วเอามือไปคว้าที่ข้อมือของหญิงสาวทันที เธอหันกลับมาก่อนที่จะมองโซลด้วยสายตาเย็นช้าเหมือนที่เธอทำประจำ โซลค่อยๆ เงยหน้าแล้วมองหน้าของเธออีกครั้ง ก่อนที่จะคิดแบบเดิมๆ นี่มันคนแน่เหรอวะเนี่ย!

"อ้าว นี่มีอะไรเหรอ" ยายถามขึ้นมาทำลายความเงียบ

"นี่ หลานสาวยายใช่มั้ย - -^" โซลถามเสียงจริงจัง

"ใช่จ้ะ" ยายตอบร่าเริงก่อนที่จะมองหนเหลานสาวที่กำลังทำหน้างงอยู่

"คนนี้เนี่ยนะ ยายรู้อย่างนี้ถึงแกล้งผมอย่างนี้ใช่มั้ยเนี่ย!" โซลพูดด้วยอารมณ์ที่พลุกพล่าน เขาไม่เคยโกรธอย่างนี้มาก่อนเลย

"คนนี้แล้วไง แล้วนี่จะปล่อยได้รึยัง" เสียงที่ลอดผ่านผมนั้น ฟังดูน่าสะพรึงกลัวจริงๆ

"ปล่อย?"

"ปล่อยมือฉันได้แล้ว" หญิงสาวทำเสียงเข้ม

"อะ...ขอโทษ"

โซลรีบชักมือตัวเองกลับมาทันที เขารู้สึกว่าตัวเองประหม่ายังไงชอบกล โซลมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนที่จะตัดสินใจถามชื่อของเธอ

"นี่...เธอ...น่ะ ชื่ออะไร" โซลถามตะกุกตะกัก

"รู้ไปทำไม"

"เหอะน่า!"

"บอกมาก่อนสิ ว่าทำไม"

'นี่มันเป็นบ้าปะเนี่ย' ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ประหลาดอย่างนี้มาก่อนเลยนะ ผู้หญิงที่ปฏิเสธเขาอย่างไม่มีเยื่อใยอย่างนี้ แถมยังไม่ยอมบอกชื่ออีกต่างหาก

เขาเหม่อไปได้ไม่ทันไร พอมองกลับมาอีกที สองคนนั้นก็หายไปแล้ว สรุปว่าวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งของเขาที่ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*

…เช้าวันต่อมา...

เมื่อคืนนี้โซลอุตส่าห์นั่งคิดว่าจะเอายังไงกับ ยัยซาดาโกะ แทบทั้งคืนจนเขาไม่ได้นอนเลย ส่งผลให้ตาของเขานั้นบวมเชียวล่ะ และวันนี้สิ่งที่เปลี่ยนไปในตัวของเขาก็คือ ขน!!(อย่าเพิ่งคิดลึกนะคะ -*-) โซลมองความสมเพชที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง วันนี้ขนตามแขนและขาของเขาหายไป มันเนียนยิ่งกว่าแว๊กซ์เสียอีก - -*

โซลแปลกใจที่วันนี้เขาลงมาแล้วไม่เจอแม่ข้างล่าง แต่ว่าแม่อาจจะออกไปก่อนล่ะมั้ง โซลคิดได้อย่างนั้นก็ไปเรียนตามปกติ ซึ่งวันนี้เขาก็ท้องว่างตามเคย

โรงเรียนกับบ้านของเขามันไม่ถึงกับไกลมากเท่าไหร่นัก เขาจึงเดินไปอย่างทุกๆ วันที่ผ่านมา แต่ว่าที่ผิดปกติก็คือ วันนี้โซลมาเร็วกว่าทุกวัน เวลาตอนนี้มันก็ประมาณเจ็ดโมง ซึ่งตามปกตินั้น เขาจะมาโรงเรียนหลังเข้าแถว เพราะว่าไม่อยากไปยืนตากแดดก็ว่าได้

