~>>!!!!!สาวใสสุดวุ่น กับ [รูมเมท]หนุ่มสุดฮ๊อต!!!!!<<~

ลำดับตอนที่ #1 : Miss...understood Love ::ความซวยตั้งแต่เริ่มต้น -_-^^^

                                                                                    -1-



Chapter::>>ความซวยตั้งแต่เริ่มต้น -_-^^^<<







       ประมาณกลางฤดูร้อนเมื่อ 10 ปีที่แล้วนั้น ฉันและครอบครัวต้องย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศเพราะว่าพ่อต้องไปทำงานที่นั่น ตอนนั้นฉันเพิ่งอยู่แค่ อนุบาล 3 และยังเด็กมากทีเดียว สิ่งเดียวที่ฉันพอจะจำได้เกี่ยวกับตอนนั้นก็คือ  ฉันแอบปลื้มเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  แต่เมื่อเวลาผ่านไปฉันก็ลืมเรื่องนี้เสียสนิท -_-lll



  

         ตอนที่อยู่ เกรด 6 ฉันก็ได้พบกับลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งมีชื่อว่า เคน  เค้าเป็นลูกของน้าฉันทำให้พวกเรานั้นสนิทกันเป็นพิเศษ    แม่บอกฉันมาว่าคนคนนั้นที่ฉันเคยแอบชอบเค้าอยู่ที่ประเทศไทย  และตอนนี้ฉันก็กำลังจะกลับไปที่ประเทศไทยอีกครั้ง ที่สำคัญเค้าอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันด้วยนะสิ >{}




       ในเวลานี้คนที่ฉันอยากพบมากที่สุดนั้นก็คือ เค้าคนนั้นที่ฉันเคยชอบ   อยากรู้จังว่าเค้าเป็นคนยังไง คิดยังไงกับฉัน





       ขณะที่ฉันกำลังเขียนไดอารี่อยู่เพลินๆ แม่ก็เดินเข้ามาถามฉันว่า





“นี่ ข้าวคั่ว ลูกเตรียมกระเป๋าที่จะออกเดินทางในคืนนี้รึยัง ไฟลท์ที่ลูกจะออกเวลา เที่ยงคืนนี้แล้วนะ”





       แม่บอกกับฉันเพราะขณะนี้เวลาก็ล่วงไปแล้วถึง  19.00





“ค่า แม่ เดี๋ยวจะไปจัดแล้วค่ะ” ฉันบอกกับแม่แล้ว เก็บไดอารี่ลงกระเป่า แล้วก็จัดกระเป๋าทัยที





“ข้าวคั่ว 10.00 แล้วน่ะ เข้าต้องไปเช็คอิน 10.45 ไม่ใช่เหรอ ไหนบอกแทบเป็นแทบตายไงว่าอยากกลับไปอยู่ที่เมืองไทย  ไงล่ะ !!!” แม่บอกฉันด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบ





        ฉันกับแม่มาถึงที่สนามบินแล้ว แต่แม่ก็ยังเป็นห่วงเรื่องที่ฉันต้องไปอยู่คนเดียวอยู่ดี





“ข้าวคั่ว ความจริงแม่ไม่ค่อยเห็นด้วยมากเลยนะ เรื่องที่ลูกจะไปอยู่ที่หอนอก เพียงลำพังนะ”





“แม่คะ หนูโตพอที่จะอยู่คนเดียวได้แล้วนะค่ะ” ฉันตอบเพื่อให้แม่สบายใจ





อ๊ะ!!!! มีเสียงเรียกเที่ยวบินของฉันแล้วนี่น่า    “เที่ยวบินที่ U245 กรุณามารอที่หน้าทางเข้าด้วยค่ะ”





“แม่ค่ะหนูไปแล้วนะค่ะ หนูจะส่งอีเมลกับ โทรศัพท์ ไปหาบ่อยๆนะค่ะ”





“จ๊ะ ไปดีๆนะลูก แม่รักลูกนะ” แม่บอกแล้วเริ่มที่จะร้องไห้





“หนูก็รักแม่เช่นกันค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ” ฉันรู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน เพราะว่านี่ถือได้ว่าเป็นครั้งแรกทีเดียวที่ฉันไปที่ไหนๆ คนเดียว



    

       ตอนนี้ฉันขึ้นมาบนเครื่องแล้ว พนักงานนำน้ำและอาหาราเสิร์ฟไว้ ฉันรีบกินจนหมดเพราะว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย    ฉันพะอืดพะอมแทบตายเพราะกว่าจะมาถึงสนามบินดอนเมืองก็ ปาไปแล้วเกือบ เที่ยงคืนของวันถัดมา





       พอถึงฉันก็ลงมาหยิบกระเป๋าที่ค่อยๆเลื่อนมา  ตั้งแต่วันนี้ฉันจะต้องอยู่คนเดียวแล้ว   เย้ >+<