ทันทีที่เข้าไปในห้องเรียน โซลก็เห็นว่าไม่มีใครมาเลย นอกจากยัยซาดาโกะที่นั่งอยู่คนเดียวในมุมมืดนั่น เขาจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาเธอทันที

"นี่เธอ" โซลยืนอยู่หน้าโต๊ะของซาดาโกะก่อนที่จะมองต่ำลงมาที่ตัวเธอ

"ชื่ออะไร"

"ก่อนที่จะถามชื่อคนอื่น บอกชื่อตัวเองก่อนสิ เสียมารยาท"

โซลผละไปนิดเมื่อโดนยัยซาดาโกะตอกกลับมา

"นี่ อย่าบอกนะว่าเธอไม่รู้จักฉัน!" โซลพลางจ้องยัยซาดาโกะตาโต

"ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ถามหรอก โง่รึเปล่า" คราวนี้ดูเหมือนว่าโซลจะเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว

"โซล" โซลพูดขึ้นมาเบาๆ

"..." แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะไม่สนใจเอาแต่ก้มหน้ามองโต๊ะราวกับว่าเธอรอคอยให้มีเลขหวยขึ้น อย่างนั้นเลย

"โซล! จำเอาไว้ด้วย" โซลเริ่มขึ้นเสียง

"นั่นชื่อนายเหรอ อืม จะจำ"

"แล้วชื่อของเธอล่ะ บอกมาเร็วๆ เซ่!"

"ซายน์"

โซลหูผึ่งแล้วก็ได้ยินว่า เธอบอกว่าเธอชื่อ "ซายน์" ชื่อก็น่ารักดีออก ไม่น่าเป็นแบบนี้เลย

ครืด! ปังง!

"โซลจ๋า... ^O^ ไคน์มาแล้ว" เสียงที่ฟังแล้วชวนขนลุก ทำเอาโซลมองไปที่เพื่อนหนุ่มของตนอย่างสะอิดสะเอียน

ไคน์วิ่งเข้ามากอดโซลแน่น โซลพยายามที่จะผลักไอ้เพื่อนบ้านี่ออก แต่ว่าเขาก็เหนื่อยเหลือเกิน ก็เมื่อวานนี้เขาไม่ได้นอนเลยสักนิดนี่นา

"โซล ทำไมแกสวยขึ้นทุกวันเลยวะ" ไคน์บอกแล้วปล่อยโซลออก

"แขนแกก็เนี๊ยน เนียน ไปโกนมาเหรอ"

โซลไม่สนใจเสียงของไคน์ แล้วเดินออกไปนอกห้อง วันนี้เขากะจะไปแอบนอนแถวดาดาฟ้า มันคงจะดีไม่น้อย โซลเดินขึ้นไปที่ดาดฟ้า ลมเย็นๆ ที่พัดมากระทบหน้าของเขา ทำให้เปลือกตาของโซลปิดลง แล้วเขาก็ผล็อยหลับไป

กริ๊งงงงง!!!! (เสียงออดเลิกเรียน)

                แต่ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะนอนไม่รู้เวลาเอาเสียเลย ขาของเขามันทอดยาวไปข้างหน้า มือก็เอามารองหัวของตนเอาไว้ และเขากำลังฝันดีซะด้วย สังเกตได้จากรอยยิ้มที่โผล่มาบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

                โป๊ก!!!

เสียงของวัตถุบางอย่างที่กระแทกลงบนพื้นคอนกรีตด้านข้างตัวของชายหนุ่ม เขาสะดุ้งก่อนที่จะกลอกตาไปมองแล้วก็พบว่ามีถังน้ำสังกะสีวางอยู่ถัดจากหัวของเขาไปไม่ถึง 5 เซนติเมตร เขามองไปที่มันตาโตก่อนที่จะเงยหน้าไปมองข้างบน แล้วตาของเขามันก็แทบจะทะลักออกมาจากเบ้า เพราะว่ามีไม้ถูพื้นกำลังลอยลงมาจากชั้นบนดาดาฟ้า เขากลิ้งหลบมันก่อนที่จะรีบลุกขึ้นยืนแล้วปีนขึ้นบันไดทันที

"ใครวะ!" โซลเรียกขณะที่กำลังก้าวขาขึ้นบันได

"โยนมาได้ไง ไม่มีตาเหรอว่ามีคนอยู่เนี่ย"

เงียบคือคำตอบ ไม่มีใครตอบเขาเลยมันทำให้เขาเริ่มที่จะหงุดหงิด

พอเขาขึ้นไปถึงชั้นสองแล้วเขาก็มองไปรอบๆ แล้วก็พบว่าคนๆ นั้นคือซายน์นั่นเอง เขารีบเดินเข้าไปหาเธอทันทีก่อนที่จะจ้องเธอเขม็ง

"ทำไมฉันถามเมื่อกี้แล้วไม่ตอบ"

"ตอบอะไร" ซายน์ไม่สนใจโซลแต่กลับเดินไปที่บันได

"นี่เธอ..."

เขากำลังจะว่าเธอแต่ว่าไม่รู้ทำไมปากของเขามันปิดลงสนิท แต่ว่าขาของเขามันก้าวไปเอง มือก็เหมือนกัน มันไม่รู้เป็นอะไร มือมันจับแขนของซายน์แล้วลากเธอมาลงทันที เธอพยายามที่จะสะบัดมันออก แต่ว่ามือของเขาก็กำข้อมือของเธอแน่นมากจนเธอเองก็รู้สึกเจ็บ

"ปล่อยได้แล้ว"

"ไม่!"

'นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่นะ' โซลคิดในขณะที่ร่างกายของเขามันกำลังสั่งการตัวมันเองอยู่ เขาลากเธอออกไปจากดาดฟ้า แล้วก็ไปที่ห้องเรียนก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจคนข้างหลังที่กำลังมีอารมณ์อย่างเข้าขั้นเตะหมูป่ากระเด็น

"นายจะพาฉันไปไหน" ซายน์พูดเสียงแข็ง

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกน่า"

โซลยังคงเดินต่อไปโดยที่ไม่สนใจเสียงของซายน์ที่พูดอยู่ข้างหลัง ซายน์ยกกระเป๋าจาคอบของเธอขึ้นมาก่อนที่จะฟาดไปที่หัวของโซลอย่างเต็มรักด้วยมือข้างเดียว

พลั่ก!

"อ๊ากก!!" เสียงดังลั่นออกมาจากปากของชายหนุ่ม

ความเจ็บมันทำเอามือของเขาปล่อยข้อมือของเธอออก แล้วย้ายมันกุมที่หัวของเขาแทน

"ยัยบ้า!! เธอทำอะไรของเธอเนี่ย" โซลพูดเสียงเขียว

"ทำไมล่ะ ฉันต่างหากที่ควรจะพูดประโยคนั้น"

ซายน์บอกแล้วเดินไปอย่างสบายๆ ทิ้งให้โซลอยู่ข้างหลัง

"ฉันไม่ยอมเธอหรอกนะ ยัยซาดาโกะ" โซลบอกพลางขบกรามแน่น

โซลวิ่งตามหลังซายน์อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเอามือจับเอวของเธอเอาไว้แน่น แล้วเอาหน้าของเขาไปไว้ข้างๆ หน้าของเธอ

"เธอจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ว่าวันนี้เธอต้องไปเดทกับฉัน" โซลยื่นคำขาดแล้วลากซายน์ไปอย่างไม่รีรอ

*+-_(๑ ^ )( ^ ๑)_-+*



ตอนใหม่แระ ฝากด้วยนะคะ

จุ๊บๆ

เม้นกันเยอะๆ นะคะ โหวดก้อดีถ้าชอบค่ะ

SNARKS