ฉันเรียกแท๊กซี่บอกว่าให้ไปที่หอพัก X ทันทีที่มาถึงฉันก็เดินเข้าไปหาพนักงานที่อยู่หน้าเคาเตอร์ทันที





“พี่ค่ะไม่ทราบว่าที่เมื่อวานโทรมาจองห้องไว้เนี่ยเป็นห้องไหนค่ะ” ฉันถามเค้า





“ของคุณ......ใช่มั๊ยค่ะ  ^o^”  เค้าถามชื่อของแม่ของฉัน





“ใช่ค่ะ นั่นคือชื่อแม่ของฉันเอง”





“ต้องขอโทษด้วยนะค่ะพอดีว่าคุณโทรมาจองไว้ช้าเกินไป ทางเราจึงไม่สามารถจัดหาห้องเดี่ยวให้คุณได้”





“แล้วฉันจะอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ ฉันไม่มีที่ที่จะไปแล้วนะค่ะ”





“แต่เรามีห้องคู่สำหรับคุณน่ะค่ะ มีคนคนหนึ่งเค้าก็เพิ่งมาจองไว้เมื่อวานเหมือนกัน  พอดีว่าห้องของเค้ายังไม่มีคู่ด้วยนะค่ะ”





        นี่ฉันจองมาตั้งนานยังต้องไปอยู่ร่วมกันคนอื่นอีกเหรอเนี่ย >0<





“ก็ได้ค่ะ แต่ถ้ามีห้องว่างเมื่อไรคุณต้องให้ฉันเข้าไปอยู่ทันทีเลยนะค่ะ” ทนเอาล่ะกันกว่าไม่มีที่จะนอน





“ค่ะ เดี๋ยวฉันจะพาไปนะค่ะ ^_^” แล้วเค้าก็พาฉันไปที่ลิฟท์ แล้งกดที่ชั้น 4





กิ๊ง..........ก๊อง ในที่สุดก็มาถึงซะที





“ห้องของคุณคือห้อง  423 นะค่ะ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายค่ะ นี่ค่ะกุญแจห้อง” เธอคนนั้นพูดแล้วลงไปที่ชั้นล่างในทันที





      เฮ้อ!!!!!!!! เพิ่งจะมาถึงก็ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ซะแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีที่จะอยู่ก็แล้วกันน้า  และที่สำคัญคือถ้าแม่รู้ล่ะก็จะพาฉันกลับอังกฤษทันที นี่แหละประเด็นสำคัญเลย





ฉันเดินตรงไปที่ห้องหมายเลข 423 แล้วก็เคาะไปที่ประตูห้องทันที





ก๊อก...ๆ....ๆ....ๆ....ๆ   ฉันเคาะไปแต่ว่าไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น





ก๊อก...ๆ....ๆ.....ๆ......ๆ ยังคงเงียบอยู่  เอ!!!!!!แต่ว่าฉันก็มีกุญแจนี่น่า  ไขเลยล่ะกันนะ





คลิกๆ   แอดดดดด...... ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วได้ยินเสียงเพลงดังมากๆมาจากข้างในห้อง  ใครเนี่ย -_-^^^





“นี่คุณค่ะ ช่วยหรี่เสียงลงหน่อยได้มั๊ยค่ะ” ฉันพยายามที่จะพูดกับเขาแต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้ยินเลย





“นี่คุณค่ะ” เค้านี่มันหูหนวกเหรอไงเนี่ย ฉันอยากจะบ้าตาย





“กรี๊ด>0<   ฟังฉันหน่อยสิค่ะ” ฉันร้องออกไปทำเอาเค้าที่นอนอยู่บนโซฟาถึงกับสะดุ้งขึ้นเลยแหละ





“นี่เธอจะกรี๊ดทำบ้าอะไร แล้ว เฮ้ย!!!!!! นี่เธอเข้ามาในห้องของฉันได้ไงเนี่ย”เค้าทำท่าตกใจที่เห็นฉันยืนอยู่  นี่นายน่ะฉันมาเป็นชาติแล้ว ความรู้สึกช้าจริงๆ





“ขอโทษนะค่ะที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติ แต่พอดีว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกันคุณล่ะค่ะ^_^”





“ห๊า!!!!!!!!!!!!!!เธอเนี่ยน่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย O_o” เค้าทำท่าเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นคนอย่างนั้นแหละ







       สวัสดีค่ะ นี่ก็เป็นเรื่องแรกของพวกเราเลยนะค่ะ   เรืองนี้เรากับเพื่อนๆช่วยกันแต่งค่ะ    

ถ้าไม่ดีอย่างไรก็ช่วยเม้นด้วยนะค่ะ แต่ถ้าชอบก็ช่วยโหวดให้ด้วยค่ะ  ,,,‘’ O ‘’,,,

                                                                                                          -Snarks-